Count on me! (quatro)

Παρασκευή 84,90

Τί ΔΟΛ καί παπαριές!

Σάς αγαπώ όλους! Γι’αυτό καί θά σάς παρουσιαποκαλύψω μέρος από ένα καινούριο ευαγγέλιο. Τό ευαγγέλιο τού Τσιμισκή. Ευρέθη στό βόρειον μέρος τής παραλίας τής Ψυτταλείας εκεί πού βλέπουν τά ψαράδικα τής Χαραυγής. Ξενιστής του, μιά τεράστια καραβίδα (τό στομάχι της δηλαδή) από μιά ουζερί τής Περαίας στήν Σαλονίκη, ήτις, Αιγαίω, μετεφέρθη στά προαναφερθέντα ψαράδικα τού Κερατσινίου. Τώρα, πού’χουμε τήν αναχώρηση τού καραβιού πρός Γερμανία μέ τά μεταλλαγμένα σκατά τού Σαρωνικού, βγήκαν στό φώς κάποια χειρόγραφα θαμμένα κάτω από σκελετούς τσιπούρων, γαρίδων καί λοιπών τεθωρακισμένων...

Τό ευαγγέλιο αυτό κάνει λόγο γιά τήν πνευματική ελίτ τών πρώτων ετών τού χριστιανισμού, αναφέρεται στήν αβάν γκάρντ τής τότε σέχτας, γιά τήν οποίαν τό πρόβλημα τής λειψανδρίας ήταν μεγαλύτερο κι από τίς προθέσεις τού Διοκλητιανού. Στίς αράδες τού κώδικα σημειώνονται, κάποιες κατευθύνσεις οι οποίες εδώθησαν - φέρεται ο Ιησούς νά τίς είχε δώσει, λίγο πρίν από τήν ανάληψή Του στούς ουρανούς.

Ξεκινάει μέ καλλιγραφικούς φοινικικούς χαρακτήρες, σέ μιά γνησία, λογία μορφή ετρουσκικού λεξιλογίου.

«Πορευθέντες νουθετήσατε πάντας τούς σαλονικιούς τούς γελασθέντας υπό τών ψευδοπροφητών, τών αγυρτών τής μή αριστεράς, βαπτίζοντες αυτούς είς τό όνομα τού ελληνοφοβισμού/εθνοφοβισμού, τής παγκοσμιοποιήσεως καί τής κοπρίσεως κάθε τι ελληνικού, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν».

Γράφει καί κάποια άλλα τά οποία όμως επειδή δέν κάνουν λόγο γιά γαμήσι, καλό είναι νά μήν αναφερθούν στόν βλόγγερ. Άλλωστε αλλού η προσοχή μας. Πρωταγωνιστές εξάλλου τού παρόντος ποστακίου, οι απόγονοι, αυτής τής σκέψης, αυτού τού ρεύματος, όπως παρουσιάζεται στό ευαγγέλιο τού Τσιμισκή...

Ανάμεσα στίς διμοιρίες τών τέτοιας σκέψης, δέν είναι καθόλου δύσκολο νά καταλάβης αυτούς οι οποίοι έχουν, γαλονιστί, πλάκα κάποιες περγαμηνές κατοχής όλων τών μυστικών τού σύμπαντος. Τό νοήμα τής ζωής, αλλά καί κάποιες θεμελιώδεις απορίες,φιλοσοφικά ζητήματα, υπαρξιακές ερωτήσεις, όλα αυτά τά έχουν κάνει πουτάνα. Χάντρες μπεγλεριού στά χέρια τους, τά ξέρουν όλα. Όχι! Μήν φανταστείς ότι κατοικούν στόν Όλυμπο ρέ σύ... Ανθρώποι είναι! Θά μάς απασχολήσουν σήμερα δέ, κάποιοι οι οποίοι μένουν στήν πρωτεύουσα τής Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη. (πάλι μαλακία είπες...!)

Αυτοί λοιπόν οι άνευ λιγνίτου φωστήρες, σέ κάποιο διάλειμμα από εμβριθείς μελέτες, εκφράζουν μιάν λύπη, μιάν απογοήτευση, μιά στενοχώρια. Κάνουν κι ένα βήμα παραπάνω, εκφράζουν καί μιά οργή. Γιατί; Διότι στήν πόλη τους παρατηρείται ένα ρεύμα υπέρ τής Δεξιάς(σίκ). Υπέρ τής συντήρησης(σίκ). Υπέρ τής προγονοπληξίας (σίκ). Υπέρ τής ξενοφοβίας (σίκ). Υπέρ τής οπισθοδρόμησης (σίκ). Καί άλλα μπόλικα πού κατ’αυτούς είναι η αιτία δημιουργίας τού βακτηρίου τής απεχθούς ξυνίλας στά γάλατα καί γιαούρτια.

Οι μέ κόπο καί πολυετείς έρευνες τούς έχουν κάνει νά ξέρουν ότι η ξενοφοβία π.χ. (όπως τήν νομίζουν τήν ξενοφοβία αυτοί βεβαίως) είναι κάτι πολύ κακό. Πιό κακό κι από τό κόψιμο υπογείως, ανάμεσα σε άγιο Ιωάννη καί Δάφνη. Πιό κακό κι από ένα ατίθασο οισοφαγικό ρέψιμο τήν στιγμή πού θέλεις νά γλωσσοφιλήσης, πιό κακό κι από μιά αιφνίδια επανεκκίνηση τού πισιού ένεκα κάποιου μπλάστερ.

Χαλιούνται λοιπόν. Πολύ. Μπορεί βεβαίως νά έχουν λιώσει τά καλαμπαλίκια τους προσπαθώντας νά μάς πείσουν γιά τήν αδιαμφισβήτητη προσήλωση στήν Δημοκρατία αλλά όταν αυτή η Δημοκρατία αφήνει νά επικρατούν απόψεις διαφορετικές, τότε, οργή... Οργή καί δημοκρατία μέ μικρό δέλτα. Πλειονότητα, πλειοψηφία είναι κάτι σεβαστό μόνο όταν προβάλλει κάτι μέ τό οποίο συμφωνούν. Όταν η πλειονότητα διακηρύσσει κάτι διαφορετικό, οργίζονται.... Δέν ξέρω επίσης, γιατί όλη αυτήν τήν οργή, τήν αντίθεση, τήν εκφράζουν μέ ανεπανάληπτο λουδοβίκειον ύφος. Έχω αναφερθεί ξανά. Αυτή η ξιπασιά του από τούς «οργιζομένους» απέναντι στούς διαφορετικούς. Πέραν τής «οργής» αυτής (πρώτη ύλη φασισμού τό δίχως άλλο) σάν τήν μαντάμ Σουσού, ρίχνουν κάτι ατάκες δυνατές: «εμείς ξέρουμε κι εσείς απλώς είστε παρασυρμένοι, εξανδραποδισμένοι κλπ κλπ, δέν ξέρετε, είστε ζώα, αμόρφωτοι, κτήνη, ο ρατσισμός είναι ο πολιτισμός τών ηλιθίων». Πεισμώνουν καί - δέν θά κουραστώ νά τό γράφω – οργίζονται.

ΟΧΙ ΚΑΛΕ ΜΟΥ!

ΝΑ ΚΑΤΣΗιΣ ΦΡΟΝΙΜΟΣ, ΝΑ ΣΚΑΣΗιΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΗιΣ ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ!

Κάτσε κι απόλαυσε τόν Ψωμιάδη, τόν Καρατζαφέρη καί ό,τι άλλο αντιτίθεται στίς ιδέες σου, εφ’όσον βεβαίως η πλειονότης τού κόσμου τούς προκρίνει. Φάνου δίκαιος καί σεβάσου τήν πλειοψηφία πάντοτε. Όχι μόνον όταν συμφωνής! Ή, εάν δέν θέλης νά τούς απολαύσης, μήν τό παίζης δημοκράταρος. Συστήσου ώς δημοκράτης κατά τό δοκούν, πές ότι η ελευθερία τού λόγου είναι κάτι εντελώς σχετικό, απόλυτο δέ, όταν προσκολλάται στίς δικές σου προτιμήσεις.

Τελικά, εμένα τόν φασίστα, όλη αυτή η φάση μέ ικανοποιεί απίστευτα. Διότι όταν στά δύσκολα οι ντεμέκ δημοκράτες μετέρχονται μεθοδολογία αποκλεισμού, φασιστική δηλαδή, τότε (από)δεικνύει ότι η ιδεολογική μου υπεροχή είναι αδιαμφισβήτητη.

Count on me! (Τρία)

Πέμπτη 84,90

Μά γαμώ τήν αφηρημάδα μου!

Μπαίνοντας στό αυτοκίνητο, καθήμενος στό απαστράπτον μπάκετ κάθισμα, αισθανθείς τήν κωλότσεπή μου ελαφρά κι ανακουφισμένη, τό κατάλαβα. Πάλι είχα ξεχάσει τά κλειδιά στό μαγαζί...

Υπάρχει άραγες, βότανο κατά τής αφηρημάδας;

Μά... Γιά στάσου... Εάν ξέχασα τά κλειδιά, τότες πώς μπήκα στό τουτού, πώς (αυτό) πήρε μπροστά, πώς μέ βλέπω νά οργώνω τήν Ματζαγριωτάκη, φτύνοντας τά κόκκινα φανάρια;

Count on me! (deux)

Τετάρτη 84,30

Άχ καλοκαιράκι... Είμαι λίγο πρίν νά ανακαλέσω ό,τι έλεγα περί χειμώνος... Όχι ότι δέν τόν προτιμώ από τό θέρος, απλώς ήδη τσούκου τσούκου αντιλαμβάνομαι τσί δρόμοι μιά λειψαυτοκινησία καί προϊδεάζομαι γιά τήν όμορφη Αθήνα τών Ιουλίου-Αυγούστου. Αξίζει τόν κόπο, ναί, γιά τά 2/12 νά μένης εδώ, είναι λίαν καυλιδερά νά τό βλέπης, κυρίως δέ, νά τό αισθάνησαι.


Ξόρκι:
Καλό τό καλοκαίρι. Σέ αφήνει μόνο, μαζύ μέ μιά εύκολα προσπελάσιμη Αθήνα.

Γιά νά δώ τήν εξάρτυσή σου...

Εάν ταξιδεύετε όπως κι εγώ (σιγά ρέ Μάρκο Πόλο) στίς λεωφόρους τών προαστείων καί πιό συγκεκριμένως βρέχεστε στήν Ποσειδώνος, ίσως νά έχουτε δεί ότι έχουσιν αγκυροβολήσει μπόλικα πολεμικά βαπόρια. Δέν γνωρίζω εάν είμαστε εντός τού πεδίου βολής των, γιατί όμως νά είμαστε; Στίς αρετές μας δέν συγκατελέγεται η κακία, ούτε έχουμε ειδικότητα βοράς κανονιών. Τέλος πάντων, κάθομαι καί σκέπτομαι σέ τί τριπάκι έχουν βάλει τά στρατευμένα παιδιά μας, τά γλυκά ναυτάκια...

Διότι ναί, κάτι τέτοιο θά παίζη... Κάποια ναυτική εβδομάς, ναυτική επίδειξις, κάποια άσκησις...

Αχ, αυτές οι ασκήσεις... Κούρασις, ταλαιπωρία, εξάντλησις γιά νά κονομήση τά εύσημα κάποιος αξιωματικός. Κάπως έτσι θά είναι καί τώρα...

Θά ήθελα, διά μιάς αλλεργίας αλτρουισμού νά βουτήξω στήν παραλία κάπου στήν Έδεμ π.χ. κοντά στάς εκβολάς τού Ηριδανού, καί μέ απλωτές νά βιαστώ νά πάω στό μεγαλύτερο (κι ώς έκ τούτου πολυπληθέστερον) καταδρομικόν. Νά μήν μέ καταλάβη κανείς. Ο καταστρωμάτος σκοπός νά έχη αφοσιωθή σέ οχειαστικές αναπολήσεις τού πολιτικού του βίου καί όλες οι κλειδαριές τών μπουκαπορτών σκανδαλωδώς ανοικταί νά είναι.

Νά μπώ στό παπόρι καί νά σημάνω εγερτήριον μέ καμπανιζέ ήχους. Λίγο μετά, θά υπάγω στό μαγειρείον, περιλαμβάνοντας δεκάδες ντουζινών αυγών, κιλά πολλά πορτοκαλιών, αμέτρητα βάζα ροδάκινου μαρμελάδας καί μπέηκον από μιά μούτζα χοίρων.

Δέν θά μού πάρη ώρα νά ετοιμάσω όλα αυτά, νά φτιάξω πρωινό γιά περίπου 274 ναυτοδίοπες... Ηδύτατον πάρεργον – ουδεμία δυσανασχέτησις γιά τόσα καί τόσα ναυτάκια πού μέ πολλές θυσίες υπηρετούν τήν πατρίδα μέ πρώτη καί καλλίτερη τήν θυσία τής μή θυσίας στήν Αφροδίτη... Καθώς θά τσιτσιρίζω τό μπέηκον θά σκέπτωμαι όλες αυτές τίς εικόνες, θύμησες πού δημιουργούν τό γονιδιακό αίτιο μέ τό αιτιατό τών υγρών σπυρακίων στόν φλοιό τού προσώπου κάθε ναύτου. Άχ, οι ναύται! Μέ τσίτα τήν διάθεση, τήν όρεξη, τήν πεθυμία γιά πολλές θυσίες στήν Αφροδίτη, γιά εξαπόλυση πάσης σωματικής ηδυπάθειας, γιά ικανοποίηση ατίθασα ακουσίας παρέμβασης στήν μορφολογία κάθε σωμάτου...

Όνειρο άπιαστο, χιμαιρώδες, σάν σκηνή άπό (λογοκριμένη) ταινία προσεχώς.

Μέσα σου μιά κατάδυση, μιά νύχτα πού γκρεμίζει...

Τώρα μέ τό μουντιάλ (επειδής είδα ένα αφιέρωμα σέ ένα αθλητικό σάιτ) θυμήθηκα τά χαρτάκια τά πανίνι. Έχω μερικά άλμπουμς, τό πιό παλιό είναι τό ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ 84, ένα αφιέρωμα στήν Α΄ εθνική, μέ τόν Παραπραστανίτη στήν ΑΕΚ. Τέτοιου είδους συλλογή, όχι μέ αυτοκόλλητα αλλά μέ συμμετοχές σέ εκδηλώσεις πρός τιμήν του, κάνει ο Μίκης Θεοδωράκης τά τελευταία έτη. Εντάξει, λογικό, δέν λέω, κορυφαίος συνθέτης ο μάστορας (μέ πρώτο καλλιτέχνημά του βεβαίως τόν ύμνο πρός τόν Ιωάννη Μεταξά) αλλά ο αριθμός τών πρός αυτόν εκδηλώσεων, μεγαλύτερος κι από τόν αντίστοιχο τών οδών καί πλατειών «Ελ.Βενιζέλου» (κι αεροδρομίων ρέ!)

Τελοσπάντων διάβαζα τό Βήμα ψές καί βλέποντας φωτογραφία μέ τόν συναγωνιζομένο τόν παπα Τσάκαλο σέ μαϊντανισμόν, είπα νά πάω καί στά πιό μικρών χαρακτήρων. Κι όταν τά διάβασα, σκέφτηκα εάν παίρνη κανονάκια, άν μαζεύη ρούμπους, εάν τέλος πάντων έχει βάλει στόχο νά μεγιστοποιήση τίς συμμετοχές σέ οιουδήποτε περιεχομένου εκδηλώσεις ο Μίκης, μέ κάθε τίμημα.

Διότι (μιάς καί σέ εκδήλωση – μνημόσυνο γιά τόν Ανδρέα, δέν γίνεται νά βγάλης διαφωνία κι αντίθεση) δέν μπορεί, νά είσαι τόσο κωλοτούμπας... Δέν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε πού ο Μίκης λόγω κάποιας περίεργης δράσης τής 17Ν, είχε βγεί καί κράξει τόν Ανδρέα μέ τά χειρότερα. Αυτά, λίγο πρίν, λίγο μετά από τό 1990. Καί τώρα, νά σκύβη ευλαβικά τό κεφάλι ενώπιόν του... Ενώπιον μιάς προσωπικότητας γιά τήν οποίαν έχει βγάλει χολή... ; Ε, δέν μού κάνει γιά αντρίκια, γιά τίμια συμπεριφορά...

Γι’αυτό λέω, προσπαθώ νά εξηγήσω, ότι μέ κάθε τίμημα, ακόμη καί νά φαίνεται καραγκιόζης, νά γλύφη εκεί πού έφτυνε ο συνθέτης τού Ραντάρ, προσπαθεί νά συμμετέχη, νά μαζεύη αστεράκια από τίς συμμετοχές σέ οτινάναι εκδηλώσεις.

Μαθηματικώς βέβαιον ότι προσεχώς, σέ βράβευση τού Πατακού θά ακουσθή νά λέγη:

«Σκύβω τό γόνυ ευλαβικά μπροστά σου στρατηγέ μέ τό μυστρί καί προσθέτω μιά νότα από τό “τό σπίτι αυτό πώς θά χτιστή τίς πόρτες ποιός θά βάλη...” ένεκα τού μυστριού καί τών έργων πού κάνατε στήν χρυσή επταετία σας, Στρατηγέ Πατακό(σίκ)!»

Count on me!

Κυριακή 85,20
Δευτέρα 85,20
Τρίτη 85,20

Καλώς όρισες.

Καί μουστάρδα καί κέτσαπ!

Στό «Έψιλον» τής κυριακάτικης Ελευθεροτρυπίας φιλοξενείται συνέντευξη τού Ολλανδού ο οποίος ίδρυσε πρόσφατα, τό κόμμα τών παιδολάβερς.

Διαβάζοντας την, μέ λύπη διεπίστωνα τήν εμπαθή καί φασίζουσα προσπάθεια του συνεντευξιαστή νά τηρήση μιά εντελώς αρνητική στάση απέναντι στόν συνεντευξιαζόμενο πρίν κάν ακούση τά επιχειρήματά του.

Η τακτική του αυτή (μέχρι του σημείου νά φαίνεται ότι θέλει νά νουθετήση τόν Ολλανδό) μου προκάλεσε μιά θυμηδία. Η τέταρτη ερώτησή του π.χ. είναι μιά αναφορά ενός περιστατικού τό οποίον εκμυστηρεύτηκε μιά φίλη του... Οι οκτώ σειρές πού απαρτίζουν τό ερώτημα είμαι σίγουρος ότι συνοδεύοντο άπό αυστηράν κίνηση τού δείκτου, μπορεί καί κίνηση όλης τής παλάμης μέ ηνωμένα δάκτυλα... Αυτή η χαρακτηριστική κίνηση «ξύλο πού θά τό φας!»

Γιά μιάν στιγμήν ευθύμησα μέ τούτο. Γιά μιά στιγμή. Διότι στο καπάκι ανελογίσθην μέ πικρίαν καί παραίτηση, σέ πόσο βαθιά συντηρητική κοινωνία - η οποία αρνείται κάθε διαφορετικότητα – ζούμε ή μάλλον ασφυκτιούμε.

Δέν έχω πρόσβαση σέ δημοσιεύματα περασμένων δεκαετιών, ούτε σέ επιστημονικές δημοσιεύσεις, φαντάζομαι όμως ότι καί οι ομοφυλόφιλοι όχι πολύ παλιότερα, θά «έχαιραν» τέτοιας απαξιώσεως. Όπως καί τώρα μέ τον παιδολαβερόφοβο δημοσιογράφο της Κυριακάτικης, έτσι καί τότε, κάποιοι ομόφοβοι δημοσιογράφοι θά καταχωρούσαν τους κίναιδους στούς ανώμαλους. Φαντάζομαι, ελπίζω, εύχομαι οι υπερασπισταί τής άποψης ότι είναι κατά φύση ένας άνδρας νά θέλγεται άπό άνδρα, νά είναι πρωτοπόροι καί στό ζήτημα πού ανέκυψε τώρα, λαμβάνοντας ξεκάθαρη άποψη υπέρ αυτής τής κίνησης στήν Νεδερλανδία.

Η ελεύθερη σεξουαλική επιλογή δέν πρέπει νά καταπιέζεται, δέν πρέπει νά είναι αντικείμενο σκεπτικισμού άπό ανέραστους συντηρητικούς καί νά υπόκειται σέ ελέγχους – ίσως κι απαγορεύσεις – λόγω παρωχημένων στερεοτύπων. Νά γίνη μιά υπέρβαση καί συνοδοιπορώντας μέ τους Νεδερλανδούς, οι εγχώριοι υπερασπισταί τής ελευθέρας σεξουαλικής επιλογής νά υιοθετήσουν στάση καί υπέρ τής κτηνοβασίας. Δέν ξέρω έάν δέν είναι ώριμες οι συνθήκες καί στο θέμα του γάμου μεταξύ μιας ελληνίδος μέ έναν τράγο π.χ. όμως επιβάλλεται νά απαγκιστρωθούμε άπό οπισθοδρομικά συμπλέγματα. Δέν αδημονούν, εξάλλου, μόνον δυό αδελφές, ένας χαλανδριώτης καί ένας κερατσινιώτης νά ενωθούν μέ τά δεσμά του γάμου. Ανάλογο δικαίωμα πιθανώς νά έχη μιά κυρία έκ Πατρών μέ έναν τράγο άπό τήν Αμαλιάδα.

Οpen your minds, φασιστάκια, διώξτε τόν μεσαίωνα άπό πάνω σας!

Πόσοι ταρίφες χωρούν εκεί;

Μαλάκω Αμαλία! Γιατί νά μήν έχης ποιότητα δημοσίου ανδρός πού βάζει καί τά δέντρα νά ψηφίσουν ώστε νά τόν χαίρεται ο λαός πολλές τετραετίες; Γιατί νά μήν γαμήσης μιάν πρωτεύουσα θεσπίζοντας τήν αντιπαροχή; Γιατί νά μήν ξεσκίσης συνειδήσεις καί πιστεύω κάνοντας τήν Δεξιά, εργοστάσιο παραγωγής κομμουνιστών (κατά Γ.Παπανδρέου) ;

Άν ήσουν ξύπνια, θά παρέμενες όνομα στήν λεωφόρο, Βασ. Αμαλία!

Μωρή Σοφία...! Άν είχες νιονιό καί ξεχαρβάλωνες μιά ολάκερη οικονομία κάνοντας τά πάμπερς έμβλημα τού υπουργείου εθνικής οικονομίας καί τής τραπέζης τής Ελλάδος, μπορεί καί νά σέ ανεχόμασταν σέ μπλέ πινακίδες... Εφόσον γαμούσες κάθε έννοια οικογένειας, εφόσον φώναζες mea culpa στήν βουλή αποδεικνύοντας τί κυλότα είσαι, αλλά καί τί ρόμπα φωνάζοντας ψεύτικα, έξω οι βάσεις, έξω από τό ΝΑΤΟ, έξω από τήν ΕΟΚ, τότε κάτι θά κάναμε καί γιά πάρτη σου, Βασ. Σοφία!

Ούτε οι σοβιετικοί δέν άλλαξαν τοπωνύμια... Ούτε κάν αυτοί οι ψυχασθενείς εγκληματίες... Άν μπορούσαν (όχι οι Σοβιετικοί) νά εκχωρήσουν τήν Μακεδονία στούς Βούλγαρους λόγω τού ότι ελευθερώθηκε από τόν Κωνσταντίνο, θά τό έκαναν.

Ράδιο Κρύπτων! Ναί, λέγετε;!! Είσαστε στόν αέρα!

Οι γνωστοί χριστοδουλόφοβοι μού θυμίζουν κάτι τέτοιο:

Μαγκιά, κλανιά καί κώλο χωριστούλα.

Θέλω νά πώ ότι όταν θέλης μέ πορδές νά βάψης αυγά, κι οι πορδές αποδεικνύονται τζούφιες, τότενες φοράς κάτι πού σέ κάνει ζούπερμαν καί αρχίζεις νά δείχνης πόσο μάχιμα επιχειρήματα έχεις διά τής αποκριάς καί τού καρνάβαλου.

Ήταν όμως μεγάλος ηγέτης! Νά, τόσος, μέ τό συμπάθειο!

Οι Νικολόπουλος–Παπαδόπουλος κυκλοφόρησαν τό «Μή μιλάς κινδυνεύει η Ελλάς» εκείνη τήν διαυγή χρονιά όπου κυριαρχούσε η συνταρακτική υπόθεση μέ τίς υποτροφίες σέ πτωχά,πλήν τίμια,αριστούχα παιδιά από τό Koskotas foundation. Συνέπεσε νά είναι πρωθυπουργός ο Ανδρέας Παπανδρέου διά τής καταλυτικής παρεμβάσεως τού οποίου σημειώθηκε η πρόληψη τού ξεσπάσματος τρομακτικού οικονομικού σκανδάλου.

Αυτήν τήν εβδομάδα, σέ μιά συνέντευξη τύπου, ο Νικολόπουλος μαζύ μέ τόν τρίτο τού δίσκου, Νταλάρα, έκαναν λόγο γιά μιά συναυλία αφιερωμένη στήν μνήμη τού μεταξύ άλλων φύλακα άγγελου τού δημοσίου χρήματος Παπανδρέου. Αναφέρθηκαν σέ τραγούδια δημιουργώντας μου τήν απορία εάν στό πλέυλιστ θά συμπεριληφθή ένα ανέκδοτο άσμα τό οποίο ο Σπύρος Παπαδόπουλος είχε τραγουδήσει (σέ σκοπό «Σάν τρελό φορτηγό» τών Τόκα – Πάριου) σέ μιά επιθεώρηση, στό Άλσος θαρρώ.

«Στόν Κορυδαλλό, σέ κελί σκοτεινό, μέσα εκεί σέ βλέπω Ανδρέα νά κάνης παρέα, μέ τόν Ρωχάμη καί τόν Παττακό»

‘Ντάξ’ νά’ούμ’, έχω κρεατάκια!

Τό κακόγουστο χαλάκι στό τεράστιο σαλόνι μού θύμισε εκείνη τήν φάση κάπου ψηλαλλαχού.

Θυμήθηκα τόν γκόμενο τής φίλης τού γκόμενου τής φίλης τής γκόμενας τού εαυτού μου… Ήταν απίστευτος! Χαχαχαχα! Σκέφτομαι τώρα τήν όλην κολλεγιά καί μού κάνει πολύ κάπως… Κι όχι μόνον κάπως αλλά κι άλλα επιρρήματα άπό «κα» μού έρχονται αλλά δέν είναι τής παρούσης. Α! Τώρα τό θυμήθηκα! Είναι η μεγίστη ημέρα τού έτους η τουτουνή! Τί πρέπει νά γράψω; Χμ… Κάτι καλό πρέπει, ναί… Χμ…

Μωρέ δέν γαμιέται! Θά γράψω αυτό πού θέλω!

Γαμώ τό καλοκαίρι μου γαμώ! Θέλω χειμώνα! Κρύα, χιόνια, βοριάδες, ζιβάγκο, κάλτσες, καί ανησυχία περί τής τιμής τού πετρελαίου…

Τί τραβάμε κι εμείς οι (παρ’ολίγον) ξυπνητοί...

Τό πιό μου σπαστικό είναι (γιά κάποιον λόγο) νά ξυπνάω μισή ώρα, τρία τέταρτα πρίν άπό τήν διά τού διυπνηστηρος δρομολογηθείσα ώραν εγέρσεως.

Τίς τελευταίες δυο ημέρες μού συμβαίνει κάτι πού μέ δυστυχίζει περισσότερο. Κάποιος πούστης άπό κάποιο γειτονικό διαμέρισμα, γράφει στά παπάρια του τό ξυπνητήρι του (διότι προφανώς έχει ήδη σηκωθεί καί ανακουφίζει τήν κύστη του ή κάνει μπάνιο, ή ντύνεται ή παρφουμάρεται ή ψήνει καφέ ή βουτυρώνει χθεσινό ψωμί ή τελοσπάντων κάνει κάτι διά τού οποίου αμελείται σκανδαλωδώς ο διυπνηστήρ του!) καί αυτό, εξαντλόν πάσα ικμάδα ενεργείας, μέ ξυπνά… Ρέ γαμώτο δέν κάνω ποτέ βαρύν ύπνο, εξάλλου δέν παραπονιέμαι γιά έναν θόρυβο σέ κάποιο άλλο γεωγραφικό διαμέρισμα! Γιά κάποιο γειτνιάζον διαμέρισμα γκρινιάζω!

(Τζερόνυμο Τζερόνυμο Τζερόνυμο! Πόσο δίκιο είχες!)

Έσύ, ο γρύλος σου αλλά κι ο φορτιστής σου!

Η εικόνα ενός ανθρώπου ο οποίος π.χ. κάθεται κάπου καί διακόπτει τό αφηρημένο βλέμμα του, τήν ανάγνωση εφημερίδος, τήν βρώση κεμπάπ, τήν πόση έψα κόλα γιά νά κυττάξη τό κινητό του… Νά κινήση, νά φέρη τήν οθόνη στ’ οπτικόν αυτού βεληνεκές γιά νά τσεκάρη μπάς καί τόν θυμήθηκε κάποιος - καί έν τέλει τό επαναφέρει στήν προτέραν αυτού θέση…

Τό ύφος τής ματιάς του καί η σκέψις πού δημιούργησε αυτήν τήν «ανάγκη», συναγωνίζεται σέ εμετίλα, σέ αποστροφή, σέ αποδοκιμασία, σέ δυσαρέσκεια ακόμη καί τά αποτελέσματα βομβαρδισμού αμάχων.

Γιά ρώτα καί τόν διπλανό σου.

Είναι αλήθεια ότι ο υποψήφιος δήμαρχος είπε ότι θά μετονομάση τήν Αγίου Δημητρίου σέ Κεμάλ;

Εάν ναί, θά θέλαμε νά τού ευχηθούμε καλή επιτυχία στό αλλαχάρεστο έργο του διά παρότρυνσης γιά μιάν εικαστική ορθοφωνία:

Μιάς καί η Βίσση είναι τής μοδός, νά πάρη (ο υποψήφιος δήμαρχος) ένα από τά πολλά (γυάλινα) σύνεργα τής δουλειάς του καί νά τό βάλη σέ μέρος πολλώ χρείαν έχει.

Mά τί είπε πάλι ο άνθρωπας!

Ακούς τόν κάθε τελειωμένο (γιά συναφείς λόγους πού κι ο Κ.Παπαγιώργης ολίσθησε σέ αισχρό ρατσιστικό σχόλιο τό Σάββατο στόν κόσμο τού Επενδυτή, όταν τόνισε ότι υφίστανται διαφορές καί εστίες ανισότητας μεταξύ τών φυλών) νά φωνάζη ότι είναι υπέρ τών αδυνάμων χωρών στό μουντιάλ, δηλαδή υπέρ κάποιας χώρας αφρικανικής.

Εντάξει, καλή η προώθηση ίματς υπέρ Αδυνάτου, αλλά βρέ μπουζούκι μου, έχοντα ψαγμένη άποψη, μήν μού πείς ότι δέν ξέρεις πώς όλοι οι διεθνείς αφρινακοί παίκται παίζουν στάς ευρώπας καί μέ τούς μισθούς των θά χόρταινε όλη η Αφρική γιά τά επόμενα 472 χρόνια!

Αυτή είναι ομάδα γαμώ τό χαρτί μου, γαμώ!

(Ο πρώτος καί ο τέταρτος έξ αριστερών κώλος είναι ο/οι κάλλιστος/οι.)

-2 Γιά τό θερινό λιοστάσι!

Η λιγοστή μου (ποσοτικώς τε καί ποιοτικώς) επαφή μέ τό σέξ (τήν οποίαν δέν γίνηται νά καλλιτερεύση ούτε μιά ντουζίνα καφασιών μπύρας καί ό,τι συνεπάγεται η πόσις αυτής) δέν μέ εμποδίζει νά γνωρίζω διάφορα γι’αυτό, πές το φιλολογική αδεία.

Είμαι τώρα, στό κεφάλαιο, «Τί προκαλεί τήν εκσπερμάτωση».

Οι απαντήσεις εκτίθενται κάπως περίεργα, νομίζω ότι η ερμηνεία διατυπούται κάπως βερμπαλιστικώς. Αυτά πού μπόρεσα πάντως, νά καταλάβω είναι τά εξής:

Ένα: Ο υπερπληθυσμός υλικού στούς διδύμους* κάποιο βράδυ, αθελήτω οργασμώ.

Δύο: Μιά εξαντλητικά επίμονη αυτοσυγκέντρωση ανάκλησης κάθε άλλο παρά μνησίκακης libido.

Τρία: Κορύφωση τού ερεθισμού τού ανδρικού μορίου – μέ μπόλικους τρόπους

Εντελώς ενδεικτικά τά παραπάνω, φαντάζομαι θά υπάρχουν κι άλλοι λόγοι· τάπαμε εξάλλου! Λιγοστή επαφή μέ τό σέχ.

Πάντως, τόν τελευταίο καιρό κάτι άλλο παρατηρώ πού έχει αράξει (χωρίς καμιάν διάθεση υποβιβασμού καί υποτιμήσεως) στο νούμερο ένα των τσαρτς.

Κάποιοι, μέ δαφνοστεφή καύλα βεβαίως βεβαίως, χύνουν λίτρα καί μόνον στο άκουσμα/χρήση τού όρου/τίτλου «Αρχιεπίσκοπος Αθηνών» χωρίς νά προστίθηται η κατάληξη «καί πάσης Ελλάδος»

Είναι πολύ ευδιάκριτοι, ναί. Σέ πρώτη ευκαιρία, όταν εκλύουν τίς μυρωδιών βόθρου ιδέες τους, θά τό θέσουν σέ περίοπτη θέση:

«Τί νά μάς πή ο κωλοτράγος ο Αθηνών ο χριστόδουλΑς!», «έλα μωρέ ο ναζιστής ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, ακούς εκεί νά προσβάλλη τούς Τούρκους καί τίς ευρωπαϊκές τους προοπτικές», «Μά ποιός έδωσε δικαίωμα λόγου στόν αρχιεπίσκοπο Αθηνών ΧριστόδουλΑ, άς ασχοληθη μέ τό γυάλισμα των κηροπηγίων καί μόνον!»

Σοβαρότατος λόγος εκσπερμάτωσης σέ ένα πεδίο δραστηριοτήτων όπου δέν υπάρχει τό άγχος τής πρόωρης τοιαύτης.

Μιά μικρή λεπτομέρεια όμως, ίσως νά αποδειχθή μοχθηρή γιά τόν προστάτη τους… Γνωρίζουν άραγε οι έν λόγω καυλιάρηδες ότι τό 1928 συνετάχθη μιά «ΠΡΑΞΙΣ» μεταξύ τού οικουμενικού πατριαρχείου καί τής εκκλησίας τής Ελλάδος διά τής οποίας «ΠΡΑΞΕΩΣ» (η οποία έναν χρόνο αργότερα υπέστη κάποιες τροποποιήσεις), τό οικουμενικό πατριαρχείο «μετονόμαζε» τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών σέ «… καί πάσης Ελλάδος»;

Τό γνωρίζουν;

Έάν ναί, γιατί τό κάνουν γαργάρα; Διότι προφανώς ο αμοραλισμός τους τούς επιτάσσει τήν παλιανθρωπιά.

Έάν όχι, άς ευρυχωρέσουν, άς ευρανοίξουν τό φάσμα τών ερεθισμάτων τους. Διότι εκθέτει τήν αμορφωσιά καί τό απύθμενο κόμπλεξ τους, νά διαβάζουν μόνον ότι εκδίδει τό κάθε χολερικό γκρουπούσκουλο.


* Έφυγες νωρίς Μ.Κ….

Μά δέν μπορούμε νά εισάγουμε από τήν γείτονα;

«Αν είναι να διακοπούν οι διαπραγματεύσεις ας σταματήσουν» είπε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

«Ρίχνει το γάντι» στις Βρυξέλλες


Η Τουρκία δεν κάνει πίσω στην Τελωνειακή Ένωση με την Κύπρο, λέει στην ΕΕ ο Ερντογάν




Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επανέλαβε σε σκληρό ύφος ότι η χώρα δεν πρόκειται του να εφαρμόσει το πρόσθετο πρωτόκολλο για την Τελωνειακή Ένωση με την Κύπρο εάν δεν αρθεί η απομόνωση των Τουρκοκυπρίων.

«Αν είναι να διακοπούν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας, επειδή δεν κάνουμε κάποιο βήμα στο θέμα του πρόσθετου πρωτοκόλλου, ας σταματήσουν» δήλωσε χαρακτηριστικά από το βήμα της Βιομηχανικού Επιμελητηρίου της Κωνσταντινούπολης, λίγες μόνο ώρες πριν επίσημη ανακοίνωση των τελικών συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, που αναμένεται να απευθύνει αυστηρό μήνυμα στην Αγκυρα για πλήρη συμμόρφωση με τις υποχρεώσεις της έναντι της ΕΕ.

«Όλα αυτά τα εξηγήσαμε ένα προς ένα στην ΕΕ. Θα είμαστε αρνητικοί σε αυτούς που μας προσεγγίζουν αρνητικά» είπε ο κ. Ερντογάν λέγοντας κατά λέξη: «Έχουμε αναφέρει στους πάντες, στις 25 χώρες μέλη και στις εκάστοτε προεδρίες, ότι δεν πρέπει να περιμένουν τίποτα από μας, ούτε στο ζήτημα των αεροδρομίων και των λιμανιών, ούτε και στο ζήτημα του πρόσθετου πρωτοκόλλου, όσο δεν γίνεται η άρση του αποκλεισμού της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου».

Απευθυνόμενες στην ΕΕ είπε: «Επιβραβεύσατε του Ελληνοκυπρίους που είπαν ‘όχι’ στο Σχέδιο Ανάν, τιμωρήσατε αυτούς που είπαν το ’ναι’ και συνεχίζετε να συμπεριφέρεστε με αυτόν τον τρόπο. Είμαστε αντίθετοι σε αυτή την αντίληψη περί δικαίου».

Στις Βρυξέλλες ολοκληρώνονται οι διαβουλεύσεις για το κείμενο συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και ειδικότερα για τη διατύπωση της παραγράφου 38, η οποία αναφέρεται στην Τουρκία και τις υποχρεώσεις της έναντι της ΕΕ.

H αναφορά στις υποχρεώσεις της Τουρκίας αναμένεται να γίνει σε τρεις άξονες: Της καλής γειτονίας, με παράλληλη αναφορά στην αποφυγή πράξεων που έχουν δυσμενείς επιπτώσεις στην ειρηνική διευθέτηση των διαφορών με γειτονικές χώρες, της εφαρμογής του Πρωτοκόλλου της τελωνειακής σύνδεσης και της αντιδήλωσης της ΕΕ για την άρνηση της Αγκυρας να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία.


Αυτοί είναι πολιτικοί, αυτοί είναι πατριώτες, αυτών τό βλέμμα δέν καμπουριάζει. Τούς χαίρομαι. Μακάρι οι δικοί μας, νά ήσαν μιά τρίχα από τ’αρχίδια τους. Θά είχαμε πάλι κοσμοκρατορία...

Μανταλένα; Στ’αρχ**** μου καί μένα.

Ενώ μέ τούς Ιταλούς έχει δεχθεί, η ηγεσία τής Αλβανίας αρνείται στίς ελληνικές αρχές νά περισυλλέξει τά οστά τών στά βουνά τής βορείου Ηπείρου, πεσόντων ελλήνων στρατιωτών. (Ναι, καλέ μου ελληνόφοβε, μιλάμε γιά τήν ιμπεριαλιστική κίνηση τού ελλ. στρατού τό 1940 μ.Χ.)

Τί κρίμα πού έρχονται οι ηγεσίες γιά νά χαλάσουν τό τέλειο κλίμα μεταξύ τών λαών, νά αμαυρώσουν τήν (τό δίχως άλλο καταλυτική) συνεισφορά/προσφορά τών λαθρομεταναστών στήν ελλαδική κοινωνία, διά τής (χάρις σέ αυτούς καί μόνον αυτούς) συγκλίσεως τής ελληνικής οικονομίας στά δεδομένα/απαιτήσεις τής ευρωζώνης.

Εί δύσις γενικώς... Τότε...

Είχα σκοπό νά μήν σού στείλω σμς.. Γιατί; Διότι κι εσύ δέν έστειλες κάτι. Δεδομένου τού ότι θά είσαι δίπλα, θά έπρεπε ένα γειά νά τό έλεγες. Ότι θά είσαι δίπλα ότι μπλά μπλά μπλά, καταλαβαίνεις. Γιατί τελικά έστειλα μήνυμα; Ε, γιά ένα γειά! «Γειά!» Νά σέ πώ... Σέ είδα πολύ περίεργα σήμερα. Ήταν η πρώτη φορά πού μέ κύτταξες καί δέν διασκέδασες τό βλέμμα σου μετά από 1-2 δευτερόλεπτα. Άσε πού η έκφρασή σου παρέμεινε σταθερή, αμετάβλητη.. Τσιμπημένος από τήν ματιά σου, είπα νά μιλήσω, σού μίλησα κι η απάντησή σου, αθόρυβη αλλά πολύ φανερωτική. Ένα νεύμα σου «όχι» στό ερώτημά μου εάν είσαι καλά καί διατηρώντας αυτό τό πρωτόγνωρα αποστασιοποιημένο, ζαμανφουτίστικο δέν μέ μέλει ύφος, επανέφερες τό βλέμμα σου στά πρίν.

Άν καί εφόσον καί ίσως... (Γράψε κόλλιας δηλαδής...)

Χμ... Εάν μπορούσα, εάν ήξερα πώς (μπορεί καί) επικοινωνεί ο κόσμος από εδώ, εφόσον γνώριζα νά αμφιδρομιάσω τό πάρε δώσε τού μπλά μπλά καί τών ιδεών σέ τούτο δώ τό μετερίζι, θά ζητούσα νά πή ο πάσα ένας τί θά έπρεπε νά...

Κάτσε, έχασα τόν νήμα τής σκέψεως.

Πάμε πάλι!

Ναί ναί... Θά είχε ενδιαφέρον νά κατετίθετο από τόν (έν λόγω) πάσα έναν (πολύ γατόνι πάντως ο πασαένας· πολλάκις καί συνεχώς αναφέρεται, ο έχων άποψιν επί παντός επιστητού) ποίο θά ήτο τό αρμόζον ερώτημα πού θά ήπρεπε νά κάναμε στόν σούπερ ντούπερ υπολογιστή (όπως περιγράφεται είς τό Γυρίστε Τόν Γαλαξία Μέ Ώτο Στόπ) ώστε νά μήν προέκυπτε εκείνο τό φιάσκο μέ τήν απάντηση «42»

Άν θυμάμαι καλά, τόν ρώτηξαν κάτι αόριστα περί νοήματος τής ζωής, πόθεν ερχόμαστε, γιά πού κινούμε όταν πεθαίνουμε, γιατί ποτέ δέν πετυχαίνουμε τό ασανσέρ στό όροφό μας (Λές επειδή ζώ σέ μονοκατοικία, άνευ ανελκυστήρος;)

Κι αυτός, ο νάμπερ ουάν πισής, επεξεργαστής μέ όρχεις, όσχεον, καί τρίχες επ’αυτώ μέ μία εξ αυτών, τόν Μπίγκ Μπλού, τούς απήντησε στό ίδιο ύφος μέ τήν ερώτηση. Στό φλού δηλαδής. Περίμεναν οι σοφοί κάποια απάντηση ώστε νά αρχίση νά λύνηται τό μυστήριον τής ζωής, αλλά όπως φάνηκε δέν πολενθουσιάστηκαν μέ τήν απάντησιν:

«42... Άν θέλετε κάτι πιό συγκεκριμένο, εάν δέν σάς αρέσει η απάντησίς μου, κάντε ερωτήσεις πιό συγκεκριμένες.»

Άντε λοιπόν! Κάντε... (...Θά ζητούσα εάν ήξερα πώς οι εδώ δίαυλοι ευκολύνουν, επιτρέπουν τήν επικοινωνία...)

«42» κιλά κορόμηλα μέ τήν πρώτη προσπάθεια αποκομιδής; Ίσως ;

Κυττάτε τόν μαλάκα ρέ! Κυττάτε τόν ξεκάρφωτο πώς μού γαμάει τό τοπίον!

Άχ, νά’χα κι ένα τσιπουράκι εδώ πού’μαι!

Είπαμε ναί, τά παιδιά NYN KAI AEI στό πίσω κάθισμα, αλλά όχι κι έτσι! Εσύ, όπου νά’ναι θά διαβής τήν ανδρική κλιμακτήριο!

(Άνευ γλυκανίσου)

«Τά νεφρά μου, παλιόπουστα!»

Έχω σχολάσει, θέλω νά πάω σπίτι, σκέφτομαι τήν διαδρομή καί βαριέμαι, προτιμώ νά σαπίζω εδώ κι όλο νά αναβάλλω τήν φευγάλα· όπως όταν αποκοιμιόμαστε στόν καναπέ καί δέν λέμε νά σηκωθούμε... Έχω μιά σπασμένη διάθεση, σπαρίλα μεγάλη, ανία, εκνευρισμός... Ξαφνικά όμως... Κλάνουμε στό γέλιο δικέ μου... Ξεφυλλίζω τό Βήμα καί:



Χαχαχαχαχαχαχα! Α ρέ Αλαβάνο! Νά’σαι καλά ρέ Ρόμποκοπ! Εσύ κι ο Αννίβας! Ο Πύρρος ρέ! Ο Ρόμμελ!

Τρέμε Μαύρε Πήτ!

Νά προσέχης όμως μήν αφυδατωθής, κύρ Πρόεδρα! Χαχαχαχαχα! Νά είσαι καλά ρέ Αλαβάνε! Μού έφτιαξες τήν διάθεση! Φιλί στό μάγουλο! Μάτς!

Ελπίζω νά τήν μασήση τήν ρουφιάνα, τήν VHS!

Κάτι κλειστοφοβικών πινελιών, μέ αλλεργία στό νερό έν μέσω ξηρασίας, εντός αναφυλλαξίας άνευ πανακείας...

Ναί ναί! Μιά τέτοια κατάστασις. Όταν βλέπης ταινία μέ τόν Χιού Γκράντ δηλαδή...

Αυτές οι ατάκες, οι όχι απλώς εύστοχες, οι καίριες, οι θανατηφόρες, οι υδροκυανούχες αλλά οι εκτοξευόμενες καί σέ dt τείνοντος στό μηδέν... Δέν αντέχονται μέ τίποτε, ήμαρτον δηλαδή! Τί κοφτερό μυαλό είναι αυτό! Άσε πού κι ο κυνισμός αυτών τών παρατηρήσεων τού Χ.Γκ., θά έκανε τόν Διογένη νά αποκτήση τίτλο σορόπια, γλοιώδους ερπετού, γλυψιματία απουσιολόγου δευτέρας γυμνασίου.

Και όλα αυτά, ενώπιον τών οποίων κι ο Όσκαρ Γουάιλντ θά φαινόταν μικρόνους, γίνονται γιά νά «σκοράρη»!

Ενίοτε καί μέ τέτοια αποτελέσματα:

Εντάξει μωρέ! Τί θορυβώδης θίασος είναι αυτός! Τόσος κόπος γιά ένα γαμήσι;

Όπως καί στά μπλόγκς... Μύρια τών μυρίων κλίκ (όπου κλίκ, ήχος πληκτρολογίου, ποντικιού καί φώτο μηχανής) ώστε κάποια στιγμή νά υπάρξη η πολυπόθητος διείσδυσις! Τί καλλιτεχνολογοτεχνικαί ανησυχίαι καί πούτσες μέ τσαμπουνάς; Ή μάλλον όχι... Ορθώς μνημονεύεις τίς πούτσες...

Ποσοστόν υγρασίας; (Πωπώ μιά ρανίδα!)

Όχι μή πρόσφατα, σκάλιζα τήν ντουλάπα νά βρώ ένα φανελλάκι (μόλις είχα βγεί από τό μπάνιο καί τό κορμί μου τό αμαζόνια γιούπι στέγνωνε άνευ παρεμβάσεως τρίτων...)

Εντελώς τυχαία είδα ένα φουτεράκι κατάμαυρο, πολύ μά πολύ αγαπημένο (ένεκα υπάρξεως μιάς στάμπας η οποία μέ αρέζει τόσο πολύ ώστε γιά πάρτη της, θά φώναζα μέχρι καί ζήτω τό ΚΚΕ).

«Γαμώτο! Αγαπημένο φουτεράκι αλλά υπέρ τού δέοντος χοντρούλι γιά τά χούγια τού Ιουνίου... Θά πρέπει νά περιμένω τόν Οκτώβριο...»

Αυτήν τήν σκέψη τήν εξέφρασα στά ελληνικά θαρρώ, όχι ακριβώς μέ συστολή αλλά χωρίς νά ακουστώ πέρα από τά δόντια μου. Θέλω νά πώ επίσης ότι δέν προσέθεσα κάποιο ξόρκι, γνωστόν από τά χρόνια τής Δουκίσσης τής Πλακεντίας όταν αυτή κατέφευγε στήν κυρά-Μαγιώ, τήν τών προαστείων καφετζού, ούτε από κάποια ευχή τών Ίνκας όταν προσπαθούσαν νά στενέψουν τό εύρος τών εκλείψεων, ούτε από κάποια δυσερμήνευτη φράσιν τών Χετταίων, θεμελιωτών τού παγκοσμίου πολιτισμού.

Μέχρι πού προχθές Δευτέρα, μία βροχή - θυμίζοντας καταπληκτικά πολύ, τήν αφύγρωση τού σώματός μου, τού ακροβατικώς υποσχομένου τριημέρων εντός σ/κ - έφτιαξε έναν καιρό ο οποίος απαιτούσε θά έλεγον, τό αγαπημένο μου φουτεράκι, όπερ κι εφορέθη! *

Συνεπώς:

Ψίτ! Λίγα μέ μένα, όπως βλέπεις δέν θά αργήση νά στηθή τότεμ μέ φιγούρα vangelakas!


* Σάς καλώ λοιπόν νά αναφωνήσωμε όλες μαζύ:

Γαμώ τό ΚΚΕ!

Πώπω ρέ γαμώτο, πώς τουρλώνεται έτσι...! Φφφφφ! Τί καμπύλη είναι αυτή... Ίσως, τελικά, νά ενδώσω...

Δυό αμυγδάλου, τόν Ταχυδρόμο καί... Καί... Καί... Εκείνο εκεί!

Οι γνωστοί ελληνόφοβοι/χριστοδουλόφοβοι, πιάνοντας τό βιβλίο αυτό, θά ένοιωσαν μεγαλύτερη τέρψη κι από τήν πρώτη φορά πού γαργάλησαν τήν ιλουστρασιόν επιφάνεια κάποιου πορνοπεριοδικού, στά γλυκόξυνα χρόνια τής εφηβείας. Οι λόγοι; Γνωστοί. Πάντως δέν είναι εκεί η ουσία, δέν μπορούμε νά καθήσουμε νά ασχοληθούμε μέ τού καθενός τήν σκοτεινή μαλακία η οποία έχει αναχθεί σέ ιδεολογία.

Οφείλω νά ομολογήσω ότι ζούλεψα πολύ βλέποντας τά κατά οιουδήποτε ελληνικού, συμπλεγματικά ατομάκια νά κάνουν τόσο χάι καί προσπάθησα νά εύρω κι εγώ κάτι ανάλογο. Δέν άργησα νά εστιάσω σέ κάτι μή ιλουστρασιόν, μιά κάποια εφημερίδα Press Time στίς 10/6 δημοσίευσε κάτι τό οποίον προσωπικώς μέ καύλωσε* πιό πολύ κι από τά βυζιά τής Έντεν Μόρ:

«Ο Μ. Βασιλάκης με αρθρογραφία του σε διάφορες εφημερίδες το 1999, κατασυκοφαντούσε τον Αντώνη Σαμαρά, τον Δικηγόρο Φ. Κρανιδιώτη, τον Πανεπιστημιακό καθηγητή κ. Χρ. Γιαλουρίδη και τον Στρατηγό κ. Τσίρκα - όλοι μέλη του «δικτύου 21» που ασχολείται αποκλειστικά με τα εθνικά μας θέματα. Ο εν λόγω εκπαιδευτικός τούς απέδιδε κακουργηματικές πράξεις, χαρακτηρίζοντάς τους ως... πραξικοπηματίες και... παρακρατικούς!Ακολούθησαν αγωγές και καταδικαστικές αποφάσεις για συκοφαντική δυσφήμηση και ο κ. Βασιλάκης το 2001 ζήτησε δημόσια συγγνώμη, στην οποία, μεταξύ άλλων, ανέφερε:

"Έκανα τις εν λόγω δημοσιεύσεις και δηλώσεις, μεσούσης της υπόθεσης Οτσαλάν, μετέχοντας σε ένα πολιτικό παιχνίδι παραπληροφόρησης και δημιουργίας αποδιοπομπαίων τράγων, που δημιουργήθηκε από κατευθυνόμενες και ψευδείς «πληροφορίες», τους διακινητές των οποίων κωλύομαι να αποκαλύψω για ευνόητους λόγους, αλλά και καλυπτόμενος από το δημοσιογραφικό απόρρητο... Ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκα από τους αρχιτέκτονες αυτής της εκστρατείας λάσπης, με τις κατευθυνόμενες ψευδείς «πληροφορίες», με το συκοφαντικό περιεχόμενο, στην οποία, δυστυχώς, δέχθηκα να συμμετάσχω, τυφλωμένος από την πολιτική μου πίστη σε αυτούς, με εξέθεσε ανεπανόρθωτα και με υπέβαλε σε μια δικαστική περιπέτεια, στην πορεία της οποίας οι «φίλοι» μου, αφού υπέθαλψαν τα παραπάνω, με εγκατέλειψαν».

Χαχαχαχα! Τί μπορεί νά πή κανείς γι’αυτόν τόν σύγχρονο Όλιβερ Τουίστ ο οποίος σάν στυμμένη λεμονόκουπα έμεινε έκθετος στά kinky παιγνίδια τών αέρηδων οι οποίοι μιά τόν πήγαιναν στήν δύση και μιά στήν ανατολή αλείφοντάς τον μέ αφροδίσια έλαια...

Μήν έχομε όμως καί παράπονο! Ο άνθρωπος ρέ, τό παραδέχεται! Τά σέ πρώτο ενικό, λεγόμενά του, είναι ξεκάθαρα! Τί «ψευδείς πληροφορίες», τί «συκοφαντικό περιεχόμενο», τί «τυφλωμένος από την πολιτική μου πίστη», τί «με εξέθεσε ανεπανόρθωτα»!!! Άσε πού προοικονομούν κατά κάποιο τρόπο, λέγοντας σέ οιονδήποτε ενδιαφερόμενο:

Βρε μαλάκα, εμένα φέρεις ώς παράδειγμα; Εμένα (κάθεσαι καί) διαβάζεις; Εμένα προτάσεις; Εμένα χρησιμοποιείς; Τόν επαγγελματία, τόν κατά συρροή ψεύτη καί στρατευμένο στήν υπηρεσία τής απάτης; Εμένα; Τί άλλο θέλεις βρέ Φόρεστ Γκάμπ νά πώ – πέρα από τό: «μέ εξέθεσε ανεπανόρθωτα» - ώστε νά πειστής γιά τό κίβδηλον τών γραπτών μου;

Είναι πολύ αστείο, λοιπόν όταν βλέπης τίς πηγές τών γνωστών χριστοδουλόφοβων... Ίσα ίσα πού προλαβαίνει νά εκλυθή πολύ εύκολα, ένα «ούστ λασπολόγε» (καί μέ τήν βούλα λασπολόγος, εεεε;) όμως δέν είναι εκεί το καλό... Ο χαβαλές είναι στούς μπόζους πού κάθονται καί τόν διαβάζουν...

* Κύττα βίτσια ο τύπος, κύττα μέ τί καυλώνει ο μαλάκας!

Γιά πάντα.

Τελικά, πολύ φτηνή πώληση, κάτω από τά όρια κόστους τό όσο όσο τού κορμιού μας, αλλά καί τού μέσα μας. Ο απόλυτος πλειστηριασμός τού εαυτού μας. Στό σφυρί τά πάντα.

Ξεφτύλα, εμετός, χολέρα.

Πολύ φτηνή.

Συγκρίσεις.

Τήν παραμονή τού μουντιάλ τού 1994, είχε πεθάνει ο Χατζηδάκης.

Προχθές ψόφησε μιά κάμπια, τί κρίμα πού δέν πρόλαβε νά γίνη πεταλούδα.

Σ’ένα υποτιθέμενο μνημοσυνάκι γι’αυτήν (τήν κάμπια!), όλοι θά κερνιώμασταν ζύθον ολλανδικόν.

Ολλανδία;

Καλέ τί γίνονται οι υπερασπισταί τής ελευθέρας σεξουαλικής επιλογής όσον αφορά τήν μοναξιά τού αγώνος τών νεδερλανδίων παιδέρων; Αυτοί δέν έχουν δικαιώματα; Μόνον οι αρσενοκοίται δικαιούνται ελευθεριών; Τς τς τς! Φασιστάκια!

Κύριε Υπουργέ, φιλώ τά υπουργεία σας...!

Σέ πέντε χρόνια είπε ο υπουργός...

Πάλι καλά, δέν λές; Μέχρι πρότινος η επέκτασις δέν είχε εξασφαλισμένη χρηματοδότηση. Αλλά γιά τά φλώρικα τά Β.Π. άπειρες γραμμές, πάμπολλα μέσα, δαιδαλώδεις διαχύσεις ευκολύνσεων...

Πάλι καλά...

Αυτό πού μέ κάνει εντύπωση πάντως είναι πόθεν η αναγκαιότης κατασκευής μετρό στήν Θεσσαλονίκη…

Μόνιμη επωδός πολλών αφού, η παντελής (ζερβός) έλλειψις άγχους καί χρείας ταχύτητος νά σπεύσης κάπου, εν εξάλλω αντιθέσει μέ τά βέγγεια καθ’ημάς τής μπασταρδούπολης. Τελοσπάνων νά’ούμ’...

Κλάψε κι έσύ μαζύ μου...

Τριήμερον.

Τό πρώτον τριήμερον τού θέρους κι εγώ στήν δουλειά νά μαλακίζωμαι εντελώς στό κατά ριπάς.

Δέν περίμενα ποτές ότι θά γενόμουνα χειρότερος από κάτι γνωστούς μου οι οποίοι δουλεύουν περισσότερες ώρες ημερησίως κι από τά ωρολόγια.

Ο ένας γνωστός, ήταν συνάδελφος στά στρατά. Απηλλαγμένος από πάσα αγγαρεία, πάσα υπηρεσία, πάν τσιμπούκι, πέρασε στό κέντρο νεοσυλλέκτων βίον καί όρνιθα νά’ούμ’! Φωτογράφος ήτο, ντά. Όλες τίς ημέρες, ενώπιον μποντικαραίων οίτινες πόζαραν γιά τήν φώτο τους στήν στρατιωτική ταυτότητα.

Ένας δεύτερος φίλος, επιδέξιος χειριστής αέρος, ματάκιας ολκής, ταχυδάκτυλος κάργα, μπανιστηρτζής τό δίχως άλλο, κέρδιζε πάντοτε (μά πάντοτε, χάρις σέ μιά κάποια αριθμολαγνεία του, μάλλον αριθμομνησία) όταν στρώναμε παρτίδες (φιλικές, όχι τίποτε πονηρές καί χάρντκορ) τζόγου. Καμιά 21 άς πούμε... Τό τέλος τόν εύρισκε πάντοτε κερδισμένο νά πλέκη δάκτυλα λίγο πάνω από τό σβέρκο του καί νά αρχίζη πολιτική συζήτηση.

Καί τέλος μιά γειτόνισσα, τέως νυμφομανής (νύν αρειμάνια συμμετέχουσα σέ κυνωνικά (σικ) φόρα καί τά ρέστα, προσφέρουσα υπηρεσίες σέ πάσα έναν αλλοδαπό πριαπιδίως χαρμάνη) ήτις μέ πρόσχημα τήν προσφορά ψησίματος καφέ, γράπωνε κάθε πεοφόρον είδος τής πανίδος τού πλανήτου Γή κι όταν περάτωνε άρχιζε νά λέη κάποια περίεργα, ακατάληπτα, ακατανόητα... (σαγαπο, ισεοπροτοσμου, θελοναπερασοτινζοιμουμεσενα)

Αυτοί οι τρείς λοιπόν, οι κάποτες «χαλαρά», πλέον δουλεύουν long play, σάν εκείνα τά σιντί μέ πασχαλινά/αποκριάτικα/χριστουγεννιάτικα (ποιοτικότατα) άσματα νον-στόπ, τά προσφερόμενα από σούπερ μάρκετ. Δέν σταματάνε τήν δουλειά ούτε κι άν σκάση σεισμός διψήφιων ρίχτερ.. Οι φιλογνωστοί, σήμεριςμ, τών οποίων πρόσφατες φώτος τους είναι αί κάτωθι αντιστοίχως,









σήμερις πρέπει-δικαιούνται νά νοιώθουν εντελώς Τζίτζικοι ενώπιόν μου.

Ενώπιον τού μαλάκα ο οποίος βρίσκεται σέ.........

Έ, μήν τά λέμε κι όλα...

Προσέχω βέβαια!

Όσο σάλιο κι έάν ξόδεψε γιά νά μέ πείση, τελικά δέν.

Διότι μιλάμε γιά πολύ σάλιο! Πολύ! Ποσότης, χμ.. Τί νά σέ πώ... Πολύ όμως ρέ παιδί μου...

Τί;

Όχι καλέ! Τά επιχειρήματά της δέν εξεφράσθησαν μέσω λέξεων. Απλώς ο σίελός της πού σέ λέω, αφιερωνόταν διά ανωδύνων χαραγματιών στό πέος μου μέσω τής ομοχρώμου μέ τό αιδοίον αυτής, γλώττης της.

Κάθε γλωσσόσκερτσό της, διεκόπτετο από βλέμμα της στά μάτια μου, ρωτώντας με.

Αρνητική απάντηση τήν πείσμωνε καί συνέχιζε μέ περισσότερη ερεθίζουσα χάρη καί επίμονη γλυστράδα νά προσπαθή νά μέ πείση. Μέ ξαναρωτούσε. Τής ξαναρνητικαπαντούσα. Καί ούτω καθ’εξής.

Δέν τά μέτρησα τά όχι μου. Ήσαν πολλά. Πολλά καί διαποτισμένα μέ συγκρατημένη απογοήτευση. Δέν μ’αρέσει (ειδικά σέ αγαπημένα πρόσωπα) νά λέω όχι.

Νά λοιπόν, πού προέκυψε περιστατικό κι αναθεώρησα ex professo αυτήν μου τήν άποψι.

Πού είχες τό αριστερό σου χέρι, Βαγγέλη;

Κλεψύδρες, ρολόγια κάζιο, χοντρά ή λεπτά ημερολόγια, αλάθητος τρόπος μετρήσεως τού χρόνου.

Προσφάτως προέκυψε κι άλλη μέθοδος. Τά βιβλία.

Τά κάθε Κυριακή μέ Βήμα καί Γελοιοτυπία, τά Σάββατα μέ τά Νέα...

«Τό πρώτο τό είχα πάρει στήν Καβάλα, σ’εκείνο τό ταξιδάκι, τέσσερα βλέπω τώρα τής σειράς αυτής, πέρασε – κιόλας – ένας μήνας από τήν εκδρομή εκείνη; Πωπώώώώώώ! Πρέπει νά εμφανίσω τίς φώτος!»

«Άντε ψόφα μωρή καριόλα, σέ έχω καί σέ παρακαλάω 7 τόμους αρχαίων συγγραφέων/φιλοσόφων – νεοπλατωνικών θαρρώ. Ούστ, πού θέλεις νά τό σκεφθής κιόλας!»

«Τό έχω φυτέψει εδώ, 3,5 βιβλία ιταλικής μαγειρικής... Αλλά δέν έχει ψηλώσει ούτε χιλιοστό!»

Σπουδαία, καινοτόμος μέθοδος... Βιβλιομέτρησις... Επειδής κατά τ’άλλα, μέ τά βιβλία δέν έχω ιδιαίτερη σχέση, τό (αναγκαίον) σάλιο στόν δείκτη γιά τήν αλλαξοσελιδιά τό μετρώ, τό υπολογίζω καθόσον οι εικόνες ισχνών αγελάδων, τής χέρσας, άνυδρης Αφρική, τά παιδάκια τής Μπιάφρα μέ είχαν συγκλόνισαν, μέ είχαν ταράξει άνευ δυνατότητος ιάσεως...

Καί πλέον τά βιβλία μόνον γιά νά βοηθούν νά υποδεικνύουν πότε τό επόμενο σέρβις τού αυτοκινήτου.

Τό πέρας τού πέρας. (Προσπέρνα τα)

Έπρεπε νά τό περιμένω. Μπορεί ποτέ, νά μήν είχα σταθεί σέ κάποια σημάδια τά οποία υπό ψύχραιμες συνθήκες θά μέ έκαναν νά δέσω τά κορδόνια μου, αλλά δέν γίνεται γιά πάντα νά υφίσταται σότο!

Έγινε λόγος γιά κανονικές, γιά ψύχραιμες συνθήκες. Πού όμως καιρός γιά κανονικές συνθήκες; Δέν υφίστανται κανονικές συνθήκες όταν σού προτείνη άφτερ στό σπίτι της, «νά πάρουμε μιάν σουμάδα, μπέημπ!» κι εσύ αρχίζεις κάπως νά θυμάσαι ότι η ουρήθρα δέν μεταφέρει/διακομίζει/διαρρέει μόνον προϊόν πιπί.

Αυτά τά εν ερεθίσει ονειροπαρμένα μέ έκαναν νά μήν βλέπω μπροστά μου, τό ζώον! Καί δέν ήξερα, δέν αντιλαμβανόμην τίποτις!

Τήν έβλεπα μέ κλειστά μάτια - ενόσω τήν διείσδυα - νά τό απολαμβάνη, νά έχη αφεθή ολοκληρωτικά. Νόμιζα ότι έτσι τό απελάμβανε καλλίτερα, καθότι καρακαταγαμίκος ο γράφων – γιατί νά τό κρύψωμεν άλλωστε; Δέν μπορούσα όμως νά μαντέψω ότι τά μάτια ήσαν κλειστά διότι φαντασιώνετο κάποιον άλλον!

Ούτε όταν με (ανεξήγητη) συγκαταβατικότητα συναινούσε νά αναβάλλω έξοδό μας ώστε νά επισκεφθώ φίλους μου γιά πιτσομπυρομπαλοκατάσταση. Δέν είχε περάσει από τό μυαλό μου ότι υφίστανται καί μή ποδοσφαιρόφιλοι γκέρλ φρεντ σίττερς!

Κι εκείνη η μετρημένη, η σχεδόν ανύπαρκτος δωροπαροχή έκ μέρους της; Είχα σκεφθεί (ευχάρως) ότι επιτέλους συνεκρατήθη μέ τίς ωνιοθεραπείες της αλλά είχε στραφεί γιά άλλα μεγέθη, γιά διαφορετικά γούστα!

Δέν θέλω νά δείξω, νά μαρτυρηθώ μέ περισσότερα παραδείγματα ότι τό πνεύμα τού Βουτσά διά χαρακτήρος Κιοπέογλου δέν παύει ποτέ νά υπάρχη... Είναι υπεραρκετά κι αυτά... Υπεραρκετά ώστε νά δείξουν κι αποδείξουν τόν ευτυχή λήθαργο (σ)τόν οποίον κοιμόμην. Πάντα όμως δέν έρχεται το πρωί; Πάντα τό φώς δέν νικά κάθε σκότος;

Η αποκάλυψις (ότι είμαι ολίγον από γκόμενος) ήταν φωτεινή σάν λάμπος μυρίων ιουλίων μεσημέριων ηλίων όταν διάβασα ένα σμς της:

«Χωρίς εσένα, νοιώθω μισή»

Ναί. Μόλις τό κλίκ στό πληκτρολόγιον τού μομπάιλ έπαυσε, αντιληφθείς τίς πραγματικές προθέσεις της απέναντί μου, ένοιωσα σάν κατουρημένος στύλος ΔΕΗ από κοπρόσκυλο... Χωρίς νά τό θέλω, άφησα τό κινητό από τά χέρια μου...

Φάκ! Τόσο καί τόσο καιρό τήν ακούω πιό συχνά από τό «Έχω πονοκέφαλο» νά λέη ότι θέλει νά χάση μερικά κιλάκια... Τό λέει αβέρτα συχνάκις είς τήν τετάρτην. Παρασυχνάκις. Οπότε τό νά μείνη μισή, ν’αποκτήση σιλουέττα ποθητή είναι πιό ποθούμενο κι από τήν Κόκκινη Μηλιά!

Συνεπώς...

Συνεπώς δέν χωρώ σέ αυτά τά γκίλι ντάιετ σχέδιά της.

Είναι ξεκάθαρον: «Χωρίς εσένα, νοιώθω μισή»

Ναί ναί... Τό μόνο σίγουρο. Πιό σίγουρο κι από τό εάν ο Εωσφόρος μάς κάνει τήν χάρη καί αύριο...


Γειά σου ρέ Σ.!

Ανταπόκρισις από τήν Nέβερλάνδ.

Αρχίζει, λέει, τό μουντιάλ αύριο.

Χέστηκα. Εγώ ασχολούμαι μόνο μέ τήν ΑΕΚ.

Σήμερις τό πρωί. Είχα αργήσει, αργούσα δηλαδής, ενώ ήμην καθ’οδόν γιά τήν δουλειά, λόγω τούτου λίγο αγχωμένος (ε δέν είμαι και εντελώς φέρε αλεξιβρόχιο όταν μέ πτύουν!)

Μόλις όμως άκουσα στές αθλετικές ειδήσεις ότι κλείσαμε προπονητή, γούσταρα!

Ανέλαβε ο Φερέρ.

Στο «τιμόνι» της ΑΕΚ θα βρίσκεται για τα επόμενα δύο χρόνια ο Λορέντζο Σέρα Φερέρ. Ο Ισπανός τεχνικός, αποκαλούμενος και «Δον Λορένσο» στην πατρίδα του, είπε το πολυπόθητο «ναι» και υπέγραψε διετές συμβόλαιο συνεργασίας με την «Ένωση», όπως ανακοίνωσε η «κιτρινόμαυρη» ΠΑΕ στην επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου. Ο 53χρονος προπονητής, ο οποίος απέρριψε προτάσεις από ομάδες της πατρίδας του, αναμένεται να φέρει μαζί του δύο συνεργάτες του. Οι ετήσιες απολαβές του νέου τεχνικού αγγίζουν το 1 εκατ. ευρώ ετησίως, ενώ προβλέπονται διάφορα μπόνους. Ο Φερέρ θα φέρει μαζί του τον βοηθό και άμεσο συνεργάτη του από τη Μπέτις, τον Αλέξις Τρουχίγιο και τον Πεπ Αλομάρ, τον γυμναστή με τον οποίο συνεργαζόταν στην ομάδα της Σεβίλλης. Στο τεχνικό τιμ θα παραμείνει πιθανότατα και ο νυν γυμναστής της ΑΕΚ Αντώνης Κέζος. Ο 53χρονος προπονητής έχει ήδη παραλάβει DVD με αγώνες της ΑΕΚ της τελευταίας σεζόν και φάκελο με στοιχεία που αφορούν τους ποδοσφαιριστές. Αυτό που παραμένει άγνωστο είναι πότε θα έρθει στην Αθήνα για εγκατάσταση, αλλά και για την επίσημη παρουσίασή του.

Η ανακοίνωση της ΠΑΕ ΑΕΚ

«H ΠΑΕ ΑΕΚ ανακοινώνει τη συνεργασία της με τον Lorenzo Serra Ferrer. Ο Ισπανός προπονητής υπέγραψε συμβόλαιο δύο χρόνων».

Φερέρ: «Είμαι έτοιμος για σκληρή δουλειά»

Λίγη ώρα μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας του με τον Ντέμη Νικολαΐδη, ο Λορένσο Σέρα Φερέρ έκανε την πρώτη του δήλωση στη «SportDay» ως προπονητής της ΑΕΚ. «Κλείσαμε μία πολύ καλή συμφωνία με την ΑΕΚ. Είμαι πολύ ευτυχισμένος και ενθουσιασμένος με το σχέδιο που αναλαμβάνω. Είναι μία πρόκληση για μένα, την οποία θέλω να φέρω εις πέρας. Θέλω να πετύχω. Είμαι έτοιμος για πολύ σκληρή δουλειά. Και είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένος από τη συμφωνία που έκανα με την ΑΕΚ», τόνισε σχετικά.

Το προφίλ του Λορένσο Σέρα Φερέρ

Ο Λορένσο Σέρα Φερέρ γεννήθηκε στις 5/3/1953 στη Σα Πόμπλα των Βαλεαρίδων Νήσων. Ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα από την Πομπλένσε το 1981 και το 1983 ανέλαβε την ομάδα της γενέτειράς του, τη Μαγιόρκα. Έμεινε εκεί εννέα χρόνια (1983-1992) για να συνεχίσει στην Μπέτις, με την οποία κατάφερε να φτάσει στην τρίτη θέση, τη σεζόν 1994-1995, πίσω από τις Ρεάλ Μαδρίτης και Ντεπορτίβο λα Κορούνια και μπροστά από Μπαρτσελόνα και Βαλένθια. Εξασφάλισε την πρόκριση στο Κύπελλο UEFA, κάτι που πέτυχε και το 1996-1997, με την τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα και την πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου, όπου έχασε 3-2 από την Μπαρτσελόνα στην παράταση.

Το 1997 μετακόμισε στη Μπαρτσελόνα, ως συνεργάτης του Λουίς Φαν Γκάαλ και προπονητής στις ακαδημίες του συλλόγου. Το 2000 ο πρόεδρος της Μπάρτσα, Ζοάν Γκασπάρτ, του εμπιστεύθηκε την τεχνική ηγεσία, μετά την απόλυση του Φαν Γκάαλ, ωστόσο η πορεία της ομάδας δεν ήταν η αναμενόμενη και στις 22 Απριλίου 2001 απομακρύνθηκε από την τεχνική ηγεσία, έπειτα από την ήττα με 3-1 από την Οσασούνα στην Παμπλόνα, αφήνοντας τη Μπαρτσελόνα στην πέμπτη θέση, επτά αγωνιστικές πριν από το φινάλε. Παρέμεινε, ωστόσο στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα και στη δεύτερη ομάδα των Καταλανών και μετά την αποχώρησή του από την τεχνική ηγεσία της πρώτης ομάδας.

Το 2004 ανέλαβε την Μπέτις και κατάφερε αμέσως να οδηγήσει την Μπέτις στην καλύτερη χρονιά στην ιστορία της: τερμάτισε τέταρτη, βγήκε στο Champions League και κατέκτησε και το Κύπελλο Ισπανίας, νικώντας με 2-1 στον τελικό την Οσασούνα. Λίγους μήνες μετά, απέκλεισε τη Μονακό (0-1, 3-1) και μπήκε στους ομίλους του Champions League, όπου κληρώθηκε με τις Τσέλσι, Λίβερπουλ και Αντερλεχτ. Στις αρχές Νοεμβρίου, η Μπέτις έγινε η πρώτη ομάδα της χρονιάς που κέρδισε την Τσέλσι του Μουρίνιο (1-0 στη Σεβίλλη), αλλά τερμάτισε Τρίτη στον όμιλο και συνέχισε στο Κύπελλο UEFA. Εκεί απέκλεισε την Αλκμααρ (2-0, 1-2) και αποκλείστηκε από τη Στεάουα στον τέταρτο γύρο (0-0, 0-3). Την τελευταία του σεζόν στην Μπέτις, η ομάδα τερμάτισε στη 14η θέση εξασφαλίζοντας μαθηματικά την παραμονή της μόλις στην προτελευταία αγωνιστική της σεζόν.

Η καριέρα του Σέρα Φερέρ

Σεζόν Ομάδα Θέση

1983-1984 Μαγιόρκα 18η

1986-1987 Μαγιόρκα 10η

1987-1988 Μαγιόρκα 17η

1989-1990 Μαγιόρκα 10η

1990-1991 Μαγιόρκα 15η

1991-1992 Μαγιόρκα 20ή

1994-1995 Μπέτις 3η

1995-1996 Μπέτις 8η

1996-1997 Μπέτις 4η

2000-2001 Μπαρτσελόνα 5η

2004-2005 Μπέτις 4η

2005-2006 Μπέτις 14η

Όχι καί τίποτα, νά μήν σέ ματιάσω!

Γιά νά είμαι ειλικρινής νόμιζα ότι είχε πεθάνει, έχω/είχα καιρό νά τόν ακούσω αλλά πάλι δεδομένης τής αποχής από τά ΜΜΕ (πλήν τής καθημερινής παθιασμένης αναγνώσεως τού κυρίου άρθρου τής Αυγής οπότε κι αυνανίζομαι σάν 13χρονο σκασμένο) κακώς θεωρώ κάτι τέτοιο. Τέλος πάντων, τόν είδα κάθιδρο νά αφήνη τό γυμναστήριο όπου προπονείται γιά πτώμα κι έσκασε μύτη γιά νά δώση κι αυτός τά διαπιστευτήριά του στήν στούς ταγούς τής Νέας Τάξης.

Σέ μιά εκδήλωση σχετική μέ κάποιο βιβλίο γιά τά έργα καί τίς ημέρες τού Αθηνών καί πάσης Ελλάδος, ο άσπιλος κι αμόλυντος Κύρκος στήν προσπάθειά του νά δείξη πόσο γιέσμαν είναι, πόσο τρέντυ καί συνεπής στόν εκφυλισμό, μετήλθε μέσων τά οποία κατά τ’άλλα θεωρεί σκοταδιστικά π.χ. ονομάζοντας τόν ΧριστόδουλΑ, αντίχριστο. Χρησιμοποίησε, πολύ εύκολα, εφήρμοσε μάλλον μιά μέθοδο πλήρους δαιμονοποίησης τού αντιπάλου, στόν οποίον φορτώνεται κάθε κακό τού σύμπαντος, στάση η οποία μέ ξιπασιά απορρίπτεται όταν συναντάται σέ άλλους.

... Τέλος πάντων δέν είναι καθόλου καταδικαστέο ο,τιδήποτε κι άν πή κάποιος, όχι μόνο επειδή προκύπτει ενδιαφέρον μέ φούξια απόψεις, εξαντρίκ καί περίεργες γνώμες, αλλά κυρίως επειδή όσο περνάν τά χρόνια τό μυαλό φυραίνει – κι ό Κύρκος, τά είπαμε, ηλικιακώς είναι δραπέτης νεκροταφείου.

Αυτό όμως πού πραγματικά προκαλεί οργή, αυτό πού ξαναφέρνει τόν χειμώνα μέσα στόν Ιούνιο μέ εικόνες συναχιού καί χαρτομάντηλων είναι η αισχρή δήλωσή του ότι στήν κατρακύλα (πού προκαλεί ο ΧριστόδουλΑς), στο τέλος αυτής, βρίσκονται τα εγκλήματα που είδαμε στη Βέροια.

Ντροπή ρέ Κύρκο, Αίσχος! Σού αξίζουν (γι’αυτήν τήν ξεφτυλισμένη σου δήλωση) ροχάλες, απίστευτες χειμωνιάτικες ροχάλες, μέ μύξες γερόντων μεγαλυτέρων ηλικιακώς από εσένα (αλήθεια, υπάρχουν μη πεθαμένοι τέτοιοι;) διότι ανακάτεψες, επιστράτευσες ένα περιστατικό τό οποίο έχει σοκάρει όλον τόν κόσμο, όχι μόνον γονείς αλλά κάθε άνθρωπο. Άνθρωπο ο οποίος βλέπει νά μετατρεπόμαστε σέ κοινωνία όπου όχι απλώς μεγάλοι, σκοτώνουν/βιάζουν/ληστεύουν μεγάλους αλλά μικροί, παιδιά σκοτώνουν παιδιά. Ένα τέτοιο περιστατικό πού θά ευαισθητοποιούσε μέχρι καί τόν Χάνιμπαλ Λέκτερ, χρησιμοποιήθηκε πρός επίρρωσιν άποψης ότι ο ΧριστόδουλΑς είναι ο μικρός Ντάμιεν. Αυτό τό γεγονός στήν Βέροια που θά προκαλούσε αποτροπιασμό καί σέ κάποιον βαρυποινίτη τέως καθ’έξιν φονιά, ο Κύρκος επικαλείται γιά νά καταδείξη στόν κόσμο (ανατριχιάζοντάς τον) πόσο επιζήμια η παρουσία τού ΧριστόδουλΑ.

Ακόμη καί δίκιο νά έχη (πού σαφώς καί δέν έχει ο η μικρή Ελένα κάθεται καί κλαίει γιατί δέν τήν παίζουνε) ο Λ.Κ., τέτοιοι παραλληλισμοί δέν είναι, άς πούμε, δόκιμοι. Εντελώς ανφαίρ (άν καί εδώ πού τά λέμε , έκ στόματος κόρακος "κρα" εξελεύσεται) η κίνηση του.

Κύρκο, τήν λιγοστή ικμάδα σου, διοχέτευσέ την στό νά φωνάξης γιά τό ότι μάς γαμάνε τόν μισθό, γιά τό ότι η ακρίβεια θυμίζει τόν Μπράντ Πήτ στό Συνέντευξη μέ έναν Βρυκόλακα καί πώς θά πάρουμε σύνταξη μόνον όταν θά μάς κουβαλάνε τέσσερις κι εμείς θά φοράμε ξύλινο παλτό. Τί στό διάολο ρέ γαμώτο, αυτή δέν είναι η πρωταρχική κάψα τής αριστεράς; Φώναξε Κύρκο, αγωνίσου γιά τήν εξάλειψη τής κοινωνικής ανισότητας, φάνου άντρας έστω ώς εσχατόγερος καί άσε στήν άκρη τήν καρκινιάρικη πολεμική κατά παραδοσιακών λαϊκών θεσμών μας.

Τί μπορεί νά φοβάσαι; Πέρασες καί χειρότερα. Αγωνίσου γιά τά πραγματικά θέλω καί χρειάζομαι τού έλληνα.
Στό σχετικό αρθράκι, στό in.gr (http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=712657&lngDtrID=244) πλήν τού έν λόγω, οι Στ. Μάνος, Ν.Σηφουνάκης, Μ. Σταθόπουλος, κατά καιρούς «αντίπαλοι» τού ΧριστόδουλΑ, διατηρούν μιά αξιοπρεπή στάση, μέ λεγόμενα τά οποία αντέχουν σέ κριτική, δέν είναι ψευδή, δέν προκαλούν αποδοκιμασία καί κατακραυγή.

Summer?? Ρέ άντε ρέ fuck off νά'ούμ'!

- Καλημέρα. Καλέ πές μιά καλημέρα! Οκτώ φθόγγοι μόνο, τσάμπα κιόλας...

- Δέν μού λές...; Τά ρούχα σού έχεις; Δέν σού είπα χθές καλή εβδομάδα;;

- Μπά; Καί μήπως επειδή πρό 156 ημερών, είχες ευχηθεί καλή χρονιά, γιά τίς επίλοιπες 209 ημέρες θά έρχεσαι εμμηνοπαυσικώς μουρτζούφλης, γεροντοκορίστικα σιωπηλός, υπερφίαλα αντικοινωνικός;

Δέν είσαι η μόνη.

- Τί καλά πού θά ήντουνα νά είχα λίγο γάλα!

- Μέ κακάο;

- Όχι, μέ λίγη ρωγίτσα.

Προλαβαίνεις; (Μήν λές πολλά!)

Σ’αγαπώ σάν τήν αίσθηση τής κάλτσας στό πόδι, τήν πρώτη (άτυπα) χειμερινή ημέρα.