Άν καί εφόσον καί ίσως... (Γράψε κόλλιας δηλαδής...)

Χμ... Εάν μπορούσα, εάν ήξερα πώς (μπορεί καί) επικοινωνεί ο κόσμος από εδώ, εφόσον γνώριζα νά αμφιδρομιάσω τό πάρε δώσε τού μπλά μπλά καί τών ιδεών σέ τούτο δώ τό μετερίζι, θά ζητούσα νά πή ο πάσα ένας τί θά έπρεπε νά...

Κάτσε, έχασα τόν νήμα τής σκέψεως.

Πάμε πάλι!

Ναί ναί... Θά είχε ενδιαφέρον νά κατετίθετο από τόν (έν λόγω) πάσα έναν (πολύ γατόνι πάντως ο πασαένας· πολλάκις καί συνεχώς αναφέρεται, ο έχων άποψιν επί παντός επιστητού) ποίο θά ήτο τό αρμόζον ερώτημα πού θά ήπρεπε νά κάναμε στόν σούπερ ντούπερ υπολογιστή (όπως περιγράφεται είς τό Γυρίστε Τόν Γαλαξία Μέ Ώτο Στόπ) ώστε νά μήν προέκυπτε εκείνο τό φιάσκο μέ τήν απάντηση «42»

Άν θυμάμαι καλά, τόν ρώτηξαν κάτι αόριστα περί νοήματος τής ζωής, πόθεν ερχόμαστε, γιά πού κινούμε όταν πεθαίνουμε, γιατί ποτέ δέν πετυχαίνουμε τό ασανσέρ στό όροφό μας (Λές επειδή ζώ σέ μονοκατοικία, άνευ ανελκυστήρος;)

Κι αυτός, ο νάμπερ ουάν πισής, επεξεργαστής μέ όρχεις, όσχεον, καί τρίχες επ’αυτώ μέ μία εξ αυτών, τόν Μπίγκ Μπλού, τούς απήντησε στό ίδιο ύφος μέ τήν ερώτηση. Στό φλού δηλαδής. Περίμεναν οι σοφοί κάποια απάντηση ώστε νά αρχίση νά λύνηται τό μυστήριον τής ζωής, αλλά όπως φάνηκε δέν πολενθουσιάστηκαν μέ τήν απάντησιν:

«42... Άν θέλετε κάτι πιό συγκεκριμένο, εάν δέν σάς αρέσει η απάντησίς μου, κάντε ερωτήσεις πιό συγκεκριμένες.»

Άντε λοιπόν! Κάντε... (...Θά ζητούσα εάν ήξερα πώς οι εδώ δίαυλοι ευκολύνουν, επιτρέπουν τήν επικοινωνία...)

«42» κιλά κορόμηλα μέ τήν πρώτη προσπάθεια αποκομιδής; Ίσως ;

Κυττάτε τόν μαλάκα ρέ! Κυττάτε τόν ξεκάρφωτο πώς μού γαμάει τό τοπίον!