Προσέχω βέβαια!

Όσο σάλιο κι έάν ξόδεψε γιά νά μέ πείση, τελικά δέν.

Διότι μιλάμε γιά πολύ σάλιο! Πολύ! Ποσότης, χμ.. Τί νά σέ πώ... Πολύ όμως ρέ παιδί μου...

Τί;

Όχι καλέ! Τά επιχειρήματά της δέν εξεφράσθησαν μέσω λέξεων. Απλώς ο σίελός της πού σέ λέω, αφιερωνόταν διά ανωδύνων χαραγματιών στό πέος μου μέσω τής ομοχρώμου μέ τό αιδοίον αυτής, γλώττης της.

Κάθε γλωσσόσκερτσό της, διεκόπτετο από βλέμμα της στά μάτια μου, ρωτώντας με.

Αρνητική απάντηση τήν πείσμωνε καί συνέχιζε μέ περισσότερη ερεθίζουσα χάρη καί επίμονη γλυστράδα νά προσπαθή νά μέ πείση. Μέ ξαναρωτούσε. Τής ξαναρνητικαπαντούσα. Καί ούτω καθ’εξής.

Δέν τά μέτρησα τά όχι μου. Ήσαν πολλά. Πολλά καί διαποτισμένα μέ συγκρατημένη απογοήτευση. Δέν μ’αρέσει (ειδικά σέ αγαπημένα πρόσωπα) νά λέω όχι.

Νά λοιπόν, πού προέκυψε περιστατικό κι αναθεώρησα ex professo αυτήν μου τήν άποψι.