Τό πέρας τού πέρας. (Προσπέρνα τα)

Έπρεπε νά τό περιμένω. Μπορεί ποτέ, νά μήν είχα σταθεί σέ κάποια σημάδια τά οποία υπό ψύχραιμες συνθήκες θά μέ έκαναν νά δέσω τά κορδόνια μου, αλλά δέν γίνεται γιά πάντα νά υφίσταται σότο!

Έγινε λόγος γιά κανονικές, γιά ψύχραιμες συνθήκες. Πού όμως καιρός γιά κανονικές συνθήκες; Δέν υφίστανται κανονικές συνθήκες όταν σού προτείνη άφτερ στό σπίτι της, «νά πάρουμε μιάν σουμάδα, μπέημπ!» κι εσύ αρχίζεις κάπως νά θυμάσαι ότι η ουρήθρα δέν μεταφέρει/διακομίζει/διαρρέει μόνον προϊόν πιπί.

Αυτά τά εν ερεθίσει ονειροπαρμένα μέ έκαναν νά μήν βλέπω μπροστά μου, τό ζώον! Καί δέν ήξερα, δέν αντιλαμβανόμην τίποτις!

Τήν έβλεπα μέ κλειστά μάτια - ενόσω τήν διείσδυα - νά τό απολαμβάνη, νά έχη αφεθή ολοκληρωτικά. Νόμιζα ότι έτσι τό απελάμβανε καλλίτερα, καθότι καρακαταγαμίκος ο γράφων – γιατί νά τό κρύψωμεν άλλωστε; Δέν μπορούσα όμως νά μαντέψω ότι τά μάτια ήσαν κλειστά διότι φαντασιώνετο κάποιον άλλον!

Ούτε όταν με (ανεξήγητη) συγκαταβατικότητα συναινούσε νά αναβάλλω έξοδό μας ώστε νά επισκεφθώ φίλους μου γιά πιτσομπυρομπαλοκατάσταση. Δέν είχε περάσει από τό μυαλό μου ότι υφίστανται καί μή ποδοσφαιρόφιλοι γκέρλ φρεντ σίττερς!

Κι εκείνη η μετρημένη, η σχεδόν ανύπαρκτος δωροπαροχή έκ μέρους της; Είχα σκεφθεί (ευχάρως) ότι επιτέλους συνεκρατήθη μέ τίς ωνιοθεραπείες της αλλά είχε στραφεί γιά άλλα μεγέθη, γιά διαφορετικά γούστα!

Δέν θέλω νά δείξω, νά μαρτυρηθώ μέ περισσότερα παραδείγματα ότι τό πνεύμα τού Βουτσά διά χαρακτήρος Κιοπέογλου δέν παύει ποτέ νά υπάρχη... Είναι υπεραρκετά κι αυτά... Υπεραρκετά ώστε νά δείξουν κι αποδείξουν τόν ευτυχή λήθαργο (σ)τόν οποίον κοιμόμην. Πάντα όμως δέν έρχεται το πρωί; Πάντα τό φώς δέν νικά κάθε σκότος;

Η αποκάλυψις (ότι είμαι ολίγον από γκόμενος) ήταν φωτεινή σάν λάμπος μυρίων ιουλίων μεσημέριων ηλίων όταν διάβασα ένα σμς της:

«Χωρίς εσένα, νοιώθω μισή»

Ναί. Μόλις τό κλίκ στό πληκτρολόγιον τού μομπάιλ έπαυσε, αντιληφθείς τίς πραγματικές προθέσεις της απέναντί μου, ένοιωσα σάν κατουρημένος στύλος ΔΕΗ από κοπρόσκυλο... Χωρίς νά τό θέλω, άφησα τό κινητό από τά χέρια μου...

Φάκ! Τόσο καί τόσο καιρό τήν ακούω πιό συχνά από τό «Έχω πονοκέφαλο» νά λέη ότι θέλει νά χάση μερικά κιλάκια... Τό λέει αβέρτα συχνάκις είς τήν τετάρτην. Παρασυχνάκις. Οπότε τό νά μείνη μισή, ν’αποκτήση σιλουέττα ποθητή είναι πιό ποθούμενο κι από τήν Κόκκινη Μηλιά!

Συνεπώς...

Συνεπώς δέν χωρώ σέ αυτά τά γκίλι ντάιετ σχέδιά της.

Είναι ξεκάθαρον: «Χωρίς εσένα, νοιώθω μισή»

Ναί ναί... Τό μόνο σίγουρο. Πιό σίγουρο κι από τό εάν ο Εωσφόρος μάς κάνει τήν χάρη καί αύριο...


Γειά σου ρέ Σ.!