Ψάχνω στίχο γιά ρίμα ζηλευτή!

Θυμάσαι; Ίσως νά ήταν η μοναδική φορά πού παρέμεινα σιωπηλός καί είδαμε ταινία. Ίσως νά ήταν συμβολικό, νά υπήρχε μιά ακούσια προοικονομία.

Θυμάσαι; Τήν Νάταλι Πόρτμαν; Όχι στό «Λεόν». Στήν «Ένταση», στήν σκηνή όπου ό Πασίνος τήν ανακαλύπτει φλέβας γαμήσασα, μπανιέρι βυθιζομένην. Πωπώώώώώώ...

Κάπως έτσι θά καταλήξω κι εγώ (κι άς μήν μ’ανακαλύψεις εσύ) εάν επιμείνης στήν απόφαση σου.

Όχι μόνο τήν κάνεις γι’αλλού, όχι μόνον είπες ένα «ΑΠΟΧΩΡΩ» καί χάθηκες στό βάθος αφήνοντας μόνο τήν (γιά τόν άντρα πού χρειάζεται νά προσπαθήση πολύ, αλλά η προσπάθεια στό νά αποδιώχνη τίς εκατοντάδες από πίσω του γκόμενες) κολώνια σου νά θυμίζη πιό επώδυνα τά σα έκ τών σών, αλλά κλείνεις καί τά σχόλια ώστε νά παύση πάς δίαυλος επικοινωνίας, θλιβερόν υποκατάστατο τών μέχρι τώρα αιτιών εξωραϊσμού, καλλωπισμού, μά τί λέω!;! εξιδανικεύσεως τών ημετέρων πρωινών!

Γιατί όλα αυτά;

Ελπίζω, εύχομαι, προσεύχομαι νά επανέλθης πάραυτα.

Διότι άλλως θά μ’εύρουν στήν μπανιέρα κάπως έτσι - λίγο πρίν τό λιμάρισμα ξουραφιού:






Θά αντέξης νά μέ πάρης στόν λαιμό σου; Ε;

Ανακάλεσον τό «ΑΠΟΧΩΡΩ» πλήζζζζζζζζ!





Στόν Τελαμώνα.

Ψίτ! Μπορείς εσύ, νά τόν πείσης ;