Ελπίζω νά τήν μασήση τήν ρουφιάνα, τήν VHS!

Κάτι κλειστοφοβικών πινελιών, μέ αλλεργία στό νερό έν μέσω ξηρασίας, εντός αναφυλλαξίας άνευ πανακείας...

Ναί ναί! Μιά τέτοια κατάστασις. Όταν βλέπης ταινία μέ τόν Χιού Γκράντ δηλαδή...

Αυτές οι ατάκες, οι όχι απλώς εύστοχες, οι καίριες, οι θανατηφόρες, οι υδροκυανούχες αλλά οι εκτοξευόμενες καί σέ dt τείνοντος στό μηδέν... Δέν αντέχονται μέ τίποτε, ήμαρτον δηλαδή! Τί κοφτερό μυαλό είναι αυτό! Άσε πού κι ο κυνισμός αυτών τών παρατηρήσεων τού Χ.Γκ., θά έκανε τόν Διογένη νά αποκτήση τίτλο σορόπια, γλοιώδους ερπετού, γλυψιματία απουσιολόγου δευτέρας γυμνασίου.

Και όλα αυτά, ενώπιον τών οποίων κι ο Όσκαρ Γουάιλντ θά φαινόταν μικρόνους, γίνονται γιά νά «σκοράρη»!

Ενίοτε καί μέ τέτοια αποτελέσματα:

Εντάξει μωρέ! Τί θορυβώδης θίασος είναι αυτός! Τόσος κόπος γιά ένα γαμήσι;

Όπως καί στά μπλόγκς... Μύρια τών μυρίων κλίκ (όπου κλίκ, ήχος πληκτρολογίου, ποντικιού καί φώτο μηχανής) ώστε κάποια στιγμή νά υπάρξη η πολυπόθητος διείσδυσις! Τί καλλιτεχνολογοτεχνικαί ανησυχίαι καί πούτσες μέ τσαμπουνάς; Ή μάλλον όχι... Ορθώς μνημονεύεις τίς πούτσες...