Κλάψε κι έσύ μαζύ μου...

Τριήμερον.

Τό πρώτον τριήμερον τού θέρους κι εγώ στήν δουλειά νά μαλακίζωμαι εντελώς στό κατά ριπάς.

Δέν περίμενα ποτές ότι θά γενόμουνα χειρότερος από κάτι γνωστούς μου οι οποίοι δουλεύουν περισσότερες ώρες ημερησίως κι από τά ωρολόγια.

Ο ένας γνωστός, ήταν συνάδελφος στά στρατά. Απηλλαγμένος από πάσα αγγαρεία, πάσα υπηρεσία, πάν τσιμπούκι, πέρασε στό κέντρο νεοσυλλέκτων βίον καί όρνιθα νά’ούμ’! Φωτογράφος ήτο, ντά. Όλες τίς ημέρες, ενώπιον μποντικαραίων οίτινες πόζαραν γιά τήν φώτο τους στήν στρατιωτική ταυτότητα.

Ένας δεύτερος φίλος, επιδέξιος χειριστής αέρος, ματάκιας ολκής, ταχυδάκτυλος κάργα, μπανιστηρτζής τό δίχως άλλο, κέρδιζε πάντοτε (μά πάντοτε, χάρις σέ μιά κάποια αριθμολαγνεία του, μάλλον αριθμομνησία) όταν στρώναμε παρτίδες (φιλικές, όχι τίποτε πονηρές καί χάρντκορ) τζόγου. Καμιά 21 άς πούμε... Τό τέλος τόν εύρισκε πάντοτε κερδισμένο νά πλέκη δάκτυλα λίγο πάνω από τό σβέρκο του καί νά αρχίζη πολιτική συζήτηση.

Καί τέλος μιά γειτόνισσα, τέως νυμφομανής (νύν αρειμάνια συμμετέχουσα σέ κυνωνικά (σικ) φόρα καί τά ρέστα, προσφέρουσα υπηρεσίες σέ πάσα έναν αλλοδαπό πριαπιδίως χαρμάνη) ήτις μέ πρόσχημα τήν προσφορά ψησίματος καφέ, γράπωνε κάθε πεοφόρον είδος τής πανίδος τού πλανήτου Γή κι όταν περάτωνε άρχιζε νά λέη κάποια περίεργα, ακατάληπτα, ακατανόητα... (σαγαπο, ισεοπροτοσμου, θελοναπερασοτινζοιμουμεσενα)

Αυτοί οι τρείς λοιπόν, οι κάποτες «χαλαρά», πλέον δουλεύουν long play, σάν εκείνα τά σιντί μέ πασχαλινά/αποκριάτικα/χριστουγεννιάτικα (ποιοτικότατα) άσματα νον-στόπ, τά προσφερόμενα από σούπερ μάρκετ. Δέν σταματάνε τήν δουλειά ούτε κι άν σκάση σεισμός διψήφιων ρίχτερ.. Οι φιλογνωστοί, σήμεριςμ, τών οποίων πρόσφατες φώτος τους είναι αί κάτωθι αντιστοίχως,









σήμερις πρέπει-δικαιούνται νά νοιώθουν εντελώς Τζίτζικοι ενώπιόν μου.

Ενώπιον τού μαλάκα ο οποίος βρίσκεται σέ.........

Έ, μήν τά λέμε κι όλα...