Ποσοστόν υγρασίας; (Πωπώ μιά ρανίδα!)

Όχι μή πρόσφατα, σκάλιζα τήν ντουλάπα νά βρώ ένα φανελλάκι (μόλις είχα βγεί από τό μπάνιο καί τό κορμί μου τό αμαζόνια γιούπι στέγνωνε άνευ παρεμβάσεως τρίτων...)

Εντελώς τυχαία είδα ένα φουτεράκι κατάμαυρο, πολύ μά πολύ αγαπημένο (ένεκα υπάρξεως μιάς στάμπας η οποία μέ αρέζει τόσο πολύ ώστε γιά πάρτη της, θά φώναζα μέχρι καί ζήτω τό ΚΚΕ).

«Γαμώτο! Αγαπημένο φουτεράκι αλλά υπέρ τού δέοντος χοντρούλι γιά τά χούγια τού Ιουνίου... Θά πρέπει νά περιμένω τόν Οκτώβριο...»

Αυτήν τήν σκέψη τήν εξέφρασα στά ελληνικά θαρρώ, όχι ακριβώς μέ συστολή αλλά χωρίς νά ακουστώ πέρα από τά δόντια μου. Θέλω νά πώ επίσης ότι δέν προσέθεσα κάποιο ξόρκι, γνωστόν από τά χρόνια τής Δουκίσσης τής Πλακεντίας όταν αυτή κατέφευγε στήν κυρά-Μαγιώ, τήν τών προαστείων καφετζού, ούτε από κάποια ευχή τών Ίνκας όταν προσπαθούσαν νά στενέψουν τό εύρος τών εκλείψεων, ούτε από κάποια δυσερμήνευτη φράσιν τών Χετταίων, θεμελιωτών τού παγκοσμίου πολιτισμού.

Μέχρι πού προχθές Δευτέρα, μία βροχή - θυμίζοντας καταπληκτικά πολύ, τήν αφύγρωση τού σώματός μου, τού ακροβατικώς υποσχομένου τριημέρων εντός σ/κ - έφτιαξε έναν καιρό ο οποίος απαιτούσε θά έλεγον, τό αγαπημένο μου φουτεράκι, όπερ κι εφορέθη! *

Συνεπώς:

Ψίτ! Λίγα μέ μένα, όπως βλέπεις δέν θά αργήση νά στηθή τότεμ μέ φιγούρα vangelakas!


* Σάς καλώ λοιπόν νά αναφωνήσωμε όλες μαζύ:

Γαμώ τό ΚΚΕ!

Πώπω ρέ γαμώτο, πώς τουρλώνεται έτσι...! Φφφφφ! Τί καμπύλη είναι αυτή... Ίσως, τελικά, νά ενδώσω...