«Τά νεφρά μου, παλιόπουστα!»

Έχω σχολάσει, θέλω νά πάω σπίτι, σκέφτομαι τήν διαδρομή καί βαριέμαι, προτιμώ νά σαπίζω εδώ κι όλο νά αναβάλλω τήν φευγάλα· όπως όταν αποκοιμιόμαστε στόν καναπέ καί δέν λέμε νά σηκωθούμε... Έχω μιά σπασμένη διάθεση, σπαρίλα μεγάλη, ανία, εκνευρισμός... Ξαφνικά όμως... Κλάνουμε στό γέλιο δικέ μου... Ξεφυλλίζω τό Βήμα καί:



Χαχαχαχαχαχαχα! Α ρέ Αλαβάνο! Νά’σαι καλά ρέ Ρόμποκοπ! Εσύ κι ο Αννίβας! Ο Πύρρος ρέ! Ο Ρόμμελ!

Τρέμε Μαύρε Πήτ!

Νά προσέχης όμως μήν αφυδατωθής, κύρ Πρόεδρα! Χαχαχαχαχα! Νά είσαι καλά ρέ Αλαβάνε! Μού έφτιαξες τήν διάθεση! Φιλί στό μάγουλο! Μάτς!