Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006

Δισκίο συντροφιάς.

Δέν χρειάζεται νά στό πούν ούτε η ένδειξη τού θερμομέτρου, ούτε τό pH στά σάλια τού φτερνίσματος, ούτε μιά ακατάσχετη σπαρίλα καί ανορεξιά.

Είσαι άρρωστος.

Είμαι άρρωστος. Σηκώνομαι νά ισιώσω τά παπλώματα καί νοιώθω έντονα νά μέ κυριεύη ένα σύγκρυο. Προσπαθώ νά ηρεμήσω αλλά αντίθετα τά αποτελέσματα. Καί μέχρι νά ξανοριζοντιοποιηθώ πάλι, νομίζω τά ταντάλεια απλά χόμπυ.

Σύγκρυο.

Αυτή μου η κατάσταση μού θυμίζει, μέ πάει ή μάλλον μέ κάνει νά τήν συνωνυμίζω μέ τήν μοναξιά. Μή αντιμετωπίσιμη μοναξιά.

Μέ τό γάλα κάθε πρωί!



Όχι όχι! Δέν μάς δούλεψαν όταν κάποιοι ζωγράφισαν μιά τεράστια μουτσουνίτσα απορίας στά καλλίμορφα προσώπατά τους σχολιάζοντες κάποια Μαρινικά στό σαββατιάτικως κυριακάτικο Βήμα.

Η αποκαθήλωση τών ιδεολογικών ειδώλων κάποιων (καί καλά ανέτων ατομακίων, αναρχικών στήν σκέψη, απαγκιστρωμένων από κάθε αυθεντία), είναι πιό δύσκολη κι από τό νά ξεκόψη από τήν αγιαστούρα κάποιος εν εμμηνοπαύσει παλαιοημερολογίτης πρωτογαμήσας στά 39 του.

Μά είναι δυνατόν; Οι αριστεροί*1 παίρναν γραμμή από τούς Σοβιετικούς (r.i.p.) γιά τήν αντίσταση ή όχι έκ μέρους τών ελλήνων; Ότι φίλοι, σύμμαχοι*2 τής Σοβιετικής Ένωσης (rip) σέ περίπτωση επίθεσης κατά τής Ελλάδος, μέ καλακονισμένο καυλί, θά εύρισκαν ανοικτά καί καλοπρόσφερτα κωλομέρια αριστερών*1; Κι άν αυτοί οι συμμάχοι τής Σ.Ε, (r.i.p.) ξύπναγαν κακοδιάθετοι κι αντιληφθέντες ότι δέν είχε άλλα κέλλογκς, χέζαν τήν συμφωνία μέ τά σοβιετάκια (r.i.p.) , οι ημέτεροι κομμουνιστές θά άλλαζαν τροπάρι έτσι ξαφνικά; Είναι δυνατόν;

Τό θέμα δέν είναι η συμπεριφορά τών ελληνοφώνων κομμουνιστών. Μιά ζωή ξεφτύλες ήσαν, πουλημένοι καί ψυχανώμαλοι. Τό θέμα είναι οι σημερινοί ντεμέκ άνετοι*3 οι οποίοι κάνουν ότι δέν ξέρουν κάποια παρελθόντα, προσπαθούν νά τά μαυροπροπαγανδίσουν βάσει κάποιας στάσης – σιγουριάς γιά τό πάνσοφο καί κυρίως τό αλάνθαστο τών κομμουνιστών τού τότε.


* εννοούνται οι μπολσεβίκοι, τά ινστροχτούρια, οι κυλότες, οι επικεφαλής δηλαδή. Αυτοί πού (ξε)πούλησαν μέχρι καί τίς κωλότριχές τους στά σοβιετάκια. (r.i.p.)
*2 Προφυλακτικά ράτσας Μολότωφ Ρίμπεντροπ
*3 κρυπτοθαυμασταί τού μπολσεβικισμού βεβαίως κι άς ντρέπονται νά τό μαρτυρήσουν σήμερις.




Δευτέρα, Οκτωβρίου 30, 2006

Θά βραχυκυκλώσω τό σεσουάρ τού κομμωτηρίου...


Περί προσβολής συμβόλου.

Πότε δέν προσβάλλεται ένα θρησκευτικό σύμβολο;

Μόνο όταν ο δέν προσβάλλων έχη πνευματικό υπόβαθρο, όταν διαθέτη περγαμηνές ευφραδείας σέ γραπτό λόγο, όταν θαυμάζεται. Τότε δέν προσβάλλεται ο σταυρός π.χ. ή μητέρα τού ιδρυτή τής επικρατούσης θρησκείας στήν χώρα.

Ο Πανούσης π.χ. δέν προσβάλλει. Τεχνιάρει απλώς.

Όμως, όταν σέ κάποιο ξεχασμένο νεκροταφείο τής επαρχίας [τού οποίου τά μαρμάρινα μνημεία δέν φέρουν σύμβολο δύο ευθύγραμμα τμήματα (τό μέν καθέτως στό δέ) αλλά δύο τρίγωνα τρυφερού εναγκαλισμού συμμετρικώς ώς πρός τό άξονα] παρατηρηθή ορνιθοσκάλισμα κάποιου συνθήματος τότε στηλιτεύουμε τούς πράξαντες! Έρχεται στά χείλη μας τό «νάζουλες» κι αρχίζουμε γενεές 14 νά τούς περνάμε γιά τήν άνομη πράξη τους! Αποτροπιάζουμε (η ύπαρξις ανατριχίλας είναι επιτακτική) γιά τήν προσβολή τών θρησκευτικών συμβόλων τών Ισραηλινών, ενώ σημειώνουμε καί προσβολή μνήμης νεκρού. Δικαίως.

Όταν ο Πανούσης παρεμβαίνη εξίσου μουτζουρικώς στήν παράσταση κάποιου προσώπου γνωστής θρησκείας (πού τυγχάνει νά είναι επικρατούσα), τότε προτάσσουμε τό δικαίωμα τής αβασάνιστης τέχνης. Προτιθέμεθα νά καταδικάσουμε βεβήλωσι τουρκικού (μουσουλμανικού) στρατιωτικού νεκροταφείου στήν Νίκαια (κάπου μεταξύ τών οδών Θηβών, 25ης Μαρτίου, Αργυροκάστρου, Δομοκού), νά αηδιάσουμε γιά τήν κουτσουλιά ενός περιστεριού στόν τάφο ενός Χάρε Κρίσνα αλλά όμως τήν ίδια στιγμή διαχέουμε βδελυγμία στήν ατμόσφαιρα επειδή κάποιοι αντιτίθενται στήν άουτλουκ π.χ. καί τά τσόκια στόν σταυρό, μέ τήν προσβολή κάποιου χριστιανικού στοιχείου.

Ίσως νά είναι απορία ίσως κάτι άλλο. Δέν είχα σκοπό νά ασχοληθώ μέ τόν μάγκα πού έβαλε τά γυαλιά στό ΙΚΕΑ, στό Καρφούρ, στόν Σκλαβενίτη αλλά καί σέ τόσες καί τόσες αντιπροσωπείες αυτοκινήτων κλπ κλπ. Όλες αυτές οι εταιρείες, πληρώνουν απιστεύτου φράγκα ώστε νά προβληθούν στά διαλείμματα τών δελτίων ειδήσεων. Ο έν λόγω έμπορας προβάλλεται σ’αυτές χωρίς νά ξεπαντελονιάση λεπτό τού έουρο. Η σύγχρονη αγοραλογία πρέπει νά τόν θεωρήση πρότυπο Γκαστόνε. Ο δρόμος μέχρι τήν χωρίς σταματημό προβολή, έχει ονομασία «Πουλάω_μέχρι_καί_τήν_μάνα_μου». Έν αναμονή ενός αιρετικού γραφιά ο οποίος θά αλλάξη χρώμα στό εγνωσμένων καλλιτεχνικών φρονημάτων τού Μεγάλου Ανατολικού, βάζοντας ένα ροντβάιλερ νά ξεθυμαίνη κάποιες εαρινές του ορμές στόν σφιχτήρα τού παχέος εντέρου τής μητρός τού καλλιτέχνου μας. Ελευθερία στήν τέχνη εξάλλου.

Μπορεί τά κίνητρα νά είναι διαφορετικά. Όμως αυτό πού αντικρύζουμε έν τέλει, είναι ένα δείγμα ασέβειας στό θρησκευτικό σύμβολο. Ο χι αντισιωνιστής πού μουτζουρώνει τό άστρο ίσως νά ωθήση κάποιους νά πούν ότι η κίνηση αυτή είναι προοίμιο κάτι άλλου, πιό αποτρόπαιου. Τζίφος όμως. Δέν προδικάζει πογκρόμ. Αυτό πού μένει είναι μιά μουτζούρα, μιά ασέβεια σέ έναν νεκρό (εβραίο ή έλληνα) καί τό θρησκευτικό του σύμβολο.


Γιά περισσότερα,
εδώ.

Πορφυρογέννητη Γωνιά.



ΑΕΚ-Καλαμαριά 1-0 (ΟΑΚΑ) 28/10/2006
Πρωτάθλημα – 8η Αγωνιστική
28 Σορεντίνο, 13 Παουτάσο, 31 Γεωργέας, 5 Τσιρίλο, 4 Μόρας, 88 Τόζερ, 7 Κυριακίδης (59' 16 Ζήκος), 19 Λαγός (52' 11 Μαντούκα), 99 Σέζαρ, 9 Ντελίμπασιτς (75' 56 Χετεμάι), 33 Λυμπερόπουλος
Σκόρερ: 28’ Σέζαρ
Κίτρινες: -
Διαιτητής: Κοντογιαννίδης Ρ. (Ξάνθης)

Πέμπτη, Οκτωβρίου 26, 2006

Τά ρολόγια σας νά μήν ξεχάσετε.




Είναι λίγο ιανικά τά δεδομένα λόγω μιάς μασίφ θολής κατάστασης. Ούτε νά θυμηθώ δέν μπορώ· νά ξεκαθαρίσω εάν ήταν χθές ή προχθές. Σίγουρα όμως – γιά τούτο είμαι βέβαιος – τό άκουσα στήν Υ.ΕΝ.Ε.Δ..

Μιά εκπομπή (διά)λόγου εντρυφούσε σέ σχέσεις αριθμητικών λόγων καί γεωμετρικών προόδων ώστε νά εξακριβωθή εάν ο μήνας αυτός είναι ο Οκτώβριος ή όχι. Τό πολυπληθές πάνελ, σκοτοφοβικόν τε καί τρομοκρατημένον έν όψει τής προσεχούς Κυριακής, ξόρκιζε τήν κατάλευκη μά πένθιμη, επικειμένη άφιξη τής χειμερινής ώρας.

Ένας συμμετέχων, λίγο ντροπαλούλης – στρογγυλά μαγουλάκια κάτι τέτοιο πιστοποιούσαν καθώς καί τό σχήμα τών χειλιών του – κύτταζε γύρω του, κάποιους λιγώτερο φλούφληδες καί σήκωνε διακριτικά τό χέρι, χαρτόσημο στό: «μπορώ_νά_πώ_κι_εγώ_τήν_σοφία_μου;»

Ο ακριβώς αντίκρυ του, ένας μελαχροινός, ολίγον από βλοσυρός, τόν κύτταξε μέ ματιά επαφής ξηρού πάγου:

- Μά αφήστε με νά ολοκληρώσω κύριε Γλυκαδενίδη!

Αυτή η λεκτική σπαθιά δημιούργησε μιά ρανίδα ενοχής στόν συντονιστή τής κουβεντός. Χαμογέλασε ψεύτικα καί κάνοντας έναν γύρο τό βλέμμα του στά προσώπατα τών φιλοξενουμένων του, απηυθύνθη στόν θιγόμενο:

- Ε, εντάξει κύρ Γιαμμουρά! Δέν σάς μαστίγωσε κιόλας ο κύρ Γλυκαδενίδης! Εξάλλου, δέν έχει μιλήσει καθόλου! Εβδομήντα δύο λεπτά παίζει η εκπομπή μας καί ο μόνος ήχος του πού έχει ακουστή ήταν ένα υπόκωφο ρέψιμο. Δέν έχει πεί, απολύτως τίποτε! Μπορώ νά σάς βεβαιώσω γι’αυτό!

Τί τήν ήθελε αυτήν τήν παρέμβαση ο αμφιτρύων; Σύμπασα η ομήγυρις άρχισε νά φωνασκή καταλογίζουσα αυτώ μέχρι καί τό τσακμάκι στήν αλεξανδριανή βιβλιοθήκη. Χάβρα! Χάβρα καί πρόβλημα! Προσπάθησε ο φιλοξενών νά παραπέμψη σέ διαφημίσεις ώστε νά διασκεδάση τίς κάκιστες εντυπώσεις πού προεκλήθησαν αλλά τού κάκου. Στό κοντρόλ ο σκηνοθέτης δοκίμαζε ένα καουμπόυ πλεημομπίλ στήν βυζοχαράδρα μιάς φροντίστριας. Πού χρόνος γιά μπρέηκ!

Ο φίλος μας, ο ήρως μας, ο Γλυκαδενίδης προσπαθούσε νά μείνη ήρεμος, ουδέτερος στήν αψιμαχία μεταξύ τού εκπομπάρχη καί τών συναδέλφων του. Ψύχραιμος, μέ μόνη δραστηριότητα νά μουτζουρώνη μιά κόλλα χαρτιού, χωρίς προσπάθειες νουθετήσεως, κυανοκρανίσεως, πυροσβέσεως παθών.

Όταν όμως τά πράγματα επικινδύνησαν – ευρισκόμενος εντός τού βεληνεκούς εκτοξευομένων αντικειμένων – είπε νά κινηθή αποχωρών. Ηγέρθη αποτόμως, ελπίζων νά δώση τό όποιο μήνυμα, ρίψας τήν καρέκλα καί φώναξε, κεντράροντας στήν μεγάλη κάμερα:

-
Όταν η νύχτα κρύβει τά κουσούρια τού σώματός της, κάτω από μιά πύλη, πλάι σέ κουράδια σκύλων, σκεπασμένη μ’ένα καφετί σάλι, διαλαλεί τήν προσφορά τού σώματός της.

Επιτέλους ! Είπα κι εγώ τήν παρόλα μου!






Σημαδιακή η ημέρα αυτή.... Δέν έχω λόγια, απλώς είπα νά βάλω έναν σελιδοδείκτη εδώ.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006

Τερψιθέα ΙΙ






Τερψιθέα.










Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006

Πορφυρογέννητη Γωνιά.




























ΠΑΟ - ΑΕΚ 1-2 (ΟΑΚΑ) 23/10/2006
Πρωτάθλημα - 7η Αγωνιστική

28 Σορεντίνο, 31 Γεωργέας, 56 Παουτάσο, 5 Τσιρίλο, 55 Δέλλας, 11 Μαντούκα (80' 19 Λαγός), 88 Τόζερ (46' 99 Σέζαρ), 25 Έμερσον, 16 Ζήκος, 33 Λυμπερόπουλος, 79 Καμπάνταης (67' 10 Κονέ)
Σκόρερ: 28’ πέν. Μαντούκα, 76’ Δέλλας
Κίτρινες: Ζήκος
Διαιτητής: Κασναφέρης

Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006

Οι αγνοούμενοι τής Κύπρου έγιναν πειραματόζωα...



Τον τρομακτικό ισχυρισμό ότι οι Tούρκοι χρησιμοποίησαν τους Eλληνες καί Eλληνοκύπριους αγνοούμενους της εισβολής ως πειραματόζωα (guinea pigs) στα χημικά εργοστάσια που διαθέτουν σε μία περιοχή έξω από την Aγκυρα, καταγράφει έκθεση της εταιρείας στρατηγικών αναλύσεων καί μελετών, Defense and Foreign Affairs Strategic Policy, που έχει έδρα την Aλεξάνδρεια της πολιτείας Bιρτζίνια.

Σύμφωνα με την έκθεση, που κυκλοφόρησε την Πέμπτη, Kούρδοι, αλλά καί Tούρκοι, όπως αναφέρει, υποστήριξαν ότι «στη διάρκεια των ετών 1984 καί 1985, Eλληνοκύπριοι καί Eλληνες στρατιώτες που αιχμαλωτίστηκαν κατά την εισβολή του 1974, κατέληξαν στα μυστικά βιοχημικά εργαστήρια του τουρκικού στρατού».

Eκεί, τονίζεται η έκθεση, «χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα». Oι πληροφορίες δεν έχουν επιβεβαιωθεί επίσημα, ενώ είναι βέβαιο ότι η Aγκυρα θα τις διαψεύσει.

Tα βιοχημικά εργοστάσια ελέγχονται από τήν ηγεσία των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων καί υπάγονται στην GMMA (Gulhane Military Medical Academy), την «περίφημη» Στρατιωτική Iατρική Aκαδημία. Στην έκθεση αναφέρεται ότι οι πληροφορίες για τις φρικτές δολοφονίες των Eλλήνων καί Eλληνοκυπρίων αγνοουμένων, δόθηκαν στον Θεόφιλο Γεωργιάδη, από Kούρδους μαχητές που κατάφεραν να αποδράσουν από την GMMA.

Ηταν αυτόπτες μάρτυρες
«Aυτοί οι Kούρδοι», τονίζεται χαρακτηριστικά, «ήταν αυτόπτες μάρτυρες των όσων συνέβαιναν στα βιοχημικά εργαστήρια στους Eλληνες καί Eλληνοκύπριους αιχμαλώτους». Σημειώνεται ότι ο Θεόφιλος Γεωργιάδης εκτελέστηκε από πράκτορες των Tούκρων, έξω από την κατοικία του, στη Λευκωσία, αφού προηγουμένως, στις 12 καί 13 Mαρτίου 1994, ενημέρωσε για τις αθλιότητες των Tούρκων τους συμμετέχοντες σε διεθνή διάσκεψη, στις Bρυξέλλες.

Στην έκθεση παρουσιάζονται πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες ο τουρκικός στρατός χρησιμοποίησε χημικά όπλα εναντίον των ανταρτών του PKK. Συγκεκριμένα, υποστηρίζεται ότι στις 25 Φεβρουαρίου 1986, ο στρατηγός Nεκντέτ Oζτουρούν, υπέγραψε εντολή εκ μέρους του Tουρκικού Γενικού Eπιτελείου, σύμφωνα με την οποία «δίνονται εντολές καί οδηγίες για τη χρησιμοποίηση χημικών όπλων στη διάρκεια των συγκρούσεων με το PKK».

«Στις 28 Mαρτίου 28 Mαρτίου 2006», σημειώνεται στην έκθεση, «ο Tούρκος πρωθυπουργός Tαγίπ Eρντογάν συναντήθηκε κρυφά με τον στρατηγό Mπουγιουκανίτ καί αποφάσισαν τη στρατηγική του ολοκληρωτικού πολέμου εναντίον του PKK.

Tην ίδια ημέρα, στις 28 Mαρτίου 2006, οι τουρκικές δυνάμεις σκότωσαν 14 αντάρτες του PKK, χρησιμοποιώντας χημικά όπλα, στην περιοχή Σονγκέλα της επαρχίας Mους»...



Του Μιχάλη Ιγνατίου

Respect.

Ακριβώς μισός αιώνας συμπληρώνεται σήμερα από τότε πού οι Ούγγροι έκαναν μιάν υπέρβαση καί προσπάθησαν (ανεπιτυχώς) νά αποτινάξουν τόν καρκίνο τού κομμουνισμού. Σήμερα, στά επετειακά, τεχνηέντως τά ΜΜΕ αποφεύγουν νά αναφερθούν στήν λέξη «κομμουνισμός». Κάνουν λόγο γιά Σοβιετική Ένωση (rip) εισβολή Σοβιετικών (rip), καταστολή εξέγερσης, αλλά πουθενά δέν μνημονεύεται η λέξη τής οποίας η προστασία (τής εννοίας) ώθησε τά τάνκς καί τούς σοβιετικούς οπλίτες νά καθαρίσουν δύο χιλιάδες οκτακόσιους Ούγγρους ωσάν ωά. Λές καί η σφαγή προήλθε από ουκρανούς φιλοτελιστές πού αντέδρασαν στήν ιδιωτικοποίηση τών ουγγρικών ταχυδρομείων.


Οι Ούγγροι όπως καί οι Ανατολικογερμανοί, οι Τσέχοι (+ σλοβάκοι), οι Πολωνοί, εναντιώθηκαν στήν ανελευθερία πού τούς είχε επιβληθή. Καί η ανελευθερία αυτή δέν είχε παρά κομμουνιστικό περιεχόμενο, είχε λίκνο μαρξολενινιστικό, δότη γονιδιακού υλικού τούς ειδικούς τής δικτατορίας τού προλεταριάτου καί τής παγκόσμιας επανάστασης.

Οι σοβιετικοί (rip) φασίστες φαίνεται πόσο απωθητικά τρομεροί ήταν, ακόμη καί σήμερα. Πόσο, ο τρόμος πού προκαλούσαν, ισχυρότατος, ακόμη καί σήμερα. Τόσο ώστε κωλώνουμε νά πούμε τά πράγματα μέ τό όνομά τους. Αρνούμαστε νά προσθέσουμε σέ όλα αυτά τά περί καταπιεστών/εισβολέων/δολοφόνων τό «κομμουνιστές». Εμείς πού στηλιτεύουμε τούς νύν παγκόσμιους καταπιεστές γιά τίς αμοραλιστικές εισβολές σέ Ιράκ, σέ Αφγανιστάν κλπ κλπ κλπ κλπ, δέν τολμάμε νά μιλήσουμε γιά κάποιους τούς οποίους η Ιστορία έχει στείλει στό διάολο (κι ακόμη βαθυτερομακρύτερα) εδώ καί καιρό.


Δέν τολμάμε; Ή μήπως λοξοκυττάμε μέ θαυμασμό εκείνα τά καθεστώτα; Χμ....


Ένα ωραίο λινκάκι.

Οι κρυφοί, αλλά καί φανεροί, θαυμαστές τών ιδεολογικών πατέρων εκείνων τών τάνκς κι ώς εκ τούτου υβριστές τής μνήμης τών μαρτύρων τής Ουγγαρίας, έπρωξαν μεγάλο κόπο γιά νά ελαχιστοποιήσουν τήν ύπαρξη τής λέξεως «κομμουνισμός» καί κάθε παράγωγού του στίς εφημερίδες.




Μία, άπό τόν αναρχισμό ειδωμένη, άποψη.

Η Ουγγρική Επανάσταση τού 1956



Μια προσπάθεια ιστορικής καταγραφής των γεγονότων

Μετάφραση Ν.Φ. Επιμέλεια «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μελβούρνη, Γενάρης 2006

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Μια εκδοχή αυτού του φυλλαδίου πρωτοεμφανίστηκε ως ένθετο στον «Αναρχικό Εργάτη», την εφημερίδα του Συνδέσμου Αναρχικών Εργατών (AWA - Anarchist Wοrkers Assοciatiοn), το Νοέμβρη του 1976. Αυτή η προσεκτικά αναθεωρημένη επανέκδοση επανορθώνει την υποτίμηση του AWA όσον αφορά την εργατική τάξη, αποκαθιστώντας την ως τον πρωταρχικό καταλυτικό παράγοντα στα γεγονότα του 1956.

Η Ουγγρική Επανάσταση παραμένει σημαντική, ως ένα εξαίρετο παράδειγμα των νέων μορφών επαναστατικής οργάνωσης της εργατικής τάξης - έμβρυα μιας νέας κοινωνίας χωρίς κρατική οργάνωση, που έχουν εμφανιστεί συχνά κατά τη διάρκεια επαναστάσεων και εξεγέρσεων τα τελευταία 120 χρόνια, περίπου.

Τα ουγγρικά εργατικά συμβούλια ήταν όργανα, μέσα από τα οποία η εργατική τάξη, στο σύνολό της, θα μπορούσε να έχει απευθείας αναλάβει και διαχειριστεί την κοινωνία, χωρίς τη μεσολάβηση του κοινοβουλίου. Η ουγγρική εργατική τάξη επιτέθηκε ευθέως στην κρατική εξουσία, την οποία έλεγχε το Κομμουνιστικό Κόμμα και εδραίωσε την ιδέα μιας μελλοντικής κοινωνίας, κατά την οποία δεν θα υπήρχε κράτος ή ιεραρχία, μιας κοινωνίας βασισμένης στην ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Δεν είναι, επομένως, αποτέλεσμα νοσταλγίας το ότι αναφερόμαστε στη μνήμη της ουγγρικής επανάστασης του 1956.

Η Ουγγαρία του '56 ήταν μια παραδειγματική κίνηση της εργατικής τάξης να φτάσει από μόνη της στην εξουσία. Μιας κίνησης διπλά σημαντικής, γιατί συνέβη σ' ένα από τα κατ' εξοχήν «εργατικά κράτη». Έδειξε σε πολλούς ανθρώπους ανά τον κόσμο μια νέα εναλλακτική δυνατότητα στην πόλωση καπιταλισμός-σοβιετικός κομμουνισμός (δηλαδή κρατικός καπιταλισμός), ωθώντας διάφορα κινήματα προς την υιοθέτηση γνήσιων επαναστατικών τακτικών.

ΟΙ «ΦΑΣΙΣΤΕΣ»

Όταν ο σοβιετικός στρατός προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, σάρωνε την Ανατολική Ευρώπη, αυτό που έκανε σίγουρα δεν ήταν η «απελευθέρωση των εργατών και των χωρικών».

Το ήδη υπάρχον σύστημα, με τον Στάλιν να παρέχει υποστήριξη στις αντιδραστικές κυβερνήσεις, συνέχιζε να υπάρχει. Στη Βουλγαρία την εξουσία κατείχε ο στρατηγός Γκεοργκίεφ, που τώρα είχε την υποστήριξη των κομμουνιστών και που το 1934 είχε επιτεθεί σε απεργούς, σκοτώνοντας κάποιους και αποκαλώντας τους απεργούς εργάτες «φασίστες».

Κάποιοι απεργοί ανθρακωρύχοι χαρακτηρίστηκαν «αναρχικοί» και «φασίστες» και φυλακίστηκαν. Νωρίτερα, ο ρωσικός στρατός και τα ανδρείκελά του στη Βουλγαρία, διέλυσαν τις πολιτοφυλακές, που είχαν δημιουργήσει οι εργάτες και τα συμβούλια των στρατιωτών στις τάξεις του στρατού.

Σε μέλη του κόμματος που ήταν αντίθετα σε όλα αυτά, ο Μολότωφ είπε τα εξής: «Αν ορισμένοι κομμουνιστές συνεχίσουν να συμπεριφέρονται κατ' αυτόν τον τρόπο, θα τους επαναφέρουμε στα λογικά τους. Η Βουλγαρία θα διατηρήσει τη δημοκρατική της κυβέρνηση και την παρούσα τάξη... Πρέπει να διατηρήσετε όλους τους πολύτιμους αξιωματικούς του στρατού που υπήρχαν και πριν το πραξικόπημα. Πρέπει να επαναφέρετε στην υπηρεσία όλους τους αξιωματικούς που έχουν απολυθεί για διάφορους λόγους».

Στη Βουλγαρία οι αναρχικοί γνώρισαν μεγάλη υποστήριξη ανάμεσα στους εργάτες, τους χωρικούς, τους διανοούμενους και τη νεολαία.

Οι σταλινικοί τώρα άρχισαν να χτυπούν το κίνημα, απαγορεύοντας την εφημερίδα της Αναρχοκομμουνιστικής Ομοσπονδίας, επειδή είχε γράψει, ότι το δυνατότερο όπλο της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των συμφερόντων της ήταν η απεργία!

Στις 10 Μάρτη 1945, 90 αντιπρόσωποι σε μία συνδιάσκεψη αναρχικών συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ανάμεσά τους και μαχητές που είχαν βρεθεί στην πρώτη γραμμή της απεργίας των εργατών καπνού ενάντια στο φασιστικό καθεστώς.

Σύντομα και όλα τα άλλα σοσιαλιστικά κόμματα είχαν απαγορευθεί και τα μέλη τους είχαν φυλακιστεί.

ΣΤΗΝ ΟΥΓΓΑΡΙΑ

Από το 1919, ο ουγγρικός λαός είχε υποφέρει το φασιστικό καθεστώς του ναύαρχου Χόρτι, ο οποίος είχε δολοφονήσει χιλιάδες, ενώ είχε στείλει πάνω από 400.000 Εβραίους στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το 1944 οι Ρώσοι «έστησαν» στην Ουγγαρία μία νέα κυβέρνηση, επικεφαλής της οποίας ήταν ο γενικός διοικητής του ουγγρικού στρατού Μπέλα Μίκλος, τον οποίο είχε προσωπικά «στολίσει» ο Χίτλερ με τον Σιδηρούν Σταυρό.

Η νέα αυτή κυβέρνηση εξακολούθησε να υποστηρίζει τον Χόρτι ως τον κυβερνήτη της Ουγγαρίας. Οι σταλινικοί φοβήθηκαν ότι οι εργάτες και οι χωρικοί θα δημιουργούσαν συμβούλια για να διοικούν την Ουγγαρία κι έτσι προτίμησαν να υποστηρίξουν αυτούς, τους «πρώην φασίστες», παρά να ανοίξουν την πόρτα στην προλεταριακή επανάσταση.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα άρχισε να εισχωρεί στην κυβέρνηση, αναλαμβάνοντας το υπουργείο Εσωτερικών και τον έλεγχο της κρατικής αστυνομίας (AVN), η οποία είχε σχηματιστεί από δήμιους και «χασάπηδες», που είχαν υπηρετήσει υπό τον Χόρτι, καθώς και από τραμπούκους του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Η AVN ήταν μισητή στην ουγγρική εργατική τάξη, εξαιτίας του ρεκόρ που κατείχε σε βασανιστήρια και φόνους και επειδή είχε προνομιούχο θέση στην ουγγρική κοινωνία. Τη στιγμή που ο μέσος μηνιαίος μισθός στην Ουγγαρία ήταν 1.000 φιορίνια, οι αστυνομικοί έπαιρναν 3.000 φιορίνια το μήνα, ενώ οι αξιωματικοί τους από 9.000 έως και 12.000 φιορίνια το μήνα. Εν τω μεταξύ, οι Ρώσοι άρχισαν να λεηλατούν τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Ο σοβιετικός στρατός πήρε μαζί του από την Ουγγαρία μια τεράστια ποσότητα της λείας αυτή και κατέσχεσε πολύ μεγάλες ποσότητες δημητριακών, κρέατος, λαχανικών και γαλακτοκομικών προϊόντων και δόθηκε στην Ουγγαρία το τεράστιο ποσό των 300 εκατομμυρίων δολαρίων για αποζημίωση. Αυτό, βέβαια, σήμαινε ότι η ουγγρική εργατική τάξη έπρεπε να πληρώσει με έλλειψη τροφής και χαμηλούς μισθούς. Το Κρεμλίνο έπρεπε να ακυρώσει τις μισές από τις αποζημιώσεις που ακόμα όφειλε το 1948, λόγω των φόβων για επανάσταση στην Ουγγαρία.

Η ΛΗΣΤΕΙΑ

Η Μόσχα συνέχισε να εκμεταλλεύεται την Ουγγαρία με όλους τους τρόπους. Πουλούσαν προϊόντα στην Ουγγαρία σε τιμές πολύ υψηλότερες από τις κανονικές, ενώ, παράλληλα, αγόραζαν τις εξαγωγές της σε πολύ χαμηλές τιμές. Το ίδιο συνέβαινε με όλες τις ανατολικές χώρες.

«Η ληστεία της Πολωνίας μέσα απ’ αυτή την πράξη και μόνο, έφτασε τα 100 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο. Ο βρετανικός καπιταλισμός ποτέ δεν είχε τόσο μεγάλο ετήσιο κέρδος από τις επενδύσεις στην Ινδία» (Ιγκαέλ Γκλουκστέϊν «Οι δορυφόροι του Στάλιν στην Ευρώπη»). Μέχρι το 1950 τα ανατολικοευρωπαϊκά κράτη είχαν ολοκληρωτικά εισέλθει στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα της Ε.Σ.Σ.Δ. με τη θεσπισμένη από το κράτος κολεκτιβοποίηση της γεωργίας και την εθνικοποίηση της βιομηχανίας.

Αλλά αίσθημα δυσαρέσκειας και ανησυχίας άρχισε να αναπτύσσεται. Οι εργάτες στην Τσεχοσλοβακία, την Πολωνία και την Ουγγαρία αντέδρασαν στο νέο σύστημα εργασίας με απουσίες, παραγωγή ποιοτικά κατώτερης εργασίας και μειωμένο ζήλο για εργασία. Η δυσαρέσκεια άρχισε να εξαπλώνεται.

Ο Γιόζεφ Ρεβάι, ένας θεωρητικός του κόμματος στην Ουγγαρία, παραπονέθηκε τον Οκτώβρη του 1948, ότι μόνο το 12% των μελών διάβαζε την εφημερίδα του κόμματος. Οι καθαιρέσεις άρχισαν εξαιτίας της διαμάχης μεταξύ του Γιουγκοσλάβου ηγέτη Τίτο και του Στάλιν. Το κυνήγι των τιτοϊκών έγινε το αγαπημένο σπορ των γραφειοκρατών. Μόνο στην Ουγγαρία, 483.000 μέλη του κόμματος εκδιώχτηκαν και εκατοντάδες εκτελέστηκαν, μεταξύ των οποίων και το ηγετικό στέλεχος Ραζκ.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Ο Ιωσήφ Στάλιν πέθανε στις 6 Μάρτη 1953. Οι ελπίδες των εργατών ξύπνησαν. Σκέφτηκαν ότι ήταν μια ευκαιρία να καταρρεύσει η δικτατορία που είχε επιβληθεί στο προλεταριάτο. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, σημειώθηκαν στην Τσεχοσλοβακία διάφορες εξεγέρσεις οι οποίες καταστάληκαν όμως πολύ γρήγορα. Δύο εβδομάδες αργότερα, εξεγέρθηκαν οι εργάτες του Ανατολικού Βερολίνου.

Η όλη υπόθεση ξεκίνησε από μια διαδήλωση οικοδόμων για καλύτερους μισθούς και μείωση του φόρτου εργασίας. Χιλιάδες ενώθηκαν με τους διαδηλωτές. Η αναταραχή εξαπλώθηκε σε όλη την Ανατολική Γερμανία, αλλά τα σοβιετικά τανκ ισοπέδωσαν την εξέγερση κάτω από τις ερπύστριές τους.

Στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση, στο στρατόπεδο υποχρεωτικής εργασίας της Βορκούτα, ένα απεργιακό κίνημα ξεκίνησε στις 20 Ιουλίου, με τη συμμετοχή 250.000 εργατών-σκλάβων και η αναρχική μαύρη σημαία ανυψώθηκε στα κτίρια του Γκούλαγκ. Οι σταλινικοί απάντησαν, εκτελώντας 120 άτομα.

Στην Ουγγαρία, η πρώτη μεγάλη απεργία σημειώθηκε κατά τα τέλη της δεκαετίας του '40, όταν 20.000 εργάτες κατέβηκαν σε απεργία τον Ιούνιο στην περιοχή Τσέπελ της Βουδαπέστης. Οι σταλινικοί, πανικόβλητοι, έκαναν παραχωρήσεις, υποσχόμενοι αυξήσεις μισθών. Αυτό, όμως, δεν σταμάτησε το απεργιακό κύμα που εξαπλωνόταν σε όλη την Ουγγαρία. Οι Ρώσοι θορυβήθηκαν από την ευρεία δραστηριότητα της εργατικής τάξης και μηχανεύτηκαν την απομάκρυνση τον Ούγγρου σταλινικού αφεντικού Ρακόσι και την αντικατάστασή του από τον Ίμρε Νάγκι.

Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Η κινητοποίηση αυτή των εργατών των χωρών που ανήκαν στο λεγόμενο «σιδηρούν παραπέτασμα», ώθησε τα αφεντικά του κόμματος να ακολουθήσουν μια πιο ήπια γραμμή. Στο 20ό Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ, το Φλεβάρη του 1956, ο Χρούστσεφ άρχισε τις περίφημες επιθέσεις του στον Στάλιν. Αμέσως, ακολούθησε η εξέγερση του Πόζναν στην Πολωνία, η οποία ήταν σχεδιασμένη και προμελετημένη.

Στις 28 Ιούνη 1956, οι εργάτες στις σιδηροδρομικές επιχειρήσεις ΖΙΣΙΖΟ βγήκαν στους δρόμους, ζητώντας καλύτερους μισθούς και μεγαλύτερο έλεγχο στη διοίκηση του εργοστασίου. Σύντομα χιλιάδες κόσμου ενώθηκαν μαζί τους στους δρόμους. Αυτή τη φορά ήταν τα πολωνικά τανκ που συνέτριψαν την εξέγερση.

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΠΕΤΟΦΙ

Παρόμοια γεγονότα άρχιζαν να εκτυλίσσονται στην Ουγγαρία. Ο Κύκλος Πετόφι σχηματίστηκε τον Απρίλη του 1956 από τους Νέους Κομμουνιστές. Ονομάστηκε έτσι από το όνομα του Σαντόρ Πετόφι, του διάσημου εθνικού ποιητή, που είχε πολεμήσει για την ουγγρική εθνική ανεξαρτησία ενάντια στην αυστριακή αυτοκρατορία (1848) και υποστηρίχτηκε από την Ένωση Συγγραφέων.

Φυλλάδια άρχισαν να κυκλοφορούν μυστικά, αρχικά ζητώντας φιλολογική ελευθερία, αλλά, αργότερα, υποστηρίζοντας ότι η Ουγγαρία θα έπρεπε να αποφασίσει μόνη της πώς θα φτάσει στον κομμουνισμό. Ο κομμουνιστής συγγραφέας Γκιούλα Χέϊ, καταφέρθηκε εναντίον της έλλειψης ελευθερίας λόγου.

Σύντομα ήταν χιλιάδες αυτοί που παρευρίσκονταν στις συναντήσεις του Κύκλου Πετόφι. Η χήρα του Ραζκ απαίτησε δικαιοσύνη για το νεκρό σύζυγό της που είχε, στο μεταξύ, «αποκατασταθεί». Τα άρθρα που έγραφαν για την φιλολογική τους έκδοση άρχισαν να κυκλοφορούν και εκτός των φιλολογικών κύκλων, δηλαδή ανάμεσα στους εργάτες.

Αυτή η ανάπτυξη τον κινήματος έγινε δυνατή, λόγω του προηγούμενου κινήματος της εργατικής τάξης, το 1953. Στην πραγματικότητα, η εργατική τάξη έδειχνε μια βαθιά περιφρόνηση για τους σταλινικούς. Συνήθως, οι ψευδαισθήσεις για κάποιου είδους «παράδεισο των εργατών», που θα δημιουργούσαν οι σταλινικοί, υπήρχαν μεταξύ των διανοουμένων και κάποιων πολιτικών ακτιβιστών, ψευδαισθήσεις, οι οποίες τώρα χάνονταν. Ήταν η έκδηλη δυσαρέσκεια μεταξύ των μαζών που δημιούργησε αυτή την αλλαγή στους κύκλους των διανοουμένων.

Κατά τον Ιούλιο, οι συζητήσεις για τις συνθήκες στην Ουγγαρία και ιδιαίτερα για τη μυστική αστυνομία, είχαν πολλαπλασιαστεί. Κάποιοι ομιλητές στις συναντήσεις του Κύκλου, ζήτησαν ακόμα και την παραίτηση του γραμματέα του κόμματος Ίμρε Νάγκι.

Τον Σεπτέμβρη, στη Σύνοδο της Ένωσης Συγγραφέων, έγιναν καταγγελίες για την έλλειψη ελευθερίας λόγου και την καταπίεση γενικότερα. Ο ποιητής Κόνια, είπε στη Σύνοδο: «Στο όνομα ποιας ηθικής οι κομμουνιστές θεωρούν ότι είναι δικαιολογημένοι στο να διαπράττουν αυθαιρεσίες εναντίον των πρώην συμμάχων τους, να στήνουν "δίκες μαγισσών", να καταδιώκουν αθώους πολίτες, να φέρονται σε γνήσιους επαναστάτες σαν να ήταν προδότες, να τους φυλακίζουν και να τους σκοτώνουν; Στο όνομα ποιας ηθικής;» Η δυσαρέσκεια στους κύκλους των διανοουμένων διαφάνηκε και στις απαιτήσεις της εργατικής τάξης για περισσότερο έλεγχο στα εργοστάσιά »τους». Αυτές οι απαιτήσεις ήταν περιορισμένες στη δημοκρατία των ενώσεων. Τον εργατικό έλεγχο (δηλαδή, τη συμμετοχή) και τη συνεννόηση της διοίκησης με επιτροπές των ενώσεων, σχετικά με τους μισθούς και τα επιδόματα.

Τα αρχικά αιτήματα των εργατών κυριαρχούνταν ακόμα από τη λογική των ενώσεων και ήταν επηρεασμένα από συνδικαλιστές. Καθώς, όμως, ο αγώνας θα ξεκινούσε, οι εργάτες άρχισαν να διαμορφώνουν πιο ριζοσπαστικά αιτήματα και να αναπτύσσουν επαναστατικές μορφές οργάνωσης.

Ο Κύκλος Πετόφι υποστήριζε αυτά τα αιτήματα. Έθεσαν στην κυβέρνηση το αίτημα να παραδώσει τη διαχείριση των εργοστασίων στους εργάτες. Την ώρα που ο α' γραμματέας του κόμματος, Γκέρο, συναντούσε τον Τίτο στο Βελιγράδι, ο Κύκλος Πετόφι αποφάσισε να καλέσει μια διαδήλωση αλληλεγγύης προς τους Πολωνούς εργάτες, που δικάζονταν ως αποτέλεσμα της εξέγερσης του Πόζναν. Πήραν άδεια γι' αυτό, επειδή, αλλιώς θα υπήρχε μια απ' ευθείας σύγκρουση, την οποία οι αρχές ήθελαν ν' αποφύγουν.

ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ

Ο Κύκλος Πετόφι, ο Κύκλος Κόσαθ και άλλες ομάδες συζητήσεων συναντήθηκαν με ομάδες στα πανεπιστήμια. Είχε αποφασιστεί συνάντηση στο άγαλμα του Γιόζεφ Μπεμ, στη Βουδαπέστη, ενός Πολωνού, που είχε πολεμήσει με τους Ούγγρους ενάντια στην αυστριακή μοναρχία, στην επανάσταση του 1848-1849. Στο Σζέγκεντ δημιουργήθηκε μια νέα οργάνωση, η ΜEFESZ, με πολλά μέλη της DISZ, της επίσημης ομάδας των κομμουνιστών φοιτητών, να συμμετέχουν σ' αυτή. Το κόμμα και η ηγεσία της DΙSΖ υποχρεώθηκαν να αποδεχτούν αυτό το νέο σχηματισμό και η DISZ έφτασε, μάλιστα, στο σημείο να στηρίξει τη διαδήλωση.

ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Με όλα αυτά η σταλινική ιεραρχία είχε πανικοβληθεί. Ο υπουργός Εσωτερικών απαγόρευσε τη διαδήλωση. Επειδή, όμως, η πορεία, ήδη, σχηματιζόταν σε διάφορα σημεία της πόλης, ήραν την απαγόρευση! Στη διαδήλωση συμμετείχαν, κυρίως, νέοι άνθρωποι, καθώς και ένας μικρός αριθμός εργατών. Ένα πλήθος αρκετών χιλιάδων μαζεύτηκε στο άγαλμα του Πετόφι και ενώθηκε με την πορεία. Ήταν η διαδήλωση των φοιτητών της Ιατρικής.

Έξω από το Κοινοβούλιο φώναζαν συνθήματα υπέρ του Ίμρε Νάγκι, ο οποίος είχε εκδιωχτεί, στο μεταξύ, από το κόμμα, λόγω «παρεκκλινουσών απόψεων». Ο Νάγκι είχε εφαρμόσει πιστά την πολιτική του Στάλιν. Όταν, πάντως, αντικαταστάθηκε από τον αρχισταλινικό Ρακόσι, κέρδισε αρκετή από τη χαμένη του δημοτικότητα. Περίπου 50.000 άνθρωποι μαζεύτηκαν στο άγαλμα του Μπεμ. Ο Πήτερ Βέρες, της Ένωσης Συγγραφέων, ανακοίνωσε το ακόλουθο ψήφισμα:

Θέλουμε: 1. Ανεξάρτητη εθνική πολιτική, βασισμένη στις αρχές του σοσιαλισμού. 2. Ισότητα στις σχέσεις με την Ε.Σ.Σ.Δ. και τις Λαϊκές Δημοκρατίες. 3. Αναθεώρηση των οικονομικών συμφωνιών, στο πνεύμα της ισότητας των εθνικών δικαιωμάτων. 4. Τη διαχείριση των εργοστασίων από εργάτες και ειδικούς. 5. Το δικαίωμα των χωρικών να αποφασίζουν ελεύθερα για το μέλλον τους. 6. Την απομάκρυνση της κλίκας του Ρακόσι, θέση στην κυβέρνηση για τον Ίμρε Νάyκι και μια αποφασιστική στάση ενάντια σε όλες τις αντεπαναστατικές προσπάθειες και φιλοδοξίες. 7. Ολοκληρωμένη πολιτική αντιπροσώπευση της εργατικής τάξης - ελεύθερες και μυστικές εκλογές για το Κοινοβούλιο και για όλους τους αυτόνομους οργανισμούς διοίκησης.

Όπως γράφει ο Άντι Άντερσον, στο βιβλίο του "Ουγγαρία '56": «Κατά γενική εκτίμηση το ψήφισμα ήταν αξιοσημείωτα ασαφές. Είχε πολύ λίγα σημεία, στα οποία και ο ίδιος ο Χρούστσεφ, κατά καιρούς, δεν είχε συνηγορήσει. Τα αιτήματα θα μπορούσαν, είναι αλήθεια, να αποτελούν μέρος ενός επαναστατικού προγράμματος. Αλλά ακόμα κι έτσι, πουθενά δεν γινόταν αναφορά στο πώς όλα αυτά θα επιτυγχάνονταν». Έως τώρα, ο Γκέρο μιλούσε στο ραδιόφωνο, καταγγέλλοντας τους διαδηλωτές ως αντεπαναστάτες. «Η Σοβιετική Ένωση πρέπει να συνεχίσει να αντιμετωπίζεται από μας με σεβασμό ως ο απελευθερωτής της Ουγγαρίας», έλεγε. Πρόσθεσε ότι η Κεντρική Επιτροπή δεν θα συνεδρίαζε για οκτώ μέρες.

Πλήθη συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Κοινοβουλίου και στέκονταν σιωπηλά. Είχε πια βραδιάσει. Ο κόσμος είχε φτάσει τις 100.000. «Ξαφνικά, όλα τα φώτα στην πλατεία έσβησαν. Το πλήθος παρέμεινε εκεί. Κάποιος άναψε ένα σπίρτο κι έβαλε φωτιά σε μια εφημερίδα. Τότε σε όλη την πλατεία άρχισαν ν' ανάβουν εφημερίδες. Ο κόσμος έβλεπε τα κτίριο να παίρνει μια απειλητική όψη κάτω από το φως πού τρεμόσβηνε» (Άντι Άντερσον).

Ήταν σαν αυτό το σενάριο να σήμαινε πολύ περισσότερα. Τα σκοτάδι, στο οποίο οι σταλινικοί είχαν βυθίσει τη νύχτα. Και μετά οι φωτιές που ο κόσμος είχε ανάψει. Οι φωτιές της ελευθερίας. Τότε το πλήθος αποφάσισε πορεία στο ραδιοσταθμό, με την απαίτηση να μεταδοθούν τα αιτήματά τους. 100.000 άνθρωποι ξεκίνησαν.

Ο ΣΤΑΛΙΝ ΚΑΤΡAΚΥΛΑ

Στο δρόμο 2-3.000 αποκόπηκαν από την πορεία και πήγαν στο πάρκο της πόλης. Εκεί, έδεσαν σκοινιά γύρω από τον λαιμό του, ύψους 26 ποδιών, αγάλματος τον Στάλιν και εκατοντάδες άνθρωποι τράβηξαν και έριξαν το άγαλμα στο έδαφος. Το άγαλμα μεταφέρθηκε με φορτηγό στο Εθνικό Θέατρο, όπου το πλήθος το κατέστρεψε, εν μέσω μεγάλης αγαλλίασης και γέλιου. Πάντως, οι μπότες του αγάλματος στέκονταν ακόμα στη βάση.

Όπως λέει ο Άντερσον: «Τι οιωνός γι' αυτούς που πίστευαν σε τέτοια άτομα! Δεν έχει και μεγάλη σημασία να απαλλαγείς από ένα άτομο. Κάποιος άλλος θα φορέσει τις μπότες του. Πρέπει να απαλλαγείς από την ανάγκη για αρχηγούς». Πολλές ακόμα χιλιάδες κόσμου είχαν ενωθεί με το κυρίως σώμα της πορείας, συμπεριλαμβανομένων χιλιάδων εργατών, που είχαν έρθει από ολόκληρη τη Βουδαπέστη. Το κτίριο του ραδιοσταθμού φυλαγόταν πολύ καλά, από τραμπούκους της ΑVΗ. Τελικά, μια αντιπροσωπεία αφέθηκε να μπει στο κτίριο με τα αιτήματά τους. Πέρασαν, όμως, δύο ώρες και ούτε ίχνος της αντιπροσωπείας. Ο κόσμος έγινε ξαφνικά ανήσυχος. Άρχισαν να ζητούν την απελευθέρωσή τους. Τότε το πλήθος κινήθηκε προς το κτίριο. Οι μισητοί μπάτσοι άνοιξαν πυρ με τα πολυβόλα στο άοπλο πλήθος.

Πολλοί έπεσαν, αρκετοί χωρίς να σηκωθούν ποτέ. Αλλά το πλήθος συνέχισε να προχωρά. Ξεπέρασε το εμπόδιο των αστυνομικών, παίρνοντας τα όπλα τους, για να πυροβολήσουν στα κτίρια του σταθμού.

Τα νέα για τα γεγονότα στην οδό Σαντόρ απλώθηκαν γρήγορα. Οι εργάτες γύρισαν στα εργοστάσια όπλων, όπου δούλευαν και, με τους εργαζόμενους της βραδινής βάρδιας, φόρτωσαν φορτηγά με όπλα. Αυτά μεταφέρθηκαν στην οδό Σαντόρ και μοιράστηκαν.

Στο μεταξύ, αστυνομικοί και στρατιώτες άρχισαν να παραδίδουν τα όπλα τους στο πλήθος, παρ' όλο που, στην πραγματικότητα, λίγοι ενώθηκαν με τον επαναστατημένο κόσμο. Στους γύρω δρόμους, εργάτες και φοιτητές άρχισαν να στήνουν οδοφράγματα. Ο Γκέρο συνέχιζε ακόμα να μεταδίδει από το ραδιόφωνο: «Φασίστες και αντιδραστικά στοιχεία πραγματοποίησαν επίθεση στα δημόσια κτίριά μας και τις μονάδες ασφαλείας μας. Για την αποκατάσταση της τάξης και μέχρι να ληφθούν επιπλέον μέτρα, όλες οι συναντήσεις, οι συναθροίσεις και οι πορείες απαγορεύονται».

Μέσα στην κυβέρνηση και το κόμμα μηχανεύονται διάφορα τεχνάσματα. Ο Γκέρο κανόνισε την αντικατάσταση ταυ «άχρωμου» Χεγκέντους από τον Νάγκι, ως πρωθυπουργού. Στις 8 το πρωί της Τετάρτης ανακοινώθηκε, πως η κυβέρνηση είχε ζητήσει από τις μονάδες του σοβιετικού στρατού, που στάθμευαν στην Ουγγαρία, να βοηθήσουν στην αποκατάσταση της τάξης.

Υπάρχει κάποια διαμάχη για το αν ο Νάγκι ήθελε πραγματικά ή όχι να κληθούν τα σοβιετικά τανκ. Ό,τι κι αν συνέβη όμως, είναι αναντίρρητο, πως ήταν ένας γραφειοκράτης, φιλελεύθερος ίσως, αλλά γραφειοκράτης. Κάποιοι διανοούμενοι και φοιτητές ένοιωσαν προδομένοι! Όμως η εργατική τάξη δεν είχε τέτοιες αυταπάτες.

«Ήταν οι εργάτες, που το πρωί της Τετάρτης, 24 Οκτώβρη, έσωσαν τον αγώνα από την ολοκληρωτική συντριβή. Είδαν το ζήτημα του Νάγκι σε μεγάλο βαθμό ασήμαντο. Στην κοινωνία που οραματίζονταν μέσα από τη σκόνη και τον καπνό της μάχης στους δρόμους, δεν θα υπήρχε πρωθυπουργός, πολιτικοί, αξιωματικοί ή αφεντικά, που να τους διατάζουν» (Άντι Άντερσον).

Είναι πολύ σημαντικό να δούμε πως η εξέλιξη των γεγονότων δεν είχε προσχεδιαστεί, κάθε κίνηση σχεδιαζόταν (αμέσως πριν γίνει) από μια σφιχτοδεμένη ομάδα. Είχε υπάρξει μια επιθυμία ανάμεσα στους φοιτητές, τους διανοούμενους και τους εργάτες, για ένα πιο φιλελεύθερο καθεστώς. Κανείς δεν σκέφτηκε πως τα πράγματα θα έφταναν τόσο μακριά. Μια 17χρονη φοιτήτρια είπε στον Τζορτζ Σέρμαν, ρεπόρτερ του «Observer»: «Για βδομάδες μιλούσαμε για μεταρρυθμίσεις, αρχικά εκπαιδευτικές και μετά όλο και περισσότερο πολιτικές και οικονομικές, θέλοντας μόνο να βελτιώσουμε τη μοίρα των φοιτητών. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι θα κατέληγε σε επανάσταση». Αν ήταν οι φοιτητές και οι διανοούμενοι που είχαν αρχίσει τα γεγονότα, είχαν εκφράσει συγκεκριμένες ιδέες, τότε ήταν η εργατική τάξη που τα δυνάμωσε και τους έδωσε μεγάλη ώθηση. Αυτό ήταν πάντα - και πρέπει πάντα να είναι - το ζήτημα στις γνήσιες κοινωνικές επαναστάσεις.

«Την Τετάρτη το πρωί η εξέγερση άρχισε στο εργοστάσιό μας. Ήταν ανοργάνωτη και αυθόρμητη. Αν είχε οργανωθεί, η αστυνομία θα το μάθαινε και θα τη σταματούσε πριν καν ξεκινήσει. Οι νέοι εργάτες άνοιξαν το δρόμο και όλοι τους ακολούθησαν. Ναι, ήταν οι νέοι εργάτες που έκαναν την επανάσταση ενάντια στον κομμουνισμό - οι εργάτες στους οποίους υποτίθεται ότι στηριζόταν όλο το σύστημα» (ένας 21χρονος εργάτης στο εργοστάσιο ηλεκτρικών United, σ' ένα προάστιο της Βουδαπέστης). Όπως ένας 28χρονος πρόσφυγας παρατήρησε: «Οι νέοι εργάτες ήταν η δύναμη της επανάστασης. Οι φοιτητές την ξεκίνησαν, αλλά, όταν αναπτύχθηκε, δεν ήταν τόσοι πολλοί οι ικανοί να πολεμήσουν τόσο σκληρά όσο αυτοί οι νέοι εργάτες.

Ήταν το προλεταριάτο της Ουγγαρίας, πάνω απ' όλα, που πολέμησε τα τανκ, που ήρθαν να καταπνίξουν την επαναστατική τάξη που είχαν ήδη εγκαταστήσει με τη μορφή εργατικών συμβουλίων» (Πήτερ Φράιερ).

Ο ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ

Εργάτες και φοιτητές στη Βουδαπέστη σχηματίζουν ένα επαναστατικό συμβούλιο, νωρίς το πρωί της Τετάρτης. Οι δύο πλευρές συνέχισαν να μάχονται αντιπαραταγμένες, γύρω από το κτίριο τον ραδιοσταθμού. Τα στρατηγικά τεχνάσματα μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα συνεχίστηκαν. Ο Γκέρο αντικαταστάθηκε από τον Κάνταρ, στη θέση του γενικού γραμματέα. Ο Κάνταρ προερχόταν από την εργατική τάξη. Υπήρξε τιτοϊκός και είχε φυλακιστεί και βασανιστεί φρικτά. Οι γραφειοκράτες το θεώρησαν πολύ καλή κίνηση - ένα τέλειο «δόλωμα» για τους δυσαρεστημένους.

Ο Νάγκι, σε ραδιοφωνική μετάδοση στις 5 π.μ., ζήτησε από τους επαναστάτες να αφήσουν τα όπλα και υποσχέθηκε ευρύ εκδημοκρατισμό σε όλους τους τομείς - κόμμα, κράτος, οικονομία, πολιτική. Αυτό όμως δεν κατάφερε να αποτρέψει πολύ κόσμο. Το Επαναστατικό Συμβούλιο Εργατών και Φοιτητών εξέδωσε προκηρύξεις, προτρέποντας σε γενική απεργία.

ΦΤΑΝΟΥΝ ΤΑ ΤΑΝΚ

Τα ρωσικά τανκ άρχισαν να φτάνουν στην πόλη το πρωί της Τετάρτης. Άγριες μάχες ξέσπασαν σε πολλά σημεία της πόλης. Οδοφράγματα κατασκευάστηκαν από εκατοντάδες βαρέλια. Αργότερα ενισχύθηκαν με εγκαταλελειμμένα βαγόνια. Οι εργάτες και οι φοιτητές χρησιμοποίησαν βόμβες μολότοφ, όπλα που είχαν επέλθει στην κατοχή τους, ακόμα κι ένα μικρό αντιαρματικό, με το οποίο βομβάρδιζαν τα τανκ. Οι δύο κυριότερες μάχες έγιναν στην Πλατεία Σζένα και στους στρατώνες Κίλλιαν. Οι μάχες συνεχίστηκαν για σχεδόν τρεις μέρες.

Στο μεταξύ, η επανάσταση εξαπλώθηκε και σε άλλα μέρη της χώρας. Στο Μαγκιάροβαρ, στις 25 Οκτωβρίου, μια πορεία 5.000 φοιτητών και εργαζομένων κατέληξε έξω από το κτίριο της ΑVΗ, απαιτώντας να αφαιρεθεί το κόκκινο αστέρι, σύμβολο της ρωσικής κυριαρχίας. Η αστυνομία άνοιξε πυρ ενάντια στο άοπλο πλήθος, σκοτώνοντας 101 άτομα και τραυματίζοντας 150, μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά. Τα νέα μαθεύτηκαν στο Γκυόρ και μια μεγάλη ομάδα ενόπλων εργατών και φοιτητών έφτασαν (στοιβαγμένοι σε φορτηγά), στο κτίριο της AVH και ενώθηκαν με αυτούς που το είχαν περικυκλώσει. Όταν σταμάτησε η ένοπλη μάχη, όσοι άνδρες της ΑVΗ είχαν απομείνει, χτυπήθηκαν μέχρι θανάτου ή λυντσαρίστηκαν.

Αυτό είναι κατανοητό. Όχι μόνο οι φονιάδες μπάτσοι είχαν αρχίσει να πυροβολούν απρόκλητα το άοπλο πλήθος, αλλά η δυσαρέσκεια που είχαν προκαλέσει τόσα χρόνια συλλήψεων, βασανιστηρίων και η παραβίαση της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης είχαν θερίσει μια σοδειά αντεκδίκησης.

ΟΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ

Η απεργία που κήρυξε το Επαναστατικό Συμβούλιο Εργατών και Φοιτητών απλώθηκε σ' ολόκληρη τη Βουδαπέστη, καθώς και στις κυριότερες βιομηχανικές πόλεις - Μίσκολτς, Γκυόρ, Σζνολτς, Πετς και Ντεμπρέτσεν. Επαναστατικές επιτροπές και συμβούλια σχηματίστηκαν σε όλη την Ουγγαρία. Οι εργάτες των ορυχείων στις πόλεις Πετς, Ντουνπέντελε, Ταταβάνυα και Βαρπαλότα, είχαν ενεργή συμμετοχή στην επανάσταση.

Συμβούλια σχηματίστηκαν στα ορυχεία, στα χαλυβουργεία, στους σταθμούς παραγωγής ενέργειας και άλλους χώρους εργασίας. Παντού οι εργάτες οπλίζονταν και, σε μερικές πόλεις, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί εξέπεμπαν μηνύματα κατά των σταλινικών, λέγοντας στον κόσμο να μην ξεγελαστεί από την κυβέρνηση και παραδώσει τα όπλα. Εκατοντάδες συμβούλια εργατών υπήρχαν σ' όλη τη χώρα. Πολλά εξέδωσαν προγράμματα.

Κανένα από τα προγράμματα δεν ήταν το ίδιο, αν και όλα μιλούσαν για πολιτική και κοινωνική ελευθερία, για την απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων, την οργάνωση των χώρων εργασίας και της βιομηχανίας από τους εργάτες, την κατάργηση της ΑVΗ και την ελευθερία στα συνδικάτα και τα κόμματα.

Όλα τα προγράμματα απαιτούσαν αμνηστία για όσους είχαν πάρει μέρος στην Επανάσταση. Μερικά ζητούσαν την επιστροφή της «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», ενώ άλλα υποστήριζαν τον Νάγκι. Τίποτα απ' αυτά τα δύο δεν ήταν παράξενο. Ο λαός δεν είχε μια ενεργή και ισχυρή απελευθερωτική επαναστατική οργάνωση που να τον ενημερώνει για ιδέες γνήσιου ελευθεριακού κομμουνισμού και για τη δυνατότητα δημιουργίας μιας αταξικής και χωρίς χρήμα κοινωνίας.

Ακόμα κι έτσι, όμως, τα βασικά αιτήματα των Ούγγρων εργατών ήταν βαθιά επαναστατικά, αφού κλόνιζαν τα θεμέλια της γραφειοκρατίας και ήταν σχεδόν σίγουρο πως θα οδηγούσαν από εκεί έως τη δημιουργία του πραγματικού σοσιαλισμού. Αυτό προβλήθηκε με τη δημιουργία των συμβουλίων και των επιτροπών και των εργατικών και φοιτητικών πολιτοφυλακών. Το κράτος έλεγε ξανά και ξανά στους εργάτες της Ουγγαρίας, ότι ζούσαν σε μια σοσιαλιστική κοινωνία, ότι προχωρούσαν προς έναν παράδεισο πραγματικού κομμουνισμού.

Στο μεταξύ, οι γραφειοκράτες, οι διαχειριστές και οι αστυνομικοί τους καθοδηγούσαν στην ορθή «σοσιαλιστική πειθαρχία», τη στιγμή που το επίπεδο ζωής κυβερνώντων και εργατών ήταν τελείως διαφορετικό. Η ταξική συνείδηση των Ούγγρων εργατών ήταν αξιοθαύμαστη. «Είναι εκπληκτικό το πώς αυτά τα συμβούλια, που γεννήθηκαν αυθόρμητα σε διαφορετικές περιοχές, εν μέρει απομονωμένα από τα ρωσικά στρατεύματα, αμέσως έσπευσαν να συνδεθούν μεταξύ τους. Στο τέλος της πρώτης επαναστατικής εβδομάδας, έτειναν να σχηματίζουν μια δημοκρατία συμβουλίων» (Η ουγγρική εξέγερση, Παρίσι 1957).

Στο Μίσκολτς, για παράδειγμα, ένα επαναστατικό συμβούλιο σχηματίστηκε νωρίς την Τετάρτη, εκλεγμένο από όλους τους εργάτες των εργοστασίων της περιοχής. Οργάνωσε μια απεργία σ' όλους τους χώρους εργασίας, εκτός από τις δημόσιες υπηρεσίες, τις δημόσιες συγκοινωνίες, την ηλεκτροδότηση, τα νοσοκομεία. Δημιούργησε πολιτοφυλακές. Οι οργανισμοί του Κομμουνιστικού Κόμματος είχαν διαλυθεί. Αγρότες της περιοχής άρχισαν την ανακατανομή της γης. Αγρεργάτες και αγρότες εκπροσωπούνταν σε μερικά συμβούλια.

Αγρότες και εργάτες γης οργάνωσαν αποστολές τροφίμων στους εργάτες στις πόλεις. Έδιωξαν τους kolkhoz (κρατικούς διαχειριστές των αγροκτημάτων). Σε μερικές περιοχές έγινε ανακατανομή της γης, ενώ σε άλλες οι κολεκτίβες συνέχισαν να λειτουργούν κάτω από τη διαχείριση των συμβουλίων. Οι αγρότες συνειδητοποίησαν τα πλεονεκτήματα της συλλογικής δουλειάς και της συνεργασίας, αλλά ήξεραν πως αυτή η δουλειά έπρεπε να γίνεται με τις δικές τους δυνάμεις, κι όχι μέσω της κρατικής κολεκτιβοποίησης.

«Μια εκπληκτική άποψη της κατάστασης είναι, ότι, ενώ η γενική απεργία βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν υπάρχει κεντρικά οργανωμένη βιομηχανία, οι εργάτες έχουν αναλάβει να διατηρήσουν σε λειτουργία απαραίτητες υπηρεσίες, για σκοπούς που οι ίδιοι καθορίζούν και υποστηρίζουν. Συμβούλια εργατών σε βιομηχανικές περιοχές έχουν αναλάβει τη διανομή βασικών αγαθών και τροφίμων απαραιτήτων για την επιβίωση του πληθυσμού. Οι ανθρακωρύχοι κάνουν καθημερινά διανομές κάρβουνου σε ποσότητες επαρκείς για τη λειτουργία των σταθμών παραγωγής ενέργειας και τις ανάγκες των νοσοκομείων της Βουδαπέστης και άλλων μεγάλων πόλεων. Οι εργάτες στους σιδηροδρόμους οργανώνουν δρομολόγια τρένων για εγκεκριμένους σκοπούς. Παλεύουν μόνοι τους για την εγκαθίδρυση της Αναρχίας» («0bserνer», 2/11/56).

Προσπάθεια ιστορικής καταγραφής των γεγονότων

ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

Η μάχη ανάμεσα στους επαναστάτες και το ρωσικό στρατό αυξήθηκε σε ένταση. Τη νύχτα του Σαββάτου οι φυλακές της Βουδαπέστης κατελήφθησαν και όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι απελευθερώθηκαν. Ο κόσμος σύντομα έμαθε για τις φριχτές συνθήκες βασανιστηρίων και ξυλοδαρμών που είχαν υποβληθεί. Το ραδιόφωνο στη Βουδαπέστη εξακολουθούσε να κάνει έκκληση για κατάπαυση του πυρός, δίνοντας υποσχέσεις για άμεσες αυξήσεις στους μισθούς και διαπραγματεύσεις για ρωσο-ουγγρική πολιτική και οικονομική ισότητα.

ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ

Ο Νάγκι επιχείρησε να ηρεμήσει την κατάσταση. Υποσχέθηκε τη διάλυση της ΑVΗ και την αναδιοργάνωση της κυβέρνησης. Παρ’ όλο που πολλές ομάδες ανταρτών είχαν παραδοθεί, λόγω έλλειψης πολεμοφοδίων, οι μάχες στην πλατεία Σζένα και στους στρατώνες Κίλλιαν συνεχίζονταν. Μια συνάντηση αντιπροσώπων του Επαναστατικού Συμβουλίου στο Γκυόρ επιβεβαίωσε τα αιτήματα στο Νάγκι.

Την Τρίτη το πρωί, το ραδιόφωνο της Βουδαπέστης ανακοίνωσε την αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων. Ο Νάγκι ζήτησε ηρεμία από το λαό όσο θα εξελισσόταν η αποχώρηση και επιστροφή στη δουλειά. Ο Κόκκινος Στρατός ξεκίνησε ν' αποχωρεί από τη Βουδαπέστη στις 4 μ.μ. Μέλη του ουγγρικού στρατού και μονάδες της ΑVΗ, ακόμα πιο πιστοί στην κυβέρνηση, πήραν τις 8έσεις του Κόκκινου Στρατού. Οι εργάτες στη Βουδαπέστη και σε άλλα μέρη της χώρας παρέμειναν οπλισμένοι και έτοιμοι.

ΠΡΟΔΟΣΙA

Ήταν, πάντως, ευτύχημα το ότι παρέμειναν σε εγρήγορση, γιατί τα ρωσικά στρατεύματα είχαν αποσυρθεί, με μόνο σκοπό να περικυκλώσουν την πρωτεύουσα μ' ένα δακτύλιο από τανς. Και από τα βορειοανατολικά, ρωσικές ενισχύσεις έμπαιναν στη χώρα. Τα συμβούλια σ' εκείνα τα σημεία της Ουγγαρίας έστειλαν τα νέα σε όλα τα υπόλοιπα.

Ο Νάγκι προειδοποιήθηκε, πως, αν τα στρατεύματα του κόκκινου στρατού δεν αποσύρονταν, τα συμβούλια θα επιχειρούσαν να τα σταματήσουν. Η απεργία στη βιομηχανία δεν θα σταματούσε μέχρι να απομακρυνθούν τα στρατεύματα. Έως τις 3 Νοέμβρη, τα αποσπάσματα του κόκκινου στρατού είχαν καταλάβει τα πιο στρατηγικά σημεία της χώρας, εκτός των πόλεων που ελέγχονταν από τους επαναστάτες.

Μέλη της κυβέρνησης Νάγκι διαβεβαίωσαν το λαό, πως οι Ρώσοι δεν θα τους επιτίθονταν ξανά. Η εργατική τάξη δεν πίστευε στις διαβεβαιώσεις της. Η γενική απεργία παρέλυσε τώρα όλες τις βιομηχανίες. Οι υποψίες τους αποδείχτηκαν σωστές, όταν οι Παλ Μαλέτερ και Κήνακς, που είχαν ηγηθεί των μαχών στη Βουδαπέστη, συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια διαπραγματεύσεων με τον κόκκινο στρατό.

ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ

Οι Ρώσοι άνοιξαν πυρ, με τανκ και πυροβολικό, σ' όλες τις μεγάλες πόλεις, στις 4 το πρωί, την Κυριακή, 4 Νοέμβρη. Αεροπλάνα MIG βομβάρδιζαν τον πληθυσμό. Τα οδοφράγματα στήθηκαν ξανά. Τα ρωσικά τανκ μπήκαν στη Βουδαπέστη, ρίχνοντας απλές και εκρηκτικές βόμβες. Η εργατική τάξη σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος της μάχης. Τα ρωσικά στρατεύματα, που τώρα αντιμετώπιζαν τους Ούγγρους εργάτες, είχαν την εντύπωση, σύμφωνα με αυτά που τους είχαν πει, πως είναι «φασίστες» και «καπιταλιστές». Μερικοί νόμιζαν πως είναι στο Βερολίνο, πολεμώντας μια επανάσταση των ναζί. Είδαν τα πολλά καμένα τανκ στους δρόμους, με αποτέλεσμα η μάχη να είναι άγρια και αιματηρή.

Ο Γιάνος Κάνταρ, μέλος της κυβέρνησης Νάγκι, σχημάτισε μια κυβέρνηση «εργατών και αγροτών». Ο Νάγκι είχε, ήδη, ζητήσει άσυλο στην πρεσβεία της Γιουγκοσλαβίας, μαζί με άλλα 15 στελέχη και τις οικογένειές τους.

Αυτή η νέα κυβέρνηση ζήτησε από τη ρωσική κυβέρνηση να τους βοηθήσει να εκκαθαρίσουν τις αντεπαναστατικές δυνάμεις. Οι μάχες συνεχίστηκαν για παραπάνω από μια εβδομάδα.

Από το ραδιόφωνο, ο Κάνταρ είχε ανακοινώσει την πλήρη συντριβή της "αντεπανάστασης", το μεσημέρι της 4ης Νοέμβρη. Όμως, η αντίσταση της ουγγρικής εργατικής τάξης συνεχιζόταν. Πολλά ρωσικά τανκ καταστράφηκαν και πολλά κοκτέϊλ μολότοφ πετάχτηκαν σε μικρή ακτίνα. Η AVN βγήκε από τις τρύπες που κρυβόταν. Άρχισαν να κρεμούν ομαδικά αντάρτες στις γέφυρες πάνω από το Δούναβη και στους δρόμους. Πολλοί απ' όσους κρεμάστηκαν ήταν εργάτες.

Ο Κάνταρ, στην προσπάθειά του να ξεγελάσει τον ουγγρικό λαό, είχε αλλάξει τα ονόματα και τις στολές της AVH, με τον ίδιο τρόπο που άλλαξε το όνομα του Κομμουνιστικού Κόμματος σε Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα. Όμως παρέμεναν ακόμα αυτό που πάντα ήταν, χασάπηδες και δήμιοι της κόκκινης γραφειοκρατίας.

ΣΠΟΡΑΔΙΚΑ

Έως τις 14 Νοέμβρη, η ένοπλη αντίσταση σε οργανωμένη κλίμακα είχε σταματήσει στις πόλεις. Οι μάχες συνεχίστηκαν στις επαρχιακές περιοχές μέσα στο 1957, αλλά ήταν σποραδικές και απομονωμένες. Κατά τις τελευταίες μέρες των μαχών, εκατοντάδες αφίσες τοιχοκολλήθηκαν σε όλη τη Βουδαπέστη - σε ό,τι, μάλλον, είχε απομείνει από αυτήν. Αυτές οι αφίσες έδειχναν την περιφρόνηση των Ούγγρων εργατών, για τον τρόπο με τον οποίο είχαν συκοφαντηθεί ως αντεπαναστάτες.

Αυτά είναι κάποια αποσπάσματα από τις αφίσες: «Πρώην αριστοκράτες, ιδιοκτήτες γης και εργοστασίων, καρδινάλιοι, γενικοί και άλλοι υποστηρικτές τον παλαιού καθεστώτος, μεταμφιεσμένοι σε εργάτες εργοστασίων και αγρότες, κάνουν προπαγάνδα ενάντια στους Ρώσους φίλους μας». «Ελάτε να δείτε την όμορφη πρωτεύουσά μας στο μήνα σοβιετο-ουγγρικής φιλίας».

Αν και πολλοί άρχισαν να γυρίζουν στη δουλειά, η απεργία συνεχίστηκε σε πολλές περιοχές. Ο Κάνταρ εργαζόταν, με στόχο να υποσκάψει την ισχύ των Εργατικών Επιτροπών. Συνέλαβε μερικά μέλη των Επιτροπών Δράσης των Συμβουλίων, χωρίς να πετύχει, όμως, τον εκφοβισμό τους.

Στη συνέχεια, υποσχέθηκε την κατάργηση της AVH, την αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων και την καθαίρεση των σταλινικών από το κόμμα. Μετά, προσποιήθηκε πως δώδεκα ηγετικά στελέχη, σταλινικοί, εκδιώχτηκαν.

Μερικοί εργάτες το πίστεψαν και επέστρεψαν στη δουλειά. Όμως, η απεργία συνεχίστηκε, σε πολλές περιοχές και πολλές βιομηχανίες. Τα εργατικά συμβούλια συνέχιζαν να συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους. Στις 19 Νοέμβρη, ο Κάνταρ πιέστηκε ν' αρχίσει διάλογο είχε αντιπροσώπους των Συμβουλίων. Απαίτησαν τη δημιουργία ενός Εθνικού Εργατικού Συμβουλίου, την οποία ο Κάνταρ απέρριψε. Λέγοντας πως υπήρχε, ήδη, μια «εργατική κυβέρνηση». Πάντως, πιέστηκε να συμφωνήσει στην αναγνώριση των επιμέρους συμβουλίων και τη δημιουργία πολιτοφυλακών στις βιομηχανίες.

Ο Κάνταρ είπε, πως αν ξανάρχιζαν δουλειά, θα διαπραγματευόταν για την αποχώρηση του ρωσικού στρατού. Οι αντιπρόσωποι του ζήτησαν να το δηλώσει γραπτά, αλλά αρνήθηκε. Ο Κάνταρ δοκίμασε άλλες μεθόδους. Χρησιμοποίησε τον Κόκκινο Στρατό, για να σταματήσει τη διανομή τροφίμων από τους αγρότες προς τις πόλεις. Άρχισε να εκδίδει δελτία σίτισης, μόνο, όμως, για τους εργάτες που πήγαιναν στη δουλειά. Αλλά η απεργία συνεχιζόταν ακόμα. Ο Κάνταρ και τα αφεντικά του στη Ρωσία άρχισαν να ανυπομονούν. Μέσα στον Κόκκινο Στρατό είχε, ήδη, εξαπλωθεί δυσαρέσκεια. Μερικοί προσχώρησαν στον ανταρτοπόλεμο, ενώ πολύ περισσότεροι αφοπλίστηκαν και στάλθηκαν πίσω, γιατί αρνούνταν να εκτελέσουν διαταγές.

Ο Κάνταρ υποσχέθηκε ασφάλεια στο Νάγκι και την ομάδα του στη γιουγκοσλαβική πρεσβεία. Στις 23 Νοέμβρη έφυγαν από την πρεσβεία κι αμέσως συνελήφθησαν από μυστικούς Ρώσους αξιωματικούς. Αργότερα, ο Νάγκι μαζί με τον Παλ Μαλέτερ και άλλους, εκτελέστηκαν στη Ρουμανία.

ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ

«Το σχέδιο της κυβέρνησης να μετατρέψει τα Εργατικά Συμβούλια σε αβλαβή κανάλια, νομιμοποιώντας τα ως όργανα οικονομικής αυτοκυβέρνησης, κατά κάποιο τρόπο, σύμφωνα με το γιουγκοσλαβικό μοντέλο, μη δίνοντάς τους, όμως, το δικαίωμα να θέσουν πολιτικά αιτήματα ή να εκδίδουν εφημερίδα, έχει οδηγήσει μερικώς σε συνεχιζόμενη νέκρωση της Βουδαπέστης» («Observer», 2/12/1956).

Άρχισαν συλλήψεις αντιπροσώπων των εργατών. Δύο μέλη του Κεντρικού Συμβουλίου Εργατών - ο ένας πρώην μέλος του Κ.Κ. - συνελήφθησαν στο κτίριο της κυβέρνησης. Μια λευκή απεργία ξεκίνησε στο χώρο δουλειάς τους - τις Ηλεκτρικές Εργασίες Μπελατζάνις. Εκατοντάδες ένοπλοι άντρες των εθνοφυλακών της αστυνομίας και της κυβέρνησης όρμησαν μέσα στο εργοστάσιο. Παρ’ όλα αυτά, η λευκή απεργία διήρκησε 3 μέρες. Πολλοί αντιπρόσωποι συμβουλίων συνελήφθηκαν, καθώς και αντιπρόσωποι φοιτητικών οργάνων. Πολλοί ήρθαν για να τους αντικαταστήσουν. Όταν το κράτος το κατάλαβε αυτό, άρχισαν μαζικές συλλήψεις.

Κατά τους επόμενους μήνες η αντίσταση στην επίθεση της «εργατικής κυβέρνησης» συνεχίστηκε. Οι μαζικές πορείες συνεχίστηκαν και οι εργάτες μάχονταν ενάντια στην αστυνομία και τους στρατιώτες όποτε έρχονταν για να συλλάβουν τους αντιπροσώπους τους. Πολλοί σκοτώθηκαν από τους άντρες της αστυνομίας.

Μέσα στο 1957 οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις και οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν. Τα μέλη των Συμβουλίων, που δεν είχαν συλληφθεί, άρχισαν να παραιτούνται. Το Συμβούλιο Εργατών στους Σιδηροδρόμους κηρύχθηκε παράνομο, στις 29 Ιανουαρίου. Ο πρωθυπουργός Άπρο, ανακοίνωσε, στις 29 Σεπτέμβρη, ότι τα Εργατικά Συμβούλια θα τα αντικαθιστούσαν τα «Συμβούλια Εργασιών», που θα ελέγχονταν από τα συνδικάτα, γραφειοκράτες, πιστούς δούλους του κράτους. Τελικά, στις 17 Νοέμβρη, ανακοινώθηκε πως όλα τα εναπομείναντα Συμβούλια καταργούνταν.

«ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ»

Ακόμα και σήμερα, μέλη των κομμουνιστικών κομμάτων πιστεύουν, πως η Ουγγρική Επανάσταση ήταν μια αντεπαναστατική «φασιστική» συνωμοσία. Είναι αλήθεια, ότι συντηρητικοί, ακόμα και φασίστες, είχαν εμπλακεί σε επιθέσεις κατά των αρχών. Ήλπιζαν να εκμεταλλευτούν την αναταραχή, για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα.

Όμως δεν μπορεί παρά να γίνει δεκτό, ότι η μάχη παρέμεινε στα χέρια της εργατικής τάξης που έβλεπε προς το μέλλον - προς μια πραγματική, ελεύθερη κομμουνιστική κοινωνία, διαχειριζόμενη από την πλειοψηφία των εργαζομένων μέσω των συμβουλίων που είχαν ήδη αρχίσει να σχηματίζονται.

ΤΑ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΑ

Δεν υπάρχουν επίσημοι αριθμοί για το πόσοι άνθρωποι πέθαναν στην Ουγγαρία το 1956-57. Εκτιμάται πως ήταν 20.000-50.000 Ούγγροι και 3.500-7.000 Ρώσοι. Ο αριθμός των τραυματιών είναι πολύ μεγαλύτερος, ενώ πάνω από 100.000 έφυγαν από τη χώρα. Οι αναταραχές - απεργίες και πορείες - συνεχίστηκαν μέσα στο 1958 και 1959 και μέσα σ' αυτά τα χρόνια χιλιάδες εκτελέστηκαν. Δεν αποτελεί έκπληξη το ότι η ουγγρική εργατική τάξη δεν έλαβε συμπαράσταση, όπλα, ή ιατρικά εφόδια, από τις δυτικές δυνάμεις. Κι αυτό γιατί πάλευαν για κάτι που ήταν αντίθετο τόσο στην καπιταλιστική αστική δημοκρατία, όσο και στον καπιταλισμό σοβιετικού τύπου.

Ήταν απόλυτα ενάντια στα συμφέροντα των δυτικών κυβερνώντων τάξεων να δώσουν οποιαδήποτε βοήθεια. Παραπονούνταν και φώναζαν για την καταπάτηση της δημοκρατίας και του ελεύθερου λόγου και για τις «κομμουνιστικές» δικτατορίες, ενώ έκαναν το σταυρό τους και εύχονταν μια τέτοια αναταραχή να μην εξαπλωθεί στις δυτικές ευρωπαϊκές χώρες.

Υπήρξε συμπαράσταση προς τους σκοπούς της ουγγρικής εργατικής τάξης από το Εργατικό Κόμμα ή το TUC (σ.τ.μ.. της Μ. Βρετανίας); Όχι, φυσικά, δεν υπήρξε. Και η εργατική τάξη στις άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης;

Πολλοί συγκινήθηκαν από τις θαρραλέες μάχες των Ούγγρων αδελφών τους, αλλά δεν μπορούσαν να βοηθήσουν, γιατί ήταν ακόμα κάτω από την πλήρη εξουσία της αστικής δημοκρατίας. Ένα παράδειγμα πρακτικής βοήθειας, που θα θυμούνται πάντα οι Ούγγροι εργάτες, ήταν τότε, που λιμενεργάτες του Χαλ και του Λίβερπουλ, αρνήθηκαν ν' αγγίξουν φορτία σοβιετικών πλοίων. Συγκρίνεται αυτό με τη στάση της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ελευθέρων Συνδικάτων, που απέρριψε έκκληση των Εργατικών Συμβουλίων να ενεργοποιήσει ένα διεθνές μποϋκοτάζ;

Η Ουγγρική Επανάσταση αποτελεί σημείο αναφοράς στη σοσιαλιστική ιστορία.

Τώρα, μετά τον σταλινικό παγετώνα, που είχε ακινητοποιήσει το εργατικό κίνημα για τόσο καιρό, ήρθε το λιώσιμο των πάγων: Πολλοί άνθρωποι άρχισαν ν' αναρωτιόνται σχετικά με την πραγματική φύση της ιδεολογίας του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Νέες ιδέες άρχισαν να προβάλλουν, οι οποίες, λίγο-πολύ, απέρριπταν τις ιεραρχικές δομές των κομμουνιστικών κομμάτων. Ο επαναστατικός αναρχισμός, ο συμβουλιακός κομμουνισμός και άλλα ρεύματα επανεμφανίστηκαν. Οι άνθρωποι άρχισαν να διαβάζουν διανοούμενους, όπως Λούξεμπουργκ, Πάνεκοκ, κ.ά., όλους αυτούς που είχαν κατακρίνει τη λενινιστική πρακτική.

Η Ουγγρική Επανάσταση βοήθησε να διαλυθούν τα σύννεφα του μυστηρίου γύρω από την Ε.Σ.Σ.Δ. και τους δορυφόρους της. Επιβεβαίωσε την άποψη της αδυσώπητης πάλης της εργατικής τάξης ενάντια σ' όλα τ' αφεντικά και τους αφέντες, όπως και αν επιχειρούσαν να παραστήσουν τους εκπροσώπους των εργατών. Φωτίζει το δρόμο για μια νέα κοινωνία, για την οποία τόσοι εργαζόμενοι έχουν δώσει τη ζωή τους. Πρέπει να τιμούμε τη μνήμη των Ούγγρων, που συντρίφθηκαν από τα σοβιετικά στρατεύματα, μαχόμενοι για μια κοινωνία με όλα τα μέσα στη διάθεσή μας.



Μάγος είσαι;


Μού κάνει μιά σιγουριά, ναί. Σάν νά είμαι, νά ήμουν δηλαδή, σέ μιά γωνιά αραχτός καί νά τό’βλεπα.

Στήν αρχή , τά κλίκ περιέσχον μιάν ανυποψία. Αυτήν πού πάντα νοιώθουμε στίς καθημερινές, στίς ρέγουλας δραστηριότητες. Τά κλίκ, ακολούθησε μιά φευγαλέα ματιά, τής οποίας η επιβράδυνσις ήτο ευθέως ανάλογος τού προκληθέντος ενδιαφέροντος. Οι κάθετα στό γραφείο αγκώνες απεμάκρυναν τίς παλάμες καί σταμάτησαν τό πληκτρολογείν. Ανάγνωση. Οριακά μελέτη. Έ, όλο αυτό τό ενδιαφέρον δημιούργησε ένα μπούκμαρκ, ένα φάβοριτ γιά τό οποίο πολλάκις προέκυψε μιά ανομολόγητη επιθυμία νά ανελιχθή είς «home»…

Γρήγορα αλλά όχι βιαστικά εξήλθαμε κι από τό home. Όχι, δέν ήμουν μπροστά νά δώ, νά ακούσω τίς δύο στροφές τής κλειδαριάς, αλλά είμαι βέβαιος... Η σχεδόν μυσταγωγική ατμόσφαιρα πού δημιουργείτο κατά τήν ανάγνωση τών καταθέσεων (ντεμέκ ή όχι) έπρεπε νά μεταφερθή. Καί μετεφέρθη· σέ χώρο έξω, χωρίς ημίφως – θά υπήρχε χρόνος καί γιά τέτοια. Πρώτα σέ κύκλο μεγάλο, μέ μαράζουσα πληθυσμιακή συμπεριφορά, συνεπώς συντόμως τό ευκταίον. Τό διά ζώσης.

Ωριμασθεισών τών συνθηκών, επελέγη απάγκιο σκοτεινό. Όχι, δέν ήμην ενώπιον, αυτόπτης ή αυτήκοος μάρτυς, όμως είμαι σίγουρος. Σίγουρος ότι έτσι συνέβη. Ένα στρογγυλό τραπέζι μέ ποτά χώριζε τά δύο σώματα πού αβολίζοντο από στενές καρέκλες. Μέ ανάγκη επιβεβαίωσης τών όσων ησθάνθη, η προσήλωσις ήτο οξεία. Τό γοητευτικότερο ήταν πώς, όταν σιγουρεύτηκε γιά όλα, δέν αμβλύνθηκε καθόλου. Η απόφαση γιά παράδοση δέν είχε καμία πιθανότητα ανάκλησης.

Καί παραδόθηκε.

Άλλαξαν κάποιες εικόνες καί κινήσεις. Συνοδεία τού ίδιου σκοπού. Αισιοδοξία, καλή διάθεση, λαχτάρα, ακορεσμός.

Άχ αυτός ο (παιδικός) ενθουσιασμός! Σέ κάνει νά αφήνης τήν γλώσσα ροδάνι νά τρέχη, νά υφαίνη κάτι σάν πολυποίκιλτους πορφυρούς χιτώνες τών οποίων - φεύ! - η πρώτη ύλη, τσιγαρόχαρτο καί μάλιστα βρεγμένο. Δέν ήμουν παρών, έχω όμως σιγουριά ισχυρότερη κι από τά μάτια μου. Όλα αυτά πού ακολούθησαν, στριμώχθηκαν σέ ένα μικρό χρονικό διάστημα. Δέν μπόρεσαν νά γίνουν μιά συνήθεια.

Τί κρίμα! Στράβωσε ναί, μπορεί νά μήν ήμουν παρών όταν απαιτούντο εγγυήσεις – λίγο πρόωρα βέβαια! – αλλά είμαι απόλυτος ότι κάπως έτσι εξελίχθη. Λίγο μετά τήν συνειδητοποίηση τήν καινής (αλλά διόλου κενής) κατάστασης, αυτή η κακοτυχιά, η μοίρα η κακιά, τό άθλιο ριζικό κακοφόρμισαν τά ευτύχεια. Δέν ήμουν παρών, τό έχω πεί πλειστάκις, αυτό όμως μέ κάνει πιό βέβαιο. Είδα μιά συγκράτηση σέ όλη αυτήν τήν χαρά, μιά σκέψη καί μετά άκουσα νά ζητούνται εγγυήσεις. Δυστύχισαν αυτές, κι από τίς δύο πλευρές ακαίρεψαν καί πάλι στήν οκλαδόν στάση μέ τά χέρια στήν απελπισιά.

Τίποτε όμως δέν τελειώνει, έτσι άδοξα.

Θά τόν δής πάλι, σέ μέρη γνώριμα νά σού ξεπετιέται καί νά σέ πλησιάζη φορώντας μόνο υποσχέσεις. Αληθινές!

Πάντα φέρει αποτέλεσμα τό ψυχικό μας στριπτίζ. Η μειοδότηση τής αξιοπρεπείας μας...
blog stats