Καὶ ἕνας, πρωταγωνίστησε σὲ ἀνέκδοτο μὲ Πόντιο.

Θυμᾶμαι τὴν «φάρμα», ἕνα ῥηάλιτυ βγαλμένο ἀπὸ τὴν ζωὴ ὅπου παῖδες τοῦ ἄστεος καὶ μεσήλικες τῆς κώμης, προσπαθοῦσαν (σὲ ἀγροικία) νὰ ἀρμέξουν γελάδα ἥτις ἤτανε μιλημένη ἀπὸ τὴ μπαραγωγὴ καὶ σφιγγόταν ἀποτελέσματι γάλα ξυνισμένο. Τὰ ξημερώματα, στήνανε ξώβεργες νὰ πιάσουν καμιὰ καρδερίνα, καθάριζαν τὸν κόπρο ἀπὸ τὸ τσαρδὶ μιᾶς ντουζίνας χοίρων καὶ μαζεύανε ὀψίμως μπρόκολο. Δὲν περνοῦσαν κι ἄσχημα.

Δὲν περνοῦσαν κι ἄσχημα.

Πῶς μοῦ ἦλθε ἡ φάρμα στὸ μυαλό, 18 χρόνια μετά;

Θὰ θυμηθῶ, ποῦ θὰ πάῃ!

Ἐν τῷ μεταξύ, τὰ ἴντερνετς δὲν εἶναι νὰ τὰ πιστεύῃς· ἔχουσιν προκύψει πάμπολλα φέηκ νιοὺζ καὶ ἄπειραι κουφαὶ ἀστήρικται συνομωσιολογίαι ἀλλὰ καὶ στὸ 10% νὰ ἔχῃ πέσει μέσα τὸ παρακάτω, δὲν εἶναι ἀστεῖο;

Λέγουν λοιπὸν ὅτι ἀπὸ τοὺς 68 πανεπιστημιακοὶ ποὺ ἐτάχθησαν ὑπὲρ τῆς ΑΕ τοῦ Κουφοντίνου...

Οἱ 23 δὲν ἔχουν διδακτορικὸ [εἶναι ἁπλῶς βοηθοὶ καθηγητοῦ. Εἶναι ΕΕΔΙΠ καὶ οὐχὶ ΔΕΠ (wtf σημαίνει τοῦτο;)] Οἱ 42 δὲν ἔχουν οὔτε μία δημοσίευση σὲ διεθνὲς ἐπιστημονικὸ περιοδικὸ τὴν τελευταία 5ετία.

Οἱ 15 ἀρθρογραφοῦν σὲ Ῥιζοσπάστη καὶ Αὐγή.

Οἱ 17 ἔχουν κατηγορηθῇ μὲ ΕΔΕ καὶ Πειθαρχικό.

Οἱ 29 ἦταν ὑποψήφιοι μὲ Σύριζα καὶ ΚΚΕ σὲ Βουλευτικές, Νομαρχιακές, Δημοτικὲς ἐκλογές.

Οἱ 3 ἐμπλέκονται σὲ ὑποθέσεις πλαγιαρισμοῦ (ἀντιγραφή ἄλλων ἐργασιῶν).

Οἱ 19 εἶχαν πρῶτο πτυχίο ΤΕΙ.

Αὐτὰ εἶναι! Παιδαγωγοὶ πρώτης!

ἤβραζεν

Λοιπὸν τυχαίως ἔπεσα σὲ ἕνα τραγοῦδι ποὺ μὲ συγκινεῖ πολὺ - ὄχι τόσο, ὅσο κάποτες. Θέλεις νὰ σὲ πῶ ποιό εἶναι; Ἀποφεύγω νὰ τὸ το σχολιάζω διότι εἶναι λίαν τρέντυ (εἰδικῶς τὸ ἄλμπουμ διὰ τοῦ ὁποίου κυκλοφόρησε) πολὺ πολὺ τρέντυ.

Εἰς τὸ «Γραμμὲς ὁριζόντων» εἶναι τὸ «Ὁ Σταυρὸς τοῦ Νότου». Τὸ ὁποῖον ξεκινᾷ ἔτσι:

ἤβραζεν τὸ κῦμα τοῦ γαρμπῆ
ἠμαστᾶνε ἀμφότεροι στὸν χάρτη
γύρισες καὶ μοῦ’πες πὼς τὸν Μάρτη
σ’ἄλλους παραλλήλους θἄχῃς μπεῖ

μὲ ἄρεζε πολὺ αὐτὴ ἡ εἰκόνα. Σκυμμένοι δύο σὲ τραπέζι σὲ μιὰν κουκέτα σὲ ἕνα βρωμοπλοῖο (σημειωτέον τὴν ναυτικὴ ἐργασία, τὰ ταξείδια, τὰ πολύμηνα στὶς θάλασσες τὰ σιχαίνομαι· ἀποροῦσα πῶς κἄποιοι μποροῦν καὶ βιοπορίζονται ἔτσι) καὶ βλέπουν ποῦ εἶναι, (γιὰ) ποῦ πηγαίνουν, μιλοῦν, σχεδιάζουν, πίνουν καχβέ. Ἐνῷ ἡ ἐσχάτη στροφὴ

χάμου στὲς ἀκτὲς τῆς Ἀφρικῆς
πήγαινε χρόνια τώρα ποὺ κοιμᾶσαι
τὰ φανάρια πιά, δὲν τὰ θυμᾶσαι
καὶ τὸ ὡραῖο γλυκὸ τῆς Κυριακῆς.

μοῦ τσιγκλοῦσε, μοῦ ὄξυνε τὴν μελαγχολία, μὲ ἔκανε νὰ κλαίω ἀσταμάτητα.

Ἤντουνα, βλέπεις, Ἰουλαύγουστος χρονιᾶς ἥντινα δὲν ἐνθυμοῦμαι, κἀγὼ εἰς τὴν χῶρα τῆς Λακεδαίμονος, ἄρτι παρουσιασθεὶς εἰς τὸν στρατόν, μὴ ἔτι προσαρμοσθείς, εἰδὼν κἄτι διάφορον οὕτινος ὅπερ ἀνέμενα. Νὰ ἔχω δῆλα δη, εἰς τὸ δεύτερον γραφεῖον, γόνους κομμουνιστῶν ἢ κομμουνιστὲς καὶ νὰ τοὺς βασανίζω, ἐξορύσσων τοὺς ὄνυχας αὐτῶν ἢ μουσουλμάνους νὰ τῶν δίνω σκεύασμα στειρώσεως. Καὶ αὐτὸ τὸ ὡραῖο γλυκὸ τῆς Κυριακῆς, τί καμουτσικιὰ μοῦ ἔδινε στὸ θνῆσκον κουράγιο μου! Μοῦ θύμιζε τὰ Νεαπόλει μεσημέρια Κυριακῶν, ὅπου πρᾶγμα τι, ἀπολαμβάναμε γλυκὰ καὶ ὅ,τι ἐποίει ἡ μήτηρ. Ἡ συνειδητοποίησις ὅτι θὰ ἀργοῦσα πολὺ νὰ τὰ ξαναδῶ, μὲ ἔκανε ῥάκος. Ἔκλαιγα, ἔκλαιγα χωρὶς νὰ μὲ νοιάζῃ ἂν θὰ μοῦ ἔβλεπαν οἱ συνάδελφοι τὸν κοπετὸ σκεπτόμενοι καὶ πιθανολογοῦντες μωρὲ μπὰ καὶ εἶνε οὗτος, ντιντής; Καὶ δὲν εἶχα, πρὸς ἴασιν τοῦ ἄλγους, εὔκαιρον οὔτε ἕνα βρωμοπαλιοκουμούνι νὰ τὸ κλωτσῶ χωρὶς σταματημό, τόσο ὥστε, τὸ λαχανητὸ νὰ μὲ κάνῃ νὰ σταματῶ ἢ οἱ συναδέλφοι ἁρπάζοντες ἐμὲ ἀπὸ τοὺς βραχίονες, λέγοντες παῦσε, ξερνᾷ αἷμα ἀπὸ τὸν στόμα! Μὲ ἐμένανε, ἐν τούτοις, νὰ εἰσπνέω γαργαντούϊκη ἀνάσα καὶ νὰ ἀποκρίνωμαι πὼς ὦ, σμπούτσαμ’ θέλω νὰ τοῦ ἀγνωριστίσω τὴν μάπα ὥστε νὰ προκύψῃ ἀμφιβολία ὅταν θὰ τὸν κλαῖν οἱ συντρόφοι του!

Νεώτερα ἀπὸ τὸ μέτωπο τῶν κρετίνων

ἕνα ἰδιαίτερο μικροκλίματο τέλο σπάντων, στὸ ὁποῖο τρανεύει ὁ κορώνης

Αὐτὰ τὰ νουμόσκυλα, αὐτὰ ἀκριβῶς, ποὺ χτικιάζονται γιὰ νὰ μὴν ἀνοίγουν οἱ ἐκκλησίες λόγῳ φόβου διασπορᾶς.

μὰ κάθε μέρα, τὸ πρῶτο;

Πιὸ σύνηθες φαινόμενο ἀπὸ τὴν σκύλευση τῆς μνήμης γενικῶν γραμματέων ἀλλὰ καὶ ὑψηλόβαθμων στελεχῶν του ἀπὸ τὸ (ἴδιο τὸ) ΚΚΕ, εἶναι μόνον τὸ ξύσιμο τῶν διδύμων ὅταν ἐγερεινόμαστε – καθ’ ἑκάστην. Τίποτις ἄλλο εἰς τὴν ἀνθρωπίνην δραστηριότητα!

Κἄποιοι (τὸ) ἔχουν μάθει τὸ ποίημα καὶ προχωροῦν στὴν αὐτοκριτική, μόνοι τους, πρὶν τοὺς τὸ «προτείνει» κἄποιος τοῦ κομμάτου.

Αὐτὸ περὶ αὐτοκριτικῆς (καὶ ὅ,τι συνεπάγετο) ποὺ ὑποχρεοῦντο (-νται) στελέχη ἦταν (εἶναι) ὅ,τι πιὸ φρικτὸ ἔχει ἐπινοήσει ὁ ἀρρωστημένος ἐγκέφαλος τῶν κομμουνιστῶν. Πιὸ ὕπουλο, πιὸ ὀξύ, πιὸ «ἀποτελεσματικὸ» καὶ ἀπὸ παραμονὴ στὸ σαλὲ Нори́льск τῆς περιφερείας Главное Управление исправительно-трудовых ЛАГерей ОГПУ.

Γιὰ, τὸν προσφάτως ἀποβιώσαντα, Μάκη Μαΐλη, διαβάζουμε σὲ ἀφιέρωμα πρὸς αὐτόν, https://www.902.gr/eidisi/politiki/248488/ustato-antio-ston-syntrofo-maki-maili-foto) πὼς «ο ίδιος έλεγχε αυτοκριτικά το μερίδιο ευθύνης του στην κρίση του Κόμματος. Με την ομιλία του στο 14ο Συνέδριο καταλόγιζε στον εαυτό του ως μέλος της ΚΕ ευθύνη, γιατί αποδέχτηκε την πρόταση αντικατάστασης του σ. Φλωράκη, ΓΓ της ΚΕ, από το Γρ. Φαράκο, γιατί αποδέχτηκε τη σύνθεση της Επιτροπής Θέσεων για το 13ο Συνέδριο, ενώ -όπως χαρακτηριστικά έγραψε- γνώριζε "τι καπνό φούμαραν", γιατί δεν είδε έγκαιρα ότι πίσω από "τον αριστεροδεξιό οπορτουνισμό της ομάδας Γράψα, είχε οχυρωθεί ο δεξιός οπορτουνισμός, που είχε επικεφαλής τον Γρ. Φαράκο".»

Ὁ Γράψας ὡς γραμματεὺς τῆς ΚΝΕ στὰ χρόνια πέριξ τῆς συγκυβερνήσεως, ἔβαλε ἀντίθεση ἐνῷ διαβάζουμε εἰς τὰ ἴντερνετς ὅτι ἔχει μείνει ἱστορικὴ ἡ ἀπάντησίς του εἰς τοὺς τῆς ἡγεσίας τοῦ Κόμματος: «Δὲν θὰ ὑπακούσωμε!». Μάλιστα. Πολὺ ἐνδιαφέροντα αὐτά, γιὰ κόμμα ποὺ εὐαγγελίζεται μὲ δὐσκαμπτη καύλα τόσα καὶ τόσα περὶ ἀνυπακοῆς - ἐκ λανθασμένης πλευρᾶς ἐν τούτοις. Ἀπὸ τὴν ὁμάδα τοῦ Γράψα, προέκυψε τὸ Νέο Ἀριστερὸ Ῥεῦμα τὸ ὁποῖον σήμερα, ἀποτελεῖ συνιστώσα τοῦ Ἀντάρσυα, τὸ ὁποῖο τοποθετεῖται ἀριστερότερα τοῦ ΚΚΕ. Πῶς προκύπτει ἀριστεροδεξιὸς ὀπορτουνισμὸς σὲ κἄτι τέτοιο, εἶναι πολὺ ἐνδιαφέρον νὰ μαθαίναμε. Στὸν δὲ Φαράκο καταλογίζεται δεξιὸς ὀπορτουνισμός· «ξέμεινε» μάλιστα στὸν Συνασπισμὸ ὅταν τὸ 91-92 τὸ ΚΚΕ ἀπεχώρησε ἀπὸ αὐτόν. Ἔγκλημα καθοσιώσεως τοῦτο. Γενικὸς γραμματεὺς μάλιστα τοῦ Τετιμημένου καὶ νὰ πάρῃ μεταγγραφὴ στὸν αἰώνιο; Δὲν ξανάγινε! Ὁ Ῥιζοσπάστης, στὴν νεκρολογία τοῦ Φαράκου, ξόδεψε μόλις ἐλάχιστες ἀράδες, τυπικές, αὐτὲς τὶς προβλεπόμενες μάλιστα, γιὰ τοὺς «προδότες» τοῦ Κόμματος. Τὸ «τί καπνὸ φούμαραν», ἡ χρῆσις τέτοιας ἐκφράσεως, μᾶς ὑπενθυμίζει μιὰ ἔφεση σὲ πετυχημένους χαρακτηρισμοὺς ποὺ εἶχε/ἔχει ἡ ἑκάστοτε ἡγεσία γιὰ τὴν πρώην καὶ κἄποτε ἑκάστοτε ἡγεσία· ὅπως βρωμόνερο, τυχοδιώκτης, κακὸς δαίμων τοῦ κινήματος, τενεκὲς κλπ κλπ.. Ὁ Μαΐλης, ἄξιο, τὸ δίχως ἄλλο, στέλεχος τοῦ Κόμματος - καὶ τοῦτο ἕνεκα τῆς θέσεως ποὺ κατέσχε· δὲν εἶναι εὐτελὲς νὰ εἶσαι ὑπεύθυνος τοῦ τμήματος Ἱστορίας ἔστω κι ἂν τὴν φαλκιδεύῃς, τὴν ἡμιμελετᾷς, τὴν ψιλαποκρύβεις. Τὸν Ἰούλιο τοῦ 2000, συνεχάει τὸ ἀφιέρωμα τοῦ 902, ἐκτίμησε γιὰ τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, σὲ ἕνα βιογραφικὸ σημείωμα, λέγων:

"Τώρα, που γράφω τούτο το βιογραφικό σημείωμα, συμπλήρωσα 31 χρόνια οργανωμένης δράσης, απ' αυτά 27 ως μέλος του ΚΚΕ. Και είμαι βέβαιος, ότι σ' αυτό το κόμμα θα με βρει και ο θάνατος. Απ' αυτή την άποψη θεωρώ, ότι δεν υπήρχε κάτι καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω στη ζωή μου. Άρα είναι φυσικό να αισθάνομαι ευτυχής και περήφανος. Σ' αυτά τα χρόνια δεν θυμάμαι να ξημέρωσε μέρα, που να είχα στο νου μου πρώτα κάτι άλλο και όχι το Κόμμα".

Ἡ σκηνοθεσία τοῦ συντάκτου τοῦ ἀφιερώματος, τοῦ τί τοποθετεῖ πρῶτο, δεύτερο, ἔσχατο, εἶναι σημαντική! Μαθαίνουμε περὶ τοῦ μακαρίτου ἐκ τοῦ μακαρίτου (τοῦ ὁποίου τοὺς οἰκείους συλλυπούμεθα) ὅτι καὶ στὰ 27 του ἔτη, κορωνὶς τῆς σκέψεως τῆς ἡμέρας ἦταν τὸ Κόμμα καὶ ὄχι ἕνα εὐπειθὲς μουνὶ ἢ ἒν ζεῦγος μεγάλου στήθους. Περίεργον.

Μᾶς πῆρε στὸν λαιμό του, ὁ Μπλέκ.

Θὰ ντονε διώξουνε τὸ Ντράb;

Πρὸ τοῦ εἴκοσι τοῦ μηνοῦ;

Ὦ, σιγὰ τὸ σπουδαῖο ζήτημα!

Τὸ μέγα, τὸ σπουδαῖον καὶ πολύτιμον, ἀπὸ τὰ ἔσχατα γεγονότα, εἶναι ἡ τόσο γρήγορη ἐπικράτηση τῆς ἰδέας πὼς ἡ ἀστυνομία ὀρθῶς ἔπραξε καὶ σκότωσε –διότι ἀπειλεῖτο ἡ δημοκρατία, ἡ τάξις κλπ κλπ– σὲ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι καταδικάζουν ἀμέσως ἀστυνομικὴ βία κατὰ διαδηλωτῶν.

Δὲν ξέρω τί ἀκριβῶς εἰπώθηκε ἀπὸ εὐρωπαίους ἢ ἀμερικανοὺς ἀλλὰ οἱ γνωστοὶ ἑλληναράδες ἀριστεροὶ ποὺ σὲ χρόνο ντετὲ στηλιτεύουν μπατσόνια νὰ ὑπερβάλλουν ἑαυτόν, τώρα τὰ παλαμοκροτᾶνε.

Πέρασαν ἀρκετὲς ἡμέρες μὰ οὐδὲν εἶδα νὰ εἰπώθηκε ἀπὸ τοὺς λαλιστάτους περὶ τὴν κατάχρηση ἐξουσίας τῶν ἀστυφυλάκων.

Ἄχ! Ἔλληναι ἀριστεροί! Ἄχ! Ὅταν μεγαλώσω, θέλω νὰ γενῶ ὡς αὐτοί!

ἒ ναὶ γιὰ

Βιβλιοκριτικὴ πσσσσς!

Eἰς τὴν 460ὴ σελίδα ἐκ τῶν 586 τοῦ Μέση Ἀγγλία. Καλὸ φαίνεται, ὄχι ὅπως παρελθόντα του τινά, ἀλλὰ ὄχι καὶ χάλι ποὺ ἔλεγαν κἄποιοι. Τὸ κεφάλαιον 7 πῶς τοῦ ἦρθε νὰ τὸ βάλῃ; Ἐντελῶς ἄκυρο (ὅλο τὸ κεφάλαιο), ἀχρείαστο (ὅλο τὸ κεφάλαιο), περιττὸ (ὅλο τὸ κεφάλαιο) ἀλλὰ προφανῶς δὲν τοῦ ἤπρεπεν νὰ μὴν θύσῃ εἰς αὐτὸ ποὺ διακατέχει παγκοσμίως τοὺς ἀριστερούς· τὸ νὰ θεωροῦν ἑαυτὸν (συγκριτικῶς μὲ τοὺς δεξιοὺς) ὡς ἀνώτερες αὐθεντίες, τέρμα ἐλιτίστες καὶ δανδῆδες σκέψης σὲ ἕνα πλαίσιο ἀπολύτου μανιχαϊσμοῦ. Πάντως, σὲ κἄποια σημεῖα, θέλων νὰ καταθέσῃ ἕνα κἄτι προφητικό, προβάλλει (ἀρνητιστὶ προφανῶς καίτοι δὲν χρειάζεται καθόλου μὰ καθόλου νὰ τονιστῇ ἡ χροιὰ αὐτοῦ) τὴν ὑστερικὴ εὐθιξία εἰς βάρος τῆς λογικῆς ὅπως ἀλλιῶς θὰ περιεγράφαμε τὸν ὅρον «πολιτικὴ ὀρθότης». Φυσικά, ὁ οὐροβόρος ὄφις ἀνέκαθεν γιὰ μεζὲ τὸ πήγαινε ἀλλὰ ποτὲ δὲν ξέρεις πόσο ἐν τέλει θὰ ντερλικώσῃ ἕνεκα ἡ ἀνοιγομένη ὄρεξις –τότε εἶναι ποὺ προκύπτει ὁ Marcel Duchamp μὲ τὸ «δὲν ὑπάρχει λύσις διότι δὲν ὑπάρχει πρόβλημα». Παραλλήλως, διαβάζω ἕνα (μᾶλλον παρωχημένον) ἱστορικὸν τοῦ 1914, «The Ottoman Empire and its Successors, 1801-1922» τοῦ William Miller. Ἐν Ἑλλάδι ἐξεδώθη ὡς ἡ «Τουρκία καταρρέουσα» καὶ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἐνδιαφέρον περιεχόμενο, ἡ μετάφρασις (τοῦ Σπ. Λάμπρου, καθηγητοῦ παρὰ τῷ Καποδιστριακῷ) σὲ ἀρχαΐζουσα γλῶσσα, εἶναι γαμάτη. Π.χ. αἱ σύνθεται λέξεις ὅπως ἂς ποῦμε ἡ «προσφυγή», γράφεται ὡς «προςφυγὴ». Καὶ ὄχι μόνον: (α΄) ἡ χῶρα διῳκήθη, (β΄) ἐπ’ἴσης, (γ΄) ἤδη τελευτῶντος τοῦ 17ου αἰῶνος, (δ΄) ἐν ταῖς πόλεσι, (ε΄) μετ’οὐ πολύ, (ς΄) λῃστάς, (ζ΄) τὴν περίοδον ἣν ἔφθιμεν σκιαγραφήσαντες, (η΄) τάχιον ἢ βράδιον, (θ΄) πασσᾶς διοριζόμενος ἐπὶ ἐνιαυτὸν ὡς διοικητής, (ι΄) ἐν πολλοῖς μέρεσι (ια΄) αἱ κυβερνήσεις διεδέχοντο ἀλλήλας – μὲ μιὰ λέξιν: Καύλα! Χαλιέμαι λίγο ἐπειδὴς θὰ μοῦ πάρει χρόνον νὰ τὸ τελέψω – μὲ ἔχει κυριεύσει ἐσχάτως μιὰ μαλακία μὲ τὸν ἀριθμόνε ὅστις προκύπτει μὲ τὰ διαβασθέντα. Τὸ πέρυσι ἦτο μιὰ μετρία χρόνιά, ἤφθασα εἰς τὰ 73 βιβλία, μιὰ μετρία ἐπίδοσις ὠς εἶπον διότι συνήθως κάθε χρόνο διαβάζω 800 – 900 βιβλία, ἴσως καὶ 3000 βιβλία! Τώρα ποὺ τὸ σκέπτομαι, δὲν γαμιέται! καὶ 9000 βιβλία διαβάζω κάθε χρόνο! Καὶ ἐπειδὴ διαβάζω μᾶλλον μηχανικῶς, ἀνηδονικῶς καὶ ἁπλῶς τὸ κάνω γιὰ νὰ λέω διάβασα τόσα, ψάχνω ποιητικὰς συλλογὰς πλήθους σελίδων τὸ πολὺ 30 γιὰ νὰ τρανεύω τὸν ἀριθμόν. Ἔχω παραλλήλως λοιπόν, ἕνα κἄτι τοῦ Μ. Ἀναγνωστάκη μὲ τίτλο «τὸ περιθώριο 68-69» σελίδων 38. Φαντάζομαι ὅτι θὰ λέῃ γιὰ τὴν χούντα ἑνὸς συνταγματάρχη πυροβολικοῦ.

ἀργεῖ τὸ γαμιέστε;

Τὴν πρώτη Μαΐου δὲν πείραξε. Τὸν Ὀκτώβριο (;) στὸ ἐφετεῖο, δὲν πείραξε. Τὴν δεκάτη ἑβδόμη Νοεμβρίου δὲν πείραξε. Τώρα ὅμως πειράζει (συνάθροιση ἔξω, ἐπ’εὐκαιρία τῶν Θεοφανείων) τὸν κλασσικὸ μαλάκα ἕλληνα, τὸν λίμπεραλ, τὸν δικαιωματιστή (ὅπου δικαιώματα πρέπουν σὲ ὅλους πλὴν τῶν συντηρητικῶν, δεξιῶν, παραδοσιακῶν κλπ).

greek republicans

Διάβαζα τὶς προάλλες τὸ πόνημα τοῦ Σταματοπούλου, περὶ τοῦ Τατόϊῳ βασιλικοῦ κτήματος καὶ χαμαὶ γέλασα περὶ τοῦ ποιοῦ τῆς ἀβασίλευτος ὅταν ἔφθασα στὸ ἑξῆς:

"Το καθ' αυτό ελαιοτριβείο, που δυστυχώς έχει καταρρεύσει, ήταν ενωμένο με μία κατοικία, στην οποία επί μακρόν και έως μετά την Κατοχή, κατοικούσε η οικογένεια του Κωνσταντίνου Διαμαντόπουλου, δασοφύλακα και εν συνεχεία χασάπη του οικισμού. Παρεμβαλλόταν μία αποθήκη, στην οποία είχαν τοποθετηθεί σε στοίβες τα τεμάχια των πορσελάνινων χρωματιστών θερμαστρών του ανακτόρου, που είχαν αποσυναρμολογηθεί και μεταφερθεί αλλού, μετά την εγκατάσταση σ' αυτό κεντρικής θέρμανσης το 1937-39. Μετά την Μεταπολίτευση αποθηκευόταν στο ελαιοτριβείο, μαζί με άλλα αγροτικά ιππήλατα οχήματα, το ιστορικό τετράτροχο κάρρο του κτήματος, το οποίο καταπλάκωσαν πέφτοντας, γύρω στα 2003/4 τα δοκάρια της στέγης. Ορισμένα εξαρτήματα του ελαιοτριβείου σώζονται μέσα στα συντρίμμια."

Ἔπεσε μιὰ στέγη.

Δὲν χρειάζεται νὰ εἶσαι οἰκοδόμος γιὰ νὰ ξέρῃς πότε συμβαίνει κἄτι τέτοιο.

Τέλος πάντων, δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ τὸ σκουφάκι τῆς δημοκρατίας μαρτυρᾷ πόσο σκωροφαγωμένο εἶναι.

Ἐσχάτως, εὑρέθησαν ὅλως τυχαίως, σὲ κἄτι κουλὰ μέρη, στὸν στάβλο, ὅλως τυχαίως, ἅμαξές τινες ὅλως τυχαίως ὅπερ ἐστὶ μεθερμηνευόμενον κἄποιος ἔψαχνε γαμιστρών. Καὶ κἄποιοι κρυφοβασιλικοί, ἀντὶ νὰ τὶς ἀφήσουν νὰ σαπίσουν γιὰ νὰ τοιουτοτρόπως τιμηθῇ ὁ ἀντιβασιλικὸς ἀγών, τὶς μετέφεραν σὲ ἀσφαλὲς μέρος, γιὰ νὰ ἀποτελέσουν τμῆμα τοῦ ἐξωραΐσμένου μέρους τὸ ὁποῖον σχεδιάζουν καὶ δι’αὐτοῦ ὁραματίζονται παλινόρθωση κἄποια καθοίκια βασιλικοί.

Αἶσχος!