Βιβλιοκριτικὴ πσσσσς!

Eἰς τὴν 460ὴ σελίδα ἐκ τῶν 586 τοῦ Μέση Ἀγγλία. Καλὸ φαίνεται, ὄχι ὅπως παρελθόντα του τινά, ἀλλὰ ὄχι καὶ χάλι ποὺ ἔλεγαν κἄποιοι. Τὸ κεφάλαιον 7 πῶς τοῦ ἦρθε νὰ τὸ βάλῃ; Ἐντελῶς ἄκυρο (ὅλο τὸ κεφάλαιο), ἀχρείαστο (ὅλο τὸ κεφάλαιο), περιττὸ (ὅλο τὸ κεφάλαιο) ἀλλὰ προφανῶς δὲν τοῦ ἤπρεπεν νὰ μὴν θύσῃ εἰς αὐτὸ ποὺ διακατέχει παγκοσμίως τοὺς ἀριστερούς· τὸ νὰ θεωροῦν ἑαυτὸν (συγκριτικῶς μὲ τοὺς δεξιοὺς) ὡς ἀνώτερες αὐθεντίες, τέρμα ἐλιτίστες καὶ δανδῆδες σκέψης σὲ ἕνα πλαίσιο ἀπολύτου μανιχαϊσμοῦ. Πάντως, σὲ κἄποια σημεῖα, θέλων νὰ καταθέσῃ ἕνα κἄτι προφητικό, προβάλλει (ἀρνητιστὶ προφανῶς καίτοι δὲν χρειάζεται καθόλου μὰ καθόλου νὰ τονιστῇ ἡ χροιὰ αὐτοῦ) τὴν ὑστερικὴ εὐθιξία εἰς βάρος τῆς λογικῆς ὅπως ἀλλιῶς θὰ περιεγράφαμε τὸν ὅρον «πολιτικὴ ὀρθότης». Φυσικά, ὁ οὐροβόρος ὄφις ἀνέκαθεν γιὰ μεζὲ τὸ πήγαινε ἀλλὰ ποτὲ δὲν ξέρεις πόσο ἐν τέλει θὰ ντερλικώσῃ ἕνεκα ἡ ἀνοιγομένη ὄρεξις –τότε εἶναι ποὺ προκύπτει ὁ Marcel Duchamp μὲ τὸ «δὲν ὑπάρχει λύσις διότι δὲν ὑπάρχει πρόβλημα». Παραλλήλως, διαβάζω ἕνα (μᾶλλον παρωχημένον) ἱστορικὸν τοῦ 1914, «The Ottoman Empire and its Successors, 1801-1922» τοῦ William Miller. Ἐν Ἑλλάδι ἐξεδώθη ὡς ἡ «Τουρκία καταρρέουσα» καὶ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἐνδιαφέρον περιεχόμενο, ἡ μετάφρασις (τοῦ Σπ. Λάμπρου, καθηγητοῦ παρὰ τῷ Καποδιστριακῷ) σὲ ἀρχαΐζουσα γλῶσσα, εἶναι γαμάτη. Π.χ. αἱ σύνθεται λέξεις ὅπως ἂς ποῦμε ἡ «προσφυγή», γράφεται ὡς «προςφυγὴ». Καὶ ὄχι μόνον: (α΄) ἡ χῶρα διῳκήθη, (β΄) ἐπ’ἴσης, (γ΄) ἤδη τελευτῶντος τοῦ 17ου αἰῶνος, (δ΄) ἐν ταῖς πόλεσι, (ε΄) μετ’οὐ πολύ, (ς΄) λῃστάς, (ζ΄) τὴν περίοδον ἣν ἔφθιμεν σκιαγραφήσαντες, (η΄) τάχιον ἢ βράδιον, (θ΄) πασσᾶς διοριζόμενος ἐπὶ ἐνιαυτὸν ὡς διοικητής, (ι΄) ἐν πολλοῖς μέρεσι (ια΄) αἱ κυβερνήσεις διεδέχοντο ἀλλήλας – μὲ μιὰ λέξιν: Καύλα! Χαλιέμαι λίγο ἐπειδὴς θὰ μοῦ πάρει χρόνον νὰ τὸ τελέψω – μὲ ἔχει κυριεύσει ἐσχάτως μιὰ μαλακία μὲ τὸν ἀριθμόνε ὅστις προκύπτει μὲ τὰ διαβασθέντα. Τὸ πέρυσι ἦτο μιὰ μετρία χρόνιά, ἤφθασα εἰς τὰ 73 βιβλία, μιὰ μετρία ἐπίδοσις ὠς εἶπον διότι συνήθως κάθε χρόνο διαβάζω 800 – 900 βιβλία, ἴσως καὶ 3000 βιβλία! Τώρα ποὺ τὸ σκέπτομαι, δὲν γαμιέται! καὶ 9000 βιβλία διαβάζω κάθε χρόνο! Καὶ ἐπειδὴ διαβάζω μᾶλλον μηχανικῶς, ἀνηδονικῶς καὶ ἁπλῶς τὸ κάνω γιὰ νὰ λέω διάβασα τόσα, ψάχνω ποιητικὰς συλλογὰς πλήθους σελίδων τὸ πολὺ 30 γιὰ νὰ τρανεύω τὸν ἀριθμόν. Ἔχω παραλλήλως λοιπόν, ἕνα κἄτι τοῦ Μ. Ἀναγνωστάκη μὲ τίτλο «τὸ περιθώριο 68-69» σελίδων 38. Φαντάζομαι ὅτι θὰ λέῃ γιὰ τὴν χούντα ἑνὸς συνταγματάρχη πυροβολικοῦ.