σκούυυυϊκ!

Κυρίως τὸ ἔαρ μᾶς πιάνει ἕνα κἄποιο κατιτὶς καὶ ἀποζητοῦμε αὐτὰ τὰ ῥομαντικότατα ἔλα μωρὴ ἀνάφτρα, στὰ τέσσερα μωρὴ καταπιόλα. Κυρίως. Ὑπάρχουν ὅμως κἄποια θηλαστικὰ ποὺ ζευγαρώνουν ὅλον τὸν χρόνο. Ἐπαναλαμβάνω: Ἐπαναλαβαίνω: Ξαναλαβαίνω: Ξαναπαίρνω: Ξαναπαιρνω : Ξαναπερνο: ὅλονε τὸ χρόνονε! Τέσσερις μὲ ὀκτὼ φορὲς τὸ χρόνονε, ἑπτὰ μὲ ὀκτὼ μικρὰ κάθε φορά. Ὁπότε στὴν πιὸ καρπερή των σῆζον, ἕνα τέτοιο ζεῦγος δίδει 64 μικρά. Τὰ ὁποῖα γίνονται μεγάλα κἄποια στιγμὴ καὶ ἔτσι κατὰ ἀπὸ τὴν ὁποία. Ἀπὸ αὐτά, κάμποσα, καταλήγουν πρωτεΐνες σὲ γλαῦκες, ὄφεις κλπ. Ἄνευ τούτων, γίνεται ἀντιληφτὸ τὸ ζόρι ποὺ θὰ ἔτρωγαν (καὶ κυριολεκτικῶς τοῦτο) τὰ ὡς ἄνωθι σαρκοβόρα. Μέγα ζόρι ποὺ θὰ διετάραζε τὴν γνωστὴ ἁλυσσίδα. Συνεπῶς ἀπαράδεκτη πᾶσα σύγκρισις – παρομοίωσις ἑνὸς περιττώματος (ἄνευ τῆς δυνατότητος κοπριᾶς ἢ κομπὸστ) μὲ τρωκτικὰ (ἀλλὰ καὶ τὶς κατσαρίδες, σοῦπερ γὰρ μεζὲς γιὰ γαλὲς τοῦ ἄστεος ἀλλὰ καὶ τῶν οἰκιῶν). Ἀπαράδεκτη!