ἀντιλαμβάνομαι τὸν κόσμο μόνον ὡς ἕνα πεδίον πολιτιστικῆς ἄμιλλας μεταξὺ τῶν λαῶν

Μωρὲ λὲς ἡ Βουλγαρία νὰ κάνῃ ὅ,τι ἔπρεπε νὰ εἶχε πράξει ἡ ἑλληνικὴ δημοκρατία; Νὰ ἔγινε, ἀπὸ τὴν ἐκλεκτὴ σπορὰ τοῦ Ἀσπαρούχ, μιὰ κἄποια ἀπαρχὴ διευθετήσεως τῶν ἱστορικῶν ἐκκρεμοτήτων καὶ τῆς παύσεως σωβινιστικῶν σχεδίων ἀπὸ τὴν χῶρα μειράκιον, φερέλπιδα ὡστόσο!; Καὶ ὅλο τοῦτο, τόσο ἁπλῶς! Ξαφνικά, πρωίαν τινάν, ἐμάθαμε ὅτι ἡ Βουλγαρία ἀρνησικυρεύει τὴν εἴσοδον τῆς σλαβικῆς βορείου Μακεδονίας στὴν Ε.Ε.. Μία κίνησις ἥτις ἐξέθεσε τὴν Ἑλλάδα ἡ ὁποία (τῆς ὁποίας οἱ ταγοὶ) ἐπὶ καὶ πρὸ τῆς συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν, ἐτόνιζε -μαρτυροῦσα μιὰν ἀσφυκτικὴν πίεσιν- πὼς δὲν ὑπάρχει ἐναλλακτικὴ πλέον καὶ ὁ χρόνος ἐσώθη! Τί ὑποστηρίζουσιν οἱ βουλγάροι μὲ τὸ ὀλίγον ἄγαρμπο «δὲν εἶστε αὐτὸ ποὺ νομίζετε!»; Διότι εἶναι λίγο μακρὰν τοῦ σαβουὰρ βὶβρ τὸ «δὲν εἶστε μακεδόνες, εἶστε βούλγαροι, παραδεχθῇτε τὴν ταυτότητά σας καὶ πάλι ἐδῶ εἴμεθα». Εἶναι μέρος threesome ἡ Μακεδονία, ὁ χῶρος της – κἄποιοι μάλιστα, δίνουν ἕνα ἐλάχιστο ποσοστὸ τῆς περιοχῆς αὐτῆς καὶ στὴν Ἀλβανία ἐκεῖ στὰ πέριξ τῆς Ὀχρίδος καὶ στὴν Σερβία, σχεδὸν στὸ ἀνατολικὸ τριεθνές. Ἡ τῆς Βουλγαρίας, ὀργανωμένη ὡς ἐπαρχία τοῦ Благо̀евград (ἄνω τζουμαγιὰ μέχρι τὸ 1950 – κάτω τοιαύτη ἦταν ἡ Ἡράκλεια Σερρῶν) μὲ τὴν τάση λησμονιᾶς τῆς περιεχούσης τὸν ὅρον Πιρὶν (Пиринска Македонија) ὀνομασίας. Ἡ πρώτη ἀχτιβιστικὴ ἐνέργεια τῶν βουλγάρων ἦταν τὸν ἰούλιο τοῦ 1903 στὴν ἐξέγερση τοῦ Ἴλιντεν - ἐξαιρεῖται ἡ ἐκείνη λίγο μετὰ τὴν συνθήκη τοῦ Βερολίνου διότι εἶχε νὰ κάνῃ ἀποκλειστικῶς μὲ τὴν ὕπαρξη τῆς Βουλγαρίας καθ’ἑαυτὴν καὶ ὄχι εὐδοκιμήσεως γειτονικῶν περιοχῶν (ῥωμυλία, δοβρουτσὰ) διεκδικίσιμων ὡστόσο. Φωτισμένη ἀπὸ τὴν περίπτωση τῆς Ἀνατολικῆς Ῥωμυλίας μὲ τὴν τακτικὴ τῆς σαλαμοποιίησεως ἢ τὴν μέθοδο τοῦ θερμαινομένου σκεύους μὲ τὸν μπάκακα, δὲν ἔκαναν λόγο γιὰ Βουλγαρία ἀλλὰ γιὰ «ὅλοι σ’αὐτὸν τὸν τόπο μένουμε, νὰ διώξουμε τὸν ἀγαρηνό!» Αὐτὸ τὸ ἔσχατο διετυπώνετο ὑπὸ τοῦ ἐξαιρετικῶς ἀποτελεσματικοῦ συνθήματος (ὅπως ἀναφέρει ὁ Ῥαφαηλίδης στὴν κωμικοτραγικὴ ἱστορία του) «ἡ Μακεδονία στοὺς Μακεδόνες»! ἐκφραζόμενο ἀπὸ τὸ κεντρικὸ κομιτάτο (centralen komitet) - τὸ ὑψηλὸν (varhoven) ἠγωνίζετο ἐν ὀνόματι τῆς μεγάλης Βουλγαρίας. Ἦταν πιὸ ἥσυχα (ἢ πιὸ μαγειρευόμενα μᾶλλον) τὰ πράγματα κατὰ τὸν μεσοπόλεμο. Μακεδονία δὲν ὑφίστατο ἐθνολογικῶς – εἴχομεν (ἀπὸ τὸ 1918) βασίλειον σλοβένων σέρβων κροατῶν. Ἀπουσίαζαν ἀπὸ τὴν μαρκίζα οἱ μαυροβούνιοι (καθ’ὅσον σέρβοι βουνίσιοι), ἀπουσίαζαν καὶ οἱ (νοτιοσλάβοι μουσουλμάνοι) βόσνιοι, αὐτὸς ὁ sui generis πληθυσμὸς ποὺ προφανῶς εἶναι ἐξισλαμισθεὶς σερβικὸς – ὁ ὁποῖος ἀνεγνωρίσθη ὡς ἐθνότης τῆς Νοτιοσλαβίας μόλις τὸ 1971, μὲ τοὺς Κοσσοβάρους τότε νὰ διαμαρτύρωνται διότι ἤθελαν τὸ αὐτὸ καὶ γιὰ τὴν μειονότητά των. Μακεδόνες δὲν κατεγράφησαν, δὲν ὑπῆρχαν. Δὲν κατεγράφησαν διότι δὲν ὑπῆρχαν καὶ δὲν ὑπῆρχαν διότι κατεγράφησαν. Μέχρι τὸ 1943. Σὰν χθές, ὁπότε ὁ Τίτο ἔβαλε μέσα στὴν κλίκα καὶ μακεδόνες. Μακεδόνες ὡς συστατικὴ ἐθνότητα τῆς Νοτιοσλαβίας. Οἱ βούλγαροι, τότε, ἦσαν σύμμαχοι τοῦ ἄξονος! Μέχρι τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1944, ὁπότε οἱ κομμουνιστὲς τῆς Βουλγαρίας κατέλαβαν τὴν ἐξουσία. Ἀπὸ μειονεκτικὴ θέση ξεκίνησαν οἱ βούλγαροι λοιπόν, ὅσον ἀφορᾷ τὴν πραγμάτωση ὅσων εἶχαν συμφωνηθῇ τὴν δεκαετία τοῦ 20, γιὰ τὰ (νότια κυρίως) μέρη τῆς Νοτιοσλαβίας καὶ Βουλγαρίας (ὑφίστατο συνεννόηση καὶ ἀπὸ τοὺς ἕλληνες ὁμοϊδεάτες των, συνεννόηση ἡ ὁποία ἔκανε τὸν Κοδράτο ὡς γραμματέα τοῦ τετιμημένου, νὰ πῇ μπάϋ μπάϋ ΚΚΕ). Ὑπῆρχε ἡ τάσις νὰ ἑνωθοῦν οἱ δυὸ αὐτὲς χῶρες – δὲν τὰ εὕρισκαν ὅμως διότι οἱ Νοτιοσλάβοι θεωροῦσαν ὅτι ἔπρεπε ἑβδόμη χῶρα σὲ ὁμοσπονδιακὴ πολιτεία ἡ Βουλγαρία [(ἀλφαβητικῶς) βοσνία ἑρζεγοβίνη + βουλγαρία + κροατία + μακεδονία + μαυροβούνιο + σερβία + σλοβενία)] ἀλλὰ οἱ βούλγαροι ἤθελαν δύο συνιστῶσες χῶρες νὰ γεννήσουν τὴν μία (Νοτιοσλαβία + Βουλγαρία = νοτιοβαλκανικὴ ὁμοσπονδία ξερωγὼ). Δὲν προχώρησε πάντως τὸ πείραμα - σπουδαῖος διεθνισμός, ἔ; Ἀλήθεια, στὰ 1957 π.χ., γιατί διέθεταν σύνορα οἱ βούλγαροι μὲ τοὺς ῥουμάνους, οἱ ῥουμάνοι μὲ τοὺς οὕγγρους, οἰ οὗγγροι μὲ τοὺς πολωνούς, οἱ πολωνοὶ μὲ τοὺς ἀνατολικογερμανούς; Τέλος πάντων. Τέλος πάντων πάλι καὶ οἱ νοτιοσλάβοι, ἄρχισαν νὰ σενιάρουν χῶρα, ζόρικη καὶ μαγκιώρα. Μία πολὺ ἐνδιαφέρουσα προσωπικότης των ἦταν ὁ Димитар Влахов (τοῦ Янакиев) ὁ ὁποῖος στὰ 45 περίπου ἔτη του, ἀντελήφθη ὅτι ἔπρεπε νὰ ἀλλάξῃ τὸ πατρώνυμό του σὲ Јанакиев. Ὁ ἦχος, ἡ ἐκφορὰ τοῦ ἐπωνύμου δὲν ἄλλαξε· Γιανακῆεβ ἦταν, Γιανακῆεβ παρέμεινε, ἀλλὰ τὸ μακεδονικὸ ἀλφάβητο (ὅπως τὸ ἐννοεῖ κἄποιος βαλκάνιος σλάβος τὸ «μακεδονικὸ») δὲν διαθέτει τὸ γράμμα Я γιὰ τὸν φθόγγο «γιὰ» ὁπότε ἔπρεπε *Ја*накиев. Ἐν ὀλίγοις: Ὁ Βλάχωβ, γεννήθηκε (στὸ Κιλκὶς) βούλγαρος ἀλλὰ συνειδητοποίησε (σὲ ἡλικία ποὺ ἂν ἦταν γυναῖκα, θὰ εἶχε μπεῖ στὴν κλιμακτήριο) ὅτι ἦταν μακεδών. Ἀπὸ τὰ πρῶτα στελέχη τῆς ΕΜΕΟ, διακηρυγμένος Βούλγαρος ἐθνικιστὴς κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ μακεδονικοῦ ἀγῶνος, ἐξελέγη δὶς Βούλγαρος βουλευτὴς Μακεδονίας μετὰ τὸ 1908 στὸ Κοινοβούλιο τῶν Νεοτούρκων. Στὸν μεσοπόλεμο, ἦταν στέλεχος τῶν ὁμοσπονδιακῶν στὴν ΕΜΕΟ, τὸ 1925, ἡγέτης τῆς νεοϊδρυθείσης «ἑνωμένης ΕΜΕΟ» ἀλλὰ τὰ ἔσχατα ἔτη τοῦ Β΄ ΠΠ ἐνεφανίσθη στὸ κομμουνιστικὸ κόμμα τῆς Νοτιοσλαβίας ὁπότε καὶ αὐτοανεκηρύχθη μακεδονικῆς ἐθνότητος. Τρὸλ πρὶν ἀπὸ τὰ ἴντερνετς. Καὶ ἦταν τόσο πετυχημένο ὥστε ἔφθασε σὲ ἀνώτερα πολιτικὰ ἐπίπεδα τῆς Μακεδονίας τῆς Νοτιοσλαβίας. Τὸ 1948 ἀφοῦ εἶχε γίνει μακεδών, ἐδήλωσε – ἒ φτάνει, δὲν πρέπει νὰ ταΐζωμε τὰ τρόλ. Τὸ γκοὺγκλ μᾶς βοηθᾷ νὰ μάθουμε τί εἶχε δηλώσει σὲ συνάντηση τῆς ΚΕ τοῦ ΚΚΜακεδονίας. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν πᾶσα ἕνα Βλάχωφ (περίεργο ποὺ δὲν ἔγινε Βλαχόφσκι) οἱ νοτιοσλάβοι γεννήτορες τῶν μακεδόνων (ἢ νὰ τοὺς χαρακτηρίσωμε ἀφυπνιστιάρηδες τῶν ἐν ὑπνώσει μακεδονικοῦ φρονήματος κατοίκων τῆς περιοχῆς;) ἔπρεπε νὰ φωτίσουν τοὺς βούλγαρους (ἢ ἔστω βουλγαρίζοντες) κατοίκους τῆς νοτίου Σερβίας, ἄνω Μακεδονίας, δυτικῆς Βουλγαρίας καὶ ὅπως ἀλλέως μπορεῖ νὰ τὸ φαντασιώνῃται ὁ πᾶσα εἷς σλάβος σωβινιστής. Σταυροφόρισαν, οἱ νοτιοσλάβοι κρατοῦντες σὲ πόλεις καὶ χωριά, ὅπου συναντοῦσαν ἂν μὴ τί ἄλλο, ἀντιδράσεις. Στὰ χρόνια 1945-47 συνελήφθησαν 600 μέλη ἐνόπλων ὁμάδων καὶ ἀντάρτες ἀναγκάστηκαν νὰ καταθέσουν τὰ ὅπλα. Μέχρι τὸ 1948, αὐτὸ τὸ ἔτος ὁρόσημο γιὰ τὰ πράγματα τῆς Νοτιοσλαβίας, εἶχαν ἀνακαλυφθεῖ 134 φασιστικὲς-τρομοκρατικὲς ὁμάδες – ἔτσι βαφτίζει πάντα ἕνας κομμουνιστὴς κἄποιον ἀντιφρονοῦντα ἀκόμα καὶ σοσιαλδημοκράτη γιὰ νὰ ἀλερτάρῃ βεβαίως βεβαίως τὰ ἔνστικτα τοῦ μέσου κομμουνιστῆ οὕτινος τὸ ἄει κιοὺ συναγωνίζεται τὸ ἀντίστοιχον ἑνὸς μουτζουρωμένο καρμπυρατὲρ ἀπὸ πενηντάρι παπάκι. (Συμβαίνει ἀκόμα καὶ σήμερα, στὴν μεταοθωμανικὴ Ἑλληνικὴ δημοκρατία μὲ μέγα σουξὲ). Στὰ 1949, εἴχομεν δίκας βουλγάρων τῆς περιοχῆς ἐπὶ τίνι τρόπῳ δοσιλογισμῷ – κατηγοροῦντο ὅτι εἶχαν συνεργαστῇ μὲ τὶς βουλγαρικὲς ἀρχὲς κατοχῆς – οἱ βούλγαροι στὰ χρόνια 41-44 πλὴν τῆς ἀνατολικῆς Μακεδονίας (τῆς ἑλληνικῆς τοιαύτης) τῆς δυτικῆς Θράκης (πλὴν τῶν ἐφαπτομένων στὸ σύνορο μὲ τὴν Τερκία ἐδαφῶν τοῦ Ἔβρου), κατέσχον καὶ τὴν σλαβικὴ ἄνω Μακεδονία. Σκοπὸς αὐτῶν τῶν καθυστερημένων δικῶν, ἦταν νὰ πειστοῦν οἱ κάτοικοι τῆς ἄνω σλαβικῆς Μακεδονίας (θὰ μπορούσαμε νὰ ὀνοματίσουμε τὴν περιοχὴ σὲ ἔκρηξη βουλγαρικοῦ ἐθνικισμοῦ, ὡς δυτικὴ βουλγαρία) πὼς οἱ βούλγαροι συνεπεριεφέροντο ὡς κατακτηταὶ ἀλλόφυλλοι. Ὁπλίται ἐπίσης βουλγαροσλαβομακεδόνες, μετετέθησαν στὰ βόρεια τῆς Νοτιοσλαβίας καὶ οἱ ἐκεὶ μονάδες ἠπανδρώθησαν ὑπὸ Κροατῶν, Σέρβων, Βοσνίων κλπ. Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1948, ἱδρύθηκε στὰ Σκόπια τὸ ἰνστιτοῦτο ἐθνικῆς ἱστορίας τοῦ Μακεδονικοῦ λαοῦ. Τὸ ἐνδιαφέρον τῶν ἱστορικῶν τῆς χῶρας ἐπικεντρώθηκε στὴν ἀπόδειξη ὐπάρξεως μακεδονικοῦ ἔθνους ἀκόμα κι ἂν τὸ ἔθνος δὲν εἶχε ἄλλοτε δώσει σημεῖα ζωῆς – ἐξ ἄλλου καὶ τὰ τζιτζίκια τοὺς χειμῶνες, γεννῶνται-μεγαλώνουν στὸ χῶμα. Σημαίνουσα προσωπικότης στὴν παρέα ὁ Драган Ташковски ὁ ὁποῖος πάντως, γεννηθεὶς στὰ Σκόπια, δὲν δοκίμασε πῶς εἶναι νὰ ψήνῃς τὸ ψάρι καὶ ἀπὸ τὶς δυὸ πλευρές, νὰ κοιμᾶσαι βούλγαρος καὶ νὰ ξυπνᾷς μακεδὼν δηλαδή, ὅπως ὁ Влахов. Δὲν διαθέτομε ἐν τούτοις, σπουδαῖα γραπτὰ τεκμήρια ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς νιότης του (ἐγεννήθη στὰ 1917) τὰ ὁποῖα νὰ γέμουν μακεδονισμοῦ. Συνεπῶς… Συνεπῶς ἴσως τότε, νὰ δήλωνε καὶ πολίτης τοῦ κόσμου ἢ μαυροβούνιος ἕνεκα τὸ ἄψογον γραφικὸ «φιὸρδ» τοῦ Κότορ. Οἱ βούλγαροι ἀπὸ τὴν πλευρά των, προφανῶς ἕνεκα πειθοῦς χὶς μάστερς βόϊς, ἦσαν λίαν δοτικοὶ μὲ τὰ νιοὺ κὶντς ὂν δὲ μπλόκ. Ἡ ΚΕ τοῦ ΚΚΒ στὴν 10η σύνοδό της (αὔγ. 1946) ἀπεφάσισε νὰ ἐργασθῇ γιὰ τὴν πολιτιστικὴ προσέγγιση μεταξὺ τῶν βουλγάρων τῆς Μακεδονίας τοῦ Πιρὶν καὶ αὐτῶν τῶν Σκοπίων. Τὸ σκηνικὸ θυμίζει ἐντελῶς ἐσκιμὼ φάση - ἰνουῒτ γιὰ τὴν ἀκρίβεια, δὲν ὑπάρχει καμία πρόθεσις νὰ γίνωμε ῥατσισταὶ μὲ τοὺς συμπαθεῖς ἀνθρώπους τῶν πάγων! Εἶχαν παραιτηθῇ τῶν σλάβων τῆς βορείου μακεδονίας, τῆς τοῦ Βαρδάρη τέλος πάντων, πλέον μεταχειρίζοντο τοὺς (δικούς τους) κατοίκους τῆς δικῆς τους μακεδονίας, ὡς κἄτι πλησιέστερον μὲ τοὺς γείτονες παρὰ μὲ τοὺς συμπατριῶτες των τῆς Βάρνας π.χ.. Κατόπιν, ἐδώθη τὸ δικαίωμα στοὺς πιρινέζους μακεδόνες νὰ ἐπιλέξουν ἐθνικότητα (βουλγαρικὴ ἢ μακεδονικὴ) μὲ ἀποτέλεσμα πολλοὶ νὰ πιάσουν φύλλο μακεντόνσκι. Σ’αὐτὸ τὸ πλαίσιο προσεγγίσεως, οἱ βούλγαροι ἔστειλαν δῶρο, πεσκέσι νὰ τὸ ποῦμε ἑλληνιστί, ῥεγάλο στοὺς σκοπιανοὺς τὰ ὀστᾶ τοῦ ἐμβληματικοῦ στελέχους τοῦ βουλγαρικοῦ ἐθνικισμοῦ Гоце Делчев (γράφεται ἐντελῶς ἴδια καὶ στὰ σλαβομακεδονικά, ὦ πίπτομεν ἐκ τῶν νεφῶν!). Ὁ Ντέλτσεφ, εἶχε κάνει μιὰν καταπληκτικὴ δήλωση («ἀντιλαμβάνομαι τὸν κόσμο μόνον ὡς ἕνα πεδίον πολιτιστικῆς ἄμιλλας μεταξὺ τῶν λαῶν») ἡ ὁποία δὲν τοῦ ἐμπόδισε μιὰν διακριτικὴ εὐπείθεια στὸν βουλγαρισμό, μακρὰν βεβαίως τοῦ συνήθους σωβινισμοῦ τῶν συμπατριωτῶν του. Ἡ ὡραιότης τῆς δηλώσεως, κάνει ἀγενὲς νὰ ὑποστηριχθῇ ὅτι οἱ διεθνιστὲς τῶν Βουλγάρων…ἐθνικιστῶν (τὸ πόσο προσαρμόσιμος παντοῦ εἶναι ὁ ἐθνικισμὸς καὶ ἐπ’οὐδενὶ δὲν πρέπει νὰ θεωρηθῇ μόνον δεξιός, γίνεται ἀντιληπτὸ σὲ μιὰ χωρὶς λόγια βόλτα στὴν fall rd, cupar way, lanark way καὶ shankill rd, στὸ Μπέλφαστ) μπορεῖ νὰ ἦσαν οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι, οἱ ὁποῖοι χρησιμοποιοῦντο ὀξυδερκῶς ἀπὸ τοὺς σωβινιστὲς συμπατριῶτες τους - εἶναι ἡ περίπτωσις τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ μπάτσου, ζεῦγος ἀνακριτῶν. Oἱ βούλγαροι, δὲν ἄργησαν νὰ ἀλλάξουν πάλι θέση, μὰ ἦταν ἀργά. Διότι πλέον, τὸ θέμα Μακεδονισμὸς (προφανῶς ὡς κἄτι ἀνεξάρτητο τοῦ Ἑλληνισμοῦ) εἶχε ξεφύγει ἀπὸ τὶς πεποιθήσεις κἄποιου κοτζάμπαση τῶν Γιαννιτσῶν ὁ ὁποῖος ἀντὶ γιὰ γραμματόσημα, μάζευε τοὺς κολίγους του καὶ τοὺς διάβαζε ἱστορία ὅπως μποροῦσε καὶ τὴν καταλάβαινε μὲ μάτια νιαγάρα, καταλήγοντας νὰ πιστεύῃ (καὶ νὰ πιστεύουν), στὸ ξέχωρο μακεδονίας ἀπὸ ἑλλάδα. Ἢ κἄποιος ταχυδρομικὸς στὸ Νυμφαῖον, λόγῳ κραξίματος ἀπὸ ἕλληνες ἐπὶ καθυστερήσει ἐπιστολῶν, εἶπε νὰ τὸ γυρίσῃ σὲ μακεδοναράς (μιὰ περίπτωσις ποὺ μᾶς φέρνει στὸν νοῦ τὸν Γρηγόριον Σταυρίδην ἄλλως πως Григор Ставрев Пърличев ὁ ὁποῖος βραβευθεὶς ποιητὴς καὶ σχεδὸν ἐθνικόφρων στράβωσε ἀπὸ μιὰν μανούρα ληφθεῖσα χῶραν στὴν ῥωσσικὴν ἐκκλησίαν τῶν ἀθηνῶν, ἐπέστρεψε στὴν Ἀχρίδα καὶ ἔγινε βούλγαρος, ἔγινε Παρλίτσεφ καὶ ἔδρασε ἐναντίον τοῦ ἕλληνος μητροπολίτου Ἀχρῖδος, ἀποσκοπώντας στὴν σύσταση ἀνεξαρτήτου βουλγαρικῆς ἐκκλησίας – φυσικὰ σήμερα τὸν μνημονεύουν οἱ Σκοπιανοὶ καὶ ὄχι οἱ Βούλγαροι). Τὸ σκηνικὸ «μακεδονισμὸς» δὲν περιορίζεται ἁπλῶς σὲ ἐμᾶς ποὺ οἰδιπόδεια, γράφουμε ὅ,τι μαλακία μᾶς ἐπισκεφθῇ τὸν νοῦ, διότι δίνουμε ἐξετάσεις σὲ κἄποιους (ποὺ δὲν τοὺς καλοξέρουμε) γιὰ νὰ μᾶς ἀπονείμουν iso τοῦ νενεκισμοῦ ὥστε νὰ μπορέσωμε νὰ εἰσέλθωμε σὲ κλὰμπ καὶ καλά ἀποδομητῶν, ἢ κυρίως, γιὰ νὰ μπορέσουμε μ’αὐτὸν τὸν τρόπο, νὰ ἀποσπάσουμε προσοχὴ ἀπὸ κἄποιον ἄλλον ἄνθρωπα στὸν ἔρμο τοῦτο γκόσμο πλὴν μάνας, πατρός, συζύγου καὶ τέκνων – ἀφοῦ μάλιστα καὶ ὁ Ἀναξιμένης μᾶς βοηθᾷ στὶς παπαριὲς (ἐπὶ πᾶσι δόκος τέτυκται: γιὰ ὅλα ὑπάρχουν ὑποθέσεις). Πλέον ὁ μακεδονισμὸς τρέφεται ἀπὸ ΟΗΕάτη χῶρα. Ἀπὸ ἀνεξάρτητη. Καὶ φθάσαμε σήμερα, ἀρκετὸ διάστημα μετὰ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ βουλγαρικὴ κυβέρνηση εἶχε ἀποφασίσει νὰ χορηγῇ σὲ ὅποιον σκοπιανὸ ἤθελε, διαβατήριο βουλγαρικό, φθάσαμε σήμερα σὲ μιὰ ὅμοια κίνηση κὰμ μπὰκ ἀπὸ τὴν Βουλγαρία. Τὸ δίκαιο, τὸ ἱστορικὸ δίκαιο εἶναι μὲ τὸ μέρος τῆς Βουλγαρίας. Ἡ ὁποία πάντως δὲν ἐθίγη ἀπὸ τὸν ἀδριάντα τοῦ Τσάρου Σαμουὴλ ὁ ὁποῖος εἶναι δίπλα στὸν πολεμιστὴ πάνω στὸ ἄλογο (ἔτσι ὄνομάζεται πλέον ὁ ἀδριάντας τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου!), στὴν κεντρικὴ πλατεία τῶν Σκοπίων – τοὐναντίον κἄτι τέτοια κάνουν τὴν διπλωματία τῶν βουλγάρων νὰ λέῃ ὅ,τι λέει στοὺς Σκοπιανούς. Γι’αὐτὸ καὶ ὁμοίως πρέπει νὰ φερθοῦμε. Θὰ μποροῦσε νὰ πῇ κἄποιος ὅτι συμφέρει τὴν Ἑλλάδα νὰ μοιραστῇ τὸ κράτος αὐτὸ μεταξὺ ἀλβανῶν καὶ βουλγάρων ὥστε, διὰ παντὸς μᾶλλον, νὰ φύγῃ ὁ καημὸς τοῦ ντὲ γιοῦρε μακεδονισμοῦ. Φυσικά, τὸ νὰ εὔχεσαι δύο γείτονες νὰ ἰσχυροποιηθοῦν ὅταν εἰδικὰ οἱ σκιπετάροι εἶναι ὁμοίως σωβινιστὲς μὲ τοὺς σκοπιανούς, εἶναι μᾶλλον μαζοχιστικό. Ἴσως ὁ προσεταιρισμὸς τῶν Σκοπιανῶν, τῶν σλάβων σκοπιανῶν, νὰ εἶναι τὸ ἰδανικό, τὸ δέον. Λαὸς γείτων ποὺ ἐκτιμᾷ τὸ παρελθὸν τῆς ἑλλάδος κι ἂς τὸ βλέπουν ὀλίγον διαθλαθιστί. Ἄλλως τε, εἶναι τόσο ῥευστὰ τὰ πράγματα! Ὁ παπποῦς τοῦ πρώην πρωθυπουργοῦ τῆς χῶρας τους, μανιώδους μακεδονιστοῦ, ἔχασε τὴν ζωή του στὸ ἀλβανικὸ μέτωπο γιὰ τὴν δόξα τοῦ βασιλείου τῆς Ἑλλάδος. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἄποψη, οἱ Πρέσπες εἶναι ψιλοσωστὲς ἀλλὰ μόνον ἂν ἡ συμφωνία διαχειριζόταν, ἐθνικιστικῷ τῷ τρόπῳ μὲ πολύ, μὲ πάρα πολὺ τὰκτ καὶ χωρὶς καθόλου βιάση. Δὲν μπορῶ νὰ πιστεύσω ὅτι κἄτι τέτοιο εἶχε κατὰ νοῦ ὁ τότε πρωθυπουργὸς τῆς ἑλληνικῆς δημοκρατίας.