ἄχαστον

Τὸ ὑπερμαγάτο μέγα τζαμὶ τοῦ Σουλτὰν Καμποὺς εἶναι ἀνοικτὸ καθ’ ἑκάστην πλὴν παρασκευῆς μεταξὺ τῶν ὡρῶν 09:00-11:00 π.μ..

Kαὶ εἶναι ἐξόχως αὐστηροὶ οἱ ἁρμόδιοι εἰς τὴν τήρησιν τοῦ περιθωρίου τούτου.

Διότι προσέξατε τώρα τύπο ὁ ὁποῖος (μοῦ τὰ εἶπε μετὰ) προσπάθησε μὲ τὴν ἀμφίεση αὐτὴ νὰ μπουκάρῃ ἀπόγευμά τί καὶ ἔφαγε πόρτα!

Ὁ φυλάττων ὁπλίτης τὸν ῥώτησε ἂν (εἶναι) μουσλὶμ - ὁ τύπος εἶναι μαλτέζος, ῥωμαιοκαθολικός.

«Ναί», ἀπήντησε. Καὶ χωρὶς κἄτι περισςότερο, ἤρχισεν ἀπαγγέλων τὴν σαχάντα – ὁ μαλτέζος τύπος ντέ!

Τὸ φάνταρο ὅμως ἦταν ἀρνητικό.

«Εἶσαι ἀπο τὰ λημέρια, ἀπὸ τὰ πόστα του دار الحرب. Προχώρει not, θὰ σφαγοῦμε!».

«Πῶς; Ἐγὼ ἐκ Dār al-Harb; Σφάλλετε! Μουὰ ἔκπαλε καὶ ἀναντὰμ παπαντὰμ στήν دار الإسلام,!;»

«Τὸν ποῦλο, σὲ λέω! Πίσω! Γιομίζω!»

«’Ντάξ’, φιλαράκι, κάνε μιὰν ἀβαρία, στὸ φινάλε εἶμαι ἀλ-ντίμα, μσγμστνπρφτ!»

«Φρουράαααα! Φρουράααααα!»

Sic transit gloria mundis ἀσοῦμε ναοῦμε...

Ἐννέα (κἄποιοι λένε γιὰ ὀκτώ, ἀλλὰ ἂς εἴμεθα σίγουροι) μὲ ἕντεκα λοιπόν, διότι εἶναι ἄχαστο τὸ ἀξιοθέατο τοῦτο!