Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007

Καί θά μου λές ψιθυριστά: Πές μου τί βλέπεις... Πές μου...


Ε ναί λοιπόν! Είμεθα κομπλεξάρες, είμεθα κιτρινιάρηδες κυρίως όμως είμεθα μικρόψυχοι, αλλά δέν μπορούμε νά μήν διαλαλήσουμε ότι χρωστούμε χάρη στήν κυρά αυτή.

Διότι στην περίπτωση τής Ρεπούση είναι εφικτό, νά υπάρξη μιά κάποια προσέγγιση στά ψυχοπαθολογικά αίτια διά τών οποίων κάποιος καταντά ανθελληναράς.

Η δασκάλα αυτή διαθέτει μιά καθόλου όψιμη επαφή μέ το πνεύμα τού «Δεσποινίς ετών 39» τό οποίον πνεύμα παραμένει αειθαλές καί φρέσκο. Ποιά τά κίνητρα; Χμ... Άγνωστο. Ίσως βαθιά στό φόντο, κάποια φαλλικά σύμβολα τών οποίων η τρισδιάσταση φλέβα νά είναι εύγλωττος καί νά δείχνουν ότι δέν είναι κομπαρσάκια.

Εκτός κι άν υπάρχη άλλη εκδοχή! Αλλά, έ! Δέν πάει το μυαλό μου!

Πάντως ρέ μάστορα, πώς μπορεί νά ερμηνευθή η επιλογή (είτε τής Ρεπούση, είτε τής εφημερίδος είναι ακριβώς τό ίδιο) νά βάλη φώτο (στό λίνκ
αυτό, διαθέσιμη η έν λόγω πόζα) η οποία τραβήχτηκε περίπου τήν ίδια εποχή καθ’ήν ο Ευάγγελος Παπανούτσος έπαιρνε ενδεικτικό τετάρτης δημοτικού;

Μιά μανδάμ χράτσα χρούτσα, φέρε στόν νού σου τόν Γεωργίτση από τό «μιά κυρία στά μπουζούκια», βάλε καί τήν Χρονοπούλου αλλά στήν κατάστασή της τήν τωρινή χρονιά, σκέψου τό στιχάκι «καί ώς τά ξημερώματα νά καίνε τά πατώματα» καί τίς αιτίες υπερθερμάνσεως καί αντιλαμβάνεσαι τ’απωθημένα τής Ρεπούση.

Κι όταν αυτή η μεγαλοκοπέλα, διακατέχεται επίσης, από ιδέες (=εμμονές) πού μόνο ένα ιδρυτικό μέλος τής τάσης «Αριστερά Σήμερα» τής πτέρυγας τής Ανανεωτικής Αριστεράς (γκουπούσκουλο μέ μιά γενική άποψη ότι το ΚΚΕ είναι ακροδεξιό κόμμα) μπορεί νά διαθέτη, τότε φαντάζεσαι ο γυιός σου, η κόρη σου πόσο καλλιεργημένη κρίση και ιστορική σκέψη θά αποκτήσουν διά τού καινού σχολικού εγχειριδίου.

Ιστορική σκέψη περί παρτουζών τής Λαΐδος, τών σοδομιών τών Αρμοδίου κι Αριστογείτονος, τού οιδιποδείου μέ τού τρίτου ποδείου (σύκ) καί καλλιεργημένη κρίση γιά τόν γερο Καραμανλή καί τίς αλλαξοκωλιές του μέ τόν Ευταξία…

Καλή φάση!



Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007

Σαλιγκάρια, μιά ζωή...


Τό ημερολόγιο κάτω άπό μιά χοντρούλα πράσινη γραμμή μαρτυρούσε:

Τών Τριών Ιεραρχών

(Σχολική Εορτή)

Δηλαδή;

Δηλαδή αργία βρέ χαζούλη!

Δέν είδες πόσο εύκολα κυλούσες στούς δρόμους ερχόμενος στήν δουλειά. Δικαιολογημένως απόντες οι γονείς μέ τά τέκνα των.

Μά είσαι σίγουρος ; 

Καί βέβαια είμαι!

Μά σίγουρα;

Ναί λέμεεεεεεεεεεεεεεεε!

Ημέρα αφιερωμένη σέ Βασίλειο, Γρηγόριο, Ιωάννη (μορφές , άγιοι τού χριστιανικού δόγματος) αλλά καί δεσπόζουσα εορτή στήν παιδεία τού σήμερα;

Τς τς τς!

Πού είναι άραγε οι μέ πολύ ευκολία θιγόμενοι θιασώτες τής πολυπολιτισμικής παιδείας; Γιατί δέν προστρέχουν τώρα, κάθιδροι καί λαχανιασμένοι, σκουντουφλώντας σέ φόρα αλλά καί σέ αυλές νά φωνάξουν υπερασπιζόμενοι τήν διαφορετική θρησκεία τών αλλοδαπών; Τί τούς κρατά διστακτικούς στήν κατάθεση προτάσεων ώστε νά γίνουν τά σχολειά όπως τό πανεπιστήμιο του Γκλόστερ κατά David Lodge*; Ποιός σκοτεινιάρικος φορέας τούς αποτρέπει νά απαιτήσουν πλήρη αποχριστιανοποίηση τών παραστάσεων στήν εκπαίδευση; Πουρκουά δέν προτάσσουν τά στήθη των στήν συνεχιζομένη θρησκευτική καταπίεση τών ξένων σχολιαρόπαιδων διά τού υπούλου εορτασμού κάποιων προγόνων τών χριστιανοταλιμπάν; Πού εχάθη τό σφρίγος των;

Μά γαμώ τόν μπελά μου, δέν ήπιαν χέμο ή ομοβαλτίνη τό πρωί;

* Αδυναμίες, τί νά κάνης…


Eυπειθώς αναφέρω.


Καί κάτι (από τόν Γιώργο Καραμπελιά) ενδεικτικότατο τής ιδεολογικής τρομοκρατίας πού ασκούν (είτε σέ φυλλάδες, είτε στά κανάλια) τά σαπρόφυτα τής αριστεράς:
Όσο με χαρακτήριζαν ως «τρομοκράτη» ή «αναρχικό» και με φυλάκιζαν, αντιμετώπιζα λιγότερο μίσος απ’ ό,τι όταν άρχισαν να με χαρακτηρίζουν «εθνικιστή».

Δευτέρα, Ιανουαρίου 29, 2007

Αιέν γραικυλίζειν.


«Η ελληνική κυβέρνηση επέτυχε τήν απεμπλοκή, τήν αποκλιμάκωση τής κρίσης χωρίς καμία απολύτως διαπραγμάτευση μέ τήν τουρκική πλευρά. Η βραχονησίδα Ίμια είναι καί θά παραμείνει ελληνική». Αυτά δήλωσε στίς 31 Ιανουαρίου 1996 ο τότε πρωθυπουργός κ. Σημίτης στήν Βουλή καί κατόπιν ευχαρίστησε τους Αμερικανούς. Τό άν η βραχονησίδα παραμένει ελληνική, τό γνωρίζει ακόμη καί η σιφινιέρα τού υπνοδωματίου ενός 14χρονου κνίτη.

θά πρέπει νά ψάξουμε κάμποσο σέ βιβλία ιστορίας (είτε σέ προβλεπόμενα είτε σέ ερμαφρόδιτα σάν τό διαβόητο τής έκτης δημοτικού) γιά νά μάθουμε πότε άλλοτε η ελλάδα εγκαταλείπει έδαφός της αμαχητί.

Όχι όμως αναίμακτα. Θολή η φάση γιά τό πώς έπεσε τό ελικόπτερο. Η κρατούσα άποψη λέει ότι ο κυβερνήτης τά’χασε από κάποια φώτα καί έχασε τόν έλεγχο τού σκάφους.

Η εφημερίς Απογευματινή, τήν 1η Φεβ. τού 96 απεκάλυψε ένα εγγραφάκι. Ένα άκρως εμπιστευτικό σήμα σταλθέν από τήν φρεγάτα «Ναυαρίνο» (=βάσις τού ελικοπτέρου) στό ΓΕΝ τό οποίον σήμα μεταξύ άλλων ανέφερε:

«Στίς 04.49 τής 31ης Ιάν. ο πιλότος είπε:

“Έχω ένδειξη master caution (=γενική ήλεκτρονική βλάβη)”

[Ειδήμονες λέγουν ότι αυτή η ένδειξη σημαίνει ότι (α΄) τό ελικόπτερο δέχεται ηλεκτρονική παρεμβολή , (β΄) υπάρχει μηχανική βλάβη. Στήν δεύτερη περίπτωση ανάβει ένα σχετικό λαμπάκι τό οποίο όμως κατά πιλότο: ]

“...Τό λαμπάκι δέν δείχνει τίποτε”».




Χαμογελαστά, ύπουλα, μουλωχτά φασιστάκια.




Αμάντα έφα:

Το ερώτημα θα έπρεπε να είναι ευνόητο: πώς και γιατί νομιμοποιούνται φορείς πέραν της επιστημονικής ιστοριογραφικής κοινότητας να εκφράζουν απόψεις για τα σχολικά βιβλία;


Κι εσείς λοιπόν, ω Αμάντα, υπό ποία ιδιότητα εκφράζετε αποδοκιμασία γιά τούς αποδοκιμάσαντες (μή ανήκοντες στήν επιστημονική ιστοριογραφική κοινότητα). Πώς καί γιατί νομιμοποιείστε νά εκφράζετε άποψη γιά εκφράσαντες άποψη;

Μήπως βάσει αυτής τού τιμητή τού πάντων; Τής μεγαλοπρεπούς, τής παμμεγίστου, ανυπερβλήτου, υψιπετούς, υπερτάτου πανεπιστήμονος;

Τί σού κάνουν τελικά κάποιες (ταπεινές φαινομενικώς) σπουδές γαλλικής φιλολογίας στό Καποδιστριακό καί δημοσιογραφίας στό C.F.P.J. τής Λουτετίας...

Επί τής ουσίας βεβαίως, αρχιδιές... Φωναχτερό κοκοκό η κα Αμάντα. Καί μιά ολοκάθαρη έν κρανίω τρικυμία πού ασφαλώς από παλιόκαιρο προκαλείται, κι από αυνανισμό όσες φορές αντέξεις. Γιάντες!



Μωρό μου σόρρυ μά έχω βρεί καλλίτερο ψηφοφόρι...

Μετά από τίς άπειρες φορές πού ζήτησε συγγνώμη από τούς ασφαλισμένους στά ΙΚΑ, από τούς τίς πολεοδομίες αντιμετωπίσαντες, από τίς εγκύους εργαζόμενες (ολίγον περισσότερον τού μέσου όρου, έλληνες κι ελληνίδες σ'αυτές οι κατηγορίες) ο υπουργός ζήτησε συγγνώμη από τούς μετανάστες πού ταλαιπωρούνται!
Τί κρίμας πού έχει ψοφήσει βρέ συγχωρηθήναι δεόμενε Προκόπη, η εκπομπή τής Κούρκουλα, νά έβγαινες live νά τό φώναζες μέ δάκρυα στά μάτια.
Πολιτική αντιπαράθεση στη Βουλή στη συζήτηση για το μεταναστευτικό νομοσχέδιο
Αρχισε στη Βουλή η συζήτηση για το νέο μεταναστευτικό νομοσχέδιο. Στόχος να μην παραμείνει κανείς στην παρανομία, είπε ο αρμόδιος υπουργός Προκόπης Παυλόπουλος. Αντίθετα, η Αντιπολίτευση κατηγόρησε το ΥΠΕΣ ότι παρακάμπτει τους μετανάστες. Ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος τόνισε ότι βούληση της κυβέρνησης είναι να μην παραμείνει κανένας μετανάστης στην παρανομία. Αυτό θα γίνει «χωρίς εκπτώσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά λαμβάνοντας υπόψη και την ασφάλεια του τόπου» δήλωσε. Ο κ. Παυλόπουλος είπε ότι αν κατά την εφαρμογή τα μέτρα αφήνουν απ' έξω κάποιες κατηγορίες μεταναστών, θα γίνει προσπάθεια να ενταχθούν -αν υπάρχει τρόπος- και ζήτησε συγγνώμη από τους μετανάστες που ταλαιπωρήθηκαν. Σύμφωνα με την βουλευτή της ΝΔ, Κατερίνα Παπακώστα η συμμετοχή των μεταναστών στην προβλεπόμενη από το νομοσχέδιο «Εθνική Επιτροπή για την κοινωνική ένταξη των μεταναστών» είναι εκ των ουκ άνευ. Η κ. Παπακώστα είπε ότι οι μετανάστες θα πρέπει να λύσουν το θέμα της αντιπροσώπευσής τους και ζήτησε να εκπροσωπηθεί και η περιφέρεια. Το ΠΑΣΟΚ και τα κόμματα της Αριστεράς μίλησαν για παράκαμψη των μεταναστών, τόσο κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου, όσο και κατά τη στελέχωση της Εθνικής Επιτροπής για την κοινωνική ένταξη του μεταναστών. «Πολιτική μικροψυχία» χαρακτήρισε ο τομεάρχης Δημόσιας Διοίκησης του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος την άρνηση της πλειοψηφίας να κληθούν στη Βουλή το Φόρουμ Μεταναστών και ο Συνήγορος του Πολίτη. Από την πλευρά του ο υπουργός Εσωτερικών τόνισε ότι από τον κανονισμό της Βουλής δεν προβλέπεται πρόσκληση Ανεξάρτητων Αρχών. Ζήτημα αιχμής ανεδείχθη και το άρθρο 3 του σχεδίου νόμου που δίνει τη δυνατότητα στις αρμόδιες υπηρεσίες να αρνηθούν χορήγηση ή ανανέωση της άδειας παραμονής σε μετανάστες που έχουν καταδικασθεί σε φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους για πλημμέλημα ή κακούργημα. «Θα αποδώσουμε στο μετανάστη ότι είναι επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη;» ρώτησε ο εισηγητής του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπαγεωργίου, ο οποίος μίλησε για «επαναστυνομικοποίηση της υπόθεσης των αλλοδαπών». Η εισηγήτρια του ΚΚΕ Βέρα Νικολαΐδου ζήτησε να μην αποτελούν τα ένσημα προϋπόθεση της άδειας παραμονής και εργασίας.

Πορφυρογέννητη Γωνιά.



Ηρακλής - Α.Ε.Κ. 1-1 (Καυταντζόγλειον Στάδιον) 28/1/07
Πρωτάθλημα – 19η αγωνιστική
28 Σορεντίνο, 55 Δέλλας, 4 Μώρας, 5 Τσιρίλο, 14 Τζιωρτζόπουλος (88΄ 35 Καπετάνος) , 25 Έμερσον (60΄ 23 Λάκης), 88 Τόζερ, 99 Σέζαρ, 79 Καμπάνταης, 33 Λυμπερόπουλος, 11 Μαντούκα (70΄ 17 Ίβιτς)
Σκόρερ: 44΄ Λυμπερόπουλος
Κίτρινες : Έμερσον Μώρας
Διαιτητής: Κάκος

Στόν επόμενο τόνο: Έλλειψη σλιπάντ.


Μιλάει/μίλησε/θά μιλήση ο bravoyorgo στήν Ινδία ως πρόεδρος τής σοσιαλιστικής διεθνούς γιά τήν παγκόσμια ειρήνη*!

Τρέμε παγκόσμια βιομηχανία όπλων!


* «Ενδυνάμωση των Πολιτικών για την Ειρήνη και τη Μη Βία, Η Φιλοσοφία του Γκάντι στον 21ο Αιώνα.»

Τετάρτη, Ιανουαρίου 24, 2007

Ολίγον από μελανίνηless...



Τό πεντάλεπτο τού βραδύνοου μαλάκα.

Τί σημαίνει άραγε η φράσις:

«Η δημοκρατία δέν έχει αδιέξοδα» ;



Αλκυονίδες μήνες.


Οπότε, άς βολεφτώ μέ εικόνες μόνο.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 22, 2007

Ε, άν έχης νά δής καί Τσάκωνα στό δβδ....

Έφαγα τόσο τσοφλιούχο ξηροκαρπίδι τό σ/κ, ώστε τό κάτουρό μου μύριζε λιόσπορο!

Φφφφφφφφφ!


Ατάκα κι επιτόπου!




Σού λείπει η πίπα καί ο φακός. Κατά τ'άλλα...



Στά μέσα τής δεκαετίας τού 70 η Ν.Δ. εισήγαγε έναν όρο για νά περιγράψη τούς οπαδούς τής επταετίας. Η ανάγκη προσεταιρισμού τής εκλογικής πελατείας δέν τήν εμπόδισε νά στηλιτεύση κάποιες κινήσεις τών οπαδών τών απριλιανών καί νά τούς χαρακτηρίση ώς «σταγονίδια».

Η σχέση λοιπόν τής ελαφροδεξιάς, τής κλάιν μάιν δεξιάς μέ τήν λεγομένη άκρα Δεξιά, είναι σχέση ρουφιάνου καί ρουφιανομένου - στην καλλίτερη περίπτωση. Άς αφήσει λοιπόν τίς παπαριές ο Τσιπρρρρρρρρας βάζοντας στό ίδιο σακί Πολύδωρα μέ Καρατζαφέρη λές κι ο τελευταίος σενιάρει κάμερες στίς λεωφόρους. Αι δημοτικαί εκλογαί τέλεψαν, οπότε, τί χαλιέται μέ φθηνές παρόλες, τζούφιες κλανιές πρός τήν Δεξιά; Τόν είδαμε τόν αντιδεξισμό του, τόν ελέγξαμε καί τόν επιβραβεύσαμε στέλνοντάς τον στά δημοτικά συμβούλια.

Προφανώς όμως έρχονται οι άλλες οι εκλογές, οι πιό μόρτικες. Πρός τούτο συνεχίζει τήν αυνανία λέγων ότι οι κάμερες θά τόν είχαν μαρτυρήσει ώς κουκουλοφόρο. Βεβαίως ουδείς τού κατελόγισε κουκουλοφορισμό αλλά απλώς συνοδοιπορία σέ αυτόν. Ή κάνει ότι δέν τό καταλαβαίνει ή ξέρει κάτι περισσότερο καί πρέπει νά πουλήση μαγκιά κλανιά κι εξάτμιση στά αναρχοαυτόνομα χελωνονιντζάκια τής πόλης μπάς καί τόν τιμήσωσι κι άλλο καί τόν δούμε σέ πιό λούξουρυ έδρανα.

Έν πάση περιπτώσει, δέν ξέρω εάν απαιτείται συνέπεια, κριτική σκέψη, καί συγκροτημένη διάθεση από κάποιον πού στά 14 του γράφτηκε στήν ΚΝΕ αλλά δέν γαμιέται;

Πορφυρογέννητη Γωνιά.







ΑΕΚ-Ατρόμητος 3-0 (ΟΑΚΑ) 21/1/2007
Πρωτάθλημα – 18η Αγωνιστική
28 Σορεντίνο, 14 Τζιωρτζόπουλος, 55 Δέλλας, 5 Τσιρίλο, 13 Παουτάσο, 88 Τόζερ, 11 Μαντούκα (84' 10 Κονέ), 99 Σέζαρ, 56 Χετεμάι (57' 23 Λάκης), 79 Καμπάνταης (76' Καπετάνος), 33 Λυμπερόπουλος
Σκόρερ: 13΄ Λυμπερόπουλος 80΄ Σέζαρ 90΄ Κονέ
Κίτρινες: Σέζαρ, Παουτάσο, Δέλλας, Λυμπερόπουλος
Διαιτητής: Φωτιάδης


Σάββατο, Ιανουαρίου 20, 2007

Έμείς γι'αλλού κινήσαμε, γι'αλλού, κι αλλού η ζωή μάς πάει...




Άλλα είχα δείξει όταν ήμουν μικρά, τότες επί δημαρχίας Μπέη... Τί ναπολεόντεια, τί ρουά μάτ σέ προγόνους τού Ντήπ Μπλού, τί περιγέλεια σέ Κασπάρωφ...



Πλέον όμως, μέ δυσκολεύει στό φούλ έξτρα η γεωμετρία...
Μέ φέρνει σέ δύσκολον θέσιν η άλγεβρα...



Μέ ρεζιλεύουν κάποιες νεπέριες λογαριθμικές εξισώσεις...




Παρασκευή, Ιανουαρίου 19, 2007

Αφροδίτης.

Παρασκευή!

Νεφελώδης καί βαριά. Όχι καί τόσο αρμόζων χειμερινός καιρός αλλά ευτυχώς δέν έχομε ηλιοφάνεια.

Διαθέτουσα (η Παρασκευή ουχί η ηλιοφάνεια) μιάν οκά καί εκατόν εβδομήντα δύο δράμια ηλιόσπορου σέ μιά εκδρομική σάκα στό οπίσθιο κάθισμα τού αυτοκινήτου, ένα βιβλίο εκδόσεων μπέλλ, δύο ζεύγη λευκών βαμβακερών καλτσών, μιά «Σύνοψις» εκδόσεων Αποστολικής Διακονίας, τρία τραπεζογραμμάτια πεντήκοντα ευρώ καί αρκετός ίμερος.

Λίγον ζύθον νά’χαμε καί θά ήμεθα Βασιλείς!




Αξίζει τής υμετέρας προσοχής.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 18, 2007

Τσή θειάς σου.




Ένας:

Κουβέλης.

Δύος:

Σκυλλάκος.

Γαμώτο, πόσοι επίλοιποι, κρύβονται όπισθεν τού Παγκάλου;

Μάλλον δέον νά επιστρατευθή η αφαιρετική μέθοδος... Πόσοι , δηλαδή, βουλευταί εξελέγησαν, τού ΚΚΕ καί τού ΣΥΝ, στές τελευταίες εκλογές; Πόσοι;

Κατάλληλο γιά δίαιτα πτωχή σέ νάτριο.




Τό παρόν ιματζάκι, εξαιρετικώς αφιερωμένο στούς φωστήρες τής ανθρώπινης διανόησης οίτινες σέ πρώτη ευκαιρία μάς ζαλίζουν τ’αρχίδια γιά τήν χριστιανοταλιμπανική δημόσια ζωή τής ελληνικής δημοκρατίας.

Κάποιος (άρτι εκλεχθείς δημοτικός σύμβουλος) περιφρονεί τό χριστιανικό τυπικό καί απέχει. Έτσι απλά. Τό «αγνοεί», αυτήν τήν λέξι χρησιμοποιεί η σχετική είδηση. Προφανώς, θά πάη πιό πέρα, όχι ακριβώς στήν γωνία τής αιθούσης τελετών, αλλά λίγο απόμερα, σέ μέρος ένθα δέν τό πιάνει ο ήλιος, καί θά ορκισθή, ο αγνοήσας τό προβλεπόμενο τυπικό (τό ανήκον στήν ε π ι κ ρ α τ ο ύ σ α θ ρ η σ κ ε ί α βάσει σ υ ν τ ά γ μ α τ ο ς) στόν λόγο του καί τήν συνείδησή του. Ίσως οι εθνοφοβικοί, θά πρέπει νά συμφιλιωθούν μέ τήν ιδέα, ότι ο ρασοφόρος, αποχωρών, δέν πρόκειται νά ανάψη ιεροεξεταστική φωτιά κάτω από τά σώβρακα τού αγνοήσαντος τόν θρησκευτικό όρκο. Εξάλλου πόσο μαλάκας πρέπει νά είσαι γιά νά θέλης τόν Τσιπουριανό πιστός νά είναι καί νά ορκίζηται θρησκευτικώς; Ή τόν στά 14 του κνίτη, Τσίπρρρρρρα;

Όρκος στόν λόγο του καί τήν συνείδησή του λοιπόν, εξίσου γελοίος – κατ’εμέ – μέ αυτό πού λένε πολιτική κηδεία, αλλά υπαρκτός ώς δραστηριότης καί επιλογή.


Υπαρκτός.

ΥΓ: Θά έχη μέγα ενδιαφέρον νά τσεκάρουμε τά πεπραγμένα τού συνοθυλεύματος Μαριδιανού – Ρηγαξελού - Τσίπρρρρρρρα – Φιλίνη (Γωγούς Αντζολετάκη/Πέγκυς Σταθακοπούλου/Ισμήνης Καλέση) στό τέλος τής τετραετίας... Βασικά, προϋπόθεση γιά νά παιχτή πεπραγμένο/α είναι οι συμμετοχές στίς συνεδριάσεις. Συνεπώς μέγιστο ενδιαφέρον θά έχη (στό τέλος τής τετραετίας) μιά καταλογάρα μέ τίς συμμετοχές τής προαναφερθείσης ομαδίσκης, στές συνεδριάσεις τού δημ. συμβουλίου.

ΥΓ2: Τί έκφρασες περιέχει, αλήθεια, ο όρκος αυτός; Μήπως ευρίσκεται στό κατεβατό καμιά λεξούλα σάν τό «υπακοή»; Μήπως π.χ. ο Κουτσομουριανός θά ορκισθή γιά τίποτε υπακοές, τίποτε ευπείθειες, τίποτε υποταγές;


Τετάρτη, Ιανουαρίου 17, 2007

Aνάλαφρο αγώι.



Τά τηλεπαιγνίδια γνώσεων τείνουν νά περισσοτερέψουν κι από τίς διαφημίσεις στό πρόγραμμα τών καναλιών. Μά καλά, δέν σώνονται αί ερωτήσεις των ώστε νά αρχίσουν νά μπαίνουν σέ φθίνουσα σειρά αί εκπομπαί αυταί;


Επομένη ερώτησις γιά x ευρώ:

- Ποίο τό συνολικόν ποσόν «υφαρπαγής» μνημονεύει ο Ζήκος όταν δίδη λογαριασμό στόν αφεντικούτορά του, γιά τό τί «έπιασε» τήν ημέρα;


Απάντησις: 5,40 δραχμαί.







Στά μέρη φουσκοθαλασσιάς.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 15, 2007

Jus primae noctis.

Πρόσφατος ειδησεογραφία έσχε ές θέσιν περίοπτον, κανελώδη νέα περί τής ελλαδικής επαρχίας. Ελλαδική επαρχία μέ τά θετικά της καί τά αρνητικά της – κυρίως αυτά. Η σάν μεσημβρινή εκπομπή τηλεοράσεως, νοοτροπία μας, δέν μάς επέτρεψε νά μήν εμφιλοχωρήσωμε στά αλλότρια. Τουλάχιστον, μέ τά προσχήματα παρέα, σχηματίσαμε έκφραση απορίας στό πρόσωπόν μας, αιφνιδιασθέντες μέ ό,τι μαθαίναμε… Άλλωστε, δέν απαιτείται πολύς κόπος νά μάθης τί συμβαίνει στά τής επαρχίας. Είτε επειδή ο χώρος συγκεκριμένος καί άς πούμε, μικρός, είτε επειδή υπάρχει μεγάλη προσφορά άπό περίεργα περιστατικά. Μιά επαρχία καραγατσική μέ λίγα λόγια, όπως τήν συναντάμε στό έργο τού έν λόγω συγγραφέως. Ποιό όμως προκρίνεται, ποιό από όλα τά σκηνικά τής καραγατσικής επαρχίας, μέ τά αποτροπαίως ελκυστικά ή ελκυστικώς αποτρόπαια, μέ τά κρύφια καί μή, σκανδαλώδη;


Μήπως αυτό τό άπό τά Νεανικά Διηγήματα, «Αννούλα»; Ο αναγνώστης συναντά τήν ομώνυμον κόρη, μιάν ολίγον ασυνήθιςη, μάλλον απόκοσμη. Αυτή, αγαπήσασα τόν τού χωριού χωροφύλακα (δεσποινίς όχι όμορφη αλλά μέ προίκα 100 γίδια καί 30 χιλιάδες μετρητά) τού δίνεται ξεδιάντροπα σέ έρημο ςενό τής γειτονιάς της ελπίζουσα σέ κάτι στρογγυλό. Τό τέλος δέν είναι όπως τό φαντάζεται στό λοξό μυαλό της. Ο χωροφύλαξ πείθεται άπό ένα καινοφανές ρητό «στρίβειν διά τής προώρου εκσπερματώσεως» καί άρχεται η άνευ επιστροφής πορεία πρός τήν τρέλλα.


Γεμάτη περίεργα αυτή η Θεσσαλία, ουχί μόνον πέριξ τού σαρκίου. Η δεσποινίς Πετρόγιαννη ςό «Η Ζωή» (επίσης άπό τό Νεανικά Διηγήματα) η γεροντοκόρη μέ τά διάφανα χέρια, μιά πιο αλαφροΐσκιωτη εκδοχή τού ανολοκλήρωτου καί ςεγνού «θέλω», ηδονίζεται περιγράφουσα τά άκυρα τού παρελθόντος. Κι άπό τό αλαφροΐσκιωτο, ςο εντελώς ξεφυγιασμενο, ςόν τρελό μέ τά κουδούνια, τόν μουσουλμάνο παλαιοημερολογίτη, πάλι ςήν άρτι ελληνισθείσα Θεσσαλία. Χάκ! (έκ τής συλλογής «Αναδρομή μέ τήν φαντασία» ές τό «Η Μεγάλη Λιτανεία»)




Καί άπό τίς άς πούμε «Νέες Χώρες» σπεύδουμε ςήν παλιά Ελλάδα. Στό βεληνεκές τού Χελμού, ο κιαρατάς De Chapigny (Τό Χρονικό τών De Chapigny άπό τό Νεανικά Διηγήματα) ακονίζει τούς όνυχές του μπάς καί πετύχει κάπου τήν άπιςη σύζυγό του πού τόν εγκατέλειψε. Νοτιώτερον, ςήν Αρκαδία κάποιες προσπάθειες μεταφυσικώ τώ τρόπω νά εξαγνισθούν νενεκισμοί τού παρελθόντος. (Ο εξωμότης Παναγής Μαβρόπουλος Νεανικά Διηγήματα)


Τά κάτω άπό τ'αυλάκι δέν θά μπορούσαν νά μήν διαθέτωσιν περίσσεια ανώμαλου πάθους καί περίεργων οιδιποδείων… Στό «Εγγλέζικο μαχαίρι» έκ τής συλλογής «Τό νερό τής βροχής» μιά ανταπόκρισις δημοσιογράφου διευκρινίζει: «ΠΑΤΡΑΙ, τού ανταποκριτού μας, τηλεγραφούν εκ Διακόπτου ότι ο πληθυσμός ευρίσκεται έν αναβρασμώ κατόπιν πρωτοφανούς οικογενειακής τραγωδίας. Ο εύπορος κτηματίας Ι. Παπαδόπουλος, ετών 56, εβίασε τήν δεκαετριέτιδα θυγατέρα του Μαριγούλαν. Ο ειδεχθής σάτυρος καί αιμομίκτης, συλληφθείς, παρεπέμφη εις τόν εισαγγελέα Αιγίου. Σημειωτέον ότι μετά κόπου οι χωροφύλακες κατώρθωσαν νά τον σώσουν άπό τό λυντσάρισμα τών εξαγριωθέντων ομοχωρίων του, οίτινες τόν κατηγορούν καί δι'έτερον παρόμοιον έγκλημα κατά τής μεγαλυτέρας κόρης του».


Τήν μερίδα τού καραλέοντος όμως, τήν έχει η Θεσσαλία. Όσο κι άν γυροφέρουμε ανά τήν επικράτεια, εκεί θά γυρίσουμε. Σό «Αρχοντικό» άπό τό Θνητοί τού Ολύμπου τής Μεγάλης Λιτανείας, ξεκινα μιά αθέμιτη διαφήμιση τού τσίπουρου. Η ανάγνωση τού διηγήματος αυτού, μάς κάνει νά ρεφάρουμε μέ αυτόν τόν φετινό ξενέρωτο τζούφιο χειμώνα… Ο ήρως, ο Αναςάσης, μουρντάρης, ιμεριάρης ολκής μέ παρελθόν ονειδιασμένο, είναι ανέςιος. Πίνει τσιπούρα προσπαθώντας νά διωξη τον προβληματισμό του γιά τό πού θά βγάλει τήν νύκτα. Είχε κάποτε, ριχτεί ςήν γυναίκα τού αδελφού του, μέ αποτέλεσμα όχι τήν ικανοποίηση τού ορμεφύτου αλλά νά εκδιωχθή… Ο Γιάννης, ο αδελφός του, τελικά, βλέποντας τό άθλιο σουλούπι του αδερφού του· κι έξαφνα, μιά απέραντη καλοσύνη γέμισε τήν κρασοποτισμενη του καρδιά: Άειντε ρέ. Πάμι σπιτ'. Ο Αναςάσης δέν είπε τίποτα, έσκυψε μόνο τό κεφάλι.


Στήν Νυκτερινή Ιςορία άπό τήν ομώνυμον έκδοσι (αλλά καί τήν Μεγάλη Λιτανεία) όλο τό χωριό ίςαται επί δυό ορφανών μπαςαρδακίων… Τό έν, ατυχές, δέν προλαβαίνει νά ζήση. Τό έτερον, χωρίς λόγους επαφιεμένους ςήν ευαισθησία τού χωριού, περιμένει τήν ετυμηγορία των…


Καί τό πιο δυνατό, τό πλέον περιπλεγμένο καί δαιδαλώδες ςόρυ: Είναι (σ) τό Μπουρίνι άπό τό μεγάλο Συναξάρι ένθα συναντάμε τόν Ποτούλη Γκουντή. Πρόκειται γιά έναν μεσήλικα καραγκούνη κολίγο ευρισκόμενο σέ δύσκολον οικονομική θέση. Προσεγγίζει, ζητώντας επιείκεια άπό τόν τσιφλικά του, Πήτερ Χατζηθωμά όςις συζεί μέ μιά φραντσέζα, τήν Οντέτ Μαρτέν, μιάν ελευθερίων ηθών, η οποία προτιμά κάποιες αυγούλες έν υπαίθρω νά συμπλεγματίζη τό κορμί της μέ αυτό τού Νάσου, υιού τού Ποτούλη. Ζητά επιείκεια επί μιάς ποσοςώσεως παραγομένων. Ο τσιφλικάς εκφράζει μιαν στάλα παραχωρητικότητος, προτείνων ςόν Ποτούλη μεταξύ άλλων, νά τού ςείλη τήν θυγατέρα αυτού, Ζωγράφω, ώς υπηρέτρια. Συμφωνεί ο Ποτούλης, ςέλνει τήν κόρη του καί αποσπά όρους ευνοϊκούς εις τά τής σοδειάς του. Η πλοκή εφοδιάζεται μέ λεπτομέρειες καθώς ένα βράδυ φαίνεται νά τά διαθέτη όλα. Ο τσιφλικάς ταλαιπωρείται από επώδυνες καί πορνοτσελίγκιστες ορέξεις. Επισκέπτεται τό δωμάτιον τής Ζωγράφως στήν οποίαν σχεδόν νεκροφιλικώς, διοχετεύει πάσα ενέργεια ανομολογήτων διαθέσεων. Επιστρέφων στό δικό του δωμάτιον δέν έχει κορεσθή. Αποζητά πιό παθητική έκφανση αφροδισίων καί κρούει τήν θύρα τής συμβίας του. Τήν στιγμήν εκείνη, κρότοι, φασαρίες μαρτυρούν μπόρα έξω η οποία δέν θά αφήση ανεπηρέαστη τήν απουσιάζουσα. Διότι είναι κάμποση ώρα καθ'ήν η Οντέτ έχει τσαπερδονοειδώς φύγει έκ τής εστίας της, ενδεδυμένη πανωφορίου καλύπτον τήν γύμνιαν της, κατευθυνομένη σέ παρδαλόν σημείον συναντήσεως. Τήν στιγμήν πού ο Χατζηθωμάς εισβάλλει στό δωμάτιον παρατηρών τό στρωμένο κι ανέγγιχτο κρεβάτι, η Οντέτ έχει ήδη αφεθή είς τάς ισχυράς χείρας τού αξέστου – κι ώς έκ τούτου ποθητού - καραγκούνη Νάσου. Κάπου απόμερα, έξω, σέ φυσικόν τοπίον άνευ συνθηκών ανέσεως εκπληρώνει αρκετές λόγους διά τούς οποίους επενοήθη η τριάς, πυρ γυνή καί θάλαττα. Ο Χατζηθωμάς αγανακτήσας ψάχνει κι ευρίσκει όπλον. Τό θέτει χιαστί, καβαλά μέλαν άτι καί αρχίζει νά ψάχνη τήν περιοχήν. Κι όταν τό βλέμμα του συλλαμβάνει τήν άπιςη φρανσέζα νά επιστρέφει μέ βήμα μαρτυρόν άφατον χαύνωσιν - ήτις έπεται αγρίου σέξ - άνευ δισταγμού, ενστικτωδώς, τήν πυροβολεί. Ατάραχος, μεταβολάρει κι γυρίζει στήν οικίαν του. Δυό τρία χιλιόμετρα μακρυά, ο Νάσος, μέ χαρακτηριστική αυτοσυγκράτηση μή επιτρέπων ςό νέκταρ τού κόρου τού ιμέρου νά τόν αποπροσανατολίζη, φθάνει σπίτι. Στόν αύλιον χώρον αυτού, οι γονείς του προσπαθούν νά φροντίσουν τήν αδελφή του, τήν αιμορραγούσα αδελφής του καί προφανώς ετοιμοθανάτον. Ζητά νά μάθη τί συνέβη καί ανόρεχτα τού αποκαλύπτουν – ο πατήρ του, τσιφλικάμενος έκ φύσεως, απομεινάρι ραγιά, δέν τολμά νά καταδείξη τόν Ζατζηθωμά ώς θύτη καίτοι γνωρίζει. Έχει αρνητική στάση απέναντι στόν γυιό του ακριβώς επειδή γνωρίζει ότι δέν είναι υιός του, αλλά συνέπεια καταπνίξεως σαρκικής επιθυμίας ενός παλαιωτέρου τσιφλικά πρός τήν νεάνιδα, φρέσκια καί αφράτη τότε, σύζυγόν του. Τελικά ο Νάσος, χειμαρρωδώς, αρματώνεται, φεύγει, στήνει καραούλι, αναμένει τόν Χ΄΄θωμά καί τού επιτίθεται. Άς μήν αποκαλύψουμε τί συμβαίνει από τούδε καί στό εξής. Τό τέλος διαθέτει μέχρι καί δίκη, συνηγόρους, αποφάσεις μεταιχμίζουσες θάνατο, πλάνες, λανθασμένες πεποιθήσεις...!


Στό αυτό γεωγραφικό διαμέρισμα, συναντάμε τόν πολύ Λιάπκιν. Ο συγγραφεύς, από πολύ νωρίς, επιδεικνύει τίς προθέσεις του περί τής θεματολογίας πού μάς απασχολεί. Ο πρό τού Νταβίντ Μπορίσιτς, επιστάτης στήν γεωργική σχολή τής Φιλιππουπόλεως Λαρίσης, ένας κάποιος Κάρλ Φόγκελ, βουτηγμένος στήν ασωτεία, τελικώς αποθνήσκει πάνω ςήν ηδεία στιγμή. Καταφθάνει ο Λιάπκιν, όλοι τού θαυμάζουν τό παράστημα, τά χρώματα, σούσουρο αρκετό γιά τά δεδομένα μιάς κώμης. Στό πανέρι μαζεύονται ρώσοι τινες, εμιγκρέδες λόγω τού μπολσεβικισμού στήν πατρίδα των, ταλαιπωρούν τά συκώτια τους, κλαίν τίς μοίρες τους, πουλάν τίς γυναίκες τους...



Επιστρέφουμε – αναποφεύκτως - στόν Μωριά. Ο Μίχαλος Ρούσης, ήρως/ανθήρως, μιάς τριλογίας (ο Κοτζάμπασης τού Καστρόπυργου, Αίμα Χαμένο καί Κερδισμένο, τά Στερνά τού Μίχαλου) η οποία από μόνη της αποτελεί σπονδή στόν παρά φύσει ευδαιμονισμό. Ο Μίχαλος, φυλακισμένος καί μελλοθάνατος, αρνείται τήν θρησκεία του προκειμένου νά αποφύγη τήν εκτέλεση καί νά επιστρέψη στήν αγαπημένη του γυναίκα. Τουρκεύει, «προσλαμβάνει» αργώτερον μιά ελληνίδα τήν οποίαν νέμεται βουλιμικά, μαθημένος μόνο σέ «ναί» καί ανδρεικελικές συμπεριφορές, κάθε αράδα τών βιβλίων δείχνει τήν φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γάρ αποθνήσκωμεν νοοτροπία του. Τό τέλος τού τρίτου μέρους, τού τέλους τού έργου, εξακριβεύει σχεδόν όλα:


Όταν μπήκε στήν κάμαρα ο Κοσμάς, η Μάρθα ήταν κιόλας ολόγυμνη. Τό νεαρό κτήνος, μέ θολωμένο μάτι, έκανε νά χιμήξει απάνω της. Μα η γυναίκα τόν σταμάτησε μέ μιά ματιά.

- Γδύσου κι έσύ, του είπε.

Περιμένοντας νά γδυθή ο έφηβος, η γυμνή γυναίκα γονάτισε μπροστά στήν πολυθρόνα τού Μιχαλου. Τόν κοιτούσε στά μάτια μέ ματιά ξεδιάντροπη, όπου καθρεφτιζόταν όλη η πώρωση τής ψυχής της. Μέ χέρια πολύπειρα βρήκε, κάτω άπό τίς κουβέρτες, τήν νεκρή γύμνια τού σακάτη καί προσπάθησε νά τήν ερεθίσει.

- Θά ιδείς, γερο πόρνε! του είπε, καί θά γλυκαθείς…

Δέν πρόφτασε νά τελειώσει τόν λόγο της. Απόμεινε μέ μάτια γλαρά, στόμα μισάνοιχτο. Ο κτηνώδης έφηβος βρισκόταν κιόλας απάνω της.

***

Κατά τίς οχτώ καί μισή, η Μαρία καί τά δυό παιδιά γύρισαν άπ’τόν περίπατο. Μπήκαν καί οι τρεις, μέ χαρούμενη φούρια, στήν κάμαρα πού τήν φώτιζε μόνο τό αντιφέγγισμα απ'τήν θρακιά τού τζακιού.

- Πώς; Δέν άναψε η Μάρθα τήν λάμπα; απόρεσε η Μαρία.

Προχώρησε πρός τήν κονσόλα, όπου βρισκόταν η λάμπα καί τά σπίρτα. Μά η τρομαγμένη φωνή τής Αγγελικής τήν σταμάτησε.

- Μαμά! Έλα νά δεις πώς είναι ο μπαμπάς…

Πλησίασε, ανήσυχη, στήν πολυθρόνα του άρρωστου. Ο Μίχαλος κειτόταν πεσμένος στό δεξί πλευρό, μέ τό χέρι κρεμασμένο. Στήν μορφή του είχε παγώσει τό απαίσια παραμορφωτικό χαμόγελο. Τά γυαλένια του μάτια, κοιτούσαν κάτι, κάτω στο πάτωμα. Κάτι πού δέν υπήρχε πια.

Πικρός σπασμός παίδεψε τό χείλι τής Μαρίας. Κατόπι, γύρισε καί αντίκρισε τόν γιο της μέ βλέμμα γεμάτο μεγαλοπρέπεια.

- Κλείσε τά μάτια του πατέρα σου, είπε σιγανά.




Κι επειδή επαρχία δέον νά θεωρήται καί η νησιωτική ελλάς, δυό στάσεις σέ νησιά μας. Πρώτα στήν Τήλο, τό Χαμένο Νησί. Ο μοναδικός διασωθείς ενός ναυαγίου, ξεβράζεται στήν περί ής ο λόγος νήσον. Γιάνει σιγά σιγά· μαζύ μέ τά φυσικά του χρώματα, επανέρχονται καί τά συνήθη συναισθήματα καί ορμές. Αφού αφήσει τήν κόρη του αμφιτρύωνός του νά ελέγξη τήν πυκνότητα τού τριχωτού θώρακός του, επισημαίνει στά μεσόγεια τής νήσου, μιάν μυστηριώδη κυρίαν. Τήν προσεγγίζει καί ραδίως, ξεπεράσας τήν συβιλλικότητά της, μαθαίνει έκ τών έσω, τήν ποσότητα εκκρίσεως αφροδισίων υγρών. Τό τέλος όμως είναι τραγικόν. Η τρελλή τού νησιού, μιά γριά – εφιάλτης τών μικρών παιδιών, καταράσσεται τήν νήσον ήτις ξεμελιωθείσα, ταξιδεύει πρός τόν Ειρηνικόν. Καί ουχί μόνον. Η γραία ακούει ευχαρίστως τήν είδηση ότι ο εραστής, συνουσιάσας τήν, ώς προανεφέρθη, ερεβώδη κυρία, τελικώς τήν εφόνευσε. Αυτή η δέσμη τού παραλόγου είναι πού παραξενεύει τόν αναγνώστη όστις πιό εύκολα δέχεται τήν εικόνα μιάς νήσου νά ταξιδεύη στούς ωκεανούς παρά τήν ήρεμη αποδοχή από τήν γριά τής είδησης τού φονικού αφού μάλιστα η φονευθείσα ήτο θυγάτηρ της!


Τέλος, η Μεγάλη Χίμαιρα τής θελήσεως όπως εκλείψωσιν τοιαύτα περιστατικά από τήν ελληνική επικράτεια. Η Μαρίνα, γαλλίς, γόνος πόρνης πολυτελείας, γοητεύεται καί γοητεύει γραικό πλοίαρχον. Υπανδρεύονται κι έρχεται στήν ελλάδα γιά μόνιμη εγκατάσταση, στήν Σύρο. Εκεί, υπό τήν σκέπην τής δωρικής μητρός τού συζύγου της, προσπαθεί νά εγκλιματισθή. Φαίνεται νά τά καταφέρνη· ένα πεδίον μόνον παραμένει αχτένιστον: η τακτοποίησις τών σκιρτημάτων τού κορμιού της. Κάποιο βράδυ καίει τά αφαλατωμένα ηνία τού ορμονικού καθωσπρεπισμού παρέα μέ τόν κουνιάδο της. Σχεδόν ταυτόχρονα η κορούλα της χάνει τήν μάχη μέ τόν θάνατο, ασθενούσα βαρέως. Η πεθερά δέν τό συγχωρά όπως είναι λογικόν. Ωθεί στήν αυτοκτονία τόν άπιστον υιόν της, καί ενώ ο έτερος (ο κερατάς) υιός επιστρέφει στήν οικίαν απουσιάσας μήνες πολλούς έν εργασία, έρχεται σέ συνεννόησιν, περί τής ευτελισμένης, μετά τής νεμέσεως.

ΜΠΛΟΥΜ!


Τά κεφαλοπουλα σκόρπισαν τρομαγμένα. Τρύπωσαν οι γωβιοί μες ςά θαλάμια τους. Η πέρκα έκανε σάν τρελή. Μονάχα ο κάβουρας κατέβηκε άπό τόν βράχο του αργοπερπατώντας, σάν νά μήν γίνηκε τίποτα. Καί μέ δαγκάνες ανοικτές ςραβοδρόμησε πρός τήν καινούργια του τροφή.







Διαβάζοντας ένα ποστάκι του Πάνου, μού μπήκε η ιδέα γιά τό παρόν.




blog stats