Σαλιγκάρια, μιά ζωή...

Τό ημερολόγιο κάτω άπό μιά χοντρούλα πράσινη γραμμή μαρτυρούσε:

Τών Τριών Ιεραρχών

(Σχολική Εορτή)

Δηλαδή;

Δηλαδή αργία βρέ χαζούλη!

Δέν είδες πόσο εύκολα κυλούσες στούς δρόμους ερχόμενος στήν δουλειά. Δικαιολογημένως απόντες οι γονείς μέ τά τέκνα των.

Μά είσαι σίγουρος ; 

Καί βέβαια είμαι!

Μά σίγουρα;

Ναί λέμεεεεεεεεεεεεεεεε!

Ημέρα αφιερωμένη σέ Βασίλειο, Γρηγόριο, Ιωάννη (μορφές , άγιοι τού χριστιανικού δόγματος) αλλά καί δεσπόζουσα εορτή στήν παιδεία τού σήμερα;

Τς τς τς!

Πού είναι άραγε οι μέ πολύ ευκολία θιγόμενοι θιασώτες τής πολυπολιτισμικής παιδείας; Γιατί δέν προστρέχουν τώρα, κάθιδροι καί λαχανιασμένοι, σκουντουφλώντας σέ φόρα αλλά καί σέ αυλές νά φωνάξουν υπερασπιζόμενοι τήν διαφορετική θρησκεία τών αλλοδαπών; Τί τούς κρατά διστακτικούς στήν κατάθεση προτάσεων ώστε νά γίνουν τά σχολειά όπως τό πανεπιστήμιο του Γκλόστερ κατά David Lodge*; Ποιός σκοτεινιάρικος φορέας τούς αποτρέπει νά απαιτήσουν πλήρη αποχριστιανοποίηση τών παραστάσεων στήν εκπαίδευση; Πουρκουά δέν προτάσσουν τά στήθη των στήν συνεχιζομένη θρησκευτική καταπίεση τών ξένων σχολιαρόπαιδων διά τού υπούλου εορτασμού κάποιων προγόνων τών χριστιανοταλιμπάν; Πού εχάθη τό σφρίγος των;

Μά γαμώ τόν μπελά μου, δέν ήπιαν χέμο ή ομοβαλτίνη τό πρωί;

* Αδυναμίες, τί νά κάνης…

…