ἀπόπλους

 

καθυστερὰ

Την περασμένη εβδομάδα (σ.σ. ἴσως καὶ λίιιιγο παραπάνω), ο καθηγητής της φιλοσοφίας Ντιντιέ Λεμέρ σε λύκειο της πόλης Τραπ, στα περίχωρα του Παρισιού, κατήγγειλε τον εξισλαμισμό στο σχολείο και στην πόλη και στη συνέχεια αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Ισλαμιστές απείλησαν ότι θα τον ξεκοιλιάσουν όπως τον Σαμυέλ Πατύ και φιλο-ισλαμιστές πήγαν να τον βγάλουν τρελό. Και παρότι ο Λεμέρ επιμένει ότι το πρόβλημα είναι ο ισλαμισμός, όχι αυτοί που τον καταγγέλλουν, έχει βρεθεί σήμερα στη θέση του υπόλογου: προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν είναι μυθομανής ή/και ακροδεξιός.

 

Παρά τις εκατοντάδες των ρεπορτάζ και των καταγγελιών γύρω από τον εξισλαμισμό ολόκληρων κοινοτήτων -την επικράτηση της Σαρία, την υποχώρηση του λαϊκού σχολείου και την κατάργηση των νόμων της Δημοκρατίας- όταν ο Ντιντιέ Λεμέρ είπε ότι ο ρόλος του στο σχολείο έχει ακυρωθεί από την ισλαμική παρουσία, μια μερίδα των ΜΜΕ έπεσε, κυριολεκτικά, να τον φάει. Το να λες την αλήθεια για την άνοδο του ισλαμισμού, του κοινοτισμού και του αυτονομισμού θεωρείται είτε έγκλημα, είτε πράξη γενναιότητας. Πόση αλήθεια αντέχουμε;

 

Ο Λεμέρ καταγγέλλει ότι διδάσκει φιλοσοφία σε απόντες και σε κουφούς. Τα παιδιά των μουσουλμανικών οικογενειών κάθονται στην άκρη της αίθουσας και δεν συμμετέχουν καθόλου: συνήθως παραμένουν στο μάθημα για να μην πάρουν απουσία, αλλά δεν έχουν καμιά επαφή με όσα λέγονται στη διάρκειά του. Όταν συναντά τους μαθητές του στην πόλη είναι ντυμένοι με σαλαφιστικά ενδύματα: η φοίτηση στο σχολείο γίνεται, όσο γίνεται, εξαιτίας της νομικής υποχρέωσης και μόνο.

 

Ζούμε εδώ και χρόνια σε κατάσταση νοσηρής άρνησης της πραγματικότητας: μέρος του Τύπου και των οργανώσεων των υποτιθέμενων ανθρωπίνων δικαιωμάτων αντικαθιστούν την πραγματικότητα με μια δογματική ιδεολογία και φτάνουν στο σημείο να κατηγορούν όποιον τολμάει να πει την αλήθεια ότι «επιζητεί τη δημοσιότητα». Πράγμα που ειπώθηκε αυτές τις μέρες για τον Ντιντιέ Λεμέρ ο οποίος, με το να πει την αλήθεια, έβαλε τη ζωή του σε κίνδυνο.

 

Η επιστροφή του καθηγητή στο σχολείο είναι αδύνατη, αν και οι συνάδελφοί του -μερικοί ανοιχτά, άλλοι σιωπηρά- συμφωνούν με τα λεγόμενά του και ενθαρρύνουν τις εκπαιδευτικές αρχές να τον υποστηρίξουν σε αυτή τη δοκιμασία. Από την άλλη πλευρά, ο δήμαρχος της πόλης Tραπ και ο νομάρχης της επαρχίας Ιβλίν παραπονέθηκαν ότι με τα λόγια του ο Λεμέρ «στιγματίζει τους κατοίκους της περιοχής τους». Ο Λεμέρ εμφανίστηκε σε πολλές εκπομπές στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, ενώ έδωσε μακροσκελείς συνεντεύξεις σε περιοδικά της αριστεράς όπως το Marianne, για να υπερασπιστεί τον εαυτό του: «Είναι σαφές ότι κατηγορώντας με ότι στιγματίζω τους κατοίκους, αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να με δυσφημίσουν, ακόμα και να εμφυσήσουν μίσος εναντίον μου. Υπηρέτησα με πάθος την παιδεία επί είκοσι χρόνια αλλά η Δημοκρατία έχει εγκαταλείψει το σχολείο,» είπε. «Ασχολούμαστε με το χρώμα του δέρματος, όχι με τα ανθρώπινα όντα κι ακόμα λιγότερο με τους πολίτες. Ασχολούμαστε με τις μειονότητες οι οποίες δεν αναγνωρίζουν την εθνική κοινότητα, όπου οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι στο σώμα και στο πνεύμα, κι όπου υπάρχουν, δικαιώματα, υποχρεώσεις και αξιοπρέπεια.»

 

Ο Ντιντιέ Λεμέρ κυκλοφορεί πια με αστυνομική παρουσία, ενώ ψάχνει για δουλειά.                    

 

Προσπαθῶ νὰ ἀποφασίσω ποιός εἶναι περισσότερο ἀπεχθής: ὁ ἰσλαμιστὴς ἢ σχεδὸν συνοδοιπόρος του, ἰσλαμοαριστεριστής; Μετὰ ἀπὸ ὤριμη σκέψη ποὺ φθάνει νὰ διεκπεραιωθεῖ σὲ τρία νανοδευτερόλεπτα, ἀπεφασίσαμεν: Ψηφίζομε τὸ(ν) δεύτερο.

 

Κιὲλ περίπτωσις!

So you think. Ὁ Δάμων καὶ ὁ Φιντίας, ὁ Κάστωρ καὶ ὁ Πολυδεύκης, ὁ Φίλιππος καὶ ὁ Ναθαναὴλ δὲν φτιάχναν δίδυμο τέτοιο ποὺ εἶχαν ὁ Χρυσοβέργης μὲ τὸν Γιατρᾶ. Δίδυμο δημιουργῶν ἂς ποῦμε δεύτερο (ἂς ποῦμε, λέμε) στὰ χρόνια ἐκεῖνα (παρότι σήμερα τὰ πονήματά τους, συγκρινόμενα, ἀπέχουν ἑβδομῆντα ἔτη φωτὸς ἀπὸ τὸ καλλίτερο σύγχρονο) μὲ τὴν οὔγια νὰ γράφῃ κλασσικὸ λαϊκὸ μὴ ἔντεχνο. Mὴ ἔντεχνο. Μὴ ἔντεχνο καὶ ὡς ἐκ τούτου ἔκθετο στὴν περιφρόνηση, στὴν ἀψήφηση, στὴν ἀγνόηση ἀπὸ τὴν νομεγκλατούρα. Ὁ Γιατρᾶς, πρὸ τριῶν ἡμερῶν ταξιδέψας στὴν ἄλλη ὄχθη (γαῖαν ἔχοις ἐλαφράν, ἀξιομακάριστε ἀδελφὲ ἡμῶν!) ἦταν ὁ στιχουργός. Στιχουργὸς καὶ τοῦ ἄσματος αὐτοῦ, ποὺ βλέποντάς του τὸ βίντεο… Κατ’ἀρχάς, κορωνὶς ὁ διασυμπαντικὸς Γιάννης Παλαιολόγου – τὸ διασκεδάζει κάργα! Ἐνῷ παραδίπλα οἱ κύριοι τῆς ὀρχήστρας σὲ λαμὲ ( ; ) ὑποκάμισα καὶ ἕνα ὑποβόσκον τουπὲ σχεδὸν ἴασις γιὰ παρεπιδημοῦντα ντελίριουμ τρέμενς· ὁ διπλοθεσίτης ντράμερ ποὺ μεριμνᾷ (μὲ παράταιρα στὶκς ὡστόσο) καὶ γιὰ τὸ τύμπανο σὲ κάθε «νομίιιιιζεις» κυρίως ὅμως ὁ μπασίστας ὅστις γαμεῖ καὶ δέρνει! Γαμεῖ καὶ δέρνει –καλὴ τοῦ ὥρα! Κρέντιτς καὶ στὴν Λουκᾶ, τὸ ἀρχετυπικὸ τσάμπυ μελανούρι. Καὶ ὁ Στράτος, ἂχ ὁ Στράτος, ἀκόμα καὶ σὲ ἀπροπόνητο πλέϋ μπάκ, γαμιστερότατος. Στὰ λευκά, χωρὶς νὰ λείπῃ ἡ ποσὲτ - ποῦ πᾶτε ῥὲ χλιμίτζουρες χωρὶς ποσὲτ σὲ σακάκι, ποῦ πᾶτε; Σᾶς πρέπει φουρὸ ὅλους ὑμᾶς τοὺς μὲ χωρὶς ποσὲτ στὸ πανωφόρι! So you think, τὸ δίχως ἄλλο!

https://www.youtube.com/watch?v=XxHkoHEBF-Q

Φίλιππος καὶ Θεοδώρα

Ἐλάχιστοι γνωρίζουν καὶ κανεὶς δὲν ἀνέφερε, αὐτὲς τὶς ἡμέρες, καίτοι ὑπῆρξε μιὰ ἀνοχὴ τῆς ὁλοκληρωτικῆς κατὰ τ’ἄλλα δημοσιογραφικῆς κλίκας τῆς χῶρας μας πρὸς τὴν Μοναρχία, ὅτι ὁ Βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ὠνόμασε τὰ δύο μικρότερα παιδιά του, Θεοδώρα (1983) καὶ Φίλιππο (1986), πρὸς τιμὴν τοῦ θείου του, Δουκὸς τοῦ Ἐδιμβούργου Φιλίππου ὁ ὁποῖος εἶχε ἐπ’ἴσης, ἀδελφὴ Θεοδώρα (ἡ ἄκρως δεξιὰ στὴν οἰκογενειακὴ φῶτο μὲ τὸν Ἀνδρέα καὶ τὴν Ἀλίκη), γεννηθεῖσα τῷ 1906.

ἀλεβίται

Πέρα ἀπὸ πτερόεντα ἕπεα σὲ συνεντεύξεις τύπου (ποὺ κι αὐτὰ ἔχουν τὴν χρησιμότητά των σημειολογικῶς) σημαντικότερες κατὰ πολύ, κἄποιες ἄλλες κινήσεις τῆς Ἑλλάδος. 

 

ὁ ἐνδοτισμὸς στὰ αὐτοσκοπίστικά του

 

Εἶδα αὐτὸ τὸ σούσουρο περὶ τοῦ Δένδια στὴν Ἄγκυρα καὶ δὲν μποροῦσα νὰ καταλάβω ἐὰν ἡ ἱκανοποίησις ἡμῶν ἔχῃ πράγματι βάση ἢ ἂν εἶναι ἁπλῶς ἐγχώριος βαυκαλισμός. Περίμενα λιγουλάκι γιὰ νὰ ἐντρυφήσω εἰς τὰ τουρκικὰ μέσα· ἐκεῖ θὰ ἔβλεπα σίγουρα ποῖα ἡ ἐπίδρασις/ἐντύπωσις Δένδια, κἄπου ξεχάστηκα, δὲν εἶδα κἄτι ἀλλὰ ἐν τάξει τὴν βρῆκα τὴν ἄκρη. Πρωτοσέλιδο ἐφημερῖδος ἀνηκούσης στὴν ἀνανεωτικὴ ἀριστερὰ [ΚΚΕ ἐσωτερικοῦ ἀνανεωτικὴ ἀριστερά, ἐκ τοῦ ΚΚΕ ἐσωτερικοῦ (τὸ ὁποῖο κἄποτε) ἐκ τοῦ ΚΚΕ μᾶς δείχνει, μᾶς ἐπιβεβαιώνει ἀκόμα καὶ στὰ 2021 ὅτι οἱ κατηγορίες ἀπὸ τοὺς ἄγαρμπους δεξιοὺς τοῦ 1950, εἶχαν βάση. 

τιτάνας!

Πρίγκηψ Φίλιππος! Μιὰ τεραστία προσωπικότης! Χωρὶς τὴν δυνατότητα, ἐκ τῶν πραγμάτων, νὰ ὑποσκελίσῃ τὴν πλέον ἐμβληματικὴ μορφὴ ἑνὸς θεσμοῦ ποὺ μετὰ τὴν ῥωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία (ἢ γενικῶς τὸν χριστιανισμὸ) εἶναι ὁ πιὸ ἀναγνωρίσιμος, -τοὐλάχιστον- ὡς πρὸς τὸ διηνεκές του, μπόρεσε μὲ τὴν sui generis προσωπικότητα του νὰ σταθῇ μπροστά. Ὁ Βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ἐδήλωσεν: «Ο Πρίγκιπας Φίλιππος ήταν ένας αξιοθαύμαστος άνθρωπος που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο καθήκον και την υπηρεσία για τη χώρα του και την Κοινοπολιτεία. Η θλίψη μου είναι ακόμα μεγαλύτερη λόγω των στενών οικογενειακών μας δεσμών. Θα λείψει βαθιά από όλους μας. Ηταν ένας άνθρωπος με υπέροχο χαρακτήρα που θα θυμόμαστε για την προνοητική του σκέψη, την ευφυή εξυπνάδα του και τη συνεχή ενθαρρυντική του υποστήριξη προς την Βασίλισσα Ελισάβετ Β'». 

Πολλοὶ νεοέλληνες δημοσιογράφοι καὶ δημοσιολόγοι ἢ ἁπλῶς καφενειακῷ τῷ τρόπῳ σχολιάζοντες ἱδιῶται, τονίζουν ὅτι μισοῦσε τὴν Ἑλλάδα ἐπειδὴ ἔφυγε/φυγαδεύτηκε πρὶν νὰ κλείσῃ δεκαοκτὼ μῆνες ζωῆς λόγῳ πραξικοπήματος ἀντιβασιλικῶν καραβανάδων. Τοῦτο δὲ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ Ἐλισάβετ (καὶ αὐτὸς) δὲν ἦλθαν ποτὲ στὴν χῶρα (λὲς καὶ δὲν ὑπῆρξε κατόπιν περίοδος 1936-1967, λὲς καὶ ἡ περίοδος π.χ. βασιλείας τοῦ ἐξαδέλφου του, Παύλου, τοῦ προκαλοῦσε δυσανεξία). Ἀνακριβὲς τοῦτο καθὼς τὸ ζεῦγος (ἐνόσω ὁ Γεώργιος ὁ Στ΄ ζοῦσε) τὴν ἐπεσκέφθη. Μάλιστα ἦλθαν μέχρι τὴν Νίκαια (9 Δεκεμβρίου 1950) καὶ τὰς παρυφὰς τῆς Νεαπόλεως, εἰς πευκόφυτον λόφον  – ποῖος χρειάζεται κἄτι περισσότερο νὰ δῇ ἀπὸ μιὰ χῶρα ὅταν τῆς ἔχει ἐπισκεφθῇ τὴν Κοκκινιᾶ; «Κατέβηκα Πειραιᾶ, ἐλλιμενίσθην Μικρολιμάνῳ, ἀνηφόρισα Νέα Κοκκινιᾶ, εἶδα τὸ δασάκι, ἔ, τζάμι, τί ἄλλο νὰ δῶ; τὰ εἶδα ὅλα. Ἀκρόπολη; Μπάαα. Ντὸντ κέαρ ἂτ ὤλλ. Ὅ,τι ἔδει νὰ δῶ, τὸ εἶδον. Τσῆηηερς».  Ἐπ’ἴσης, ἐπεσκέφθη τὴν Κέρκυρα, ἦλθε καὶ τὸ 64 στοὺς γάμους τοῦ Κωνσταντίνου.

Τὸ δασάκι ποὺ ἀναφέρθηκε, ἕνας λόφος στὴν περιοχὴ τῆς Νικαίας, τὸ ὁποῖο πάντα ὀνομάζαμε (πλὴν δεξαμενὴς) Ἅγιο Φίλιππα – δὲν ξέραμε ὅμως ὅτι εἶχε νὰ κάνει μὲ τοὺς βασιλεῖς τῆς Ἀγγλίας – τὸ νὰ μεγαλώνῃς στὴν ἑλληνικὴ ῥεπουμπλικανία στὰ ‘80-‘90 ἦταν ὅμοιο μὲ τὸ νὰ εἶσαι στὸ Πρίπιατ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 86. Τὸ ναΰδριον μάλιστα, ἐντός του, στὶς εἰκόνες του, στὸ τέμπλο, ἔχει καὶ τὴν Ὀσία Ἐλισάβετ – εἶναι δῆλα δη ἀφιερωμένο καὶ σὲ αὐτήν]. 

ὁ νοέλλην ῥεπουμπλικάνος ἔχει μιὰν ὑπέροχον καὶ ὀξυδερκὴν στάσιν ὅσον ἀφορᾷ τὴν καταγωγή, ἐθνικότητα τοῦ χῖ ψῖ προσώπου. Γνωρίζουμε ὅτι εἶναι ἕτοιμος νὰ ἀναγνωρίσῃ ἑλληνικότητα στὸν ἀσσύριο wannabe λαθρομετανάστη ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει φθάσει ἀκόμα ἐδῶ, εἶναι στὸ Ἀϊβαλὶ καὶ κανονίζει ἀντίτιμο μὲ τὸν διακινητὴ γιὰ νὰ περάσῃ ἀπέναντι ἀλλὰ φυσικὰ οἱ βασιλιάδες εἶναι γερμανοί. Ὁπότε καὶ ὁ Φίλιππος δὲν ἦταν Ἕλληνας. Φυσικά, ἐμπιστοσύνη σὲ ἔναν νεοέλληνα (καὶ δὴ ἀντιβασιλικὸ) δὲν μπορεῖ νὰ ἔχῃ κἄποιος, ἀκόμα καὶ γιὰ νὰ τοῦ ζητήσῃ νὰ ἀνάψῃ τὸν θερμοσίφωνα στὶς ἑπτάμισυ μῖ μῖ. Τὴν ἀπάντηση στὸ τί ἦταν ὁ Φίλιππος, τὴν δίνει ἡ κουνιάδα του, ὀλίγον τί μυθοπλασμένως, στὸ δὲ κράουν ὅταν ἀπευθύνεται στὸν Λονδίνῳ ἕλληνα πρέσβη, σὲ μιὰ γιορτοῦλα. «Ἑλλάς! Μᾶς ἔδωσε τὴν δημοκρατία, τὴν φιλοσοφία καὶ τὸν γαμπρό μου».

 

Γαίαν ἔχοις ἐλαφράν, ὦ Φίλιππε! 

θεοκρατία σκέτη

Διάβασα κἄπου ὅτι ὑπεβλήθη μήνυση γιὰ ἐκείνηνα τὴν φάση ποὺ διαφωτισταὶ τὴν πέσαν σὲ ἐποχούμενο φέροντα εἰκόνα τῆς Παναγίας κλπ κλπ.. Κάκιστα. Ἡ κίνησις εἶναι στὸ πλαίσιο μιᾶς τελείως λανθασμένης τακτικῆς. Δὲν πρέπει ἐπ’οὐδενὶ νὰ κρύβωνται, νὰ ἀποσιωποῦνται καὶ πολὺ πολὺ περισσότερο νὰ διώκονται ἐπειδὴ ξερωγὼ θίγονται ἱερὰ καὶ ὅσια. Ἡ τακτικὴ περασμένων, πολὺ περασμένων δεκαετιῶν ὅταν διώκοντο π.χ. ἀρνησιπάτριδες καὶ σερνάμενοι σὲ δίκες, ἐξωραϊζοντο (ἢ καὶ καθαγιάζοντο) στὰ μάτια τῆς κοινῆς γνώμης, πρέπει νὰ ἀπορριφθῇ. Συνεχὴς προβολὴ τέτοιων συνθημάτων καὶ κινήσεωv, νὰ μάθῃ κι ὁ τελευταῖος ψιλαπολιτὶκ τοῦ καθενὸς τὰ θέλω καὶ πιστεύω – αὐτὰ τὰ «ὅ,τι μισοῦμε, βρίσκεται ἐδῶ» μὲ χωρὶς κόμμα τὸ ὅτι, ἀμορφωσιὰ γενικῶς. Ἀφῆστε τὸν κάθε χριστιανοφοβικό, τὸ πᾶσα ἕνα ἀνθελληναρᾶ νὰ μᾶς συνεχῶς σμπρώχνει τὶς ἰδέες του. Τί ὡραῖο ὁρισμὸ εἶχες δώσει, Ντ. Κρ.! Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, βλέποντας τὸ γεγονὸς καὶ τὶς ὅποιες ἀντιδράσεις... Δὲν ἔχει ἀλλάξει αἰώνας, δὲν ἔχουν περάσει πολλὰ χρόνια, δὲν ἔχει μεταβληθεῖ (τόσο) ἡ ψυχοσύνθεσή μας, τὰ γοῦστα, τὰ κουμπιά μας ἀπὸ τότε. Τότε γιατί δὲν ὑπῆρξε καμία ἀντίδραση, οὔτε στὸ ἕνα ἑκατοστὸ ἀπὸ τὶς ἀντιδράσεις ποὺ εἶχαν σημειωθῇ ὅταν, πρὸ δεκαετίας τοὐλάχιστον, ἀστυνομικοὶ εἶχαν σκίσει σελίδες (μὲ ἀποσπάσματα) τοῦ Κορανίου; Δὲν ἀκούστηκε τίποτε καὶ ἀπὸ κανέναν ἐκτὸς ἀπὸ τὴν συντηρητικὴ μερίδα τῆς δεξιᾶς. Οἱ μέϊνστριμ σεβαστικοί, οἱ μὴ ἀκραῖοι μεσαιοχωρίται ποὺ αὐτομαστιγώνονται ὅταν κἄποια θύραθεν μειονότης πάθει κἄτι ποὺ δὲν θὰ ἔπρεπε, ποῦ λιάζοντο τώρα; Καὶ σίγουρα, οἱ τότε κράξαντες τὴν ἀστυνομία, ἰσλαμολάγνοι, εἶναι οἱ ἴδιοι, μπορεῖ καὶ φυσικῶς οἱ ἴδιοι, ἴδεολογικῶς σίγουρα, ποὺ σταμάτησαν περαστικό, τοῦ πῆραν εἰκόνες μὲ θρησκευτικὰ σύμβολα (τῆς πίστεως τῆς πλειονότητος) καὶ τὰ κατέστρεψαν. Καὶ φυσικά, ἐπειδὴ ἡ χῶρα ἀποτελεῖ τζαμαχουρία, εἶναι θεοκρατία, φοβερὰ καὶ σκλαβιὰ σκιάζει τοὺς ἄθρησκους, ἄθεους, διαβάζω ὅτι διδάσκουσα τοῦ ΕΚΠΑ μία μπαχαλόφρων ἀνάμεσα στοὺς ἐπιτιθέμενους. Δημόσια ὑπάλληλος; Μᾶλλον. Μισθοδοτουμένη ἀπὸ τὴν θεοκρατικὴ βεβαίως βεβαίως ἑλληνικὴ δημοκρατία.

 

Μήπως σὲ ἔντοκα γραμμάτια;

Ξέφυγε τῆς ἐπικαιρότητος ἀλλὰ ὅλο καὶ κἄτι ὑπάρχει νὰ εἰδησεοποιηθῇ. Ἄνθρωπος γὰρ ὁ ὁποῖος δὲν σιτίζεται γιὰ διάστημα μεγάλο ὑπάρχει, κουβαλᾷ προβλήματα. Τί γίνεται μὲ αὐτά; Γενικῶς τί γίνεται δῆλα δη, τώρα ποὺ κονφορμίστηκε καὶ σημαίνων ἀντάρτης πόλεως! Ἵσως δὲ νὰ ἀπηγοητεύθησαν φερέλπιδες νέοι τινές, οἱ ὁποῖοι εἰκονολάτραι ὄντες περὶ τοῦ Λουκέως, νὰ... Βέβαια, εἶναι λίγο δύσκολο νὰ γίνῃ πιστευτό, ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ (λέμε τώρα...) ὁ ἀπονήρευτος, ὁ ἀθῶος, ὁ πιστεύων ὅτι ὁ Λὺκ ὠθεῖτο ἀπὸ εὐγενῆ κίνητρα, αὐτὰ ποὺ πλὴν εὐγενῶν, εἶναι καὶ ἡδεῖα καὶ γνωστὰ τὴν ἀριστερὰ κοσμοθεωρία: τὰ 5-6-7-8-9 ἑκατομμύρια νεκρῶν δὲν εἶναι τίποτε (ἢ μᾶλλον εἶναι μιὰ παράπλευρη ἀπώλεια) μπροστὰ στὸ ἰδανικὸ τῆς παγκόσμιας ἐπανάστασης. Καὶ ἴσως νὰ ἀπηγοτεύθη ποὺ ἡ ΑΕ ὁ κύριος κύριος coofodine δὲν τὸ πῆγε μέχρι τέλους, τὸ ὁποῖο τέλος ἕνεκα ἡ περίπτωσις, ἴσως νὰ ἦτο μιὰ κἄποια ἀρχή. Ἀλλὰ ἐδῶ ξεφεύγουμε ἀπὸ τὸ σκεπτικὸ τοῦ μέσου ἀναρχοάπλυτου παρεπιδημοῦντος στὸ αὐτόνομο πριγκηπάτο τῶν Ἐξαρχείων. Τὰ πράγματα δὲν εἶναι τόσο ἰδεολογιστὶ ῥομαντικά. Διότι… Μὴν ξεχνᾶμε πὼς τὰ χέρια (=δάκτυλα) τοῦ φαρμακοχέρη ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νὰ πιέζουν τὴν σκανδάλη ἐκτελώντας (καὶ ὄχι δολοφονώντας) βδελυγμιώδεις ταξικοὺς ἐχθροὺς (ἐξουσιοδοτηθεὶς γι’αὐτὸ ἀπὸ τὸ 51% τῶν κηφήνων τῶν μελισσιῶν του) ὥστε νὰ ἀφιχθῇ ἐν Ἑλλάδι ἡ ἐπανάστασις, ξηγιόντουσαν (τὰ χέρια) ληστεῖες μὲ λεία πολλὰ εὐρὼ - ὅταν λέμε πολλά, ἐννοοῦμε πολλά, ὄχι μαλακεῖες. Μιλοῦμε γιὰ ποσὸν ψηφίων ἐπτά. Ἀπὸ ὅλο αὐτὸ τὸ τσοῦρμο τῶν ἀπιθάνων, ποὺ ἀπὸ τὸ 1975 μέχρι τὸ 2002 σκότωνε καπιταλιστές, ἐκδότες, ἀστυνομικούς, πολιτικούς, τραπεζιτικούς, βάζοντάς τα καὶ μὲ ἀμερικανούς, τούρκους, ἄγγλους καὶ εἶχε τὸν ἄπιαστο, μόνον ἡ Αὐτοῦ Ἐξοχότης Κύριος Κύριος Δημήτριος Κουφοντίνας καὶ ὁ υἱὸς τοῦ Witte γνωρίζουν ποῦ ἔχουν καβατζωθεῖ τὰ μαρούλια. Μιλᾶμε γιὰ ποσὸν ποὺ σοῦ φτιάχνει γεράματα μέγκλα καθ’ὅσον τί κέρδητα νὰ ἔχεις ἀπὸ μέλισσες πιά; Καὶ ὁ δὲ Γιωτόπουλας, μόνον τὸν ἔνφια γιὰ τὸ προλεταριακὸ τσαρδὶ στοὺς λειψοὺς ποὺ πρέπει νὰ δίνῃ, δὲν τοῦ ἔχει μείνει τίποτις καθ’ὅσον οὔτε ἕνα ἰδιαίτερο δὲν θὰ μπορέσει νὰ κάνει, σιγὰ μὴν θυμᾶται τὰ θεωρήματα τοῦ Ὤϋλερ. Ὁπότε τί ἀπεργίες πείνης γιὰ τὸ ἀνάλγητο ἀστικὸ καθεστὼς καὶ θανάτους ἐξ ἀσιτίας μὲ λέτε… Ἕνας ἀντάρτης πόλεων εἶναι ὁ Λουκᾶς, δὲν εἶναι μαλάκας! (Κατὰ τὸ «κομμουνιστὴς εἶμαι, δὲν εἶμαι μαλάκας» ποὺ συχνάκις λένε κἄποιοι μπολσεβίκοι ὅταν τῶν στηλιτεύουν ἕναν κἄποιο τρόπο λίγο συβαρίτικον καὶ ἀναντίστοιχον μὲ τὰ διακηρυττόμενά των).