καθυστερὰ

Την περασμένη εβδομάδα (σ.σ. ἴσως καὶ λίιιιγο παραπάνω), ο καθηγητής της φιλοσοφίας Ντιντιέ Λεμέρ σε λύκειο της πόλης Τραπ, στα περίχωρα του Παρισιού, κατήγγειλε τον εξισλαμισμό στο σχολείο και στην πόλη και στη συνέχεια αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Ισλαμιστές απείλησαν ότι θα τον ξεκοιλιάσουν όπως τον Σαμυέλ Πατύ και φιλο-ισλαμιστές πήγαν να τον βγάλουν τρελό. Και παρότι ο Λεμέρ επιμένει ότι το πρόβλημα είναι ο ισλαμισμός, όχι αυτοί που τον καταγγέλλουν, έχει βρεθεί σήμερα στη θέση του υπόλογου: προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν είναι μυθομανής ή/και ακροδεξιός.

 

Παρά τις εκατοντάδες των ρεπορτάζ και των καταγγελιών γύρω από τον εξισλαμισμό ολόκληρων κοινοτήτων -την επικράτηση της Σαρία, την υποχώρηση του λαϊκού σχολείου και την κατάργηση των νόμων της Δημοκρατίας- όταν ο Ντιντιέ Λεμέρ είπε ότι ο ρόλος του στο σχολείο έχει ακυρωθεί από την ισλαμική παρουσία, μια μερίδα των ΜΜΕ έπεσε, κυριολεκτικά, να τον φάει. Το να λες την αλήθεια για την άνοδο του ισλαμισμού, του κοινοτισμού και του αυτονομισμού θεωρείται είτε έγκλημα, είτε πράξη γενναιότητας. Πόση αλήθεια αντέχουμε;

 

Ο Λεμέρ καταγγέλλει ότι διδάσκει φιλοσοφία σε απόντες και σε κουφούς. Τα παιδιά των μουσουλμανικών οικογενειών κάθονται στην άκρη της αίθουσας και δεν συμμετέχουν καθόλου: συνήθως παραμένουν στο μάθημα για να μην πάρουν απουσία, αλλά δεν έχουν καμιά επαφή με όσα λέγονται στη διάρκειά του. Όταν συναντά τους μαθητές του στην πόλη είναι ντυμένοι με σαλαφιστικά ενδύματα: η φοίτηση στο σχολείο γίνεται, όσο γίνεται, εξαιτίας της νομικής υποχρέωσης και μόνο.

 

Ζούμε εδώ και χρόνια σε κατάσταση νοσηρής άρνησης της πραγματικότητας: μέρος του Τύπου και των οργανώσεων των υποτιθέμενων ανθρωπίνων δικαιωμάτων αντικαθιστούν την πραγματικότητα με μια δογματική ιδεολογία και φτάνουν στο σημείο να κατηγορούν όποιον τολμάει να πει την αλήθεια ότι «επιζητεί τη δημοσιότητα». Πράγμα που ειπώθηκε αυτές τις μέρες για τον Ντιντιέ Λεμέρ ο οποίος, με το να πει την αλήθεια, έβαλε τη ζωή του σε κίνδυνο.

 

Η επιστροφή του καθηγητή στο σχολείο είναι αδύνατη, αν και οι συνάδελφοί του -μερικοί ανοιχτά, άλλοι σιωπηρά- συμφωνούν με τα λεγόμενά του και ενθαρρύνουν τις εκπαιδευτικές αρχές να τον υποστηρίξουν σε αυτή τη δοκιμασία. Από την άλλη πλευρά, ο δήμαρχος της πόλης Tραπ και ο νομάρχης της επαρχίας Ιβλίν παραπονέθηκαν ότι με τα λόγια του ο Λεμέρ «στιγματίζει τους κατοίκους της περιοχής τους». Ο Λεμέρ εμφανίστηκε σε πολλές εκπομπές στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, ενώ έδωσε μακροσκελείς συνεντεύξεις σε περιοδικά της αριστεράς όπως το Marianne, για να υπερασπιστεί τον εαυτό του: «Είναι σαφές ότι κατηγορώντας με ότι στιγματίζω τους κατοίκους, αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να με δυσφημίσουν, ακόμα και να εμφυσήσουν μίσος εναντίον μου. Υπηρέτησα με πάθος την παιδεία επί είκοσι χρόνια αλλά η Δημοκρατία έχει εγκαταλείψει το σχολείο,» είπε. «Ασχολούμαστε με το χρώμα του δέρματος, όχι με τα ανθρώπινα όντα κι ακόμα λιγότερο με τους πολίτες. Ασχολούμαστε με τις μειονότητες οι οποίες δεν αναγνωρίζουν την εθνική κοινότητα, όπου οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι στο σώμα και στο πνεύμα, κι όπου υπάρχουν, δικαιώματα, υποχρεώσεις και αξιοπρέπεια.»

 

Ο Ντιντιέ Λεμέρ κυκλοφορεί πια με αστυνομική παρουσία, ενώ ψάχνει για δουλειά.                    

 

Προσπαθῶ νὰ ἀποφασίσω ποιός εἶναι περισσότερο ἀπεχθής: ὁ ἰσλαμιστὴς ἢ σχεδὸν συνοδοιπόρος του, ἰσλαμοαριστεριστής; Μετὰ ἀπὸ ὤριμη σκέψη ποὺ φθάνει νὰ διεκπεραιωθεῖ σὲ τρία νανοδευτερόλεπτα, ἀπεφασίσαμεν: Ψηφίζομε τὸ(ν) δεύτερο.