τιτάνας!

Πρίγκηψ Φίλιππος! Μιὰ τεραστία προσωπικότης! Χωρὶς τὴν δυνατότητα, ἐκ τῶν πραγμάτων, νὰ ὑποσκελίσῃ τὴν πλέον ἐμβληματικὴ μορφὴ ἑνὸς θεσμοῦ ποὺ μετὰ τὴν ῥωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία (ἢ γενικῶς τὸν χριστιανισμὸ) εἶναι ὁ πιὸ ἀναγνωρίσιμος, -τοὐλάχιστον- ὡς πρὸς τὸ διηνεκές του, μπόρεσε μὲ τὴν sui generis προσωπικότητα του νὰ σταθῇ μπροστά. Ὁ Βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ἐδήλωσεν: «Ο Πρίγκιπας Φίλιππος ήταν ένας αξιοθαύμαστος άνθρωπος που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο καθήκον και την υπηρεσία για τη χώρα του και την Κοινοπολιτεία. Η θλίψη μου είναι ακόμα μεγαλύτερη λόγω των στενών οικογενειακών μας δεσμών. Θα λείψει βαθιά από όλους μας. Ηταν ένας άνθρωπος με υπέροχο χαρακτήρα που θα θυμόμαστε για την προνοητική του σκέψη, την ευφυή εξυπνάδα του και τη συνεχή ενθαρρυντική του υποστήριξη προς την Βασίλισσα Ελισάβετ Β'». 

Πολλοὶ νεοέλληνες δημοσιογράφοι καὶ δημοσιολόγοι ἢ ἁπλῶς καφενειακῷ τῷ τρόπῳ σχολιάζοντες ἱδιῶται, τονίζουν ὅτι μισοῦσε τὴν Ἑλλάδα ἐπειδὴ ἔφυγε/φυγαδεύτηκε πρὶν νὰ κλείσῃ δεκαοκτὼ μῆνες ζωῆς λόγῳ πραξικοπήματος ἀντιβασιλικῶν καραβανάδων. Τοῦτο δὲ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ Ἐλισάβετ (καὶ αὐτὸς) δὲν ἦλθαν ποτὲ στὴν χῶρα (λὲς καὶ δὲν ὑπῆρξε κατόπιν περίοδος 1936-1967, λὲς καὶ ἡ περίοδος π.χ. βασιλείας τοῦ ἐξαδέλφου του, Παύλου, τοῦ προκαλοῦσε δυσανεξία). Ἀνακριβὲς τοῦτο καθὼς τὸ ζεῦγος (ἐνόσω ὁ Γεώργιος ὁ Στ΄ ζοῦσε) τὴν ἐπεσκέφθη. Μάλιστα ἦλθαν μέχρι τὴν Νίκαια (9 Δεκεμβρίου 1950) καὶ τὰς παρυφὰς τῆς Νεαπόλεως, εἰς πευκόφυτον λόφον  – ποῖος χρειάζεται κἄτι περισσότερο νὰ δῇ ἀπὸ μιὰ χῶρα ὅταν τῆς ἔχει ἐπισκεφθῇ τὴν Κοκκινιᾶ; «Κατέβηκα Πειραιᾶ, ἐλλιμενίσθην Μικρολιμάνῳ, ἀνηφόρισα Νέα Κοκκινιᾶ, εἶδα τὸ δασάκι, ἔ, τζάμι, τί ἄλλο νὰ δῶ; τὰ εἶδα ὅλα. Ἀκρόπολη; Μπάαα. Ντὸντ κέαρ ἂτ ὤλλ. Ὅ,τι ἔδει νὰ δῶ, τὸ εἶδον. Τσῆηηερς».  Ἐπ’ἴσης, ἐπεσκέφθη τὴν Κέρκυρα, ἦλθε καὶ τὸ 64 στοὺς γάμους τοῦ Κωνσταντίνου.

Τὸ δασάκι ποὺ ἀναφέρθηκε, ἕνας λόφος στὴν περιοχὴ τῆς Νικαίας, τὸ ὁποῖο πάντα ὀνομάζαμε (πλὴν δεξαμενὴς) Ἅγιο Φίλιππα – δὲν ξέραμε ὅμως ὅτι εἶχε νὰ κάνει μὲ τοὺς βασιλεῖς τῆς Ἀγγλίας – τὸ νὰ μεγαλώνῃς στὴν ἑλληνικὴ ῥεπουμπλικανία στὰ ‘80-‘90 ἦταν ὅμοιο μὲ τὸ νὰ εἶσαι στὸ Πρίπιατ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 86. Τὸ ναΰδριον μάλιστα, ἐντός του, στὶς εἰκόνες του, στὸ τέμπλο, ἔχει καὶ τὴν Ὀσία Ἐλισάβετ – εἶναι δῆλα δη ἀφιερωμένο καὶ σὲ αὐτήν]. 

ὁ νοέλλην ῥεπουμπλικάνος ἔχει μιὰν ὑπέροχον καὶ ὀξυδερκὴν στάσιν ὅσον ἀφορᾷ τὴν καταγωγή, ἐθνικότητα τοῦ χῖ ψῖ προσώπου. Γνωρίζουμε ὅτι εἶναι ἕτοιμος νὰ ἀναγνωρίσῃ ἑλληνικότητα στὸν ἀσσύριο wannabe λαθρομετανάστη ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει φθάσει ἀκόμα ἐδῶ, εἶναι στὸ Ἀϊβαλὶ καὶ κανονίζει ἀντίτιμο μὲ τὸν διακινητὴ γιὰ νὰ περάσῃ ἀπέναντι ἀλλὰ φυσικὰ οἱ βασιλιάδες εἶναι γερμανοί. Ὁπότε καὶ ὁ Φίλιππος δὲν ἦταν Ἕλληνας. Φυσικά, ἐμπιστοσύνη σὲ ἔναν νεοέλληνα (καὶ δὴ ἀντιβασιλικὸ) δὲν μπορεῖ νὰ ἔχῃ κἄποιος, ἀκόμα καὶ γιὰ νὰ τοῦ ζητήσῃ νὰ ἀνάψῃ τὸν θερμοσίφωνα στὶς ἑπτάμισυ μῖ μῖ. Τὴν ἀπάντηση στὸ τί ἦταν ὁ Φίλιππος, τὴν δίνει ἡ κουνιάδα του, ὀλίγον τί μυθοπλασμένως, στὸ δὲ κράουν ὅταν ἀπευθύνεται στὸν Λονδίνῳ ἕλληνα πρέσβη, σὲ μιὰ γιορτοῦλα. «Ἑλλάς! Μᾶς ἔδωσε τὴν δημοκρατία, τὴν φιλοσοφία καὶ τὸν γαμπρό μου».

 

Γαίαν ἔχοις ἐλαφράν, ὦ Φίλιππε!