μὰ βαλτὴ εἶσαι;!

Ἴσως νὰ μοῦ συνέβαινε ἐπειδὴ ἀνέκαθεν δὲν μποροῦσα νὰ τραβήξω, ὁ δόλιος, οὔτε μιὰν ἴσιαν γραμμήν! Nὰ φτιάξω τὸ κατιτίς μου, νὰ σχεδιάσω κἄτι, νὰ καταθέσω ἕνα κἄποιο, ἔστω κατ’ἐμέ, στοιχεῖο ὡραιότητος, βάσει τῶν δικῶν μου, κἄτι ὅμορφο - ὅλα τοῦτα, ποτὲ καὶ πουθενά! Καὶ θαύμαζα, ὡς ἐκ τούτου, τοὺς δυναμένους πράττειν κἄτι τὸ ἑλκυστικό! Δὲν ἤμουν καὶ τόσο ἐκλεκτικός, ὡστόσο. Θέλω νὰ πῶ πὼς δὲν τὴν ἔψαχνα ἐπισταμένως, νὰ μάθω τάσεις τῶν θεωμένων, διακρίσεις, κατηγορίες καὶ τὰ τοιαῦτα. Ἔβλεπα κἄτι θαμβωτικὸ καὶ τὸ ἐθαύμαζα – ἁπλῶς. Εἶχα χαμηλότερα, τοῦ συνήθους, πρότυπα· διέθετα δεκτικότητα ἰδιαιτέρως ἀνεπτυγμένη χωρὶς ἐκλεκτικισμοὺς συνεπῶς ὅλα ἦσαν εὔκολα, καλόβολα. Βάσει ὅλων αὐτῶν, τῶν ὄχι χαμηλῶν προσδοκιῶν ἀλλὰ μᾶλλον ἀνύπαρκτων τέτοιων, θὰ ἦταν ἐντελῶς φυσικὸ νὰ μὴν μὲ συνεπάρῃ τὸ κἄτι τὸ ὑπέρτατο, μιὰ κατάθεση ἀπαραμίλλου κάλλους δηλαδή. Παρὰ ταῦτα, ὅταν μοῦ συνέβη, βίωσα κατάσταση πρωτόγνωρη, μιὰ ἀποκάλυψη! Ἴσως μάλιστα νὰ τῆς πρέπει χαρακτηρισμὸς ῥηξικέλευθος, πρὸ ἐκείνου καὶ μετὰ αὐτό. Μοῦ εἶχε γίνει λίγο ἐμμονή, νὰ τὴν δῶ ἰδιωτικῶς, νὰ τὴν δῶ νὰ ἀποκαλύπτεται, νὰ μαρτυριέται. Ἀφαιρουμένων ὅλων τῶν λεπτομερειῶν ποὺ μᾶς ἔφεραν στὸ ἂς ποῦμε σημεῖο καμπῆς, τὴν εἶδα νὰ διώχνει κάθε ἐμπόδιο καὶ φάνηκε στὸ πεδίο μου αὐτό. Τὸ στῆθος της. Τὸ χρῶμα γαλακτερό, προσέδιδε φωτεινότητα ἡ ὁποία, τὸ δίχως ἄλλο, θὰ ἀναδεικνυόταν καὶ σὲ μὲρος σκοτεινό. Τὸ μέγεθος ἦταν ταιριαστὸ μὲ τὸ ὅλον δέμας. Οἱ συμμετρίες ἐπίσης. Ἡ θηλαία ἅλως στὸ δέον σημεῖο – ὄχι χαμηλὰ σὰν μιὰ παραίτηση, ἀλλὰ ὄχι καὶ ψηλότερα σὰν κἄτι τεχνητό. Ὄχι φυγόκεντρη ἔχουσα τάση ἀλλὰ οὔτε καὶ ἀλλήθωρα κεντρομόλα. Ἡ θηλὴ μεγαλοπρεπής, ἀκριβῶς στὸ μέσον τῆς ἅλω. Καὶ ὅλα αὐτά, ποριζόμενα μόνον ἀπὸ τὴν θέα. Καθὼς πλησίασα κι ἄλλο καὶ ἄγγιξα, μὲ συστολὴ καὶ αὐτοσυγκράτηση, τὰ μέρη ποὺ μὲ τσίγκλιζαν, παρατήρησα ὅτι καὶ ἄλλη αἴσθηση, ἡ ἀφή, δὲν ἄλλαζε ὅ,τι προηγουμένως εἶχα δεῖ. Δέρμα βελούδινο, θηλὴ εὔπλαστα σκληρὴ καὶ μαστὸς πλήρης, σὲ κάθε σημεῖο τῶν δακτύλων νὰ γίνεται αἰσθητὸ τὸ βάρος, ἡ παρουσία. Τὸ δὲ χρῶμα τῆς ἄλω, θύμιζε στεγνὴ ἄμμο σὲ παραλία ἢ ἀχνῖζον καρβέλι ψωμί. Κατάφερα μάλιστα, νὰ δῶ, νὰ ἀντιληφθῶ πὼς παντοῦ ὑπῆρχε ἡ χρυσῆ τομή, ὁ χρυσοῦς κανών! Ἂν ἄθροιζα τὴν διάμετρο τῆς ἄλω (α) μὲ αὐτὴν τῆς θηλῆς (β) καὶ διαιροῦσα μὲ τὴν δεύτερη θὰ εὕρισκα τιμὴ ἴδια μὲ τὸ πηλίκο τῆς διαμέτρου τῆς ἄλω καὶ τῆς θηλῆς. Δηλαδὴ α+β/α =α/β κἄτι ὁρισθὲν στὴν ἀρχαιότητα ἀλλὰ ὅ,τι ἔβλεπα ἦταν μᾶλλον ἀναγεννησιακό. Ὦ! Αὐτὸ τὸ στῆθος μὲ ἔκανε σπουδαῖο ἐπαΐοντα κριτικὸ τέχνης! Καθ’ὅσον ἦταν ἔργο τέχνης. Ἔργο τέχνης ἐκπορευόμενο καὶ ὁριζόμενο ἀπὸ ὁμοίου κάλλους σῶμα – δὲν ἦταν παράταιρο τὸ στῆθος σὲ ἕνα ἀδιάφορο κορμί.