Μπουκόφσκεως - Ἀναπολώντας τὸν Mεγάλo - Portions from a wine-stained notebook

Το αν ο Πάουντ ήταν αντισημίτης ή φασίστας ή εάν είχε το δικαίωμα να είναι κάτι από τα δυο αποτελεί θέμα άλλης συζήτησης. Οι ραδιοφωνικές του ομιλίες τις οποίες διάβασα έμοιαζαν πιότερο με ακατανόητες ηλιθιότητες ενός γυμνασιόπαιδου που πίστευε πως ήταν φωστήρας – παρά με το παραλήρημα ενός παράφρονα. Επίσης, σε πολλές δημιουργικές διάνοιες, συναντάται μια φυσική ορμή να γευθούν την άλλη πλευρά των πραγμάτων. Και μια επιθυμία να παίρνει κανείς το μέρος της άλλης πλευράς μόνο και μόνο από αντίδραση. Γιατί η δεδομένη πλευρά έχει υπερισχύσει από καιρό, είναι αμετακίνητη, και φαίνεται πια πολύ φθαρμένη. Ο Σελίν, ο Χάμσουν, και ορισμένοι άλλοι, επέλεξαν, κάποιες φορές, αυτήν την στάση. Και αυτό δεν τους συγχωρέθηκε ποτέ. Στην προσπάθεια να βρεθεί κανείς πέρα από το Καλό και το Κακό (εάν αυτά τα δύο υφίστανται φυσικά), η ισορροπία χάνεται ορισμένες φορές και ο ένας στρέφεται προς το Κακό (εάν θεωρήσουμε ότι υπάρχει) γιατί δείχνει πολύ πιο ενδιαφέρον – ειδικά όταν οι συμπατριώτες σου ακολουθούν σαν κωθώνια αυτό που τους έχουν πλασάρει σαν Καλό (το οποίο και δεν αμφισβητούν ποτέ). Γενικότερα, υπάρχει μια τάση στους ευφυείς ανθρώπους να μην πιστεύουν αυτό που πιστεύουν οι μάζες, και τις περισσότερες φορές αυτό τους στοχοποιεί, είτε σε άλλες περιπτώσεις τους ρίχνει στην πυρά, κυρίως δε της πολιτικής αρένας όπου ο νικητές υπαγορεύουν ποια είναι η ορθή πλευρά. Ο Πάουντ ρίχτηκε στην πυρά, για να σώσουμε την ψυχή και το τομάρι του τον κλειδώσαμε παρέα με τους τρελούς και είπαμε ότι δεν θα μπορούσε να είχε κάνει αλλιώς. Ναι, εάν οι φασίστες, οι ναζί είχαν βγει νικητές, πιστεύω ότι ο Πάουντ θα ήταν ένας από τους πρώτους που θα στρεφόταν εναντίον τους, όποιο και να ήταν το τίμημα. Απλά έμπλεξε με τους Χαμένους και οι Χαμένοι δεν κέρδισαν ποτέ καμία δίκη για τα Εγκλήματα Πολέμου. Επίσης, η Αμερική από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι αποκαλούμενοι διανοούμενοι, τα πανεπιστήμια, στράφηκαν προς την Αριστερά (με κορύφωση τα χρόνια 1931-1947) . Και για έναν καλλιτέχνη η κλίση στην Αριστερά, ακόμη και στην Άκρα Αριστερά, όχι μόνο θεωρείτο συγχωρητέα αλλά και υψηλή έκφραση καλλιτεχνικής γενναιότητας.