nun

Στὴν σύνοδο τῆς Ἐφέσου τὸ 431, καταδικάστηκε ἡ διδασκαλία τοῦ ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Νεστορίου, ἡ περὶ δύο ξεχωριστῶν προσώπων τοῦ Χριστοῦ, ἕνα μὲ θεϊκὴ καὶ ἄλλο μὲ ἀνθρώπινη ὑπόσταση. Οἱ μοναδικοὶ ποὺ ἐπέζησαν μέχρι καὶ σήμερα νεστοριανοί, εἶναι οἱ ἀσσύριοι, μεσοποτάμιοι δηλαδή, ἰρακινοί. Ἡ ἐκκλησία τους τῆς Ἀνατολῆς, τὸ 1553 εἶχε σχῖσμα ἀπὸ τὸ ὁποῖο ξεπήδησε μιὰ σέχτα μὲ ῥωμαιοκαθολικὴ κατεύθυνση, στὸ πλαίσιο τῆς οὐνίας προφανῶς, ἡ χαλδαϊκὴ καθολικὴ ἐκκλησία. Στὸν καθεδρικὸ αὐτῆς, χοροστάτησε σὲ λειτουργία ὁ Πάπας Φραγκίσκος ὁ ὁποῖος ἐπισκέπτεται τὸ Ἰράκ! 

Συνηντήθη μάλιστα μὲ τὸν ἀγιατολὰχ Σιστάνι, ἡγέτη τῶν σιϊτῶν τῆς χῶρας, ὁ ὁποῖος τόνισε τὴν στήριξή του στοὺς χριστιανοὺς συμπατριῶτες του· «θὰ πρέπει νὰ ζήσουν μὲ εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια» ἀνέφερε. 

Ἡ ῥωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία, στήριζε τοὺς χριστιανοὺς (εἰδικῶς ὅταν ὁ ἴσις τοὺς ἔδινε τρεῖς ἐπιλογές: μεταστροφὴ στὸ ἰσλάμ, πληρωμὴ φόρου, θάνατος) τῆς xῶρας αὐτῆς ἐδῶ καὶ καιρό. Ἀπὸ τὸ 2016, κυκλοφοροῦσε ἀφίσες ἐνημερώνοντας σὲ κεντρικὲς ἐκκλησίες της (St Maria Sopra Minerva) στὸ κέντρον τῆς πόλεως ὅταν (σχισματικοὶ) ἑλληνορθόδοξοι δὲν γνώριζαν τὸ παραμικρό. «Στὸ Ἰρὰκ», ἔγραφε ἡ ἀφίσσα, «χιλιάδες χριστιανῶν, μαζὺ μὲ ἄλλες μειονότητες, ἀναγκάζονται ἀπὸ ἕνα ἐξτρεμιστικὸ μὴ ἀναγνωρισμένο κράτος ὅπως ἐγκαταλείψουν τὰς ἑστίας των λόγῳ τῆς πίστεώς των. Αἱ οἰκίαι αὐτῶν οἱ ὁποῖοι ἔφυγαν χωρὶς νὰ πάρουν τὸ παραμικρό, σημαδεύονται μὲ τὸ ἀραβικὸ γράμμα nun, τὸ ἀρχικὸ τοῦ Ναζωραῖος, ἡ ἀραβικὴ λέξις γιὰ νὰ ὑποδηλώσῃς τὸν Χριστιανό. Ἐὰν οἱ ἄλλοι, μποροῦν νὰ βλέπουν αὐτὰ τὰ περιστατικὰ ἐν ἡσυχία, ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ παραμείνουμε σιωπηλοί. Ἂς σημαδέψωμε τὰς οἰκίας μας, τὰς ἐκκλησίας μας μὲ τὸ “nun”! Ἂς ἀναπέμψωμεν τὰς προσευχὰς ἡμῶν τῷ Κυρίῳ. Ἂς καταγγείλωμε αὐτὴν τὴν πράξιν γενοκτονίας!» 

ن