εἰς πανάρχαια βλὸγς

Γυρνοβολοῦσα εἰς πανάρχαια βλόγς, τὰ ὁποῖα κἄποτε ἔσφυζαν ἀπὸ ζωὴ καὶ τώρα φυτοζωοῦν ἕνεκα ἀλλαχοῦ ὁ μέλης σήμερον, σβῆσον μὴν ἐκτεθοῦμε καὶ τρίτον ἕνα κἄποιο ἀπόρρητον γιὰ νὰ μένῃ κρυφίως ἡ ὑπέρτατος ἀλήθεια ἡ μὴ δέουσα εἰς τὴν πλέμπαν, ἀλήθεια ὅπως αὐτὴ ἐκφράζεται ἀπὸ φλώρους οἱ ὁποῖοι τὸ μπαίζουσιν καὶ πολὺ μαχίμια ὑπὸ τοῦ πρίσματος τῶν λέξεων. Στάθηκα σὲ ἔνα ποὺ παρ’ὀλίγον νὰ μὲ πιάσει τὸ καιομένο λάδι τὸ τσιγαρῖζον. Δὲν ὕπαρχε τίποτις νὰ δῶ καὶ θυμήθηκα τὰ φρέσκα του/της. Τὴν εἶδα λίγο φροϋδικά, ἂν μποροῦσα νὰ ἀποκαλύψω τὸ φύλον τοῦ/τῆς βλόγερ, θὰ ἔλεγον ὅτι διέθετε βυζάρες· παρατατικὸς δὲ καὶ οὐχὶ ἐνεστὼς διότι 16-17 χρόνια μετά, αἱ τυχὸν βυζάραι γίνονται ἄλλοθι καταφυγῆς εἰς αἱρετικὰς προτιμήσεις γενετησίων. 17 ἐτῶν προϊόντων λοιπόν, σπεύδουμε εἰς μίαν μεσσιανικὴν θεώρησιν τῶν πραγμάτων· αὐτὴ ἡ μέθοδος ἐκ μέρους τοῦ/τῆς (κάποτε) βλόγερ, ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν παιδεία, μὲ τὴν οὐσία τῆς (οὔπς, τὸ ἀπεκάλυψα;) μανδὰμ (εἶχε ἐπικαλεστεῖ προσφάτως τὸν Σταντὰλ γιὰ νὰ ἐμέσει φυματικὴ χολὴ ποὺ δὲν θὰ ξερνοῦσαν οὔτε πεταμένοι ῥεπουμπλικάνοι ἐπαναστάται τοῦ 1922, πρὸς τοῦτο καὶ ἠ χρῆσις τοῦ «μανδὰμ») γκαγκαρίνας μαγειρευούσης μὲ τὴν ταυτότητά της τέλος πάντων, ἡ ὁποία διατηρεῖ φῶτο προφὶλ 16ετίας (καὶ βάλε) λὲς καὶ ἀπὸ αὐτήν (τὴν χρῆση της, τὸν λόγο τῆς χρήσεώς της) θὰ ξετυλίξουμε μίτο καὶ πλοκὴ τὰ ὁποῖα παρατηροῦνται κάργα σὲ ἐφήβους οἱ ὁποῖοι ἔχουν τελειοποιήσει τὴν ἀβασάνιστη μέθοδο ἀνταλλαγῆς ντίκ, βατζάϊνα καὶ μποὺμπ πίκς.