ἀφαίρεσις

Ἀπὸ τὰ 200 χρόνια, τὰ ἑπτὰ ἦσαν ἀκόμα πνιγμένα στὴν μπαρούτη ἀλλὰ καὶ σὲ ἐμφύλια διαμάχη μεταξὺ νησιωτῶν, μωραϊτῶν, ῥουμελιωτῶν καὶ ὅ,τι ἄλλο ὑπῆρχε διαθέσιμο ἐνόσῳ ὁ Ἰμπραὴμ ξεπάτωνε τὸν Μωριᾶ. Τρία τέσσερα ὑπὸ τὸν Καποδίστρια σὲ μιὰ μᾶλλον αἰσυμνητεία. Ἓν ἔτος περίπου (τὸ 1864 - μεταβατικὸ μεταξὺ βαυαρῶν καὶ δανῶν ὁπότε ἕλληνες πολιτικοί, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι, ἔκαναν ὅ,τι μποροῦσαν γιὰ νὰ δείξουν πόσο τοὺς χρειαζόταν ξένος ἡγέτης, θέμα ἄσχετο ὡστόσο – οἱ λεπτομέρειες ἐκείνης τῆς περιόδου πάντως, τί μόντυ πάϊθονς καὶ τὰ ῥέστα!). Δώδεκα ἔτη ὅπου ἑβδομῆντα δύο χιλιάδες τετρακόσια εἴκοσι κινήματα, πραξικοπήματα καὶ ἐπαναστάσεις ἔλαβαν χῶρα, στὴν δεύτερη ἑλληνικὴ δημοκρατία - ἡ πρώτη ἦταν ἡ ἀρχαία ἀλλὰ δουλεύουμε τὸν Μεταξᾶ τὰ περὶ τρίτου ἐλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Τέσσερα χρόνια τῆς κατοχῆς ὁπότε ὁ δοσίλογος πρωθυπουργὸς ὥρισε ὡς πολίτευμα τὴν «ἑλληνικὴ πολιτεία». Καὶ ἄλλα 45-50 τώρα, ἂν τὸ πιάσεις ἀπὸ τὸ 67, τὸ 73 ἢ τὸ 74. Τέλος πάντων, χονδρικῶς, ἐλεύθερο ἑλληνικὸ κράτος ὑπὸ Στέμματος, αὐτὰ τὰ 200 χρόνια, ἦταν τὰ 140. Καὶ ἡ μὴ πρόσκλησις τοῦ Βασιλέως Κωνσταντίνου στὶς ἐκδηλώσεις εἶναι ἀπολύτως δικαιολογημένη διότι τὰ 140 αὐτὰ ἔτη, οἱ ἑπτὰ βασιλεῖς, σὲ κάθε εὐκαιρία, βυσσοδομοῦσαν, ἀπρεποῦσαν ἐναντίον στὸ πνεῦμα τῆς Ἐπαναστάσεως.

 

Μπράβο στὴν ἑλληνικὴ δημοκρατία. Γνωρίζει, θυμᾶται, πράττει.