Σάββατο, Οκτωβρίου 27, 2007

Υπάρχει λόγος.

Η αν. Γερμανία δημιουργήθηκε σάν χωριστό κράτος μετά τόν β. παγκόσμιο πόλεμο. Από τό 1945, οι ρώσοι μπαίνοντας στά γερμανικά εδάφη εγκαθίδρυσαν στήν εξουσία τούς ανθρώπους τους, κατά κανόνα παλαιούς κομμουνιστές πού ζούσαν εξόριστοι στήν ΕΣΣΔ. Τελικά, τό 1949, μετέτρεψαν τήν σοβιετική ζώνη κατοχής σέ «κράτος» καί εγκατέστησαν «κυβέρνηση ανδρεικέλων» τους στό Πάνκοβ, προάστειο τού ανατ. Βερολίνου.

Η αν. Γερμανία έχει έκτασι 108.298 τετραγωνικά χιλιόμετρα καί 17.181,000 κατοίκους (έναντι 57.277.000 κατοίκων τής δυτικής Γερμανία). Είναι πεδινή, μέ λίγα βουνά στόν νότο. Βασικά αποτελείται από ένα εύφορο τμήμα τής μεγάλης πεδιάδος πού αρχίζει από τήν Γερμανία καί απλωνεται ώς τά βάθη τής Ρωσίας. Τήν πεδιάδα αυτή διαρρέει ο ποταμός Όντερ. Παράγει γεώμηλα, ζαχαρότευτλα, κτηνοτροφικά, αλιευτικά, κάρβουνο, σίδερο, ποτάσα, φάρμακα, όπλα, οπτικά, υφάσματα.

Πρωτεύουσα είναι τό ανατολικό τμήμα τού Βερολίνου. Άλλες πόλεις η Λειψία τό Κίελο, η Δρέσδη.

Από τό 1949 πού εγκατεστάθη τό κομμουνιστικό καθεστώς ώς τό 1961 δραπέτευαν κατά μέσον όρι 1.000 ανατολικογερμανοί κάθε ημέρα καταφεύγοντας στήν Δύσι. Συνολικά διέφυγαν 4 εκατομμύρια άνθρωποι δηλαδή άνω τού 23% τού συνολικού πληθυσμού τής χώρας! Καί ο ρυθμός διαφυγής όλο καί μεγάλωνε. Στίς 12 αυγούστου 1961 διέφυγαν 2.400 άτομα! Τήν επομένη, 13 Αυγούστου, άρχισε νά στήνεται τό τείχος τού αίσχους.

(ενεστώτας)

Πουρκουαδισμού τό ανάγνωσμα.

Oόοοοοοοοχι! Ο λαός τό είπε! Μέ μιά φωνή!

Έχει ξεθυμάνει όλο εκείνο τό σούσουρο μέ τήν σημαία πλέον. Έτσι, πουθενά στόν ορίζοντα κάποιος διεθνικιστής ο οποίος από τήν μία νά διατρανώνη ότι τόν αφήνει παγερά αδιάφορο κάθε κουβέντα γιά πανιά, από τήν άλλη όμως νά σφίγγη μύ ώστε νά μπορέση ένας ιταλικής καταγωγής νά σηκώνη σημαία στίς 28/10, ένας τουρκικής τέτοιας τήν 25η Μαρτίου, ένας αγγλικής τήν 1η Απριλίου...

Καί βέβαια σέ όλον αυτόν τόν ορυμαγδό χάθηκε καί κάθε προκρουστείως φιλολογίζων γιά εκείνο τό γαμημένο τό τσιτάτο τού Ισοκράτους! Τό οποίο τελικά τί λέει;

Μήπως τελικά έχει γίνει τό άσπρο μαύρο, μήπως ο Ισοκράτης ισχυρίζεται ακριβώς τό αντίθετο;

«Τοσοτον δ’ πολέλοιπεν πόλις μν περ τ φρονεν κα λέγειν τος λλους νθρώπους, σθ’ ο ταύτης μαθητα τν λλων διδάσκαλοι γεγόνασι κα τ τν λλήνων νομα πεποίηκε μηκέτι το γένους, λλ τς διανοίας δοκεν εναι, κα μλλον λληνας καλεσθαι τος τς παιδεύσεως τς μετέρας, τος τς κοινς φύσεως μετέχοντας».

«Τόσο πολ ξεπέρασε πόλη μας θήνα τος λλους νθρώπους, στε ο μαθητές της γιναν δάσκαλοι τν λλων. Κα τ νομα τν λλήνων δημιούργησε τν πεποιημένη (:πλαστ) ντύπωση ν φαίνεται τι εναι (:δοκεν εναι) χαρακτηριστικ χι το γένους, λλ τς διανοίας. Κα ν ποκαλονται (καλεσθαι κα χι καλεν) π τος λλους χι π μς, λληνες μλλον ο μετέχοντες τς μετέρας κπαιδεύσεως κα χι τς κοινς καταγωγς».




Πορφυρογέννητη Γωνιά










λφσμποργκ – ΑΕΚ 1-1 (Μπόρας ρένα) 25/10/07

Κύπελλον Οέφα - Γ΄ μιλος - 1η γωνιστική

32 Μορέτο, 27 Μπορμπος, 4 Ζεράλντο, 15 Παπασταθόπουλος, 3 ρουαμπαρένα, 20 Μανο (46' 7 Παππς), 88 Τόζερ, 11 Μαντούκα, 8 νσαλίβα (62' 1 Καφές), 99 Σέζαρ (76' 22 Κονέ), 77 Μπλάνκο.

Σκόρερ: 49΄ Παππς

Κίτρινες: -

Διαιτητής: Πτερ Σπελ (Γερμανία)


Πέμπτη, Οκτωβρίου 25, 2007

Απορία καί βοήθεια καί ρωτώ καί...



Μού είχε ζητήσει βοήθεια γιά τό καπάκι τής άμστελ τήν οποίαν έπινε πάντα παρέα μέ κονσερβάτη καυτερή σαρδέλλα. Κι εγώ μέ τήν σειρά μου, δέν είχα ντραπεί νά τής ζητήσω τήν εναπομείνασα καί μοναχούλα κόκκινη πιπεριά. Τήν κατάπια ατρόμητα, δέν έδειξα καθόλου νά πειράζωμαι ή νά μήν αντέχω τά terajoule τής καυτεράδας της. Έκτοτε προέκυψε ένας αμοιβαίος θαυμασμός. Αυτή γιά τό σχεδόν λάνσελοτ δέμας μου κι εγώ γιά τήν μητρική – προφανούς lactating – γαληνάδα τής αύρας της. Έτσι κύλησαν μήνες τρείς.

Καί δοκίμασα τά πάντα. Κάτι γυαλιά μέ ακτίνες χί, άτινα βλέπουν μέσα από τά ρούχα, διαφημισθέντα επί 6ετίαν στό Τηλέραμα. Άρωμα πού όταν τό φοράς, δημιουργεί παραλήρημα στίς αφροδίσιες ορμόνες τών γυναικών! διαφημισθέν στό μηνιαίο Τούτι Φρούτι. Συμπλήρωμα ποτού πού θά κάνη κάθε γυναίκα νά σέ θέλη - όσο χάλιας κι άν είσαι! Από ολοσέλιδη διαφήμιση τού Αθήνα Λάς Βέγκας. Τίποτε. Δέν πέτυχα τίποτε! Αυτά τά θεόβαρα μαστάρια παρέμεναν σέ ανήλιαγα μέρη, σέ μιάν συνεχή έριδα μεταξύ τών νόμων τής φυσικής καί τών μεταλλικών ενισχύσεων τών εσωρούχων. Μέχρι καί πιπί καθιστός έκανα, νά τής επιδείξω ξεχωριστές ευαισθησίες, μιάν εναλλακτική θεώρηση τών καθημερινών, ένα εγγυημένο αύριο. Τίποτε όμως. Τό τονίζω. Δέν τελεσφόρησε η μου προσπάθεια νά πειραματιστώ στήν επιτάχυνση τής βαρύτητος τών σάρκινων ειδώλων της πάνω στό τοτέμ μου. Κι αναπόφευκτα, μέ πήρε από κάτω, παρητήθην τών προσπαθειών, δέν ήθελα νά κάνω τίποτε, κλείστηκα κι άλλο στόν εαυτό μου, εγκατέλειψα κάθε μου καλλώπισμα, αρνήθηκα οιανδήποτε κοινωνικότητα. Μέχρι προχθές.

Μέ είχε στείλει μιά θειά μου στό φαρμακείο γιά μιά αρμαθιά μεσουλίντ. Στό απόξω περίπτερο τήν είδα! Δέν στεκόταν σπαθάτη μέ τόν ήλιο νά τήν λούζη καθώς κινούσε τό μαλλί της σάν τήν Μπό Ντέρεκ! Αντιθέτως είχε δύστροπο ύφος, σχεδόν φώναζε στόν έφηβο γυιό της όστις κάτι τής ζητούσε. Ναί, δέν ήταν καθόλου ελκυστική η έκφρασίς της, εγώ όμως παρετήρουν τό μυριοκαμπυλωτό προφίλ ολοκλήρου τού σώματός της καί άφηνα τήν μου φαντασία νά καλπάζη σέ πεδιάδες μέ ολάνθιστα μέρη, όπου μέχρι κι οι πέτρες είχαν πρέζες γύρης, ορμές παντού. Θέλησα νά τήν πλησιάσω έστω γιά ένα γειά, όμως μιά μου φρέσκια μυική ανατομία φανέρωνε άπρεπες εικόνες. Δέν πρόλαβα όμως ν’απογοητευθώ, κίνησε η ίδια πρός μένα!

Χτυπούσε τίς νάυλον τσάντες στά πόδια της καθώς μού μιλούσε, κάτι από αμηχανία έφερνε η στάσις της· δέν προλάβαινα όμως νά τήν καταλάβω. Απλώς προσπαθούσα κάθε στιγμή νά τήν κρατήσω μέσα μου, σ’ανήλιαγα επίσης μέρη. Από τήν παραζάλη τής οχείας μέ συνέφερε μιά κατάληξη κουβέντας της, ερωτηματικής χροιάς:

«... θά μέ βοηθήσης; Ε, Βρασίδα μου;»

Άς μήν πολυλογώ, θέλω χάρη κύριοι. Η τύπισσα φεύγει ταξείδι καί απηυθύνθη σέ μένα, συμβουλήν νά τής δώσω γιά ποιό/τί βιβλίον νά πάρη μαζύ της. Πουρκουά μέ θεωρεί ειδικό σέ τέτοιο θέμα, δέν ξεύρω. Ίσως νά είναι μιά αφορμή γιά μιάν επανέναρξη τών βασάνων μας. Ίσως. Μακάρι. Μακάρι! Μακκκκάρι!!! Έν πάση περιπτώσει, μού έδωσε κατάλογο βιβλίων ώστε νά (τής) διαλέξω 3-4 κομμάτια γιά νά πάρη μαζύ της. Σέ Κεντρική Ευρώπη, Αυστρία, Σλοβακία καί Γερμανία, θέλει νά δή τό γούστο μου, είπε. Βιβλία γιά ταξείδι περίπου 21 ημερών. Ειδικά γιά Βερολίνο; Τί προτείνετε; Τί προτείνετε από τά κάτωθι, τά οποία δέν γνωρίζω καί τρέμω στήν ιδέα ότι μπορεί νά φανερώσω ότι τό πιό ψαγμένο πού έχω διαβάσει είναι τό Τρουένο...

Τόστ ζαμπόν – Μπουκόφσκι
Η Χαμένη Τιμή τής Κατερίνας Μπλούμ - Χάινριχ Μπέλ
Ο μαίτρ καί η Μαργαρίτα - Μιχαήλ Μπουλγκάκωφ
Τό Τενεκεδένιο Ταμπούρλο - Γκύντερ Γκράς
Μυθοπλασίες - Μπόρχες
Τό Μαγικό Βουνό - Τόμας Μάνν
Η γραμμή τού Ορίζοντος - Βακαλόπουλος
Σιντάρτα - Χέρμαν Έσσε
Τό Χρώμα τής Μαγείας - Πράτσετ
Έν Ψυχρώ - Καπότε
Δόκτωρ Κριμινάλε - Μπράντμπερρυ
Τό Θείο Τραγί - Σκαρίμπας
Ο Τρελός τού Μπερζεράκ - Ζώρζ Ζιμενόν
Γενναίος Νέος Κόσμος - Άλντους Χάξλευ

Έχω καί βλόγ, πάμε μιά βόλτα;

Ο Νίμιτς είπε ό,τι είπε. Κατ’αρχάς δέν είναι περίεργο. Κάποιος, ούτινος η κυβέρνηση έχει θεσπίσει χρωματικές ποσοστώσεις γιά τό έμπα στά πανεπιστήμια, δικαιούται νά λέη ό,τι θέλει. Καί έν πάση περιπτώσει, τό ότι γνωρίζει ποίος ήταν ο Αλέξανδρος, τό ότι ξέρει πως ήταν στρατηλάτης τών αρχαίων χρόνων καί όχι πετρελαιάς τού Τέξας, ή κολλητάρι τού Φόρντ πού ομού στήνανε κωλοφτιαγμένα τουτού, είναι παρήγορο.

Τό όχι καί τόσο παρήγορο, είναι νά βλέπης κάποιους εγχώριους νά συντάσσωνται μέ τόν Νίμιτς. Διάβαζα σέ ένα βλόγ, τήν άποψη (αθόρυβη καί μή μυρωδική) μιάς κωλοτρυπίδας. Η κωλοτρυπίδα (ήτις εξέφραζε καί ομοφοβικές θέσεις) τόνιζε τά εγκλήματα τού Αλεξάνδρου λές καί οι πόλεμοι γίνονται μέ ξεκοκάλισμα λαδολεμονισμένης τσιπούρας, ή μέ ρεψίδια ένεκα βαρέος κεμπάπ. Βεβαίως δέν λέω, τά άτομα αυτά, έχουν αλλεργία σέ ο,τιδήποτε ελληνικό μέ στάθμη πάνω από τά σκατά, όπου χωμένοι είναι αυτοί, συνεπώς τί πιό λογικό από τό νά μάχωνται τόν δημιουργό μιάς ελληνικής αυτοκρατορίας;

Πάντα όμως υπάρχει μιά ελπίδα, ακόμα κι άν τρώμε τά γι’αυτήν κόλυβα. Εάν λοιπόν τά ρουθούνια δέν ήταν γεμάτα από σάν αλοιφή κόπρανα, εάν η όσφρησις δέν οδηγούσε σέ πνευματική λιποθυμία, εάν τά ανέκαθεν συμπλέγματα δέν ματαίωναν κάθε εγκεφαλική – κριτική λειτουργία, ίσως η έν λόγω κωλοτρυπίδα καί οι σύν αυτή, νά προβοκατορίζαν τά λεγόμενα τού αυθάδους κι ανιστόρητου Νίμιτς μέ κειμενάκι θέματος τό οποίον καίει κάργα τούς αμερικανούς:

Οι Τσερόκι ήταν λαός αυτοχθόνων τής βόρειας Αμερικής, ο οποίος πρίν από τόν ευρωπαϊκό εποικισμό κατοικούσε στήν περιοχή πού περιλαμβάνει τίς σημερινές πολιτείες Βιρτζίνια, νότια καί βόρεια Καρολίνα, Γεωργία καί Αλαμπάμα. Οι τσερόκι ήταν γεωργικός λαός καί είχαν ιδρύσει πολυάριθμους οικισμούς. Στήν περίοδο τής αποικιοκρατίας ήταν σύμμαχοι τής μεγάλης Βρετανίας καί παρέμειναν στό πλευρό τους στόν πόλεμο τής αμερικανικής ανεξαρτησίας. Επινόησαν γραπτό αλφάβητο, πού τελειοποιήθηκε τό 1821 από τόν Τ. Σεκόγια, ο οποίος έγινε γνωστός γιά τά ενδιαφέροντα έργα του γιά τά έθιμα τού λαού του. Τό 1807, η αμερικανική κυβέρνηση αφαίρεσε από τούς τσερόκι μεγάλο μέρος τών εδαφών τους, εγγυήθηκε όμως τήν αυτονομία τους καί τά δικαιώματά τους. Οι Τσερόκι , πού δέχτηκαν τήν συνθήκη, προσπάθησαν νά οργανώσουν δικό τους κράτος μέ κοινοβούλιο , κατά τό πρότυπο τών ΗΠΑ (1825), καί ίδρυσαν μάλιστα μιά σύγχρονη πρωτεύουσα. Τό 1836, όμως, οι λευκοί άποικοι τούς ανάγκασαν νά μεταναστεύσουν στήν ζώνη πέρα από τόν Μισισιπή. Οι Τσερόκι προσέφυγαν στό Ανώτατο Δικαστήριο τών ΗΠΑ πού αναγνώρισε τά δικαιώματά τους , αλλά η απόφαση δέν εφαρμόστηκε ποτέ καί οι άποικοι τούς έδιωξαν μέ τήν βία, καταφεύγοντας καί σέ σφαγές. Σήμερα, οι εναπομείναντες Τσερόκι ζούν σέ ειδικούς καταυλισμούς καί αριθμούν λιγότερο από δέκα χιλιάδες άτομα.

Από τό περιοδικό κουϊζ


Τό μαλλάκι... Τ'αφήνουμε νά μακραίψη, νά μακραίψη κι άλλο νά μακραίψη, καί μετά, χλάααααααααααααααπ! Λαυρέντης Διανέλλος νά'ούμ'!

Τετάρτη, Οκτωβρίου 24, 2007

Ο Αλέξανδρος αρχίζει τήν πραγματική ελληνική ιστορία.

Καλά μιλάμε, τέτοιος φάλτσος θίασος, τέτοια ατζαμίδικη παρέα, τόση αστοχία, τόση αχρηστία, τόση κουλαμάρα δέν γίνεται νά συμβαίνει χωρίς κάποιος νά μάς κάνη πλάκα.

Μιά κυβέρνηση, τόσες κυβερνήσεις επί σειρά ετών νά τρώει σφαλιάρες! Ηχηρές! Από κράτη τά οποία βαυκαλίζεται νά αποκαλή κρατίδια ή ψευδοκράτη.

Η Βρετανία έκανε χάρη στήν Τουρκία καί προέκυψε συμφωνία μεταξύ αυτής καί τής «τουρκικής δημοκρατίας βορείου κύπρου». Καί η Ελλάδα, η Κύπρος... διαμαρτύρεται!

Κινητικότητα επίσης καί στό θέμα τών Σκοπίων. Ο υπουργός τών εξωτερικών τής π.γ.δ.Μακεδονίας, νά λέη κάτι πού μοιάζει μέ στόν μπόιτσο μας κι άν δέν μπούμε στό ΝΑΤΟ, όνομα δέν αλλάζουμε, ρέ μινάρηδες!

Αυτά είναι κράτη! Εκεί βρίσκεται η υγίεια! Ο σωβινισμός τών σλάβων καί αυτός τών τούρκων καλά κρατεί! Καί έχεις εδώ θλιβερούς, χολερικούς, κιτρινιάρηδες οι οποίοι τό εξετάζουν τό θέμα μέ ύφος διπλωματίας Βερσαλλιών καί βάλε, βλέποντάς το: έεεεεεεεεεεεεεεεελα μωρέεεεεεεε!

Ωστόσο, μέσα στήν σκοτεινάδα καί τήν βαριά απαισιοδοξία προκύπτουν μικράτα θάρρους:

«Ο Αλέξανδρος αρχίζει τήν πραγματική ελληνική ιστορία. Ντροπή σας νά συζητάτε μέ τόν Σκυλόφραγκο άν η μακεδονική γή είναι δική σας γη. Καί άν τόν πείσης, δέν τόν πείθεις τόν ληστή».

Περικλής Γιαννόπουλος, «Έκκλησις πρός τό πανελλήνιον κοινόν», 1907.

Συγκλονιστική πρόταση! Κάτσε σύγκρινε τώρα, τά πρό εκατονταετίας μέ τά τωρινά τών πολιτικών – διαχειριστών. (καί κάποιων βλόγερς ελληνοφόβων βεβαίως!)

Τρίτη, Οκτωβρίου 23, 2007

Ιιιιιιιιιί!


Πορφυρογέννητη Γωνιά.




ΑΕΚ – Λάρισσα 1-0 (ΟΑΚΑ) 20/10/07
Πρωτάθλημα – 5η Αγωνιστική
50 Μάχο, 2 Ράμος, 3 Αρουαμπαρένα, 4 Άλβες, 5 Δέλλας, 16 Ζήκος, 1 Καφές, 11 Μαντούκα (46' 15 Παπασταθόπουλος), 99 Σέζαρ (12' 32 Μορέτο), 33 Λυμπερόπουλος (58' 20 Μανού), 18 Μπλάνκο
Σκόρερ: 4΄ Μαντούκα
Κίτρινες: Ζήκος, Αρουαμπαρένα
Κόκκινες: Μάχο
Διαιτητής: Κασναφέρης

Παρασκευή, Οκτωβρίου 19, 2007

Τής ευκαιρίας ευρώμαι καί...

Η φιλτέρα ρέντον, πλοκούργησε ένα σχόλιο:


"Μην σου πω και βαριά σηκωμάρα, but I am a woman, τί ξέρω εγώ;"


Ταυτοχρόνως η φιλτάτη 4, μού έστειλε μιά κορυφαία μαθηματική εξίσωση, μιά απάντηση τίνι τρόπω:


΄

Δευτέρα, Οκτωβρίου 15, 2007

Ξεκουβάλημα.


Παρασκευή, Οκτωβρίου 12, 2007

Comment ? Ντάντες.

Διαβάζοντας τό σχεδόν πλήρες, ευδιάρθρωτο, ευχάριστα αναγνωσιάρικο πόστ τής κομποζισιόν ντόλλ γιά τόν Τσέ, στάθηκα κυρίως σέ αυτό:

Τα χρόνια που ακολουθούν ο Che στηρίζει τον Fidel, βοηθώντας από όποια θέση του ζητηθεί: πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας της Κούβας , Υπουργός Βιομηχανίας, διοικητής στο στρατόπεδο La Cabana (όπου εμφανίζονται οι πρώτοι λεκέδες στο τι-σερτ, όταν του αποδόθηκαν τα διόλου κολακευτικά γαλόνια του “supreme prosecutor” με βάση τον ενεργό ρόλο που έπαιξε στις διαδικασίες “επαναστατικής τιμωρίας” των αιχμάλωτων στρατιωτών και υποστηρικτών του Batista που συνοπτικά εκτελέστηκαν ως εγκληματίες πολέμου).

Θυμόμουν επίσης, αμυδρά πάντως, κάποια περί διώξεων τού Γκεβάρεως πρός τούς ομοφυλόφιλους.

Πέρα από τούς λιβανωτούς, πέρα από τήν θεώρηση κάποιου ώς αλανθαστούχου, νομίζω ότι πάντα όλο καί κάπου θά υπάρχουν κηλίδες. Είναι απίθανο, είναι αδύνατο κάποιος νά μήν διαθέτει αρνητικά καί νά συναγωνίζεται σέ αψεγάδιαστη αριστάδα τόν άγιο Χαράλαμπο (ώπα! Λανθασμένο παράδειγμα!) σέ αψεγάδιαστη αριστάδα τόν Άρη Βελουχιώτη! Τόν Νίκο Μπελογιάννη! Τόν Χαρίλαο Φλωράκη! Άς είναι... Καίτοι η συνεπής ιδεολογική του στάση διαθέτει πάρα πολλούς θαυμαστές καί στήν άκρα δεξιά, δέν ανήκω καί πάααρα πολύ σ’αυτούς.

Τσέ Γκεβάρα, η άλλη όψη τού μύθου.

Ο Φιντέλ Κάστρο αναφερόταν αδιάκοπα στήν Γαλλική Επανάσταση: τό Παρίσι τών Ιακωβίνων είχε τόν Σαίν Ζύστ, η Αβάνα τών ανταρτών είχε τόν Τσέ Γκεβάρα της, τήν λατινοαμερικανική εκδοχή τού Νετσάγιεφ.

Γόνος εύπορης οικογένειας, γεννημένος στό Μπουένος Άιρες τό 1928, ο Ερνέστο Γκεβάρα οργώνει από πολύ νεαρός τήν Λατινική Αμερική. Αυτός ο νεαρός αστός, μέ τήν εύθραυστη λόγω χρόνιου άσθματος υγεία, τελειώνει τίς σπουδές του στήν ιατρική ύστερα από μιά περιήγηση μέ ποδήλατο ανάμεσα στήν πάμπα καί τήν ζούγκλα τής Κεντρικής Αμερικής. Στίς αρχές τής δεκαετίας τού’50, έρχεται σέ επαφή μέ τήν αθλιότητα τής Γουατεμάλας τήν εποχή τού προοδευτικού καθεστώτος τού Γιάκομπο Άρμπενς, πού ανατρέπεται από τούς Αμερικανούς. Ο Γκεβάρα μαθαίνει νά μισεί τίς ΗΠΑ. «Ανήκω, χάρη στήν διαμόρφωση τής ιδεολογίας μου, σέ εκείνους πού πιστεύουν ότι η λύση τών προβλημάτων αυτού τού κόσμου βρίσκεται πίσω από αυτό πού κάποιοι αποκαλούν σιδηρούν παραπέτασμα», γράφει τό 1957 σέ έναν φίλο (επιστολή στόν Ρενέ Ράμος Λατούρ, παρατίθεται από τήν Ζανίν Βερντές – Λερού, όπ.π.). Μια΄νύχτα τού 1955, στό Μεξικό, συναντά έναν νεαρό εξόριστο Κουβανό δικηγόρο πού προετοιμάζεται νά επιστρέψει στήν Κούβα: τόν Φιντέλ Κάστρο. Ο Γκεβάρα αποφασίζει νά ακολουθήσει αυτούς τούς Κουβανούς πού θά αποβιβαστούν στό νησί τόν Δεκέμβριο τού 1956. χρίζεται διοικητής μιάς ένοπλης μονάδας καί γρήγορα ξεχωρίζει χάρη στήν σκληρότητά του. Ένα αγόρι, αντάρτης τής μονάδας του, πού είχε κλέψει λίγη τροφή, εκτελείται επιτόπου, χωρίς καμιά δικαστική διαδικασία. Αυτός ο οπαδός τού «αυταρχισμού μέχρις εσχάτων», σύμφωνα μέ τά λόγια τού παλιού του συντρόφου στήν Βολιβία Ρεζίς Ντεμπρέ (Loues soient nos seigneurs, Gallimard, 1996, σ.184), πού θέλει νά επιβάλει μιά κομμουνιστική επανάσταση, έρχεται σέ σύγκρουση μέ πολλούς Κουβανέζους διοικητές αντάρτικων μονάδων πού είναι αυθεντικοί δημοκράτες.

Τό φθινόπωρο τού 1958, ανοίγει ένα δεύτερο μέτωπο στήν πεδιάδα τού Λάς Βίγιας, στό κέντρο τού νησιού. Επιτίθεται μέ τρομερή επιτυχία σέ ένα τρένο πού μεταφέρει πολεμικές ενισχύσεις γιά λογαριασμό τού Μπατίστα: οι κυβερνητικοί στρατιώτες τρέπονται σέ φυγή χωρίς νά δώσουν μάχη. Μέ τήν επικράτηση τής επανάστασης, ο Γκεβάρα αναλαμβάνει χρέη «εισαγγελέως» καί αποφασίζει γιά τίς προσφυγές χάριτος. Η φυλακή τής Λά Καμπάνια όπου προϊσταται γίνεται θέατρο πολυάριθμων εκτελέσεων, προπάντων παλιών συντρόφων στά όπλα, πού παρέμειναν δημοκράτες.

Όταν διορίζεται υπουργός Βιομηχανίας καί διοικητής τής Κεντρικής Τράπεζας, βρίσκει τήν ευκαιρία νά εφαρμόσει τό πολιτικό του δόγμα επιβάλλοντας στήν Κούβα τό «σοβιετικό μοντέλο». Περιφρονώντας τό χρήμα αλλά ζώντας στίς ακριβές γειτονιές τής Αβάνας, υπουργός Οικονομικών στερούμενος ωστόσο καί τών πιό στοιχειωδών γνώσεων περί οικονομίας, κατέληξε νά καταστρέψει τήν Κεντρική Τράπεζα. Νιώθει πιό άνετα όταν καθιερώνει τίς «Κυριακές εθελοντικής εργασίας», καρπό τού θαυμασμού του γιά τήν ΕΣΣΔ καί τήν Κίνα – θά χαιρετήσει μέ ενθουσιασμό τήν πολιτιστική επανάσταση. Ο Ρεζίς Ντεμπρέ (όπ.π., σ. 185) παρατηρεί: «Εκείνος ήταν κι όχι ο Φιντέλ πού είχε τήν ιδέα γιά τό πρώτο “στρατόπεδο αναμόρφωσης” (δηλαδή καταναγκαστικών έργων) στήν χερσόνησο τής Γκουανάνια...»

Στήν διαθήκη του, αυτός ο μαθητής τής σχολής τής Τρομοκρατίας υμνεί «τό αποδοτικό μίσος πού μεταμορφώνει τόν άνθρωπο σέ μιά αποτελεσματική, βίαιη, επιλεκτική καί ψυχρή μηχανή πού σκοτώνει» (Ρεζίς Ντεμπρέ, όπ.π., σ.186). «Δέν μπορώ νά είμαι φίλος μέ κάποιον άν δέν συμμερίζεται τίς ιδέες μου», ομολογεί αυτός ο αιρετικός πού βαπτίζει τόν γιό του Βλαντιμίρ*, πρός τιμήν τού Λένιν. Δογματικός, ψυχρός καί άτεγκτος, ο «Τσέ» (αργεντίνικο παρατσούκλι) βρίσκεται σέ απόλυτη αντίθεση μέ τόν ανοιχτόκαρδο καί ζεστό χαρακτήρα τών Κουβανών. Στήν Κούβα, είναι ένας από τούς πρωτεργάτες τής επιστράτευσης τής νεολαίας, προσφέροντάς την έτσι θυσία στήν λατρεία τού νέου ανθρώπου.

Επιθυμώντας νά εξάγει τήν επανάσταση στήν κουβανέζικη εκδοχή της, τυφλωμένος από έναν πρωτόγονο αντιαμερικανισμό, αναλώνεται στήν εξάπλωση τών αντάρτικων σέ όλο τόν κόσμο, σύμφωνα μέ τό σύνθημά του: «Νά δημιουργήσουμε δύο, τρία... αναρίθμητα Βιετνάμ!» (Μάιος 1967). Τό 1963, πηγαίνει στήν Αλγερία, κατόπιν στό Ντάρ-ές-Σαλάμ, προτού βρεθεί στό Κογκό όπου διασταυρώνεται μέ κάποιον Ντεζιρέ Καμπίλα, έναν μαρξιστή πού αργότερα έγινε αφέντης τού Ζαϊρ, καί ο οποίος δέν έχει πρόβλημα μέ τίς σφαγές τών άμαχων πληθυσμών.

Ο Κάστρο τόν χρησιμοποιεί γιά τούς δικούς του σκοπούς. Όταν επέρχεται η ρήξη ανάμεσά τους, ο Γκεβάρα μεταβαίνει στήν Βολιβία. Προσπαθώντας νά εφαρμόσει τήν θεωρία τού foco (εστίας) τής εξέγερσης, καί περιφρονώντας τήν πολιτική τού ΚΚ τής Βολιβίας, δέν βρίσκει καμιά υποστήριξη έκ μέρους τών χωρικών, πού ούτε ένας τους δέν προσχωρεί στό περιπλανώμενο αντάρτικό του. Απομονωμένος καί καταδιωκόμενος, ο Γκεβάρα συλλαμβάνεται στίς 8 Οκτωβρίου 1967 καί εκτελείται τήν επομένη.


Από τήν Μαύρη Βίβλο τού Κομμουνισμού. Κεφάλαιο " Η Λατινική Αμερική στή δίνη τού κομμουνισμού".


* άλλος ένας θρίαμβος τού φλεξιμπίλιτυ τού μονοτονικού! (άσχετο)




Καί κάτι άλλο, περί τής ομοφοβίας τού Τσέ. Από : http://heteronmag.gr/9331/

Τού Βαγγέλη Σακαντάρη

Τον Απρίλιο του 1960 ο Ερνέστο Γκεβάρα αναλαμβάνει τη διεύθυνση του τομέα εκπαίδευσης των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων. Αμέσως παρουσιάζει στο Φιντέλ Κάστρο ένα “Γενικό Σχέδιο Φυλακών”, σχέδιο εγκλεισμού και εξόντωσης των πολιτικών του αντιπάλων. Ο Φιντέλ συμφωνεί. Λίγους μήνες αργότερα, ανοίγει στην Κούβα το πρώτο “στρατόπεδο αναμόρφωσης”, στη χερσόνησο του Guanaha. O Ρεϊνάλντο Αρένας αναφέρει σχετικά με τα πρώτα χρόνια της κουβανικής Επανάστασης: “Μία σεξουαλική επανάσταση άνθιζε ταυτόχρονα με την κοινωνική επανάσταση, τον πρώτο καιρό. Αλλά τα τύμπανα των μιλιταριστών προσπαθούσαν διαρκώς να τσακίσουν το ρυθμό της ποίησης, τη χαρά της ζωής”. Ώσπου τα κατάφεραν. “Το στρίμωγμα άρχισε στα σοβαρά. Η φρίκη και η ασχήμια μέρα με τη μέρα αυξανόταν. Αλλά η καταπίεση λειτούργησε σαν ερέθισμα και το σεξ έγινε τρόπος αντίστασης, όπλο ενάντια στο καθεστώς”, μαρτυρεί ο Αρένας.

Εν τω μεταξύ, ο “Τσε”, έχει ήδη στείλει τον αρχηγό της μυστικής αστυνομίας Ραμίρο Βαλντές να μάθει από τον δήμαρχο της Σανγκάης πώς τα κατάφερε να απαλλάξει την πόλη του από τους ομοφυλόφιλους. “Πολύ εύκολο. Χτυπάτε τους στο κεφάλι και πετάτε τους στο ποτάμι”, απαντά ο Κινέζος. Η λύση θεωρήθηκε λίγο παραπάνω…ριζοσπαστική απ’ όσο θα ’πρεπε (βλέπετε όλα μόλις τότε άρχιζαν, επιπλέον η Κούβα δεν διέθετε ποτάμι…).

“Σας ρωτώ. Μπορεί μια χώρα που έχει θυσιάσει τόσους ήρωες στον μακρύ δρόμο για τη λευτεριά, μια χώρα που για αυτήν έδωσαν τις ζωές τους τόσοι εκλεκτοί νέοι άνδρες και γυναίκες, μπορεί να ανεχθεί τόση ασέβεια;” -είναι ο Φιντέλ Κάστρο που ρωτά. “Αυτή η συμπεριφορά τους είναι καθαρά υποπροϊόν του καπιταλισμού και προέρχεται από μια μικρή ομάδα που μοναδικός της σκοπός είναι να συμπαρασύρει τους υπολοίπους. Αλλά εμείς δεν θα τους επιτρέψουμε να εξαπλώνονται και να διαδίδουν τις συνήθειές τους. Σας υπόσχομαι πως θα έρθει η μέρα που θα δούμε τους δρόμους καθαρούς, σας το υπόσχομαι!”.

Έτσι ο Ραούλ Κάστρο, αδελφός του Φιντέλ, αναλαμβάνει να ενημερωθεί από τους Βούλγαρους σχετικά με τις μεθόδους που αυτοί εφαρμόζουν ούτως ώστε “οι δρόμοι της Σόφιας να παραμένουν καθαροί”. “Εμείς έχουμε ανοίξει ένα ειδικό στρατόπεδο για τα αντικοινωνικά στοιχεία, σαν τους ομοφυλόφιλους, που η περίπτωσή τους μας ανησυχεί περισσότερο”, του απαντούν.

Ο Γκεβάρα υιοθετεί τη “βουλγάρικη λύση”. Συλλαμβάνει και φυλακίζει τους “acusados ser afeminados y vagos”, γνωστούς (καλλιτέχνες, συγγραφείς, κλπ) και μη –ακόμη και όσους αγωνίστηκαν στο πλευρό της Επανάστασης. “Περιττό να σας πω, ότι η Επανάσταση δεν έγινε για όλους…”, έγραφε ο Αρένας, πριν τον συλλάβουν.

Στις 23/2/1961 ο Γκεβάρα αναλαμβάνει καθήκοντα υπουργού Βιομηχανίας. Ο Φιντέλ συμφωνεί με την πρότασή του για το άνοιγμα τριών ακόμη στρατοπέδων. Σε ένα από αυτά, το “Nueva Vida”, στο Palos, θα συγκεντρώσουν 500 ανήλικους, έως και μωρά, παιδιά των αντιφρονούντων που είχαν ήδη εκτελεστεί.

Επιζήσαντες μαρτυρούν για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα: για τα κελιά παραδειγματισμού στο Pinar del Rio, γνωστά ως “tostadoras”, την πτέρυγα “Kilo 7” στο Camaguey, τα “gavetas” στο Tres Racios de Oriente -κελιά φάρδους 1 μέτρου και ύψους 1,80- ή τα 5 επί 5 της Nueva Carceral, όπου σε 22 αιώρες στοιβάζονταν 44 κρατούμενοι (σημ.: στο φιλμ “Before Night Falls”, βιογραφικό του Ρ. Αρένας, γίνεται εκτενή αναφορά στα κρατητήρια).

Θα είναι ο Γκεβάρα αυτός που θα επεξεργαστεί, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, τον Κανονισμό των Φυλακών και θα καθορίσει επακριβώς τη “λίστα” βασανιστηρίων. Αυτός και μόνο αυτός που θα αποφασίζει για την τύχη κάθε συλληφθέντος. Αυτός θα υπογράφει τις, χωρίς δίκη, θανατικές ποινές…έως το 1962, οπότε οι ευθύνες περνούν σε χέρια άλλων, των οποίων ηγείται ο Ραούλ Κάστρο. Οι συνεχιστές του εμπνευσμένου Σχεδίου Φυλακών του Τσε συγκροτούν τις Umap, στρατιωτικές φάλαγγες για την προώθηση της παραγωγής.

Οι Umap επινοήθηκαν επί τούτου για τους ομοφυλόφιλους”, λέει ο σκηνοθέτης Νέστωρ Άλμεντρος. “Ένας διαρκής ομοφοβικός παροξυσμός κατείχε το καθεστώς!..”. Στα κατά τόπους στρατόπεδα των Umap κατανέμονται οι έγκλειστοι ομοφυλόφιλοι της Nueva Carceral de la Havana del Est, της πρώτης φυλακής οργανωμένης αποκλειστικά για την “κατηγορία” από τον Ερνέστο Γκεβάρα, την περίοδο 1961-1962.

Όταν ο Άλεν Γκίνσμπεργκ επισκέπτεται την Κούβα το ’65, οι έγκλειστοι ομοφυλόφιλοι ανέρχονται σε 45 χιλιάδες.

Οι Ραούλ και Φιντέλ Κάστρο δεν υποπτεύονται κάτι για τον ένθερμο αμερικανό υποστηρικτή τους (…δεν κουνιότανε, μάλλον δεν του φαινότανε…), έτσι θεώρησαν σωστό και επιβεβλημένο να τον ξεναγήσουν στα “αγροκτήματα” των Umap και να τον ενημερώσουν εκτενώς για τη ζωή σε αυτά των “έκφυλων maricones”.

Ήταν ναζιστικά lager”, θυμάται ο Γκίνσμπεργκ, “όπου κάποιος μπορούσε να καταλήξει ακόμη και μετά από μία ανώνυμη καταγγελία”. Το σύνθημα των Umap ήταν “Η εργασία θα σας κάνει άνδρες” (αντίστοιχα, η επιγραφή στην πύλη του Άουσβιτς προειδοποιούσε: “Η εργασία θα σας κάνει ελεύθερους”…).

Ο Άλεν Γιανγκ στο βιβλίο του “Gays Under the Cuban Revolution”, μαρτυρεί πως φεύγοντας ο Γκίνσμπεργκ, εκνευρισμένος, σε απ’ ευθείας συνέντευξή του στην κουβανική τηλεόραση, αναφέρθηκε ξεκάθαρα σε αυτό που ήταν ευρέως γνωστό: τις σεξουαλικές προτιμήσεις δηλαδή του Ραούλ Κάστρο.

Στις 30 Απριλίου 1971, στο πρώτο συνέδριο “Για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό” του κουβανικού Κ.Κ., γίνονται αναφορές στην ομοφυλοφιλία ως “…παθολογία μη συμβατή με τις κοινωνικές αξίες της Επανάστασης (…). Αρκετά ανεχτήκαμε υποτροπιάζοντες διεστραμμένους και ανεπανόρθωτα αντικοινωνικούς διεφθαρμένους, γνωστά στοιχεία που επηρεάζουν αρνητικά τη νεολαία μας...”.

Λέτε τα πράγματα να είχαν κάπως χαλαρώσει; Θα αναλάβει η Κομμουνιστική Νεολαία να επαναφέρει την τάξη. Ακριβώς όπως έπραττε η Χιτλερική Νεολαία καταδίδοντας τους Γερμανούς πολίτες εβραϊκής καταγωγής, η Κ.Ν.Κούβας επιδίδεται σε ένα άνευ προηγουμένου κυνήγι μαγισσών. Οι πιθανότητες για τους νέους έγκλειστους να βγουν ζωντανοί από τα lager του Φιντέλ είναι λιγότερες απ’ ότι στο παρελθόν. Η “βουλγάρικη λύση” ολισθαίνει σε “τελική λύση”. Το μαρτυρούν τα ντοκουμέντα που συλλέγει το Movimiento Libertario Cubano en el Exilio και η Διεθνής Αμνηστία.

Περισσότεροι από 100 χιλιάδες Κουβανοί κλείσθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας από τη δεκαετία του ’60. Ανεξακρίβωτος παραμένει ο αριθμός των θυμάτων. Υπολογίζεται στις 17 χιλιάδες.

Ο Ποινικός Κώδικας, στο άρθρο “Εγκλήματα ενάντια στη φυσιολογική ανάπτυξη των σεξουαλικών σχέσεων και ενάντια στην οικογένεια, την παιδική ηλικία και την νεότητα” προβλέπει φυλάκιση έως 20 χρόνια για “άτομα τα οποία προβαίνουν σκανδαλωδώς σε ομοφυλόφιλες πρακτικές ή επιδεικνύονται δημοσίως ή παροτρύνουν άλλα άτομα με σκοπό την ικανοποίηση των ομοφυλοφιλικής φύσεως επιθυμιών τους ”. Άλλο άρθρο καθιστά υπεύθυνους τους γονείς για τη διάγνωση, πρόληψη και καταστολή των ομοφυλοφιλικών επιθυμιών των παιδιών τους. Σε περίπτωση ανυπακοής, οι γονείς “υποχρεούνται να τα καταγγείλουν στις Αρχές”. No comment…

Oι “Επιτροπές για την Άμυνα και Προστασία της Επανάστασης” που έχουν συσταθεί σήμερα, έχουν χρέος να εντοπίζουν και να καταγγέλλουν όχι μόνο τους αντιφρονούντες (εάν, βέβαια, κανείς είναι τόσο αφελής ώστε να το δείχνει) αλλά και τους “υπόπτους ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς”… Υπάρχει ένας χαφιές των Επιτροπών στο διπλανό θρανίο, ένας στους δύο συναδέλφους σου στη δουλειά είναι χαφιές, χαφιές αυτός που στέκεται πλάι σου στο μπαρ, στο σινεμά, στην παραλία. Τρεις–τέσσερις, τουλάχιστον, σε παρακολουθούν στην πολυκατοικία…Να προσέχεις, muchacho!…

Ο Ερνέστο “Τσε” Γκεβάρα, πριν φύγει για τη Βολιβία, αρχές Νοεμβρίου του ’66, όπου στις 8/10/1967 συνελήφθη και εκτελέστηκε την επομένη, φωτογραφήθηκε με τη γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά τους. Σ’ αυτά άφησε ένα τελευταίο γράμμα: “Προπαντός να είστε πάντοτε ικανοί να νιώσετε όσο πιο βαθιά γίνεται οποιαδήποτε αδικία, που διαπράττεται κατά του οποιουδήποτε σ’ οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Είναι η πιο όμορφη αρετή ενός επαναστάτη.

Ο μπαμπάς”.


Πέμπτη, Οκτωβρίου 11, 2007

Πολίτες τού Κόσμου.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 10, 2007

Ιστορίες ενός clitνόδοντα.

Όχι βέβαια, κουτόοοο, σιγά μήν τού έδινα τόσα, απλώς προτίμησα νά μήν εκδώση απόδειξη. Καί πορτοφολήσασα τά ρέστα, κάθισα στήν αφράτη καφετιά πολυθρόνα του, άνετη τά μάλα, καί αυτή καί εγώ βεβαίως, κυρίως επειδή απηλλάγην τού άγχους τών ημερών.

Φορούσε ακόμη τήν λευκή ποδιά του κι ένα χαμόγελο σχεδόν γέλιο· τί περίεργα πού ήταν! Φαινόταν σχεδόν ελκυστικός, τί σού κάνει η απεμπόλησις τού τροχού κι άλλων απαίσιων, απωθητικών εργαλείων!

Εξεμεταλλεύθην τήν ανατομία τής πολυθρόνας, εκινήθην αναζητούσα τήν πιό καλόβολη μεριά της, έβγαλα τά τσιγάρα καί μέχρι νά σκάσω ένα, μέ τήν γλώττα μου ήλεγχα τήν καλοκαθαρισμένη επιφάνειαν τών οδόντων μου. Τί τό'θελα;

Ο ντοκτέερ ειδών τήν χειλοδοντική μου κίνησιν, κορδώθηκε σέ μοίρες παρεξήγησης. Έσιαξε τήν φόρμα του καί σηκώθηκε. Κατηυθύνθη πρός τό παράθυρο, προσπαθών νά επιδείξη μιάν ατάραχον στάσι. Παίζων μέ τά στόρια, κυττών έξω, στήν λεωφόρο, είπε:

- Νά μήν ανησυχής, Γλυκερία. Όλα θά πάνε καλά!

Εστράφη, προσέγγισε, πλησιάσας, πλησιάσας υπέρ τού δέοντος κοντά, ακουμπήσας τόν ώμο μου προκαλών μιάν υποτυπώδη μέν υπαρκτή δέ τέρψι, συνέχισε τώ αυτώ ρυθμώ:

- Από τώρα, μέ τούς οδόντες σου λευκαθέντες, θ'αλλάξουν τά πάντα. Άρδην! Θά τό δής, Γλυκερία!

Κι απλώνοντας τό χέρι του χάιδεψε τήν παρειά μου, χωρίς όμως νά δυσαρεστηθώ, η πρώτη φορά γάρ καθ'ήν πλησίαζε τήν χείρα του στό πρόσωπό μου, χωρίς νά φέρη μεταλλικόν θορυβώδη εξοπλισμό.

Τί αχρείος! Όχι, όχι λόγω εκείνου τού συνεσταλμένου ημι-πεσίματός του, δέν μέ πείραξε τότε η στάσις του.

Τά τώρα πλέον, κάθομαι καί σκέπτομαι. Εκείνες τίς πομφόλυγες: "Όλα θά πάνε καλά! Όλα! Τώρα, μέ τήν λεύκανση τών δοντιών σου! Βεβαία νά είσαι!"

Πάνε 10 μήνες από εκείνο τό απόγευμα. Δέν έχω παράπονο, όχι όχι! Κατάλευκες οι οδοντοστοιχίες μου, μ'αρέσει πού δέν καταπιέζω πιά τά χαμόγελά μου. Αλλά από τό άλλο... Τίποτε... Παραμένω μέ άδεια χέρια. Μόνη. Μαράζουσα. Καϋμούχα*. Δύσθυμη. Πολύ δύσθυμη. Όχι όμως ανόρεχτη. Οι ορμές μου παραμένουν ακμαίες, χαίρουν άκρας υγίειας, τά θέλω_μου άκρως εύρωστα. Καί είναι τόσο δύσκολο νά τίς-τά καταπνίξω! Βρίσκω λοιπόν λύσεις φτηνές, τής ανάγκης απολογητές. Δέν θά κάτσω, δέν περιμένω πιά νά επαληθευθή ο τής δεκάρας προφήτης – οδοντίατρος γιά τό πότε θά δεήσει κάποιος τεστοστερονάτος πεούχος νά εκτιμήση (αφού πρώτα θαυμάση λευκούς οδόντες) τό εύρος τού υγρού κόλπου μου καί τίς δυνατότητες αυτού. Όλο καί περισσότερο βυθίζομαι σέ άφατη μελαγχολία... Φταίει προφανώς επειδή έχω βαρεθεί αυτήν τήν φρούδα αναμονή. Οι ορμές όμως δέν καταλαγιάζουν. Τί νά κάνω;

Δέν μού μένει πιά τίποτε άλλο, εκτός από τό νά κολλάω στόν υπολογιστή κάθε μά κάθε βράδυ από τίς οκτώ σχεδόν μέχρι τίς μικρές ώρες. Αυνανιζομένη συνεχώς, προσπαθώντας στά τσάτ ρούμς, στά εμεσένια καί στά βλόγς νά εύρω νυμφίο στό βάθος, καθώς συστήνωμαι μελαχροινή τριαντάρα, ψηφοφόρος τού Σύριζα_στόν_Ξύριζα, τσιρίζουσα μεταναστολάγνα, μέ τροφαντά οπίσθια καί καλοκρεατωμένους υπερμεγέθεις σφριγηλούς μαστούς, διαθέτουσα προσεχοψαλιδισμένο αιδοίο, επίπεδο Έμμας Γκόλντμαν καί αφροδίσιο υπόβαθρο Τιμάνδρας. Η ανατολή δέν θ’αργήση... Έστω κι άν όλα γύρω μού θυμίζουν πόλη άνω τού αρκτικού κύκλου.




* αθάνατη δημοτικιά!





Τρίτη, Οκτωβρίου 09, 2007

Eχμ... Έχμ... April I have your @tention please?

Πώς τά μαζεύω;



Πώς μαζεύω ρέ παιδιά, τούς μήνες εκεί δεξιά πού έχουν μακρουλέψει, πού έχουν πάρει τόν κατήφορο καί σταματημό δέν έχουν; Ε;

Βρέ σαλτάτε φάκ νά’ούμ’!

Σημαντική «νίκη» για τις δισκογραφικές εταιρείες χαρακτηρίστηκε το βαρύτατο πρόστιμο, συνολικού ύψους άνω των 220.000 δολαρίων, που επέβαλε ομοσπονδιακό δικαστήριο των ΗΠΑ σε μία χρήστη του Διαδικτύου για ανταλλαγή μουσικών αρχείων. Συγκεκριμένα, οι ένορκοι καταδίκασαν την Παρασκευή την 30χρονη Τζέιμι Τόμας να αποζημιώσει με το ποσό των 222.000 δολαρίων έξι δισκογραφικές εταιρείες για διακίνηση υλικού προστατευμένου με πνευματικά δικαιώματα. Οι δισκογραφικές κατηγόρησαν την Τόμας ότι μοιράζονταν παρανόμως 1.702 τραγούδια μέσω της υπηρεσίας Kazaa. Στην εξέλιξή της η τρίμηνη εκδίκαση της υπόθεσης επικεντρώθηκε σε 24 μουσικά κομμάτια, για καθένα από τα οποία, τελικώς, η 30χρονη κλήθηκε να πληρώσει 9.250 δολάρια. Η ίδια η Τόμας αρνήθηκε ενώπιον του δικαστηρίου ότι έπραξε κάτι παράνομο και αρνήθηκε ότι είχε λογαριασμό στο Kazaa. Μάρτυρες, ωστόσο, περιλαμβανομένου ενός παρόχου Internet, επιβεβαίωσαν ότι συγκεκριμένος λογαριασμός άνηκε στην 30χρονη. «Αυτό στέλνει πράγματι ένα μήνυμα -ελπίζω- ότι το κατέβασμα και η διανομή των ηχογραφήσεών μας δεν είναι ΟΚ» είπε χαρακτηριστικά ο επικεφαλής της δικηγορικής ομάδας των εταιρειών. Από το 2003 η δισκογραφική βιομηχανία έχει υποβάλλει περίπου 26.000 αγωγές κατά ιδιωτών για παράνομη ανταλλαγή μουσικών αρχείων. Πολλοί από όσους βρέθηκαν κατηγορούμενοι οδηγήθηκαν σε συμβιβασμό, πληρώνοντας μερικές χιλιάδες δολάρια. H Τζέιμι Τόμας, ανύπαντρη μητέρα δύο παιδιών με οικονομικά προβλήματα, είχε αρνηθεί τον εξωδικαστικό συμβιβασμό. Η υπόθεσή της είχε συγκεντρώσει μεγάλη δημοσιότητα.







Πέντε - έξι (p2p) στό (διαδικτυακό) χώμα, χιλιάδες στόν αγώνα!

Δευτέρα, Οκτωβρίου 08, 2007

Πορφυρογέννητη Γωνιά.





















Πανιώνιος - ΑΕΚ 0-3 (Γήπεδον Νέας Σμύρνης) 7/10/07
Πρωτάθλημα – 4η Αγωνιστική
50 Μάχο, 2 Ράμος, 3 Αρουαμπαρένα, 4 Άλβες, 5 Δέλλας, 20 Μανού (60΄ 15 Παπασταθόπουλος), 16 Ζήκος, 8 Ενσαλίβα, 10 Ριβάλντο (82΄ 22 Κονέ), 33 Λυμπερόπουλος, 18 Μπλάνκο (68΄ 99 Σέζαρ)
Σκόρερ: 11΄ Λυμπερόπουλος, 79΄ πέν. Ριβάλντο, 94΄ Σέζαρ
Κίτρινες: Δέλλας Ράμος Μάχο
Διαιτητής: Βασσάρας

Μερικά τού Κοζάκου.

.......

Ήταν πασίγνωστη η μοτοσυκλέτα τού Μόγια στούς χωραφόδρομους τής Αττικής. Πάνω στή σέλα ο Γιάννης, μέ τό τιμόνι στά χέρια, τό επαναστατημένο καπέλο καί τά μαύρα γυαλιά. Στό καροτσάκι ο Γιούγκερμαν, φορώντας αδιάβροχο στραπατσαρισμένο μέ πολύ σίκ καί καπέλο μέ κατεβασμένα μπόρ. Καί πίσω απ’τό Μόγια, σκαρφαλωμένος σχεδόν στήν πλάτη του, ο καμπούρης, μεθυσμένος από κρασί καί ταχύτητα, όλος σατανικά γελάκια καί ξεξεδιάντροπους μορφασμούς, κάτι σάν προσωποποίηση τού Πνεύματος τής Λαγνείας, σωστό τελώνιο ασελγές ξαμολυμένο στό σκοτάδι μέ γρηγοράδα αστραπής.

Η βραδιά τους άρχιζε μ’ένα καλό φαΐ, σέ μιά απ’τίς ταβέρνες όπου τούς φρόντιζαν ιδιαίτερα. Κατόπι πήγαιναν στήν οπερέτα (ήταν η εποχή πού τό «Διαβολόπαιδο», η «Γλυκειά Νανά» κι οι «Απάχηδες τών Αθηνών» θριάμβευαν). Είχαν τό θεωρείο τους, σ’όλα τά θέατρα· ένα θεωρείο πού συγκέντρωνε τίς ματιές τής πρωταγωνίστριας, τά εκτός κειμένου αστεία τού κωμικού καί τά σεισοπυγήματα τού μπαλέτου. Μετά τήν παράσταση, μοτοσυκλέτα· καί δρόμο γιά τά περίχωρα. Μπεκρολόγημα μετά ποδόγυρου. Γυρισμός στήν Αθήνα. Μιά ματιά στό «Ετουάλ», τό καμπαρέ τής οδού Προαστίου· κάνα πρόχειρο ψώνιο. Καί κατέβασμα στόν Πειραιά.

Άλλες φορές, μετά τό θέατρο πήγαιναν κατ’ευθείαν στό καμπαρέ ή σέ κάνα χαμαιτυπείο από τά λεγόμενα πολυτελείας (καί πού ο Βάσιας τά’βρισκε καταγώγια ακατονόμαστα) καί οργίαζαν. Κλεισμένοι στό ιδιαίτερο σαλόνι, μαζί μέ κάμποσα κορίτσια, έπιναν μέχρι αναισθησίας, τραγουδούσαν, χόρευαν, ασχημονούσαν. Τό γραφικότερο στοιχείο τού γλεντιού ήταν ο καμπούρης. Είχε τή μανία, μόλις φαρμάκωνε δυό ποτηράκια, νά γδύνεται τσίτσιδος καί νά τριγυρνάη τήν αηδιαστική γύμνια του σ’όλες τίς κάμαρες τής πανσιόνας. Τά κορίτσια ξεφώνιζαν υστερικά· οι πελάτες γελούσαν καί τόν πείραζαν. Ο Νάσος απαντούσε μέ βωμολοχίες. Κάνοντας πώς χωρατεύει, μπαχάλευε όλες τίς κοπέλες, τίς μαλάγρευε μέ τό ασελγές γέλιο καί τό τραγίσιο μάτι του· κι αφού τίς λίγωνε στά γέλια μέ τά κωμικά του καμώματα, άρπαζε μιά καί τήν περιβουτούσε μπρός σ’όλο τόν κόσμο, πού κρατούσαν τήν κοιλιά τους απ’τά γέλια. Η ερωτική του αντοχή ήταν αξιοθαύμαστη. Όταν όλοι πιά – ο Βάσιας, ο Μόγιας καί οι κοπέλες – κείτονταν ξεθεωμένοι στά κρεβάτια, αυτός πλησίαζε τίς βουλιαγμένες σέ λήθαργο γυναίκες καί τίς χαϊδολογούσε κι εγώ δέν ξέρω γιά ποσοστή φορά. Μέ τό πρώτο γλυκοχάραμα ξεσήκωνε τούς φίλους του, τούς έστηνε στά τρεμάμενα πόδια τους καί τούς έντυνε μέ χίλια βάσανα. Πρίν όμως φύγη μαζί τους, είχε συνήθεια νά διαλέγη τό πιό καλό χαλί τού καταστήματος καί νά κοπρίζη απάνω του, ενθουσιασμένος μέ τό στερεότυπο καί σιχαμερό αστείο του.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 05, 2007

Πορφυρογέννητη Γωνιά.
















Σάλτσμπουργκ - ΑΕΚ 1-0 (Μπούλεν Αρίνα) 4/10/2007
Κύπελλον UEFA - Φάσις: 1η – Παιγνίδι 2ον
50 Μάχο, 2 Ράμος, 3 Αρουαμπαρένα, 4 Άλβες, 5 Δέλλας, 8 Ενσαλίβα, 88 Τόζερ (88’ 22 Κονέ), 1 Καφές, 11 Μαντούκα (50’ 77 Μπλάνκο), 10 Ριβάλντο (66’ 15 Παπασταθόπουλος), 33 Λυμπερόπουλος
Κίτρινες: Δέλλας Λυμπερόπουλος
Σκόρερ: -
Διαιτητής: Ταλιαβέντο (Ιταλία)


blog stats