κριτική δυσθεωρήτου επιπέδου

Εἶναι δύο γιομάτοι μῆνες κλεισμένοι ἐκ τότες ὁπόταν ἐνεφανίσθη στὴν μεγάλη ὀθόνη καὶ πολὺ γουστάρω ποὺ δὲν ἔχω ἔτι δεῖ τὸν Λάνθιμο καὶ τοῦτο ἐπειδὴς ζέπελιν γινήκανε οἱ δίδυμοί μου ἐκ τότες καὶ δὲν παύουσιν πρηχθέντες τρίτη ἡμέρα τρίτου μηνὸς τοῦ αὐτοῦ ἔτους. Ἆρα γε μὲ τὴν Παξινοῦ ἢ τὸν Χ΄΄δάκι, εἶχε γίνει τόσος χαμός, εἴχομεν ὅμοιον οἴδημα; Ὄχι ὅτι μπορεῖ νὰ συγκριθῇ κἄτι μὲ τὰ τωρινά, ὅπου διὰ τῶν ΚΔ βλέπουμε (=φορτωνόμεθα) τοῦ καθενοῦ τὴν ἄποψη, ἀλλὰ ἕστω, ἀναλογικῶς, τί νἆχε τότενες γίνει ἀφ οὗ, σὺν τοῖς ἄλλοις τὰ δύο προαναφερθέντα ἀπέκτησαν ὀσκαρικὸν κότινον; Ἔχει ὑπάρξει τέτοιος ντόρος μὲ κἄποια ταινία; Προσπαθῶ νὰ γυρίσω στὰ παλιάααααα. Μὲ τὸ Ἄβαταρ; Μὲ κἄποια τοῦ Νόλαν; Θυμᾶμαι πάντως ἕνα μέγα σούσουρο τὸ 1999 (ἤμην 2 ἐτῶν τότε) μὲ τὸ κύκνειο ἄσμα τοῦ Κούμπρικ. Τώρα παρατήρησα μεγαλύτερο χαμό, ἀκόμα καὶ τώρα δηλαδή, ἀλυχτοῦν οἱ ἐρεβείως κενόδοξες προβατοκάμηλοι τῆς κριτικῆς περὶ τὸ ἔργο τοῦτο. Ἐdέλει, ἀξίζει ἡ ταινία ἢ μᾶς κάνει νὰ ἀσχολούμεθα μ’αὐτὴν τὸ πανταχοῦ παρόντο σωβινιστικὸ ἡμῶν κίνητρο; Ἂν ὁ δημιουργὸς τῆς ταινιὸς ἤντουνα τιμοριανός, θὰ μηρυκάζαμε τόσο τὸ φίλμ; Θὰ γινόταν ἔστω τὸ ἕνα δέκατο τῆς τώρα φασαρίας; Βλέπω νὰ ἐνθουσιάζονται (θετικῶς τε καὶ ἀρνητικῶς) ὅλοι. Ἑλληνισταί, ἕλληνες, ἑλληνίζοντες, ἑλληναράδες, ἑλληνοφοβικοί, νεοέλληνες, οἱ κατοῖκοι τῆς στέρφας αὐτῆς χερσόνησος ἄκριας τῆς γῆς ~ ἀποθεώνουν ἀλλὰ καὶ ἀποδοκιμάζουν – καὶ ἡ ἀποδοκιμασία αὐτή, ἀποδοκιμασία ἀφ οὗ ἀπορρίφθημεν ἐκ γκομενέτε τινός, ἄρτι γειώσασα ἡμᾶς καὶ τελικῶς κρεμασταρίζουμε περὶ αὐτήνανε. Εἶναι ἐντυπωσιακὸ πάντως ποὺ ὅλοι ἐνθουσιάζονται σὲ (μᾶλλον) δυσανάλογο βαθμὸ τῆς ποιότητος τῆς ταινίας – φαντάσου νὰ τὴν εἶχες δεῖ, τί θὰ μᾶς ἔλεγες ῥὲ κατέ. Ἀκόμα καὶ κἄποιος ἀποποιηθεὶς τῆς ἑλλαδικῆς ἰθαγενείας, κάτοικος τοῦ πριγκηπάτου τῶν Ἐξαρχείων, ἄγεται ἀπὸ κἄποια κατάλοιπα, βαθέως κρυμμένα ἐθνικισμοῦ καὶ ἀσχολεῖται μὲ τὸ ταινιάκι αὐτό. Ἀξίζει αἰσθητικὰ καὶ καλλιτεχνικά; Σίγουρα ὄχι γιὰ τέτοιο φούσκωμα στοὺς ὑπογαστρίους ἀδένας μας - φαντάσου νὰ τὴν εἶχες δεῖ, τί θὰ μᾶς ἔλεγες ῥὲ κατέ.. Ἀντιστοίχως, κἄποιος ἐθνικιστὴς –ἐπειδὴ ὁ δημιουργὸς εἶναι ἕλλην καὶ τὸ «ἕλλην» ἀκούγεται στὰ πέρατα τῆς γῆς– ἐπαίρεται ἀλλὰ τί ἐστὶ ἑλληνικότης; Τὴν προβάλλει ὁ δημιουργὸς -ἔστω αὐτὴν ποὺ ἔχει κατὰ νοῦ- ἢ ἁπλᾶ διαχειρίζεται κἄτι ποὺ θὰ μποροῦσε ἀπολύτως ὅμοια καὶ ὁ σκηνοθέτης τῶν στροὺμφ νὰ διεκπεραιώσῃ καθὼς βάζει κακιασμένα λόγια στὸ στόμα τῆς Αὐτοῦ Ἐξοχότητος τοῦ Δρακουμέλ;  

 

Μαλακεῖες λοιπόν. Προτιμῶ ἀπὸ Λάνθιμο νὰ ἔχω μοναδικὴ ἀνάμνηση τὸν ΑΣΤΑΚΟΝΕ ὅστις ἦτο ταινιάρα κυρίως ὅμως λόγῳ ἐκείνου τοῦ θεόμουνου ποὺ φέρει ὄνομα Rachel καὶ ἐπωνύματο Weisz.