μὰ κάθε μέρα, τὸ πρῶτο;

Πιὸ σύνηθες φαινόμενο ἀπὸ τὴν σκύλευση τῆς μνήμης γενικῶν γραμματέων ἀλλὰ καὶ ὑψηλόβαθμων στελεχῶν του ἀπὸ τὸ (ἴδιο τὸ) ΚΚΕ, εἶναι μόνον τὸ ξύσιμο τῶν διδύμων ὅταν ἐγερεινόμαστε – καθ’ ἑκάστην. Τίποτις ἄλλο εἰς τὴν ἀνθρωπίνην δραστηριότητα!

Κἄποιοι (τὸ) ἔχουν μάθει τὸ ποίημα καὶ προχωροῦν στὴν αὐτοκριτική, μόνοι τους, πρὶν τοὺς τὸ «προτείνει» κἄποιος τοῦ κομμάτου.

Αὐτὸ περὶ αὐτοκριτικῆς (καὶ ὅ,τι συνεπάγετο) ποὺ ὑποχρεοῦντο (-νται) στελέχη ἦταν (εἶναι) ὅ,τι πιὸ φρικτὸ ἔχει ἐπινοήσει ὁ ἀρρωστημένος ἐγκέφαλος τῶν κομμουνιστῶν. Πιὸ ὕπουλο, πιὸ ὀξύ, πιὸ «ἀποτελεσματικὸ» καὶ ἀπὸ παραμονὴ στὸ σαλὲ Нори́льск τῆς περιφερείας Главное Управление исправительно-трудовых ЛАГерей ОГПУ.

Γιὰ, τὸν προσφάτως ἀποβιώσαντα, Μάκη Μαΐλη, διαβάζουμε σὲ ἀφιέρωμα πρὸς αὐτόν, https://www.902.gr/eidisi/politiki/248488/ustato-antio-ston-syntrofo-maki-maili-foto) πὼς «ο ίδιος έλεγχε αυτοκριτικά το μερίδιο ευθύνης του στην κρίση του Κόμματος. Με την ομιλία του στο 14ο Συνέδριο καταλόγιζε στον εαυτό του ως μέλος της ΚΕ ευθύνη, γιατί αποδέχτηκε την πρόταση αντικατάστασης του σ. Φλωράκη, ΓΓ της ΚΕ, από το Γρ. Φαράκο, γιατί αποδέχτηκε τη σύνθεση της Επιτροπής Θέσεων για το 13ο Συνέδριο, ενώ -όπως χαρακτηριστικά έγραψε- γνώριζε "τι καπνό φούμαραν", γιατί δεν είδε έγκαιρα ότι πίσω από "τον αριστεροδεξιό οπορτουνισμό της ομάδας Γράψα, είχε οχυρωθεί ο δεξιός οπορτουνισμός, που είχε επικεφαλής τον Γρ. Φαράκο".»

Ὁ Γράψας ὡς γραμματεὺς τῆς ΚΝΕ στὰ χρόνια πέριξ τῆς συγκυβερνήσεως, ἔβαλε ἀντίθεση ἐνῷ διαβάζουμε εἰς τὰ ἴντερνετς ὅτι ἔχει μείνει ἱστορικὴ ἡ ἀπάντησίς του εἰς τοὺς τῆς ἡγεσίας τοῦ Κόμματος: «Δὲν θὰ ὑπακούσωμε!». Μάλιστα. Πολὺ ἐνδιαφέροντα αὐτά, γιὰ κόμμα ποὺ εὐαγγελίζεται μὲ δὐσκαμπτη καύλα τόσα καὶ τόσα περὶ ἀνυπακοῆς - ἐκ λανθασμένης πλευρᾶς ἐν τούτοις. Ἀπὸ τὴν ὁμάδα τοῦ Γράψα, προέκυψε τὸ Νέο Ἀριστερὸ Ῥεῦμα τὸ ὁποῖον σήμερα, ἀποτελεῖ συνιστώσα τοῦ Ἀντάρσυα, τὸ ὁποῖο τοποθετεῖται ἀριστερότερα τοῦ ΚΚΕ. Πῶς προκύπτει ἀριστεροδεξιὸς ὀπορτουνισμὸς σὲ κἄτι τέτοιο, εἶναι πολὺ ἐνδιαφέρον νὰ μαθαίναμε. Στὸν δὲ Φαράκο καταλογίζεται δεξιὸς ὀπορτουνισμός· «ξέμεινε» μάλιστα στὸν Συνασπισμὸ ὅταν τὸ 91-92 τὸ ΚΚΕ ἀπεχώρησε ἀπὸ αὐτόν. Ἔγκλημα καθοσιώσεως τοῦτο. Γενικὸς γραμματεὺς μάλιστα τοῦ Τετιμημένου καὶ νὰ πάρῃ μεταγγραφὴ στὸν αἰώνιο; Δὲν ξανάγινε! Ὁ Ῥιζοσπάστης, στὴν νεκρολογία τοῦ Φαράκου, ξόδεψε μόλις ἐλάχιστες ἀράδες, τυπικές, αὐτὲς τὶς προβλεπόμενες μάλιστα, γιὰ τοὺς «προδότες» τοῦ Κόμματος. Τὸ «τί καπνὸ φούμαραν», ἡ χρῆσις τέτοιας ἐκφράσεως, μᾶς ὑπενθυμίζει μιὰ ἔφεση σὲ πετυχημένους χαρακτηρισμοὺς ποὺ εἶχε/ἔχει ἡ ἑκάστοτε ἡγεσία γιὰ τὴν πρώην καὶ κἄποτε ἑκάστοτε ἡγεσία· ὅπως βρωμόνερο, τυχοδιώκτης, κακὸς δαίμων τοῦ κινήματος, τενεκὲς κλπ κλπ.. Ὁ Μαΐλης, ἄξιο, τὸ δίχως ἄλλο, στέλεχος τοῦ Κόμματος - καὶ τοῦτο ἕνεκα τῆς θέσεως ποὺ κατέσχε· δὲν εἶναι εὐτελὲς νὰ εἶσαι ὑπεύθυνος τοῦ τμήματος Ἱστορίας ἔστω κι ἂν τὴν φαλκιδεύῃς, τὴν ἡμιμελετᾷς, τὴν ψιλαποκρύβεις. Τὸν Ἰούλιο τοῦ 2000, συνεχάει τὸ ἀφιέρωμα τοῦ 902, ἐκτίμησε γιὰ τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, σὲ ἕνα βιογραφικὸ σημείωμα, λέγων:

"Τώρα, που γράφω τούτο το βιογραφικό σημείωμα, συμπλήρωσα 31 χρόνια οργανωμένης δράσης, απ' αυτά 27 ως μέλος του ΚΚΕ. Και είμαι βέβαιος, ότι σ' αυτό το κόμμα θα με βρει και ο θάνατος. Απ' αυτή την άποψη θεωρώ, ότι δεν υπήρχε κάτι καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω στη ζωή μου. Άρα είναι φυσικό να αισθάνομαι ευτυχής και περήφανος. Σ' αυτά τα χρόνια δεν θυμάμαι να ξημέρωσε μέρα, που να είχα στο νου μου πρώτα κάτι άλλο και όχι το Κόμμα".

Ἡ σκηνοθεσία τοῦ συντάκτου τοῦ ἀφιερώματος, τοῦ τί τοποθετεῖ πρῶτο, δεύτερο, ἔσχατο, εἶναι σημαντική! Μαθαίνουμε περὶ τοῦ μακαρίτου ἐκ τοῦ μακαρίτου (τοῦ ὁποίου τοὺς οἰκείους συλλυπούμεθα) ὅτι καὶ στὰ 27 του ἔτη, κορωνὶς τῆς σκέψεως τῆς ἡμέρας ἦταν τὸ Κόμμα καὶ ὄχι ἕνα εὐπειθὲς μουνὶ ἢ ἒν ζεῦγος μεγάλου στήθους. Περίεργον.