Μάγος είσαι;

Μού κάνει μιά σιγουριά, ναί. Σάν νά είμαι, νά ήμουν δηλαδή, σέ μιά γωνιά αραχτός καί νά τό’βλεπα.

Στήν αρχή , τά κλίκ περιέσχον μιάν ανυποψία. Αυτήν πού πάντα νοιώθουμε στίς καθημερινές, στίς ρέγουλας δραστηριότητες. Τά κλίκ, ακολούθησε μιά φευγαλέα ματιά, τής οποίας η επιβράδυνσις ήτο ευθέως ανάλογος τού προκληθέντος ενδιαφέροντος. Οι κάθετα στό γραφείο αγκώνες απεμάκρυναν τίς παλάμες καί σταμάτησαν τό πληκτρολογείν. Ανάγνωση. Οριακά μελέτη. Έ, όλο αυτό τό ενδιαφέρον δημιούργησε ένα μπούκμαρκ, ένα φάβοριτ γιά τό οποίο πολλάκις προέκυψε μιά ανομολόγητη επιθυμία νά ανελιχθή είς «home»…

Γρήγορα αλλά όχι βιαστικά εξήλθαμε κι από τό home. Όχι, δέν ήμουν μπροστά νά δώ, νά ακούσω τίς δύο στροφές τής κλειδαριάς, αλλά είμαι βέβαιος... Η σχεδόν μυσταγωγική ατμόσφαιρα πού δημιουργείτο κατά τήν ανάγνωση τών καταθέσεων (ντεμέκ ή όχι) έπρεπε νά μεταφερθή. Καί μετεφέρθη· σέ χώρο έξω, χωρίς ημίφως – θά υπήρχε χρόνος καί γιά τέτοια. Πρώτα σέ κύκλο μεγάλο, μέ μαράζουσα πληθυσμιακή συμπεριφορά, συνεπώς συντόμως τό ευκταίον. Τό διά ζώσης.

Ωριμασθεισών τών συνθηκών, επελέγη απάγκιο σκοτεινό. Όχι, δέν ήμην ενώπιον, αυτόπτης ή αυτήκοος μάρτυς, όμως είμαι σίγουρος. Σίγουρος ότι έτσι συνέβη. Ένα στρογγυλό τραπέζι μέ ποτά χώριζε τά δύο σώματα πού αβολίζοντο από στενές καρέκλες. Μέ ανάγκη επιβεβαίωσης τών όσων ησθάνθη, η προσήλωσις ήτο οξεία. Τό γοητευτικότερο ήταν πώς, όταν σιγουρεύτηκε γιά όλα, δέν αμβλύνθηκε καθόλου. Η απόφαση γιά παράδοση δέν είχε καμία πιθανότητα ανάκλησης.

Καί παραδόθηκε.

Άλλαξαν κάποιες εικόνες καί κινήσεις. Συνοδεία τού ίδιου σκοπού. Αισιοδοξία, καλή διάθεση, λαχτάρα, ακορεσμός.

Άχ αυτός ο (παιδικός) ενθουσιασμός! Σέ κάνει νά αφήνης τήν γλώσσα ροδάνι νά τρέχη, νά υφαίνη κάτι σάν πολυποίκιλτους πορφυρούς χιτώνες τών οποίων - φεύ! - η πρώτη ύλη, τσιγαρόχαρτο καί μάλιστα βρεγμένο. Δέν ήμουν παρών, έχω όμως σιγουριά ισχυρότερη κι από τά μάτια μου. Όλα αυτά πού ακολούθησαν, στριμώχθηκαν σέ ένα μικρό χρονικό διάστημα. Δέν μπόρεσαν νά γίνουν μιά συνήθεια.

Τί κρίμα! Στράβωσε ναί, μπορεί νά μήν ήμουν παρών όταν απαιτούντο εγγυήσεις – λίγο πρόωρα βέβαια! – αλλά είμαι απόλυτος ότι κάπως έτσι εξελίχθη. Λίγο μετά τήν συνειδητοποίηση τήν καινής (αλλά διόλου κενής) κατάστασης, αυτή η κακοτυχιά, η μοίρα η κακιά, τό άθλιο ριζικό κακοφόρμισαν τά ευτύχεια. Δέν ήμουν παρών, τό έχω πεί πλειστάκις, αυτό όμως μέ κάνει πιό βέβαιο. Είδα μιά συγκράτηση σέ όλη αυτήν τήν χαρά, μιά σκέψη καί μετά άκουσα νά ζητούνται εγγυήσεις. Δυστύχισαν αυτές, κι από τίς δύο πλευρές ακαίρεψαν καί πάλι στήν οκλαδόν στάση μέ τά χέρια στήν απελπισιά.

Τίποτε όμως δέν τελειώνει, έτσι άδοξα.

Θά τόν δής πάλι, σέ μέρη γνώριμα νά σού ξεπετιέται καί νά σέ πλησιάζη φορώντας μόνο υποσχέσεις. Αληθινές!

Πάντα φέρει αποτέλεσμα τό ψυχικό μας στριπτίζ. Η μειοδότηση τής αξιοπρεπείας μας...