«Όταν κόβω ένα άνθος καί τό βάζω στό στήθος σου,νομίζω πώς στολίζω τόν κόσμο»

Γύρω στά 1961 ήταν όταν ο Μπάμπης ο Μπακάλης έντυνε μέ γκλίν γκλον αυτούς τούς εξαίσιοι στίχοι ενός αγνώστου μέχρι τότες άγγλου δημοσίου υπαλλήλου όστις χομπίζετο ώς στιχουργός. Ο οποίος, δέν θά γινόταν γνωστός ώς στιχουργός αλλά ώς ντουμπλαρίζων σκηνές επικίνδυνες στόν κινηματόγραφο, παραχωρώντας τίς τεράστιες πλάτες του στό μετά από ένα έτος γυρισθέν: «Τζέμης Μπόντ εναντίον δόκτωρος όταν λέω νό εννοώ ναί»

Τέλος πάντων, θέμα μας δέν είναι οι πλάτες τού Έντουαρντ Πρέστον ούτε καί τά σημάδια σ’αυτήν τών ονύχων τής Ούρσουλας καθώς οι μύες τού κόλπου της στραγγάλιζαν τήν βάλανο τού παρτεναίρ της. Κάτι λέγαμε περί στίχοι.

45 χρόνια καί 54 δευτερόλεπτα ακριβώς πρίν, λοιπόν, ο Μπάμπης Μπακάλης τακτοποιούσε τίς παρτιτούρες του καί άφηνε ένα πηγαίο αίσθημα οχειοντρέχειας νά τόν κυριεύση. Όταν ηρέμησε, σενιαρίστηκε καί βγήκε στήν ΕΒΓΑ τής γειτονιάς, μέ τόν μπούζουκα υπό μάλης. Είπε ένα γειά στόν κυρ Απόστολα τόν ταμειούχο καί πήγε στο μαύρο τό ζήμενς το τελέφωνο νά’ούμ’. Σχηματίσας τόν αριθμό τού παραγωγού του, όταν άκουσε τό «Ναί» του, άρχισε νά τόν παίζη. Έπαιξε ένα δυό διαστήματα, άτινα ήσαν αρκετά γιά νά κάνουν τόν παραγωγό νά ανακράξη:

- Μέγας είσαι Χαράλαμπε καί θαυμαστά τά έργα σου!

Σήμερα, 65 παρά 100 χρόνια, τό άσμα παραμένει χίτ. Τά τσάρτς Βανουάτου δέν βαριούνται καθόλου.

Ούτε εγώ!

Διότι ναί! Όταν ασχολούμαι μέ τό στήθος σου, ο χρόνος μετρά αντίστροφα.

Καί ο κόσμος, είναι κόσμημα, όχι επειδή στολίζεται από άνθη ή ο,τιδήποτε άλλο, αλλά έτσι αϊδίως... Καί επειδή παρομοιάζεται μέ τό στήθος σου, υπερτάτη, υπερκόσμια αξία!