Τί τραβάμε κι εμείς οι (παρ’ολίγον) ξυπνητοί...

Τό πιό μου σπαστικό είναι (γιά κάποιον λόγο) νά ξυπνάω μισή ώρα, τρία τέταρτα πρίν άπό τήν διά τού διυπνηστηρος δρομολογηθείσα ώραν εγέρσεως.

Τίς τελευταίες δυο ημέρες μού συμβαίνει κάτι πού μέ δυστυχίζει περισσότερο. Κάποιος πούστης άπό κάποιο γειτονικό διαμέρισμα, γράφει στά παπάρια του τό ξυπνητήρι του (διότι προφανώς έχει ήδη σηκωθεί καί ανακουφίζει τήν κύστη του ή κάνει μπάνιο, ή ντύνεται ή παρφουμάρεται ή ψήνει καφέ ή βουτυρώνει χθεσινό ψωμί ή τελοσπάντων κάνει κάτι διά τού οποίου αμελείται σκανδαλωδώς ο διυπνηστήρ του!) καί αυτό, εξαντλόν πάσα ικμάδα ενεργείας, μέ ξυπνά… Ρέ γαμώτο δέν κάνω ποτέ βαρύν ύπνο, εξάλλου δέν παραπονιέμαι γιά έναν θόρυβο σέ κάποιο άλλο γεωγραφικό διαμέρισμα! Γιά κάποιο γειτνιάζον διαμέρισμα γκρινιάζω!

(Τζερόνυμο Τζερόνυμο Τζερόνυμο! Πόσο δίκιο είχες!)