Βαγγελακας - est. 2005
Υπέρβαση στήν σεξουαλική απελευθέρωση τώρα!
Οσονούπω μέ περγαμηνές καί οι κατσικομπήχτες! Είθε!
Περισσοτερα εδώ: www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=710516&lngDtrID=245
Η παρακάτω φώτο μάς μεταφέρει γλαφυρά τήν προαναφερθείσα ανεκτικότητα στήν Ολλανδία. Μάθημα τετάρτης δημοτικού.
αναρτήθηκε από το χρήστη vangelakas στις
11:16 μ.μ.
0 σχόλια
Καί ένας σημαντικός λόγος γιά τόν οποίον ο γούγλης είναι πλέον ο νάμπερ ουάν...
Τί νά ζηλέψω;
Τήν θάλαττα;
Μά δέν πήγαινα ποτές! Εάν βρής απόδειξη, μαρτυρία, κάτι τελοσπάντων, μιάν φωτογραφία πού χού, στήν οποίαν νά είμαι σέ τοποθεσία αποστάσεως έκ τής θαλάσσης, μικρότερης τών 70 χιλιομέτρων, νά μού τήν στείλης, νά δώ εάν μέ πάη.
Τήν ξεκούραση;
Σωματική εννοείς; Χμ... Άς μήν είμαι αχάριστος...
Ψυχολογική; Είσαι μαλάκας; Η αναφορά καί μόνον μέ έστειλε στόν φαρμακοποιό τής γειτονιάς γιά καμιά μαζική αγορά προζάκ, τίποτις αρδάν...
Τήν ησυχία; Τό καλογερίστικο; Τήν ηρεμία;
U only live once mr vangelakas.
Οι Τούρκοι λέει, 16 κομμάτια σπρώξαν στόν ουρανό τού Αιγαίου ο οποίος ουρανός δέν ανήκει πουθενά παρά μόνον σέ όλες τίς χί γυναίκες (σέ θερινές διακοπές, σέ κάποια παραλία π.χ.) πού τόν αντικρύζουν ανασκελόθεν διακοπτόμενα λειψό, καθώς ο καλός τους είναι (άπό) πάνω τους καί μέ σταθερά κίνηση αποστηθίζει πάσα ποσότητα εκπεμπομένης θερμότητος πού δημιουργείται διά τής τριβής τών μπουτιών τους.
Ψίτ! Μπορείς εσύ, νά τόν πείσης ;
Εκατόν πενηντατέσσερις οκτάκις, εφτακόσιες ογδόντα τρείς επτάκις, εβδομήντα δύο εξάκις, εννιακόσιες πενήντα τέσσερις πεντάκις, οκτακόσιες εβδομήντα επτά τετράκις, πεντακόσιες πενήντα δύο τρίς, διακόσιες τριάκοντα δίς, επτακόσιες ενενήντα οκτώ εκατομμύρια, εξακόσιες είκοσι επτά χιλιάδες, εβδομήντα επτά φορές εδώ στό βλόγινγ έχομε ακούσει από τούς γνωστούς χριστοδουλόφοβους γιά πολλά καί διάφορα ζητήματα. Γιά τό πάχρυσο στέμμα του π.χ. τό οποίον μπορεί νά χορτάση πεινώντες καί διψώντες 21 από τούς 52 νομούς τής επικρατείας διότι είναι εντελώς πάχρυσο, φέρει καί διαμάντια καί μπριλιάντια και σμαράγδια, ηγοράσθη δέ άπό τόν Λαλαούνη χθές, 29 Μαΐου 2006. 
Η Τρίτη περιείχε κάτι περίεργο.
[Φώτος από τίς εφετινές εκδηλώσεις γιά τήν επέτειον τής αλώσεως στήν Πόλη. Οί πόζες αυτές, γιά τούς γνωστούς ελληνοφόβους (καί βλόγερς μερικοί εξ αυτών βεβαίως), επέχουν ρόλον πορνογραφίας, τό δίχως άλλο, μιάς καί εκσπερματώνουν στήν θέα τους. Μιλάμε γιά πολύ (γ)καύλα!]
αναρτήθηκε από το χρήστη vangelakas στις
11:25 π.μ.
0 σχόλια
1. Πήγαινε στο μπάνιο καί πάρε μία πετσέτα φρεσκοπλυμένη καί καθαρή μεσαίου μεγέθους (Μέ άρωμα λουλουδιών ή ό,τι γουστάρεις!)
2. Δίπλωσέ την στην μέση
3. Βρες ένα λαστιχένιο γάντι κατά προτίμηση ροζ [από αυτά των πολλαπλών χρήσεων (ποτέ δεν φαντάστηκα αυτή τη χρήση!)] καί ακούμπα το πάνω στην πετσέτα, όπως στο σχήμα
4. Τύλιξον τήν πετσέτα γύρω από το γάντι, όπως δείχνει το σχήμα. Τέντωσον την κάτω άκρη του γαντιού καί γύρνα την πάνω από την πετσέτα. Χτύπα την πετσέτα μέ την γροθιά σου γιά νά «μαλακώση» 
5. Πάρε ένα μαξιλάρι (πουπουλένιο κατά προτίμηση), καλύτερα όχι αυτό που κοιμάσαι.
6. Δίπλωσέ το στην μέση
7. Βάλε ανάμεσα τήν πετσέτα μέ το γάντι, όπως ακριβώς δείχνει το σχήμα καί τύλιξε γύρω γύρω ένα σκοινάκι.ΥΓ. Σκέφτηκε κανείς ότι το γ@μ$σ% αυτό δεν έχει όρια? Αντί γιά άσπρο μαξιλάρι, μπορείς νά βάλεις μαύρο (Νά η αραπίνα που όλοι ονειρευόμαστε), μπορείς νά παίξης μέ τά αρώματα, μπορείς πάνω από το γάντι, νά βάλης καί ένα ακόμα, πιο μικρό (2 πόρτες έχει η ζωή - γιά εραστές τής πίσω πόρτας) κλπ κλπ!
Καλό Σ/Κ!
(θά είναι αγαπούλη, θά είναι!)
Απελπιζίομαι κάργα τόν τελευταίο καιρό καί δέν υπάρχει καί προοπτική νά έσεται πρώτος, ούτος ο έσχατος καιρός, δάτς δε πρόμπλεμ νά'ούμ'! Κυττώ στό βάθος, η άδει-α κείται μακράν, τά τής δουλειάς λίγο πακετουά, βαριέμαι πολύ, μέ νοιώθω σάν Τζέφ Γκόλντμπλουμ στόν καθρέπτη εφαρμόζων πρωτοποριακές ονδοντιατρικές μεθόδους...
Πού πήγαν ρέ παιδιά, αυτοί οι βλόγερς μέ τό ξυνό ύφος έναντι τών κακών κι επιφυλακτικών φασιστών; 
Υπάρχουν πάμπολλα λίνκς μέ αφιερώματα στήν γενοκτονία.
Εκείνη τήν στιγμή δέν τ’αντελήφθην. Μού είχε πεί ότι κάτι τακτοποιούσε· γι’αυτό ήταν μέσα. Εγώ ήμουν λίγο περισσότερο ανήσυχος τού κανονικού, ίσως έφταιγε καί η μοναξιά, τά όσα είχαν προηγηθεί...
Γιατί δέν μέ ενδιαφέρει (καθόλου μά καθόλου) ο τελικός τού τσαπιολή; Καί τελικός μουντιάλ νά ήταν, πάλι αλλού η προσοχή μου θά εστρέφετο. Θά δώ όμως πολύ ευχάριστα τό γραμμένο σέ vhs κασσέτα, ευρωπαϊκό μάτς τής ΑΕΚ τής 2ας Οκτωβρίου 1997 μ’αντίπαλον τήν Ντίναμπουργκ, παιγνίδι γιά τόν 1ο γύρο τού κυπέλλου κυπελλούχων.
Η κάρτα εκείνου τού παιγνιδιού:
Ντίναμπουργκ - ΑΕΚ 2-4 (Στάδιον Νταουγκάνα) 2/10/97
Κύπελλο Κυπελλούχων– 1ος Γύρος
1 Ατματζίδης 12 Κοπιτσής 3 Κασάπης 5 Κωστένογλου 25 Καλιτζάκης (49' 7 Μαλαδένης) 4 Ντόμπος (81' 21 Μαρτσέλο) 8 Σαβέβσκι 18 Κατσαβός (45' 24 Γκρέταρσον) 6 Βλάχος 10 Κωστής 11 Νικολαΐδης
Σκόρερ : 35' , 79' Νικολαΐδης 50' Βλάχος 72' Κωστής
Κίτρινες : Κωστένογλου
Διαιτητής Οφρέμπο (Νορβηγία)
αναρτήθηκε από το χρήστη vangelakas στις
10:36 μ.μ.
0 σχόλια
Άς δείξω λίγην ειλικρίνεια· η αλήθεια είναι ότι σεξαρίστηκα πρώτη φορά λίγο αφότου είχα κλείσει τό πρώτο τέταρτο αιώνος ζωής. Τούτο μοι προξένησε άπειρα συμπλέγματα πάνω μου συνεχή, σάν τόν βήχα στό μέ κοκκύτη τσογλανάκι. Καί τά συμπλέγματα μέ τήν σειρά τους, κάποια θέλω θέλω θέλω. Τό πιό θέλω από τά θέλω είναι ένα one night stand. Κι επειδή τά βράδια είναι μοναχιστερά, υπάρχει πολύς χρόνος νά τό ζυμώσω, νά τό πλάσω μέσα μου. Κάπως έτσι:
Θά ήθελα νά, θά ήθελα δηλαδής, νά μού έβγαινε κάπως...
Νά εισέλθω στόν χώρο περιβεβλημένος μιάς εσάρπας χρώματος συστολής, ίσως καί κατανυκτικότητος. Ο φωτισμός (νά) μέ εγκλιματίση άνευ πολλών καθυστερήσεων, αι χειραψίαι (νά) είναι σύντομοι, ενέχουσαι υποσχέσεις εγκαρδιότητος, προσηνείας καί ανέσεως, κάποια επιτοίχια βιτρώ (νά) θριαμβεύουν επί τής σιωπηλάδας. Δέν κρατά όμως γιά πολύ αυτή η κάθε άλλο παρά γιούχου κατάσταση.
Μιά γνησία απόγονος Καρυάτιδος αγνοεί επιδεικτικά τό χαλάκι στήν είσοδο καί ακομπανιάρει στό σαλόνι χαμογελώντας στούς λοιπούς παρισταμένους, ψάχνοντας τόν μπουφέ. Τό βλέμμα μου είναι γιομάτο από Norman Bates. Ντροπαλότητα ισχυρής περιεκτικότητας σέ pH ενώ η μητρική σπάθη αιωρείται μογγολικά πάνω από τήν κάρα μου τής οποίας οι οφθαλμοί δέν λένε νά ξεκολλήσουν πάνω από τήν νιόφερτη. Η τελευταία επιρροή τού σχιζοφρενούς ήρωος είναι νά είμαι εντελώς αιδήμων, κάτι τέτοιο κάνω, χαμηλώνω λοιπόν τά μάτια μου, ντρέπομαι ρέ γαμώτο, ναί όντως ντρέπομαι, ντρέπομαι αλλά γιατί νά τό κρύψωμεν άλλωστε; Διώχνω τήν ματιά μου από τήν δική της, τήν χαμηλώνω όχι μόνο λόγω αιδούς αλλά επειδή αυτό τό μπούστο (της) αξίζει μυριάδες ωρών βλέμματα ώστε νά τό απο-στηθίσης...
Είχε τελειώσει ένα ολάκερο σιντί μέ κλαρίνα τού Πετρολούκα όταν μπόρεσα νά απαγκιστρώσω τόν (σικ) βλέμμα από τό ντεκολτέ της. Μιά νότα ολίγον αλέγκρο μέ συνέφερε από τήν χαοτική κατάστασή μου, ήταν ένα ηπειρώτικο πού μιλούσε γιά τόν ανθό μιάς πικροδάφνης. Όλη η ώρα εκείνη, τό κλαρίνο ήταν η λέξη κλειδί, η σημειολογία του έλεγε τά πάντα, δέν άφηνε τίποτε κλαψιάρικα παραπονεμένο... Τίποτε; Χμ...
Προφανώς η κάψα μου, παραβγήκε μέ τόν από τά τσιγάρα καπνό, καί κατέκλυσε, διαχέοντας τόν χώρο. Επέδρασε καί στό ποτό της, είχε κατουρλιοθερμοκραστεί τό ποτό της καί ήσαν λίαν ευδιάκριτα τά σημάδια δυσανασχετήσεως... Άδραξα τήν ευκαιρία σάν απόχη διοπτροφόρου συλλέκτου πεταλουδών καί τήν πλησίασα διαβαίνοντας έναν κάποιον Ρουβίκωνα (μιά παράστασις ενός ποταμού υπήρχε όντως στό χαλί) τής αμφιβολίας. Δέν τήν κάρφωσα απ’ευθείας στά μάτια, είπα νά τό παίξω λίγο άνετος, μήν δείξω πόσο λιγούρης είμαι αλλά πάλι δεκαετίας θεονηστείας δέν κρύβονται εύκολα... Η μανταμίτσα σχημάτισε ένα ερωτηματικό στά χείλη της τών οποίων η καμπύλη μαρτύρησε ανταξιότητα επιδόσεων κόλπου καί κλειτορίδος. Άρχισα νά νοιώθω προλόγους αιμάτωσης μορίων τής βαλάνου μου, τούς οποίους διέκοψα αρχίζοντας μιάν (γειτνιάζουσα) αναζήτηση στήν τσέπη μου. Ναί, προσπαθούσα νά εύρω κάτι, γιά τό οποίον η εν λόγω μανδάμ φάνηκε νά ενδιαφέρεται. Νοίκιασε ένα ύφος Κατερίνας Χέλμη στόν Κατήφορο καί ρώτησε νοτίζοντας τό ύφος της μέ ειρωνείες Βασίλη Διαμαντόπουλου (στό ίδιο έργο) :
- Περίστροφον διεθέτεις εκεί ή.... Χαίρεσαι γιά μένα; Ε; Πολλή χαρά; Άφατη η ευφορία σου; κι έστειλε τήν χείρα της στήν περιοχή τού σώματός μου όπου η μάτιση τών πατζακιών μου φέρει τατού τεστοστερόνης. Αιφνιάσθην αβέρτα! Γάμησέ τα λέμε! «Πώπω, τί κάνει η γκόμενα ρε;» εσκέφθην... Ή κάλλιον προσπάθησα νά σκεφθώ, διότι αι χειρονομίες της δέν (μού) άφηναν πολλά περιθώρια αυτοσυγκεντρώσεως. Μονομιάς ξέχασα τό ντεμέκ κίνητρόν μου, τόν λόγον προσεγγίσεώς της, γι’αυτό καί άφησα στήν τσέπη τό παγουρίνο μου όπερ κουβαλώ από νηπιόπαις! Γεμάτο νερό αυτό, χωρίς διεισδύσεις στό ζεστό ποτό της, δημιουργόν απωθημένα... Παρέμεινα εκεί μ’ακίνητα τά 4 από τά 5 άκρα τού σώματός μου καί τό βλέμμα μου παγωμένα λιγωμένο... Η πλαγκόνα αντελήφθη τίς αιτίες τού «παγωμένα» γι’αυτό καί συνέχισε κινήσεις παλινδρομήσεως στό προαναφερθέν άκρον μου μπάς καί ζεσταθώ...
- Δέν θά μού πής; Δέν θά «ολοκληρώσης»; Μάγκνουμ παίζει εδώ κάτω ή έν τέλει, πλήρης η τέρψις σου ; Ε;
Αυτή η φράσις της είχε προθέσεις προβοκάτσιας αλλά δέν άλειψα βούτυρο στό ψωμί της.... Παρέμεινα σιωπηλός. Κι αυτή, ωσάν τήν μέ δέκα κεφάλια Ρόζα τής Βαβυλωνίας, πλησίασε μιά σταλιά, έσκυψε δύο καί :
- Ευλογημένα κατηγορηματική η καλοσυνάδα σου;
Κι εγώ, άεργος παγωτατζής σέ αποκλεισμένη χειμερινή πλατεία, αθώος παίς μοιράζων διαφημιστικά φυλλάδια σέ σέξ σόπ, άγουρος έφηβος σέ στενά τής Φίλωνος, παρατηρώντας τήν σάν τό φαράγγι τής Σαμαριάς, βυζοχαράδρα της, δέν μπόρεσα νά συγκρατήσω τήν έν υπνώσει ικμάδα μου. Η βάλανός μου, από τό πολύ αλκοόλ προφανώς, ανακατεύτηκε αβλεπί καί εμετιάστηκε. Προσπάθησα νά τό απολαύσω, νά μεγιστοποιήσω τό γουργούρισμα αλλά αυτή η μαλακισμένη έκφρασίς της: «Σέ ρωτώ κάτι καί θέλω απάντησιν τώρα!» μού τήν έσπαγε, μέ ξενέρωνε, μέ βιαζε, κατέστρεφε πάσα – βραχεία έστω – ευδαιμονία... Απήντησα λοιπόν, τής απήντησα μπάς καί μ’άφηνε ήσυχον:
- Όχι κι εντελώς χαρά, γιαβρί μου... Μάλλον χαρμολύπη... Χαρά γιά τό φλίπ φλίπ φλίπ αλλά λύπη γιά τήν κούτσικη διάρκειά της... Άσε πού όπου νά’ναι θά μέ πιάση θορυβώδης κλαυσίγελως κι άντε ψάξε τά μπίτ, καλή μου!
- Δηλαδή; Δέν σού αρκ
Κάτι προσπάθησε νά πή, όμως εγώ , σθεναρότατα τήν διέκοψα λέγοντας:
- Κύττα, αγάπη μου... Μόλις εβίωσα ένα Χαροποιόν Πένθος , μή μού γαμάς τά ράμματα, please! κατέληξα μεταβολάροντας προβληματιζόμενος γιά τήν υγρασία στό σλίπ αλλά χαρούμενος γιά αυτό τό one night stand…
Όσο κι άν προσπαθής, η ντόλτσε καμπάνα μου θά σκεπάση πάσα καφετιά μυρωδιά σου, easy rider μου!
αναρτήθηκε από το χρήστη vangelakas στις
10:24 π.μ.
0 σχόλια
Η επέτειος είναι στρογγυλή. 50 ολόκληρα χρόνια. Αλλά σχεδόν κανείς δέν τό θυμήθηκε. Σάν άλλη γοργόνα θά ρωτήξω: Μήν είδατε αυτούς τούς ευαισθητούληδες, τούς οργίλους, τούς δημοκράταρους, τούς βάζοντες πάγο στούς εκφράσαντες επιφυλάξεις κατά τής Γκιούλ, νά λένε κάτι γιά τήν (χθεσινή) επέτειο; Τζίφος! Ελάχιστοι θυμήθηκαν ότι σάν χθές, πρό 50 ετών στίς κεντρικές φυλακές τής Λευκωσίας, απηγχονίσθησαν οι Μιχαλάκης Καραολής καί Ανδρέας Δημητρίου. Μπάς καί τούς αγνοούν λόγω τού ότι κοινώνησαν καί εξομολογήθηκαν πρίν άπό τό μαρτύριό τους; Η χριστοδουλοφοβια μερικων ισως νά είναι αιτια καί λογος περιφρονησης της επετειου. Συνεχαω… Ο τουρκοκύπριος δήμιος δέν τούς καθάρισε μαζύ· απείχαν μερικά λεπτά οι εκτελέσεις. Οι δυο αγωνιστες αυτοι, ησαν οι πρωτοι πού εκτελεστηκαν. Δυστυχως, μετα άπό τήν περιοδο αγωνα της ΕΟΚΑ κατά των αγγλων, η ελληνικη ιστορια δέν διαθετει καποια άλλη ενδοξη σελιδα. Οι νεοι αυτοι ησαν προτυπα γιά τό δυναμωμα της προσπαθειας· μετα βεβαιως, κι αλλοι πεσαν ηρωικα γιά τήν Κυπρο ενώ τό παραδειγμα αυτό είναι συνεχεια στα πολλα προηγουμενα ηρωισμου της ελληνικης φυλης. Τί κριμα γιά μερικους πού οι ηρωες αυτοι δέν ενεπνεοντο/εμπεοντουσταν άπό μαρξολενιστικα προτυπα αλλα άπό τίς ακαταλυτες αξιες της ελλαδας όπως η βαθια πιστη στο Θεο καί η προσηλωση στήν πατριδα, κατι λιαν μπαναλ τη σημερον ημερα νά’ούμ’. Είναι τοσο προσφατα – σχετικα – τά γεγονοτα. Σημερα δυσκολευομαστε παρα πολύ νά αφησουμε στήν ακρη μικρα (πολύ μικρα) στοιχεια ευδαιμονισμου. Μπορει νά μου βγαινει μιά μικρη κορωνα αλτρουιλας, όπως εκφραζεται στο κατωθι:
Αχ καλο μου, δέν μπορείς νά φανταστής πόσο μ'αρέσουν μερικά φθινοπωρινά κυριακάτικα μεσημέρια όπου αράζω Σαλαμίνα...
Προτιμώ αβέρτα, άνευ γλυκάνισου τσίπουρο, κάμποσα ποτηράκια είν'η αλήθεια. Καί θαλασσινά μωρέ... Δέν τρελλαίνομαι γιά κρεατικά όσο γιά μιά γαρίδα σαγανάκι. Όχι μόνο εγώ· καί τά δάκτυλά μου. Βουτάν κι αυτά. Απρόσεκτα. Καμιά σαλάτα, τυροκαυτερές παραπάνω από τό σύνηθες καυτερό, κάνα χορταρικόν, καταλαβαίνεις.
Καί όταν περνά λίγο η ώρα κι αρχίζω καί νοιώθω κάπως περίεργα ένεκα τού τσίπουρου, κάθομαι σταυροπόδι καί προσπαθώ νά αφουγκραστώ κάνα αγριόπουλο εκεί στά πέριξ τού Αιαντείου. Δέν παίζουν όμως αγριόπουλα στήν Σαλαμίνα. Πολύ μιζέρια ρέ γαμώτο...
Πάντως, ο συνειρμός έρχεται καί ταιριάζει. Αυτή η ζάλη μέ κάνει καί σηκώνομαι. Πιάνω ένα δίπουν άπτερον θηλυκόν πλατερυθρώνυχον όν καί πάμε στά ενδότερα. Μπαίνουμε σέ δωμάτιο μέ ένα μικρό παράθυρο τό οποίο κλείνουμε καί βιαστικά ξαπλώνουμε. Δίνουμε προβάδισμα σέ ένα εκούσιο μπέρδεμα τών σωμάτων (πρωτοστατούντων τών ποδιών), έκκριση υγρών σώματος λόγω οξείας τέρψης πολλών (σχεδόν όλων) αισθήσεων καί τελικά άν είμαστε τυχεροί η κορύφωση θά έλθη μέ μιά πρωτόγονη μέθοδο αντισύλληψης.
Καί μετά, στό τέλος, η ταβανοθεραπεία έχει βλέψεις γιά τό συντομότατο της μεσολαβουσης περιοδου μεχρι τήν επομένη φορά...
Γι’αυτό λοιπον μπορω μετα μεγαλης ευκολιας νά ειπω: Μαλάκες όλοι οι φιλόσοφοι. Ψάχναν τό νόημα τής ζωής... Πού ψάχνανε ρε γαμώτο; Διότι... Διότι αυτό είναι τό νόημα τής ζωής. Μάσα καί γαμήσι. Τίποτε άλλο.
( Ένα μεγαλο κενοοοοοοοοοοοοοοοοο… Καί αποτομα, μιά καταληξη λιγο στο χασιμο, εντελως ασχετη: )
Δυστυχως ομως δέν είμαστε Ισλανδία, νησάκι έμορφο καί μόνο, αλλά στά γύρω μας οι γειτόνοι δέν είναι καί οι πιό behave. Μέχρι νά εξαφανιστούν τά έθνη, οι διεκδικήσεις, οι σωβινισμοί θεωρώ επιτακτική ανάγκη τήν ύπαρξη τού στρατού, τις πολεμικές ετοιμασίες, τούς εξοπλισμούς, τήν διατήρηση τής σημαίας. Προσωπικά (χωρίς νά είμαι βέβαιος) όταν θά προκύψη ανάγκη, θά προτιμήσω νά συνεχίσω δεδομένα τού παρελθόντος καί νά αφήσω στήν άκρη (ελπίζω προσωρινώς) γαρίδες σαγανάκι στό τραπέζι καί «ισπανικές» αγάπες από τό θήλειον άπτερον όν...
... αλλα όλα αυτά πού εγιναν πριν άπό 50 χρονια, δειχνουν ποσο μεγαλοι ησαν καποιοι, ποσο αξιοι απογονοι του μολων λαβε. Οι ηρωες αυτοι, τοσο μικροι σέ ηλικια μέ ολην τήν ζωη μπροστα τους, προτιμησαν νά θυσιασουν εαυτους στήν ελευθερια της κυπρου, επελεξαν τον ταφο.. Δέν μπορει ρε πουστη μου, σιγουρα θά ειχαν ενδιαφεροντα. Θά γουσταραν γκομενιτσες, θά κεφαρανε εκδρομες, θά βρισκαν ενδιαφερον σέ τιποτις βιβλια… Πολύ ευκολα θά μπορουσαν νά βαζαν όλα αυτά σέ προτεραιοτητα, νά σκεπτονταν ότι παντου η βρετανια (τοτε) παρειχε ανεξαρτησια στις αποικιες, συντομα κι η κυπρος θά επαιρνε σειρα. Ακομη καί σημερα, τό 2006, οι δυο αυτοι πρωτομαρτυρες ισως νά ζουσαν – γυρω στα 75 θά ησαν. Κι όμως. Αντι του νά περναμε καλα κι ας παει νά γαμηθη η κωλοπατριδα, περασαν τήν θηλια μέ κατά καποιο τροπο ευχαριστη διαθεση.
Just 4 yr info.
Οι εννιά απαγχονισθέντες, όλοι τους νέοι ηλικίας 19-24 ετών, είναι με τη σειρά που εκτελέστηκαν:
(Απαγχονίστηκαν μαζί στις 10 Μαΐου 1956)
(Απαγχονίστηκαν μαζί στις 9 Αυγούστου 1956)
(Απαγχονίστηκαν μαζί στις 21 Σεπτεμβρίου 1956)
(Απαγχονίστηκε στις 14 Μαρτίου 1957)
Γιά μερικους, εξοχως ελληνοφοβους προτεινεται αυτό: http://www.geocities.com/cyprus974/eoka.htm
Θά κανουν πολύ χάι λέμε!
αναρτήθηκε από το χρήστη vangelakas στις
11:11 μ.μ.
0 σχόλια
Σάν σήμερα, πρίν από 16 χρόνια.
Ο Στράτος Διονυσίου γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου του 1935 στη Νιγρίτα των Σερρών. Ο Στράτος, γυιός του Άγγελου καί της Στάσας Διονυσίου, προσφύγων από τη Μικρά Ασία, από πολύ μικρός μπήκε στα βάσανα της ζωής καθώς η φτώχια καί η κατοχή ήδη ταλαιπωρούσαν πολύ κόσμο. Σε αυτά ήρθε νά προστεθεί καί η ορφάνια, καθώς τό 1948 έχασε τόν πατέρα του. Ένα χρόνο νωρίτερα, τό 1947, ο Στράτος Διονυσίου άφησε τό χωριό του καί πήγε νά ζήσει στους Αμπελόκηπους της Θεσσαλονίκης. Τό 1955 παντρεύτηκε τόν παιδικό του έρωτα, τη Γεωργία Λαβένη, μέ τήν οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τόν Άγγελο, τήν Τασούλα, τό Στέλιο καί τό Διαμαντή.
Έπειτα από διάφορες δουλειές, σαν μικροπωλητής ή σαν ράφτης, ο Στράτος έκανε τό ντεμπούτο του ως επαγγελματίας τραγουδιστής στο κέντρο «Φαρίντα» της Θεσσαλονίκης. Τα προηγούμενα χρόνια, ο Διονυσίου είχε ήδη γίνει γνωστός στα μαγαζιά της πόλης, στα οποία γυρνούσε καί τραγουδούσε χωρίς όμως νά δουλεύει. Από τις πρώτες του κιόλας εμφανίσεις ο Στράτος Διονυσίου τράβηξε τό ενδιαφέρον φτασμένων καλλιτεχνών, οι οποίοι τόν προέτρεπαν νά κατέβει στην Αθήνα, ώστε νά βρεθεί μέσα σε καταξιωμένους μουσικούς καί τραγουδιστές.
Έπειτα από τόν πάταγο της «Φαρίντα» ο Στράτος μέ τρομερές οικονομικές δυσκολίες, αποφάσισε νά κατέβει στην Αθήνα, μερικούς μόνο μήνες μετά τήν πρώτη του εμφάνιση στην Θεσσαλονίκη. Στο στέκι των καλλιτεχνών της Οδού Σατωβριάνδου γνωρίστηκε μέ πολλούς τραγουδιστές, μεταξύ των οποίων καί μέ τήν Καίτη Γκρέυ. Η Γκρέυ, μεγάλο όνομα ήδη από τότε, του πρότεινε συνεργασία καί έτσι ξεκίνησαν νά εμφανίζονται μαζί στον "Αστέρα" της Κοκκινιάς. Στο μεταξύ, τήν ίδια χρονιά, τό 1959, ο Στράτος Διονυσίου γραμμοφώνησε καί τόν πρώτο του δίσκο 45 στροφών μέ τό τραγούδι "Δεν είμαι ένοχος" σε στίχους Χρήστου Κολοκοτρώνη καί μουσική Σταύρου Χατζηδάκη νά κάνει αξιοσημείωτη επιτυχία. Στη συνέχεια, ο Στράτος Διονυσίου υπέγραψε συμβόλαιο μέ τήν εταιρεία "Columbia". Αξίζει ωστόσο νά σημειωθεί ότι τρία χρόνια νωρίτερα είχε ηχογραφήσει σε δίσκο του Νίκου Μαύρου (του πρώτου μπουζουξή του Στράτου) τό τραγούδι "Παράγκες καί παλάτια" γιά λογαριασμό της εταιρείας "Odeon". Ο δίσκος θάφτηκε γιά λόγους πού ο Στράτος απέφευγε νά μιλήσει.
Ο Στράτος δεν άργησε νά κάνει τις πολύ μεγάλες επιτυχίες του. "Δεν μέ πόνεσε κανείς", ινδικό τραγούδι διασκευασμένο από τόν Μπάμπη Μπακάλη, "Της αγάπης μου τό δίσκο" σε διασκευή Μπάμπη Μπακάλη, "Τό ηλεκτρόφωνο", "Φύγε-Φύγε" σε μουσική Ατταλίδη καί στίχους Βίρβου, είναι μερικές μόνο από τις μεγάλες του επιτυχίες. Σύντομα, οι μεγάλοι του λαϊκού τραγουδιού άρχισαν νά εμπιστεύονται στο Στράτο παλιές τους επιτυχίες, οι οποίες κυκλοφόρησαν σε δεύτερη εκτέλεση μέ τη φωνή του νεαρού καί ελπιδοφόρου τότε Στράτου Διονυσίου. "Αχάριστη" του Βασίλη Τσιτσάνη, "Τό παλιογέφυρο" καί τό "Πριν τό χάραμα" τραγούδια του Γιάννη Παπαϊωάννου, "Η μπαμπέσα" του Γιώργου Μητσάκη, "Τό φτωχομπούζουκο" του Μανώλη Χιώτη, έγιναν επιτυχίες γιά δεύτερη φορά. Ύστερα ήρθε μία περίοδος όπου ο Στράτος, αμέσως μετά τήν ανανέωση της συνεργασίας του μέ τήν "Columbia" μπήκε στο ράφι από τήν ίδια του τήν εταιρεία, παρόλο πού κάθε βράδυ γινόταν τό αδιαχώρητο από τους θαυμαστές του πού πήγαιναν νά τόν ακούσουν.
Τήν μεγάλη του δόξα ο Στράτος Διονυσίου τη γνώρισε τό 1967. Εκείνη τη χρονιά γνωρίστηκε καί άρχισε νά συνεργάζεται μέ έναν από τους μεγαλύτερους συνθέτες του λαϊκού τραγουδιού, τόν Άκη Πάνου. Ο Πάνου του έδωσε τραγούδια πού έγιναν αμέσως επιτυχίες: "Καί τι δεν κάνω", "Γιατί καλέ γειτόνισσα", "Του κόσμου τό περίγελο", "Άστη νά φύγει", "Εγώ καλά σου τα 'λεγα", "Στο σταθμό του Μονάχου", "Θά ρίξω ροδοζάχαρη", "Ήταν ψεύτικα", "Μια γυναίκα", "Φέρτε τό παιδί του χάρου" έγιναν πολύ μεγάλες επιτυχίες στα επόμενα χρόνια. Τό μαγαζί "ΣΟΥ-ΜΟΥ" γνώρισε μεγάλες δόξες καί η επιτυχία του Στράτου τό έφερε αμέσως ανάμεσα στα πρωτοκλασάτα νυχτερινά κέντρα της Αθήνας. Ο Στράτος Διονυσίου αρχικά εμφανιζόταν εκεί σαν δεύτερο όνομα, ως παρτενέρ της Ανθούλας Αλιφραγκή. Στο "ΣΟΥ-ΜΟΥ" τόν άκουσε ο Μίμης Πλέσσας καί έπειτα από δύο μήνες του έγραψε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, τό "Βρέχει φωτιά στη στράτα μου" σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου πού γράφτηκε γιά τήν ταινία "Ορατότης μηδέν" μέ τόν Νίκο Κούρκουλο. Τό τραγούδι έγινε επιτυχία πρώτα από τήν ταινία. Από τό σημείο εκείνο καί μετά τα πράγματα πήραν τό δρόμο τους. Ο Στράτος κυκλοφόρησε στη συνέχεια πλειάδα τραγουδιών πού έσπασαν ρεκόρ πωλήσεων: "Ο παλιατζής", "Μπαγλαμάδες καί μπουζούκια", "Ένας αητός γκρεμίστηκε", "Αγάπη μου επικίνδυνη", "Αφιλότιμη", ορισμένες μόνο από τις μεγάλες του επιτυχίες. Ο Στράτος έκανε επιτυχίες τα τραγούδια του μέσα στα μαγαζιά πρώτα καί έπειτα στους δίσκους. Ενδεικτικό είναι ότι στα μαγαζιά πού δούλεψε, πρωτοτραγούδησε πάνω από 5.000 τραγούδια, εκ των οποίων επέλεγε αυτά πού θά έβγαζε σε δίσκο.
Η πορεία του ήταν διαρκώς ανοδική καί πάντα στην κορυφή. Τα τραγούδια πού κυκλοφορούσε γίνονταν αμέσως επιτυχίες. Παίρνοντας χάρη γιά τα υπόλοιπα δύο χρόνια της ποινής του, ο Στράτος αποφυλακίστηκε τήν άνοιξη 1976. Η περίοδος της φυλακής στοίχισε στον Στράτο Διονυσίου, ο οποίος όμως δεν σταμάτησε τό τραγούδι, όπως πολλοί περίμεναν ή ήλπιζαν. Η επιτυχία του Στράτου ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Ο Διονυσίου ξαναβγαίνει στο τραγούδι πιο θριαμβευτικά από ποτέ, μέ πολύ μεγάλες επιτυχίες μέ μια διαδρομή 14 χρόνων σταθερά στην κορυφή. Καί δισκογραφικά αλλά καί κάθε βράδυ στα μαγαζιά πού δούλεψε, κάθε δουλειά του Στράτου ήτανε εγγυημένα επιτυχημένη. Μέχρι τό τελευταίο του βράδυ στις 10 Μαΐου του 1990 στο δικό του πλέον μαγαζί "Στράτος" ο λαϊκός βάρδος έλαμπε στο πάλκο πού υπηρέτησε πιστά γιά 31 χρόνια.
Τη δεκαετία του '80 ο Στράτος Διονυσίου έσπασε κάθε ρεκόρ πωλήσεων. Έκανε πολύ μεγάλες επιτυχίες, τραγούδια πού όχι μόνο ακούγονται καί σήμερα, αλλά βγαίνουν σε δίσκους, σε επανεκτελέσεις καί σε διασκευές. Είναι λίγο-πολύ τα τραγούδια πού τραγούδησαν όλοι κάποτε καί ακούγονται ως καί σήμερα από τα ραδιόφωνα σαν νά ‘ναι καινούρια. "Υποκρίνεσαι", "Τα πήρες όλα", "Καί λέγε-λέγε", "Άκου βρε φίλε", "Ο λαός τραγούδι θέλει", "Ο Σαλονικιός", "Μέ σκότωσε γιατί τήν αγαπούσα", "Εγώ ο ξένος", "Ένα λεπτό περιπτερά", "Θυμήσου" καί πολλά άλλα. Παράλληλα συνεργάστηκε καί μέ τους μεγαλύτερους δημιουργούς του λαϊκού τραγουδιού: Τάκης Μουσαφίρης, Θανάσης Πολυκανδριώτης, Γιάννης Πάριος, Αλέκος Χρυσοβέργης, Σπύρος Γιατράς, Τάκης Σούκας, Σπύρος Παπαβασιλείου, Χρήστος Νικολόπουλος, Λευτέρης Παπαδόπουλος είναι ορισμένοι μόνο από αυτούς πού έδωσαν τα τραγούδια τους στον Στράτο.
Ταυτόχρονα είχε δει τό ταλέντο ορισμένων ελπιδοφόρων καλλιτεχνών, μέ πρώτο καί καλύτερο τό Γιάννη Πάριο, του οποίου τις φωνητικές ικανότητες αντιλήφθηκε αμέσως καί έτσι ξεκίνησαν μια συνεργασία 11 χρόνων μέ πολλές επιτυχίες. Τό πρώτο τραγούδι του Γιάννη Πάριου πού τραγούδησε ο Στράτος, ήτανε τό "Μινόρε Παράπονο" σε μουσική Θανάση Πολυκανδριώτη πού κυκλοφόρησε τό 1976. Έκτοτε τό τρίο Διονυσίου-Πολυκανδριώτη-Πάριου έκανε θραύση. Πλάι του στην αρχή της δεκαετίας του '80 είχε τήν –σήμερα καταξιωμένη πλέον– Χαρούλα Αλεξίου, η οποία έκανε τις δεύτερες φωνές. Ακολούθησε μια πολύχρονη συνεργασία του Στράτου μέ τήν Μαρίνα Βλαχάκη καί τα τελευταία δύο χρόνια πλάι του στην πίστα ήταν η Κική Λουκά. Η δεκαετία του 1980 ήταν η χρυσή δεκαετία του Στράτου, όπου δεν υπήρξε δίσκος πού δεν είχε τήν αναμενόμενη επιτυχία.
Τό φαινόμενο Διονυσίου αξίζει ιδιαίτερη προσοχή. Η μεγάλη έκταση της φωνής του, η βραχνάδα του, η δυνατότητα αλλαγής έκφρασης καί ύφους ανάλογα μέ τό θέμα του τραγουδιού, ήταν κάτι τό ανεπανάληπτο. Τό χάρισμα πού έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στους δημιουργούς των τραγουδιών του Στράτου, ήτανε η ικανότητά του νά ηχογραφεί ταχύτατα τα τραγούδια τους, μέ τόν δικό του μοναδικό τρόπο. Ξεκινούσε τήν ηχογράφηση τό μεσημέρι καί μέχρι τό απόγευμα είχε τελειώσει όλον τόν δίσκο, μέ τα σιγόντα καί τήν ερμηνεία του έτσι γεμάτη όπως ακούγεται στους δίσκους του! Ο Τάκης Σούκας, ο άνθρωπος πού έχει γράψει τραγούδια γιά δεκάδες μεγάλους τραγουδιστές έχει δηλώσει «Ο Διονυσίου είναι ο μόνος τραγουδιστής πού δεν έχασε ποτέ, ούτε γιά μια φορά στα τόσα χρόνια τόν τόνο του!». Τήν στιβαρότητα της φωνής του μεταξύ άλλων έχει μνημονεύσει πολλές φορές καί ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Ο Στράτος Διονυσίου έφυγε απρόσμενα τό πρωινό της 11ης Μαΐου του 1990 αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στο λαϊκό πεντάγραμμο, σε ηλικία μόλις 55 χρόνων. Είναι αδιαμφισβήτητα ένας τραγουδιστής αξεπέραστος. Αυτό είναι κάτι πού τό αποδέχονται οι «ανταγωνιστές» (κατά κάποιον τρόπο) τραγουδιστές. Αντιλαμβάνονται ότι η ζεστασιά της φωνής του Στράτου ήτανε κάτι τό μοναδικό καί ο τρόπος της ερμηνείας του απλησίαστος. Ο Διονυσίου έζησε τρεις δεκαετίες μέσα στην επιτυχία, τήν αναγνώριση καί τήν καταξίωση. Αγάπησε τό πάλκο όσο κανείς. Στην πίστα ήτανε αξεπέραστος καί τα διάφορα προσωνύμια πού του απέδιδαν οι συνάδελφοί του κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν. Όπως είχε υποσχεθεί ο Στράτος, θά τραγουδούσε μέχρι τό τελευταίο του βράδυ. Πράγματι, λίγες ώρες πριν αφήσει τήν τελευταία του πνοή, τραγουδούσε στο μαγαζί «Στράτος», ενώ νωρίτερα, τό ίδιο απόγευμα, ηχογράφησε τόν δίσκο «Ποιος άλλος» πού κυκλοφόρησε ένα μήνα μετά τόν θάνατό του. Κατά τόν Τάκη Μουσαφίρη, τόν δημιουργό του δίσκου αυτού, τό τελευταίο τραγούδι πού ηχογράφησε εκείνη τήν ημέρα, ήτανε τό «Μη μ’αφήνεις μόνο μου».
Από τα τέσσερα παιδιά του Στράτου, ο Άγγελος καί ο Στέλιος Διονυσίου είναι σήμερα γνωστοί τραγουδιστές. Η Τασούλα Διονυσίου ζει παντρεμένη στην Θεσσαλονίκη, μακριά από τήν δημοσιότητα, ενώ τό τέταρτο παιδί, ο Διαμαντής Διονυσίου, λέγεται πώς θά γίνει ένας πολύ μεγάλος τραγουδιστής στο μέλλον.
(Αισχρή) αντιγραφή άπό τό κιθάρα.γρ.
Δέν νομίζω νά έχη ξανασυμβή σέ διαπλανητικά αθλητικά χρονικά, στήν συνέντευξη τύπου πρό ενός τελικού, ο προπονητής νά ανακοινώνη ότι φεύγει... Ακόμη καί ο αλήστου μνήμης Μπάγεβιτς μασοέλεγε τίς απίστευτες χοντρομαλακίες τόν Μάιο τού 96 (ακριβώς πρό 10 ετών!) γιά νά μήν παραδεχτή/αποκαλύψη τήν φευγάλα/προδοσία γιά τούς οξαποδώ.
αναρτήθηκε από το χρήστη vangelakas στις
11:38 π.μ.
0 σχόλια
Kατ'αρχήν ήσαν σίγουρα χίλιοι; Τυχόν ανειλημμένη υποχρέωση κάποιου; … Δέν θά χάλαγε τήν στρογγυλάδα; Ποιός προνοεί γιά τήν στρογγυλοποίηση; Υπάρχει επιτροπή προάσπισης/διαφύλαξης αυτής; Υφίσταται κάποια ομοιότης στούς τρόπους υπολογισμού; (Καθότι) τό δεύτερον δεκαδικόν ψηφίον είναι λίαν τζαναμπέτικο! Μέγας ο νταλγκάς τής στρογγυλοποιήσεως... Θά ενθυμήσθε, εξάλλου, κάποια βικτωριανά γεύματα μέ μπόλικα κρόσια στά άκρα τού τραπεζομάντηλου, όταν προσκαλείτο μέχρι καί ο έσχατος ανθυποβοηθός σταυλίτη ώστε νά μήν παρίστανται 13 τραπέζιοι πειναλέοι. Καί κλωτσηδόν νά διώχνεται ο 13ος προσκεκλημένος (ακόμη κι άν είναι η Τερέζα Ορλόφσκι ή ο Χαρίλαος Φλωράκης!).
Μιά φορά κι έναν καιρό ήταν μιά χώρα πολύ ευτυχισμένη διότι συμμετείχε σέ ένα πλούσια τά ελέη, παραμύθι τό οποίον είχε 5 δράκους. Αυτοί οι 5 δράκοι, (άνθιμος, καρατζαφέρης, παπαθεμελής, ψωμιάδης, καλατζής) αφού βαρέθηκαν τήν Μπαντάμ Μποβαρύ τής Κυριακάτικης Ελευθεροτρυπίας, είπαν νά πούν καμιά μαλακία μπάς καί περάσει το σ/κ. Εξέφρασαν λοιπόν, έναν σκεπτικισμό ενώπιον τής υποψηφιότητος μιάς μουσουλμάνας στά τής τοπικής αυτοδιοίκησης.
