Στρατευμένη τέχνη ένός άντιρρησία.

Εσμός δασκάλωνε.

Κάπου διάβασα (στό Γκουρμέ τής κυριακάτικης Γελοιοτυπίας φρονώ) τό συγκλονισιάρικο «περί ορέξεως κολοκυθόπιττα». Είδα καί στό χθεσινό Βήμα ένα αρθρίδιο – φωτιά από μιά πανεπιστημιακό/συγγραφέα (είθε κι ακροβάτις κάποια αφέγγαρα σάββατα) κυρία Λένα Διβάνη. Τά γραφόμενά της μέ έκαναν καί θυμήθηκα, ξεκαθάρισα μέσα μου ότι τό παιγνίδι είναι παιγνίδι. Είτε τό τών γλάρων παιγνίδι, μέ τόν αφρό, είτε τό τών γουρουνιών, μέ τίς λάσπες καί τά σκατά.

Αυτό μού θύμισε η πανεπιστημιακός/συγγραφεύς (είθε κι ακροβάτις κάποια αφέγγαρα σάββατα) όταν διάβασα τίς απόψεις της περί Outlook..

Γιατί κυρία Λιβάνη δέν απεφάνθητε θετικώς (μέ στόμφο καί πομπωδώς) καί υπέρ τού καρπουζομπήχτου;

Σαφώς καί δέν μού πάει καρδιά, μάλλον δέν μού πέφτει λόγος, νά αποδοκιμάσω τήν τό εμπνευσμένο κειμενάκι τής κυρίας Διβάνη πέριξ τού οποίου κι ο Ελβέτιος θά ζούλευε!. Ο καθένας όπως γουστάρει – τά’παμε αυτά... Άν η κυρία Διβάνη θεωρεί τέχνη ένα καυλί νά εκσπερματώνη (σ)τόν σταυρό, κανένα πρόβλημα. Ο καθένας μέ τά κολλήματα καί τά υποσυνείδητα θέλω του. Εξάλλου τό γράψαμε καί παραπάνω. Τά γουρούνια γουστάρουν νά χώνουν τήν μάπα τους στά σκατά· τό γουργουρητό ευχαριστήσεως πού μοανίζουν είναι σχεδόν δόλβυ σαρράουνδ κατά τίς στιγμές αυτές...

Επειδή όμως η κυρία Λιβάνη είναι και πανεπιστημιακός κι ο μισθός της προέρχεται καί από εμένα – φορολογούμενος γάρ – μού κάνει μιά κάποια απορία τό βάθος τής σκέψεώς της.

Γράφει, μέ ύφος τσαμπουκαλεμένο θυμίζοντας Σπεράντζα Βρανά, ότι «δέν κάλεσε κανείς τό θεοσεβούμενο ποίμνιο νά πάη νά δή τήν ταινία». Είναι αλήθεια αυτό. Αλλά ώς πανεπιστημιακός τουλάχιστον (εδώ κι απόφοιτος νηπιαγωγείου τού Νοβοροσίσκ γνωρίζει κάτι τέτοιο) δέν ξέρει ότι κάποια ζητήματα δέν είναι π.χ. σάν τό «Άς κάνουν ό,τι θέλουν στό κρεβάτι τους, δέν μέ ενδιαφέρει!» Διότι ω πάνσοφη κυρία Λένα, δέν μπορεί κάποιος καλλιτέχναρος ν’απευθυνθή σέ μιά αίθουσα καί νά καλέση μόνο οκτώ συναδέλφους από τόν στρατό, τρία ξαδέλφια, επτά γειτόνους νά δούν μιάν έκθεση ζωγραφικής του τής οποίας τό έργο θά έχη παραστάσεις τού προέδρου τής Δημοκρατίας σέ φάσεις προσβλητικές γι’αυτόν καί νά πή έν τέλει σέ κάποιον εισαγγελέα ότι: «Δέν σέ κάλεσε κανείς, δικαστικούλη!» Είναι γνωστό ότι δέν μπορεί κανείς νά παίζη μέ τόν θεσμό τού ΠτΔ, τό σύνταγμα τό επιτάσσει ρητώς, εκτός κι άν τό σύνταγμα δέν σού βγάζει καί πολύ κύρος πάνσοφη κυρία (πες μας το, μήν ντρέπεσαι, εάν κάτι τέτοιο συμβαίνει)... Τώρα, εάν θέλης ω ξανάΠάνσοφη, εάν θεωρής ότι τόν Παπούλια σαφώς καί δέν μπορούμε νά τόν θεωρούμε, νά τού προσάπτουμε κάτι προσβλητικό ενώ γιά τόν ιδρυτή τής επικρατούσας θρησκείας στό ελλαδιστάν, δέν τρέχει κάστανο, τότε ω Μανδάμ Διβάνη πες μας το νά τό ξέρουμε... Πές μας τά κριτήριά σου τά οποία, πίστεψέ με δέν είναι κριτήρια πανεπιστημιακού αλλά ή ανθρώπου υποψηφίου γιά κάποια κλινική, ή ενός φανατικού. Δέν απέχεις καθόλου από κάποιες παλαιοημερολογίτισσες τής άλλης πλευράς. Διότι σαφώς καί γνωρίζεις όλα τά ανωτέρω, αλλά ο φανατισμός σου σέ κάνει νά λές ... ομορφίες...

«Λογοκρίνουν τόσο βίαια τά έργα τέχνης τώρα» λέει σέ μιάν αποστροφή τού λόγου της (χιχιχιχί!) η πάνσοφη πανεπιστημιακός. Βίαιη; Πόθεν η βιαιότης δασκάλισσα; Ε; Πού τήν είδες τήν βιαότητα, πού η σκληράδα; Αχ, άν υποψιαστώ ότι η βιαιότης τήν οποία κάπου διέκρινες, έχει νά κάνη μέ εικόνες καί «βαθύτερα» νοήματα παρατηρούμενα καί στό έργο τέχνης , τής, στόν υδροπέπονα, διεισδύσεως, θά ζητήσω κι εγώ μερτικό στήν χαρά!


ΥΓ: Άν κοπρίσης πάνω στήν μάπα πανεπιστημιακών πόσο τέχνη είναι, αλήθεια; Μμμμμ! Θέλω κατ'αρχήν νά αναστήσω τήν Λένι Ρίφενσταλ κι αυτή, σέ μιά γαμάτη πόζα νά μέ έχη ομορφούλη, νά κοπρίζω τσιρλιπιποειδώς μούρες πανεπιστημιακών.