Tή περιόδω we trust.

Εκείνη τήν στιγμή δέν τ’αντελήφθην. Μού είχε πεί ότι κάτι τακτοποιούσε· γι’αυτό ήταν μέσα. Εγώ ήμουν λίγο περισσότερο ανήσυχος τού κανονικού, ίσως έφταιγε καί η μοναξιά, τά όσα είχαν προηγηθεί...

Όταν, όχι πολύν καιρό μετά, αυχενικά πιασμένος από πολλά κλίκ, διεπίστωσα γιά ποιόν λόγον ακριβώς μέ είχε αφήσει ν’αγναντεύω τόν Κηφισό, γέλασα δυνατά μέ μιάν χροιάν αγχωλύσεως. Πρόλαβα ναί. Όσα προλαβαίνεις νά σκεφθής κυττώντας τήν οδηγό στό διπλανό αυτοκίνητο, λίγο πρίν επαναφέρεις τό κεφάλι, τό βλέμμα μπροστά.

Ακρίβεια, συνέπεια στό σημείον συναντήσεως. Καί τού χρόνου έκ τού σύνεγγυς. Είθε!