Βαγγελακας - est. 2005
Εφηβάκια μάλλον. Μεταλλαγμένα. Πράσινα. Καυκαλωτά. Απανατολικής κουλτούρας.
Πολύχρονος ρέ παιχταρά! Χιλιόχρονος, γαμώ τό γραικυλιστάν μου!
Ε, καλά! Κι εγώ δέν τά βρίσκω στις λεμονιές νά κρέμωνται μαζύ μέ τούς ξυνούς καρπούς, ούτε στά πλάκες τών πεζοδρομίων δίπλα στίς εξατμιζούμενες ροχάλες καί ξεθυμασμένες τσίχλες. Δουλεύω γιά νά τά αποκτήσω, ο κώλος μου γίνεται πλακύς, μεταφορικά βεβαίως, δέν είμαι καί τόσο χάι... Δουλεύω , δουλεύω σκληρά καί τά υπολογίζω... Αλλά είπαμε... Τί’ν’ αυτό τό πράμμα ρέ Βίκυ... Εντάξει, πάντοτε τόν έβλεπα νά σκύβη νά δέση τά κορδόνια του όταν ο λογαριασμός ερχόταν – γιά τούς καφέδες μας. Στά εστιατόρεια δέ... Άκουγε (μόνο αυτός) τό κινητό του νά χτυπά ελάχιστα πρό τής αφίξεως τού μέ τήν λυπητερή τραπεζοκόμου καί πάνω στήν πληρωμή, μιλούσε μέ κάποιον Πελοπίδα ο οποίος απαιτούσε προσοχή. Αιθεροβατούσα τότε, αναντίλεκτα απιστεύτου ερωτευμένη, ήμην αθώα, δέν πονηρευόμην, καίτοι έβλεπα τά παπούτσια του νά μήν έχωσιν κορδόνια καί τό τηλέφωνό του πάντοτε κλειστό...
Αλλά τώρα! Τώρα παράγινε η καρμοιροτσιγγουνιά του! Χθές μωρή... Από καιρό κανονίζαμε νά βγούμε. Μετά τών γονέων μου, ναί. Μήν γελάς! Ξέρεις , ο πατέρας μου φανατικός κουκουές... Όταν είχε μάθει, κάπου είχε ακούσει, άγνωστο πόθεν, ότι ο καλός τής θυγατρός του είναι όχι απλώς μαύρος, αλλά κατάμαυρος, χαχάχά μωρή! ένας φασιστοχουντοβασιλικός, ζίγκ χάιλ δηλαδή, είχαμε έντονες καρδιαγγειακές επιτάσεις. Δέν τήν είδε Θόδωρος μέ τό δίκανο, αλλά ξέρεις τώρα... Σπόντες σέ κάθε ευκαιρία, ειρωνείες, χλευασμοί, έμμεσοι πάντοτε, αλλά εύστοχοι. Κάναν δουλειά. Τέλος πάντων μέ τά πολλά, πείθεται ο πατέρας μου (ανοικτοί οι ουρανοί!) νά τόν συναντήση (άχ νά ξερες πόσο μού πήρε νά επιχειρηματολογώ ώστε τελικά νά μήν θεωρήση εαυτόν ρεφορμίστα καί ρεβιζιονιστή) βγαίνουμε ένα βράδυ, προχθές. Επιλέγουμε ένα αξιοπρεπές ρεστωράν, καθόμαστε, παραγγέλουμε, παλεύουμε μιά δριμεία αμηχανία – ανίκητη ήταν – μιά απροσεξία κατά τήν οιινοχοΐα όμως ήταν η από μηχανής θέαινα. Μάς έπιασε μια γάργαρη ευτραπελίαση μέ τόν πορφυρό λεκέ, γελάσαμε,ευθυμήσαμε· τότε περίπου ήταν η πρώτη φορά πού διασταυρώθηκαν τά βλέμματα όλων. Σαλάτες κρεατικά, συγγνώμη λίγο καλή μου, ναί; η ίδια… Ελάτε. 38 ναί. 38 άλφα. Μετά τίς 5. Κι εγώ! Συγγνώμη, τί λέγαμε; Ααα... φάγαμε κάμποσο, καλά μιλάμε αυτή η έκφραση γιά τό κομμάτι τής ντροπής, έ, καμία σχέση. Τά κάναμε όλα νά! Πολύ φαγητό σού λέω. Καί όταν οι ρυθμοί χελώνιασαν, αφού είδαμε κι απόειδαμε ότι γλυκό δέν θά μάς έφερναν, σφυρίξαμε γιά τόν λογαριασμό. Γρήγορα ήρθε ο μπίλης, δέν θυμάμαι τά ψηφία του, μήν φανταστείς τίποτε τεράστιο... Φφφφφφ... Όσο τό θυμάμαι, όσο ανακαλώ τήν σκηνή, μέ πιάνει... εγκεφαλικό μού’ρχεται. Έπρεπε νά τόν έβλεπες... χαχαχα! Γελάω, από τά νεύρα μου είναι, αλλά γελάω... Ήταν σάν νά είχε μιά απίστευτη φαγούρα στήν μέση του, εκεί χαμηλά. Έβαζε τό ένα χέρι στήν τσέπη, σάν νά ξυνόταν, τό έβγαζε, τό έβαζε στήν άλλη τσέπη, σάν νά ξυνόταν ξανά καί ούτω καθεξής... Καί όλα αυτά πασπαλισμένα μέ μιά απίστευτη έκφραση! Πανικός είχε κατακλύσει κάθε εκατοστό τού προσώπου του, χρώμα κιτρινοχάλκινο, μέχρι καί οι βολβοί τών ματιών του είχαν αιματωθή. Δέν σού κρύβω ότι τρόμαξα πρός στιγμήν. Σού λέω πρός στιγμήν διότι Βίκυ μου... Πάνω πού πήγα νά ρωτήσω τί έχει, τί τόν άκουσα νά μέ ψευδορωτά ο άχρηστος;
- Φφφφφφφφφ... Έχω δεκαχίλιαρο... Πού νά μού χαλάνε τώρα... Έχεις εσύ μήπως; Καί στά δίνω μέ τήν ζήτα ευκαιρία!
Δέν έχω διαβάσει σέ κάποιο πολιτιστικό ένθετο, δέν έχω ακούσει (μέχρι τά τώρα), δέν έχω μάθει τίποτις, τό καλοκαιράκι μας αυτό, γιά (επαν) εκτέλεση, γιά έκ νέου ηχογράφηση τού Σταυρού τού Νότου από τόν Μικρούτσικο (παρέα, βεβαίως, μέ νιόβγαλτους τραγουδιάρηδες αλλά στάνταρ παρουσία τόν Κούτρα) καί ανησυχώ... 
Καιρός ήταν!
Μεταλλαξιακές αλλαγές δέν γίνονται μόνο στόν καιρό, ο οποίος φτιάχνει καύσωνες στά βαλκάνια καί στέλνει πλημμύρες στά κεντρικά τής γηραιάς ηπείρου. Μεταβολές έχουν γίνει καί στό γονιδιακό υπόστρωμα τών ανθρώπων, κάποιων ανθρώπων, όχι όλων τών ανθρώπων. Κάποιοι άνθρωποι, όχι όλοι οι άνθρωποι, έχουμε αποκτήσει δυνάμεις τών οποίων τά συστατικά θά δημιουργήσουν (καί προβληθούν βεβαίως, κάποτε στό χόλυγουντ) ήρωα εφάμιλλο τών Χούλκ , Σπάιντερμαν κλπ κλπ . Κάποιοι άλλοι άνθρωποι παραμένουν μέ τίς παλαιές δυνάμεις, όχι ακριβώς δυνάμεις, αδυναμίες καλλίτερα. Καί όλα αυτά, η επισήμανση δηλαδή τής ανατολής καινούριου υπό – είδους τού ανθρώπου, γίνεται από τήν κυβέρνηση Καραμανλή. Πώς αλλιώς μπορεί νά εξηγηθεί τό ότι μόνον οι δημόσιοι υπάλληλοι απαλλάσσονται λόγω ζέστης στίς 12 μ.μ. ;
αναρτήθηκε από το χρήστη vangelakas στις
12:12 μ.μ.
0 σχόλια
Θά τόν μπάσω σπίτι μου. Ναί. Δέν θά πάμε πουθενά πρίν. Θά καθήσουμε στό σαλόνι, θά μιλήσουμε περί ανέμων, θά κρατήσουμε παρέα στά λιούμενα παγάκια τών ποτών μας, βλέπω όμως πολύ καλά πού παίζει τό μάτι του. Δέν θά έχη περάσει μισή ώρα όταν θά ῥουφάω τήν γλώσσα του καί μπροστά στό ανοιχτό παράθυρο θά μού ξεκουμπώνη τό πουκάμισο. Δέν είναι η πρώτη φορά πού «φιλοξενώ» κάποιον. Ούτε η τελευταία. Τόν πιάνω άπό τό χέρι καί τόν οδηγώ στο υπνοδωμάτιο κουνάμενη διακριτικά προκλητικά. Προσέχω νά μήν μπερδέψω τό όνομα του μ’αλλότριο καί του λέω νά περιμένη. Πηγαίνω στήν τουλέττα, μέ ελέγχω στόν καθρέπτη. Πρός στιγμήν σκέφτομαι νά κρύψω καποια άφτερ σέηβ, μπορεί όμως νά λησμονήσω νά τά επαναφέρω μετά, γι’αυτό καί τ’αφήνω ως έχουν, όπως καί κάποια παντελόνια σέ έναν καλόγερο. Κλείνω τό κινητό γιά αποφυγή ανεπιθύμητων (αυτήν τήν ώρα) μηνυμάτων καί κλήσεων.
Επιστρέφω. Τόν βρίσκω ξαπλωμένο καί ημισκεπασμένο. Χαμογελώ. Ανάβω τρία κεριά καί κάθομαι στήν άκρη του κρεβατιού. Σταυρώνω τό ξεκούμπωτο πουκάμισο, ῥωτώ μήπως θέλει νά πιή κάτι. Δέν καταλαβαίνει τί εννοώ, δέν μέ προσέχει μάλλον, παρά μόνο μού πιάνει τό στήθος άξεστα καί πειναλέα. Σηκώνεται καί μού βγάζει τό πουκάμισο. Μέ μιάν κίνηση έγώ, αφαιρώ τήν φόρμα καί τό εσώρουχό μου. Ανεβαίνω στό κρεβάτι, τόν ξεσκεπάζω, κάθομαι στά πόδια του, τού χαϊδεύω τήν κοιλιά. Πάω καί πιο χαμηλά, δέν τόν αγγίζω στό πέος παρά συνεχίζω στήν λεκάνη, στά πόδια του κι ανεβάζω τά χέρια στό σώμα μου. Μέ χαϊδεύω στό στήθος πάνω άπό τό σουτιέν, τόν βλέπω νά έχη καρφωθεί λυσσαλέα. Τά χέρια μου στό κούμπωμα, καθυστερώ τελετουργικά, γδύνομαι καί παίρνω ύφος ελαφράς ντροπής. Πείθει άραγε; Τόν αγγίζω στό πέος, τόν αισθάνομαι σκληρό. Η επιταγή συνέχισης τού ύφους ντροπών μέ κάνει νά μήν γέρνω μπροστά, η συνήθεια όμως μέ σπρώχνει. Τελικά καί μπροστά άπό τό όργανό του, πείθομαι ότι πρέπει νά συνεχίσω νά τό παίζω κατά κάποιο τρόπο άβγαλτη ερασιτέχνις, κι απλώς τόν φιλώ επανερχόμενη πάραυτα. Μέ θωπεύει στό στήθος, μέ τσιμπά, αντί γιά πιό δυνατά του λέω σιγά καί ενώ βιαστικά θέλω νά τόν καβαλήσω απότομα, νά τόν νεμηθώ χωρίς προκαταρκτικά, συνεχίζοντας τήν κοκκινίζω φάση μου, ξαπλώνω δίπλα του, αφήνοντάς του τήν πρωτοβουλία. Έρχεται πάνω μου, περνάει τά χέρια του γύρω μου, μέ φιλά. Θέλω νά ψάξη τό σώμα μου, νά τό ερευνήση, θέλω νά τού πώ νά μού χουφτώσει τά βυζιά, νά μού τρίψη τις ῥώγες, νά μού τσιμπήσει, νά μού χτυπήσει τά οπίσθια, δέν τό κάνω όμως. Προτιμώ νά αφήνω κάποιους αναστεναγμούς, διηνθισμένους μέ ντροπαλάδα… Τόν νοιώθω έτοιμο, κινούμαι λίγο καί ανοίγω τά πόδια μου γιά νά έλθη μέσα μου. Εκείνη τήν στιγμή τόν διακόπτω, άχ τί δύσκολα! Ῥωτώ έάν έχη προφυλακτικά. Στήν αντερώτηση έάν έγώ έχω, δείχνω μιά πρόσκαιρη δυσαρέσκεια, πείθει άραγε;, τί είμαι γιά νά έχω προφυλακτικά έγώ; κι άς υπάρχει ποικιλία μέχρι καί γεύσης εξωτικών φρούτων σέ παρακείμενο κομοδίνο. έχω κάνει εξετάσεις πάντως, έσύ; Ακόμη καί εμετικά σπυριά σέ όλο του τό σώμα νά είχε, νά απαντούσε ότι είναι όντως ασθενής, περίπτωση νά διακόψω ουδεμία. Ανοίγω τά πόδια περισσότερο, μπαίνει μέσα μου. Δέν τόν νοιώθω εντάξει. Βλέπω νά σκαλώνη. Βγαίνει, ξεφυσά απογοητευμένος καί ξαπλώνει δίπλα. Στό τί συμβαίνει, δέν σού αρέσω, χαμογελά καί μού χαϊδεύει τό στήθος. Μου λέει κάτι ακατανόητα, η πρώτη φορά πάντα τόν δυσκολεύει, θέλει βοήθεια, φιλιά. Χαμηλώνω κι έτσι μπρούμυτα, στήν λεκάνη του τόν πιάνω. Δέν ξέρω έάν τό κάνω καλά, δέν τό συνηθίζω, λέω κι ανοίγοντας τό στόμα, αφιερώνομαι μόνο στην βάλανο μέ κινήσεις τής γλώσσας απελπιστικά αργές. Μέ πιάνει μιά ευθυμία όταν εκείνη την στιγμή θυμάμαι κάποιον, φίδι επαγγελματία νά μ’αποκαλή καθώς αισθάνεται την γλώσσα μου νά γαργαλά τήν πόσθη του. Κάποια πρώιμα υγρά καταπίνω ευχάριστα καί στό καπάκι βγάζω τήν γλώσσα, αφήνω λίγο σάλιο στο χέρι, λέγοντας ότι σιχαίνομαι, συγγνώμη. Δέν τόν βλέπω εντελώς όρθιο. Γι’αυτό καί προτείνω κάτι άλλο. Τού ζητώ νά σηκωθή, εγώ στά τέσσερα τού προτείνομαι. Τόν δέχομαι, κινούμαι κι εγώ αλλά η ίδια χαλαρή αίσθηση. Παρά ταύτα, τόν ακούω ότι θέλει νά τελειώση, όχι μέσα μου σε παρακαλώ, ατσούμπαλα λοιπόν αισθάνομαι τά υγρά του στόν πισινό καί τήν πλάτη μου. Προσποιούμαι κι εγώ οργασμό μέ βραχεία βογκητά. Τόν στέλνω στήν τουαλέττα όταν ζητά νά καθαριστή, όσο λείπει αλείφομαι μέ τό σπέρμα του. Αυτή η κίνηση μού προσφέρει ψήγματα οργασμού, ένα ελάχιστον σπαρτάρισμα. Κλείνει τό φώς τής τουλέττας, επιστρέφει. Ακριβώς τήν στιγμή πού ξεπροβάλλει στό δωμάτιο, σκεπάζομαι μέχρι τήν μέση, κρύβω με τα χέρια μου τό στήθος. Μήν μέ παρεξηγείς ντρέπομαι κάπως. Κι αυτός, ξαπλώνοντας δίπλα μου, προσθέτει μετά τόν οργασμό πάντα συμβαίνει. Τόν αγκαλιάζω, στέλνει τό κεφάλι του στό στήθος μου. Συγγνώμη τόν ακούω. Γιατί; μην λες χαζά, απαντώ. Ίσα ίσα, επειδή μου άρεσες τρελλαμένα, επειδή σε ήθελα, σού δόθηκα άμεσα. Είναι κάτι δύσκολο ξέρεις, νά δωθής άμεσα. Καί κλείνω τά μάτια νά μήν φανή τό ψέμμα μου.
Ξυπνάμε, ντυνόμαστε – αποφεύγω τα συνήθη ντεκολτέ και κόντες φούστες - φεύγουμε. Κάνουμε βόλτες. Γιά καφέ, γιά φαγητό, παραγγέλνω αναψυκτικά αντί αλκοολούχων, έχοντας αφήσει τό τομπάκο στό σπίτι. Τυχαία (προσπαθώ νά τό κάνω) τόν αγγίζω νά τού δείξω κάτι, δείχνω νά μήν καταλαβαίνω δικά του αγγίγματα, στήν μηχανή γυρίζοντας, αφήνω νά μέ πιάνη κάπως διαφορετικά από τά τής οδικής ασφάλειας προτεινόμενα.
Φαίνεται νά πιάνη. Τό βράδυ, επιστρέφοντας στό σπίτι, τόν βλέπω διαφορετικό. Βάζω ταινία στό βίντεο, μέ αντιρρήσεις μέ πλησιάζει καί μέ φιλά, πάλι απρόσεκτα. Μέ τραβά γιά τήν κρεβατοκάμαρα. Μέ γδύνει γρήγορα, κρύβω κάπως τα απόκρυφα μου, πείθω άραγε;, ξαπλώνουμε. Αφιερώνουμε χρόνο σέ φιλιά, είμαι από κάτω, όχι χωρίς σκοπιμότητα. Σηκώνεται καί ξαπλώνει ανάσκελα. Θέλω νά με φιλήσεις. Κάτω εννοώ. Τόν κυττώ. Παραμένω μερικά δευτερόλεπτα ακίνητη. Κι αμίλητη. Προσποιούμαι ότι τό αποφασίζω καί εγείρομαι. Πλησιάζω. Μέ τούς ίδιους ῥυθμούς τόν φροντίζω. Περαστική μάτια μου τόν βλέπει. Κρατά το βλέμμα του προσηλωμένο στά χείλη μου. Δέν συνεχίζω νά τόν κυττώ, μέ προτιμώ μέ κλειστά μάτια. Επιδιώκω νά μήν συνεχίσω γιά πολύ. Σταματώ, ανασηκώνομαι καί τού χαμογελώ. Μού χαμογελά κι αυτός. Στέλνει όμως τό βλέμμα του χαμηλά. Βλέπει το στήθος μου νά έχει καλύψη τό πέος του. Καί τό ζητά. Ζητά νά τόν αυνανίσω μέ τό στήθος μου. Τό δηλαδή που λέω, έρχεται καί κάνει νά ξεκαρδισθή μια μου θύμηση γιά ένα νίκ μου, μέ ισπανικές ῥίζες. Προσπαθώ. Προσπαθώ νά προσπαθώ. Τόν πιάνει τό στήθος μου, μετά άπό δυό αδέξιες κινήσεις, τόν αφήνω νά γλιστρήση. Τό επαναλαμβάνω 3-4 φορές. Συγγνώμη. Δέν πειράζει απαντά. Σηκώνεται, κάθεται οκλαδόν. Μέ τραβά άπό τά χέρια, μέ ξαπλώνει μπρούμυτα, έρχεται πίσω μου. κάθεται στους γλουτούς μου, αρχίζει νά μέ τρίβη. Τρελλαίνομαι μέ τό πέος του πού ακουμπά τά καπούλια μου, δέν τό λέω. Τά χέρια του ταξιδεύουν σέ όλην τήν πλάτη, δέν αργεί νά χαμηλώση, μού μαλάζει τά οπίσθια, δυσκολεύομαι νά μήν βογκήξω. Θέλω νά τού φωνάξω νά συνεχίση, νά μέ εξερευνήση καί στήν οπή μου εκεί όπου τά δάκτυλά του αποκτούν συστολή. Πρέπει νά του πώ νά σταματήση όταν τριγυρίζει έκεί κι άς θεωρώ βασικό νά μήν παραλείπωνται τέτοια χάδια σ’αυτές τις στιγμές. Μέ κόπο, γυρίζω ξαφνικά. Δέν μπορώ. συγγνώμη. Μήν συνεχίζεις. Δέν τό έχω κάνει ποτέ. Δέν νοιώθω έτοιμη. Πειθώ άραγε;, έρχεται πάνω μου καί βιαστικά μπαίνει μέσα μου. Δέν αργεί νά τελειώση, μαζύ του κι έγώ. Υποψιάζομαι ότι τόν προετοίμασε η προηγούμενη ενασχόλησή του.
Τελειώνει η Κυριακή. Συνήθως προτιμώ φαντάρους εκτός άπό τούς συνήθεις παντρεμένους, καί αλλοδαπούς, κυρίως νέγρους. Μέ μή ελεύθερες τίς καθημερινές. Οι καθημερινές έχουν περιεχόμενο μόνο εμένα.
Υπάρχουν καί οι φίλοι βέβαια. Καί ένας μεγάλος κύκλος. Είναι συχνές οι φορές πού απορρίπτεται πρόταση γιά έξω. Προτιμάμε μέσα. Νά ακούσουμε τις μουσικές μας, νά φάμε κάτι. Κι όταν η ώρα περνά, πάντα θά βρεθή τρόπος νά ευθυμήσουμε ξεχνώντας. Σέ κάποια συρτάρια μου βρίσκεται η συνταγή. Έγώ είμαι αυτή πού θά πάρω καί θά προσθέσω καπνό μαζύ μέ τό τής λησμονιάς φάρμακο, θά διπλώσω χαρτάκια καί κομμάτι χαρτονιού θά κάνω σαλίγκαρο. Τίς λατρεύω αυτές τις στιγμές. Δέν υπάρχει τίποτε πού νά μέ κάνη νά θυμάμαι έννοιες καί σκοτούρες γι’αυτό καί προσπαθώ συχνά νά ξεφεύγω έτσι. Κι όταν υπάρχει καλή παρέα, ακόμη καλλίτερα.
Όπως απόψε. Μαζύ μέ φίλους, έχουν έρθει τρεις συμφοιτητές μιάς φίλης. Οι δυο έχουν τραγικά φτιαχτή, βλέπω τόν τρίτο νά είναι λίγο πιό νηφάλιος. Όπως κι έγώ, σχετικά. Μέσα στήν νηφαλιότητά μας, μπορώ νά αντιληφθώ ότι μέ κυττά συνέχεια, όχι κατ’ανάγκην στά μάτια.
Γίνεται φασαρία. Δυσκολεύομαι. Αφήνω τόν χυμό στό τραπέζι, σηκώνομαι. Πηγαίνω στήν κρεβατοκάμαρα. Μ’αρέσει τό ημίφως αυτό. Μέ ταξιδεύει αλλού. Ακουμπάω στον τοίχο. Ξαφνικά περισσότερο φως, περισσότερη φασαρία έρχεται. Γυρίζω. Διακρίνω τό περίγραμμα του στό φωτεινό φόντο. Όχι γιά πολύ. Η πόρτα κλείνει. Καί πλησιάζει. Χωρίς νά ακούσω κάν τήν φωνή του έρχεται καί μέ φιλάει. Πηγαίνει στόν λαιμό, μέ δαγκώνει, κατεβαίνει. Πιάνει τήν μπλούζα τήν τεντώνει, χώνεται ανάμεσα στό στήθος μου συνεχίζοντας οδοντογλωσσικές κινήσεις. Τόν απωθώ γιά λίγο, τόν βοηθώ βγάζοντας τήν μπλούζα. Τόν αφήνω νά μέ κυττα. Καί προσεγγίζει ξανά. Δέν μένω αδρανής, τό χέρι μου ανάμεσα στά πόδια του, τόν ξεκουμπώνω. Σπεύδω στο κρεββάτι, δέν ανεβαίνω, απλώς σκύβω. Τήν φούστα μου ανεβάζει καί κατεβάζοντας τό κυλοτάκι, νόμιζα ότι καί κάτω δέν φόραγες εσώρουχο, ελέγχει πόσο υγρή είμαι. Λατρεύω αυτές τίς στιγμές έρωτα (ή έστω σέξ) μαζύ μέ ζάλη, μέ τέτοιου είδους ζάλη. Μήν βγάλεις ῥούχα, έτσι μπες μέσα. Σκύβω κι άλλο καί σχεδόν άμεσα τόν αισθάνομαι μέσα μου. Μπαινοβγαίνει μερικές φορές, τό χέρι μου πάει κάτω, τόν πιάνω καί ακολουθώ τόν ῥυθμό. Παρεμβαίνω καταλυτικά όμως. Τόν βγάζω καί τόν κατευθύνω λίγο πιο πάνω. Δέν δυσκολεύεται ιδιαίτερα, ακόμη κι εκεί. Συνεχίζει περισσότερα παθιασμένα. Έρχεται όλος πάνω μου, μέ τυλίγει καί συγκρατεί τά στήθια μου καθώς κινείται καί κινούνται καί κινούμαστε. Περνά ελάχιστος χρόνος μέχρι ταυτόχρονα νά τελειώσουμε καί νά φανερώσουμε τήν ευχαρίστησή μας φωναχτά χωρίς αιδώ.
Καί λίγο πιο μετά, στο σαλόνι πάλι, καθώς ένα άλλο τσιγάρο στρίβω, είναι η στιγμή πού αποφασίζω ο οπλίτης, στήν επόμενη άδεια νά μπόρεση κι αυτός νά ολοκληρώση κάτι πού δέν τόν άφησα σέ πρόσφατη έξοδό του.
Γι’αυτό, προσπαθώ νά εμπλουτίσω τις εικόνες μου καί διαδικτυακά. Έν μέσω μηνυμάτων ενδιαφέροντος άπό κάποιους μέ λίμπιντο καί μόνον ωθουμένους, έγώ νά τονίζω, νά ανακοινώνω, νά επισημαίνω, νά διατυμπανίζω, νά διαλαλώ, νά φωνάζω ότι θέλω φιλιά κι αγκαλιές. Ότι θέλω έρωτα.
αναρτήθηκε από το χρήστη vangelakas στις
12:15 π.μ.
0 σχόλια
Δέν ξέρω πώς ακριβώς θά λειτουργεί τό τζαμί στό Μοσχάτο, εάν δηλαδή θά βγαίνει ο χότζας τά πρωινά νά επικαλήται φωναχτερά τά τού προφήτου τά τσιτάτα. Φαντάζομαι όμως ότι εάν τά ειωθότα παραμείνουν καί ο μουεζίνης τήν βλέπει Βοσκόπουλος τά πρωινά, θά ενοχληθούν γιά τήν φασαρία κάποιοι. Όχι φασίστες μωρέ, εγχώριοι χριστιανοταλιμπάν. Γι’αυτούς οι οποίοι ήδη ενοχλούνται, επειδή από μεγάφωνα ακούγεται παπάς νά λέη κύριε ελέησον καί τούς ξυπνάει, λέω. Αυτοί λοιπόν, οι γνωστοί πολέμιοι τής επικρατούσης θρησκείας οι οποίοι μέ τόση βδελυγμία σκίζουν στρινγκάκι λόγω βυζαντινών από ηχεία ύμνων υποθέτω ότι καί τώρα θά ενοχληθούν από υπαίθριες τού ισλάμ παρακλήσεις καί κυρίως θά τό αναφέρουν μέ τόν ίδιο ζήλο (ιδία οι μοσχατιώτες καί καλλιθεάτες αντικληκαλιστές) ζητώντας τά έν τζαμίω μή έν λεωφόρω Μακρυγιάννη...
Αρχίδια καπαμά θά επισημάνουν... Η κόμπλα τους φθάνει κι αγγίζει μόνο τήν επίσημη θρησκεία τής χώρας. Γιά τά άλλα, κοκοκό...
αναρτήθηκε από το χρήστη vangelakas στις
12:01 π.μ.
0 σχόλια
Σέ έναν καμμένο πλανήτη λόγω σοδομισθεισών τών οικολογικών επιταγών, διακρίσεις σέ έθνη δέν γίνονται. Ακόμη όμως τήν εσχάτη στιγμή κι άν αναλάβουν οι X Men τό μάνατζμέντ του καί γλυτώσουν τήν στάχτη καί μπούρμπερη τής γής, η ελλάδα μάλλον θά έχη τόν ρόλο τού συνταξιούχου κωλόγερου ο οποίος μαζεύει κάμποσα «άιντα καί καλή ψυχή» στό όχι καί πάρα πολύ μακρυνό μέλλον. Ο κυριακάτικος Ελεύθερος Τύπος γράφει ότι τό 32% τού ελληνικού πληθυσμού θά είναι πάνω από 65 ετών τό 2050 σύμφωνα μέ μελέτη τού ΟΟΣΑ. Θά είμαστε η τρίτη πιό γερασμένη χώρα στήν Ευρώπη μετά τήν Ιταλία καί τήν Ισπανία. «Σέ μιά γειτονιά κρατών τών οποίων ο πληθυσμός αυξάνεται μέ θαυμαστήν πρόοδο» ξέχασε νά γράψη η καλή εφημερίς, θεωρώντας προφανώς μεγάλο κίνδυνο γιά τήν Ισπανία, τήν Ανδόρα καί γιά τήν Ιταλία, τό Σάν Μαρίνο.
Ένας στούς τρείς άνω τών 65;
Καί τί νά λέη; Βρήκα εγώ παραλία ερημική 12 χιλιόμετρα πρίν από τό Σούνιο; Κατούρησα (σ)τήν θάλαττα πρίν κάν βουτήξω; Φύτεψα γόπες στήν αμμουδιά; ο θεριακλής; Έφαγα - γέμισα τήν (πλαδαρή) κοιλιά μου μέ μπουρέκια α λα παστουρμά καί μανιτάρια μέ ροκφορίσια σάλτσα ; Ήπια πηχτό ραψανάκι; Πολιτικολόγισα σιχτιρίζων τά εθνίκια έν μέσω τύρου καί αχλαδιού; Φρόντισα κατά τόν γυρισμό νά μήν ιδρώσουν τ’αρχίδια μου διά τού ζηλευτού αμαξίσιου κλιματισμού;
Ναί.
Δέν πά’νά γαμηθή τό σύμπαν λοιπόν;
Τά μέσα μου κενά πληρώνονται έχοντας τσίτα τίς μουσικές μου τίς έντεχνες καθώς παρκάρω κλείνοντας ράμπα γιά αμέα. Βιάζομαι! Φάγωμεν πίωμεν, αύριο γάρ αποθνήσκωμεν. Οι ευαισθησίες όσων θυσιάστηκαν, αρνούμενοι νά απολαύσουν πολλών ρεψιμάτων μάσες, προβληματιζόμενοι από τό μέλλον, δέν μέ αγγίζουν διόλου.
αναρτήθηκε από το χρήστη vangelakas στις
10:00 μ.μ.
0 σχόλια
Φέρε στόν νού σου τόν ψαρομάλλη βλάμη πού (σέ) εξυπηρετεί.
Δέν έχει σηκώσει ποτέ τό κεφάλι του πρός εσένα· δέν ξέρεις τί απαίσια θέα έχει τό τσιμπλοτσίνορό του, ούτε καί κάποια σιχαμένα μαύρα στίγματα στό μέτωπό του πόσο στομαχίλιγγο προκαλούν. Εξαίρεση δέν αποτελούν οι σκοπελοειδείς τρίχες τής μύτης του, άστινας ποτέ δέν μπόρεσες νά θαυμάσης... Έχεις καί υποψίες μήπως είναι αμέα – βρέ μπάς καί δέν διαθέτει γλώττα; Ουδέποτε γάρ τόν έχεις ακούσει νά πή κάτι – πού λόγος γιά κάποιον χαιρετισμό... Έτσι απλά, στό γκισέ του, εύτακτα είν’η αλήθεια, μετράει, πληρώνει, πληρώνεται, σφραγίζει, χρεωπιστώνει.
Σήμερα δέν θά τόν βρής εκεί. Κανέναν δέν θά εύρης. Απεργεί ο έν λόγω.
Διότι θέλει πιότερα λεφτά (νοιώθει ζήλεια καθώς παρατηρεί όλο τό λοιπό εργατικό δυναμικό νά χαίρη αυξήσεων μέ τριψήφιο ποσοστό) καί πιότερους συναδέλφους νά θωπεύουν καλοκρεατωμένες εργατώρες στά λιβάδια τής εθνικής τραπέζης.
Καύσων ναί. Αλλά δέν μάσησα ποσώς! Αραχτός μπρούμυτα, ανάσκελα, πλάγια, πλάγια απ’τήν άλλη... Τήν έβγαλα τήν Κυριακή αβρόχοις ποσί (χμ... όχι καί τόσο εύστοχος η παρομοίωσις...)
Σήμερα όμως Δευτέρα καί άπαντες πλήν τσαγκάρηδων, δουλεύουμε. Κι επειδή τό κλιματιστικό δέν είναι ντούρο, έψαξα καί βρήκα κι άλλους τρόπους νά δροσισθώ. Βοηθός τού θνήσκοντος κλιματισμού ο χθεσινός τίνι τρόπω κραίπαλός μου, ξορκίζω τήν ζέστα δηλαδή μέ δικά μου φωτοτεκμήρια.
Δέν χορταίνω νά μέ βλέπω σέ μιά πόζα Κάρρυ Γκράντ
όπως άραξα χθές καί δροσίζομαι τώρα.
Αααααχ!
Listen, you fuckers, you screwheads. Here is a man who would not take it anymore. A man who stood up against the scum, the cunts, the dogs, the filth, the shit. Here is a man who stood up. Προσέξατε λοιπόν τήν στιχομυθία, θυμηθήτε τήν σκηνή τού τέλους:
Μιά κίνηση φθίνουσα κυκλική, τρισδιάστατα, η ροή τού κρύου ύδατος κατέληγε άδοξα στίς πέντε οπές, χανόταν στό έρεβος.
Πρωί Δευτέρας.
Καθώς υγροσυμπαρασέρνοντο τά τού προσώπου μου σημάδια τής νυκτός, διέκρινα στό λευκό πορσελάνινο φόντο τού νιπτήρος ένα μικρό στίγμα ωχροπορτοκαλί χρώματος. Έβαζε τά δυνατά του νά καθυστερήση τήν βύθισή του στά πλουτωνικά μέρη τού σωλήνα αποχετεύσεως. Τί δύναμη όμως νά έχη ένα κούτσικο νυκτερινό προϊόν προσώπου;
Κι όμως! Τό είδα νά στέκεται σέ ασφαλές σημείο, ικανοποιητικώς μακράν τών οπών. Αυτό δέ πού μού έκανε εντύπωση ήταν η φωνή του, απίστευτα δυσανάλογη τής κοψιάς του, μικρότατο τό δέμας γάρ:
Οσονούπω θά διαβώ τόν ρουβίκωνα τής ανυπαρξίας, άχρηστο κορμί! Τί κρίμα, πού η ειμαρμένη μ’αφιέρωσε σέ σένα. Περίμενα τήν λάχεσι πιό χουβαρντού, μού’τυχε όμως μοίρα χάιλαντερ καί τρέχα γύρευε τώρα στά ΚΕΠ τού επέκεινα. Ανέκαθεν ήσο μίζερος, καρμοίρης καί φτωχομπινές. Μήν διακόπτεις, ξέρω ότι ο κύκλος τού βίου μου διήρκεσε μόλις μιάν νύκτα, νομίζεις όμως ότι δέν φθάνει ένα οκτάωρον συνδαιτημόνιασης (τί κοιμήσης Θέ μου!) ώστε καί μέ τό παραπάνω νά αντιληφθώ πόσο γύφτουλας εί; Ακόμη καί στίς απεκκρίσεις σου, τσιφούταρος ο τενεκές! Καί ξέρεις; Δέν μού έπρεπε εμένα τσίμπλας σωματότυπος! Όοοοχι! Ήμουν γι’άλλα, πιό μεγάλα! Κύττα με σού λέω! Κύττα! Μιά τσιμπλούλα τόση δά, γερο σπάγγο, εκπτώσεις all year long! Δέν ήμην γιά τόσο μικρούτσικα δέν ήμην, σέ λέω... Γι’άλλα έπρεπα! Πιό μεγάλα! Κι απεκκρίσεως τοιαύτα, δέν θά μέ πείραζε! Πιό ογκώδη... Τσίμπλα; Γρούμφ! Χάθηκε νά μέ έκανες, νά γινόμουν μιά...κουράδα; Χάθηκε, αναπνοή νά μού χάριζες σέ τέτοιο σώμα βρέ απαίσιε; Μεγαλύτερο γιά! Μπάνικα μεγαλύτερο! Γιά τέτοια μεγάλα, πλασμένη ήμουν... Σιχαμένε! Ούστ! Μοίρα κακιάν έχοις! Παντοτινά!
Καί μέ προσεκτικές κινήσεις, άκρως περήφανα, μέ μιά εύγραμμης τροχιάς βουτιά, ηθελημένα βυθίστηκε στό συφώνι, προλαβαίνοντας νά μού προσωποστίξει μιά μούτζα.
Άτιμη τύχη... Ακόμη καί τά σκατά μου, μού στέλνουν ραβασάκια γιούχας.
Δέν ισχυρίζομαι ότι είναι μέρος μυσταγωγικής ξορκιοσύνης αυτό μου τό κόλλημα, ούτε ότι αποκαλύπτοντάς το, θά αλλάξη κάτι, οπότε... Ναί, γιατί όχι...
Δέν μπορώ πού λές, νά πετώ στυλό, τό έχω σέ κακό. Ποτέ μου δέν έχω πετάξει. Πονοψυχίζομαι τά μάλα, αρνούμαι πεισματικά. Τούτο μού συμβαίνει από τότε πού θυμάμαι τόν εαυτό μου, στά πρώτα χρόνια τού δημοτικού. Πρώτον μέ βλέπω σέ περιβάλλον μέ μυρωδιές κιμωλίας νά ζητάω μολύβι δανεικό από συμμαθητή καί δεύτερον (αφού ποτέ ότι δέν τό επέστρεφα) νά μήν τό αφήνω νά μικραίνη, ανανεώνοντάς του τήν λεπτάδα τής μύτης του. Διότι προσέφευγον έκ νέου σέ άλλα δάνεια καί ούτω καθεξής.
Αναπόφευκτα, γέμιζα (καί γεμίζω) μέ πλαστικά μπίκ, μέ φαμπεράκια μολύβια. Γιά νά αποφύγω τέτοιου είδους προβλήματα, προβλήματα γηράσκοντος υπερπληθυσμού υιοθετώ πάρκερ στυλό καί μηχανικά μολύβια.
Παρά ταύτα, τά διάφανα μπίκ όλο καί συσσωρεύονται (-νταν). Τό πρόβλημα τού χώρου ελύθη μέ κάποια επιπλάκια στό γραφείο. Αλλά καί πάλι, όπως καί νά τό κάνης, μαζεύονται (–αν). Δέν ξέρω ποία η τών πλανητών θέσις χθές όταν μού σφηνώθηκε η λύσις τού προβλήματος, λύσις καταλυτική. Στήν σκέψιν της καί μόνον, μεθώ.
Θά περιμένω απόψε νά σχολάσουν όλοι. Όλοι. Μέχρι και η τού ψύκτη προσπάθεια νά καταλαγιάση. Θά σηκωθώ καί θά τεντωθώ δήθεν αμέριμνα· και οι τοίχοι έχουσιν όμματα. Αδιαφόρως θά αδράξω έξι στυλουδάκια, πάντα τακτοποιώ ολίγον, πρίν νά φύγω. Καί τής φευγάλας ο δρόμος, γιομάτος λαιστρυγόνες, κύκλωπες καί λωτοφάγους – τά γραφεία τής Δεσποίνης, τής Αγγελικής καί τής Μελπομένης. Από δύο υπέργηρα στυλό θ’αφήσω στά γραφεία των χωρίς νά προσέξω γιά ευταξία.
Κούκου!
αναρτήθηκε από το χρήστη vangelakas στις
12:43 π.μ.
0 σχόλια
Κάποια κουτσαβάκια πουλάνε μαγκιά σέ συλληφθέντες αλλοδαπούς.
... Ήταν νωρίς ακόμα τό πρωί κι ο Γουίνστων βγήκε απ’τό γραφείο του νά πάη στήν τουαλέττα.
Μιά μοναχική σιλουέτα ερχόταν πρός τό μέρος του απ’τήν άλλη άκρη τού μακρόστενου διαδρόμου. Ήταν η μελαχροινή κοπέλα. Είχαν περάσει τέσσερις μέρες αφ’ότου τήν είχε συναντήσει εκείνο τό βράδυ έξω απ’τό παλαιοπωλείο. Καθώς πλησίαζε, είδε πώς τό δεξί της χέρι κρεμόταν απ’τόν ώμο της σ’έναν επίδεσμο, πού δέν διακρινόταν από μακριά, γιατί είχε τό ίδιο χρώμα μέ τήν φόρμα της. Φαίνεται θά είχε χτυπήσει τό χέρι της καθώς χειριζόταν ένα απ’αυτά τά μεγάλα καλειδοσκόπια όπου σκάρωναν τίς υποθέσεις τών μυθιστορημάτων. Συνέβαιναν συχνά τέτοια ατυχήματα στό Τμήμα Φαντασίας.
Δέν θά τούς χώριζαν πάνω από τέσσερα μέτρα, όταν η κοπέλα σκόνταψε κι έπεσε κάτω φαρδιά-πλατιά. Έβγαλε μιά δυνατή κραυγή πόνου. Θά πρέπει νά έπεσε κατευθείαν πάνω στό χτυπημένο χέρι της.
Ο Γουίνστων κοντοστάθηκε. Η κοπέλα σηκώθηκε στά γόνατα, τό πρόσωπό της είχε γίνει άσπρο σάν κιμωλία καί τό στόμα της φάνταζε πιό κόκκινο από ποτέ. Τά μάτια της τόν κύτταζαν μέ μιά παρακλητική έκφραση πού έμοιαζε πιό πολύ μέ φόβο παρά μέ πόνο.
Μιά περίεργη συγκίνηση δόνησε τήν καρδιά τού Γουίνστων. Μπροστά του βρισκόταν ένας εχθρός πού προσπαθούσε νά τόν σκοτώσει· μπροστά του όμως βρισκόταν επίσης ένα ανθρώπινο πλάσμα πού πονούσε καί ίσως είχε σπάσει καί κανένα κόκκαλο. Ενστικτωδώς, είχε κι όλας προχωρήσει νά τήν βοηθήση. Τήν στιγμή πού τήν είδε νά πέφτη πάνω στό δεμένο χέρι της, ένοιωσε σάν νά πονούσε ο ίδιος.
- «Χτυπήσατε,»... τήν ρώτησε.
- «Δέν είναι τίποτα. Τό χέρι μου. Σ’ένα λεπτό θά είμαι καλά». Μιλούσε σάν νά είχε ταχυπαλμία. Ήταν πραγματικά κατάχλωμη.
- «Μήπως έχει σπάσει τίποτα;»
- «Όχι, είμαι εντάξει. Μέ πόνεσε γιά λίγο, αυτό είν’όλο.» Τού άπλωσε τό ελεύθερο χέρι της, κι αυτός τήν βοήθησε νά σηκωθή. Τό χρώμα τής ξαναήρθε στό πρόσωπο καί φαινόταν πολύ καλλίτερα.
«Δέν είναι τίποτα», ξαναείπε βιαστικά. «Χτύπησα λίγο στόν καρπό. Ευχαριστώ, σύντροφε».
Καί μ’αυτά τά λόγια, προχώρησε γρήγορα – γρήγορα πρός τήν κατεύθυνση πού είχε πάρει σάν νά μήν είχε συμβή τίποτα. Όλη αυτή η σκηνή δέν κράτησε πάνω από μισό λεπτό.Νά μήν αφήνης τά αισθήματά σου νά φαίνωνται ήταν μιά συνήθεια πού είχε γίνει ένστικτο, καί έξ άλλου, όσο κράτησε τό επεισόδιο στεκόταν ακριβώς μπροστά στήν τηλεοθόνη. Παρ’ όλ’αυτά όμως, ήταν πολύ δύσκολο στόν Γουίνστων νά μήν προδώση μιά στιγμιαία έκπληξη, γιατί μέσα στά δευτερόλεπτα πού μεσολάβησαν όσο τήν βοηθούσε νά σηκωθή, η κοπέλα είχε γλυστρήσει κάτι στό χέρι του. Δέν υπήρχε αμφιβολία ότι τό είχε κάνει σκόπιμα. Ήταν κάτι μικρό καί επίπεδο. Καθώς περνούσε απ’τήν πόρτα τής τουαλέτας τό έβαλε στήν τσέπη του καί τό ψαχούλευε μέ τήν άκρη τών δακτύλων. Ήταν ένα κομματάκι χαρτί διπλωμένο στά τέσσερα.
Όσο στεκόταν στό ουρητήριο, κατάφερε νά τό ξεδιπλώση μέ τά δάκτυλά του. Χωρίς αμφιβολία θά υπήρχε γραμμένο κάποιο μήνυμα. Γιά μιά στιγμή, μπήκε στόν πειρασμό νά πάη σέ μιά τουαλέτα, καί νά τό διαβάση αμέσως. Αλλά αυτό θά ήταν σκέτη τρέλα, τό ήξερε. Εκεί, ήταν πιό σίγουρο από οπουδήποτε αλλού ότι οι τηλεοθόνες σέ παρακολουθούσαν συνεχώς.
Γύρισε στό γραφείο του, κάθισε, καί μέ αδιάφορη κίνηση, έριξε τό χαρτάκι ανάμεσα στά άλλα πού ήταν πάνω στό γραφείο. Ύστερα, φόρεσε τά γυαλιά του καί τράβηξε κοντά του τόν φωνογράφο. «Πέντε λεπτά», είπε μέσα του, «πέντε λεπτά τό λιγώτερο!» Ευτυχώς πού η δουλειά πού είχε νά κάνη ήταν δουλειά ρουτίνας· έπρεπε νά διορθώση έναν μακρύ κατάλογο μέ αριθμούς, πράγμα πού δέν χρειαζόταν μεγάλη προσοχή.
Ό,τι καί νά ήταν γραμμένο στό χαρτί, θά πρέπει νά είχε πολιτική σημασία. Απ’ό,τι μπορούσε νά προβλέψη, υπήρχαν δύο πιθανότητες. Η μία, πού τού φαινόταν πιό λογική, ήταν πώς τό κορίτσι ήταν πράκτορας τής Αστυνομίας τής Σκέψης, όπως ακριβώς τό φοβόταν. Δέν ήξερε γιατί η αστυνομία Σκέψης είχε διαλέξει αυτόν τόν τρόπο νά στέλνουν τά μηνύματά της, αλλά θά είχε τούς λόγους της. Αυτό πού ήταν γραμμένο στό χαρτί, μπορεί νά ήταν μιά απειλή, μιά κλήση, μιά διαταγή νά αυτοκτονήση, μιά οποιαδήποτε παγίδα. Αλλά υπήρχε καί μιά άλλη πιό τρελλή πιθανότητα πού τού ερχόταν συνεχώς στό μυαλό, παρ’όλο πού προσπαθούσε μάταια νά διώξη: ήταν, πώς όχι, τό μήνυμα δέν προερχόταν απ’τήν Αστυνομία τής Σκέψης, αλλά από κάποια μυστική οργάνωση. Ίσως η Αδελφότητα υπήρχε πραγματικά! Ίσως η κοπέλα ανήκε σ’αυτή! Χωρίς αμφιβολία αυτή η σκέψη ήταν παράλογη, αλλά πέρασε από τήν σκέψη του τήν ίδια στιγμή πού ένιωσε αυτό τό χαρτάκι μέσα στό χέρι του. Μερικά λεπτά αργότερα τού ήρθε στόν νού η άλλη, η πιό λογική εξήγηση. Κι ακόμη καί τώρα, μ’όλο πού τό μυαλό του τού έλεγε πώς τό μήνυμα ίσως σήμαινε θάνατο – έν τούτοις, δέν τό πίστευε αυτό, καί η παράλογη ελπίδα επέμενε, και η καρδιά του χτυπούσε, καί μέ πολλή δυσκολία προσπαθούσε νά κρατήση τήν φωνή του σταθερή καθώς υπαγόρευε τούς αριθμούς στό φωνογράφο.
Τύλιξε σέ ρολό όλη τήν δουλειά πού είχε τελειώσει καί τήν έριξε στόν αεροσωλήνα. Είχαν περάσει οκτώ λεπτά. Στερέωσε τά γυαλιά του στήν μύτη του, αναστέναξε καί τράβηξε κοντά του τόν επόμενο σωρό από τά χαρτιά πού είχε νά δουλέψη καί πού πάνω σ’αυτά βρισκόταν τό χαρτάκι. Τό ξεδίπλωσε. Μέ μεγάλα ακατάστατα γράμματα, έγραφε:
Σ’αγαπώ.
1984 – Γεώργιος Ώργουελλ.
Τριγυρνάει στά γραφεία μέ χάρη Φραγκίσκου Μανέλλη. Μουσική υπόκρουση οι θόρυβοι τών συσκευών τηλεομοιοτυπίας καί τών εκτυπωτών. Γελάκια διακρίνονται στό βάθος, βήματα βιαστικών, εντολές προϊσταμένων. Είναι ο Κλάρκ Σούπερμαν στά γραφεία τού Ημερησίου Πλανήτου, ένθα γράφει στούς ατσάλινους αδένες του τόν φόρτο εργασίας καί προσπαθή νά ευρεσιτεχνιάση τι, ώστε νά σοδομίση επιτέλους τήν Λόις.
Καί γουστάαααααααααααρω!
Μέχρι προχθές, οπότε καί παρηκολούθησα τό Ζούπερμαν Ῥητέρνς.
νά κάνη τήν κίνηση σκισουάρ αποκαλυπτόμενος - τί νά κάνῃς όμως...] αλλά μόλις τώρα αντελήφθην τό οξύμωρο...
Σκίζει τό υποκάμισον καί αποκαλύπτει τό Σίγμα καθώς τρέχει πρός τό μέρος όπου υπάρχει πρόβλημα... Πού στόν μπόιτσο όμως χωράει η μπέρτα; Κύττα μιά μπέρτα!
Ολάκερη ρόμπα, μπουρνούζι έξτρα λάρτζ! Ε, πώς τήν χουλαντρίζει μέσα στό κοστούμι; Εντάξει μιά φανελίτσα κυανέρυθρη μέ τό σού. Αλλά μιά παραγινωμένη μπέρτα; Πάει πολύ!
Δέν σέ ξέρω ῥέ Σούπερμαν!
Στά καπάκια τής art athina, όταν ήδη είχαν γίνει οι μηνύσεις καί όλο αυτό τό τζέρτζελο, διοργανώθηκε μιά άλλη έκθεση, παραπλεύρως, τίνι τρόπω. Χωρίς τηλεοπτικές κάμερες αλλά μέ δημοσιογραφική, έντυπη, κάλυψη. Η περιγραφή τελείωνε μέ τήν εξής φράση: “Και παραδίπλα το «αιρετικό» κείμενο του Ηλία Πετρόπουλου από την «Τραγιάσκα», με τίτλο «Ο βόθρος των εθνικών συμβόλων»”
Λίαν εύστοχος η επιλογή μέρους τού έργου τού αειμνήστου! Ο οποίος μάς κληροδότησε κι άλλα κορυφαία κειμενάκια. Όπως τό κάτωθι, από τό “Ο Κουραδοκόφτης – εκδόσεις «Νεφέλη»”:
Ειδικώς, η ιστοριογραφία περί Άρη Βελουχιώτη, εκφυλίστηκε σέ μιά νεφελώδη μυθολογία... Ο Ελεφάντης έχει δίκιο όταν γράφει πώς, τό βιβλίο τού Χαριτόπουλου βρίθει από ανακρίβειες... Η βιβλιογραφική, καθώς καί η προφορική, μυθολογία περί Βελουχιώτη αφήνει εκκρεμή σοβαρότατα προβλήματα, η εθελοτυφλία τών ιστοριογράφων ισούται μέ τήν ανοησία τού Λαού. Στήσαμε τόν ανδριάντα τού Άρη στήν Λαμία καί πάψαμε νά σκεφτόμαστε... Νομίζω πώς η ήττα τής Αριστεράς οφείλεται, σχεδόν καθ’ολοκληρίαν, στίς εκτελέσεις πού έκανε ο ΕΛΑΣ, η ΟΠΛΑ, η ΜΛΑ... Οι παλιοί καπετάνιοι τού ΕΛΑΣ, όσοι έγραψαν απομνημονεύματα, απέφυγαν συστηματικώς νά ομολογήσουν κάτι γι’αυτές τίς σφαγές. Τό ερώτημα παραμένει αναπάντητο: ποιός είχε τήν φαεινή ιδέα τών σφαγών; Καί, ποιός διέταξε νά γίνουν αυτές οι σφαγές; Τώρα, πιά, νομίζω ότι, ο άνθρωπος πού ξεκίνησε τήν μακάβρια ιστορία τών σφαγών είναι ο Άρης Βελουχιώτης... Ο Βελουχιώτης ήτανε φονιάς. Η μπαμπέσικη δολοφονία τού Ψαρρού δέν είναι τό μοναδικό του έγκλημα. Καθήκον τών ιστορικών παραμένει η εξιχνίαση καί απαρίθμηση όλων τών σφαγών τού Άρη. Έτσι θά ζυγίσουμε καλύτερα τήν προσφορά του στήν Εθνική Αντίσταση... Είπανε πώς, η Εθνική Αντίσταση ξεκίνησε από τόν Βελουχιώτη στίς 7/6/1942, δηλαδή μετά τήν συγκρότηση τού ΕΛΑΣ (16/2/1942) . Κι αυτό είναι ψέμα. Γιατί, οι πρώτοι, λαϊκοί καί πολιτικώς αχρωμάτιστοι, αντάρτες βγήκανε στό κλαρί λίγο μετά τήν εισβολή τών γερμανών... Προσωπικώς, μέ ενδιαφέρει, πολύ περισσότερο από τόν στρατηλάτη Βελουχιώτη, ο αλητάμπουρας Κλάρας. Θέλω νά πώ ότι, η έρευνα γιά τόν Άρη θά πρέπει νά στραφεί –επιτέλους – στήν νεανική περίοδο τής ζωής του. Οι ιστορικοί αντλούν στοιχεία γιά τήν βιογραφία του από επίσημες κομματικές πηγές, γιά νά τονώσουν τήν μυθολογία τού Βελουχιώτη, αφήνοντας στό μαύρο σκοτάδι τόν Κλάρα πού προϋπήρξε. Βέβαια, μερικοί μελετητές αμόλησαν κάτι μπηχτές. Οι ακροναυπλίτες (τό ακροναυπλιώτες προϋπήρξε) τόν θεωρούσαν τυχοδιώκτη καί δηλωσία, καί έν γένει, ανυπόληπτο πρόσωπο – τό ψευδώνυμο Μιζέριας είναι ενδεικτικό. Ο Ζαχαριάδης τόν έβλεπε σάν κατσαπλιά πού χαντάκωνε τόν ΕΛΑΣ, σάν τύπο πού μεθούσε καί έκανε όργια. Κάποιοι υπέδειξαν τό ποινικό μητρώο τού Άρη, ενώ δέν έλειψαν οι φήμες ότι ήτανε κωλομπαράς (εξάλλου δέν εμφανίζεται καμιά γυναίκα στόν ορίζοντα). Ο Χαριτόπουλος έγραψε πώς, στήν Αθήνα έκανε ό,τι δουλειά τύχει, μή θέλοντας νά πεί ότι ήτανε ρεμάλι.»
Θά έγραφα επίσης ότι ο Στρατής Μυριβήλης είχε χαρακτηρίσει τόν Βελουχιώτη «χτήνος, διεστραμμένο ερωτικά καί διψασμένο από τήν σαδιστική λαγνεία τού αίματος» αλλά τό θέμα μας δέν είναι ο Άρης, αλλά οι παρακαταθήκες τού αειμνήστου Ηλία Πετρόπουλου.
Τό’χε πάρει γραμμή ή είχε προσβάλει δάκος τά δαφνόφυλλα καί ήσαν τζούφια; Δέν θά τό μάθουμε ποτές. Αυτό πού είναι γνωστό πάντως φαίνεται σέ τσίγκινες επιγραφές δρόμων. Η οδός Πυθίας στό Χαλάνδρι ονομάζεται πλέον σέ Φλωράκη. Σέ κάποιον χουντοβασιλοφασίστα ίσως νά δημιουργείτο μιά δυσαρέσκεια, όμως δέν χαλιέμαι καθόλου. Συνειδητοποιώ ότι η τιμή περιορίζεται σέ ονομασία κάποιου δρόμου τής πράγματι λούμπεν προλετιάρικης περιοχής τού Χαλανδρίου (προσφυγική συνοικία τής Νίκαιας είναι τό Χαλάνδρι γιά τούς μή γνωρίζοντες). Εάν τά πράγματα πήγαιναν διαφορετικά, ίσως η πλατεία Λένιν (κατά Δημήτρη Φύσσα) νά μετονομαζόταν πλατεία Φλωράκη, κάποιο αεροδρόμιο νά τσιμπούσε τό Χαρίλαος_Φλωράκης, τό μετρό Αθηνών, κάποιο φράγμα στόν Αλφειό υπέρ τών καλλιεργειών τών μουζίκων, κάτι πομπώδες τελοσπάντων! Ένα άλλο σημείο υπεροχής είναι τό ότι η μνήμη τού Χαρίλαου τιμάται από τό αστικό καθεστώς. Δέν θά τό γούσταρε καθόλου ώς γνήσιος μαρξολενινιστής. Υποθέτω.
αναρτήθηκε από το χρήστη vangelakas στις
12:08 π.μ.
0 σχόλια
Αντιγράφω από τήν Ελευθεροτυπία τής σήμερον:
Δήμαρχος Νίκαιας γιά δεύτερη τετραετία είναι ο Σ. Μπενετάτος, από τά κορυφαία στελέχη τού ΚΚΕ. Εδώ καί καιρό βρίσκεται σέ κόντρα μέ τούς συμβασιούχους τού δήμου. Προχθές στήν συγκέντρωση πού έκαναν έξω από τό γραφείο του, ένα σύνθημα δονούσε τήν ατμόσφαιρα: «Νόμος είναι τό δίκιο τού εργάτη»! είναι τό κεντρικό σύνθημα πού φωνάζουν οι οπαδοί τού ΚΚΕ σέ όλες τίς διαδηλώσεις.
Συμπέρασμα: όταν είσαι στήν αντιπολίτευση μπορείς νά ζητάς τόν ουρανό μέ τ’άστρα. Όταν ασκείς εξουσία, όμως, πέφτει ο ουρανός νά σέ πλακώσει.
Τ.Π.
Η όλη αυτή φάση είναι μιά προσομείωσις πτήσης μέ φτερά υπαρκτού σοσιαλισμού καί πούπουλα ελληνικού dna.
Φανταστείτε συνάφι Μπενετάτου νά κυβερνά τήν ελλάδα από τό 49 ώς τό 94 (όχι, οι αριθμοί δέν τίθενται πρός χάριν καρκινικού παιχνιδιού. Απλώς τελευταίοι θά είχαμε πάρει μυρωδιά τί γινόταν στήν ανατολική Ευρώπη).
Είμαστε πού είμαστε ένα ανοργάνωτο κωλοχανείο, τελευταία καπιταλιστική χώρα, εάν μάς ποδηγετούσε καί η συμμορία αυτών γιά τούς οποίους ντρέπεται σήμερα ο Κύρκος, τότε θά βλέπαμε τήν απομονωμένη αλβανία τού Χότζα μέ τό μακαρόνι. Οι οικονομικές επιδόσεις της θά συζητούντο στά αμφιθέατρα ώς χουντίνεια μαγικά.
Εντρυφώντας στήν ιστοσελίδα τού δήμου (τρομερή εντρύφηση, η βόλτα είναι μέχρι τήν αρχική σελίδα) βλέπουμε έναν χαιρετισμό τού δημάρχου. Χαιρετισμό είπα; Λάθος! Καλωσόρισμα είναι, καλωσόρισμα από τόν δήμαρχο. Καλωσόρισμα είπα; Λάθος. Ο δήμαρχος σέ ένα κρεσέντο μορφώσεως μάς «καλοσορίζει». (παρακάτω έχει φάει καί κάποια φωνήεντα σέ λεξούλες αλλά προφανώς είναι η συνεισφορά του στά κολχόζ τής νομαρχίας Πειραιώς). Τό ιδιαίτερο όμως είναι ότι ένα από τά κορυφαία στελέχη τού ΚΚΕ (κατά τόν Τ.Π. τής «Ε»), ο δήμαρχός μας μάς ενημερώνει γιά τά πολιτιστικά δρώμενα τού Ιουλίου τού 2005 καί τίς προβολές τού cine Νίκαια τού ιδίου έτους.
Σέ περίπτωση πού χάσατε κάποιο έργο ρέ αγαπούλες καί θέλετε νά τό ξαναδείτε! Αμέσως, νά κακολογήσετε!
αναρτήθηκε από το χρήστη vangelakas στις
11:24 μ.μ.
0 σχόλια
Καλά, υπάρχει κόσμος πού τούς γουστάρει; Ε, άς πούμε ότι υπάρχει. Είναι πολύ ξεχασιάρης όμως...
Δέν ξεχνώ ότι αυτοί ήσαν οι πρωτομάστορες στήν δίωξη καί έν τέλει παύση τού νάπστερ.
Πολύ θά ήθελα λοιπόν, τό βράδυ τής τρίτης Ιουλίου νά ακουγόταν από τά μικρόφωνα ένα καινούριο σουξέ:
Ακραία καιρικά φαινόμενα μάς αναγκάζουν νά ματαιώσουμε τήν κατάθεσή μας...
Μπα’ Μπάυ!
αναρτήθηκε από το χρήστη vangelakas στις
10:51 μ.μ.
0 σχόλια
Απόψε, τρία τέταρτα μετά από τά μεσάνυχτα, στήν τιβή, τό κορυφαίο έργο τού Πιέρ Πάολο Παζολίνι, μέ αυτήν τήν – άχ ναί! Τί τέλεια! – τήν γαματιδέστερη σκηνή του· θά είναι συνεχώς στό repeat τό δίχως άλλο!
Τήν καταλάβατε κι εσείς, έ; Ναί, ναί, είναι εκεί πού ο ήρως (Μπέν Στίλλερ), δύσθυμος αλλά καί γεμάτος λαχτάρα, ανυπόμονος αλλά καί συνεσταλμένος σπεύδει οδηγώντας νά βρή τήν καλή (Κάμερον Ντιάζ) του.
Βρέ Κάτι τρέχει μέ τήν Μαίρη σέ λέω!
Ο τύπος αυτός, δέν φαίνεται εντελώς στά καλά του. Αρχίζει καί πολυλογεί. Μεταξύ άλλων, κομπορρημονεί γιά μιά του επινόηση. Στό εμπόριο, λέει, ακούς οδηγέ; , είναι ευπώλητες κάποιες βιντεοκασέτες μέ τίτλο «Χτίστε κορμί σέ 8 λεπτά». Τώρα όμως αυτός θά προωθήση κάτι καλλίτερο: «Χτίστε κορμί σέ 7 λεπτά». Κονσεπτάκι μέ ένα λιγώτερο λεπτό θά είναι πιό ελκυστικό στό κοινό, συνεπώς θά χεστή στό τάληρο. Γιούπιιιι! Προτείνει δέ καί στόν οδηγό νά γίνη συνέταιρος!
Αυθόρμητα ο Μπέν Στίλλερ, χωρίς νά αφήση τό βλέμμα από μπροστά στόν δρόμο, πετά τό εξής:
- Καλή φάση ναί! Αλλά θά πρέπει νά παρακαλάς νά μήν σκάση μύτη κάποιος, όστις θά προμοτάρη τό «Χτίστε κορμί σέ 6 λεπτά»
Ο φακός τότε τού Πέτρου Παύλου Παζολίνι, εστιάζει στόν φιλοξενούμενο, ο οποίος σιωπά απότομα. Αποδιώχνει τό βλέμμα από τόν οδηγό. Κυττά μπροστά καθώς σφίγγει έναν τεράστιο σάκο πού κουβαλά μαζύ του. Αρρωστιάρης αέρας κατακλύζει τήν ατμόσφαιρα, ανυπόφορα είναι. Ο επίδοξος μεγαλοεπιχειρηματίας σκαλώνει. Πολύ. Τρώει ένα φλάς, εκτυφλωτικό φλάς. Ύφος ανέκφραστο όμοιο τών ψυχικώς άρρωστων. Καί εκεί ναί, φαίνεται. Ένα νεύρο φαίνεται, στόν λαιμό του (νά) πάλλεται. Καί τινάζεται. Η ταλάντωσις ξεκινά από χαμηλά στόν λαιμό μέχρι τό μάγουλο καί τόν κρόταφο. Τίκ τρομερό. Τί καταρράκωσις τού μεγαλεπηβόλου σχεδίου του! Κυττά τότε τόν οδηγό καί:
- Απολύεσαι μεγάλε!
Τέτοια έκφραση, τέτοια ξαφνάδα, τέτοια απογοήτευση αντιμετωπίζουν σέ κάποιες συγκεκριμένες στιγμές, γνωστοί άνθρωποι (κυκλοφορούν ανάμεσά μας) εγνωσμένης χριστοδουλοφοβίας.
Πότε αυτό τό σκάλωμα; Όταν βρίσκωνται μπροστά από κάποια πληροφορία , μιάν είδηση η οποία προσθέτει 2-3 ακόμα μποφώρ στό ήδη τρικυμιασμένο κρανίο τους καί τούς αναγκάζει νά επαναπροσδιορίσουν κάποιες (άς πούμε) αξίες τους.
Δέν έχουν μεγάλο σάκο στήν αγκαλιά τους όπως ο προαναφερθείς (θέλω νά γίνω) έμπορας, έχουν όμως τά χέρια τους στό γιλέκο καί μέ ύφος ναπολεόντειο ρίχνουν λίθους αναθέματος καθώς οργιάζουν σέ θέματα προσφιλή. Ένα σουξεδιάρικο (τό μαρτυρά η εγνωσμένη τέτοια παραπάνω) θέμα είναι τό χώσιμο γενικώς, στόν θρασύ αρχιεπίσκοπα.
Πόθεν πήρε τό δικαίωμα; Τού πρέπει μόνο θυμιατό στό χέρι γιά νά λιβανίζη εικόνες. Ο άμβωνας πρέπει νά περιέχη κήρυγμα μόνο γιά τήν άλλη ζωή, στήν παρούσα δώστε πωπό στόν Σημίτη καί τόν Καραμανλή, μήν αγχώνεστε κουτά, μετά από τήν τετάρτη φορά έχει ηδεία γεύση.
Τό πρόβλημα όμως τού χριστοδουλόφοβου τής βλογογειτονιάς μας είναι επειδή εκφέρει λόγο ο πάσα ένας παπάς (καί έν προκειμένω ο Χριστόδουλος) μή αρκούμενος στήν κάλυψη μόνον τών μεταφυσικών αναγκών τής λούμπεν μάζας;
Συνεπώς, τό πρόβλημα τού χριστοδουλόφοβου τής βλογογειτονιάς μας, συνίσταται μόνο στό τί λέει ο Χρ. όχι στό ότι γενικώς μιλάει. (όχι βεβαίως ότι θά τόν χάλαγε νά μήν μιλάη καθόλου) Ο χριστοδουλόφοβος τής βλογογειτονιάς μας μπορεί νά τό παίζη δημοκράτης, ανεκτικός κλπ κλπ κλπ, όμως είναι βαθύτατα ολοκληρωτιστής, φασίστας πρώτης (Θά ήταν ενδιαφέρον νά δίναμε γιά 24 ώρες π.χ. τό δικαίωμα στό χριστοδουλόφοβο τής βλογογειτονιάς μας νά κάνη ό,τι γούσταρει) μιάς καί αξιώνει πώς δικαίωμα ομιλίας έχουν μόνον οι επαΐοντες (αρκεί βεβαίως νά είναι καί ολίγον διεθνιστούληδες, έ;). Οι πολιτικοί γιά θέματα πολιτικής. Οι δάσκαλοι γιά θέματα παιδείας. Καί ούτω καθ’εξής. Δέν ακούγεται παράλογο αυτό. Όμως ο χριστοδουλόφοβος τής βλογογειτονιάς μας αγνοεί (ή μήπως υποκρίνεται ότι αγνοεί; ) πώς ο αρχιεπίσκοπος π.χ. δέν είναι ένας από τούς τριακοσίους ώστε νά μάς καπελώνη σέ χί δραστηριότητες τής νομοθετικής εξουσίας. Ο χριστοδουλόφοβος τής βλογογειτονιάς μας, κάνει μέ ποιότητα υποκριτική Ed Wood πώς αγνοεί ότι ο Χρ. απλώς εκφέρει μιά γαμημένη άποψη, δέν λαμβάνει αποφάσεις. Δέν προσπαθεί επί παραδείγματι, νά αντικαταστήση τόν υπουργό οικονομικών παριστάνοντας τόν οικονομολόγο, αλλά στηλιτεύει μιά κατάπτωση κοινωνικοοικονομική.
Βεβαίως, η ηλιθιότητα πού εκπορεύεται από τήν λαχτάρα τού χριστοδουλόφοβου τής βλογογειτονιάς μας νά καταδείξη τήν ανιερότητα τού Χρ. προσάπτοντάς του μέχρι καί τήν βαμβακίαση στά πεύκα, εάν ήταν κολλητική, θά μάς έβαζε στήν αντίπερα όχθη τής μαλακίας. Θά σκίζαμε τά ρούχα μας γιά τήν αγιότητα τού Χρ. μή δεχόμενοι νά ακούσουμε τό παραμικρό σχόλιο κατά τού επικεφαλής τής ελλαδικής εκκλησίας. Κάθε άλλο όμως. Υπάρχουν μερικά ζητηματάκια πού σαφώς προβληματίζουν κάθε καλοπροαίρετο ακροατή καί όχι χολερικό συμπλεγματάκια βεβαίως βεβαίως · κάποια διόλου νηστίσιμα γεύματα, κάποια ταξιδάκια όχι καί τόσο ταπεινά... Δέν είναι καθόλου ειδυλλιακή η κατάσταση στήν εκκλησία. Η πολεμική εναντίον τής φασίζουσας συμπεριφοράς τού χριστοδουλόφοβου τής βλογογειτονιάς μας δέν σημαίνει ότι άκριτα γίνεται δεκτή κάθε ενέργεια τού ιερατείου καί τού Χριστόδουλου πιό συγκεκριμένα. Αντιθέτως.
Στά πλαίσια τής εκστρατείας διαφωτίσεως τού κοινού τό οποίο σκανδαλωδώς έχει προσεταιρίσει ο Χρ., προέκυψε πρόσφατα θέμα. Θέμα σχετικά μέ δημοσίευμα τής Αυγής τήν προηγούμενη χιλιετία, όταν ο Πασχάλης κι ο Δάκης εξωφύλλως πόζαραν στό Φαντάζιο, ο Διονυσίου πρόβαρε τόν Παλιατζή καί οι Μανώλης Χιώτης, Δημήτρης Χέντριξ λέγαν μπάυ μπάυ στά εγκόσμια. [1970 μ.Χ. ή καί 1970 Κοινή Χρονολογία (Κ.Χ.) – πώς έχει ξεφύγει στόν χριστοδουλόφοβο τής βλογογειτονιάς μας η έναρξις ανενδότου γιά τόν υπόγεια φονταμενταλιστικό ρόλο τού «πρό Χριστού» καί «μετά Χριστόν»]. Ο Χριστόδουλος, έγραφε η Αυγή, κωλοχέριαζε μικρά παιδιά, τότε. Θά παραβλέψω βεβαίως τήν σχεδόν λαμπιρική αλλά καί ομοφοβική στάση τού χριστοδουλόφοβου τής βλογογειτονιάς μας, αναρωτώμενος τί ενδιαφέρει τόν πάσα ένα, εάν ο χί τόν παίρνει; Αυτό τό γνωστό σλογκανάκι πού λέμε όλοι μας καλέ δέν μέ νοιάζει τί πράττει ο καθείς, στό κρεβάτι , στό σπίτι του! Ο χριστοδουλόφοβος τής βλογογειτονιάς μας περισπουδάστως θά υπογραμμίση ότι ο χριστιανισμός δέν προκρίνει τήν ομοφυλοφιλία! Τό δόγμα τήν θεωρεί αμαρτία! Ταύτα μάς πληροφορεί ο χριστοδουλόφοβος τής βλογογειτονιάς μας. Ε καί; Μέ ποιό δικαίωμα εκφέρει άποψη ο χριστοδουλόφοβος τής βλογογειτονιάς μας γιά δογματικά τής ορθόδοξης χριστιανικής πίστης; Δικαιούται νά ομιλή κάποιος δεδηλωμένος μή πιστός γιά τό τί κάνει κέφι καί τί όχι τό «Πηδάλιον»; Βάσει τής δικής του λογικής η οποία άς πούμε λογική, τού υπαγορεύει νά απαγορεύη στόν Χρ. νά φέρη άποψη γιά κάποιο νομοθέτημα ώς αναρμόδιος, τό μπούμερανγκ αυτό θά διαγράψη σπουδαία τροχιά καί θά καταλήξη κάπου... Εν πάση περιπτώσει, μέ ενδιαφέρον περιμένουμε τήν εξέλιξη τού ζητήματος. Ή ο Χρ. θά βγεί γκέυ ή η Αυγή, κυλόττα (κυρίως δέ οι πανηγυρίζοντες τώρα)
Τέλος, δόξα τώ διαβόλω, η φάση είναι διασκεδαστική. Φαίνεται μέσω δημοσκοπήσεων ο Χρ. νά είναι δημοφιλής. Σφίγγονται λοιπόν κάποιοι καί κατά ριπάς φυσούν ῥίνοθεν περιπτώσεις μέ λαβράκια. Περίπτωση Βαβύλη. Περίπτωση διαβόητης δήλωσης γιά τήν μελέτη στά χρόνια τής επταετίας (τό θέμα αυτό, μόνο καί μόνο αρκεί γιά νά αποδείξη πόσο νεάρντερταλ είναι ο χριστοδουλόφοβος τής βλογογειτονιάς μας. Ο οποίος Χ.τ.Β.μ. , προσάπτει τά άπειρα στόν Χρ.· Αγύρτης, ψεύτης, υποκριτής. Μαλάκας καί ηλίθιος όμως ζαμαί! Αντιθέτως. Ο Χρ. κατά τόν Χ.τ.Β.μ. είναι κουφάλα, πανούργος, δόλιος, α δ ί σ τ α κ τ ο ς. Ε, πώς γίνεται τώρα ο Χρ. νά δήλωσε κάτι τόσο προκλητικό (ώς φιλοχουντικό) τήν στιγμή πού γνωρίζει ότι τόσοι καί τόσοι τόν κράζουν καί στέκονται παρά πόδα γιά κάθε του ολίσθημα...Θέλει μιά κάποια προσπάθεια γιά νά πετύχης προσποιούμενος τόν μαλάκα. Ο Χρ. όντως κάτι δήλωσε. Αναφερόταν όμως στό ότι τά βασανιστήρια τήν περίοδο πού γίνονταν, δέν γνωστοποιούνταν, δέν τά ήξερε ο πολύς κόσμος.) Είδαν όμως, ότι η δημοφιλία του δέν φθίνει. Τί απομένει; Σειρά λοιπόν, έχει νά τόν βγάλουμε καί αδελφή... Δέν μπορεί γαμώ τό χαρτί μου, κάπου θά πιάσει. Οσονούπω ως Μr Evil.
Κάποια ενδιαφέροντα από τό Δίκτυο 21
(1)
* Ο Συνασπισμός συνιστά προς όλους σύνεση, ψυχραιμία και μετριοπάθεια. Αλλά όταν αντιμετωπίζει τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, χάνει κάθε μέτρο.
* Ο Συνασπισμός, κηρύσσει την «ανεκτικότητα προς τη διαφορετικότητα». Αλλά ο λόγος του Αρχιεπισκόπου του είναι απολύτως «ανυπόφορος».
* Ο Συνασπισμός διακηρύσσει ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να έχει καμία ανάμιξη με την Πολιτική. Αλλά συχνά προβάλλει «δοξαστικά» τον αιδεσιμότατο Τζέσσι Τζάκσον στις ΗΠΑ, ο οποίος είναι κληρικός, που αναμιγνύεται ενεργά στην πολιτική (στην Αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος).
Ο Αρχιεπίσκοπος έθιξε, τις προάλλες, ένα αληθινό πρόβλημα: Ότι δεν μπορεί μια μειοψηφία να επιβάλει την άποψή της στην πλειοψηφία. Εμείς θα το θέταμε λίγο διαφορετικά:
-- Που σταματάει το καθήκον μας να προστατεύουμε τις μειοψηφίες και που αρχίζουν οι μειοψηφίες να γίνονται τυραννικές επί της πλειοψηφίας;
Αυτό το ερώτημα δεν απασχόλησε ποτέ τον Συνασπισμό. Ο οποίος υπερασπίζεται άκοπα όλες τις «μειοψηφίες», αλλά και θεωρεί χρέος του να προκαλεί την πλειοψηφία. Μπερδεύει την υπεράσπιση των μειοψηφιών με την κοινωνική πρόκληση. Κι αυτό τον καθιστά πιο περιθωριακό. Δυστυχώς.
Ο Συνασπισμός είναι αναμφίβολα ένα μικρό κόμμα. Που κάθε φορά μόλις και μετά βίας εκλέγει βουλευτές. Βέβαια, δεν υπάρχει τίποτε μεμπτό στο να είναι ένα κόμμα μικρό. Και δεν υπάρχει ψόγος ακόμα κι αν δεν καταφέρει να περάσει το όριο του 3%. Αλλά αν για δεκαετίες δεν καταφέρνει να ξεκολλήσει από το 3%, αυτό κάτι σημαίνει, έτσι δεν είναι;
Από την άλλη πλευρά η απήχηση του Αρχιεπισκόπου στην κοινωνία συχνά ξεπερνά το 65% και ποτέ δεν έπεσε κάτω από το 40% (ακόμα κι όταν όλοι έβαλλαν εναντίον του). Κι αυτό κάτι σημαίνει. Έτσι δεν είναι;
Και το γεγονός ότι μια περιθωριακή μειοψηφία εκφράζεται τόσο περιφρονητικά για ένα πρόσωπο, που έχει τόσο μεγάλη απήχηση, επίσης κάτι σημαίνει.
Αλλά ας ξεφύγουμε από τα άχαρα ποσοτικά στοιχεία και ας δούμε κάποια άλλα, πιο «ποιοτικά»: Ο Αρχιεπίσκοπος καλώς ή κακώς εκπροσωπεί τον αρχαιότερο θεσμό που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία: Την Ορθόδοξη Εκκλησία, με ρίζες 2000 χρόνων. Ο Συνασπισμός τι ακριβώς εκπροσωπεί; Ένα κόμμα που προέκυψε από διασπάσεις και συγχωνεύσεις και νέες αλλεπάλληλες διασπάσεις ενός ιστορικού κινήματος που σήμερα εκπροσωπείται από ένα άλλο κόμμα , το ΚΚΕ.
Το οποίο - ΚΚΕ - με το Συνασπισμό δεν καταδέχεται ούτε να μιλήσει! Κι αυτό, επίσης κάτι σημαίνει.
Όχι ο Αρχιεπίσκοπος δεν έχει πάντα δίκιο. Καμιά φορά, μάλιστα, χάνει το δίκιο του με τον τρόπο που τα λέει. Αλλά αυτή τη φορά είχε δίκιο.
Και εν πάση περιπτώσει, του οφείλουμε κάποιο σεβασμό. Και πλήρη αναγνώριση του δικαιώματος να μιλάει για ό,τι θέλει. Και να κρίνεται απΆ όσα λέει.
Ασφαλώς, οι προοδευτικοί δεν είναι υποχρεωμένοι να πιστεύουν στο Θεό. Αλλά όταν παύουν να σέβονται την Εκκλησία, τότε όλο και κάποιο Ολοκληρωτισμό «μαγειρεύουν» .
Βέβαια - για να είμαστε δίκαιοι - από το Συνασπισμό η δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει. Διότι είναι ανίκανος να βλάψει οποιονδήποτε - πέρα από τον εαυτό του.
Αλλά η ακρότητα, η εμπάθεια και η μικρότητα βλάπτουν σοβαρά τη Δημοκρατία. Δεν βλάπτουν τον Αρχιεπίσκοπο. Βλάπτουν, όμως, τον ίδιο το Συνασπισμό. Βλάπτουν τη νοημοσύνη και την αισθητική όλων μας.
(2)
Αντικληρικαλιστική μανία
Μιλώντας προ ημερών, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος υποστήριξε ότι δεν μπορούν μειοψηφίες του 3% να επιβάλουν την άποψή τους στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Δεν κατονόμασε κανένα, αλλά ο Συνασπισμός κατάλαβε «για ποιόν χτυπούσε η καμπάνα». Και απάντησε με το γνωστό «ύφος» του, αμφισβητώντας πλήρως το δικαίωμα του Αρχιεπισκόπου να «επεμβαίνει στα κοινά» και να διατυπώνει κριτικό λόγο.
Ο Αρχιεπίσκοπος δεν έχει δίκιο, πάντα, σε όσα λέει. Αλλά έχει δικαίωμα να μιλάει για οτιδήποτε.
Όταν ο τελευταίος φοιτητικός σύλλογος τοποθετείται επί παντός επιστητού, όταν το τελευταίο πολιτιστικό σωματείο καταγγέλλει ότι τούρθει, από πού κι ως πού ο Αρχιεπίσκοπος «δεν δικαιούται δια να ομιλεί»;
Πώς; Είναι εκπρόσωπος θρησκείας;
Και λοιπόν;
Ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας είναι δικαϊκός και διοικητικός, ΔΕΝ αφορά το δικαίωμα λόγου των κληρικών.
-- Οι δημοκρατίες διαχωρίζουν αυτά που η Πολιτεία θεωρεία αδικήματα από εκείνα που η Θρησκεία θεωρεί αμαρτήματα. Αυτός είναι ο δικαϊκός διαχωρισμός.
-- Επίσης, οι δημοκρατίες διαχωρίζουν τη διοίκηση της Πολιτείας από τη διοίκηση της Εκκλησίας. Αυτός είναι ο διοικητικός διαχωρισμός.
Εκεί σταματούν οι δημοκρατίες. Ο Ολοκληρωτισμός πάει κι ένα βήμα πιο πέρα: Αμφισβητεί το δικαίωμα λόγου στους εκκλησιαστικούς ηγέτες. Αλλά οι δημοκρατίες δεν αμφισβητούν από κανένα το δικαίωμα λόγου…
* Αμφισβήτησε ποτέ κανείς το δικαίωμα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου να είναι ταυτόχρονα Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας; Μόνον οι χουντικοί το αμφισβήτησαν. Με αυτούς θέλει να ταυτιστεί ο Συνασπισμός;
* Αμφισβήτησε ποτέ κανείς το δικαίωμα του Αρχιεπισκόπου της Καντερβουργίας να έχει άποψη για τα κοινά; Μόνο ο Ερρίκος ο ΙΙ, αλλά αυτό έγινε το 1170 μ.Χ. Με ένα διεφθαρμένο μονάρχη της μεσαιωνικής Αγγλίας επιθυμεί να ταυτιστεί ο Συνασπισμός;
* Αμφισβήτησε ποτέ κανείς το δικαίωμα του αιδεσιμότατου Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ να έχει δικαίωμα λόγου; Μόνο ο ρατσιστής Κυβερνήτης της Αλαμπάμα Τζόρτζ Γουάλλας. Με αυτόν θέλει να ταυτιστεί ο Συνασπισμός;
* Αμφισβήτησε κανείς το δικαίωμα του Αρχιεπισκόπου της Νοτίου Αφρικής Ντέζμον Τούτου να έχει λόγο; Μόνο το ρατσιστικό καθεστώς του άπαρτχαϊντ. Με αυτούς θέλει να ταυτιστεί ο Συνασπισμός;
Άλλωστε, ουδείς ενοχλήθηκε όταν ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος κατακεραύνωνε την επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ, το 2004. Γιατί τάχα; Διότι τότε συμφωνούσαν μαζί του.
Δεν θέλουν τον διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας. Αμφισβητούν το δικαίωμα της Εκκλησίας να έχει λόγο. Κι όχι πάντα. Μόνο όταν η Εκκλησία διαφωνεί μαζί τους. Κι αυτό δεν είναι «προοδευτικότητα» - είναι αντικληρικαλιστική υστερία. Δεν είναι δημοκρατία. Είναι Ολοκληρωτισμός.
Και τον Ολοκληρωτισμό αυτό τον απορρίπτουν όλοι οι Έλληνες πολίτες. Όχι μόνο οι θρησκευόμενοι…
αναρτήθηκε από το χρήστη vangelakas στις
10:23 μ.μ.
0 σχόλια
