Εγκώμιον.

Μιά κίνηση φθίνουσα κυκλική, τρισδιάστατα, η ροή τού κρύου ύδατος κατέληγε άδοξα στίς πέντε οπές, χανόταν στό έρεβος.

Πρωί Δευτέρας.

Καθώς υγροσυμπαρασέρνοντο τά τού προσώπου μου σημάδια τής νυκτός, διέκρινα στό λευκό πορσελάνινο φόντο τού νιπτήρος ένα μικρό στίγμα ωχροπορτοκαλί χρώματος. Έβαζε τά δυνατά του νά καθυστερήση τήν βύθισή του στά πλουτωνικά μέρη τού σωλήνα αποχετεύσεως. Τί δύναμη όμως νά έχη ένα κούτσικο νυκτερινό προϊόν προσώπου;

Κι όμως! Τό είδα νά στέκεται σέ ασφαλές σημείο, ικανοποιητικώς μακράν τών οπών. Αυτό δέ πού μού έκανε εντύπωση ήταν η φωνή του, απίστευτα δυσανάλογη τής κοψιάς του, μικρότατο τό δέμας γάρ:

Οσονούπω θά διαβώ τόν ρουβίκωνα τής ανυπαρξίας, άχρηστο κορμί! Τί κρίμα, πού η ειμαρμένη μ’αφιέρωσε σέ σένα. Περίμενα τήν λάχεσι πιό χουβαρντού, μού’τυχε όμως μοίρα χάιλαντερ καί τρέχα γύρευε τώρα στά ΚΕΠ τού επέκεινα. Ανέκαθεν ήσο μίζερος, καρμοίρης καί φτωχομπινές. Μήν διακόπτεις, ξέρω ότι ο κύκλος τού βίου μου διήρκεσε μόλις μιάν νύκτα, νομίζεις όμως ότι δέν φθάνει ένα οκτάωρον συνδαιτημόνιασης (τί κοιμήσης Θέ μου!) ώστε καί μέ τό παραπάνω νά αντιληφθώ πόσο γύφτουλας εί; Ακόμη καί στίς απεκκρίσεις σου, τσιφούταρος ο τενεκές! Καί ξέρεις; Δέν μού έπρεπε εμένα τσίμπλας σωματότυπος! Όοοοχι! Ήμουν γι’άλλα, πιό μεγάλα! Κύττα με σού λέω! Κύττα! Μιά τσιμπλούλα τόση δά, γερο σπάγγο, εκπτώσεις all year long! Δέν ήμην γιά τόσο μικρούτσικα δέν ήμην, σέ λέω... Γι’άλλα έπρεπα! Πιό μεγάλα! Κι απεκκρίσεως τοιαύτα, δέν θά μέ πείραζε! Πιό ογκώδη... Τσίμπλα; Γρούμφ! Χάθηκε νά μέ έκανες, νά γινόμουν μιά...κουράδα; Χάθηκε, αναπνοή νά μού χάριζες σέ τέτοιο σώμα βρέ απαίσιε; Μεγαλύτερο γιά! Μπάνικα μεγαλύτερο! Γιά τέτοια μεγάλα, πλασμένη ήμουν... Σιχαμένε! Ούστ! Μοίρα κακιάν έχοις! Παντοτινά!

Καί μέ προσεκτικές κινήσεις, άκρως περήφανα, μέ μιά εύγραμμης τροχιάς βουτιά, ηθελημένα βυθίστηκε στό συφώνι, προλαβαίνοντας νά μού προσωποστίξει μιά μούτζα.

Άτιμη τύχη... Ακόμη καί τά σκατά μου, μού στέλνουν ραβασάκια γιούχας.