Κ(ωμέγα)λάρα!

Στά καπάκια τής art athina, όταν ήδη είχαν γίνει οι μηνύσεις καί όλο αυτό τό τζέρτζελο, διοργανώθηκε μιά άλλη έκθεση, παραπλεύρως, τίνι τρόπω. Χωρίς τηλεοπτικές κάμερες αλλά μέ δημοσιογραφική, έντυπη, κάλυψη. Η περιγραφή τελείωνε μέ τήν εξής φράση: “Και παραδίπλα το «αιρετικό» κείμενο του Ηλία Πετρόπουλου από την «Τραγιάσκα», με τίτλο «Ο βόθρος των εθνικών συμβόλων»”

Λίαν εύστοχος η επιλογή μέρους τού έργου τού αειμνήστου! Ο οποίος μάς κληροδότησε κι άλλα κορυφαία κειμενάκια. Όπως τό κάτωθι, από τό “Ο Κουραδοκόφτης – εκδόσεις «Νεφέλη»”:

Ειδικώς, η ιστοριογραφία περί Άρη Βελουχιώτη, εκφυλίστηκε σέ μιά νεφελώδη μυθολογία... Ο Ελεφάντης έχει δίκιο όταν γράφει πώς, τό βιβλίο τού Χαριτόπουλου βρίθει από ανακρίβειες... Η βιβλιογραφική, καθώς καί η προφορική, μυθολογία περί Βελουχιώτη αφήνει εκκρεμή σοβαρότατα προβλήματα, η εθελοτυφλία τών ιστοριογράφων ισούται μέ τήν ανοησία τού Λαού. Στήσαμε τόν ανδριάντα τού Άρη στήν Λαμία καί πάψαμε νά σκεφτόμαστε... Νομίζω πώς η ήττα τής Αριστεράς οφείλεται, σχεδόν καθ’ολοκληρίαν, στίς εκτελέσεις πού έκανε ο ΕΛΑΣ, η ΟΠΛΑ, η ΜΛΑ... Οι παλιοί καπετάνιοι τού ΕΛΑΣ, όσοι έγραψαν απομνημονεύματα, απέφυγαν συστηματικώς νά ομολογήσουν κάτι γι’αυτές τίς σφαγές. Τό ερώτημα παραμένει αναπάντητο: ποιός είχε τήν φαεινή ιδέα τών σφαγών; Καί, ποιός διέταξε νά γίνουν αυτές οι σφαγές; Τώρα, πιά, νομίζω ότι, ο άνθρωπος πού ξεκίνησε τήν μακάβρια ιστορία τών σφαγών είναι ο Άρης Βελουχιώτης... Ο Βελουχιώτης ήτανε φονιάς. Η μπαμπέσικη δολοφονία τού Ψαρρού δέν είναι τό μοναδικό του έγκλημα. Καθήκον τών ιστορικών παραμένει η εξιχνίαση καί απαρίθμηση όλων τών σφαγών τού Άρη. Έτσι θά ζυγίσουμε καλύτερα τήν προσφορά του στήν Εθνική Αντίσταση... Είπανε πώς, η Εθνική Αντίσταση ξεκίνησε από τόν Βελουχιώτη στίς 7/6/1942, δηλαδή μετά τήν συγκρότηση τού ΕΛΑΣ (16/2/1942) . Κι αυτό είναι ψέμα. Γιατί, οι πρώτοι, λαϊκοί καί πολιτικώς αχρωμάτιστοι, αντάρτες βγήκανε στό κλαρί λίγο μετά τήν εισβολή τών γερμανών... Προσωπικώς, μέ ενδιαφέρει, πολύ περισσότερο από τόν στρατηλάτη Βελουχιώτη, ο αλητάμπουρας Κλάρας. Θέλω νά πώ ότι, η έρευνα γιά τόν Άρη θά πρέπει νά στραφεί –επιτέλους – στήν νεανική περίοδο τής ζωής του. Οι ιστορικοί αντλούν στοιχεία γιά τήν βιογραφία του από επίσημες κομματικές πηγές, γιά νά τονώσουν τήν μυθολογία τού Βελουχιώτη, αφήνοντας στό μαύρο σκοτάδι τόν Κλάρα πού προϋπήρξε. Βέβαια, μερικοί μελετητές αμόλησαν κάτι μπηχτές. Οι ακροναυπλίτες (τό ακροναυπλιώτες προϋπήρξε) τόν θεωρούσαν τυχοδιώκτη καί δηλωσία, καί έν γένει, ανυπόληπτο πρόσωπο – τό ψευδώνυμο Μιζέριας είναι ενδεικτικό. Ο Ζαχαριάδης τόν έβλεπε σάν κατσαπλιά πού χαντάκωνε τόν ΕΛΑΣ, σάν τύπο πού μεθούσε καί έκανε όργια. Κάποιοι υπέδειξαν τό ποινικό μητρώο τού Άρη, ενώ δέν έλειψαν οι φήμες ότι ήτανε κωλομπαράς (εξάλλου δέν εμφανίζεται καμιά γυναίκα στόν ορίζοντα). Ο Χαριτόπουλος έγραψε πώς, στήν Αθήνα έκανε ό,τι δουλειά τύχει, μή θέλοντας νά πεί ότι ήτανε ρεμάλι.»

Θά έγραφα επίσης ότι ο Στρατής Μυριβήλης είχε χαρακτηρίσει τόν Βελουχιώτη «χτήνος, διεστραμμένο ερωτικά καί διψασμένο από τήν σαδιστική λαγνεία τού αίματος» αλλά τό θέμα μας δέν είναι ο Άρης, αλλά οι παρακαταθήκες τού αειμνήστου Ηλία Πετρόπουλου.