Τετάρτη, Νοεμβρίου 30, 2005

Γαρμπής


Μήν κατηγορήσεις εμένα, αλλά τίς συνθήκες πού ήσαν ιδανικές - όπως απεδείχθη - ώστε η ένδεια πνευματικού (σχεδόν κουλτουρέ) υποβάθρου νά είναι γεγονός καί πολύ δύσκολο νά περιορισθή, αναπτυσσομένου τού μέσα μου.

Έτσι λοιπόν, είναι πολύ σπάνιο (κατ’ευφημισμόν ονομασία τού αδυνάτως απιθάνου) νά επικαλεσθώ κάποιο τσιτάτο εξεζητημένου πνευματικού ανθρώπου τινός, ένα εδάφιο από κάποιο αφήγημά του, κάποιους στίχους έξ εμμέτρου πονήματός του.

Περιορίζομαι λοιπόν στά τετριμμένα, τά giffen goods τής διανόησης, τά στό βεληνεκές τών λούμπεν, καρακαταλούμπεν ών.

Γι’αυτό καί καί ανακαλώ (ελλείψει κάποιας τίνι τρόπω αβάν γκάρντ «εμμετροεπείας») 3-4 στιχάκια.

Στροφή ποιημάτου τό οποίο σκαλίζει τό μέσα μέ ένα τραχύ μέσο, χωρίς περιθώρια δεύτερης (αναβλητικής) σκέψης. Σέ περιβάλλον μακρυνό, δύσκολα ευπροσαρμόσιμο, μέ πολύν κόσμο γύρω μέ άπαιτήσεις πολλές μά καί διάθεση αποστασιοποιημένη.

Τό τήν ευπρόσδεκτη μοναξιά καταστρέφον τσιγάρο έρχεται καί δένει σέ μιά ατμόσφαιρα κατά τ’άλλα ευχάριστη. Απόγιομα, καιρός ήπιος αλλά καί πόνος νόστου.


Κάτου στίς άκτές τής Άφρικής
πάνε χρόνια τώρα πού κοιμάσαι
Τά φανάρια πιά δέν τά θυμάσαι
καί τ’ ώραίο γλυκό τής Κυριακής


Λησμονιές, απόστασις, παραίτησις.Κι ο καπνός ενός κάμελ νά ανέρχεται-εξαυλώνεται κάπου αυτού ψηλά, πολύ ψηλά, εκεί πού συναντάται ο δύων ήλιος μέ τίς κορφές τών ευκαλύπτων χωρίς όμως παιγνίδια μέ τίς σκιές, δωρική η κατάστασις εξάλλου.

Μήν είμεθα καί πλεονέκται...



Από σήμερον καί είς βάθος περίπου 31 ημερών, θά έχωμεν πληρωμάς ανά 15 ημέρας...

Ο Νοέμβριος.

Ο Δώρος τών Γιεσουαγέννων.

Ο Δεκέμβριος.

Πωπώώώώώώώώώ! Πολύ χαίρομαι! Αρχίζω καί κάνω κατάλογο υποψηφίων δώρων. [=Κατάθεσις (καί ΜΟΝΟΝ) κατάθεσις στήν Αγροτική Τράπεζα υποκατάστημα Πετρωτών Έβρου]


Εξομολογήσεις ενός νοέμβριου Ιανού.


Άχ, Ηριδανέ μου, ωχρόν ρόδο σέ όχθη τού Γουαδαλκιβίρ, λίγη από τήν θαλερή υπομονή σου, ζητώ.

Μού είναι πολύ δύσκολο νά χαλιναγωγήσω αντιδράσεις μου, θέλω νά αρχίσω νά φωνάζω, νά στριγγλίζω, νά διατρανώνω ένθεν κακείθεν αυτήν τήν υπέρμετρη έλξη, τήν γοητεία τών σημείων, τήν ανεξήγητη σύμπτωση γούστων.

Ένας αθόρυβος λυγμός κι ένα φυλλοβόλο παράπονο όμως μέ καθηλώνουν, ισχυροποιούν τίς αναστολές καί μέ κρατούν σέ απόσταση.

Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα. Ο τής δίκης οφθαλμός ος πανθ’ορά παθαίνει καταρράκτη ενίοτε. Αλλά πάλι καί σφριγηλός νά είναι, χεστήκαμε γιά πάρτη του. Θά κυλήση τό κέρμα, θά θηλυκώση σέ μιάν άκρη ενός επαρχιακού δρόμου γεμάτου από πεσμένα πλατανόφυλλα.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 28, 2005

Tά δίφθογγα νά προχωρούν στόν διάδρομο, pls...

Μέ τόσα καί τόσα καί ξανά τόσα giga, μπορεί νά βρεθή ένα καταγώγι μέ καμιά τριανταφυλλίδειο γραμματική;

Κάποιος νά τούς πή ρέ παιδιά, ότι τό «Νά μέ θυμάσαι ρέ τρόμπα!» γράφεται μέ άλφα γιώτα!

Ουκ έν τώ tera, τώ peta, τό εύ!

Κυριακή, Νοεμβρίου 27, 2005

Θά έλεγα ότι…

Ξέρω πώς οικείοι μου, φίλοι καί γνωστοί επισκέπτονται τό παρόν. (Περιοδικώς καί σπανίως, έστω.)

Τούτο μέ άποτρέπει νά γράψω κάτι πού νά ξεφεύγη άπό τίς συνήθεις μαλακίες, κάτι που νά μοιάζη μέ τό προβλεπόμενο, «ορθόδοξο» ημερολόγιο.

Ακόμη καί τώρα, στίς αράδες αυτές προσεκτικά, προσεγμένα, ελέγχω νά μήν ξεφύγω, μήν αφήσω τί που νά αποκαλύπτει κάτι.

Τό παθαίνω συχνά, όταν διαβάζω κάτι δικό μου προ χι χρόνων νά ντρέπομαι πολύ που ανακαλείται, που επανέρχεται. Πού λόγος γιά τρίτους. Γι’αυτό και δέν μπορώ νά καταθέσω κάτι πιό μύχιο.

Είναι στόχος, ίσως δέ καί κατάκτηση, τά εδώ νά μήν έχουν πινελιές υποκειμενισμού, όσο δύσκολο κι άν είναι.

Διαπίστωσις

Παρατηρώ ότι μόνον στά αρνητικά μάς βγαίνει ένας λυρισμός.

Φρένο!

Η βροχερή εβδομάς μού έδειξε πόσο σοφή ήτο η επιλογή νά αλλάξω τά λάστιχα στό Σιμκα.

Πολύ γλύστρα νά’ούμ’!

Πολύ πράμμα ρέ σύ…

Δέν ξέρω όμως γιατί - προφανώς συσσωρεμένη γλωσσοφαγιά άπό 98 κυρίες (42 υπανδρεμένες, 56 ελεύθεραι) διότι δέν τους κάθισα - έκανε μιά θεότητα τών αστικών οδών τε καί λεωφόρων νά μέ κυττά μέ φθόνο. Κι η πρός Πειραιεί πορεία προδιεγράφετο τουλάχιστον επίφοβος.

Οδηγώντας, επιστρέφοντας, χρειάστηκε νά κόψω ταχύτητα μπαίνοντας σέ μιά λοξώς αριστερή οδό. Η μέχρι πρότινος σέ βρόχινες λιμνούλες, σολά του υποδήματος επί του πεντάλ του φρένου δέν φάνηκε νά εφάπτεται καί τόσο καλά. Τό υγρόν της καταστάσεως έκανε τό παπούτσι νά γλυστρήση λίγο. Ανησύχησα. Έάν χρειαζόταν νά πατήσω φρένο γιά νά ακινητοποίηση τό αυτοκίνητο; Αλλά σχεδόν αμέσως αισθάνθηκα σίγουρος κι ασφαλής. Η μαλακία της ημέρας ήταν εκείνη. Δέν μου «χρώσταγε» καμιά άλλη ανωμαλία ο Έρμης.

Ωρε δεν πα'να χτυπιουστε!


Ξεκίνησα νά πληκτρολογώ επηρεασθεις νωχελειας τινος. Όχι όμως μέ κίνητρα κυριακατικα αλλα λογω καποιας μπερδεψουρας. Μπερδεμα, βραχυκυκλωμα ένα σκαλωμα στα 55 αμπέρ μέ τασεις ανοδου.

Δέν ηταν καινουριο βεβαιως τό σκηνικο της αλληθωρης κρισης. Αλλα παλι δέν μπορει, ολο καί καποιο λαθος θα υπαρχη. Καπου δέν θα εχω ελεγξει, δέν θα εχω δει, δέν θα εχω διαβασει. Δέν μπορει νά είναι καποιος τόσο χαβαλες, τοσο τζαζ, τοσο παραλιας ώστε τίς (καί καλα) ευαισθησιες νά τίς περιοριζη μονο σέ μερικα επιπεδα, ξεδιαντροπως επιλεκτικως…

Ουδεις άπό αυτους τους αφ’υψηλου κρινοντες καί κατακρινοντες τίς παρεμβασεις των τραγοπαπαδων γιά πολιτικα, αθλητικα, πρετ-α-πορτε θεματα, δέν φιλοτιμηθηκε, δέν πεταχτηκε, δέν στηλιτευσε την ωμη παρεμβαση στα πολιτικα πραγματα της χωρας άπό την Ακαδημια Αθηνων η οποια εξεδωσε στις 23 Νοεμβριου τό εξης:

«Η Ακαδημία Αθηνών, με επίγνωση του ιστορικού χρέους της να υπηρετεί την επστημονικώς εξακριβωμένη ιστορική αλήθεια, οφείλει να καταγγείλει την απόπειρα μονοπώλησης από την ΠΓΔΜ του ονόματος της Μακεδονίας, κατά παράβαση των ιστορικών δεδομένων και της γεωγραφικής οροθεσίας στην ευρύτερη ζώνη της νότιας Βαλκανικής.... Η Ακαδημία Αθηνών, εμμένει στην ανάγκη να υιοθετηθεί λύση απαραιτήτως συμβατή με την προφανή επιστημονική αλήθεια. Η τήρηση του κανόνα αυτού αποτελεί προϋπόθεση για τη μακροπρόθεσμη διασφάλιση της διεθνούς ευνομίας, την προαγωγη της επιθυμητής συνεργασίας σε επίπδο κρατών και λαών και επιβάλλεται από τον σεβασμό των αρχών κα αξιών της Ευρωπαϊκής ενοποίησης.»

Οι πρωτοποροι της κιτρινης σκεψης,οι υπηρετες της σαπιας διανοησης,οι ηρακλεις του αισχρου συμπεριφερεσθαι πειραζονται μονον όταν ενας ρασοφορος αναφερει κατι γιά την Μακεδονια. Έάν γιά τό ιδιο θεμα παρεμβη καποιος καθηγητης πανεπιστημιου πχ, τοτε όλα καλως.

Μαγκες οι της Ακαδημιας. Αδιαφορωντας γιά τό έάν κατηγορηθουν η όχι γιά παρεμβαση στα πολιτικα πραγματα, λενε αυτό που θελουν νά πουν.

Χειμερινός κολυμβητής

Σερφάροντας σέ κολπίσκους ένθα ποτέ δέν επεσκέφθη ο γλάρος τού ΕΟΤ μέ όχι σκουπίδια σέ θάλασσες καί ακτές, ηύρα κάτι άκρως ενδιαφέρον, τό οποίον δύναται νά χρησιμοποιηθή καί ώς ταλκ γιά την φαγούρα ορισμένων…

(καί επειδής τό καπάκι είναι πολύ σφιγμένο, μόνον ο υπογράφων τού παρακάτω άρθρου ξέρει τό κολπάκι ώστε νά γιομίσουμε πούδρες!)


Μάς ξύπνησε ο γαλλικός πετεινός

Το γαλλο-ολλανδικό όχι ξεπήδησε από την αντίθεση των λαών απέναντι σε δύο παράλληλες εξελίξεις: την αποδυνάμωση των εθνικών κρατών και εθνικών ταυτοτήτων από τη μια αλλά και τη διάλυση του κράτους πρόνοιας, τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και την ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων από την άλλη.

Αυτές οι δυο διαστάσεις συνιστούν όψεις μιας ενιαίας διαδικασίας. Είναι η παγκοσμιοποίηση που κινείται ενάντια στο εθνικό κράτος γιατί αυτό συμπυκνώνει θεσμικά τις κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις του παρελθόντος αλλά και εκφράζει σ’ ένα επίπεδο την ανάγκη για αυτοδιάθεση και αυτοπροσδιορισμό των λαών.

Η παγκοσμιοποίηση έχει προκαλέσει μια πολυδιάστατη κρίση, ένα αδιέξοδο, απέναντι στο οποίο οι λαοί της Ευρώπης κινητοποιήθηκαν. Οι δυνάμεις της αγοράς μετακινούν ταυτόχρονα σε παγκόσμια κλίμακα προϊόντα και ανθρώπους μέσα σ’ ένα καθεστώς ανελέητου ανταγωνισμού. Το κοινωνικό κόστος όμως των τεράστιων μεταναστευτικών ρευμάτων αλλά και της ελεύθερης διακίνησης των προϊόντων -είτε αυτά είναι δυτικής προέλευσης είτε προέρχονται από την Κίνα- εντείνει δραματικά τις κοινωνικές ανισότητες.

Ταυτόχρονα, οι ίδιοι μηχανισμοί, για να μπορέσουν να αποδώσουν, απαιτούν και τις ανάλογες πλανητικές πολιτικές: η οικονομία της αγοράς απαιτεί μια πολιτική της αγοράς, μια γεωπολιτική της αγοράς καθώς κι έναν ομογενοποιημένο, αγοραίο πολιτισμό.

Η πρώτη υπαγόρευσε το προβάδισμα της αγοράς στο «Ευρωσύνταγμα» και στις πολιτικές της Ε.Ε., την απαξίωση της κοινωνικής πολιτικής, τη λιτότητα και όλα τα άλλα μέτρα που ευνοούν το πολυεθνικό κεφάλαιο.

Η δεύτερη επιτάσσει ως άμεσο καθήκον στην Ευρώπη να διευρύνεται διαρκώς συμπεριλαμβάνοντας όλους τους συμμάχους της παγκόσμιας Αρχής στους κόλπους της: είναι οι Η.Π.Α. που πιέζουν την Ε.Ε. να δεχτεί την Τουρκία, γνωρίζοντας καλά πως κάτι τέτοιο θα υπονομεύσει τη συνοχή της, αποτρέποντας τη συγκρότηση ενός αυτόνομου πόλου.

Η τρίτη απαιτεί μια Ευρώπη «ομοσπονδιακή», μέσα στην οποία οι λαοί θα σκέφτονται και θα δρουν ως υπήκοοι της αμερικανικής αυτοκρατορίας.

Ορισμένοι οπαδοί του «Όχι» έτειναν να διαχωρίσουν αυτές τις διαστάσεις. Κάποιες δυνάμεις (π.χ. ένα μέρος του «Συνασπισμού») προέβαλλαν κυρίως το «κοινωνικό όχι» ενάντια στη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, υποβαθμίζοντας την εθνική διάσταση, ενώ άλλοι επέμεναν μόνο στην αντίθεση απέναντι στην πολιτιστική και εθνική ομογενοποίηση των λαών.

Τέλος, ορισμένες αντιλήψεις με κοινωνική προέλευση και έξω από το κομματικό σκηνικό, όπως για παράδειγμα ο Ζοζέ Μποβέ - επειδή ακριβώς είχαν πιο άμεση επαφή με την πραγματικότητα - εξέφρασαν μια πιο συνολική τοποθέτηση. Γι’ αυτούς, το «Όχι» συνδυάζεται με αιτήματα που προκρίνουν μια εναλλακτική λογική «αποσύνδεσης από την παγκοσμιοποίηση, επανατοπικοποίησης της παραγωγής, επαναφοράς της σε εθνικό και περιφερειακό πλαίσιο. Αυτή είναι και η μοναδική απάντηση στην οικολογική κρίση και το φαινόμενο του θερμοκηπίου που διογκώνει η παγκοσμιοποίηση και σε ελάχιστα χρόνια θα κάνει αβίωτο τον πλανήτη: εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης, επανατοπικοποίηση της παραγωγής, ενίσχυση της άμεσης δημοκρατίας, σε εθνικό και περιφερειακό πλαίσιο, συμβαδίζουν.

Εμείς εδώ, στην Ελλάδα, έχουμε επιπλέον λόγους να υιοθετήσουμε μια σφαιρικότερη αντίληψη. Ούτως ή άλλως, σε όλη τη διάρκεια του σύγχρονου ιστορικού μας βίου, από το 1204 κι έπειτα, οποιαδήποτε προσπάθεια εθνικής ολοκλήρωσης προσέκρουσε στην παγκόσμια πρωτοκαθεδρία της Δύσης αλλά και στις αυτοκρατορικές επιβολές της Ανατολής. Έτσι, μόλις στα 1922, θα ολοκληρώσουμε το πέρασμά μας σ’ ένα σύγχρονο Έθνος-Κράτος, και το ευρύτερο γένος μας θα εξαφανιστεί. Και αυτή η ολοκλήρωση δεν θα συμβεί με μια επανάσταση, που θα επιβεβαίωνε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, αλλά με μια καταστροφή, που διέγραψε αμετάκλητα ένα κομμάτι της ιστορικής μας διαδρομής και μεταβάλλει σε διαρκώς αιτούμενο το αίτημα της αυτονομίας.

Το γεγονός αυτό καθόρισε και τον χαρακτήρα του ελληνικού έθνους-κράτους. Τα μεγέθη και οι συνθήκες για τις οποίες αποφάσισε αυτή η ιστορική μας ιδιαιτερότητα καθόρισαν την παρασιτική σχέση της χώρας μας με τη Δύση. Σήμερα, λοιπόν, εμείς έχουμε περισσότερους λόγους από κάθε άλλο Ευρωπαίο να επιμένουμε στη διατήρηση της ταυτότητάς μας και του ελληνικού έθνους-κράτους. Αυτό το κράτος, που οι βρυξελλόβιοι γραφειοκράτες και οι πολιτικοί μας ανεπίγνωστα θέλουν να διαλύσουν μέσα σε μια υπερεθνική δομή, είναι απαραίτητο για την εθνική μας υπόσταση, την κοινωνική μας συνοχή, τη δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας μας. Και αυτό μέχρις ότου μπορέσει ίσως - στην καλύτερη περίπτωση, μετά από πολλές δεκαετίες- να αποσυνδεθεί το αίτημα της διατήρησης της ταυτότητας μας από εκείνο της ύπαρξης ενός κράτους. Στην Ευρώπη, σήμερα, είναι δυνατή μόνο μια συνομοσπονδιακή ένωση, που θα περιλάβει και τη Ρωσία μέσα σε ενιαίο περιφερειακό σύνολο, και θα σέβεται τις διαφορετικές εθνικές ταυτότητες. Ευτυχώς, για άλλη μια φορά, ο γαλλικός πετεινός λάλησε για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Γιώργος Καραμπελιάς

Σάββατο, Νοεμβρίου 26, 2005

Πάρε κυρία μου, πατάτε.

Ανέβαινα μάλλον την πιό μιζερη οδόν του άστεως. (Ή μήπως νά γραψω λεωφορο;) Λεωφορος λοιπον. Στα πρωτα φαναρια χωρις επαίτη υαλοκαθαριστη, ξεκίνησα ξεαγχωτος, γκαζιαρης πολύ, όπως παντα ενας Παμμεγιστος Knight Rider. Γρηγορα αφησα τό ποδι άπό τό γκαζι, προπορευετο ένα ερυθρον ντατσουν μέ watermellonless καροτσα καί ταχυτητα σεμνου υψους. Κατεβασα καί σχεση κιβωτιου, δέν εδυναμην ν’αλλαξω λωριδα, ηρχοντο κι αλλα τουτου. Ετσι, συνεβιβασθην καί σιγοπαγαινα. Στην καροτσα δέν είχε καρπουζα ως προειπον. Ειχε όμως τεσσερα παιδακια, τό μεγαλυτερον νά ητο 7 καί τό κουτσικοτερο περιπου 3. Μαλλον κατι επαιζαν, δέν αντεληφθην τί ακριβως, πρεπει νά ητο τό «τα μεντα μεντα τα μελιγκιτικα». Καί δωστου γελια καί δωστου σπρωξιματα, φαπες, σκαμνακια, τουμπες, φτυσιματα, εμοιαζε τό πηγμα του τουτου, μαουνα συριανου ξεπεσμενου ψαρεμπορα…

Τσ τσ τα! Εσκεφθην… Τί ασυνειδητος οδηγος, τί πρός αποφυγην παραδειγμα πατηρ! Αυτος νά οδηγα καί πισω η μαριδα νά χαβαλεδιαζη επι φοβω δυστυχοατυχηματος… Κυτταξα καθρεπτην, ελευθερον πεδιον εν δεξια λωριδι, βουρ.

Προσπερνωντας τό ντατσουνακι, κορναρα. Εβγαλα ολιγον άπό την κεφαλη μου οξω, κυτταξα τον αθιγγανον οδηγον καί του συστησα την παλαμη μου δεικνυοντας πισω μέ τον αντιχειρα μου. Αυτοματως ο αντιχειρας εκλεισε, πηγε μαζυ μέ τα αλλα δακτυλα στην γροθια μου καί την κινησα αυτην πανω κατω, προτείνοντάς του τροπους εκτονωσεως, προληπτικης αντισυλληψεως. (όχι τιποτε νά μήν τα βαζη καί πισω ρε συ!)

Κι αυτος, μέ ολυμπια ψυχραιμια, εβγαλε μιά ντουντουκα, σημανε προσοχη καί ανηρτησε σημαιαν. Σημαιαν μέ εννεα λωριδες, πεντε κυανες, τεσσαρες λευκας ανευ του καταπιεζοντος τας μη χριστιανικας μειονοτητας του ελλαδισταν, σταυρου.

Αυτά στην μιά πλευρα. Η άλλη ειχε απλως εξι πεδια μέ κατι (δυσδιακριτες) λεξεις. Εκοψα ταχυτητα καί ανεγνωσα: «Τα παιδια ΠΑΝΤΑ στο πισω καθισμα»

Κορναρε κι αυτος, κυττωντας με, εστειλε τον τεντωμενο δεικτη του στον κροταφο, εκλεισε τό ματι καί μεταλλαξε τον δεικτη σέ μεσο καί εν τελει σέ κωλοδαχτυλο γελωντας εν θριαμβω.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 24, 2005

Καί μιά σόδα γιά τό χωνέψιμο.

Ο υετός τρομακτικά δριμύς δέν ήταν. Δέν ήτο όμως καί πρός περιφρόνηση. Έβρεχε μωρέ, όσο καί νά είναι, δέν μπορουσες νά ελληνοκλασικισθής (Χέρι-αγκώνας στό παράθυρο παναπεί).

Τά μπόλικα ερυθρά φανάρια καλλιέργησαν αρκετό ελεύθερο χρόνο κι άρχισα νά δρέπω τούς καρποί του. σκαλίζοντας τήν diesel τσάντα μου.

Εκεί ανάμεσα στό κοράνι καί τό «Ερυθρόν Βιβλίον», ανέβλυζαν 3 τάπερ. Τό πρώτο (κίτρινο) μέ καποια γλουπ γλουπ νά ακουγωνται άπό μεσα, τό δευτερο, σκουρο καί βαρυ, τό τριτο τεραστιο αλλα αδειο.

Ανοιξα τό ένα, εβγαλα ένα κομματι σπανακοπιττα. (όχι κομματι γωνια, αλλα τό μερος που αντιστοιχει στο δεξιο αλογο – έάν θεωρησουμε τό ταψι της πιττας σάν ένα σκακι) κι αρχισα νά τρωω. Τό φαναρι (μαλλον ενεκα ζηλειας) αλλαξε χρωμα, σπανακοπιασε, αφησα κι εγω τό διαμελισμενο «αλογο» καπου εκει κατω, καμουτσικωνοντας τα 34 αλογα του σιμκα μεσω μιας πρωτης ταχυτητος.

Στο επομενο κοκκινο φαναρι (δέν αργησε καθολου εννοειται) ειπα νά συνεχισω στο ενεργητικα ιπποκομικο στυλ μου. Επιασα την σπανακοπιττα παλι, ανοιξα στομα, αλλα η γευσις δέν ηταν διολου σπανακοειδης… Ειχε θεριεψει λιγο παραπανω. Κάποιο λίπασμα ίσως, κάποιο κλάδεμα ευεργετικον, ηλιοφάνεια μαγιάτικη… Κάτι τελοσπαντων, έπιασε τό σάν χόμπιτ φυτον, προκρουστεια αρχινεψε τό τράβηγμα καί τό έκανε Κύκλωπα, όπως μονο ετσι μπορουμε νά περιγραψουμε ενα πευκο.

- Τί στο διαολο ρε γαμωτο;! Πευκοπιττα πηρα μαζυ μου; Πευκοσπανακοπιττα;

Της αποριας λύστης, μιά καμπια.

- Νά προσεχης που αφηνεις την σπανακοπιττα, μαστρο ντραιβερ! Που τρεχει ο λογισμος σου;

Κι αφου μου εδειξε τό πευκακι (αποσμητικο) διπλα ακριβως άπό τό ταπερ, οπισθεν του κιβωτιου ταχυτητων, επιασε ένα κουκουναρι καί τό πεταξε στην μαπα (μου).

Τετάρτη, Νοεμβρίου 23, 2005

Ψάξε (καί) στίς γραμμές τής παλάμης...

Μήν είν’τά χρώματα;

Τό ευθυτενές του κορμιού;

Τό ανάμεσα σέ απορία καί επιφύλαξη μετέωρο βλέμμα;

Τό ντούρο καί αποφασιστικό, αυταπαρνιζόμενο «πηγούνι»;

Τό πλειοψηφούν πράσινο τής ελπίδος χρώμα ; (καί τών ματιών σου συνάμα)

Όπως καί νά έχη, μ’αρέσει αυτό τό πτηνό!

Αngelia άπό τον vΑngeliaka

Τρίτη, Νοεμβρίου 22, 2005

Πρακτορείον Τας. Μέρος οικεία μακρινό.

Η βροχα της οποιας οι σταλες μας φτυνουν γιά τό καλο δέν εφεραν μονον μη βασκανια αποψε τό βραδυ. Μου εστειλαν καί ένα μηνυμα – σχολιο άπό τον δαιμονιο δημοσιογραφο Πικο Απικο.

Η τελευταια φορα που ειχα ιχνη του ηταν ο προηγουμενος Μαρτιος όταν τον κερδισα σε ονλαιν ταβλι. Του ειχα πιασει την παραμανα καί οι τελευταιες κινησεις της παρτιδος ηταν πληρεις περιεχομενου του ομηρικου ρητου: εις οιωνος αριστος αμυνεσθαι περι παρτιδος.

Ο εκνευρισμος του ηταν τετοιος (του τό ειχα παρει διπλο βλεπεις) ώστε τό κλικ που εκανε στο χι πανω δεξια επι του εξπλορερ (παιγνιου περατωθεντος) ηκουσθη ουχι μέ αυτό τό στην μπιχλα βουτηγμενο mouseικό θορυβο αλλα σάν ταβλι νά κλεινη μέ την προβλεπομενη ζοχαδα, αναδευοντας τα πουλια. (Τί σου είναι αυτά τα bytes 8ης γεννεας!)

Δέν προλαβα νά τον ηρεμησω, ειχε γινει καπνος μέ ανοσίαν σέ νικολουλειες συνταγες.

Ωσπου σημερα ολως αιφνιδιως ενεφανισθη παλι. Δέν ξερω πως, ειχε ενημερωθει γιά τό βλογ μου καί εστειλε ένα μηνυμα, ψαλιδοχερης στους θαμνους της ακρατου κενοδοξιας μου:

Πωπώ χώροι!

Ναί, γειά σας μεγα vangelaka!

Η υπερπροσφορά χώρων καί φιλοξενίας πρός οιανδήποτε χρήσι σέ κάνει νά πελαγώνης.

Τό γιαχού δίδει 1 giga σέ κάθε λογαριασμό ο οποίος απαιτεί 7 δευτερόλεπτα γιά νά δημιουργηθή. Δύνασαι έχειν 4 giga σέ ολιγώτερον τού ημίσεως λεπτού λοιπόν. O γουγλης 2,5… (Τό χότμεηλ έχει παραμείνει στά 2mb... Υπάρχει κόσμος πού τό προτιμά;)

Υπάρχουσιν καί κάποια φόρα. Φόρουμ γιά τούς φιλοτελιστάς, φόρουμ γιά τούς αριστεροχείρας, φόρουμ γιά τούς οπαδούς τής Προοδευτικής.

Νά καί κάποια μπλόγκς τά οποία επίσης αφειδώς δίδουσιν ημάς βήμα ώστε νά καλύπτεται η ματαιοδοξία κάποιων οι οποίοι τήν έχουν δεί Ντοστογιέφσκι. Φρονούν δε ότι είναι θέμα χρόνου η γονυπετώς καί μετά δακρύων πρότασις υπογραφής συμβολαίου από τόν ίδιο τόν Αθανάσιο Καστανιώτη!

Σ'αυτά τά μέρη περιηγούμεθα συχνάκις κι αφήνουμε μερικές λεξούλες, κειμενάκια, αναλόγως διάθεση καί αναγκαιοτήτας.

Πού τό πρόβλημα;

Απλώς, μού είναι δύσκολον νά μαζέψω καί συγκεντρώσω όλες τίς βαθυστόχαστες καί ανεπανάληπτες σκέψεις σου. Πού ήσουν τότε, ρέ ποιό το url κλπ. κλπ.

Οι επόμενοι ευρεσιτέχνες που θά καβατζώοσυν πολλά φράγκα θά είναι αυτοί πού θά μάς προσφέρουν αυτήν τήν πατέντα.

"search vangelakas outbound"

searching ... searching ... searching ...

x results found!

Αρχίζω καί παίρνω τά πάνω μου!


Μιά δακτυλούμπα στό όν/όφφ. Καί τό εσωτερικό ενός τουτού σίμκα, γεμίζει ήχους από βιολοντσέλλα, στραντιβάρεια βιολιά αλλά καί νταούλια μακεδονίτικα...

Μά ναί! Τέτοια είναι τά όργανα πού οι goin through κουρδίζουν καί :

Εδώ είμαι πάλι, μέ τό δεξί παίρνω και πάλι τη σκυτάλη
κι ανοίγω τρούπα στο δικό σου το κεφάλι
Σού φέρνω ζάλη αλλά και σύγχυση μεγάλη
τόσο μεγάλη, όσο δεν έχεις νιώσει άλλη

Δέν μέ γουστάρεις, μήπως θα ήθελες μια χέρμπ νά μέ πάρης;
Σιχαίνεσαι τό στυλ μου καί φρικάρεις
μά κατά βάθος μ' αγαπάς καί μέ κοπιάρεις

Μαζί μου ασχολείσαι, πόσο μαλάκας είσαι
Αν όντως δεν γουστάρεις σου δείχνω τι να πάρεις (σουρπράιζ!)
Ανήλικος αν είσαι, τα αυτιά σου τώρα κλείσε
τό όνομα μου σβήσε, ξένος είμαι, ξένος είσαι


Νενικήκας σε Βέφα Αλεξιάδου!

Βρήκα κι άλλον τρόπο νά γίνεται τούρμπο κάποιος...

Τί μπούκοβο καί λαλακίες!

ΥΓ: Ξύδι, φασιστάκι! Ξύδι! χιχιχιχιχι!

Η μελιτζάνα νά είναι άπό μπαξέ κοκκινομάλλη κηπουρού πλζ!

«Ίθι, μεγάλε!»

Μου ειπε ο κυριος μέ τό (μισο)κουλουρι στο χερι καί τα σουσαμια στο πετο. Τό «λε» άπό τό «μεγαλε» τό οποιο διετυπωσε με καμπυλωτη εκφορα σάν την μέ χαλικια καταληξη μιας τσουληθρας, μου εδειξε κιτρινα δοντια, κανοντας μέ νά καταπιω μέ καποια συγκρατηση.

- Εχεις ένα τσιγαρο;

- Δέν καπνιζω.

- Μα δέν – χεχε – ρωτησα εάν καπνιζης. Έάν εχης τσιγαρο ρωτησα.

- Εεχμμμ…

- Εχεις τσιγαρο;

- Όχι.

- Ετσι μπραβο. Θελω ακριβεις απαντησεις. Γιά νά τα παμε καλα.

Σταυροποδιαστηκα με δυο δραμια ανησυχιας. Μα τί λεει, σκεφτηκα. Καί κυτταξα τό επιτοιχιον ωρολογιον (μέ διαφημιση: Φρενα – Ταμπουρα ο Λευτερης, Ιερα Οδος 12, Περιστερι αναμεσα στο 9 καί τό 3) διαισθανομενος ότι η αβολια θα ειχε διαρκεια παρασκευης μουσακα. Γαμωτο! Πως θα γουσταρα μιά ομελεττα τωρα… Κυριως γιά την διαρκεια της…

Ο κυριος ειχε καταπιει εδώ καί ωρα (οσο θελει ένα γεωμηλο νά κυβοτεμαχισθη πριν αγκαλιασει την μελιτζανα, υπο της μπεσαμελ) την εσχατη μπουκια του κουλουριου καί δια της γλωττης του προσπαθουσε νά κατευοδωσει δυο σπαστικα συσαμια. Εβγαλε ένα πορτοκαλι, κακολαικο κομπολοι κι αρχισε εκει νά εξαπολυη ενεργειες.

- Σπορια εχεις;

- Ε;

- Ωχου… Σπορια! Σπορια εχεις;

- Ηλιοσπορο; Πασατεμπο;

- Ναί. Ο,τι ναναι. Εχεις;

- Όχι. Αλλα μπορω νά παω νά παρω.

Η ογδοη χαντρα του κομπολογιου εκανε ένα πολύ ησυχο ψιτ! καί μέ τα ματια της μιά συγκαταβατικοτητα ματαιωσε περιττα εξοδα μου στο κυλικειο του σταθμου Λαρισσης.

Εβγαλα τό κινητο κι αρχισα νά πατω κουμπια σέ μιά ψοφια οθονη. Ο φορτιστης ειχε αυτοεξορισθει στο προτεκτορατο της ληθης κι εγω γνησιο παιδακι των ’00 αρχισα νά χανωμαι σέ λιβαδια μέ φιδακι, bumber, εξωγηινοους καί μπαντουμι. Νοερα. Παντα.

- Bloutooth εχεις; πεταχτηκε ο yellowtoothης.

- Όχι…

- Τσ τσ τς!

Σηκωθηκε μέ χαρη σάν της Μαριας Ιωαννιδου καί του Βαγγελη Σειληνου σέ χορευτικο του μιά ελληνιδα στο χαρεμι. Χτυπησε τό τακουνι καί τσαφ! Εξηφανισθη! Δέν είναι ψεμμα! Σάν τον… (δέν βρισκω παρομοιωση…)

Τελος παντων, ισως η ενδεια παρομοιωσεων νά οφειληται σέ έναν πρωτογνωρο φοβο. Παιδακι γαρ! Τί νά σου κανω; Μαζευτηκα στο καθισμα μου, σκεφτηκα την μαμμμα μου καί σκοτεινιασε ο ουρανος της παιδιακιστικης φυσης μου. Κυτταξα γυρω μηπως καποια φιγουρα μου δωση κατι που εχει 6 γραμματα, είναι ουσιαστικο μέ συνωνυμα τίς κουραγιο, τόλμη, ευψυχία (=θαρρος). Τζιφος όμως!

Πανω στο «φι» του τζιφος, άλλο ένα φι ακουστηκε και στο εντελως καπακι ο μαστρο Φαντης Μπαστουνης, επεστρεψε μεγαλοπρεπης! Μέ υφος τρομακτικο, αναρμοζον πρός ένα παιδακι σάν εμενα αλλα τετοια ωρα, τετοια λογια… Καί πώς να ειπωνοντο τα λογια εξαλλου;

Αρχισε νά μεταλλαση τό υφος του πρός συμπεριφορα φρικης καί κακοποιησης. Άπό τα χερια του, εξακοντιζοντο αντικειμενα αγνωστου ταυτοτητος, ενεκα της ταχυτητος.

- Παρε ρε λιγουρη!

Η γωνια του κασετινας του καρελια μέ χτυπησε στο φρυδι θυμιζοντας τό τσιμπιδακι μου καί καποια σπορια σάν άλλο head and shoulders αρχισαν νά μέ λουουν.

- Τσακω ρε πειναλα!!!

Κι όταν όλα τα εφοδια σωθηκαν, επιασε τον χωρο της φωτιας, εξευμενιζοντας τον Μανιτου, μέ φωνες σπαρακτικες που ανησυχουσαν μεχρι καί τίς ραγες των τραινων:

- Κιου ρε ! μονο μέ 1 λεπτο τό σμς ρεεεε! Τί περιμενεις ρεεεε;;; Ο μουσακας καηκε καί στό ρολοι εκει πανω, ο δεικτης του πηγε στο ρ άπό τα φρενα ρε! Περιμενεις νά περαση η ωρα νά χρεωθης τό σμς 1 λεπτο ρε τσιπη;;;

Την μηνιν του καταλαγιασε όταν ένα νεφος ισχυρου ειδικου βαρους, ουχι αμελητεας πυκνοτητος, λαιμαργα αρχισε νά τον καταβρογχιζη. Μπορει καί νά ηταν μπολιασμα του νεφους μέ την ουσια του Μαγου, δέν ξερω, ειμαι παιδακι.

Τελευταια εξηφανισθη εκεινη η χαντρα του κομπολογιου. Προλαβε όμως νά πη μέ φωνη Γιωργου Βαρεμενου :

- Τί νά του πης του παιδακιου εάν δέν εχει Q!

Δευτέρα, Νοεμβρίου 21, 2005

Βάλε λίγο φωνή, ρε!



Διαφημίσεις στό Mega στίς 9 τό βράδυ τής 10ης Ιουλίου 2005:


Σμιρνώφ

Σουζούκι Σουίφτ

Τά Νέα

Σάρπ Ηλεκτρόνικς

Φόρντ Μοντέο

Τράπεζα Κύπρου

Τογιότα Βέρσο

Σόνυ χάντυκαμ

Σουζούκι Τζίμνυ

Φουτζίτσου

Πεζώ

Κοσμοκάρτα

Τογιότα Κορόλα

Νέουτρο Ρόμπερτς

Νισσάν Αλμέρα

Βόνταφον

Έξπερτ.

Κάτι παλαιό αλλά αγαπημένο...

Άς πρόσεχες! Καί τά μπάκ άπς τού Θεού είναι!

Κάθεσαι στό γραφείον, σού έχει φτιάξει τήν διάθεσι η τέλεια δοσολογία ζαχάρεως στό φραππέ (δέν πίνω ούτε φράππο, αλλά ούτε ζάχαρι βάζω στόν νηφελοκοκόζωμο) η ησυχία είναι χαρακτηριστικά παράταιρη γιά άστυ, είσαι άνετος κιόλας μπανιαρισμένος ων, γουστάρεις ρέ παιδί μου!

Καί κάθεσαι στό γραφείον (καθώς προείπαμε) ανοιχτός ο πισής , μεγιστοποιημένος κι ο firefox, κάνεις κλίκ σέ ένα βελάκι πού δείχνει τήν μοκέτα.

Όχι ότι είχες διάθεσι ταμπάσκο, αλλά βλέπεις τό three double u blogg και πάει ο νούς σε ημερολόγια, σε καταθέσεις απόψεων και σκέψεων από ανθρώπους που πάντα έγραφαν. Ανέκαθεν έγραφον αλλά μόλις τώρα, νομίζουν ότι υπάρχουν χασομέρηδες οι οποίοι θά δούν κάποτε (λίαν συντόμως δηλαδή) τά πονήματα τών ανθρώπων - πού πάντα έγραφαν όπως προγράψαμε.

Κάθεσαι καί γράφεις σε αυτό τό ωραίο περιβάλλον λοιπόν. Λιγάκι απρόσμενα συνειδητοποιείς ότι έχει κάνει χαλί στήν σελίδα , η περιοδικά διατυπούμενη σκέψη σου. (όχι μωρέ! Δέν είναι αυτοσκοπός!)

- Ρέ σύ! Έχω γράψει μπόλικα!

Καί τί μπόλικα εεεε; Φοβερά! Πρωτοείδοτα! Ασυνήθη! Διαφορετικά! Ελκυστικά!

Και ακούς τήν κοιλιά νά γουργουρίζη σημάδι ευχαριστήσεως αλλά καί συνειδητοποιήσεως πόσο παραγωγικός είσαι. Τά σήματα ανεβαίνουν πιό πάνω τής κοιλίας. Επισκέπτονται τόν εγκέφαλο (ναί ναί! Αυτόν τόν τόσο καλαίσθητα εργατικό!) καί τού λένε: «Είδες; Πολύ αξιόλογα και διόλου υστερούμενα τών εκδιδομένων, αυτά πού αφήνονται στόν εβένινο ωκεανό τού άνευ μεταλλικού ελάσματος μπλόγκ από τόν κτήτωρά μας...»

Κι ο εγκέφαλος, συνετά και φρόνιμα απαντά:

«Μήν είσαι βλάκας, νεύρο! Τό γουργούρισμα δέν πηγάζει από ικανοποίηση... Ο καφές πάντοτε δημιουργεί πείνα. Δέν τόν πηγαίνεις στήν κουζίνα τώρα; Καί πού’σαι; Μήν χρησιμοποιείς αμφίσημες λέξεις! Τί πάει νά πή εκδιδόμενες απόψεις καί σκέψεις; Δέν νομίζω νά είναι αριστεράς κατευθύνσεως τό εν λόγω μπλογκ!»

Είσαι τώρα στό τραπέζι. Σπρώχνεις ελάχιστα πρός τά μέσα το άδειο πιάτο και τού ρίχνεις κάποια ψίχουλα τιμώντας τό νοικοκυρεύεσθαι. Μια οδοντογλυφίδα μέσα βαθιά ανάμεσα στόν κοπτήρα και κυνόδοντα προσπαθεί νά αποτρέψει αρμένικες βίζιτες κρεατικών. Η ευχάριστη διάθεση παραμένει ακόμη καί τώρα γεύματος περατωθέντος. Κι όταν με χλιαρό νερό προσπαθείς τά λιπαρά ίχνη να αφήσουν τό πιάτο, τότε αντιλαμβάνεσαι κατηγορηματικά, πείθεσαι ότι τά στό μπλόγκ σου είναι πράγματι «πρός έκδοσιν» τουλάχιστον!

Παίρνεις μιά πέψη κόλα, ξανακάθεσαι στό γραφείο και με λαχτάρα συνδέεσαι. Αφήνεις δε, περισσότερο καμάρι απ’ό,τι θά άφηνες εάν τό παιδί σου έλεγε ποίημα τού Ζαχαρία Παπαντωνίου αποσπόν άπειρα θετικά σχόλια από πλήθος αλβανών γονέων.

Καί ξαφνικά τό μπόρς έπεσε βαρύ. Ένα λόξυγκοειδές ρέψιμο αφήνει κάτι από σέληνο στόν φάρυγγα. Καίτοι Φεβρουάριος καί ζιβάγκο πάνω από υποκάμισο, εφίδρωσις (και) μασχάλης.

- Φιλώ τό σπίτι σου ρέ σουλτάνας γυιέ! Ουάάάάάάάάάάά!!!!!!

Η πέψη κόλα άφρισε ριχνόμενη στην οθόνη και κατρακύλησε αφήνοντας ίχνη. Δυό καφέ βραχίονες αγκάλιασαν τό μήνυμα προειδοποιήσεως :

«Γιά λόγους πολιτικής ορθότητος βάσει ντιρεκτίβας τού xxxx οργανισμού, το σάιτ μας απεφάσισε τήν αναστολή τής λειτουργίας του δια παντός. Λυπούμεθα πολύ. Γειά σας!»

What a pitty!

Ψέγω τόν καιρό πού πέρασε καί δέν μέ άφησε νά γευθώ τήν εντελώς τζάζ αίσθηση τής επιλεκτικής είδησης.

P.S. : Nice tale...

Κυριακή, Νοεμβρίου 20, 2005

Ένα ένα τά μετράω...

Ναί! Άς τό πώ τώρα πού θέλει μόνο μιά ώρίτσα γιά νά τήν κάνη.

Θέλω νά καταργηθή η Κυριακή.

Μελαγχολική, καταθλιπτική, μουρτζούφλικη, κατηφής, ξυνισμένη, κρύα, απόμακρη, σιχαμερή, λυπηρά, θλιβερά, συλβιοπλαθική, ανιαρή, μονότονος, πληκτική, χαυνωτική, ζοφερά…

Η σκιά τού πρωινού τής Δευτέρας πίπτει βαριά στά τελειώματα τής Κυριακής – σάν, μέ ένα κιλό χωριάτικο ψωμί παπαρίσαν, σπετζοφάι σέ καυσωνιάτικο μεσημέρι Ίουλίου.

Αί παντόφλαι (μέ παράστασιν έναν τρικεφαλικόν μύ) σούρνονται στά χαλιά, αί πυζάμαι φέρουσιν ψίχουλα άπό χθεσινόν άρτον, η οδοντογλυφίς θέλει νά γίνη μετροπόντικας. Κι η διάθεσίς μου, ζωντανή όσο καί τά ευρήματά του. Ψόφια, ύπερδισχιλιετή, σκονισμένη, νυσταλέουσα, σκοτίαν ύπανδρεμένη.

Παράκλησις:

Dear Leopoldus.

Πλς έγκατάστησον τήν New Athens Unicode.

Είναι μιά γραμματοσειρά τής οποίας η όμορφιά φέρνει σέ χαμόγελον Καρυάτιδος μέ ένα prince medium στό χέρι. Συναγωνίζεται τήν bρωτη βουκιά ένός σουβλακίου (μέ μπιφτέκι πάντα καί άπό τόν Έντυ βεβαίως βεβαίως). Δαφνοστεφανούται υπό τής Τατιανός Στεφανίδου ολίγον πρό τής τζαμάουα ανακοινώσεως τού άποτελέσματος τής ψηφοφορίας. Ευλογείται δέ, άπό τούς γνωστούς αγνώστους (άλτερ έγκο τού έν Πτολεμαΐδι έργοστασιον τής ΔΕΗ) οίτινες προσπαθούν νά φωτίσουν τά σκοταδιστικά τής έκκλησίας μέσω έντέρω σφιξίματος.

Δύνασαι, Λεοπόλδε, νά τήν εύρης σέ οίον ψαχτήρι γουστάρεις. Δώσον New Athens Unicode, κατέβασον κι έγκατάστησον.

Πολλά vangeliζοντα είναι New Athens Unicodικα. Fontiκως εννοάω.

Υμέτερος,

Ευ.

Τί πακέτο κι η Δευτέρα…

Έν όψει τής ρουφιανοδευτέρας, things 2 do.

1) Νά υπάγω τώ πρακτορείω μπας καί εύρω άκρη μέ τό (ακυρωθέν) εισιτήριο.

2) Νά ρωτήσω σέ τί ύψος έχει φθάσει τό φέσι στό καφενείον. (κωλοπρέφα!)

3) Νά επωμισθώ τά τής επιστροφής εισιτήρια τού έν Λονδίνω σπουδάζοντας έγγονα. (ελπίζω νά φέρη κάνα δραγ, αυτήν τήν φορά, νά κάνωμε χάι).

4) Νά υπάγω στόν ΙΚΑ διά τήν σύνταξιν.

5) Νά μήν ξεχάσω τήν ακτινογραφία έπισκεπτόμενος τόν παθολόγον.

Ναί, βέβαια… Πολλά… Άντε νά προλάβω… Δέν μένει χρόνος γιά τόν οδοντίατρον… Δυστυχώς, θ’αναγκαστώ, άλλη μίαν ημέραν νά είμαι μέ τήν μασέλα μου χαλαρή, νά ξεκολλάη άπό τήν καραφλή γνάθο.


Γούφ!


Γιατί οι ερωτευμένοι θέλουν νά πάνε στ’αστέρια;

Ίσως επειδής, πέραν τής στρατόσφαιρας, τούς περιμένουν έπιρροαί τού πρώτου κοσμοκύωνος, τής Λάικα.

Συνειδητοποιημένοι γιά τά τού μέλλοντος:

- Σκύλα/σκύλε, μού έφαγες τό συκώτι, έχασα τά κάλλιστα τού βίου μου!


Μπουγάτσα μέ στουπί.


Είναι κι αυτός ένας λόγος υπάρξεως. Είναι αιτία παρουσίας.

Σέ μερικές, ελάχιστες ημερομηνίες – επετείους νά χτυπούνε κάρτα, θυμίζοντας μας ότι υπάρχουν.

Διότι κατά τ’αλλα, η αντικοινωνική, η βαρβαρική, η μηδενιστική, η αντιπατριωτική, η απάνθρωπη, η αδιέξοδη ιδεολογία του αναρχισμού (αλλά καί της αναρχίας όσο καί αδόκιμα νά ακούγεται) θα άφηνε αδιάφορους όλους τους Έλληνες. Τους Έλληνες αλλά καί τους ελληνοφώνους. Ακόμη καί τους ελληνόφοβους ελλαδιτες ημιγραικυλους.

Έτσι λοιπόν, στον 960/37813123/171350, αριθμό λογαριασμού της αντεθνικής τραπέζης μπορούμε όλοι οι συμπαθουντες αυτούς, νά συνεισφέρουμε όχι χρηματικως αλλά μέ ω΄κατηγοριας ουίσκια (σικ). Τον Δεκεμβριον θα εκδοθη άλλος, ένα κοινό ταμείο μέ αναζητήσεις στουπιών. Αναμείνατε.



Καθρέπτη καθρεφτάκι μου!


Αντικειμενικώς ρέ γαμώτο, είναι πολύ όμορφο τό στίλο...

Κάθε φορά πού είμαι μέ τό Σίμκα έξω, έτσι καί δώ κάποιο Φίατ στίλο (είτε νά έρχεται από τό αντίθετον ρεύμα, είτε ειδωλιακως στό καθρέπτην πίσω, είτε πλαγίως – εντός εκτός καί επί τά αυτά) χαζεύω, η φουρκέτα στο σασμαν βήχει, κάνει τσικ τσικ τα δάκτυλά της, κινεί πάντα λίθον προσπαθούσα ν’αποσπαση τίς αλλαχού προσοχές μου.

Δέν καταφέρνει τίποτε όμως.

Track 67

Βάζοντας τό track 67 στο 36 δισκάκι μου κι ακούγοντας αυτήν την φωνή νά άδει, προσπαθώ νά φανταστώ τί μορφή μπορεί νά έχη. Καί σάν νταρτς άπό χερια μεθυσμένου σέ τοίχο αστοκαριστο σέ λονδρέζικη παμπ, μου έρχονται οι εικόνες.

Εικόνες μέ…

Μιά Μέρυλ Στρήπ μέ πείσμον σμυρνεικο στο Οί Γέφυρες τού Μάντισον.

Η Μίρα Σορβίνο μέ φωνή σάν του Αντώνη Παπαδοπούλου στο Άκαταμάχητη Άφροδίτη.

Η Λήβ Τάιλερ μέ τό αειπάρθενον προφίλ στο Κλεμμένη Όμορφιά. Διότι στο ανφάς…

Η Μία Φάρροου μέ τό προκαλον εμετον αποπνέον σκηνικον στό Μωρο Της Ροζμαρυ.

Η Λίντα Φιορεντίνο μέ βραχνάδα της φωνής, βάσανο γιά νεοσυλλέκτους στο Δέν Μπορώ νά σέ Ξεχάσω.

Η Χόλυ Χάντερ στο «Μοντέλο» γιά Φόνο σέ Τζεημς Μποντ κατάσταση, συσκευασία όμως παιδική.

Μιά Σάλμα Χάγιεκ μέ διόλου απωθητική εκκρισι ιδρωτος στο Ντεσπεράντο, Μεχικον γάρ!

Η Τίπι Χέντρεν! Η οξυτης των χρωματων των νυχιων της σάν φαρου αναλαμπη στο «Τα πουλια»

Η Κριστίν Σκώτ Τόμας. Εντονος αχναδα του καλτσον, στο ψιλοζαρτεροειδες, φουστας ανασηκωθεισης σέ καποιον σταυλο στο Ή Πιό Γλυκειά Έκδίκηση (κωλοφαρδε Σαμ Νηλ!)

Η Σούζαν Σάραντον. Καλογραια αβαφτη στο Θά Ζήσω καί μέ ντεκολτε κατσε καλα στο Ροκυ Χορρορ Σωου.

Η Σερ μέ υφος save Ματζικα ΝτεΣπελλ! στο Οί Μάγισσες τού Ίστγουικ.

Η Έλίζαμπεθ Σού. Αφρατη σάν ζεστο κρουασαν μέ τσικολατα στο Άφήνοντας το Λάς Βέγκας.

Η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, ανυπερβλητος μαικηνας στο «Ό Πρίγκηπας τής Παλίρροιας»

Η Φανύ Άρντάν νά δανειζη στον (αδελφη) φιλο της καποια ταμπον στο Pedale Douce.

Η Γκίλιαν Άντερσον νά αναφωνη απελπισθεισα στο X- Files : Παλι ερμαφροδιτοι μας βγηκαν αυτοι οι εξωγηινοι ρε γαμωτο!

Η Πατρίσια Άρκέτ μέ τα μέ ραντακια μαυρα φανελλακια στο Χαμένη λεωφόρος νά κρυβουν την ουγια της φιρμας καί νά θωπευη τον λεβιε των ταχυτητων σκεπτομενη τον ρολον του Ντουμπτσεκ στην ανοιξη της Πραγας.

Η Ίζαμπέλ Άτζανί. Εμβαδον χειλεων της, αρκετον γιά καπνοφυτειες στο «Βασίλισσα Μαργκό»

Η Μίλα Γιόβοβιτς νά εξωραιζη κάθε anorexia nervosa στό Πέμπτο Στοιχείο

Η Βαλερί Γκολίνο στο «Διαλυοντας τόν Χάρρυ» μέ γονιδια μεσογειακα νά ψαχνη γραφεια μεταφορων σέ λεωφορους Νεας Υορκης

Μιά Γκρέυς Κέλλυ νά ψαχνη τόν διακοπτη των φωτων στο σαλονι στο «Τηλεφωνήστε: Άσφάλεια Άμέσου Δράσεως»

Μιά Έλενα Μπόναμ Κάρτερ δημιουργουσα παραφυσει τερατολαγνεια στο «Φρανκεστάιν τής Μαίρη Σέλλεϋ»

Η Νταϊάν Κήτον μέ οιονει κνιτικες παραστασεις στο «Νευρικός Έραστής» ενας εραστης που έάν τό καλοσκεφθη θα «τό γυριση» στανταρ!

Η Τζούλιετ Λιούις ευπειθως θεραπαινιδα στο «Τί Βασανίζει Τόν Γκίλμπερτ Γκρέηπ;»

Η Σοφί Μαρσό νά ζητα ενσημα παλακιδας στο «Braveheart».

Η Τζουλιάν Μούρ νά ευπαρουσιαζη τό της παλλαδος Αθηνας πνευμα, στο «Τό τέλος μιάς σχέσης»

Η Κέητ Μπλάνσετ νά κερνα τσιγαρα καί νά αναμενη ανταποδοσι στο «Ό ταλαντούχος κος Ρίπλευ»

Η Έλέν Μπερστίν νά κανη διακοπη καί μεταφορα τηλεφωνικης συνδεσεως στον ΟΤΕ του Κληβελαντ στο «Η Αλίκη δέν μένει πιά έδώ»

Μιά Άν Μπάνκροφτ νά αρνηται νά στειλη τα ταγιερ της πρός καθαρισμον στο «Νά Ζή Κανείς ή νά μήν Ζή;»

Η Έμμανουέλ Μπεάρ νά αρνηται καταγωγη άπό Μασσαλια στο «Μία Γυναίκα Άπό Τήν Γαλλία»

Η Κάθυ Μπέιτς στο «Όλική Έκλειψη» νά τηρη μιά συνεπεια στα χρωματα παλτο, κασκολ καί γαντιων.

Η Σάντρα Μπούλοκ. Μέ προσπαθεια μπολικη νά καβατζαρη dsl παγιο μέ ελληνικες τιμες. Εντελως «Παγιδευμένη Στό Δίκτυο»

Η Ζακλίν Μπισέ στο κανω βουντου, εβενινη μαγεια μπα καί αναστησωμε τον Χεμινγουευ «Κάτω Άπό Τό Ήφαίστειο»

Η Άνέτ Μπένινγκ ν’ανεχηται τον συζυγο διπλα της αυνανιζομενο στο «American Beauty»

Η Ντέμυ Μούρ νά συν-ψαλλη τον πολυχρονιο των Βασιλεων μαζυ μέ ΔεΝιρο καί Σων Πεν εις τό «Δέν ειμαστε Αγγελοι»

Η Κίμ Μπάσιντζερ Όχι βεβαια τό πολυτεχνειο αλλα η Λαις η Κορινθια ζει στο : «Λός Άντζελες Έμπιστευτικό»

Η Μίου Μίου νά νοσταλγη μποτιλιαρισμα Μπουενος Αυρες στο «Έρωτικό Τανγκό»

Η Φαίυ Ντάναγουεη νά αποδεικνυη περιτρανως τό νοημα του αξεπεραστου συμβολου του Φοινικος στο «Albino Aligator»

Η Κατρίν Ντενέβ στο «Τίς Μικρές Ώρες τής Νύχτας» νά ψαχνη διανυκτερευοντα φαρμακεια γιά ντεπονακια.

Η Τζούλια Όρμοντ. Μέ χρωματα κι αρωματα, μ’αγαπες καί λουλουδια. Κι όλα αυτά εμμετρως στο «Λάνσελοτ»

Η Μισέλ Πφάιφερ. Μέ αυτην την καθηλωτικη ανεση συνειδητοποιημενης γκομενας αρτι χουφτωσθεισης στο στηθος. Στο «Γούλφ»

Η Γκουήνεθ Πάλτροου μέ «Μεγάλες Προσδοκίες» γιά κατι πιο γεματιαρικο, χωρις όμως απαξιωτικες σκεψεις.

Η Κριστίνα Ρίτσι. Σέ κωμοπολη υπο παγιωθεντων νεφων στον ουρανο, ο ηλιος νά εχη περιοδο εξαμηνη και μονον οι φτερες νά επιζουν αφηνοντας μαυρο ατι νά τίς πατα μέ το «Ο Μύθος τού Άκέφαλου Καβαλάρη»

Η Τζούλια Ρόμπερτς, στο «Όλοι λένε σ’άγαπώ» στην ανευ ορων παραδοσι στον τα ξερω όλα, ειμαι τζινι, Γουντυ Αλλεν.

Η Γουινόνα Ράιντερ στό «Σπίτι τών Πνευμάτων» μέ πνευμα μη διαυγες, επηρεασμενη προφανως, άπό ουσιες κι οινο-πνευματα.

Η Βανέσσα Ρέντγκρέιβ στό «Μικρή Όδησσός» τό ποιουμενο τα σοπενχαουερικα εργα νά φαινωνται παιδικα χαζοχαρομενοτραγουδα.

Η Μάντλιν Στόου, η γκομενα μέ κεφαλαια τα 8 άπό τα 7 γραμματα της λεξεως. στο «Ο τελευταιος μοικανος»

Καί γιά τό τελος, η Άνν Νικόλ Σμίθ. (ΑΧ!) στο Τρελές Σφαίρες 331/3. (Χωρις σχολια ρε γαμωτη μου.)

Όλα αυτά, στα 251 δευτερολεπτα του ασματος τουτου, παρεα μέ την φωνη αυτή, καλεσμα γιά ομοβροντιες εικονων θηλεων ηθοποιων, ενεκα των φωνης ταυτης, λεγω.

Τί κριμα που η φωνη αυτή εν ληξιαρχειω εδηλωθη αρρεν… Διατι εγεννηθη μέ φαλλον ο Μπραιαν Μολκο;

blog stats