Ένα ένα τά μετράω...

Ναί! Άς τό πώ τώρα πού θέλει μόνο μιά ώρίτσα γιά νά τήν κάνη.

Θέλω νά καταργηθή η Κυριακή.

Μελαγχολική, καταθλιπτική, μουρτζούφλικη, κατηφής, ξυνισμένη, κρύα, απόμακρη, σιχαμερή, λυπηρά, θλιβερά, συλβιοπλαθική, ανιαρή, μονότονος, πληκτική, χαυνωτική, ζοφερά…

Η σκιά τού πρωινού τής Δευτέρας πίπτει βαριά στά τελειώματα τής Κυριακής – σάν, μέ ένα κιλό χωριάτικο ψωμί παπαρίσαν, σπετζοφάι σέ καυσωνιάτικο μεσημέρι Ίουλίου.

Αί παντόφλαι (μέ παράστασιν έναν τρικεφαλικόν μύ) σούρνονται στά χαλιά, αί πυζάμαι φέρουσιν ψίχουλα άπό χθεσινόν άρτον, η οδοντογλυφίς θέλει νά γίνη μετροπόντικας. Κι η διάθεσίς μου, ζωντανή όσο καί τά ευρήματά του. Ψόφια, ύπερδισχιλιετή, σκονισμένη, νυσταλέουσα, σκοτίαν ύπανδρεμένη.