Η Πέφτη πέφτει πάντα Πέφτη.

Δυσαρεστώμαι μέ τήν βροχή, σήμερα όμως μ’άρεσε άν καί έπαιζαν άπασαι αι προϋποθέσεις γιά σπάσιμο (κίνησις ντιριντάχτα)

Καί επειδή μέσα στά κιτρινόμαυρα αιμοσφαίριά μου, τό υλικό είναι γεμάτο από Crocodile Dundee, αφήνω τό μέγιστον δυνατόν τά παμπρίζια νά γεμίζουν ύδατα. Μ’αρέσει νά βλέπω τήν νιαγαρική ποσότητα τών πρώην ψιχαλώνε νά παραμερίζεται από τούς υαλοκαθαριστήριδοι. Μέχρι νά γίνη κάτι τέτοιο, μπορεί τό Σίμκα μου να τσουλάει στήν Ποσειδώνος, η επικινδυνότης όμως φέρνει κάτι σε γύρο τού θανάτου.



Γιά σήμερα τό βραδάκι, οι γνωστοί καί μη εξαιρετέοι ευαίσθητοι (τμήμα τών οποίων ευδοκιμούν καί στό βλόγινγ) θά περιορίσουν τίς ανησυχίες τους (οι οποίες υπό μερικές συνθήκες αιμορραγούν) σέ κάτι άλλο.

Θά τίς περιορίσουν στίς παραβάσεις τού ΚΟΚ, σέ λουμπάγκο τού Γρηγόρη καί πριαπισμόν τού Σταμάτη στούς σηματοδότες καί στίς καλλιγραφία τών διαβάσεων στην Πατησίων.

Οι αυστηροί, ακριβοδίκαιοι, δημοκράτες οι οποίοι μέ ύφος ζοχαδιασμένου εισαγγελέως κρίνουν, στηλιτεύουν τραμπουκισμούς (προερχομένους από τήν Δεξιά) τώρα θά πασπαλίσουν λίγη ζάχαρη άχνη στόν δείκτη τών δακτύλων τους κι αφού τόν γλείψουν γιά τά καλά, θά τό βάλουν σέ σκοτεινό μέρος τού σώματός των ένθα δέν χωρά κλαυθμός καί οδυρμός!

Δέν μού μένει παρά νά ευχηθώ μαζύ των...:

Εύχομαι η βροχή νά μήν σταματήση τούς ηρωικούς καί ιδεολόγους αγωνιστές νά κάψουν μερικά περίπτερα. Περίπτερα τά οποία ανήκουν σέ κάποιους καπιταλιστές τής Εκάλης οι οποίοι από χόμπυ πουλάνε Σαντέ καί Απογευματινές κάποιες μεσημβρινές ώρες.

Αί καιρικαί συνθήκαι νά μήν εμποδίσωσιν τούς ψιλοταγούς τής κοινωνικής απελευθέρωσης νά σπάσουν αυτοκίνητα κεφαλαιοκρατών μάρκας νισσάν, σκόντα, τογιότα καί νταϊχάτσου. Ώς ηδύ πάρεργον οδηγούν τέτοια, μπαναλοποιησθείσης τών τζάγκουαρ.

Οι (χοντρές ή λεπτές) ψιχάλες κίνητρον να αποτελέσουν γιά περισσότερο μαχητική συμπεριφορά τών όπου νάναι ανταρτών πόλεως. Νά τούς δίδουν δύναμη, ώς μουρουνέλαιο μέ γεύση αγριοφράουλας. Νά κοπανήσουν κάθε περαστικό ο οποίος περαστικός, σίγουρα φασίστας θά είναι, όπως καί δήποτε θά κουβαλά τήν τουρκοκρατία καί ιδέες περίεργες περί σημαίας.

Όλα αυτά δέν έχουν νά κάνουν μέ τό τραμπουκίζειν. Είναι κάτι άλλο. Απλώς είναι κάτι άλλο, μήν ρωτάτε τί... Όταν γίνονται από (ακρο)δεξιούς τραμπούκους (βλέπε Χρυσή Αυγή) είναι καταδικαστέο καί μάς βγαίνει μιά ποιητική διάθεση (εξίσου όμως σκληρή) καταδικάσεως. Όταν γίνονται από (ακρο)αριστερούς τραμπούκους (βλέπε αναρχοαυτονόμους) τότε ένα χολερικό χαμόγελο σχηματίζεται στά χείλη μας, χαμόγελο επιδοκιμάσεως, συνοδοιπορίας. Χώρος όμως συμπαθείας γιά τά αντικείμενα τού τραμπουκισμού, δέν υπάρχει. Δέν υπάρχει χώρος, τό μέ ζάχαρη δάκτυλο έχει καλύψει κάθε επιφάνεια ευαισθησιών.

Ούστ ρε!



Ένα απόγευμα Παρασκευής φεύγοντας από τήν δουλειά, ελέγχοντας τό γραφείον μήπως έχω ξεχάσει τίποτε, είδα τό φλυτζάνι μου αραχτό, νά ξεραίνη τό κατακάθι τού γκαϊφέ. Ήθελα νά τό μεταφέρω πρός κουζίνα, στήν χειρότερη νά τό πλύνω... Η αχόρταγη οχεία όμως 142 συναδελφισσών μέ μαγνήταρε τραβώντας με πρός τήν έξοδον ύφει : «μάδησέ με ως μαργαρίτα!» Η Δευτέρα εν μέσω καριολικίων (γ*** τό ΚΚε σου, γ*** τήν παγκόσμια επανάσταση καί τις αλυσσίδες τών προλεταρίων.) κάποια στιγμή μέ είδε ήρεμο. Μιά ματιά έφερνε κύκλους στόν χώρο καί...

Όταν σιγουρεύτηκα ότι η κούπα έλειπε, άρχισε νά σκοτεινιάζει γύρω καί η Κασσιανή σκούπισε τά πόδια της στο πατάκι έξω ξεφυλλίζοντας τό τροπάριόν της. Πηγαίνοντας στήν τουαλέττα νά εύρω χαρτί νά φυσήξω μύτη καί νά σκουπίσω δάκρυα μέ είδε η αλβανίδα καθαρίστρια. Μετά από τά πρώτα 89 λεπτά αμηχανίας πού προκαλώ σέ κάθε γυναίκα όταν βρεθούμε τσίκ τού τσίκ, μού τό είπε... «Σαπούνι, πλύσιμο, είχε πολλά, τί κρίμα! Κι εκεί πού ξέβγαζα, βγήκε ένας μπαμπούλας, τρόμαξα, τρόμαξα πολύ, έσπασε. Η φλυτζάνις. Λυπάμαι.»

Ελυπήθην κι εγώ. Δεν ηύρον τά κομμάτια της, ν’άφηνα μιά τελευταία θωπεία πάνω τους. Απ’ό,τι ενημερώθην όμως από Τεχνικόν Επιμελητήριον Ελλάδος, ήτο η πλέον ευτυχής φλύτζανος, μιάς καί χάθηκεν μέ τελευταίαν εντύπωσιν τά χείλη μου πάνω της. Οποία ευτυχία! «Κάτθανε Φλυτζάνι!»

Τϊ ήθελα νά πώ;

Πολυλογίστηκα πάλι καί ξεχάστηκα....

Α! Ναι! Από τό πανηγύρι τού Αγίου Φιλίππου ηγόρασα ένα άλλο φλυτζανάκι. Μέ γειά μου.