Γαρμπής

Μήν κατηγορήσεις εμένα, αλλά τίς συνθήκες πού ήσαν ιδανικές - όπως απεδείχθη - ώστε η ένδεια πνευματικού (σχεδόν κουλτουρέ) υποβάθρου νά είναι γεγονός καί πολύ δύσκολο νά περιορισθή, αναπτυσσομένου τού μέσα μου.

Έτσι λοιπόν, είναι πολύ σπάνιο (κατ’ευφημισμόν ονομασία τού αδυνάτως απιθάνου) νά επικαλεσθώ κάποιο τσιτάτο εξεζητημένου πνευματικού ανθρώπου τινός, ένα εδάφιο από κάποιο αφήγημά του, κάποιους στίχους έξ εμμέτρου πονήματός του.

Περιορίζομαι λοιπόν στά τετριμμένα, τά giffen goods τής διανόησης, τά στό βεληνεκές τών λούμπεν, καρακαταλούμπεν ών.

Γι’αυτό καί καί ανακαλώ (ελλείψει κάποιας τίνι τρόπω αβάν γκάρντ «εμμετροεπείας») 3-4 στιχάκια.

Στροφή ποιημάτου τό οποίο σκαλίζει τό μέσα μέ ένα τραχύ μέσο, χωρίς περιθώρια δεύτερης (αναβλητικής) σκέψης. Σέ περιβάλλον μακρυνό, δύσκολα ευπροσαρμόσιμο, μέ πολύν κόσμο γύρω μέ άπαιτήσεις πολλές μά καί διάθεση αποστασιοποιημένη.

Τό τήν ευπρόσδεκτη μοναξιά καταστρέφον τσιγάρο έρχεται καί δένει σέ μιά ατμόσφαιρα κατά τ’άλλα ευχάριστη. Απόγιομα, καιρός ήπιος αλλά καί πόνος νόστου.

Κάτου στίς άκτές τής Άφρικής
πάνε χρόνια τώρα πού κοιμάσαι
Τά φανάρια πιά δέν τά θυμάσαι
καί τ’ ώραίο γλυκό τής Κυριακής

Λησμονιές, απόστασις, παραίτησις.Κι ο καπνός ενός κάμελ νά ανέρχεται-εξαυλώνεται κάπου αυτού ψηλά, πολύ ψηλά, εκεί πού συναντάται ο δύων ήλιος μέ τίς κορφές τών ευκαλύπτων χωρίς όμως παιγνίδια μέ τίς σκιές, δωρική η κατάστασις εξάλλου.