Θά έλεγα ότι…

Ξέρω πώς οικείοι μου, φίλοι καί γνωστοί επισκέπτονται τό παρόν. (Περιοδικώς καί σπανίως, έστω.)

Τούτο μέ άποτρέπει νά γράψω κάτι πού νά ξεφεύγη άπό τίς συνήθεις μαλακίες, κάτι που νά μοιάζη μέ τό προβλεπόμενο, «ορθόδοξο» ημερολόγιο.

Ακόμη καί τώρα, στίς αράδες αυτές προσεκτικά, προσεγμένα, ελέγχω νά μήν ξεφύγω, μήν αφήσω τί που νά αποκαλύπτει κάτι.

Τό παθαίνω συχνά, όταν διαβάζω κάτι δικό μου προ χι χρόνων νά ντρέπομαι πολύ που ανακαλείται, που επανέρχεται. Πού λόγος γιά τρίτους. Γι’αυτό και δέν μπορώ νά καταθέσω κάτι πιό μύχιο.

Είναι στόχος, ίσως δέ καί κατάκτηση, τά εδώ νά μήν έχουν πινελιές υποκειμενισμού, όσο δύσκολο κι άν είναι.