Πάρε κυρία μου, πατάτε.

Ανέβαινα μάλλον την πιό μιζερη οδόν του άστεως. (Ή μήπως νά γραψω λεωφορο;) Λεωφορος λοιπον. Στα πρωτα φαναρια χωρις επαίτη υαλοκαθαριστη, ξεκίνησα ξεαγχωτος, γκαζιαρης πολύ, όπως παντα ενας Παμμεγιστος Knight Rider. Γρηγορα αφησα τό ποδι άπό τό γκαζι, προπορευετο ένα ερυθρον ντατσουν μέ watermellonless καροτσα καί ταχυτητα σεμνου υψους. Κατεβασα καί σχεση κιβωτιου, δέν εδυναμην ν’αλλαξω λωριδα, ηρχοντο κι αλλα τουτου. Ετσι, συνεβιβασθην καί σιγοπαγαινα. Στην καροτσα δέν είχε καρπουζα ως προειπον. Ειχε όμως τεσσερα παιδακια, τό μεγαλυτερον νά ητο 7 καί τό κουτσικοτερο περιπου 3. Μαλλον κατι επαιζαν, δέν αντεληφθην τί ακριβως, πρεπει νά ητο τό «τα μεντα μεντα τα μελιγκιτικα». Καί δωστου γελια καί δωστου σπρωξιματα, φαπες, σκαμνακια, τουμπες, φτυσιματα, εμοιαζε τό πηγμα του τουτου, μαουνα συριανου ξεπεσμενου ψαρεμπορα…

Τσ τσ τα! Εσκεφθην… Τί ασυνειδητος οδηγος, τί πρός αποφυγην παραδειγμα πατηρ! Αυτος νά οδηγα καί πισω η μαριδα νά χαβαλεδιαζη επι φοβω δυστυχοατυχηματος… Κυτταξα καθρεπτην, ελευθερον πεδιον εν δεξια λωριδι, βουρ.

Προσπερνωντας τό ντατσουνακι, κορναρα. Εβγαλα ολιγον άπό την κεφαλη μου οξω, κυτταξα τον αθιγγανον οδηγον καί του συστησα την παλαμη μου δεικνυοντας πισω μέ τον αντιχειρα μου. Αυτοματως ο αντιχειρας εκλεισε, πηγε μαζυ μέ τα αλλα δακτυλα στην γροθια μου καί την κινησα αυτην πανω κατω, προτείνοντάς του τροπους εκτονωσεως, προληπτικης αντισυλληψεως. (όχι τιποτε νά μήν τα βαζη καί πισω ρε συ!)

Κι αυτος, μέ ολυμπια ψυχραιμια, εβγαλε μιά ντουντουκα, σημανε προσοχη καί ανηρτησε σημαιαν. Σημαιαν μέ εννεα λωριδες, πεντε κυανες, τεσσαρες λευκας ανευ του καταπιεζοντος τας μη χριστιανικας μειονοτητας του ελλαδισταν, σταυρου.

Αυτά στην μιά πλευρα. Η άλλη ειχε απλως εξι πεδια μέ κατι (δυσδιακριτες) λεξεις. Εκοψα ταχυτητα καί ανεγνωσα: «Τα παιδια ΠΑΝΤΑ στο πισω καθισμα»

Κορναρε κι αυτος, κυττωντας με, εστειλε τον τεντωμενο δεικτη του στον κροταφο, εκλεισε τό ματι καί μεταλλαξε τον δεικτη σέ μεσο καί εν τελει σέ κωλοδαχτυλο γελωντας εν θριαμβω.