Η μελιτζάνα νά είναι άπό μπαξέ κοκκινομάλλη κηπουρού πλζ!

«Ίθι, μεγάλε!»

Μου ειπε ο κυριος μέ τό (μισο)κουλουρι στο χερι καί τα σουσαμια στο πετο. Τό «λε» άπό τό «μεγαλε» τό οποιο διετυπωσε με καμπυλωτη εκφορα σάν την μέ χαλικια καταληξη μιας τσουληθρας, μου εδειξε κιτρινα δοντια, κανοντας μέ νά καταπιω μέ καποια συγκρατηση.

- Εχεις ένα τσιγαρο;

- Δέν καπνιζω.

- Μα δέν – χεχε – ρωτησα εάν καπνιζης. Έάν εχης τσιγαρο ρωτησα.

- Εεχμμμ…

- Εχεις τσιγαρο;

- Όχι.

- Ετσι μπραβο. Θελω ακριβεις απαντησεις. Γιά νά τα παμε καλα.

Σταυροποδιαστηκα με δυο δραμια ανησυχιας. Μα τί λεει, σκεφτηκα. Καί κυτταξα τό επιτοιχιον ωρολογιον (μέ διαφημιση: Φρενα – Ταμπουρα ο Λευτερης, Ιερα Οδος 12, Περιστερι αναμεσα στο 9 καί τό 3) διαισθανομενος ότι η αβολια θα ειχε διαρκεια παρασκευης μουσακα. Γαμωτο! Πως θα γουσταρα μιά ομελεττα τωρα… Κυριως γιά την διαρκεια της…

Ο κυριος ειχε καταπιει εδώ καί ωρα (οσο θελει ένα γεωμηλο νά κυβοτεμαχισθη πριν αγκαλιασει την μελιτζανα, υπο της μπεσαμελ) την εσχατη μπουκια του κουλουριου καί δια της γλωττης του προσπαθουσε νά κατευοδωσει δυο σπαστικα συσαμια. Εβγαλε ένα πορτοκαλι, κακολαικο κομπολοι κι αρχισε εκει νά εξαπολυη ενεργειες.

- Σπορια εχεις;

- Ε;

- Ωχου… Σπορια! Σπορια εχεις;

- Ηλιοσπορο; Πασατεμπο;

- Ναί. Ο,τι ναναι. Εχεις;

- Όχι. Αλλα μπορω νά παω νά παρω.

Η ογδοη χαντρα του κομπολογιου εκανε ένα πολύ ησυχο ψιτ! καί μέ τα ματια της μιά συγκαταβατικοτητα ματαιωσε περιττα εξοδα μου στο κυλικειο του σταθμου Λαρισσης.

Εβγαλα τό κινητο κι αρχισα νά πατω κουμπια σέ μιά ψοφια οθονη. Ο φορτιστης ειχε αυτοεξορισθει στο προτεκτορατο της ληθης κι εγω γνησιο παιδακι των ’00 αρχισα νά χανωμαι σέ λιβαδια μέ φιδακι, bumber, εξωγηινοους καί μπαντουμι. Νοερα. Παντα.

- Bloutooth εχεις; πεταχτηκε ο yellowtoothης.

- Όχι…

- Τσ τσ τς!

Σηκωθηκε μέ χαρη σάν της Μαριας Ιωαννιδου καί του Βαγγελη Σειληνου σέ χορευτικο του μιά ελληνιδα στο χαρεμι. Χτυπησε τό τακουνι καί τσαφ! Εξηφανισθη! Δέν είναι ψεμμα! Σάν τον… (δέν βρισκω παρομοιωση…)

Τελος παντων, ισως η ενδεια παρομοιωσεων νά οφειληται σέ έναν πρωτογνωρο φοβο. Παιδακι γαρ! Τί νά σου κανω; Μαζευτηκα στο καθισμα μου, σκεφτηκα την μαμμμα μου καί σκοτεινιασε ο ουρανος της παιδιακιστικης φυσης μου. Κυτταξα γυρω μηπως καποια φιγουρα μου δωση κατι που εχει 6 γραμματα, είναι ουσιαστικο μέ συνωνυμα τίς κουραγιο, τόλμη, ευψυχία (=θαρρος). Τζιφος όμως!

Πανω στο «φι» του τζιφος, άλλο ένα φι ακουστηκε και στο εντελως καπακι ο μαστρο Φαντης Μπαστουνης, επεστρεψε μεγαλοπρεπης! Μέ υφος τρομακτικο, αναρμοζον πρός ένα παιδακι σάν εμενα αλλα τετοια ωρα, τετοια λογια… Καί πώς να ειπωνοντο τα λογια εξαλλου;

Αρχισε νά μεταλλαση τό υφος του πρός συμπεριφορα φρικης καί κακοποιησης. Άπό τα χερια του, εξακοντιζοντο αντικειμενα αγνωστου ταυτοτητος, ενεκα της ταχυτητος.

- Παρε ρε λιγουρη!

Η γωνια του κασετινας του καρελια μέ χτυπησε στο φρυδι θυμιζοντας τό τσιμπιδακι μου καί καποια σπορια σάν άλλο head and shoulders αρχισαν νά μέ λουουν.

- Τσακω ρε πειναλα!!!

Κι όταν όλα τα εφοδια σωθηκαν, επιασε τον χωρο της φωτιας, εξευμενιζοντας τον Μανιτου, μέ φωνες σπαρακτικες που ανησυχουσαν μεχρι καί τίς ραγες των τραινων:

- Κιου ρε ! μονο μέ 1 λεπτο τό σμς ρεεεε! Τί περιμενεις ρεεεε;;; Ο μουσακας καηκε καί στό ρολοι εκει πανω, ο δεικτης του πηγε στο ρ άπό τα φρενα ρε! Περιμενεις νά περαση η ωρα νά χρεωθης τό σμς 1 λεπτο ρε τσιπη;;;

Την μηνιν του καταλαγιασε όταν ένα νεφος ισχυρου ειδικου βαρους, ουχι αμελητεας πυκνοτητος, λαιμαργα αρχισε νά τον καταβρογχιζη. Μπορει καί νά ηταν μπολιασμα του νεφους μέ την ουσια του Μαγου, δέν ξερω, ειμαι παιδακι.

Τελευταια εξηφανισθη εκεινη η χαντρα του κομπολογιου. Προλαβε όμως νά πη μέ φωνη Γιωργου Βαρεμενου :

- Τί νά του πης του παιδακιου εάν δέν εχει Q!