Κορόμηλο τρέχει!

Θά σβήση κάποτε στό σπίτι τό καντήλι...

Όταν μέ τό καλό, μάς στείλει η φύση κάποια καταστροφή ενώπιον της οποίας ο τού Δευκαλίωνος κατακλυσμός θά είναι μιά τρίχα τού οσχέου της, κάποιοι ειδήμονες επιστήμονες υποστηρίζουν ότι θά επιζήσουν μόνον οι γαρίδες τής στεριάς (πανέξυπνος ευφημισμός).

Τό ενδεχόμενο αυτό τό έχουμε δει σέ περίπου 842 ταινίες (οι άνω των 30 ετών. Οι άνω των 45 σέ 1657, οι άνω των 58 σέ 3849), του Χόλυγουντ βεβαίως, λίγο μετά άπό κάποιους πύρινους λόγους πού εκτοξεύουμε σέ πρώτη ευκαιρία, κατά τής αμερικανικής κουλτούρας καί τού θειου Σαμ.

Σέ μιά τέτοια (πιθανή - επικειμένη) καταστροφή κάποιοι (ίσως νά είναι βλογιζοντες) ελπίζουν σέ κάτι…

Κάθε πρωί, αρκετές στιγμές κατόπιν του ξεθωριασμου της πρωινής κατουροστύσεως, σπεύδουν στο μοναδικό μεσημβρινό δωμάτιο της οικίας των καί δι’ελαιου ανανεώνουν τό καντήλι. Ένα καντήλι αφιερωμένο στον άγιο Δατοστόργιο. Αξίζει τον κόπο νά αναφερθούμε σέ αυτόν ολίγον τί νά’ούμ’.

Ο Δατοστόργιος ήτο εις ρωμαίος αυτοκράτωρ οστις περιεργοθεραπευθεισων των αιμορροιδωνε του, μεταμεληθείς, ησπασθη τον χριστιανισμό. Όλα αυτά, τό 294 μ.Χ. περίπου. (Ο Μεγας Κωνος είναι μιά εφευρεσις του Χριστοδούλου). Ήταν μιά εμμεσοτάτη αρχή ώστε νά ξεχωρισθή μέσα στα συρτάρια της ιστορίας, η ανατολική καί δυτική ρωμαϊκή αυτοκρατορία· πολύ πιο μετά δέ, τό Βυζάντιο νά δημιουργήση στάτους κβο σκοταδισμού. Τό σκοταδιστικό Βυζάντιο είναι έννοια πιο γνωστή κι άπό τόν Τζέημς Μπόντ, τόν Τζέημς Τζόυς καί τόν Τζέημς Κάγκνευ.

Ο Δατοστόργιος λοιπόν, πιστός χριστιανός πλέον, απεφάσισε νά πράξη κάτι πού θά τόν κρατούσε στον αιώνα τον άπαντα, θυμητήρι. Ξεκίνησε περιοδεία ώς άλλος κυλιόμενος λιθος. Στήν βαρεμάρα του μέσα (η περίοδος εκείνη ητο περίοδος ειρήνης καί προόδου· όσην πρόοδο μπορεί νά εχη ένα έν σπαργάνοις χριστιανικο κράτος). Βαρεθηκε λίαν συντόμως τό μπαρμπούτι, τίς παρτουζες μέ κίναιδους καί μεγαλοβυζες παντρεμένες. Τό γύρισε σέ συλλογή αναπτήρων. Μέ τό ίδιο αποτέλεσμα…

Σέ μιά λαϊκή αγορά, ένα πρωινό – συχνάκις γύριζε μεταμφιεσμένος γιά νά ελεγξη τήν του κόσμου άποψη, άκουσε έναν παππού (μαινόμενο αβέρτα) νά μονολογη:

- Ρέ Βασιλεύ! Τιμές είναι αυτές του μαρουλιού; 75 οβολοί; Αντε γαμήσου πια!

Απεφάσισε λοιπόν νά αρχίση τά ταξειδια. Άνοιξε κάτι ταξιδιωτικούς οδηγούς, συνεβουλευθη μιαν αδελφή κοσμογυρισμένη καί λαοπαρμενη, ρώτηξε καί κάτι καφετζουδες (κι ας μήν υφίστατο καφες τότε) καί έν τελει, επέλεξε νά πάη πρός Ελλάδα.

Ετοίμασε τά 102 κυβικών μέτρων συμπράγκαλα καί χωρίς νά χαιρετήση τό υπουργικόν συμβουλίον, τήν έκανε.

Άφησε τό Βυζάντιον, τήν Ανδριανούπολη, έπιασε τήν Εγνατία. Στήν Κομοτηνή έκανε πατητές σέ κάτι ’σικλούδες φοιτήτριες, στήν Κεραμωτή στάση γιά μιά καβουροσαλατα, στάς Σερρας προσκύνησε σέ ένα ναΰδριον μπογάτσας, στήν Θεσσαλονίκη γέμισε τό δισάκι του ματαιοδοξία καί κατήλθε τήν εθνικήν οδόν (τήν οποιαν πουθενά δέν είδε μιας καί τά έθνη είναι τεχνητή επινόηση επιστημόνων/επιστημών όπως χαρακτηριστικά είπε κάποιος γεροντομαλακας, εσχατογερος) τότε αυτοκρατορική. Δέν τό παραδεχόταν αλλά ήθελε νά σταθή στάς Αθήνας αίτινες ναί μέν είχαν χάσει αρκετά άπό τήν Καλημέρα Ζωή του παρελθόντος, αλλά όπως καί νά’ναι έβγαλαν καί έναν Ζάχο Χατζηφωτιου...

Έφθασε ολίγον έξω άπό τήν τέως Κοδρουπολη, καί επέσπευσε τό βήμα. Στά φανάρια τής Κηφισιάς σταμάτησε γιά κατούρημα καί μιά ξεπέτα σέ γνωστό ξενοδοχείον τής περιοχής· ήτο ιδιαιτέρως επώδυνος τόσος καιρός αποχής. Και πήρε πάλι νά κατεβαίνη, νά κατεβαίνη, νά κατεβαίνη. Μήν τά πολυλογούμε, εφθασε στάς Αθηνας, τόν φιλοξένησε ο Πέτρος Κωστόπουλος τής εποχής, στό στήν Ζέα κότερό του τό οποίον δέν έπλεε σέ αλιμούσιο νερό αλλά σέ μιά νιόφερτη λευκή ουσία μέ χημικόν τύπον C₁₇H₂₁NO₄.

Μέ έντονη ευφορία καί ηυξυμένη πνευματική δραστηριότητα ένεκα μιάς βραδυνής «βουτιάς», άρχισε ο Δατοστόργιος κάποιες συναντήσεις, διαβουλευσεις, επαφές, τήν επομένην… Δέν απεκάλυπτε πουθενά τους σκοπούς του, παρά μόνον ανέφερε ότι ο σκοπός της περιοδείας του ήταν η συγκέντρωσης χρημάτων γιά τήν διάσωση τού ρυγχοντικού. Ο ρυγχοντικός ίσον ένα είδος τρωκτικού μέ προτίμηση στήν ανάγνωση αριστερών εφημερίδων. Δέν τό γνωρίζουμε σήμερον, όχι διότι τελικώς δέν διεσωθη αλλά διότι τό ζωάκι αυτό, δέν υπήρξε ποτέ. Ητο μιά δολία επινόησης του Δατοστόργιου γιά βαρυστομαχιαστικη ρεμούλα.

Μεγάλη κουφάλα λοιπόν ο Δατοστόργιος, ο Ανδρεας Παπανδρέου μπροστά του (θά) έμοιαζε μέ τόν Ηλιόπουλο στό «Φωνάζει ο κλέφτης»… Όμως, ακόμη καί έν μέσω πλιάτσικου, είχε ανησυχίες… Ουκ επ’αρτω μόνον ζησεται αυτοκράτωρ! Τον βασάνιζε καί η υστεροφημία του όπως προείπαμε…

Είχε όμως καιρό γιά κάτι τέτοια. Πρός τό παρόν, ήθελε νά γνωρίση τήν πόλη πού έβγαλε έναν Περικλέα, έναν Αλαβανο, έναν Ψινακη… Βγήκε σεργιάνι στό αστυ.

Ανέβηκε τό Δημοσιον Σήμα, πέρασε τό Διπυλο καί συνέχισε στήν οδό Παναθηναιων. Στήν στοά του Αττάλου σταμάτησε, ηγόρασε 40 δράμια πασατέμπο, έκοψε δεξιά καί ντουγρού. Κόπιασε στό Πρυτανείον, πέταξε τά τσόφλια κάτω καί χασμουρήθηκε. Τεντώθηκε, χέρια ανάτασης, σήκωσε τό κεφάλι του καί πάγωσε τό βλέμμα του σέ κάτι πού (τού) έκοβε τόν ήλιο. Δέν είχε τύχει νά τον ξαναδή (όχι τόν ήλιο!), άσε πού τό όνομα τού έκανε κάτι… Η δωρική του κοψιά, τό βλοσυρόν ύφος, η σχεδόν παγωμένη θωριά του Παρθενώνος δέν ήταν καί στά πολύ αγαπημένα του αυτοκράτορος. Κίνησε μερικά βήματα βορειοδυτικά, βγαίνοντας άπό τό βεληνεκές του αετώματος του μνημείου, έφερε τον ήλιο πάνω του κι αφεθηκε σέ άνευ βλαβερών ακτινοβολιών, χαδάκι. Παρέμεινε σέ αυτήν τήν παθητικήν χαμουρευτική στάση ώρα αρκετή καί δέν πολυκατάλαβε πότε ζαλίσθηκε.

Μέ ξεκάθαρο ύφος «έχω συλλαβει γαμιστερή ιδέα» πήρε τόν δρόμο της επιστροφής πρός τό επίνειον, στο κότερο του Ευπείθου Τιβηρίδη. Συγκέντρωσε κάποιους επιτελείς, σιγουρεύτηκε ότι περίεργοι χαμουτζήδες δέν θά ήκουγαν καί ανέλυσε τό σχέδιόν του, ένα σχέδιο τό οποίον μετά άπό περίπου 7 έτη έγινε πραγματικότης.

.

.

.

Ο επισκέπτης τής συγχρόνου Αθήνας, ένας Σουηδός ή Γερμανός π.χ. τουρίστας άπό τά πρώτα μέρη πού θά επισκεφθή είναι τά σουβλατζίδικα στον χώρο πέριξ τής πλατείας Μοναστηρίου. Εκεί, μουλιάζοντας μουστάκια ή ξυρισμένα πηγούνια μέ μπύρα, θά αφεθή σέ αυτήν τήν μυρωδιά τσίκνας, τήν ίδια κι απαράλλαχτη μυρωδιά η οποία ώθησε τον Πλάτωνα νά αναθεωρήση, τροποποιήση, αναθεωρήση τά τής Πολιτείας καί νά καταλήξη στους Νόμους. Η δευτέρα του κινησις (του τουρίστα κι όχι του συγχωρεμένου Πλατωνος) είναι νά τραβηξη κατά τον ιερόν βράχον.

Θά ανέλθη μέ τό τελεφερίκ καί ξεναγοί θά του περιγράψουν το Δατοστόργιον Πεδίον, εκεί πού κάποτε υπήρξε ο Παρθενων, τά προπύλαια καί όλα τά απαρτίζοντα την αθηναϊκήν ακρόπολη. Θά του μιλήσουν γιά τό επίτευγμα του Δατοστοργίου ο οποίος χριστιανός ων, κατέκαυσε ώς άλλος Πέρσης τόν ειδωλολατρικόν Παρθενώνα καί ανήγειρε στήν θεσι του τό Πεδίον αυτό. Τό υψηλον αντιτιμον δέν θά αποτρέψη τον τουρίστα μας νά επισκεφθη έναν ιδιαίτερο χώρο, τό λεγομένον quarantinted status, τό μεγάλο χωνευτήρι τής αρχαίας, τής ειδωλολατρικής εποχής. Σέ αυτήν τήν μεγάλη δεξαμενή, ο Δατοστόργιος αφού πρώτα χάλασε παν μαρμάρινο, προχριστιανικόν μνημείον σέ οοοοοοολην τήν επικράτεια τής Ελλάδος (μέ τήν ιμπεριαλιστική έννοια Ελλάς· Ανδριανουπολη πχ, Μοναστήρι, Σμύρνη, ανατολική Ρωμυλία…) μεταφέροντάς το στήν Αθήνα επιτέλεσε τό πλήρες σκοταδιστικό του καθήκον γαμώντας κάθε δεσμό μέ τό παρελθόν σέ επιπεδον κιονος.

Κυττωντας τό άπό πάνω (ακούμε τον ξεναγό νά μας περιγραφη) βλέπουμε μιά τεραστία δεξαμενή, μέ εκατοντακις τρισεκατομμύρια κόκκους πεντελικής κυρίως μαρμαροσκονης άπό τά μνημεία όπως προαναφέραμε. Σέ θερμοκρασίες ισημερινώς θερμές η σκόνη αραιωμένη μέ νερό Λουτρακιου προσφέρεται σέ μάτια αρχαιοσκαλωμένων αλλά καί κορμιά τολμηρών νά βουτήξουν καί νά μετάσχουν τής ελληνικής παιδείας. Μέ κάθε τρόπο σήμερα, καταπολεμάται η οστρογοτθικη φύση του σκοταδιστικού Βυζαντίου τό οποίον άφησε μόνο (σέ καλλιτεχνικόν - πολιτιστικόν επίπεδον) ύμνους του Αυνάν καί κατάστρεψε κάθε τί τό αρχαιοελληνικό.

Τό λάδι είναι Κρητικό, ψιλομουργα ελαιόλαδο γιά νά είμαστε ειλικρινείς, αυτό πού στάζουν στο καντήλι κάποιοι βλογερς στο εικόνισμα του Αγίου Δατοστεργιου. Λόγω αυτής τής στον ιερό βράχο δεξαμενής, της εκεί φύλαξης όλων των αρχαίων δεδομένων (έστω καί στα εξ ων συνετεθησαν) ο άγιος αυτός, είναι προστάτης όλων των Δαταστόρατζης, όλων των data storages δηλαδής. (η συνάφεια μέ τό όνομα του αγίου προφανής).

Οι προσευχές τη φωτίσει του καντηλιού πού λέμε, έχουν ένα κάποιο περίεργο περιεχόμενο… Καί επειδή δέν μπορούμε τά χείλη νά διαβάσουμε κατά τήν εκφορά αυτών, διαβάζουμε τά βλογς… Εντρυφώντας σέ κάποια βλογς, θά δούμε πάρα πολύ εύκολα, μιά αχαλινώτου προσπάθεια τών ιδιοκτητών τους νά γράψουν ιστορία. Μέ τήν δική των εκδοχή βεβαίως η οποία μπορεί νά είναι ότι η γη γυρίζει σέ έναν κουβά – γύρο του θανάτου μέ μοτοσικλετιστή τον ληστή μέ τίς γλαδιόλες… Προσεύχονται, ζητούν τήν μεσιτεία του αγίου Δατοστόργιου ώστε νά μήν χαθούν ποτέ τά data storages του βλογερ…Ελπίζουν σέ μιά νυν καί αεί αειθαλή ύπαρξη αυτών, ώστε ακόμη καί μετά άπό 13.427 έτη όταν θά έχουν μεσολαβήσει καμπόσοι κατακλυσμοί, υπερθερμάνσεις τής γής, τά e-γραπτά τους θά παραμένουν αφάγωτοι βράχοι σέ ντεκαφεινέ θαλασσινά ύδατα.

Καί ο άνθρωπος τού μελλοντικού τότε, θά βασισθή σέ κάποια σημερινά πονήματα, ο ιστοριογράφος θά καταλήξη σέ κάποια συμπεράσματα (πλήν αυτών πού ωθούν τήν γενεσιουργό αιτία πού διαστέλλει τήν φλέβα τού πέους δυόμιση εκατοστά τού δευτερολέπτου πρό τής εκσπερματώσεως.) όπως γιά τό ότι δυο πόδια κακό, τέσσερα πόδια καλό.

Οι ελπίδες τών βλόγγερς ότι η ιστορία θα γραφή βάσει τών ιδίων τους.

Ιδέα γιά επόμενο ποστ:

Τί άποψη θά σχηματίσει γιά τήν κουλτούρα τού 2006 μ.Χ (συμβατική χρονολόγησις) κάποιος τού 15.479 βλέποντας ένα ποστ τού xxxxxxxx ή τής yyyyyyyyyy ?

Υψηλόν βαρομετρικόν. 281-30

Κάθησα κι άνοιξα μπόλικα ταγκς, μέ τό page down καλογυαλισμένο καί άρχισα νά μετρώ. Τά μαθηματικά μου είναι απαισίου αλλά συγχωρήστε με… Δέν βρήκα πουθενά αναλογία 1 πρός 3. Just for your info, συνολικώς άπό τόν Ιούνιο μέχρι καί σήμερα, η αναλογία είναι 30-281. 3 πρός 28 δηλαδή καί εντελώς δηλαδή: 1 πρός 9. Αλλά πιο εμφανίσιμα: 30 μέ 281… (ουάου! Σούπερ ντούπερ απόδοσις!)

Εκτός πιά…

… κι έάν ο Αλαβάνος επέστρεψε στό ΚΚΕ ή ο αντεξουσιαστικός χώρος επίσης περισσοάραξε… (Αλλά μήν νομίζουτε… Ακόμη κι έάν αυτοί, δώσουν όρκους αφοσίωσης αγγίζοντες τό μάγουλο τής Αλέκας, τά ποστάκια ανεβαίνουν άντε καμιά δεκαριά παραπάνω νά’ούμ’… 40 μέ 271. Καί επειδή παίζουσιν εκπτώσεις τήν περιόδον ταύτην, θά τό αφήσω στό: 60 μέ 220. Πολύ χουβαρνταλίκι λέμεεεε!)

Αφήνοντας στήν άκρη στατιστικά παιγνιδίσματα, πρέπει νά επισημανθή, νά ξεκαθαρισθή ότι άλλο πράγμα η σημειολογία πού μπορεί νά εκφράζηται μέ τό «Αντισατανάς» κι άλλο ο αντισατανισμός τόν οποίον εξέφρασε ο παρολίγον Αντιοξαποδώ, Χριστός τίς 40 ημέρες στήν έρημο μέ τόν Πειρασμό παρέα όταν έπαιζαν σκράμπλ καί γκρινιάρη.

Αλλά άς παραδεχθούμε ότι δέν είναι έτσι. Πού (=ερώτηξις) παρατηρείται τό «εξής σχιζοφρενικό» νά εκφράζω συνεχείς αντιΚΚΕ (sic) απόψεις, πού (=ερώτηξις) υφίσταται τό συμπλεγματικό, ανεξήγητο, παράλογο αντιΚΚΕ (καρακαταsic) μένος μου;

Στό πόστ π.χ. περί σκανδαλώδους επιχορηγήσεως τού 902 ;

Έάν ναί, αποδέχομαι ασυζητητί τόν χαρακτηρισμό γιά στείρα, φασιστική, κομπλεξιστική, χολερική, κίτρινη αντιΚΚΕ (άνευ sic) στάση.

Όσο γιά τόν δηλωσία Θεοδωράκη δέν καταλαβαίνω πόθεν η δυσανασχέτηση. Θεωρώ, ακόμη καί τώρα, ότι συγκριτικά μέ άλλους εγκλείστους κομμουνιστές (οι οποίοι στα διαλείμματα των βασανιστηρίων, άκουγαν τους ασφαλίτες νά τούς λέν ότι: «Αύριο κιόλας, θά δής τήν γυναίκα, τά παιδιά, τό σπίτι σου… Έάν υπογράψης…» αυτοί, όμως πιστοί στίς ιδέες των, αλύγιστοι ιδεολόγοι αρνούντο καί πέθαιναν) αξίζει λιγότερης τιμής.

Διαφωνείς ότι αυτός πού δέν λυγίζει αξίζει περισσότερης τιμής άπό κάποιον πού λυγίζει; Όλοι άνθρωποι είναι, σαφώς καί κάποιοι θά έχουν μικρότερες αντοχές αλλά αυτό δέν τούς κάνει, δέν τούς εξομοιώνει μέ κάποιους μέχρι θανάτου, αγωνιστές.

Άλλοι λυγίζουν γιά νά μήν σπάσουν κι άλλοι σπάνε γιά νά μήν λυγίσουν. Προτιμώ τούς δευτέρους.

Αρχιδηλωσίας λοιπόν ο μικρό πουλί μικρό πουλί τριανταφυλλί, μέ όσες υπογραμμίσεις γουστάρεις, όσα υποτιμητικά στολίδια παίρνει, άλλον έναν (ή καί περισσοτέρους) τόνο αρνητικής αύρας. Μιά αύρα όμως, λίαν εποικοδομητική, η οποία σέ έκανε νά πυθιμαντέψης πόσο χαλύβδινος, ατρόμητος, ασταμάτητος, Ιντιάνα Τζόουνς, Μάρκο Πόλο, Ελ Σιντ, αγωνιστής είμαι, μη παιάνων χαμπέρι άπό κανένα χολιγουντιανό βασανιστήριο. (aka Ράμπος)

Ειλικρινά βαριέμαι νά κάθωμαι πάλι νά γράφω γιά τό μνημόνιο καί νά λέω τίς ίδιες παρόλες περί συγκεκριμένης, καθορισμένης, συντεταγμένης αναφοράς στά εγκλήματα τών κομμουνιστικών καθεστώτων καί ότι δέν πρόκειται γιά καταδίκη τής σπιρτάδας καί ευφυΐας τού Ενγκελς π.χ. ή τού Τ.Μόρ οι οποίοι ορμωμένοι άπό άς πούμε ευγενή κίνητρα, θέλησαν νά ελαττώσουν, νά εξαφανίσουν τήν εκμετάλλευση άπό άνθρωπο σέ άνθρωπο. (Στό μέτρο πού μπορούσαν).

Ουδείς καταδικάζει τά ανωτέρω (τά εντός μνημονίου δηλαδή). Αυτός πού κάνει ότι δέν τό διακρίνει, τό πράττει επειδή παρατηρεί ότι ο κόσμος σιγά σιγά αρχίζει καί θέτει εκτός συρμού, τό αρμάνι κοστούμι πού τόσο καιρό εξωραϊστικώς καί μέ μπόλικα ρέλια, αφήνεται άπό τήν αβάν γκαρντ τών δυτικών κοινωνιών, στό σώμα τών καθεστώτων εκείνων.

Ομοίως. Η παράθεση προσωπικοτήτων τής αριστεράς γιά νά μας πείση – έμμεσα – γιά τό άδικον πού μνημονίου θυμίζει τό ράβδος έν γωνία, άρα βροχάει. Εκτός κι έάν μπορέσωμε νά βρούμε τήν τομή η οποία φέρνει κοντά (πολύ κοντά θά έλεγα, μά παρεξηγιάρικα κοντά! Κάτι σάν τό ίμπαλς!) τό «Σώπα, τά χεριά στήν δουλειά, τρανεύουν κι αυγαταίνουν καί μήν ξεχνάς πού ολονυχτίς, βοηθάν κι οι αποθαμένοι» μέ τό «Πυροβολήστε , εκτελέστε χωρίς νά ρωτήσετε κανέναν. Ξεπεράστε τά εμπόδια της γραφειοκρατείας καί μήν κυριεύεστε άπό βλακώδη συναισθήματα» πού έλεγε μιά ψυχή… Θέλω νά πω ότι ο συγγραφικός οίστρος του Βάρναλη καί τής Σωτηρίου, ή του Τσίρκα (ήταν ορθόδοξος του ΚΚΕ; Δέν ξέρω...) τά γαμάτα λιανοτράγουδα του Ρίτσου καί τόσων άλλων στρατευμένων πνευματικών ανθρώπων δέν μπορεί νά δίδουν συγχωροχάρτι σέ κάποια ανώμαλα ατομάκια – ηγέτες χωρών/υπηρεσιών/μηχανισμών… (τά ονόματα τους είναι γνωστά)

(Φαίνεται τελικά, ότι όλα μου τά «ψιτ, φίλε» δέν πιασαν τόπο…)

ΥΓ: Αααα… Μήν τό ξεχάσω… Στήν Έκθεση είχα γράψει 12 στις πανελλήνιες… Βαστά… Τζίφος… Νομίζω 99 δηλαδή… Στα 160.

Συμπλήρωσις.

Ήθελα πολύ νά αφιερώσω μιά αράδα στήν κουκουρούκου φάση του πατριωτικότατου πράγματι ΚΚΕ καί τής ελληναράδικης ηγεσίας του η οποία πέρα άπό τό νά λένε ότι τό μνημόνιο θά φέρει στήν επιφάνεια κλώνο του Χίτλερ (αυτή η μόλις μαλακία είναι πιο σοβαρή άπό αυτά πού εκστομίζουν οι ενίοτε σωβινιστές τού έν λόγω overdose πατριωτικού κόμματος) δέν έχουν πει τίποτε επί της ουσίας. Για τά θύματα πού μνημονεύονται.

Μήπως ρε αδερφέ υπήρχε καί τότες γρίπη τών πουλερικώνε οπότε κακώς κατηγορούμε τους ψυχανώμαλους ηγέτες τών εμπλεκομένων κομμουνιστικών ηγεσιών;

(Ή όντως έχει αναφερθή σέ τούτο, τό (πατριωτικότατο καί ελληναράδικο) ΚΚΕ καί λέω ρουφεσμπά; Θά τό τσεκάρω καί θά … μού πώ!)

Όχι καί τίποτε, αλλά θέλω νά αυξήσω καί τήν αναλογία τών αντιΚΚΕ ποστακίων σέ 2/3!

Εγώ θά είμαι εδώ...

Αγαπημένε μου πικατσού…

Είναι τουλάχιστον τέσσερα* έτη άπό τότενες πού άλλοι ήρωες (τών οποίων τά ονόματα δέν θέλω καν νά αναφέρω) πήραν τήν θέση σου στις καρδιές τώ παιδιώνε, στέλνοντάς σέ στά αποδυτήρια δίνοντάς σου ύφος αντικαταστούμενου στό πρώτο εικοσάλεπτο…

Εγώ όμως δέν σέ ξεχνώ. Σού στέλνω αστρική αγάπη. Είς τό επανιδείν.

Πίκα πίκα πίκα πικαπικαπικαπίκα τσπούυυυυυυυυυ!

* Ναί; Χμ; Έ; Έντάξει ε;

Ά ρέ Μάρω!

Καί ναί καί όχι καί δέν ξέρω καί ίσως καί μπορεί...

Τί σκάλωμα κι αυτό μέ τά κόμμεντς νά’ούμ’!

Άνοιξέ τα, κλείσ’τα, βάλε μοντερέητ (κάτι τέτοιο)...

Η Βιρτζίνια Γούλφ λέει κάπου, ότι τό χειρότερο πράγμα στό νά είσαι βλόγερ είναι νά εξαρτάσαι υπερβολικά από τούς επαίνους.

(Μπορεί αντί βλόγερ νά είχε χρησιμοποιήσει τήν λέξιν «συγγραφεύς», δέν παίρνω όρκο όμως...)

Βαριέμαι (Παρασκευή γάρ) νά γράφω καί αναλύω περισσότερα. Μού αρκούν όλα τά παραπάνω γιά νά σχηματίζω (όταν θά τό βλέπω) στό μυαλό μου διάφορα πού καρακατανταλγκαδιάζουν διαφόρους.

Μεταξύ babylino καί bebelac

Πρέπει νά ήμην σέ μιά κρίσιμη ηλικία. (Νηπιακήν). Δέν ξέρω πώς μου είχε καθήσει αλλά είχα χωρίσει τούς αριθμούς σέ γένη. Αγοράκια καί κοριτσάκια.

Αγοράκια:

0, 1 , 5, 7 , 8

Κοριτσάκια:

2, 3, 4, 6, 9

Πέρα από αυτήν τήν ταξινόμηση, βλέποντάς τα, μού έβγαινε καί μιά φάση ηλικιακής τοποθέτησης.

0 Νέο παιδί. Έφηβος.
1 Μικρό παιδί. Πρό εφηβείας.
5 Λίγο μετά από τήν εφηβεία.
7 Παλικαράκι.
8 Άνδρας στήν πλήρη ωριμότητα. Σχεδόν αψεγάδιαστος.

2 Κοριτσάκι ασχημάτιστο.
3 Housewife μέ μεγάλα παιδιά όμως, άνω τών 45.
4 Κοπέλα νεαρά, όμορφη πέριξ τών 20.
6 Κλασσική νοικοκυρά ηλικίας 30-40.
9 Κλιμακτηρίω κυρία.



- Αγαπούλη; Παίζει τίποτε καί σέ αραβικό σύστημα;
- Ρέ άντε γαμήσου. Θά ήθελα απλώς νά ενημερώσω ότι φύλο έχω απονείμει καί στό αλφάβητο. Αλλά από 10 σέ 24 χαρακτήρες είναι κάτι out of fridaywuestion…

Έλα τώρα, καλέ!

Η ιδέα αυτή, κέντρισε τά μηλίγγιά σου , ξέρεις γιατί; Επειδή είδες εκείνη τήν φώτο κουτό! Η οποία φώτο, μιμήθηκε μιά άλλη δική σου, θερινή... Θυμάσαι; Θυμάσαι! Είναι (κλάιν) μυστικά σημάδια, γνωστά μόνο σέ δύο.... Δέν είναι καί πολύ μυστικιστικό τό «δύο» αλλά σίγουρα κρύβει κάτι. Φανερό είναι τό θέλω θέλω θέλω τού κόσμου αυτές τίς ημέρες πού σφίγγεται-σφιγγόμασταν γιά τό χιόνι. Νομίζοντες ότι η Πίνδος είναι εδώ πάνω μας καί όχι τό Αιγάλεω ή ο Υμηττός, σηκώσαμε τούς υαλοκαθαριστήρες γιά νά μήν παγώσουν υπό τών απείρων κυβικών χίονος τής οπουνάναι στά παπρίζια... Κι όταν τά πρωινά κατηυθυνόμην στό τουτού, βλέπων τούς άλλους νά είναι όρθιοι, φέροντες στύσι 14χρονου, τό γέλιο, η ανάσα αυτού, έβγαζε νέφη τεράστια σάν νά ετοιμάζουν καινούριες χιονοπτώσεις, ελπιδοφόρες όμως χιονοπτώσεις...

Γι’αυτό καί ντύσου, κουμπώσου, κάτσε καί σκέψου...

Υπολόγισε δηλαδή...

18 ημέρες παρμένες από μιά, άς πούμε, βασική εκπαίδευση.

5 εβδομάδες επίλοιπον βασικής εκπαιδεύσεως.

Κάτι επιφυλακές λόγω καιομένου Ταϋγέτου, κάτι χωσίματα από διάφορα ατομάκια, κάτι ιδιαίτερα ερεθίσματα πού ταλαιπωρούσαν κάποιες “αντιστάσεις”.

Πρόσθεσον 8 εβδομάδες ειδικής, κι άλλες 5 βαθμοθηρίας/βαθμοφορίας....

Μάζεψ’τα όλα αυτά, ρίξ’τα σέ ένα κόσκινο φίρμας Μάτα Χάρι καί Τερέζα Ορλόφσκι καί γέμωσε τό ρεζερβουάρ. Άνοιξε τό παράθυρο κι απόλαυσε τήν διαδρομή μέχρι ν’ανέβης. Νά διαβής τό αυλάκι, νά επιστρέψης πατρίδα.

Στά αξιοσημείωτα τού απογεύματος τό ότι τό μπάνιο θά λάβη χώρα σέ μπανιέρα, η κολώνια θά είναι από μπουκαλάκι 100 ml καί τά τσιγάρα ΔΕΝ θά σβήνωνται στήν μέση…

Τό βράδυ θά έχη έδρα κάπου στήν Ζέα. Μέ υγρασία ατμοσφαίρας ανύπαρκτη, αλλά πολλή ενδοσωματική. Κάποιοι καφέδες, κουβέντες, ματιές, τσεκαρίσματα.

Τέλος πάντων. Μήν τά πολυλογώ. Άθροισε τίς σαρκικές ορέξεις πού νοιώθει κάποιος μπόλικες ημέρες (εβδομάδες, ίσως καί μήνες) κλεισμένος κάπου μακρυά από συνήθειες διόλου απωθητικές. Στάσου μπροστά , ώς γνήσιος ματάκιας, στήν στιγμή τής «αγχώλυσης», τήν στιγμή πού ακούγεται τό «αλληλούια», όταν τό «μπιραλάχ» σουβλίζεται από πολλά γούφερ.

Αυτή η καύλα, τήν στιγμή τού χορτασμού της δέν μπορώ νά ξεχάσω. Είναι ένας κάποιος σελιδοδείκτης σέ διαφορά δικά μου πού μοιάζουν μέ καμπανάκια ορίων, ένα σημείο καμπής, αναφοράς, τό Γκρίνουιτς τό οποίο όμως ΔΕΝ συγκρίνεται μέ τήν στιγμή τών 3 λεπτών κι 8 δευτερολέπτων τού warning shots. (Εκεί πού «γυρίζει» κάπως...)

Όταν έρχεται αυτή η στιγμή καί τό ακούω (στό τουτού, σέ κάποιο καφέ, στό σπίτι, στήν δουλειά) πάντα τό παράγγελμα πού δίδω στούς γύρω είναι σκάστε!

Οι απαντήσεις όλες, δέν είναι καί τόσο μέ ευπείθιαν ζωγραφισμένες.

Δηλαδής, τό πιο ευγενές πού είχα ακούσει κάποτες, ήταν ένα : «Ρέ άντε ντρόπ ντέντ ρέ μπαγλαμά πού θά μέ πής σκάσε!»

Γι’αυτό καί ναφθαλίζω τό μαγκιώρικο υφάκι (καί νόμιζα ότι μού πάγαινε ρέ γαμώτη) καί προσπαθώ νά αυτοσυγκεντρώνωμαι εκείνες τίς στιγμές τών 299 δευτερόλεπτων διαρκείας του.

Προσπαθώ.

Σέ σένα!

Κι αναπόφευκτα βλέποντας ή έχοντας κατά νού αυτήν τήν εικόνα μέ τό χιόνι νά καλύπτη τά πάντα....

Μού έρχεται μιά αναγούλα διότι δέν νομίζω νά υπάρχη πιό σιχαμένη εικόνα από τό χιόνι στούς κάδους απορριμάτων, είτε ανοικτούς είτε όχι. Στίς σακούλες...

Η ανεξήγητη ησυχία πού επικρατεί όταν χιονίζει είναι απλά ανεξήγητη. Κάποιος μέ περίεργα γούστα κατεβάζει έναν διακόπτη καί γίνεται εφικτή η ακρόαση μιάς νιφάδας όταν ξεγλυστρά στόν αέρα.

Έν μέσω τής ησυχίας αυτής, δέν είναι απίθανο νά μέ ακούσετε νά στριγγλίζω. Είναι πολύ δύσκολο νά τιθασεύης, περιορίζης, χαλιναγωγής κάτι πού χτυπιέται νά «βγή». Τί νά κάνω όμως πού μέ πιάνουν εμετικές τάσεις , όταν βλέπω πόσο εύκολα μειοδοτούμε τό μέσα μας, τήν προσωπικότητά μας, τίς αρχές μας;

Αλλά τελικά...; Χμ.... Δέν γαμιέσαι ρέ Βαγγέλη; Απόλαυσε τήν θέα ρέ....

Mακριά, σέ ένα χιονισμένο τοπίο, μέ απίστευτη παγωνιά.

Οι ημέρες πού κάθεται φάση καί κάνω μπάνιο (γενική όμως, όχι τίποτε χαζά μπούς, ντούς πώς τα λένε όλα αυτά τά χαζαμερικάνικα) είναι λίγο περίεργες.

Γιά κάποιον λόγο πού μπορεί πολύ εύκολα νά βρεθή σέ μία εγκύκλιο τής Δημοκρατίας λίγο πρίν άπό τήν κατάλυσή της άπό τόν μοχθηρό Ντάρθ Βέηντερ καί τά ρουφιανάκια του, τό μπάνιο πού λέγαμε δέν μπορεί νά γίνη παρά μόνον Τετάρτες, τέσσερις εβδομάδες μετά άπό τήν είσοδο τής εαρινής ισημερίας, πρίν – απαραιτήτως – άπό τό Πάσχα τών καθολικών καί σέ, αποκλειστικώς, μονό* έτος.

Δέν χωράει λοιπόν καθόλου φαντασία γιά τό τί γίνεται όταν πχ έρχεται ένας Απρίλιος του 2005…

Καί επειδή ο Απρίλιος τού 05 έχει γίνει πλέον υπερσυντέλικος, μπορεί πολύ εύκολα νά εδωμεταφερθή τό τοτινογεγονός.

Ο θόρυβος ανακουφίσεως τού σιφωνίου (δεχθέν τήν τελευταία ξεβγαλματιά μου) έμοιασε μέ τούς άπό τόν Λυκαβηττό κανονιοβολισμούς όταν γεννώνται πρίγκηπες. Ήταν η καρώ σημαία τής όλης τελετής (=μπάνιο). Εκτός άπό τήν πιστοποίηση τής λήξεως, τήν χρησιμοποίησα καί ώς πετσέτα. Άνοιξα τήν πόρτα τού λουτρού καί είδα εκατέρωθεν τού διαδρόμου κόσμο. Κόσμο πολύ. Ο προβληματισμός μου γιά τό πού χώρεσαν όλοι αυτοί, έδωσε τήν θέση του σέ έναν άλλον σοβαρότερο: «Έφθασε τό νεραντζάκι ή μήπως χρειάστηκε νά επιστρατεύσωμε καί περγαμόντο;» Ειδών τά σορόπια πέριξ τών χειλέων όλου τού λαού, καθησυχάσθην. Προχώρησα μεγαλοπρεπώς, ισιώνοντας πετσέτα στήν μέση καί άφησα ένα καλιγούλειο χαίρε σέ όλους διά τών ρανίδων αίτινες έπιπταν στό μωσαϊκόν. Η Κοραθόν, φιλιππινέζα οικιακιά βοηθός μου, μέ μιά μάπα έπ’ώμου, έκανε ένα παρά πόδα καί χαμογελώντας έσγουψε νά καθαρίση τίς πατώματος σταγόνες, ανακοινώνοντας διά τού τού τρόπου τούτου τώ κόσμω – εμμέσως – ότι πασσάτο λά φιέστα. Οι υπήκοοι κίνησαν νά φύγουν αφήνοντάς με νά μπώ στό δωμάτιόν μου.

Η πόρτα άνοιξε καί μετά άπό 2 βηματάκια μου, ένα μπουγέλο άπό ροδοπέταλα, χρώματος όμοιου μέ αυτό τών θηλών τής μεντορίνας μου, μέ κατεκλύσεν. Ήταν σίγουρα τό ζήτημα, τό χάπενινγκ, τό θέμα τής δεκαετίας, τό μπάνιο μου! Έπιασα πεταλάκι, τό έφερα στήν ρίνα μου. Η μυρωδιά του μέ κατεδίωξε, η αφή του επίσης. Τό κατέβασα 1,5 εκατοστό χαμηλώτερον, τό κούμπωσα στήν μάτιση τών (κλειστών) χειλέων μου καί νοιώθοντας τό νά διαστέλλεται κατάλαβα ότι ήταν ο Γκανταλφ όστις (καί πάλι) είχε βάλει τό χεράκι του. Αυτό τό μαγικό, έφερνε τόσο κοντά μου κάτι λίαν αγαπητόν· καίτοι η μεντορίνα μου έλειπε σέ εθελοντική εργασία στήν Wonsan τής βορείου Κορέας καί είχα καιρό πολύ νά τσεκάρω τίς αντιδράσεις καί μεταβολές κάποιων στρογγυλών καί μυτερών σημείων τού σώματός της .

Αφήσας τήν εξιταριστικήν φάσιν ταύτην, μιά αρμαθιά ροδοπέταλων έπιασα καί τήν έριξα στό κρεββάτι. Σήκωσα τό δεξί μου χέρι ψηλά, καί πολύ οριεντάλ σιγανά άρχισα νά τό κατεβάζω. Στο ύψος τού μετώπου κροτάλισα δείκτη καί μέσο, τσακιριστί κεφίω καί ακολούθως κατέβαζα. Η χείρ εστάθη ακίνητος επί τού κόμπου τής πετσέτας. Τά ηχεία ενός Σάνυο, τελειωμένου ραδιόφωνου πρόσταξαν:

- Παρουσιάστεεεεε! Αρμ!

Φλούπ, η χείρ έλυσε ώς άλλος Αλέξανδρος τόν κόμπο (όστις δέν ήταν καί γάμησε τά δύσκολος εδώ πού τά λέμε) καί η πετσέτα έπεσε μέ τά μούτρα στα ροδοπέταλα χωρίς όμως αυτήν τήν φορά νά μαρτυρήσουν θηλερεθισμόν. Τό δωμάτιον γέμισε μέ αυτό τό στρίγκλισμα πού παρατηρείται σέ αχανή αίθουσα όταν οι παλάμες κάποιων έχουν βγάλει κάλους άπό τό παλαμοκρότημα. Περιφρόνησα τόν χειροκροτούντα τά άρτι εμφανισθέντα μήζουρμεντς μου, όχλο καί προχώρησα μέ τό βάδισμα τής χήνας. Γύρισα δεξιά πρός τόν τοίχον, στό πορτραίτο τού Λένιν, χαιρέτησα στρατιωτικώς δεικνύων τούς αδένας μου καί ώς άλλος Ιωάννης Μελισσανίδης τή μουσική υποκρούσει ήχων Μάρκου Βαμβακάρη (χρόνια μες τήν Τρούμπα μαγκίτης κι αλανιάρηηηηης) έπεσα μέ τόν κώλο στό κρεβάτι μου.

Φλααααααπ!

Κάθισα έτσι, ανάσκελα καί προσπάθησα νά κρατήσω τό σώμα μου οριζοντίως ευθυτενές. Κάθισα και πήρα νά παρατηρώ. Τόν θώρακα μου, τό στήθος μου, τήν (γραμμωτή) κοιλιά μου. Τό τριχωτόν τού χώρου τούτου δέν ήταν καί τόσο αμαζόνειον ώστε νά κρύβη κάποιες καστανές ελιές τόσο όμορφες όσο καί τά μάτια της μεντορίνας μου (τί κρίμα πού δέν μπορώ νά ανεβάσω φώτο τους. Των ματιών της, όχι τών ελιών μου). Έστειλα τό χέρι στήν λεκάνη μου, μέ τόν δείκτη διέτρεξα μιά μπαγιάτικη ουλή άπό μιά εγχείρηση λοβοτομής. (Δέν λαθεύω. Δεδομένου ότι ανέκαθεν σκεπτόμην μέ τό κάτω κεφάλι, τί πιο λογικόν η λοβοτομή νά είναι εκεί…). Έκανα μιά παράκαμψη άπό τήν φάμπρικα τών γενετησίων ορμεφύτων μου (τών ομαλών, συγκροτημενων, λογικών σάν τήν κίνηση τής Κηφισίας σέ φόντο βροχερών πρωινών Δευτέρας, σάν διάλογο κωφών, σάν προσπάθεια εκμάθησης τριγωνομετρίας σέ ένα χρυσόψαρο) καί έφθασα μέχρι τό γόνατο.

Παρετήρησα τά πόδια μου. Τά δάκτυλα αυτών. Ήταν λίγο δύσκολο νά αφήσω τίς ματιές άπό εκεί, τό ροδαλό χρώμα, μου έκανε εντελώς κάπως, έάν έβλεπα αντί πόδια νά έχω λέπια κι ουρά σάν τήν Γοργόνα (- Ζη ο βασιλεύς Αλέξανδρος; - Ζη! Καί λύνει κόμπους βαρβάτους ρέ βλαλάκα! Όχι σάν εσένα!) θά μοή ήταν λιγότερο παράξενο…

Καί τότε, αφού συμφιλιώθηκα μέ τό καθαρό κι αναψοκοκκινισμένο δέρμα μου, μέ σκέφθηκα μικρότερο. Μικρό μάλλον. Τότε πού μετρούσα τό μπόι μου κάθε βδομάδα, πασχίζοντας νά ψηλώσω. Όταν κυττούσα τό άτριχο σώμα μου (καί τό επίσης έτσι πρόσωπο μου) βιαζόμην νά ανδρομοιάσω. Μιλώντας στόν εαυτό μου (πρόβλημα σημαντικό αυτά τά παραμιλητά) αποζητούσα μπάσες χροιές.

Τράβηξα τό σεντόνι καί κάλυψα τήν γύμνια μου.

Ήρθε μιά θύμηση, μιά σκέψη καί εικόνα.

Νά ξαναγύριζα στήν Διογένους.

Νά ξανάρχιζα (από) εκεί. Ούτε Ευριπίδου, ούτε Σικελιανού, ούτε Παπαδιαμάντη.

Νά μήν δούλευα, νά μήν είχα αρχίσει ποτέ τήν δουλειά. Νά μήν είχα πάει στρατό. Ούτε στήν σχολή. Νά μήν είχα ποτέ εμπεδώσει τήν πυκνότητα τών χυμών τού σώματος, απολαμβάνοντας καί ικανοποιώντας τίς απαιτήσεις της βρώμικης σάρκας. Να μήν είχα νοιώσει ποτέ τήν κιτρινίλα της ζήλειας, ούτε νά αφηνόμουν σέ παρασέρνουσες αγκαλιές. Νά μήν είχα παίξει ποτέ μέ άλλα παιδιά τά απογεύματα στούς, τότε, άδειους δρόμους. Νά μήν είχα πάει σχολείο. Τά μόνα ευχάριστα βιβλία νά ήσαν τά μέ εικόνες. Οι εφημερίδες (πλην των φωτογραφιών τους) νά είχαν μόνη χρησιμότητα τό προσάναμμα σέ κυριακάτικες ετοιμασίες κρεατοφαγίας.

Νά ήμουν τώρα ένα δίχρονο παιδί, στήν Διογένους, στον Κορυδαλλό.


* Εντάξει, Π.;

Έκτακτον δελτίον θυέλλης.

Όχι ότι κρυώνουμε τρελλαμένα, αλλά νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά πού παρατηρήθηκε/παρατηρείται... έξαγώγιμον προϊόν έκ Σιβηρίας.

Συνήθως αυτή η φέημους τρόπικαλ τοποθεσία, "εισαγωγές" έκανε ...

(Ξεκόλλα πιά! Γιά τόν καιρό ξεκίνησες καί πάλι στό μνημόνιο θά καταλήξης;)

Κάτι άπίστευτα άγαπημένο…

Άν θά κλείσουν τούς τεκέδες, Πειραιά – Κρεμμυδαρού,

τότε πιά θά κουβαλάω στήν σπηλιά τήν κουρελού…

Σ’άλλους παραλλήλους θά’χης μπεί.

Κάπου έκανες λόγο γιά βλογοκεντρισμόν. Προφανώς, δέν σού περισσεύει χρόνος γιά κάτι άλλο… Γι’αυτό λοιπόν, βρωμιάρη καί άνανδρε, διαμέσου τού τουτουνού (μπάς καί μ’ακούσεις), θά στό πώ:

«ΘΕΛΩ ΠΛΥΣΙΜΟΝ ΡΕ!»*

Τό αυτοκινητάκι σου!

* Έχω καταντήσει νά τάζω καραμελίτσες ΙΟΝ, δρακουλίνια, φοφυκο, πακοτίνια καί καμιά λάιτ τσοντίτσα στά παιδιά τής γειτονιάς γιά νά σχηματίσουν αυτήν τήν πρόταση στόν κονιορτό/μπίχλα/χώμα/σαχαρόσκονη πάνω στίς λαμαρίνες μου. Ουδέν όμως δέχεται· ο φόβος τετάνου, μού είπε ο Νικολάκης είναι υψηλός. Αλλά τό πράγμα έχει καταντήσει αηδία ρέ! Στό πίσω παρμπρίζι άπό τό πολύ χώμα, έχει πεταχτεί ένα αγριόχορτο! Μήπως νά του έριχνες λίγη κοπριά καί λίπασμα; (Καί γιατί δέν φυτεύεις έναν βασιλικόν εκεί;)

[Σέ παλιές καλές (καί καθαρές) εποχές.]

Τί έγινε εκείνο τό τραίνο πού έβλεπε τά άλλα τραίνα νά περνούν;

Τελικά ποιός είχε δίκιο; Ο Τζώνης Αγγελάκας (τσού ρέ Λλλάκη-α) ή ο Γεώργιος Σιμενόν;

Θά προτιμήσω τόν δεύτερον.

Ο άνθρωπος πού έβλεπε τά τραίνα νά περνούν τελικώς ήταν ο κυλικιάρχης τού σταθμού Λαρίσης. Δέν προλάβαινε νά φτιάχνη φραπέδες, νά ζεσταίνη τυρόπιττες καί νά μαλώνη μέ τούς πελάτες. Διότι, έάν τό καλοσκεφθής, υπάρχει λόγος αποστολής/ανταλλαγής σμς σέ κάποιον όταν αυτός ο κάποιος/α είναι δίπλα σου, στό κρεββάτι ξαπλωμένος/η καί τό πόδι σου αφημένο ξεκουράζεται ανάμεσα σέ αυτά τά δικά του/της;

Νομίζω πως όχι· άσε πού δέν έχω κινητό γιά νά ξέρω τήν αναγκαιότητα ή όχι αποστολής σμς. Εξάλλου τά χέρια, αυτά πού θά πληκτρολογούσαν κάποιες λέξεις στό μέ 160 χαρακτήρες σμσ, είναι απασχολημένα μέ πρωινές ανατομίες τού διπλανού/ής.

Κάπως αντιστοίχως καί μέ τό άλλο. Μπορεί μέχρι προχθές νά έβλεπες μπόλικα σχόλια κάποιου, αλλά γιά πές… Υπάρχει λόγος σποράς σχολίου σέ κάποιο πόστ όταν ήδη μέσω κάποιων μέηλς υπάρχει μπλά μπλά; Όχι βέβαια. Άσε πού τό σχόλιον τρώει χρόνο άπό τά μέηλς τά οποία ωριμασθέντα οδηγούν σέ σμς, κι αυτά μέ τήν σειρά τους, εντελώς φυσικά, οδηγούν (θά οδηγήσουν, έχουν οδηγήσει) σέ αυτό πού λέγαμε παραπάνω: Στόν έλεγχο τής σωματικής ανατομίας τού άλλου/ης κάτω άπό κοινά σκεπάσματα.

ΥΓ: Η μιά (λίγο αχώνευτη πάντως) τόν έχει προμετωπίδα μέ μπόλικα καλλωπιστικά καί θερμοτάτους επιθετικούς προσδιορισμούς.

Κι η άλλη σέ κάτι ακατανόητες παρορμήσεις, χαμηλά, έκανε καί τήν δύσκολη όταν τής ζητείτο νά κόψη τό δίς εξαμαρτείν.

Λές νά γίνουμε, πάλι, έτσι;

Αύτές είναι οι αρχές μου. Άν δέν σάς άρέσουν έχω κι άλλες.

Πωπώ ένα πούροοοο!

Ο σάν συμπεπυκνωμένο γάλα ρεγκιλέ (φοβερή εκείνη η διαφήμισις μέ τήν γκόμενα πού έτρεχε ταί δρόμοι, γυμναζομένη) πηχτός καπνός άπό τό ντούρο πούρο έκρυβε ένα πρόσωπο. Δέν έβλεπα τίποτις. Οι παρατηρήσεις του όμως ήσαν ακουστερές. Πολύ.

Δέν θά καθήσω τώρα νά γράψω τίς ερωτήσεις αλλά καί τίς παρατηρήσεις του. Θά αραδιάσω όμως κάποιες απαντήσεις οι οποίες χωρίς νά τούς ζητηθούν, σχηματιστήκαν στό δωμάτιο ψηλά, σάν κυκλάκια άπό τόν καπνό πού λέμε…

(Ίσως νά ύπάρξη δυσκολία στήν κατανόηση, αλλά κατόπιν τής ταξινόμησης τών ερωταποκρίσεων, η άκρη θά βρεθή, νομίζω.)

Βουαλά:

* Εγώ όχι. Ο πατέρας μου είναι οικοδόμος. Παίζει διαπλοκή λές;

* Ούτε καλέ! Οι διαγεγραμμένοι εξάλλου τού ΚΚΕ, αντιπολίτευση έξ αριστερών κάνουν (συνήθως). Μέ κάποια προσπάθεια μπορεί νά γίνω εξώγαμο τού Πάμπλο.

* Χμ! Έχει κάποια βάση αυτό…

* Δέν ξέρω.

* Όχι.

* Ε καί; Λες νά μάς κράξουν γιά τόν «βασικό μέτοχο»;

* Στά 32 ποστάκια καίγομαι δηλαδής;

* Σέ αυτό δέν έχεις δίκιο. Η φώτο τού Λένιν μπουκαρίστηκε επ’ευκαιρία τής επετείου τού θανάτου του. Γιά νά μήν νομίζης ότι έχω νεκροφιλικές έξεις, ορίστε μιά παιδικεφηβική του μέ μιά φυσιογνωμία, πράγματι όμορφη.

* Πολύ πνευματώδες ειλικρινά. Έχεις δίκιο. Είναι επιλογή μου νά είναι κλειστά τά σχόλια. Αντίθετες απόψεις άπό τίς δικές μου, μέσω τού μόνιτορ μπορείς νά διαβάσης πολλές, τίς οποίες δέν έκανες τόν κόπο νά μετρήσης· προφανώς δέν σέ χαλάνε. Τίς πολιτικές απόψεις μου αυτές τίς εκθέτω καί σέ κάποιο φόρουμ. Εκεί σηκώνουν απαντήσεις. Έάν θέλης μπορώ νά σού δώσω τό url γιά νά δής πόσο ανελεύθερη ή όχι είναι η συμπεριφορά μου.

Έάν θέλης νά σμπρώχνης σχόλια απευθύνσου σέ κάνα φόρουμ. Αυτό εδώ τό μπλόκ είναι ένα πρόχειρο στό οποίο γράφω ό,τι μού καυλώνει. Δέν θεωρώ ότι τυχόν ύπαρξη σχολίων εδώ θά προσέθεταν κάτι στήν όλη φάση, ότι θά μέ βοηθούσαν σέ τυχόν ερμηνείες. Έάν θέλω τέτοιες, γυρίζω σέ κάποια φόρα, βλέπω καί κάνα άλλο βλόγ, όπως τό δικό σου καλή ώρα τό οποίο – στό τελευταίο πόστ σου – βρίθει επιχειρημάτων σχετικά τήν ναζιστικογενή φύση τού συντάκτη τού μνημονίου πχ. καί είμαι κυριλές. Πείθομαι ρέ παιδί μου, πώς τό λένε;;;!

Καί σέ τελευταία ανάλυση, γιά νά μήν τό κουράζουμε, επειδής έγώ δέν πρόκειται νά ξανασχοληθώ, σέ παρακαλώ νά μού στείλεις, έάν δέν σού κάνη κόπο στό vangelakas@gmail.com, ένα index μέ τά θέματα πού θέλεις/επιτρέπεις/συναινείς νά γράφω.

Καί ένα Άφτεράκι:

Ό Ό’Μπράιαν σήκωσε τό αριστερό του χέρι, μέ τήν πλάτη του γυρισμένη στόν Γουήνστοουν, μέ τά τέσσερα δάκτυλα εκτεταμένα καί τόν αντίχειρα κρυμμένο.

- Πόσα δάκτυλα είναι αυτά, Γουήνστοουν;

- Τέσσερα.

- Κι έάν τό Κόμμα πή ότι δέν είναι τέσσερα, αλλά πέντε, τότε πόσα είναι;

- Τέσσερα.

Η λέξις τέλειωσε μέ μιά κραυγή πόνου.

Εθελοτυφλείν. (Άχ! φλιφλίκο μου!)

Τελικά έάν τούς δίναμε νά λύσουν τίποτις ολοκληρώματα, νά τετραγωνίσουν τον κύκλο, νά βρούν τό στίγμα τής Ατλαντίδος, θά τούς φαινόταν πιό εύκολο…

Ακόμη καί τώρα, μέ τόσες πληροφορίες διαθέσιμες, τόσες διασαφηνίσεις, τόσα ξεκαθαρίσματα, κάποιοι εξακολουθούν νά θεωρούν ότι τό καί καλά αντικομμουνιστικό μνημόνιο, τό κατά των εγκλημάτων τών ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων μνημόνιο δηλαδή, στρέφεται κατά τής ιδεολογίας αυτής καθ’εαυτής.

Ή οι τύποι αυτοί είναι πολύ αφελείς, ή συνειδητοποίησαν ότι τελικά ουδέν κρυπτό υπό τού ηλίου.

Διότι μπορεί νά ξεγελάς λίγους γιά πολύ χρονικό διάστημα…

Πολλούς γιά λίγο….

Αλλά όλους γιά πάντα, δέν γίνεται ρέ φιλαράκι…

Τραγούδα τώρα… Όσο θές… Θά σού φέρω καί τήν Μαριάννα Τόλη γιά σεκόντο.

ΥΓ: Είναι όμως πολύ, μά πάρα πολύ λυπηρό νά παρατηρής κάποια ατομάκια, τά οποία σέ πρώτη ευκαιρία σκίζουν ρουχαλάκι επειδή παρατηρήθηκε βία κατά αλλοδαπών π.χ., νά μήν βρίσκουν όχι μιά λέξη αλλά ένα επιφώνημα συμπάθειας γιά τά θύματα τών καθεστώτων αυτών.

Προσπαθούν πάνω στόν πανικό τους νά μεταδώσουν ότι τό μνημόνιο στρέφεται κατά τού Ένγκελς π.χ. αλλά ούτε ένα υστερόγραφο η άκρατος ευαισθησία τους δέν ηύρε, δύο προτάσεις μνήμης πρός τούς νεκρούς καί διωχθέντες… Ανθρωπάκια τελείως… Φασιστάκια τελειωμένου φυράματος. Κρίμα.

.
.
.

21 Ιανουαρίου 1924 - Θάνατος Λένιν.

Λοιπόν;

Γιά πές...Τί ίδιαίτερον θά κάνουμε, τί ξεχωριστόν θά (μάς) συμβή, τί πρωτόγνωρον θά συναντήσουμε καί έχομε έναποθέσει πάσα έλπίδα σέ 48 ώρες ένός ζεύγους ήμερών τό όποίον συμβατικώς καλείται σ/κ ;

Άφιερούται είς αυτούς πού τρελλαίνονται είς τήν ίδέαν καί μόνον, τού σ/κ…

Άνακοίνωσις

Κάποια βλάβη είς τά ηλεκτρικά τού αυτοκινήτου μου έν συνδυασμώ μέ τήν εγγενή τσιγγουνιά μου μέ ώθησε νά αφήσω χαλασμένα τά φλάς στό Σίμκα.

Συνεπώς, θεσπίζω τήν:

«ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΝΕΥ ΦΛΑΣ»

Η άπόφασις αυτή επηρεάζει τάς:

Στροφάς δεξιά κι αριστερά (καθώς επίσης λοξώς δεξιά καί λοξώς άριστερά)

Άναστροφάς (δεξά καί άριστερά)

Άλλαγάς λωρίδωνε

Επανεκκίνησις άπό τήν άκρη όταν σταματώ γιά περιπτεραγορές, κατούρημα, πόζας ηλιοβασιλέματος στόν Σαρωνικό [είμαι ρομαντικός εγώ, μήν νομίζεις! Ερωτεύσιμος πολύ! Ναίιιιι…….. (<---- Βραχνάδα)]

Παρακαλούνται τυχόν ομοδρομιασμένοι τίς ώρες 08:30 – 09:30 καί 17:00 – 18:00 στάς λεωφόρους Ποσειδωνος, Κηφισού, Αθηνών, νά έχουν τόν νουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ τουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυθ!

Ά ρέ Μαρκαριάν!

Οι εμμονές τού ΚΚΕ (τό περιεχόμενο τών οποίων μπορεί ο οιοσδήποτε νά γευθή αφιερώνοντας μιάν εβδομάδα αγοράς τού Ριζοσπάστη και παρακολουθώντας τόν 902*) είναι πάντοτε εργαλείο τών εξουσιαστών ώστε νά αποπροσανατολίσουν τόν κόσμο. Δέν συμβαίνει βεβαίως πάντοτε (ίσως σπάνια...) αλλά νά, δές τώρα θείε... Είναι δυνατόν αυτές τίς ημέρες, νά μάς νοιάζει περισσότερο η φασιστική εθελοτυφλία τους νά σκυλεύουν τήν μνήμη τόσων ανθρώπων πού χαθήκαν στόν βωμό τής αταξικής κοινωνίας π.χ.;

* ίσως γι’αυτό κι ο 902 σκανδαλωδώς λαμβάνει ανεξήγητα μεγάλη, δυσανάλογα ογκώδη διαφημιστική επένδυση όπως περιεγράφη είς τό «Εύηχα γουργουρητά» τής 1ης Δεκεμβρίου τού παρόντος βλόγ.

Τσσσσς! Κοριτσσσσάκι!

Μέ μουσικό χαλί τό: «Αυτό μού έλειπε νά μού λείπης, νά σού φωνάζω μή μ’εγκαταλειπεις, αυτό μού έλειπε, τουρου τουρου τουρου ρου ρου» τού τραγουδοποιού Βαλάντη/Τριαντάφυλλου κάτι τέτοιο τελοσπάντων (ξέρετε, τώρα τήν φάση… Εμείς, οι κουλτούρα νά φύγουμε, κάνουμε ότι δέν γνωρίζομε ποιός τραγουδάει κάποιο όχι καί τόσο πρέπον μέ Αγνής Μπάλτσα δεδομένα· είναι λίαν ενδιαφέρον νά κυττάς κάποιον τέτοιον κουλτούρα νά φύγουμε, νά αποτυπώνης τήν έκφρασή του όταν «προσπαθή» νά θυμηθή ποιος τό τραγουδά.)

Ε ναί λοιπόν! Ο Τριανταφυλλος είναι! Τόν γούσταρα άπό τότενες πού έκανε ντουέτο μέ τήν Θεοδωρίδου στό «μήν γυρίσεις ξανά, η πόρτα αυτή θά είναι κλειστηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη!»

(Ψιτ! Γιά τον Τριαντάφυλλο μάς μάζεψες εδώ;)

Ώπα, συγγνώμη, έχετε δίκιο!

Λοιπόν. Ας μήν εξηγώ άπό πού τό έμαθα. Τέλος πάντων βούτηξα στά δικτυακά ύδατα τής Γουρούνας (σεξουαλικό υπονοούμενο) καί κόλλησα γιά ώρα κάμποση στό 9^ον εδάφιον της. Μήν ρωτάτε ποιο πόστ, δέν θυμάμαι ακριβώς ποιο, όμως εκεί μωρέ, ξέρετε… Κόλλησα αυτού, στάθηκα αρκετά στό διστιχάκι της (αλλά καθόλου δυστιχάκι) περί του στήθους. Προσδιόρισε τήν ποιότητα, έβαλε τό επίθετο «φυσικό» καί στάθηκα αρκετεστερα. Διότι η ανάγκη προς διευκρίνηση γιά τό έάν κάποιο στήθος είναι φυσικό, δημιουργείται όταν τό κατατάσσης στά τουλάχιστον «μεγάλα». Γκλουπ! (I’m a titman, I admit it… Serious problem. Seriousτατο)

Τό γκλουπ έγινε «Όλε!» όταν στο goes to μπήκε ένα vangelakas… Λίγες γραμμές πιό πάνω, είχαμε κάποιες υποσχέσεις γιά μαιροχρονοπούλειες εικόνες καί ώς τά ξημερώματα νά καίνε τά πατώματα/παπλώματα (καθότις ένας δασυτριχώδης αγαπούλης ωσάν εμένα ευρίσκει πεδίον δόξης λαμπρόν καί τόν κρέββατο αλλά καί τόν ενάλιον χώρον πέριξ αυτού· λέγε με πάτωμα) καί τελοσπάντων επιτέλους αναγνωρίζεται τό τάλαντόν μου ρέ γαμώτη μου… Οπότε;

Οπότε πλήν τής μεγάλης ικανοποιήσεως, τής αναγνωρίσεως ότι είμαι πολύ δαγκ… εεεε, μάγκας, υπάρχουν κι αυτές οι προοικονομίες γιά ταυρομαχίες ή κάλλιον αγελαδομαχίες αί οποίαι μέ στέλνουν στόν παράδεισο παρέα μέ μεγαλόστηθα ουρί.

Τί άλλο πρέπει νά είπω άραγε;

Μήπως νά παραθέσω τήν δισκογραφία τού Τριαντάφυλλου;

Α! Τό λινκ είναι αυτό: http://gourouna.blogspot.com/2006/01/golden-pigs-2006-h.html

Αντικομμουνιστικό μνημόνιο λέει...

Γιά χί λόγους (τί κρίμα γιά μερικά ατομάκια!) ο Χριστός δέν ονομάστηκε Αντιδιάβολος. Παραμένει Χριστός καί δέν επεκράτησε τό Αντισατανάς. Θεωρώ λοιπόν απίστευτη μαλακία τόν όρο «Αντικομμουνιστικό» Μνημόνιο. Συνεπώς κι απλώς: «Τά εγκλήματα τών ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων»

Μέ τίς υγείες σας καί ξύδι! Όξος καί όξω (ρέ)!

Στήν αρχή νόμισαν ότι (θά) κάναν τό ντεμέκ φιλελεύθερο (κλάιν μάιν, αγαπούλα!) καθήκον τους μέ τό νά μάς σμπρώξουν νά υπογράψουμε κατά τού αντικομμουνιστικού μνημονίου...

Μετά πήραν γραμμή ότι εκτίθεται ο κόκκινος φασισμός τους.

Ήταν όμως αργά... "Αργά Μίτια ακούς; Αργά!"

Καί τώρα, προσπαθούν, σφίγγονται, παίρνουν ύφος, λέγοντες ότι όσοι συνεχίζουν καί δέν στρατεύονται μέ τούς χωρίς καμιάν αμφιβολία ανθρωπιστές τού ΚΚΕ, είναι θαυμαστές τού τρίτου ράιχ... Μήν πάτε μακρυά... Θά τούς δήτε εδώ κοντά...

Ρέ φίλε, δέν πά'νά δής άν έρχωμαι; Άντε χάσου παλιανθρωπάκι!

Ευτυχώς πού δέν είσαι γυναίκα.

Έχω κάνει μαλακία… Υπάρχουν πολλά πράγματα πού ήθελα νά γράψω εδώ, αλλά ντρέπομαι τίς ματιές οικείων.

Από την άλλη όμως σκέπτομαι ότι δέν θά ήταν άσχημο νά έβγαζα πολλά ‘σώψυχα εδώ, νά τά άπλωνα σάν κυλοτάκια σέ τρίχινα μπουγαδόσκοινα, μετά νά μού άφηνα μιά ανάσα – αχ! Ανάσανα! – καί νά αρχίσω νά μοιράζω, αφειδώς, θερμολόγια, ικανοποιήσεις (αλλά καί υποσχέσεις), χαρές καί πανηγύρια γιά τούς βλογειτνιάζοντες, αυτά τά οποία προσκαλούν καί καλωσορίζουν τήν γενεσιουργό αιτία πού διαστέλλει τήν φλέβα τού πέους δυόμιση εκατοστά τού δευτερολέπτου πρό εκσπερματώσεως.

Περιμένω μέ αγωνία καινούριες, γεμάτες ηδυπάθεια «εκμυστηρεύσεις» καθώς επίσης τό «γιούπι» γιά τήν καινούρια αφοσίωση, τό καλό πού κάποτε λέγαμε ότι έπεται, τό καλό πού θά έχη έλθει δηλαδής.

Γιούπι να’ούμ’!

Οδηγίες παύλα Κατευθύνσεις

- Ξέρεις τί παρατηρώ; Λές πολλά. Είσαι πολυλογάς. Σαλιάρης... Νομίζω ότι πρέπει νά θεσπίσης έναν κανόνα. Ό,τι γράφεις, νά χωρά στό φύλλο ενός πλατάνου. Στό φύλλο μιάς λεύκας ρέ παιδί μου... Δέν είναι κι ό,τι καλλίτερο νά βλέπη ο άλλος "σεντόνια" γιά νά διαβάση...
- Χμ... Νά εκμεταλλευτώ τουλάχιστον καί τό άπό πίσω μέρος τού φύλλου; Καί τάς δυό αυτού πλευράς;
- Άντε χάσου ρέ!
- Ε ναί! Εσύ σέ λίγο θά μάς πής νά γράφουμε σέ (πεσμένη) πευκοβελόνα!

Κουνήσου....

Τείνει λές, νά κατασταθή αυτοσκοπός νά συμπληρώνω/ενημερώνω τό παρόν;

Κάπως έτσι τό βλέπω... Δέν λέω βεβαίως ότι έχω κάνει τό βλόγ αρχική σελίδα καί κάθε τί πού παρατηρώ, προσπαθώ νά τό λαξεύσω σέ διαστάσεις τέτοιες ώστε νά ταιριάζη στά «εδώ». Αλλά όπως καί νά έχη, υφίσταται ένας βλογοκεντρισμός.

Έχω μιά νύστα φοβερή. Γλυστρώ στό κάθισμα, καί σχεδόν οριζοντιοποιούμαι. Παίζω μέ τά πόδια τής απέναντί μου (έχω μέτωπο πρός αυτήν), σχηματίζω μέ τό μύτο τού παπουτσιού μου στήν σόλα της, λέξεις καί προτάσεις αισχρές, πρόστυχα διατυπούμενες. Κι όταν παρατηρώ σημεία στό σώμα της νά έχουν ανταποκριθή, σταματώ, τήν παρατώ στά κρύα τού λουτρού, μ’αφήνει αδιάφορο ο ανεπαίσθητος παλμός τών οφθαλμών της – προσκλητήριο γιά ολιγόλεπτη καυλυπάθεια. Είμαι μισογύνης.

Ψηλαφίζω τό πληκτρολόγιον. Τό κλειδοκυμβαλιάζω, μ’αρέσει ν’ακούω τούς ήχους αυτούς, μού θυμίζουν στριπτήζ ηλιόσπορου τού οποίου η βρώση είναι προτιμητέα κι από οργασμό γυναικείας διαρκείας. Σκέπτομαι τώρα ότι εάν συνδυάσω θυσία στήν Αφροδίτη ενώ θά τρώω σποράκια θά είναι γιά μένα ένα πλησίασμα στό απόλυτο. Μένει ένα ξεκαθάρισμα γιά τό πού θ’απασχολούνται τά χέρια μου καί νομίζω ότι θά τό δρομολογήσω...

Μόλις γύρισα από τόν εκτυπωτή. Όχι δέν είναι δωμάτιο όπως τό καπνιστήριο, η κουζίνα, απλώς απέχει οκτώ χαμόγελα καί τρία εξερεύνησης βλέμματα από τήν θέσι μου... Έπέστρεψα μέ τίς Α4 κρατώντας τες στό πρόσωπό μου. Φρέσκες εκτυπώσεις, ζεστές. Η θαλπωρή των μού προκάλεσε κάτι ευχάριστο, όχι μόνο επειδή οι ημέρες αυτές χαρακτηρίζονται από μονοψήφιους αριθμούς θερμοκρασίας, αλλά επειδή είχα καιρό νά αισθανθώ στό πρόσωπό μου κάτι θερμό, απαλό κι επιταχυνόμενο τούς τής καρδίας παλμούς.

Τί τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες!

χαχαχαχαχα!

Έχει φάση η φάση μέ τόν Καρατζαφέρη πού έχει κάνει τήν ΝΔ νά τρέχη πανικόβλητη γιά τόν δήμο τής Θεσ/νίκης.

Έχει φάση επίσης η υψηλή θερμοκρασία τών δακρύων τών θολοαριστερών μέ τήν όλη εξέλιξη.

Η ζεστή, λαχταριστή, κλασσική μπουγάτσα (γλυκειά ή αλμυρή δέν έχει σημασία*) καί ό,τι καλό έχει η πόλις αυτή, ταυτίζεται μέ τήν κατά καιρούς αριστερή παρουσία, ενώ ό,τι κακό διαθέτει η τέως Θέρμη, νύν Σαλόνικα*2, συμπορεύεται μέ τήν κακή δεξιά. Τήν επάρατον.

χαχαχαχαχαχα!!!!

ΥΓ: Μά γιατί χαλιέστε συντρόφια; Δέν πιστεύετε στήν αρχή τής πλειοψηφίας; Δέν εξελέγησαν οι Παπαγεωργόπουλος/Ψωμιάδης; Ο Πατακός τούς διώρισε; Εξελέγησαν νομίζω. Σάς χαλάει η διαδικασία τής ψηφοφορίας; Γιατί περιφρονείτε τήν λαϊκή ετυμηγορία; Στόν στίβο τών ιδεών σπρώξτε τά ιδανικά σας καί ο λαός άς αποφασίσει... Εκτός κι άν τίς αποφάσεις τού λαού τίς αποδέχεστε μόνον όταν δέν αντιστρατεύονται τά δικά σας ιδανικά...

Τί κάθομαι καί λέω ο μαλάκας πρωί πρωί αντί νά τρώω καμμιά μπουγάτσα ή τυρόπιττα.. Χαλάω τήν ζαχαρένια μου (ώς εκ τούτου μπουγάτσα πρέπει νά παραγγείλεις Βαγγέλαρχε!)

* Εσύ τά λές αυτά; Αίσχος!

*2 μέλλoυσα Σολούν όπως τήν ήθελαν κάποιοι Ελληναράδες κομμουνιστές πού αγωνίστηκαν σέ βουνά a long time ago...

Fuck Mondays.

Έχω αρχίσει νά ψάχνω τρόπους άκαπνης καί όσο τό δυνατόν ανέξοδης μαστούρας. Γι’αυτό καί πρέπει νά ομολογήσω ότι …

… Χρωστώ μεγάλη χάρη στό ΚΚε τό οποίο έσπευσε νά ξεκινήση εκστρατεία «ενημέρωσης» τού λαού αλά Πράβδα στήν δεκαετία του’60, κατά τού περιβοήτου μνημονίου.

Χωρίς νά κοκκινήση (λίγο αδόκιμο βεβαίως νά χρησιμοποιήται τέτοιο χρώμα πρός κατάδειξη «ασυνεπείας»), χωρίς νά πέσουν οι τοίχοι, χωρίς κάποια φωνούλα μέσα της νά τής αποτρέψη τέτοια θηριώδη βλαλακία, η γ.γ. τού πατριωτικότατου, πράγματι, ΚΚε Παπαρήγα (τό κύριος/κυρία είναι αστικός τίτλος κι ώς έκ τούτου περιττός) δήλωσε πώς τό μνημόνιο σημαίνει πώς «όποιος είναι ... δημοκράτης θά διώκεται»…

Δέν άργησε νά πάρη σειρά στόν χαβαλέ πέριξ τής «ενημέρωσης» τού λαού γιά τό μνημόνιο ο τόν καιρό τής εξορίας του, δηλωσίας, Μίκης Θεοδωράκης. (Ο καθήσας στά έδρανα τής επαράτου, στήν βουλή).

Τόνισε ότι «τό μνημόνιο ανοίγει τήν πόρτα στούς βρυκόλακες τού Χίτλερ καί τού Χίμλερ» (τό ότι τό Συμβούλιο τής Ευρώπης παράλληλα μέ τό μνημόνιο κατά τών κομμουνιστικών εγκλημάτων είχε υιοθετήσει καί μνημόνιο κατά τών ναζιστικών εγκλημάτων, είναι ψιλά γράμματα γιά τόν καλό συνθέτη, γίνεται γαργάρα αλμυρονέρι, ενυδατική κρέμα άπό αυτές πού χρησιμοποιούμε αυνανιζόμενοι), ανέφερε επίσης ότι «οι κομμουνιστές κινδυνεύουν μέ ... βασανιστήρια καί ... στρατόπεδα θανάτου» καί άλλα επιχειρήματα τά οποία δέν πείθουν ούτε πεντάχρονο κομοδίνο, προκαλούν θυμηδία, δημιουργούν πικρία γιά τήν κατάντια τού συνθέτη τού ανυπέρβλητου «Ραντάρ».

Πλήν τής εμπνευσμένης έμπνευσης τού Θεοδωράκη λοιπόν, έχουμε καί τό παρακάτω ίματζ:

Κοκκάλινη παλάμη, φέρει χαρτί τό οποίο φέρει σβάστικα.

Δέν είναι νά απορή καθόλου κανείς μέ αυτήν τήν γελοιότητα κατ’αρχήν αλλά προσεγμένη μαρκετινίστικα, κίνηση τών παχύδερμων τής ελευθερίας, τών ενσυνειδήτων κομμουνιστών αλλά καί κάποιων αφελών πού συμπαριστανται.

Διότι είναι τουλάχιστον γελοιότητα νά χαράζης τατουδίστικα έναν αγκυλωτό σταυρό στό (ανύπαρκτο) δέρμα ενός (φέροντος τό αντικομμουνιστικό μνημόνιο σκελετωμένου) χεριού, κατατάσσοντας αυτό στό ναζιστικό στρατόπεδο, όταν άπό τήν Ευρωπαϊκή Επιτροπή, επίσης έχουν καταδικαστεί τά ναζιστικά εγκλήματα. Είναι γελοιότης γιά κάποιον πού γνωρίζει αυτήν τήν λεπτομέρεια.

Είναι όμως απίστευτα γκαιμπελική, ύπουλη, καρκινιάρικη τακτική προπαγάνδας πρός τόν κοσμάκη ο οποίος ενδεχομένως νά μήν γνωρίζη τό ποιόν καί τήν στάση τού Συμβουλίου τής Ευρώπης, σέ προηγούμενες τού αποφάσεις. Βλέπει κάποιος τήν αφίσσα καί στό μυαλό του (δεδομένων τών αρνητικότατων καί ανατριχιαστικών συνειρμών πού κάνουμε όταν βλέπουμε μιά σβάστικα) δημιουργούνται συναισθήματα συμπάθειας πρός τό ΚΚε τό οποίο υπογράφει καί παρουσιάζει εαυτόν ώς διωκόμενο. (Ακόμη κι η εταιρεία δολοφόνων, ο Παπαχρόνης, ο παιδόφιλος Ντιτρού νά βγάλουν αφίσσα ότι διώκονται άπό ναζί έν έτει 2006 μ.Χ. είναι βέβαιον ότι θά εισπράξουν άπειρες οκάδες συμπάθειας καί συμπαράστασης). Η ετικεττα περί ναζισμού σέ κάποιον έχει συνήθως επιτυχία. Στήν περίπτωση αυτή, ποῦ (κωλομονοτονικό) ακριβώς, μπορεί κάποιος νά κατατάξη τήν επιλογή των έν λόγω παχύδερμων; Θέλω νά πω, ότι ΟΚ, είναι σεβαστό τελικά, γιά κάποια κόκκινα φασιστάκια νά μήν ιδρώνουν καθόλου γιά τά εκατομμύρια των δύστυχων οι οποίοι έπεσαν άπό τον κόκκινο εξουσιασμό, αλλά δικαιούνται νά προκρουστιάζουν τήν πραγματικότητα;

Ε, φίλε! Ψίτ! Εσύ... Ναί... Άκου... Τό μνημόνιο αυτό, δέν είναι κατά τού κομμουνισμού. Δέν ξέρω έάν είναι αρκετό νά προσφύγουμε στήν ξεκάθαρη διατύπωση πού μπορεί κάποιος νά δή στό κείμενο: «εγκλήματα τών ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων» είναι όμως κάτι ξεκάθαρο. Δέν θά μπορούσε κάποιος νά είναι πιό ακριβής στίς προθέσεις του. Δέν είναι κατά τού κομμουνισμού αδιακρίτως λοιπόν. Δέν καταδικάζει τήν έννοιά του γενικώς, κάποιες συντεταγμένες του, τό ιδεολογικό του υπόβαθρο. Δέν κάνει λόγο αναθέματος γιά τίς βάσεις τού διαλεκτικού υλισμού, γιά τίς θεωρίες περί συγκέντρωσης τού κεφαλαίου, γιά τίς κυκλικές κρίσεις υπερπαραγωγής, γιά τήν αναγκαιότητα αστικής επανάστασης πρίν άπό τήν σοσιαλιστική καί τής δικτατορίας τού προλεταριάτου, γιά τήν ενότητα τών αντιθέσεων· πώς θά μπορούσε εξάλλου; Στέκεται μόνον είς «Τά εγκλήματα τών ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων».

Αναφέρεται όμως, ορμώμενο άπό τήν υπερθέρμανση του κώλου μας στους καναπέδες («ντρέπομαι γιά τήν ζέστα μου καί γιά τήν ανθρωπιά μου») σέ κάποιες ταλαίπωρες ψυχές πού λόγω κάποιας ΝΕΠ, κάποιου ακράτου ταξισμού, λόγω της θεοποίησης τής παραγωγής, εξαιτίας κάποιων ψυχολογικών διαταραχών, προσωπικοτήτων όπως οι Στάλιν, Πωλ Ποτ, Ντζερζίνσκι, Μάο, Κίμ Ίλ Σούνγκ, Μπέρια, Λένιν, Καγκαμέ, δέν πρόλαβαν νά χαρούν, νά απολαύσουν, νά δούν κάποια στοιχειώδη. Αυτά τά οποία μάς ξεχωρίζουν άπό τά κτήνη.

Τέλος, θά μπορούσε νά προσθέση κάποιος εδώ, ότι τέτοια κίνηση άπό τό Συμβούλιο τής Ευρώπης είναι αχρείαστη. Διότι απλούστατα, «μνημόνιο αντικομμουνισμού», υπεγράφη, προωθήθηκε, προεκρίθη άπό όλους αυτούς τούς λαούς κάπου 15-20 χρόνια πρίν. Τότε πού τίς ιδέες περί κολχόζ, κατάργησης πατρίδων, προλεταριακού διεθνισμού, αθεοποίησης, οι λαοί πού τίς απελάμβαναν (sic) τίς έριξαν στόν κάλαθο τών αχρήστων. Έστειλαν τό σφυροδρέπανο καί ό,τι πρεσβεύει, στό καλάθι τής τουαλέττας παρέα μέ χρησιμοποιημένη σερβιέτα γιά έναν καυλιάρικο εναγκαλισμό στό ομόχρωμο τους.

ΥΓ: Έχει ενδιαφέρον επίσης, γελωτοπροκαλόν ενδιαφέρον, η προσφυγή σέ λίνκς τού ΚΚε άπό διαφόρους ευαίσθητους, κυρίως όμως «προοδευτικούς» μπλογκούχους οι οποίοι «προοδευτικοί» μπλογκούχοι, καλό θά είναι νά «γνωρίσουν» τήν άποψη/στάση τού ΚΚε απέναντι σέ θέματα όπως η ομοφιλοφυλία, αποποινικοποίηση «μαλακών» ναρκωτικών κλπ κλπ καί μετά νά επανέλθουν δημήτριοι ή όχι, υπερασπιζόμενοι ένα αντιδραστικό καί οπισθοδρομικό κόμμα.

Τό σχέδιο απόφασης τού Συμβουλίου τής Εύρώπης:


H πολιτική επιτροπή υιοθετεί κείμενο για την καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων

14/12/2005

Η Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, στη σημερινή της συνάντηση στο Παρίσι, υιοθέτησε ένα σχέδιο απόφασης και ένα σχέδιο σύστασης για την «Ανάγκη Διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων». Το κείμενο που προετοιμάστηκε από τον Γ. Λίντμπλαντ (Σουηδία, EPP/CD) καταδικάζει ισχυρά τις μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από αυτά τα καθεστώτα και εκφράζει «συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση στα θύματα των εγκλημάτων». Σύμφωνα με την επιτροπή, «αυτή η καθαρή θέση της διεθνούς κοινότητας θα ανοίξει το δρόμο για παραπέρα συμφιλίωση».

Έκθεση: «Ανάγκη Διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων»

Εισηγητής Γ. Λίντμπλαντ (Σουηδία, EPP/CD)

I.Σχέδιο Απόφασης (σελ 1-2)

II. Σχέδιο σύστασης (σελ 3)

III. Επεξηγηματικό Μνημόνιο (σελ 4-11)

Ι. Σχέδιο Απόφασης

Η Συνέλευση αναφέρεται στην απόφασή της 1096 (1996) πάνω σε μέτρα για τη διάλυση κομμουνιστικών ολοκληρωτικών συστημάτων.
Τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα που άσκησαν εξουσία στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη τον περασμένο αιώνα, και τα οποία εξακολουθούν να είναι στην εξουσία σε αρκετές χώρες του κόσμου, έχουν χαρακτηριστεί, χωρίς εξαιρέσεις, από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι παραβιάσεις ποικίλουν ανάλογα με την κουλτούρα, τη χώρα και την ιστορική περίοδο και περιλαμβάνουν ατομικές και συλλογικές δολοφονίες και εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πείνα, εκτοπίσεις, βασανιστήρια, δουλική εργασία, και άλλες μορφές μαζικού φυσικού τρόμου.
Τα εγκλήματα δικαιολογήθηκαν στο όνομα της θεωρίας της πάλης των τάξεων και της αρχής της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η ερμηνεία και των δύο αρχών νομιμοποίησε την «εξάλειψη» ανθρώπων που θεωρούνταν επιζήμιοι στην οικοδόμηση μια νέας κοινωνίας και, κατά συνέπεια, εχθροί των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων. Ένας τεράστιος αριθμός των θυμάτων σε κάθε χώρα αφορούσε πολίτες τους. Αυτή ήταν ιδιαίτερα η περίπτωση της πρώην ΕΣΣΔ που κατά πολύ ξεπέρασαν τους άλλους λαούς σε αριθμό θυμάτων.
Η Συνέλευση αναγνωρίζει πως παρά τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων, κάποια Ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα έχουν συμβάλλει στην επίτευξη της δημοκρατίας.
Την πτώση των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη δεν έχει ακολουθήσει σε όλες τις περιπτώσεις μια διεθνής έρευνα πάνω στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από αυτά. Επιπλέον, οι πρωτεργάτες αυτών των εγκλημάτων δεν έχουν υποχρεωθεί σε δίκη από τη διεθνή κοινότητα όπως ήταν η περίπτωση με τα φρικτά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα του Εθνικού Σοσιαλισμού (Ναζισμού).
Κατά συνέπεια, η δημόσια συνείδηση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα είναι πολύ πενιχρή. Κομμουνιστικά κόμματα είναι νόμιμα και δραστήρια σε ορισμένες χώρες, ακόμα και αν σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έχουν πάρει αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα στο παρελθόν.
Η Συνέλευση είναι πεισμένη πως η συνείδηση της ιστορίας είναι μιας από της προϋποθέσεις για την αποφυγή παρομοίων εγκλημάτων στο μέλλον. Ακόμα, η ηθική εκτίμηση και καταδίκη εγκλημάτων που διαπράχθηκαν παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση των νέων γενεών. Η καθαρή θέση της διεθνούς κοινότητας πάνω στο παρελθόν μπορεί να αποτελέσει μια αναφορά για τις μελλοντικές τους πράξεις.
Επιπρόσθετα, η Συνέλευση πιστεύει πως αυτά τα θύματα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα τα οποία είναι ακόμα ζωντανά ή οι οικογένειές τους, δικαιούνται συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση για τα βάσανά τους.
Ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν σε ορισμένες χώρες του κόσμου και εγκλήματα συνεχίζουν να διαπράττονται. Η αίσθηση των εθνικών συμφερόντων δεν θα πρέπει να αποτρέψει χώρες από επαρκή κριτική των σημερινών ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων. Η Συνέλευση καταδικάζει ισχυρά όλες τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Οι συζητήσεις και οι καταδίκες που έχουν λάβει χώρα μέχρι σήμερα σε εθνικό επίπεδο σε κάποιες χώρες μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης δεν μπορούν να δώσουν άφεση στην διεθνή κοινότητα από το να πάρει μια καθαρή θέση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα. Έχει μια ηθική υποχρέωση να το πράξει δίχως καθυστέρηση
Το Συμβούλιο της Ευρώπης είναι καλά προετοιμασμένο για μια τέτοια συζήτηση σε διεθνές επίπεδο. Όλες οι πρώην Ευρωπαϊκές κομμουνιστικές χώρες, με την εξαίρεση της Λευκορωσίας, είναι τώρα μέλη του, και η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το κράτος δικαίου είναι βασικές αρχές που υποστηρίζει.
Κατά συνέπεια, η Κοινοβουλευτική Συνέλευση καταδικάζει ισχυρά τις μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και εκφράζει συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση στα θύματα των εγκλημάτων
Ακόμα, καλεί όλα τα κομμουνιστικά ή μετά-κομμουνιστικά κόμματα στις χώρες μέλη του που δεν το έχουν κάνει ακόμα, να επανεκτιμήσουν την ιστορία του κομμουνισμού και το ίδιο τους το παρελθόν, να πάρουν καθαρές αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και να τα καταδικάσουν δίχως ταλάντευση.
Η Συνέλευση πιστεύει πως αυτή η καθαρή θέση της διεθνούς κοινότητας θα ανοίξει το δρόμο για την παραπέρα συμφιλίωση. Ακόμα, ευελπιστούμε πως θα ενθαρύννει τους ιστορικούς σε όλο τον κόσμο να συνεχίσουν την έρευνά τους που αποσκοπεί στον καθορισμό και την αντικειμενική επαλήθευση για το τι έλαβε χώρα.

II. Σχέδιο σύστασης

Η Κοινοβουλευτική Συνέλευση αναφέρεται στην Απόφασή της 1096 (1996) πάνω σε μέτρα για τη διάλυση κομμουνιστικών ολοκληρωτικών συστημάτων, και στην Απόφαση � για την ανάγκη για διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων
Η Συνέλευση έχει τη γνώμη πως υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη για μια σε βάθος και εξαντλητική διεθνή συζήτηση για τα εγκλήματα που διεπράχθησαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα αποβλέποντας στο να δώσει συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση σε όλους εκείνους που επηρεάστηκαν από αυτά τα εγκλήματα
Είναι πεπεισμένη πως το Συμβούλιο της Ευρώπης, όντας μια οργάνωση που υπερασπίζεται το κράτος δικαίου και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα πρέπει να πάρει μια καθαρή θέση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα
Έτσι, η Συνέλευση παροτρύνει την Επιτροπή των υπουργών:

Να συστήσει μια επιτροπή που θα συνίσταται από ανεξάρτητους ειδικούς με καθήκον τη συγκέντρωση και αξιολόγηση πληροφοριών και νομοθετημάτων σχετικά με παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπό διαφορετικά ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα
να υιοθετήσει μια επίσημη διακήρυξη για τη διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα, και να αποδώσει φόρο τιμής στα θύματά τους ανεξάρτητα από τη εθνικότητά τους
Να εξαπολύσει μια καμπάνια δημόσιας ενημέρωσης για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα σε Ευρωπαϊκό επίπεδο
Να οργανώσει μια διεθνή διάσκεψη για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα με συμμετοχή εκπροσώπων κυβερνήσεων, βουλευτών, ακαδημαϊκών, ειδικών και ΜΚΟ
Να παροτρύνει τα κράτη μέλη του Συμβουλίου που είχαν κυβερνηθεί από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα:

Να δημιουργήσουν επιτροπές που θα συνίσταται από ανεξάρτητους ειδικούς με καθήκον τη συγκέντρωση και αξιολόγηση πληροφοριών και νομοθετημάτων σχετικά με παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπό το ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς σε εθνικό επίπεδο αποβλέποντας στη στενή συνεργασία με την επιτροπή ειδικών του Συμβουλίου της Ευρώπης
Να αναθεωρήσουν την εθνική νομοθεσία αποβλέποντας να την κάνουν πλήρως συμβατή με την Σύσταση του Συμβουλίου των Υπουργών (2003) 13 για μια Ευρωπαϊκή πολιτική σχετικά με την πρόσβαση σε αρχεία.
Να εξαπολύσουν μια καμπάνια εθνικής ενημέρωσης για εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας, συμπεριλαμβανομένης της αναθεώρησης των σχολικών βιβλίων και την εισαγωγή μιας μέρας μνήμης για θύματα του κομμουνισμού και την δημιουργία μουσείων
Να ενθαρρύνουν τις τοπικές αρχές να αναγείρουν μνημεία ως φόρο τιμής στα θύματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων

ΙΙΙ. Επεξηγηματικό Μνημόνιο

Ι. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η πτώση της κομμουνιστικής εξουσίας στα κράτη της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης στις αρχές της δεκαετίας του 90 του 20ου αιώνα προκάλεσε πολλές συζητήσεις σχετικά με την πολιτική και νομική αντιμετώπιση σειράς πράξεων και των εγκλημάτων που είχαν διαπραχτεί στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Αναδείχτηκε ως σοβαρό ζήτημα η στάση απέναντι στους υπεύθυνους αυτών των πράξεων όπως και η πιθανή άσκηση διώξεων σε βάρος τους. Σε όλες τις πρώην κομμουνιστικές χώρες διεξάχθηκαν συζητήσεις σε εθνικό επίπεδο σχετικά με το ζήτημα αυτό και σε ορισμένες από τις χώρες αυτές υιοθετήθηκαν νόμοι για την «αποκομουνιστικοποίηση» η και για την «εξισορρόπηση» [lustration].
Σε όλες αυτές τις χώρες το ζήτημα αυτό θεωρήθηκε συστατικό στοιχείο μιας ευρύτερης διαδικασίας που είχε ως στόχο την αποδόμηση του προηγούμενου καθεστώτος και το πέρασμα στη δημοκρατία. Η διαδικασία αυτή είχε κατανοηθεί ως ένα εσωτερικό ζήτημα των χορών αυτών ενώ η καθοδήγηση του εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας και ιδιαίτερα από πλευράς του Συμβουλίου της Ευρώπης είχε επικεντρωθεί στην πρόληψη πιθανών παραβιάσεων των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Στο πνεύμα αυτό συντάχθηκαν δυο εκθέσεις της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης που αφορούσαν το μέτρα για την αποδομηση των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών συστημάτων, η μια από τον κ. Εσπερσεν [Espersen] και η άλλη από τον κ. Σεβερίν [Severin] . Οι εκθέσεις αυτές είχαν γίνει εξ ονόματος της Επιτροπής Νομικών Ζητημάτων και Ανθρώπινων Δικαιωμάτων αντίστοιχα το 1995 και το 1996. Η πρώτη έκθεση επέστρεψε στην επιτροπή μετά από τη συζήτηση της στην [Κοινοβουλευτική] Συνέλευση η δεύτερη οδήγησε στην υιοθέτηση της Απόφασης 1096 [1996].
Παρ' όλα αυτά μέχρι στιγμής ούτε το Συμβούλιο της Ευρώπης ούτε και καμία άλλη διεθνής διακυβερνητική οργάνωση ανταποκρίθηκε στο καθήκον για μια γενικευμένη αποτίμηση της κομμουνιστικής εξουσίας όπως και όσον αφορά την ανάγκη για μια σοβαρή συζήτηση για τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν στο όνομα της εξουσίας αυτής και ούτε όσον αφορά τη δημόσια καταδίκη τους. Ακόμα περισσότερο, και αυτό είναι κάτι που είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό, δεν έγινε μια σοβαρή και σε βάθος συζήτηση για την ιδεολογία που ήταν στη ρίζα της τόσο μεγάλης τρομοκρατίας, της μαζικής παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, που προκάλεσε το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων και τα πολλά δεινά για ολόκληρα έθνη . Ενώ ένα άλλο ολοκληρωτικό καθεστώς του 20ου αιώνα και συγκεκριμένα ο ναζισμός αποτέλεσε αντικείμενο διερεύνησης, καταδικάστηκε διεθνώς και οι υπεύθυνοι παραπέμφθηκαν στη δικαιοσύνη, παρόμοια εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα το κομμουνισμού ούτε διερευνήθηκαν και ούτε αντιμετώπισαν την οποιαδήποτε διεθνή καταδίκη.
Η απουσία διεθνούς καταδίκης μπορεί εν μέρη να εξηγείται από το γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν ακόμα χώρες στις οποίες η εξουσία βασίζεται στην κομμουνιστική ιδεολογία. Η επιθυμία για τη διατήρηση καλών σχέσεων με ορισμένες από αυτές ίσως να εμποδίζει ορισμένους πολιτικούς να ασχοληθούν με αυτό το δύσκολο θέμα. Επί πλέον υπάρχει και το γεγονός ότι ορισμένα ενεργά και σήμερα πολιτικά πρόσωπα είχαν υποστηρίξει με τον ένα η τον άλλο τρόπο πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα. Για προφανείς λόγους τα πρόσωπα αυτά θα προτιμούσαν να αποφύγουν την ενασχόληση με το ζήτημα των εύθηνων. Σε μερικές Ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν κομμουνιστικά κόμματα που δεν έχουν καταδικάσει ρητά τα εγκλήματα του κομμουνισμού. Τέλος μερικά στοιχεία της κομμουνιστικής ιδεολογίας όπως ισότητα η κοινωνική δικαιοσύνη ακόμα ασκούν έλξη σε ορισμένους πολιτικούς οι οποίοι φοβούνται ότι η καταδίκη των εγκλημάτων του κομμουνισμού θα ταυτιστεί με την καταδίκη της κομμουνιστικής ιδεολογίας.
Όπως και να έχουν όμως τα πράγματα ο εισηγητής είναι της άποψης ότι υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη για μια δημόσια συζήτηση για τα εγκλήματα του κομμουνισμού και για την καταδίκη τους σε διεθνές επίπεδο. Αυτή η διαδικασία πρέπει να προωθηθεί να προωθηθεί για πόλους λόγους αμέσως, χωρίς καμία άλλη καθυστέρηση.
Πρώτο. Θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο για τον καθένα ότι καταδικαστέο είναι το κάθε έγκλημα συμπεριλαμβανόμενου και εκείνου που διαπράχθηκε στο όνομα στο όνομα μιας ιδεολογίας που προβάλει ακόμα και τις πιο αξιοσέβαστες άξιες όπως την ισότητα και τη δικαιοσύνη. Από τον κανόνα αυτό δεν υπάρχει καμία εξαίρεση. Το στοιχείο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τις νέες γενεές που δεν έχουν προσωπική εμπειρία από τα κομμουνιστικά καθεστώτα. Μια ξεκάθαρη τοποθέτηση της διεθνούς κοινότητας για το παρελθόν μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τις μελλοντικές της δράσεις. Φαίνεται ότι σε ορισμένες χώρες είναι ζωντανό ακόμα ένα είδους νοσταλγίας για τον κομμουνισμό. Αυτό το γεγονός δημιουργεί τον κίνδυνο ο κομμουνισμός να κερδίσει την εξουσία στην μια η στην άλλη χώρα. Σκοπός της παρούσας έκθεσης είναι να συμβάλει στην γενική ενημέρωση για την ιστορική διαδρομή αυτής της ιδεολογίας.
Δεύτερο. Όσο ακόμα θύματα των κομμουνιστικών καθεστώτων η οι οικογένειες τους είναι στη ζωή θα πρέπει να μπορούν να απολαύσουν ηθική ικανοποίηση για όσα υπόφεραν.
Τέλος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό είναι το γεγονός ότι κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα σε ορισμένες χώρες του κόσμου ενώ συνεχίζονται τα εγκλήματα στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Κατά την άποψη μου το Συμβούλιο της Ευρώπης , η οργάνωση που υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχει το δικαίωμα να μένει αδιάφορη και να σιωπά ακόμα και εάν τα κράτη αυτά δεν είναι μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η διεθνής καταδίκη θα ενισχύσει την αξιοπιστία και νέα επιχειρήματα στην εσωτερική αντιπολίτευση που δρα στο εσωτερικό των χορών αυτών και μπορεί να συμβάλει σε θετικές εξελίξεις. Αυτό είναι και το λιγότερο που μπορεί να προσφέρει στις χώρες αυτές η Ευρώπη που αποτελεί το λίκνο της κομμουνιστικής ιδεολογίας.
Πρέπει να τονιστεί ότι στην παρούσα έκθεση δεν υπάρχει κανένα θέμα για οποιαδήποτε οικονομική αποζημίωση των θυμάτων των εγκλημάτων του κομμουνισμού. Η μόνη μορφή αποκατάστασης που προτείνεται είναι ηθικής φύσης.
Η 15η επέτειος της πτώσης των κομμουνιστικών καθεστώτων σε Ευρωπαϊκές χώρες αποτελεί μια καλή εύκαιρα για μια τέτοια πρωτοβουλία . Το Συμβούλιο της Ευρώπης βρίσκεται σε ιδανική θέση να προώθηση αυτό το καθήκον μιας και τα περισσότερα από τα μισά κράτη μέλη του είχαν δοκιμάσει την κομμουνιστική εξουσία.
Στο πλαίσιο της προετοιμασίας αυτής της έκθεσης, η Επιτροπή οργάνωσε μια ακρόαση με συμμετοχή προεξεχόντων προσωπικοτήτων, των οποίων η εντρύφηση στο θέμα συνέβαλλε σημαντικά στην προετοιμασία της παρούσας έκθεσης. (Δες πρόγραμμα για την Ακρόαση στο Παράρτημα 1). Επίσης διενέργησα αποστολές συλλογής στοιχείων (fact-finding) στη Βουλγαρία (16 Μάη 2005), Λετονία (3 Ιούνη 2005) και Ρωσία (16-17 Ιούνη 2005) (Δες συνημμένα προγράμματα των επισκέψεων στα παραρτήματα 2-4). Θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στις εθνικές κοινοβουλευτικές αντιπροσωπείες αυτών των χωρών για τη βοήθειά τους στην προετοιμασία των επισκέψεων
Επιθυμώ να τονίσω ότι αυτή η έκθεση με κανένα τρόπο δεν προτίθεται να αποτελέσει μια εξαντλητική απογραφή των κομμουνιστικών εγκλημάτων. Η ιστορική έρευνα θα πρέπει να αφεθεί στους ιστορικούς, και ήδη υπάρχει ένας αρκετά ουσιαστικός όγκος φιλολογίας για το θέμα, που χρησιμοποίησα όταν προετοίμαζα την παρούσα έκθεση. Αυτή η έκθεση είναι σχεδιασμένη ως πολιτική εκτίμηση των εγκλημάτων του κομμουνισμού.

ΙΙ. ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ

Τα κομμουνιστικά καθεστώτα, όπως αυτά που διερευνούνται σε αυτή την έκθεση μπορούν να οριστούν με βάση ένα αριθμό χαρακτηριστικών, συμπεριλαμβανομένων συγκεκριμένα την εξουσία ενός μοναδικού μαζικού κόμματος δεσμευμένο, τουλάχιστον στο φραστικό επίπεδο, στην κομμουνιστική ιδεολογία. Η εξουσία είναι συγκεντρωμένη μέσα σε μια μικρή ομάδα κομματικών ηγετών που δεν λογοδοτούν ή περιορίζονται από το κράτος δικαίου.
Το κόμμα ελέγχει το κράτος σε τέτοιο βαθμό που τα όρια μεταξύ των δύο είναι θολά. Ακόμα, επεκτείνει τον έλεγχό του στον πληθυσμό και σε κάθε πλευρά της καθημερινής ζωής σε ένα άνευ προηγουμένου επίπεδο.
Το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι είναι ανύπαρκτο, ο πολιτικός πλουραλισμός είναι καταργημένος και κάθε γνώμη όπως και κάθε απόπειρα ανεξάρτητης αυτοοργάνωσης τιμωρούνται αυστηρά.
Για να επιβάλλει τον έλεγχό του πάνω στην δημόσια ζωή και για να προλάβει κάθε ενέργεια πέρα από τον έλεγχό του, τέτοια κομμουνιστικά καθεστώτα επεκτείνουν τις αστυνομικές δυνάμεις σε ένα πρωτοφανές βαθμό, εγκαθιδρύουν δίκτυα πληροφοριοδοτών και ενθαρρύνουν την καταγγελία. Το μέγεθος των αστυνομικών σχηματισμών, ο αριθμός των μυστικών πληροφοριοδοτών παραλλάσσουν σε διαφορετικές εποχές και χώρες, αλλά πάντα υπερβαίνουν κατά πολύ τους αριθμούς σε κάθε δημοκρατική χώρα.
Τα ΜΜΕ είναι μονοπώλιο ή ελέγχονται από το κράτος. Αυστηρή προληπτική λογοκρισία εφαρμόζεται ως κανόνας. Κατά συνέπεια, το δικαίωμα στην πληροφόρηση παραβιάζεται και η ελευθεροτυπία είναι ανύπαρκτη.
Η εθνικοποίηση της οικονομίας που είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της κομμουνιστικής εξουσίας απορρέει ευθέως από την ιδεολογία και βάζει περιορισμούς στην ατομική ιδιοκτησία και την ατομική οικονομική δραστηριότητα. Ως συνέπεια οι πολίτες είναι πιο ευάλωτοι απέναντι στο κράτος το οποίο είναι ο μονοπωλιακός εργοδότης και η μόνη πηγή εισοδήματος.
Η κομμουνιστική εξουσία διήρκησε 80 χρόνια στην χώρα στην οποία για πρώτη φορά δημιουργήθηκε, συγκεκριμένα στη Ρωσία τότε μετονομασμένη ως Σοβιετική Ένωση. Σε άλλα Ευρωπαϊκά κράτη ήταν περίπου 45 χρόνια. Έξω από την Ευρώπη κομμουνιστικά κόμματα κυβερνούν για πάνω από 50 χρόνια στην Κίνα, τη Βόρεια Κορέα και το Βιετνάμ και πάνω από 40 στην Κούβα και 30 στο Λάος. Κομμουνιστικές κυβερνήσεις βασίλεψαν για κάποιο διάστημα σε διαφορετικές Αφρικάνικες, Ασιατικές και Νοτιοαμερικάνικες χώρες κάτω από την τότε Σοβιετική επιρροή.
Πάνω από 20 χώρες σε 4 ηπείρους μπορούν να καταταχθούν ως κομμουνιστικές ή υπό κομμουνιστική διακυβέρνηση για κάποια χρονική περίοδο. Εκτός από τη Σοβιετική Ένωση και τους 6 Ευρωπαϊκούς δορυφόρους της, η λίστα περιλαμβάνει το Αφγανιστάν, την Αλβανία, την Αγκόλα, την Μπενίν, την Καμπότζη, την Κίνα, το Κογκό, την Κούβα, την Αιθιοπία, τη Βόρεια Κορέα, το Λάος, την Μογγολία, την Μοζαμβίκη, το Βιετνάμ, τη Νότια Υεμένη και τη Γιουγκοσλαβία.
Ο αριθμός του πληθυσμού που ζούσε υπό κομμουνιστική εξουσία μέτραγε πάνω από 1 δισεκατομμύριο πριν το 1989
Η μακροβιότητα και η γεωγραφική επέκταση υποδηλώνουν διαφορές και τροποποιήσεις στην πράξη των κομμουνιστικών εξουσιών σε διαφορετικές χώρες, κουλτούρες και εποχές. Το κομμουνιστικό καθεστώς εξελίχθηκε, ως αποτέλεσμα της εσωτερικής του δυναμικής ή απαντώντας στις διεθνείς περιστάσεις. Είναι δύσκολο να συγκρίνουμε τις κομμουνιστικές εξουσίες στη Ρωσία το 1930, στην Ουγγαρία το 1960 ή στην Πολωνία το 1980.
Ωστόσο, παρά τη διαφορετικότητα, μπορεί κανείς να καθορίσει κοινά χαρακτηριστικά του ιστορικού κομμουνιστικού καθεστώτος ανεξάρτητα από χώρα, κουλτούρα ή χρόνο. Ένα από τα πιο προφανή χαρακτηριστικά είναι η κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

ΙΙΙ. ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

Η κομμουνιστική εξουσία έχει νωρίς εξαρχής χαρακτηριστεί από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για να επιτύχουν και να διατηρήσουν την εξουσία, τα κομμουνιστικά καθεστώτα πήραν πιο πέρα από τις ατομικές δολοφονίες και τις τοπικές σφαγές και ενσωμάτωσαν το έγκλημα στο σύστημα εξουσίας. Είναι αλήθεια πως αρκετά χρόνια μετά την εγκαθίδρυση του καθεστώτος στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, και μετά από δεκάδες χρόνια στην Σοβιετική Ένωση και την Κίνα, ο τρόμος έχασε λίγο από την αρχική του ισχύ. Ωστόσο η «ανάμνηση του τρόμου» έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στις κοινωνίες, η ενδεχόμενη απειλή υποκατέστησε τις πραγματικές ωμότητες. Ακόμα, αν εμφανιζόταν ανάγκη, τα καθεστώτα κατέφυγαν στον τρόμο όπως φαίνεται από την Τσεχοσλαβακία το 1968, την Πολωνία το 1971, 1976 και 1981 ή την Κίνα το 1989. Αυτός ο κανόνας ισχύει για όλα τα ιστορικά και τρέχοντα κομμουνιστικά καθεστώτα ανεξάρτητα χώρας.
Σύμφωνα με προσεκτικούς υπολογισμούς ( ακριβή στοιχεία δεν είναι διαθέσιμα) ο αριθμός των ατόμων που σκοτώθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, κατανεμημένα κατά χώρες ή περιοχές μπορεί να δοθεί ως εξής
Σοβιετική Ένωση: 20 εκατομμύρια θύματα
Κίνα: 65 εκατομμύρια
Βόρειος Κορέα: 2 εκατομμύρια
Καμπότζη: 2 εκατομμύρια
Ανατολική Ευρώπη: 1 εκατομμύριο
Λατινική Αμερική: 150.000
Αφρική: 1,7 εκατομμύρια
Αφγανιστάν 1,5 εκατομμύρια
Αυτοί οι αριθμοί περιλαμβάνουν μια ποικιλία καταστάσεων: ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θύματα πείνας και εκτοπίσεων.
Τα παραπάνω νούμερα είναι ντοκουμεντιαρισμένα, και αν είναι μόνο εκτιμήσεις αυτό γίνεται γιατί υπάρχει έδαφος να υποψιασθούμε πως θα πρέπει να είναι πολύ υψηλότερα
Το σημαντικό χαρακτηριστικό των κομμουνιστικών εγκλημάτων ήταν η καταστολή ενάντια σε ολόκληρες κατηγορίες αθώων ανθρώπων των οποίων το μοναδικό «έγκλημα» ήταν το ότι ανήκαν σε αυτές τις κατηγορίες. Με αυτό τον τρόπο, στο όνομα της ιδεολογίας, τα καθεστώτα δολοφόνησαν δεκάδες εκατομμυρίων πλουσίων αγροτών (κουλάκοι), ευγενείς, αστούς, Κοζάκους, Ουκρανούς και άλλες ομάδες
Αυτά τα εγκλήματα είναι ευθεία αποτελέσματα της θεωρίας της πάλης των τάξεων που επέβαλε την «εκκαθάριση» ανθρώπων που δεν θεωρούνταν χρήσιμοι στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας. Ένας τεράστιος αριθμός των θυμάτων ήταν υπήκοοι των χωρών.
Στα τέλη της δεκαετίας του 20, στη Σοβιετική Ένωση, η GPU (πρώην Czecka) εισήγαγε ποσοστώσεις: κάθε περιοχή ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει ένα ορισμένο αριθμό «ταξικών εχθρών». Τα νούμερα καθοριζόταν κεντρικά από την ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος. Έτσι οι τοπικές αρχές όφειλαν να συλλάβουν, να εκτοπίσουν και να εκτελέσουν συγκεκριμένους αριθμούς ατόμων. Αν αποτύγχαναν να το πράξουν υπόκειταν οι ίδιοι σε δίωξη.
Από την άποψη του αριθμού θυμάτων, η λίστα των πιο σημαντικών κομμουνιστικών εγκλημάτων περιλαμβάνει τα παρακάτω:
Ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις ανθρώπων που θεωρούνταν πολιτικού αντίπαλοι, χωρίς ή με αυθαίρετες δίκες, αιματηρές καταστολές διαδηλώσεων και απεργιών, θανάτωση ομήρων και αιχμαλώτων πολέμου στη Ρωσία το 1918-22. Έλλειψη πρόσβασης σε αρχεία (καθώς και έλλειψη οποιοδήποτε ντοκουμέντων για αναρίθμητες εκτελέσεις) κάνει αδύνατο το να δοθούν ακριβή αριθμοί, αλλά ο αριθμός των θυμάτων αποτιμάται σε δεκάδες χιλιάδες.
Θάνατος από πείνα περίπου 5 εκατομμυρίων ατόμων ως αποτέλεσμα επιτάξεων, ιδιαίτερα στην Ουκρανία το 1921-1923. Ο λιμός χρησιμοποιήθηκε ως πολιτικό όπλο από αρκετά κομμουνιστικά καθεστώτα και όχι μόνο στη Σοβιετική Ένωση.
Εξόντωση 300.000-500.000 Κοζάκων μεταξύ 1919 και 1920
Δεκάδες χιλιάδες χάθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εδώ ξανά, έλλειψη πρόσβασης σε αρχεία κάνει την έρευνα αδύνατη
690.000 άτομα καταδικάστηκαν αυθαίρετα σε θάνατο και εκτελέστηκαν ως αποτέλεσμα του «διωγμού» στο κομμουνιστικό κόμμα το 1937-1938. Χιλιάδες άλλων εκτοπίστηκαν ή τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδα. Συνολικά μεταξύ 1ης Οκτώβρη 1936 και 1ης Νοέμβρη 1938 περίπου 1.565.000 συνελήφθηκαν και από αυτούς 668.305 εκτελέστηκαν. Σύμφωνα με πολλούς μελετητές αυτά τα νούμερα είναι υποτιμημένα και θα πρέπει να επαληθευτούν όταν όλα τα αρχεία γίνουν προσβάσιμα
εκατομμύρια εκτοπίστηκαν το 1930-1932
Χιλιάδες απλοί άνθρωποι στην Σοβιετική Ένωση κατηγορήθηκαν για σχέσεις με τους «εχθρούς» και εκτελέστηκαν την περίοδο πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Για παράδειγμα το 1937 περίπου 144.000 άνθρωποι συνελήφθησαν και από αυτούς 110.000 εκτελέσθηκαν αφού κατηγορήθηκαν για επαφές με Πολωνούς πολίτες που ζούσαν στην Σοβιετική Ένωση. Επίσης το 1937, 42.000 εκτελέσθηκαν στη βάση ότι είχαν σχέσεις με Γερμανούς εργάτες στην ΕΣΣΔ
6 εκατομμύρια Ουκρανοί πέθαναν της πείνας ως αποτέλεσμα μιας εσκεμμένης κρατικής πολιτικής το 1932-1933
Δολοφονίες και εκτοπίσεις εκατοντάδων χιλιάδων Πολωνών, Ουκρανών, Λιθουανών, Εσθονών, Μολδαβών και κατοίκων της Βεσσαραβίας το 1941 και 1944-45
Εκτόπιση των Γερμανών του Βόλγα το 1941, των Τατάρων της Κριμαίας το 1943, Τσετσένων και Ινγκούς το 1944
Εκτόπιση και εξόντωση του ενός τετάρτου του πληθυσμού στην Καμπότζη το 1975-1978
Εκατομμύρια θυμμάτων των εγκληματικών πολιτικών του Μάο Τσε Τουγκ στην Κίνα του του Κιμ Ιρ Σέν στη Βόρειο Κορέα. Εδώ ξανά έλλειψη ντοκουμέντων δεν επιτρέπει ακριβή στοιχεία να δοθούν
Πολυάριθμα θύματα σε άλλα μέρη του κόσμου, Αφρική, Ασία και Λατινική Αμερική σε χώρες που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικές και έχουν ευθεία αναφορά στην κομμουνιστική ιδεολογία.
Αυτή ή λίστα σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται εδώ. Δεν υπάρχει πρακτικά χώρα ή περιοχή υπό κομμουνιστική διοίκηση που είναι σε θέση να δημιουργήσει τη δική της λίστα πόνου.
Στρατόπεδα συγκέντρωσης δημιουργήθηκαν από το πρώτο κομμουνιστικό καθεστώς ήδη από το Σεπτέμβρη του 1918 και έγιναν ένα από τα πιο ντροπιαστικά σύμβολα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Το 1921, υπήρχαν ήδη 107 στρατόπεδα συγκέντρωσης με πάνω από 50.000 κρατούμενους. Η εξαιρετικά υψηλή θνησιμότητα σε αυτά τα στρατόπεδα μπορεί να δειχθεί από την κατάσταση στο στρατόπεδο της Κροστάνδης: από τους 6.500 κρατούμενους που τοποθετήθηκαν το Μάρτη του 1921 μόνο 1.500 ήταν ζωντανοί ένα χρόνο μετά.
Το 1940 ο αριθμός των κρατουμένων έφτανε τα 2.350.000 σε 53 συμπλέγματα στρατοπέδων συγκέντρωσης, 425 ειδικές αποικίες, 50 αποικίες ανηλίκων και 90 σπίτια νεογέννητων.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 40 υπήρχαν κατά μέσο όρο 2,5 εκατομμύρια κρατούμενοι σε στρατόπεδα κάθε στιγμή. Υπό το φώς του ρυθμού θνησιμότητας αυτό σήμαινε πως ο πραγματικός αριθμός των ανθρώπων που είχαν τοποθετηθεί σε στρατόπεδα ήταν πολύ υψηλότερος
Συνολικά μεταξύ 15 και 20 εκατομμυρίων ανθρώπων πέρασαν από στρατόπεδα μεταξύ 1930 και 1953
Στρατόπεδα συγκέντρωσης επίσης δημιουργήθηκαν σε άλλα κομμουνιστικά καθεστώτα, αξιοσημείωτα στην Κίνα, τη Βόρειο Κορέα, Καμπότζη και Βιετνάμ
Η εισβολή από την Σοβιετικό Στρατό σε αρκετές χώρες κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ακολουθήθηκε συστηματικά από μαζικό τρόμο, συλλήψεις εκτοπίσεις και δολοφονίες. Μεταξύ των χωρών που επηρεάστηκαν περισσότερο ήταν η Πολωνία (εκτίμηση για 440.000 θύματα το 1939, συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας τψν Πολωνών αξιωματικών αιχμαλώτων πολέμου στο Κατύν το 1940, Εσθονία (175.000 θύματα περιλαμβανομένης της δολοφονίας 800 αξιωματικών, που αριθμεί το 17,5 % του συνολικού πληθυσμού), η Λιθουανία, Λετονία (119.000 θύματα), Μπεσαραβία και Βόρεια Βουκοβίνα
Εκτόπιση ολόκληρων εθνών ήταν ένα σύνηθες πολιτικό μέτρο ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. ΤΟ 1940-41 περίπου 330.000 Πολωνοί πολίτες που ζούσαν στις περιοχές που κατέλαβε ο Σοβιετικός Στρατός εκτοπίστηκαν στην Ανατολική Σοβιετική Ένωση., κυρίως στο Καζακστάν. 900.000 γερμανοί από την περιοχή του Βόλγα εκτοπίστηκαν το φθινόπωρο του 1941. 93.00 Καλμούκοι εκτοπίστηκαν το Δεκέμβρη του 1943. 521.00 Τσετσένοι και Ινγουσέτοι εκτοπίστηκαν το Φλεβάρη του 1944. 180.000 Τάταροι της Κριμαίας εκτοπίστηκαν το 1944. Η λίστα δεν ήταν πλήρης δίχως να αναφέρουμε τους Λετονούς, Λιθουανούς, Εσθονούς, Έλληνες, Βούλγαρους, Αρμένιους της Κριμαίας, Τούρκους και Κούρδους από τον Καύκασο
Οι εκτοπίσεις επίσης αφορούσας στους πολιτικούς αντιπάλους. Από το 1920 οι πολιτικοί αντίπαλοι στη Ρωσία εκτοπίζονταν στα νησιά Σολόβσκι. Το 1927 το στρατόπεδο που οικοδομήθηκε στο Σολόβσκι περιείχε 13.000 κρατούμενους από 48 διαφορετικές εθνότητες
Τα πιο βίαια εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων όπως οι μαζικές δολοφονίες και γενοκτονία, βασανισμός, δουλική εργασία, και άλλες μορφές μαζικού φυσικού τρόμου συνεχίστηκαν στη Σοβιετική Ένωση και σε μικρότερη έκταση σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες έως το θάνατο του Στάλιν
Από τα μέσα της δεκαετίας του '50 ο τρόμος στα Ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κράτη μειώθηκε σημαντικά αλλά επιλεκτική δίωξη διάφορων ομάδων και ατόμων συνεχίστηκε. Περιελάμβανε παρακολούθηση από την αστυνομία, συλλήψεις, φυλάκιση, πρόστιμα, αναγκαστική ψυχιατρική θεραπεία, διάφορους περιορισμούς της ελευθερίας κίνησης, διακρίσεις στην εργασία που συχνά οδηγούσαν στην φτώχεια και στον επαγγελματικό αποκλεισμό, δημόσια ταπείνωση και συκοφαντία. Τα μετασταλινικά Ευρωπαϊκά κομμουνιστικά καθεστώτα εκμεταλλεύθηκαν την ευρεία διάδοση φόβου για ενδεχόμενες διώξεις που ήταν έντονα χαραγμένες στην συλλογική μνήμη. Ωστόσο μακροπρόθεσμα η ανάμνηση του περασμένου φόβου σταδιακά αδυνάτισε έχοντας μικρότερη επίδραση στις νέες γενιές
Ωστόσο, ακόμα και κατά τη διάρκεια αυτών των σχετικά ήρεμων περιόδων, τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν ικανά να καταφύγουν σε μαζική βία αν ήταν αναγκαίο, όπως δείχνουν τα γεγονότα στην Ουγγαρία του 1956, στην Τσεχοσλοβακία το 1968, ή στην Πολωνία το 1956, το 1968, το 1970 και το 1981
Η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Σοβιετική Ένωση και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες διευκόλυνε την πρόσβαση σε ορισμένα αρχεία που τεκμηριώνουν τα κομμουνιστικά εγκλήματα. Πρίν το 1990 αυτά τα αρχεία ήταν πλήρως απροσπέλαστα. Τα ντοκουμέντα που μπορούν να βρεθούν εκεί συνιστούν μια σημαντική πηγή πληροφόρησης για τους μηχανισμούς εξουσίας και λήψης αποφάσεων, και συμπληρώνουν την ιστορική γνώση για τη λειτουργία του κομμουνιστικού συστήματος.

IV. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Φαίνεται να επιβεβαιώνεται ότι η εγκληματική διάσταση των κομμουνιστικών καθεστώτων δεν ήταν αποτέλεσμα περιστάσεων αλλά μάλλον αποτέλεσμα συνειδητών πολιτικών επεξεργασμένων από τους θεμελιωτές τέτοιων καθεστώτων ακόμα πριν πάρουν την εξουσία. Οι ιστορικοί Κομμουνιστές ηγέτες ποτέ δεν έκρυψαν τους στόχους τους που ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου, η εξάλειψη των πολιτικών αντιπάλων και κατηγοριών του πληθυσμού που ήταν ασύμβατες με το νέο μοντέλο κοινωνίας
Η κομμουνιστική ιδεολογία, όπου και όποτε εφαρμόστηκε, είτε στην Ευρώπη είτε αλλού, πάντα κατέληξε σε μαζικό τρόμο, εγκλήματα, και μεγάλης έκτασης παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όταν κανείς αναλύει τις συνέπειες της εφαρμογής αυτής της ιδεολογίας δεν μπορεί να αγνοήσει τις ομοιότητες με τις συνέπειες μιας άλλης ιδεολογίας του 20ου αιώνα, και συγκεκριμένα του ναζισμού. Αν και αμοιβαία εχθρικά αυτά τα δύο καθεστώτα μοιράζονταν ένα αριθμό κοινών χαρακτηριστικών
Ωστόσο, ενώ ο εγκληματικός και καταδικαστέος χαρακτήρας της ναζιστικής ιδεολογίας και καθεστώτος είναι αδιαμφισβήτητος για τουλάχιστον μισό αιώνα, και οι ηγέτες του και πολλοί αυτουργοί έχουν λογοδοτήσει, η κομμουνιστική ιδεολογία και τα καθεστώτα δεν έχουν αντιμετωπίσει μια συγκρίσιμη αντίδραση. Τα εγκλήματα σπάνια έχουν υποστεί μια νομική δίωξη και πολλοί από τους αυτουργούς δεν έχουν ποτέ συρθεί στη δικαιοσύνη. Κομμουνιστικά κόμματα εξακολουθούν να είναι δραστήρια σε κάποιες χώρες, και δεν έχουν κάν πάρει αποστάσεις από το παρελθόν όταν υποστήριζαν και συνεργαζόντουσαν με τα εγκληματικά κομμουνιστικά καθεστώτα
Τα κομμουνιστικά σύμβολα χρησιμοποιούνται ανοικτά, και η δημόσια συνείδηση για τα κομμουνιστικά εγκλήματα είναι πολύ ισχνή. Η εκπαίδευση των νέων γενεών σε πολλές χώρες ασφαλώς δεν βοηθά να μειωθεί αυτή η απόσταση
Πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα συγκεκριμένων χωρών επηρεάζουν το βαθμό κριτικής κάποιων από τα ακόμη ενεργά κομμουνιστικά καθεστώτα. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην περίπτωση της Κίνας
Ως εισηγητής έχω τη γνώμη πως δεν πρέπει να υπάρχει περαιτέρω καθυστέρηση στην καταδίκη της κομμουνιστικής ιδεολογίας και εγκλημάτων σε διεθνές επίπεδο. Αυτό πρέπει να γίνει τόσο από την Συνέλευσης σε κοινοβουλευτικό επίπεδο όσο και από την Επιτροπή Υπουργών σε διακυβερνητικό επίπεδο. Προσωπικά δεν συμμερίζομαι τη θέση κάποιων συναδέλφων πως θα πρέπει να γίνει μια καθαρή διάκριση μεταξύ ιδεολογίας και πρακτικής. Η τελευταία απορρέει από την πρώτη και αργά ή γρήγορα οι καλές προθέσεις υπερκεράζονται από το ολοκληρωτικό μονοκομματικό σύστημα και τις καταχρήσεις του.
Θα πρέπει να είναι καθαρό ωστόσο, πως αυτά που καταδικάζονται είναι εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας και όχι κάποια ιδιαίτερη χώρα. Οι ίδιοι οι Ρώσοι ήταν οι πρώτοι και περισσότεροι από τα θύματα της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Σε κάθε μία χώρα όπου οι κομμουνιστές κατέλαβαν την εξουσία τα εγκλήματα ήταν συγκρίσιμα. Αυτή ή έκθεση ελπίζω ότι θα συνεισφέρει στην παραπέρα συμφιλίωση που βασίζεται στην ιστορική αλήθεια και κατανόση
Η Συνέλευση θα πρέπει να συστήσει στην Επιτροπή Υπουργών την συγκρότηση μιας επιτροπής που θα διεξάγει ολοκληρωμένες έρευνες αναφορικά με τα κομμουνιστικά εγκλήματα στις χώρες μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης. Παράλληλα, τα Κράτη μέλη που δεν το έχουν πράξει θα πρέπει να ενθαρρυνθούν να φτιάξουν τέτοιες επιτροπές σε εθνικό επίπεδο. Αυτές οι επιτροπές αναμένεται να συνεργαστούν στενά με την επιτροπή του Συμβουλίου της Ευρώπης
Ο απώτερος στόχος της δουλειάς του Συμβουλίου της Ευρώπης και των εθνικών επιτροπών θα είναι να θεμελιώσουν στοιχεία και να προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα αποσκοπώντας στο να φέρουν μια σύντομη απονομή δικαιοσύνης και αποζημίωση και να αποδώσουν τιμή στη μνήμη των θυμάτων
Οι απαραίτητες συνθήκες για την επιτυχία της δουλειάς των επιτροπών είναι η πρόσβαση σε αρχεία, ιδιαίτερα στη Ρωσία. Κατά συνέπεια, η αντίστοιχη νομοθεσία στις εμπλεκόμενες χώρες και ιδιαίτερα στη Ρωσία θα πρέπει να συμμορφωθούν με την σύσταση της Επιτροπής Υπουργών 13 (2000) για μια Ευρωπαϊκή πολιτική πρόσβασης σε αρχεία
Τέλος αλλά όχι τελευταίο, η Επιτροπή Υπουργών θα πρέπει να εκκινήσει μια καμπάνια πληροφόρησης στα κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα εγκλήματα του κομμουνισμού. Αυτό θα περιλαμβάνει την αναθεώρηση των σχολικών βιβλίων. Τα κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρωπής θα πρέπει να ενθαρρυνθούν να το πράξουν σε εθνικό επίπεδο.