Κουνήσου....

Τείνει λές, νά κατασταθή αυτοσκοπός νά συμπληρώνω/ενημερώνω τό παρόν;

Κάπως έτσι τό βλέπω... Δέν λέω βεβαίως ότι έχω κάνει τό βλόγ αρχική σελίδα καί κάθε τί πού παρατηρώ, προσπαθώ νά τό λαξεύσω σέ διαστάσεις τέτοιες ώστε νά ταιριάζη στά «εδώ». Αλλά όπως καί νά έχη, υφίσταται ένας βλογοκεντρισμός.

Έχω μιά νύστα φοβερή. Γλυστρώ στό κάθισμα, καί σχεδόν οριζοντιοποιούμαι. Παίζω μέ τά πόδια τής απέναντί μου (έχω μέτωπο πρός αυτήν), σχηματίζω μέ τό μύτο τού παπουτσιού μου στήν σόλα της, λέξεις καί προτάσεις αισχρές, πρόστυχα διατυπούμενες. Κι όταν παρατηρώ σημεία στό σώμα της νά έχουν ανταποκριθή, σταματώ, τήν παρατώ στά κρύα τού λουτρού, μ’αφήνει αδιάφορο ο ανεπαίσθητος παλμός τών οφθαλμών της – προσκλητήριο γιά ολιγόλεπτη καυλυπάθεια. Είμαι μισογύνης.

Ψηλαφίζω τό πληκτρολόγιον. Τό κλειδοκυμβαλιάζω, μ’αρέσει ν’ακούω τούς ήχους αυτούς, μού θυμίζουν στριπτήζ ηλιόσπορου τού οποίου η βρώση είναι προτιμητέα κι από οργασμό γυναικείας διαρκείας. Σκέπτομαι τώρα ότι εάν συνδυάσω θυσία στήν Αφροδίτη ενώ θά τρώω σποράκια θά είναι γιά μένα ένα πλησίασμα στό απόλυτο. Μένει ένα ξεκαθάρισμα γιά τό πού θ’απασχολούνται τά χέρια μου καί νομίζω ότι θά τό δρομολογήσω...

Μόλις γύρισα από τόν εκτυπωτή. Όχι δέν είναι δωμάτιο όπως τό καπνιστήριο, η κουζίνα, απλώς απέχει οκτώ χαμόγελα καί τρία εξερεύνησης βλέμματα από τήν θέσι μου... Έπέστρεψα μέ τίς Α4 κρατώντας τες στό πρόσωπό μου. Φρέσκες εκτυπώσεις, ζεστές. Η θαλπωρή των μού προκάλεσε κάτι ευχάριστο, όχι μόνο επειδή οι ημέρες αυτές χαρακτηρίζονται από μονοψήφιους αριθμούς θερμοκρασίας, αλλά επειδή είχα καιρό νά αισθανθώ στό πρόσωπό μου κάτι θερμό, απαλό κι επιταχυνόμενο τούς τής καρδίας παλμούς.