Ζαντάκ.

Ούδείς ποτέ αμφέβαλλε γιά τήν καταλυτική επίδραση τής ακράτου ταβανοθεραπείας. Πιστός κι εγώ οπαδός τού πράττειν τίποτε, δέν θέλω νά χαλάω τό όλο ίματζ μου.

Ήμουν ανάσκελα λοιπόν. Είχα ξαπλώσει, μέ κομβιούχες βυσσινί πυτζαμούλες, αυτές πού άπό τά 14 φορούσα καί όλοι οι φίλοι, βλέποντάς με, μέ απεκάλουν «ο συνταξιούχος». Η αυχένειος πάθησις επέτασσε μαξίλαρον εκεί, κύτταζα τό ταβάνι καί συμμετείχα σέ ένα άσκοπο παιγνίδι μέ τίς σκιές πού δημιουργούντο άπό τέσσερα κηρία συμμετρικώς τοποθετημένα στις άκρες του δωματίου.

Μέ πόδια ηνωμένα, καί χέρια σταυρωμένα έκανα μιά τέλεια προπόνηση πτώματος, όμως εκείνη τήν στιγμή δέν είχα πολλά περιθώρια πολυπλοκάμων, υπαρξιακών σκέψεων. Θυμόμουν απλώς μιά κούνια σέ έναν χώρο πλησίον τής οικίας μου καί κάποια παθήματα μέ τό μουλωχτό χαλίκι.

Η ώρα περνούσε χωρίς νά αλλάζω τήν ταχύτητα τού κούνιααααα – μπέλλλαααααααα, όμως τά χέρια δέν έπιαναν τό προστατευτικό αλυσιδάκι τού ξύλινου καθίσματος αλλά ήσαν σταυρωμένα στό στήθος μου. Αισθανόμουν πολύ καθαρά τούς κτύπους τής καρδιάς μου. Είχαν έναν ρυθμό περίεργο, σαγρέ θά έλεγα, κάπως τρισδιάστατο διότι μέ ένοιωθα νά έχω μίαν μικρά ταλάντευση, κάτι σάν έκ τών έσω σκούντημα. Μέ τά πολλά, καθώς είχα αφοσιωθεί εκεί, αντελήφθην ότι τό: τάκ τάκ τάκ ττττάκ τάκ τάκ τάκτάκτάκκκκ τάκ ήταν, ναί σιγουρα, ήταν σήματα μόρς. Μέ αργά βήματα.

Είχε περάσει ώρα άπό τήν στιγμή τής οριζοντιοποιήσεως, η επαφή μέ τό περιβάλλον δέν ήταν στό κανονικό, είχαν αλλάξει τά δεδομένα αντιλήψεως τού χρόνου· ποιός, τίς στιγμές τού rabbitύπνου, μπορεί νά βεβαιώση πλήρη συνείδηση; Μπορούσα όμως, όχι απλώς νά βεβαιώσω, αλλά νά στοιχηματίσω ότι αυτό πού ένοιωθα στό στήθος μου, ήταν κάποια σήματα μορς.

Η κοινή μου θητεία ώς βοηθός ασυρματιστή δίπλα στόν Μαραμπού, μ’ έκανε νά γνωρίζω τον κώδικα αυτόν πιό καλά απ’ό,τι ξέρω πώς 7x8=42, 8x8=74, 10x9=62… Γι’αυτό καί ανοίγοντας ένα κιτ κάτ, ξεδίπλωσα μιάν πηνελόπειον αφοσίωση στά κάρδια σήματα.

Στήν αρχή, η εισαγωγή της, ήταν μιά κατάρα πρός τήν απουσία φωνητικών χορδών, έν συνεχεία μού ανέφερε μέ ξεχειλίζουσα πικρία ότι τής πήρε καιρό νά μάθη τά μόρς. Πέταξε ένα «πολυλογώ πάλι κι εσένα, ζώον θά σέ πάρη ο ύπνος» καί μέ κάτι πού χρειάστηκε ώρα νά καταλάβω, μετέδωσε τόν χαρακτηριστικό ήχο πού κάνει ένας άνθρωπος όταν πρό βαρυσήμαντου λόγου, καθαρίζει τόν λαιμό του.

Τά παρακάτω τά οποία θυμάμαι δόξα τή φωτογραφική μου μνήμη, αποκτηθείσα διά πολλού χέμο καί χτυπητού αυγού ότε ήμην μικρός, μπόρεσα μέ κόπο νά τά ταξινομήσω. Ακριβώς, στό καπάκι τού «εχμ, εχμ, γκιχ», τού διαυγούς λαιμού.

Τάκτάκ τάκ τάκ τάκ τκ τκ τκ τάκ τάκ τκτάκ τάκτάκ τκ τάκ τάκ τάκ τκτκτκτκτκττάκ τάκ τάκ τάκ τκ τκτκ τάκτάκτάκτάκ…

- Τί συμβαίνει Βαγγέλη; Ανέκαθεν ήσο εύκολος μέ τό νάνι. Η στιγμή λίγο πρίν άπό τήν ξάπλα, σέ έριχνε απότομα στό κρεββάτι διότι ήδη ο ύπνος σέ είχε αποκλειστικίσει. Αθόρυβα τίς περισσότερες φορές, έν θορύβω μόνο τίς στιγμές κοπώσεως, περνούσαν οι ώρες οι οποίες ποτέ δέν ήσαν μετρημένες στά δάχτυλα αμφοτέρων τών χειρών. Κι όταν αυταί διήρχοντο, η στιγμή τής εγέρσεως θά προβλημάτιζε μέχρι καί τά γκόνγκς πού συναντώνται στήν άπω ανατολή καί ξυπνάν έως καί χειμερινά άνθη στίς σχισμάδες υψηλών ορέων φέρνοντας πρόωρα τό έαρ. Τό κρεββάτι σου, είχε μαρμάρινα αφιερώματα μέ σιμωνίδεια τετράστιχα «ω όναρ, αγγέλειν Ευαγγέλω ότι τήδε τό νάνειο άραγμα τόν γιατρό τόν κάνει πέρα». Ο τοίχος άπό πάνω μέ κάτι αγγελούδια τού Ραφαέλλο πιστοποιούσαν τήν μέλι φάση καί τό μή περσικόν χαλί μέ τήν έν Ταύροις χασμουρουμένη, Ιφιγένεια μετέδιδε τέτοιο πού τό άνοιγμα τών μασελών χωρούσε μιά παρακειμένη ντουλάπα.

Τάκ τάκ ττκακ τκτάκ τάκ τάκτάκτάκ τκ τάκ τάκ τκκ τάκ τάκ τάκ τάκ τάκ τκτάκ τάκ τάκ τάκ τκ τάκ τκτκτκτκτκτ τάκ τάκ τάκ τκκ …

Πάει καιρός όμως, Ευάγγελε, πού τό νάνι έχει διακοπές σάν τό ρελαντί τού Σίμκα σου. Η διάρκεια τών στιγμών πρίν νά ανέβης στήν εντούρο τού Μορφέως είναι ομόδιαρκη αυτών, τής αναμονής σέ μαιεύτηριον. Η ποιότης τού ύπνου δέ, θυμίζει τζήν παντελονάκι στό κυριακάτικο γιουσουρούμ στήν πλατεία Ιπποδαμείας. Μπορεί νά διακοπή άπό κροτάλισμα δακτύλων ενός εντόμου στό ταβάνι, άπό τήν πτώσιν ζεύγους κονιορτού στό (προαναφερθέν) χαλί, άπό τά υπό τού βοριά αναδευόμενα ευκαλύπτου φύλλα στό καδράκι, στόν τοίχο.

Τκ τκ τάκ τάκ τκ τάκτκτάκ τάκτάκ τάκ τάκ τάκ τάκ τάκ τκ τκτκτκτκτκ τάκ τάκ τάκ τκ τκ τάκ τάκ τκτκ τκτάκ τάκ τάκ τάκτάκτάκτάκτάκ…

Μαραζώνει η καρδιά μου (συγχώρα μου τόν, τίνι τρόπω, πλεονασμό) νά βλέπω τόν ύπνο σου, Βαγγέλακα, νά θυμίζη Μάρλεν Ντήτριχ ώς γκέστ στάρ στό «Καλημέρα Ζωή». Μύρια εγκεφαλικών παθαίνω, όταν η διψασμένη κατάκλισίς σου, φέρνει στό στόμα της ποτήρι μέ νερό γεμισμένο άπό τόν τών Δαναΐδων πίθο, όταν ώς άλλος σέντερ φόρ διακόπτεται άπό τήν σηκωμένη τού επόπτου σημαία, ματαιώνουσα κάρφωμα σφαίρας στό δίχτυον.

Τάκ τάκτάκ τάκκκκκ τκ τάκ τάκ τκ τάκ τάκ τάκ τκ τκτάκ τάκ τκ τάκ τάκ τκ τάκ τάκτάκ τκτκττκτκ τάκ τάκ τάκ τκτκτκτάκ τάκτάκ…

Κορεσμένος άπό τίς τζούφιες καί βερμπαλιστικές παρομοιώσεις, γύρισα πλευρό καί μέ τήν παλάμη μου, άρχισα νά μορσάρω απαντώντας…

- Ξέρεις;… Ξέρεις…; Ξέρεις;;;

Στίς συνεχείς επαναλήψεις τού ρήματος αυτού, η καρδιά μού σήμανε ένα «ναί ξέρω, αλλά πές μου»

Κι έγώ συνέχισα:

- Εγώ όμως δέν ξέρω… Βλέπω μερικά τά οποία μού μαρτυρούν, μού δείχνουν κάτι, μού φανερώνουν μιά φρεσκάδα, μού δίνουν κουράγιο καί ξυπνάν ορέξεις κινήσεως, ταχύτητος, υπερβάσης ορίων. Προκύπτουν ερεθίσματα πού μέ σπρώχνουν σέ, ίσως καί, ακατανόητα καλή διάθεση, στροβιλίζομαι, αφήνομαι σέ αυτά της τά σγουρά χαρακτηριστικά. Σχεδιάζω, πειραματίζομαι, πλέκω μέ τόν νού μου πρόζας σκηνές, σφιχτές παλάμες, κοινό βήμα καί παραχώρηση στήθους, ώμου. Καί πάνω σ’αυτήν τήν μαγιά, ξεπετάγεται μιά μαινάδα καί κόβει πάσα ευδιάθεσι. Χωρίς τόν ελάχιστο οίκτο, μέ περιορίζει σ’αυτό τό καβούκι, σέ ένα κλουβί πού όχι ούτε χρυσό δέν είναι αλλά η σκουριά του μεταδοτέα… Μαυρίζει τό μέσα μου, σκοτεινιάζει τό μετά, εξαφανίζει κάθε φόντο. Κι αυτό, μεταλλάσσεται, αλλάζει, εξελίσσεται συνεχώς, δέν μέ αφήνει ούτε κάν νά συμφιλιωθώ μέ τήν απόρριψι, μέ τήν άρνησι, μέ τήν απαξίωσι. Κατάλαβες; Μέ νοιώθεις τώρα;

Τάκ τάκ τάκ τάκ τάκ τάκ τάκ τάκ τάκ τάκ τάκ τάκ τάκ τάκ τάκ.