Θαύμα!

Σέ κάτι προηγούμενα είχα αναφερθεί σέ μιάν αδυναμίαν συγκεντρώσεως πού μού παρατηρώ.

Επίσης σέ κάτι άλλα, κιαλλοπροηγούμενα, είχα περιγράψει ένα βράδυ μου Κυριακής, γεμάτο νεύρα ένεκα αναβολής ενός έργου τού Γούντυ Άλλεν.

Τό οποίον, ψές, τό έδειξε! (πωπώωώώώ χαράάάά!)

Μέ ιδιαίτερη *αύλα λοιπόν, άραξα νά τό δώ, σύντομα όμως μέ έπιασε κάτι πού επίσης έχει αναλυθεί σέ περασμένο πόστ.

Βαρεμάρα τού θανατά, δυσκολία παραμονής στόν καναπέ, χωρίς μέ σταθερή περίοδο, κίνηση ποδιών, λεκάνης, χεριών, αυτιών, κεφαλιού καί λοιπών.

Κύτταξα τό ρολόι· ήταν περίπου τό 7^ον λεπτόν τού φιλμ. Η ιδέα νά σηκωθώ, νά παρατήσω τήν ταινία, θύμιζε γκόμενα γεμάτη χυμούς νά σού φωνάζη μέ hardcore ψιθύρους «come on αγαπούλη!» Εκείνη τήν στιγμή όμως, έγινε.

Ο Γ. Άλλεν μπούκαρε στό σπίτι (όχι στό δικό μου, στήν ταινία εννοάω) καί άρχισε νά δικαιολογή στήν γκόμενά του τήν επιστροφή άπό τον Καναδά ένθα γύριζε κάτι (αητό σκηνοθέτης):

- Παρητήθην!

- Γιατί παρητήθης; Ε; Γιατί; Μόνο γιά σοβαρούς λογούς παραιτούμεθα! Γιατί;

- Γιά σοβαρόν λόγον παρητηθήν!

- Δηλαδής;

- Μέ απέλυσαν! Λίαν σοβαρός λόγος, δέν βρίσκεις;

Τό «μπουχαχαχαχάαααααα» μου ήσαν μερικοί ήχοι οίτινες άνέδευσαν κάποια αιγίνης στό στόμα μου καί ήρεμος, γαλήνιος, απολλώνιος δύναμαι νά είπω, συνέχισα απρόσκοπτα νά βλέπω τόν έργοτα.