Ingeniorum graeciae fluta impellimur. (aka monotonia)

Έάν μισθώναμε ταξί άπό τό Πέραμα ή τό Κερατσίνι, μέχρι τό Βλαδιβοστοκ καί εν συνεχεία πρός Σαγκάη, τά κλικ πού θα ακούγονταν άπό την ταριφα δέν θά’πιαναν μία μπροστά σέ κάποια άλλα κλικ. Κάποια κλικ επί των πληκτρολογίων – μεταφορές σκέψεων κι απόψεων. Πολλές σκέψεις εκτεθήκαν καί είναι, πράγματι, αρκετά δύσκολο νά ταξινομηθούν καί συγκεντρωθούν όλα τα επιχειρήματα περί αστοχου επιλογής ανασυρσης τού ναί, τού πολυτονικού.

Ήταν όμως, αναγκαίο.

Ήταν αναγκαίο διότι κάποιοι την έχουν δει θαυματοποιοί καί προσπαθούν νά αναστήσουν τα ψόφια προ πολλού πνεύματα. Ποιος όμως μπορεί νά τους πείση, πέρα άπό τα επιχειρήματα πού συναντωνται σέ μέρη εύκολα ανακλήσιμα, ότι αυγές τού 2006 μ.Χ. θαύματα δέν γίνονται; Φαίνεται ότι οι αυτόκλητοι σωτήρες της γλώσσας δέν σκαμπάζουν άπό διαφορές αιτιάσεις γιά τό αμετάκλητο, τό αδύνατο, τό οριστικό γκουντμπάυ πρός τήν δασεία.

Κι έάν δέν μπορούν αυτοι οι εραστες τού παρελθοντος νά τό σκαμπασουν, τότε παρακαλούνται οι κύριοι, οι αυτόπτες μάρτυρες της κηδείας τού πνεύματος αυτού, νά βάλουν τα δυνατά τους καί νά πείσουν την εκκλησία κι οποιον άλλον διάκειται θετικώς, ότι η εγχειρησις πέτυχε, ο ασθενής όμως απεθανε.

Δέν κρίνω περιττό νά αναφέρω ονομαστικά, όλους αυτούς τους αυτόπτες μάρτυρες, αυτοί οι οποίοι συνόδευσαν τά πνεύματα στήν τελευταία τους κατοικία. Δέν είναι άλλοι άπό τους ντροπαλούς κυρίους κυρίους:

Ανθελλην, ανθελληνικος, ανθιδρωτικος, ανθυγιεινος, ανθυπαστυνομος, ανθυπνωτικος, αυθόρμητος, αυθυπόστατος, αφελληνισμός, έφεδρος, έφιππος, πανθομολογουμενος, υφαιρετης, υφάλμυρος, καθετήρας, πρωθυπουργός, μεθόριος, ύφαλος, καθηγητής, καθολικός, εφάμιλλος, εφέστιος, καθένας, κάθυγρος, μεθεπόμενος, καχύποπτος, αφηγημένος,

Κάποιες κυρίες καί δεσποινίδες:

Αυθυπαρξία, αφαιμαξις, έφεση, αφαλάτωση, εφημερίδα, εφελξη, έφοδος, πρωθιερέα, εφηβεία, αφή, καθηγεσία, κάθοδος, υφαλοκρηπίδα, ύφεσης, καθομιλουμένη, κάθειρξη, αφοσίωση, υφή, αφιέρωση, άφιξη,

Μερικά παιδάκια:

Εφετείο, πενθήμερο, εφαλτήριο, αφέψημα, αφήλιο, εφάπλωμα, καθεστώς, μεθεόρτια, εφάπαξ

Καί κάτι άπό άλλα (μήν ρωτάτε τί):

Αναιρώ, εφευρίσκω, εφησυχάζω, εφιστω, αφηνιάζω, αφιππεύω αφομοιώνω, αφοπλίζω, αφορίζω, εφάπτομαι, εφαρμόζω, υφαίνω, καθαγιάζω, καθελκύω, υφηγουμαι, υφίσταμαι, καθυβρίζω, αφυδατώνω, αφυπηρετώ, αφυπνίζομαι, καθοδηγώ, καθορίζω, μεθερμηνεύω, υφαρπάζω, αυθημερόν, εφεξής, αφότου, αφού, καθεξής, καθόσον, καθότι, καθώς, υφέν.

Πού λέτε, σωρηδόν είχαν μαζευτεί, ολοι οι ανωτερω, στο τρίτο νεκροταφείο πρό 20 περίπου, ετών καί η φασαρία, η οχλαγωγια, τα σουσουρα τους, πολύ σκανδάλισαν τους πενθουντες συγγενείς/οικείους των ομοσταυλων της δασείας καί περισπωμένης.

Κι αφού ως ακρίδες δέν αφήσαν στάρι άπό τα κόλλυβα, καί σταγόνα άπό φιμέ μπουκάλια κονιάκ, την έκαναν γιά μέρη λιγότερο ευφωνικά μα περισσότερο φασαριόζικα.

.

.

.

Η αλήθεια είναι ότι στήν περίπτωση του τονικού συστήματος, η μανέστρα κάπως χαλάει γιά τους γνωστούς μας αγνώστους. Συνήθως, ενώπιον κάθε μη νεωτεριστικού, μη κενού καί προοδοπληγμένου, μπαίνει εύκολα η ετικέττα τού σκοταδιστικού, τού φασιστικού, τού οπισθοδρομικού καί έτσι, ανίδρωτα σχεδόν, καθαρίζουμε. Μία (ίσως καί γελοία) κοινωνική δραστηριότητα κάποιων φορέων, η οποία μπορεί νά κάνει λόγο περί πατρίδας π.χ. ξυπνά τίς αντιδράσεις κάποιων ελληνοφόβων οι οποίοι ξεσκίζοντας τήν ιστορία, διατυπώνουν ό,τι γουστάρουν. Κολλάνε καί κάτι περί φασισμού καί είναι ωραίοι.

Έλα όμως τώρα πού στό θέμα τού πολυτονικού, υπέρ της δασείας θέση έχει λαβει μέχρι καί τό ΚΚΕ διά της Κανελλη έν προκειμενω… Έτσι, δέν χωρά συμπεριφορά καί στάση κριτή καί τιμητή των πάντων. Δύσκολο, τους υποστηρικτές της περισπωμένης, νά τους καταχώρησης στο χουντικό στρατόπεδο…

Προκύπτει λοιπόν, μιά κάποια επίφασις διαλόγου, επιχειρηματολογίας μέ μορφή όμως «Προσέξτε μάγκες! Εμείς ξέρουμε ποιο τό σωστό! Τί είναι αυτά πού λέτε!»

Κι αρχίζει ο μύλος νά κινείται όχι μέ νερό αλλά μέ λεμονάδα καί σέ ρυθμούς σάν τό κάτωθι σπυροζαγόρειον άσμα:

Μιά καί βρέθηκα μαζύ σας

θά φουμάρω στό τσαρδί σας

θά φουμάρω στό τσαρδί σας βρέ,

μιά καί βρέθηκα μαζύ σας…

Κι όταν γίνουμε μαστούρια

θά σάς πώ καί δυο τραγούδια

θά σάς πώ καί δυο τραγούδια βρέ

όταν γίνουμε μαστούρια…

Δέν μπόρεσα τό ζώον, η καραβλαχάρα, η τελευταία, η εξηντάχρονη νά συγκεντρώσω διάφορα πού έπεφταν στήν αντίληψη μου σχετικα μέ τό αχρειαστο του πολυτονικου. Ήσαν εκείνα τά οποία σταθήκαν εμποδιο στήν λαίλαπα του σκοταδισμού τον οποίον εκφράζει τό δίχως άλλο, στήν κοινωνία του σήμερον, η εκκλησια του ελλαδισταν. Αναφέρομαι σέ γραπτά/ σωματοφύλακες του ιερού τάγματος της προάσπισης του ενός καί μοναδικού, αληθούς τόνου…

Ή μήπως νά τό παραστησουμε ως εξής:

«O enas o monadikos, alithis tonos»

Κάπου διάβασα ότι τυχόν ανάγνωση μιας προτάσεως πολυτονισμενης αλλά καί μονοτονισμενης δέν έχει καμμια διαφορά.

Προφανώς έτσι είναι. Ουδείς ενώπιον γενικής στο «ουρανός» θά προφέρη «ουρανουου» λογω παρουσιας περισπωμενης. Σωστά.

Σέ αυτήν τήν λογικότατη σκέψη όμως, θά μπορούσε νά καβατζωση θέση λουξ, επιχειρηματολογία υπέρ του φονιτικυ αλφαβιτυ.

Διλαδι στο φιναλε, ποσο διαφορετικα θα διαβαστι το

«Ο υρανος φεβγι βαρις»

άπό τό σημερινό μονοτονισμενο :

Ο ουρανός φεύγει βαρύς

Ακριβώς τό ίδιο.

Άσε πού νομοτελειακά, τό «υρανος φεβγι βαρις» μετατρέπεται λίαν ευκόλως στο: «O uranos fevgi varis»

Μακάρι η (ορθή κατά τ’αλλα) άποψη ότι είτε πολυτονισμενη, είτε μονοτονισμενη μιά λέξη προφέρεται τό ίδιο, νά έμενε σέ αυτό, νά μήν ελλόχευαν περισσότερες παραχωρήσεις…

Οσο κι έάν καποιοι δέν θελουν νά τό παραδεχθουν, τά πνεύματα ζούν καί παραζούν. Καί δέν είναι αυτό μιά συλλογιστικό άλμα, κάτι αδόκιμο βασισθέν σέ πρωθύστερα (ωπα!!! Πρωτυστερα ήθελα νά γράψω! Τί ζομπυ ήταν αυτό ρε γαμωτο!)

Τά παραδείγματα πού τονίζουν τήν αναγκαιότητα (πέρα άπό τήν επιβίωση των πνευμάτων) είναι παρά πολλά. Οι υποστηρικτές του περιττού, του αχρήστου, του κοπιώδους του πολυτονικού απεφάσισαν τήν κατάργηση του. Αλήθεια, μέ ποια λογική, προκρίθηκε τό μονοτονικό καί όχι τό ατονικό; Ποια η χρησιμότητα νά θέτουμε ένα σημάδι πάνω άπό τό άλφα του «σημάδι» ώστε νά δείξουμε ότι εκεί τονίζεται; Δέν είναι κάτι γνωστό; Δέν μας τρώει χρόνο; Οι ευφάνταστοι φιλόλογοι πού κάθισαν καί παρέθεταν προτάσεις (μονοτονισμενες αλλά καί πολυτονισμένες) λέγοντας ότι τό ίδιο προφέρονται, γιατί, μέ παρρησία, δέν λένε ότι καί μιά λέξη/πρόταση ατονισμενη επίσης τό ίδιο διαβάζεται; Εκτός κι έάν ο αναγνώστης μιας εφημερίδας, προφέρει (επειδή δέν θά βλέπει τόνους, τό «καινουριοι φοροι για το 2006» μέ τονιζόμενες τίς λήγουσες…

Πέραν της δασείας, χαβαλές παρατηρείται καί μέ τήν περισπωμένη…

Ένα χριστουγεννιάτικο δώρο πού μού εκανα, ήταν τό «Χομπιτ»… Όχι ως pet αλλά ως βιβλιον. Στό των εκδόσεων Κέδρος, στο 6^ον κεφαλαιον διαβάζω :

«Όμως η κύρια πύλη τους οδηγούσε πριν σε ένα διαφορετικό πέρασμα, σε ένα μονοπάτι πιο ευκολοδιάβατο»

Τό βιβλιαράκι αυτό, ο ΚΕΔΡΟΣ, τό έχει καταχωρημένο στήν κατηγορία ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ. Εύκολο βιβλίο χωρίς ηρακλειτειες, ζανπωλσαρτρικες «επιδρομές» σέ πεποιθήσεις καί στερεότυπα. Κι όμως… Κάτι τόσο απλό, μιά περιγραφή τόσο παραστατική, τό σάν τήν κλειτορίδα της του Περικλεους Ασπασίας, μονοτονικό σύστημά μας κομπλάρει…

Δέν μπορει νά μας εξηγηση τό εξης απλουστατο: Η κύρια πύλη οδηγούσε καποιους ή η κύρια πύλη ηταν κάποιων (πολυτελων μεγαρων π.χ.) καί οδηγουσε καπου;

Τον φουτσο κλαίγανε φρεφει νά φω, ευτυχώς όμως πού ο Κέδρος έχει πολυτονισμενο τό Χομπιτ. Η απουσία συνεπώς τονου άπό το «τους» μας δείχνει χωρίς παπαριες, ότι οι πυλες ησαν/είναι καποιων.

Στήν σελίδα 350 του ιδίου βιβλίου βλέπουμε :

«Πριν περάσει πολλή ώρα η εμπροσθοφυλακή τους έστριψε άπό τό δόντι της οροσειράς καί όρμισε στήν Κοιλάδα».

Τό γελοίο της υπόθεσης είναι ότι οι μονοτονιστες, αντιλαμβανόμενοι μέ πικρία ότι τά κενά του μονοτονικού έχουν βάθος αμέτρητο, καθιέρωσαν (στα μουλωχτά βεβαίως· ποιος έχει τους αδένες νά παραδεχτή ότι τό προκριθέν σύστημα τους είναι γιά τόν λουτσο καβάλα;) μιά οξεία σέ μονοσυλλαβες λεξουλες οι οποιες ατονες προκαλουν μιά συγχυση.

Τό «ΒΗΜΑ» π.χ. συνηθιζει νά γραφη στα φρυδια του τό μονοτονικο, τονιζοντας ενιοτε μονοσυλλαβες λεξεις.

Έάν δηλαδης, τυπωνε καποιο βαρυσήμαντο αρθρακι, π.χ. τό περί εμπροσθοφυλακής του Χομπιτ (τό οποιο αναφερεται παραπανω) θα έβαζαν έναν τονακο πανω άπό τό «τους».

(Διοτι βασει του Τολκιν, η εμπροσθοφυλακή αναγκαζε τους ηρωες μας νά στριψουν άπό τό δόντι της οροσειράς. Τό ατονο «τους» δειχνει εμπροσθοφυλακη καποιων, ενώ μέ τονο τό «τους» τονιζει ότι καποιους εστριψε, αναγκασε νά στριψουνε…)

Επισης…

Σ’ένα βιβλιο των εκδοσεων Αιολος (σελ.109) μέ τιτλο «Ελληνες στήν ανακαλυψη της Αμερικης» του Χ.Λαζου διαβαζουμε:

«Ο Πέδρος ντε Καντία σκότωσε τον υπασπιστή του Αλμαγρο και τον ίδιο τον σκότωσε ο γιος του Αλμαγρο στη μάχη που έγινε κοντά στο Σούπας, τό Σεπτέμβριο του 1542. Ο υπαρχηγός του Καντια, ο Αιθίοπας Μέζα φονεύθηκε από τον Χερνάντο, προτού ο τελευταίος αναχωρήσει για την Ισπανία. Ο γιος του Αλμάγρο αποκεφαλίστηκε το 1542 στην πλατεία της αγοράς του Κούσκο».

Όταν σέ κατι τετοια απλα θεματα δέν μπορεις νά καταλαβης ποιος σκοτωσε ποιον, τοτε κλαφ’τα Χαραλαμπε… Αλλα δέν πειραζει τελικα… Διοτι έάν καταλαβαιναμε ποιος καρυδωσε ποιον, κατά βαθος θά ημασταν υπερ (καί) της επαναφορας της βουδηστροφηδον γραφης όπως λιαν ευστοχως ανεφερε καποιος, παραλληλιζοντας τήν περισπωμενη (καί τον γιο του Αλμάγρο) μέ τήν βουδηστροφηδον γραφη.

Μπορει καποιος νά πεταχτη λεγων ότι καί το κομμα κατι μπορει νά κανη στο νά αντιληφθουμε ποιος ρωχαμισε ποιον, ώστε νά αφησουμε στο χλοερο τοπο της τήν περισπωμενη. Όμως ετερον εκατερον. Άλλο πραμμα τά σημεια στιξεως, αλλο τά σημεια τονισμου. Εξαλλου έάν θεσης κομμα προ της επιμαχης λεξης, (όπως μας προτεινεται άπό καποιους οι οποιοι χωρίς νά κοκκινιζουν παραδεχονται τοσο βασικες αδυναμιες ενός γιά τό πεος συστηματος) αυθαιρετουμε συγχυοντας ακομη περισσοτερο τήν μπουρδελε φαση του μονοτονικου διοτι τό κομμα χωριζει εσφαλμενα τό υποκειμενο άπό τό ρημα. Αλλα ας πουμε ότι δέν συμβαινει κατι τετοιο… Μηπως οι οψιμοι υποστηρικτες της αποφυγης της κουρασης δια τοποθετησεως ψιλων καί δασειων, μας φερουν μπροστα σέ μιά άλλη καινοτομια μέ τό κομμα; Αντι νά βαζουμε τονο, δηλαδης, νά βαζουμε κομμα.

Οποτε, μπορει καποια στιγμη αντι αυτου:

Το δέντρο είναι σκιερό.

Νά δουμε αυτό:

Το δε,ντρο ει,ναι σκιερο.

Τελοσπαντων νά’ούμ’, τετοια παραδειγματα είναι παρα πολλα καί δέν χρειαζεται νά αναφερθούν περισσοτερο διοτι είναι κοπιωδες αβερτα νά αναλωνομαστε σέ παραπομπες καί εξηγησεις καί ετσι κι αλλιως κι αλλιωτικα.

Αξιζει τόν κοπο, παντως, νά αναφερθη ολιγον τί, τό θεατρο του αισχους, τί ακριβως παιχτηκε τό βραδυ της 11/11/1981 οποτε καί ψηφιστηκε η καταργηση του πολυτονικου.

Τά πρακτικα της βουλης των ελληνων αναφερουν ότι θεμα ειχε η συνεδριαση: «Συζητηση στον νομο γιά τήν εγγραφη μαθητων στα λυκεια»

Τελειωνει η συζητηση αυτή, γυρω στα μεσανυχτα καί εντελως αιφνιδιως, σκαει μυτη ένα αρθρο 2, δια της «προσκολλησεως» εισαγεται ένα αρθρο σέ αλλοτριο νομο ασχετο, ανυπαρκτο ως εκ τουτου αντισυνταγματικο. Θεμα: «Η επιβολη του μονοτονικου» Η τροπολογια αυτή ΔΕΝ ειχε καμμια σχεσι μέ τό συζητουμενο νομοσχεδιο, εγινε λοιπον σαφες ότι είναι αντισυνταγματικο κατι τό οποιο έχει καταγραφη στα πρακτικα εκεινης της συνεδριασης. Μεταμεσονυκτια αποφαση 20 βουλευτων γιά ένα τοσο σημαντικο θεμα. Ετσι, στο πιτς φυτιλι… Γεγονος τό οποιο δέν χαλαει καθολου τους κατά τ’αλλα υπερευαισθητους περι δημοκρατιας, ελευθεριας, καταστρατηγησης των δικαιων του κυριαρχου λαου κλπ κλπ κλπ κατι ομορφα διατυπουμενα τά οποια εχουν τήν μορφη ποπ κορν επι λευκου πανιου καί κρεντιτ ταιτλς.

Έάν θελης νά αλωσης έναν λαο

Καταστρεψε τήν γλωσσα του

Βλαντιμιρ Ιλιτς Ουλιανωφ.

Μπορει νά παρηλθον 23 χρονακια, όμως όλα είναι σάν χθες… Άπό τοτενες πού σκεπασαμε μέ αρρωστιαρικους ψαλμους, τους έν-τονους νεκρους. Όλα είναι σάν χθες καί θυμομαστε τά παντα.

Ομοηχια λεγοταν τό γραφειο τελετων πού ανελαβε τήν κηδεια του πολυτονικου. Ισως νά είναι συμπτωσις, δέν ξερω…

Η ελληνικη χαρακτηριζεται καί γιά τίς παρα πολλες ομοηχες λεξεις της. Οι οποιες μονον μεσω του τονισμου τους γινεται νά διακριθη τό νοημα τους. Τό αξιωμα: τό σημαινον (=λεξις) νά ταυτιζεται μέ τό σημαινομενο (=νοημα) είναι σημαντικο.

Πχ.

Η λεξη ακριβη.

Μέ οξεια αναφερομαστε στήν μη φτηνη, στήν οικονομικα απροσφορη.

Ενώ μέ τήν συγχωρεμενη τήν περισπωμενη, αναφερομασταν στήν πιστη αντιγραφη.

Η λεξη ορος.

Μέ δασεια η διαταξη, η συμφωνια , μέ ψιλη τό βουνο.

Η ώρα.

Μέ δασεια ο χρονος, μέ ψιλη η φροντιδα (εξου καί τό θυρωρος)

Θυρωροοοοοοος!!!;;;;;;

Η λεια

Μέ ψιλη τό λαφυρο

Μέ περισπωμενη τά ομαλα.

Τό θεια

Μέ οξεια η γυναικα του μπαρμπα

Μέ περισπωμενη τά ιερα.

Τό αρμα

Μέ δασεια τό αμαξι ιπποδρομιων

Μέ ψιλη τό οπλο.

Ένα άλλο γαματο παραδειγμα του Σ. Ραμφου.

Αγροφυλακας επεπληξε δριμυτατα γεωργο ασφαλιστη.

Μέ τό αποθαμενο πολυτονικο παιζουν δυο περιπτωσεις.

Στο «ασφαλιστη» νά βαλουμε περισπωμενη [οποτε σημαινει ότι ο γεωργος είναι (καποιου) ασφαλιστη] ενώ μέ οξεια στο «ασφαλιστη» σημαινει ότι ο γεωργος είναι καί ασφαλιστης ναουμ… (παρτ ταιμ τό πουλακι μου… Διπλοθεσιτης ο τσογλανος!)

Μέ τό μονοτονικο, γιά μιά τετοια διακριση απευθυνθούτε σέ καποιον καυλιαρη αλχημιστη, σέ κανα διαλειμμα άπό τίς ιδρωμενες προσπαθειες παρασκευης του φιλοσοφικου λιθου.

Κατι άλλο:

«Ωραία ημέρα σήμερα! Τί ωραία!»

Μέ τήν οξεια απλως τονιζουμε ότι είναι ομορφη η ημερα. Μέ τό εντελως αχρειαστο πολυτονικο, εάν στήν δευτερη «ωραια» βαλω περισπωμενη (η οποια πραγματι είναι κατι τό περιττο καί μονο οι τραγοπαπαδες τήν θελουν) τουτο σημαινει ότι γουσταρω τήν φαση. «Τί ωραια, τί ομορφα!» Πολύ καλα περναμε αρχιζω καί φοβαμαιιιιι, πού λεει καί η Πεγκυ Ζηνα… Οι ξυπνητζηδες πανεπιστημονες θά μας πουν ότι τό καταλαβαινουμε άπό τά συνυ-φραζομενα. (έάν καί εδώ πού τά λεμε είναι πιθανο νά υπαρχη μονο αυτή η φρασις «Ωραία ημέρα σήμερα! Τί ωραία!» χωρίς κατι περισσοτερο… Ας είναι…Έάν παραδεχτουμε ότι τό καταλαβαινουμε άπό τά συμφραζομενα τοτε, παρατηρειται απωλεια της λεπτης εννοιολογικης αποχρωσης.

Αλλα στο φιναλε γιατι ρε μαστορια νά πρεπει νά τό καταλαβω άπό τά συνννυ-φραζομενα; Η μπουρδελογλωσσα μας, στήν πορεια της, απεκτησε όλα αυτά τά στοιχεια πού τήν εκαναν αυτονομη καί λειτουργικη… Γιατι νά πρεπει νά παραβιαζω ανοικτες πορτες;

Οι οπαδοι της ησσονος προσπαθειας δέν εχουν ενστασεις σχετικα μέ τήν περιττολαγνεια του πολυτονικου. Αλλα στον μινι διαγωνισμο προοδευτικοτητας παναπει προοδοπληξιας, κάθε τί μινιμαλιστικο είναι ευπροσδεκτο. Στο εμμεσο ή αμεσο μελλον οποτε καί στανταρ θά προκυψη περιπτωση καταργισις τίς ιστορικις ορθογραφιας ινε βεβεο ότι τα ιδια επιχιριματα κατά τυ πολιτονικυ, θά επιστρατεφθυν κατά τυ «ευνοητου» πού επιτακτικα θά πρεπει νά γινη «εβνοιτο». Τά εφκολος ενουμενα παραλιποντε. Αντε παιδια… Μέ τό καλο καί to latiniko sta ravasakia mas, stis listes ton psonion kai sta oktastila ton pefotismenon efimeridon.

ΥΓ: υποστηρικτης πολυτονικου καί οι τονοι, αρτσι μπουτσι καί λουλας; Ας οψεται ένα προβλημα στον πιση μου.

Επιμετράκι.

Έχει πολύ ενδιαφερον νά ελεγξη καποιος, αποψεις πνευματικων ανθρωπων οι οποιοι εχουν εκφρασει τά χειριστα γιά τό εκτρωμα πού ονομαστηκε μονοτονικο. Άπό ολες αυτές πού δέν είναι λιγες, στεκομαι στήν οξυτητα του Κορνηλιου Καστοριαδη. Είναι ολιγον τί ατυχης η επιλογη του Κορνηλιου Καστοριαδη βεβαιως. Διοτι ώς γνωστον ο Κ.Κ. σημαινον στέλεχος της αντιδραστικής, φασιστικής, οπισθοδρομικής, στομαχαναδευουσης ακρας δεξιας εδωσε ουκ ολιγα διαπιστευτηρια απωθητικης πολιτικης τοποθετησης. Επιτελικόν στέλεχος της επιτροπής λογοκρισίας του καθεστώτος της 4^ης Αυγούστου, θαλαμοφύλακας (γνωστός καί ώς dirty Corn) φυλακών στήν Μακρόνησο στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, πνευματικός πατήρ του Γεωργίου Γεωργαλα καί υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργω εποχής 21^ης Απριλίου (όταν τσούγκριζε ερυθρά ωά μέ τους πατακοπαπαδοπουλου) είναι πράγματι ατυχής επιλογή παραδείγματος υποστηρικτή του πολυτονικού ή καλλιον βαλλοντος τό μονοτονικο. Όμως, η ενδεια υποστηρικτων της δασειας μάς (μηπως νά βαλω κομμα στο «δασειας» καί νά ατονισω τό «μας»;) οδηγει σέ τετοιες γελοιες επιλογες.

Ώς κατακλειδα, κατι άπό τον Νικηφορο Βρεττακο (γνωστος κι αυτος ο λογοτεχνης γιά τίς ΕΠΕΝιτικες του αποψεις).

«Υπερτιμήθηκε η άποψη ότι διευκολύνει τους μαθητές, κάτι που, ίσως, είναι αντιπαιδαγωγικό. Υπάρχει άλλωστε και μια παράδοση που εκφράζει την άποψη μεγάλων παιδαγωγών, οι οποίοι επιμένουν ότι το παιδί πρέπει να κοπιάζει για να γίνει άνθρωπος ικανός, ώστε στην ζωή του ν' αντιμετωπίσει όλες τις αντιξοότητες. Υποστηρίχτηκε, επίσης, υπέρ τού μονοτονικού και η άποψη ότι διευκολύνονται οι τυπογράφοι και οι στοιχειοθέτες, γενικά και ότι οι εκδόσεις, πάλι γενικά, γίνονται οικονομικότερες.

Παραγνωρίστηκαν, όμως, οι λόγοι που επέβαλαν στους Αλεξανδρινούς χρόνους, την καθιέρωση των τόνων, οι οποίοι ισχύουν και σήμερα. Πολλές φορές, τα γραπτά μου δεν διαβάζονται σωστά όταν τυπώνονται στο μονοτονικό. Ας ελπίσουμε ότι θα επανεξεταστεί μελλοντικά το θέμα και ότι θα επικρατήσουν σωφρονέστερες απόψεις»

Γιά περισσοτερες λεπτομερειες (διοτι οντως κοπιασαμε αβερτα) στο antibaro.gr. Καί όχι μονον. Υπαρχει πληθος βιβλιογραφιας.