Σέ σένα!

Κι αναπόφευκτα βλέποντας ή έχοντας κατά νού αυτήν τήν εικόνα μέ τό χιόνι νά καλύπτη τά πάντα....

Μού έρχεται μιά αναγούλα διότι δέν νομίζω νά υπάρχη πιό σιχαμένη εικόνα από τό χιόνι στούς κάδους απορριμάτων, είτε ανοικτούς είτε όχι. Στίς σακούλες...

Η ανεξήγητη ησυχία πού επικρατεί όταν χιονίζει είναι απλά ανεξήγητη. Κάποιος μέ περίεργα γούστα κατεβάζει έναν διακόπτη καί γίνεται εφικτή η ακρόαση μιάς νιφάδας όταν ξεγλυστρά στόν αέρα.

Έν μέσω τής ησυχίας αυτής, δέν είναι απίθανο νά μέ ακούσετε νά στριγγλίζω. Είναι πολύ δύσκολο νά τιθασεύης, περιορίζης, χαλιναγωγής κάτι πού χτυπιέται νά «βγή». Τί νά κάνω όμως πού μέ πιάνουν εμετικές τάσεις , όταν βλέπω πόσο εύκολα μειοδοτούμε τό μέσα μας, τήν προσωπικότητά μας, τίς αρχές μας;

Αλλά τελικά...; Χμ.... Δέν γαμιέσαι ρέ Βαγγέλη; Απόλαυσε τήν θέα ρέ....